«Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός Σέ ὁ Θεός». «Πότε ἤξω καί ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ» λέει ὁ Δαυΐδ. Ὅπως λέγεται, τό ἐλάφι δέν τρώγει μόνο χόρτα, ἀλλά τρώγει καί φίδια καί μάλιστα φαρμακερά. Ὅταν δεχθῆ μέσα του τό φαρμακερό φίδι, τοῦ γίνεται μιά ἀφόρητη δίψα καί αὐτή ἡ δίψα τοῦ δημιουργεῖ τόν πόθο νά τρέξη νά βρῆ πηγή μέ νερό γιά νά πιῆ, ὥστε καί τήν δίψα του νά κορέση, ἀλλά κυρίως νά ἐξουδετερώση τό φαρμάκι τοῦ φιδιοῦ. Διότι ἐάν καθυστερήση ἤ δέν βρῆ ἐγκαίρως τήν πηγή, τό φαρμάκι πού δέχθηκε ἀπό τό φίδι τοῦ δημιουργεῖ τόν θάνατον.
Ἡ ἁμαρτία, ὁ διάβολος, εἶναι ὁ νοητός ὄφις. Αὐτό τό φίδι τῆς ἁμαρτίας μέ τήν ἡδονή δηλητηριάζει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἁμαρτήση, νοιώθει δριμύτατον ἔλεγχο στήν συνείδηση. Ἡ συνείδησις, ἡ στενοχώρια, ὁ πόνος, ἀναγκάζει τόν ἄνθρωπο, τόν ἁμαρτωλό, τόν ἁμαρτήσαντα, νά τρέξη στήν πηγή τῆς αἰωνίου Ζωῆς. Τόν ἀναγκάζει νά τρέξη στήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, νά τρέξη στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, καί ἐκεῖ, στήν πηγή, στό ἐξομολογητήριο, ἐκεῖ ἀποβάλλει τό φαρμάκι τῆς ἁμαρτίας καί δέχεται τό ὕδωρ ζῶν τό ἀλλόμενον εἰς Ζωήν αἰώνιον. Ἐκεῖ στόν πνευματικό πατέρα δέχεται τήν ἐπανασύνδεση μέ τόν Θεό. Σ΄ αὐτό τό πνευματικό λουτρό ἀποπλύνεται, ἀποβάλλει ὅλα τά ἕλκη τῆς ἁμαρτίας, ὅλες τίς βρωμιές, καί ἐξέρχεται ὁλοκάθαρος ὁ ἄνθρωπος, δροσισμένος στή ψυχή, ἀνάλαφρος στή συνείδηση. Κι΄ ἔτσι γλυτώνει ἀπό τόν ψυχικό θάνατο πού δημιουργεῖ ἡ ἁμαρτία, μέ τό φαρμάκι τῆς ἡδονῆς.
Ὁ ἁμαρτήσας ἄνθρωπος δέν πρέπει νά καθυστερήση νά τρέξη στήν Ἐκκλησία, στήν πηγή τῆς αἰωνίου ζωῆς, διότι ὅσον περισσότερο καθυστερήσει, τοῦ γίνεται ἄμεσος ὁ κίνδυνος τῆς δηλητηριάσεως. Πρέπει νά προστρέξη μέ πόθο πολύ στόν Θεό. Βλέπουμε στό Ἱερόν Εὐαγγέλιον τήν Σαμαρείτιδα, κι΄ αὐτή εἶχε κατά πολύ δεχθῆ τό φαρμάκι τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά χάριτι θείᾳ, χωρίς νά τό γνωρίζη ἐπικοινώνησε μέ τήν Πηγή τῆς Χάριτος καί τοῦ ἐλέους. Ὁ Χριστός τήν πλησίασε. Τῆς ἔδωσε, τήν πότισε μέ τό ὕδωρ τό Ζῶν, κι΄ἔτσι ἡ πρώην ἁμαρτωλή ἔγινε ἰσαπόστολος , ἔγινε φορεύς τοῦ Θεοῦ, καί τελικά ἔγινε Μάρτυς Χριστοῦ.
Γιά νά φθάσουμε στόν πόθο τοῦ θεοῦ, καί νά φθάσουμε στήν καρδιακή ἀναζήτηση τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ, χρειάζεται ἀπό μέρους μας νά τρέξουμε σάν τήν διψῶσα ἔλαφο, νά ἀναζητήσουμε τήν αἰώνια θεϊκή πηγή, νά ζητήσουμε τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ. Ὁ πόθος καί τά δάκρυα νά εἶναι ἡ ἀναζήτησις. Ὅταν κανείς ἀναζητήση τόν Θεό μ΄ αὐτό τόν τρόπο, ὁ Θεός σέ κάποιο χρόνο θά τοῦ δείξη τήν ὡραιότητα τοῦ προσώπου Του. Ἐμεῖς ἰδιαίτερα οἱ μοναχοί ἔχουμε διδαχθεῖ τό νά ἐπικαλούμεθα τό ὅνομα τοῦ Χριστοῦ. Κι΄ αὐτό εἶναι μία ἀναζήτησις, μία ἐπιπόθησις τοῦ ἰδεῖν τό πρόσωπον Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.
Γι΄ αὐτό θά χρειαστῆ νά μνημονεύουμε τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ εἰ δυνατόν συνέχεια ἀναπνευστί. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ζῶσα Πηγή τῆς Χάριτος. Τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι σάν τό δικό μας ὄνομα, τό ὁποῖο δέν ἔχει καμμία χάρη. Τοῦ Χριστοῦ τό ὄνομα ἐμπερικλείει ὅλες τίς θεϊκές χάριτες. Εἶναι θεοστολισμένο. Ὅταν τό ἐπικαλούμεθα, νοιώθουμε βοήθεια ἀνάλογα μέ τήν ἀνάγκη πού ἔχουμε. Ὅταν Τοῦ φωνάζουμε τοῦ Χριστοῦ, ὁ Χριστός εἶναι πάντα ἕτοιμος νά μᾶς προσφέρη τόν Ἑαυτό Του. Ὅπως ἀκριβῶς πιστεύουμε ὄτι ὁ Θεός εἶναι Πνεῦμα καί πάνω ἀπό πνεῦμα, εἶναι ὑπεράγνωστος, δέν Τόν βλέπουμε μέ τά μάτια τά σωματικά ἀλλά πιστεύουμε ἀπόλυτα ὅτι εἶναι πανταχοῦ Παρών. Εἶναι μία φύσις ἀκατάληπτη. Ὅπως ἀκριβῶς πιστεύουμε σ΄ αὐτήν τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, ἔτσι πρέπει νά πιστεύουμε ὄτι καί τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ εἶναι πλουτισμένο μέ ὄλη τήν θεϊκή ἰσχύ καί δύναμη. Αὐτό μᾶς τό ἀποδεικνύουν καί οἱ δαίμονες πού δέν μποροῦν νά ἀκούσουν τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.
Οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι ὅταν συνέλαβαν τούς Ἀποστόλους, τούς εἶπαν: - Μή ἐπί τῷ ὀνόματι τούτῳ κηρύττετε. Ἀλλά πολύ θαρραλέα τούς ἀπήντησε ὁ Ἀπόστολος Πέτρος: - Ἅ εἴδομεν καί ἠκούσαμεν, οὐ δυνάμεθα σιωπᾶν. Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἄνθρώποις. Καί ἡμεῖς πρέπει νά πειθαρχήσουμε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντί εὐχαριστεῖτε· τοῦτο γάρ θέλημα Θεοῦ εἰς ὑμᾶς». Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι νά προσευχώμεθα συνεχῶς.
Οἱ θεοφόροι Πατέρες μᾶς δίδαξαν τό πῶς νά προσευχώμεθα μέ τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς ἔχουν διδάξει ἐπίσης καί τούς καρπούς τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Ὁ ἄνθρωπος μέ τήν προσευχή αὐτή κατά Χάριν θεώνεται. Γίνεται ἕνας Ἄγγελος ἐπί τῆς γῆς. Ὅπως οἱ Ἄγγελοι ὑμνολογοῦν ἀκατάπαυστα τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ἔτσι καί ὁ Μοναχός ἤ ὁ Χριστιανός ὄταν μνημονεύη τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μέ πόθο, ἀξιώνεται ἀγγελικῆς Χάριτος. Ἁγνίζεται ὁ ἄνθρωπος σύν τῷ χρόνῳ. Γίνεται καθαρός ψυχοσωματικά, καί ἡ καρδιά του κατά τήν ὥρα τῆς ἐνέργειας τῆς προσευχῆς γίνεται σάν ἕνα ἄλλο Χερουβείμ καί ψάλλει καί ὑμνολογεῖ τόν Θεό σιωπηλά.
Ἡ καρδιά τοῦ Μοναχοῦ διά τῆς προσευχῆς γίνεται θρόνος τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ὁ Χριστός μας πιστεύουμε ὅτι κάθεται ἐπάνω εἰς τόν θεῖον Του θρόνον καί βασιλεύει σέ ὅλο τό Σύμπαν, ἔτσι ἐπίσης κάθεται καί ἀναπαύεται στόν θρόνον τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου πού μνημονεύει μέ πόθον καί χάριν τό Πανάγιον Ὄνομά Του.
Οἱ δαίμονες τό γνωρίζουν αὐτό πού γίνεται, γι΄ αὐτό κάνουν μεγάλη προσπάθεια, καταβάλλουν πολύ κόπο γιά νά ἐμποδίσουν αὐτήν τήν ἐνθρόνιση τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Μᾶς σκορποῦν τόν νοῦ μας ἐδῶ κι΄ ἐκεῖ. Δέν μᾶς τόν ἀφήνουν ἥσυχο. Χίλιες-δυό σκέψεις μᾶς ἀπασχολοῦν, μέ σκοπό ὁ νοῦς μας νά μήν ἐντοπιστῆ στήν καρδιά διά τῆς προσευχῆς. Σκορπιζόμενος ἐδῶ κι΄ ἐκεῖ εἶναι ἐκτός τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου. Κι΄ ὄταν γυρίζη στά διάφορα μέρη, στίς διάφορες ὑποθέσεις, δέν μπορεῖ νά δεχθῆ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ.
Ὅπως καί ἡ κλώσσα μέ τ΄ αὐγά της, ὅταν συχνά σηκώνεται, τά αὐγά κάποια μέρα θά βγοῦν ἄχρηστα, κλούβια. Ἔτσι καί ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν συχνά σκορπᾶται ἐδῶ κι΄ ἐκεῖ, δέν θά γεννήση μέσα στήν καρδιά τούς πνευματικούς νεοσσούς. Τά θεῖα νοήματα πού φέρουν τήν Θεολογία τοῦ Θεοῦ δέν μποροῦν νά σταθοῦν στήν καρδιά πού ὁ νοῦς ἀπουσιάζει. Αὐτή τήν προσπάθεια τῶν δαιμόνων νά τήν ἐξουδετερώσουμε μέ τήν ἀδιάλειπτη προσοχή στήν προσπάθεια τῆς περισυλλογῆς τοῦ νοῦ διά τῆς μελέτης τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά.
Βέβαια δέν θά τήν φανταζώμεθα τήν καρδιά, ἀλλά θά νοοῦμε τήν καρδιά ἐκεῖ πού εἶναι. Ἡ σωματική, ἡ σάρκινη καρδιά ἐμπερικλείει μέσα της τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, τήν καρδιά τῆς ψυχῆς. Ἐμεῖς, πνευματικῷ τῷ τρόπῳ θέλουμε νά ἐπικοινωνήσουμε μέ τήν καρδιά τῆς ψυχῆς, κι΄ ἑπομένως ἡ φαντασία τῆς καρδιᾶς πρέπει νά μήν ὑπάρχη. «Πνεῦμα ὁ Θεός, καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν, ἐν Πνεύματι καί Ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν».
Ἄπειρος ὁ νοῦς τοῦ Θεοῦ. Ὅλος ὁ Θεός εἶναι Νοῦς. Ὁ ἀνθρώπινος εἶναι πεπερασμένος, περιορισμένος, μέ μιά Α δυνατότητα. Ὅταν ὁ μικρός νοῦς ἐπικοινωνήση, εἰσέλθη μέσα στόν ἄπειρο Νοῦ, δηλαδή στόν Θεό, τότε γίνεται μία ἐπαφή, μία σωματική συνουσία, μέ μία ἀνέκφραστη πνευματική καί μυστηριώδη ἡδονή. Βέβαια αὐτό εἶναι ἕνα μέτρο πολύ ὑψηλό. Ἐμεῖς δέν ἔχουμε φθάσει σ΄ αὐτό τό μέτρο, ἀλλά ἐάν ἐπιποθήσουμε τόν πλησιασμό τῆς ψυχῆς μας μέ τόν Θεό διά τῆς προσευχῆς, ὁ Θεός θά χαρίση κι΄ αὐτό τό μέτρο τῆς χάριτος. Ἀρκεῖ νά Τόν ἀναζητοῦμε μέ πολλή ταπείνωση. Ἐάν ἡ προσευχή μας δέν ἔχη ταπείνωση, εἶναι ὕπαρξις σωματική χωρίς ψυχή, δηλαδή δέν φέρνει ἡ προσευχή καρπόν πνευματικόν ἐάν μή τήν συνοδεύση σέ ὅλη τήν πορεία της ἡ ταπείνωσις.
Πρέπει νά προσπαθήσουμε νά φθάσουμε σ΄ αὐτή τή χάρη τῆς προσευχῆς. Ὁ Θεός μέ τό ἄπειρο ἔλεός Του, μᾶς βοήθησε, μᾶς ἐλέησε, μᾶς ἀγάπησε ἰδιαίτερα, μᾶς ἔφερε ἀπό τόν κόσμο, μᾶς ἔβγαλε ἀπό τήν ἁμαρτία, μᾶς ἔβαλε σ΄ αὐτόν τόν καθαρό τόπο, μᾶς ἔβαλε σέ μιά ζωή ἁγία, μᾶς προίκισε μέ δυνατότητες, κι΄ ἄν ὅλα αὐτά δέν μᾶς βοηθήσουν ἤ μᾶλλον ἐμεῖς δέν τά μεταχειριστοῦμε, δέν τά μετέλθουμε, δέν τά ἀξιοποιήσουμε γιά νά γνωρίσουμε τόν Θεό, γιά νά δοῦμε τό θεῖον Του Πρόσωπο, τότε ματαίως ἤλθαμε ἐδῶ καί θά βρεθοῦμε ὑπόχρεοι στόν Θεό γι΄ αὐτήν τήν μεγάλη Του ἐλεημοσύνη. Δέν θά πρέπη αὐτόν τόν χρόνο τόν πολύτιμο τῆς θείας βοηθείας νά μήν τόν ἐκμεταλευτοῦμε. Θά εἴμεθα ὑπόλογοι καί πρῶτος ἐγώ.
Πολλές φορές σ΄ αὐτόν τόν ὑπολογισμό, σ΄ αὐτή τή σκέψη τῆς τόσης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, καί τῆς ὑποχρεώσεώς μου ἀπέναντι σ΄ αὐτήν τήν προσφορά τοῦ Θεοῦ, ἔχω δριμύτατον ἔλεγχο. Δέν ἀνταποκρίθηκα μέχρις σήμερα σ΄ αὐτή τήν μεγάλη ἐλεημοσύνη. Καί πολλές φορές στήν μνημόνευση τοῦ Ὀνόματος τοῦ Θεοῦ τρέμω, λέω: « Μά εἶμαι ἄξιος νά μνημονεύσω, νά μελετήσω τό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ». Μά τί νά πῶ;
Ὁ Θεός εἶναι κάτι πού δέν μπορεῖ νά τό συλλάβη τό ἀνθρώπινο μυαλό. Μόνο νά σκεφθῶ ὅτι διά τοῦ Λόγου Του ἔκτισε, δημιούργησε σέ μηδέν χρόνο ὅλη τήν κτίση, σκέπτομαι τί εἶναι αὐτός ὁ Θεός καί ἀξιώνομαι ἐγώ τόσο ἐλεύθερα, τόσο ἁπλά, νά ἀναφέρω τό ὅνομά Του; Καί ὅμως ὁ Θεός ἔχει ἔμφυτη τήν ταπείνωση. Ἀλλ΄ ὁ ἀνυπερήφανος Θεός δέχεται νά Τόν μνημονεύουμε μέ τόση ἁπλότητα κι΄ ἐλευθερία, ὅπως θά μπορούσαμε νά ἀναφέρουμε ἕνα ὄνομα ἑνός ἁπλοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλά ἐάν τό σκεφθοῦμε πιό σοβαρά, θά δοῦμε ὅτι εἶναι φοβερό νά μνημονεύουμε τό Ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Ὡστόσο ὅμως , ἀφοῦ ἔχουμε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἄς προχωρήσουμε. Τό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ θά μᾶς φέρη ὅλες τίς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ. Καί πλησιάζοντας τόν Χριστό διά τῆς προσευχῆς θά ἀποβάλουμε ἀπό μέσα μας, ἀπό τήν καρδιά μας, ὅλο τό φαρμάκι τῆς ἁμαρτίας.
Καί ποιός εἶναι ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος πού πλησίασε τόν Θεό καί μέσα του δέν εἶχε μιά ἀνάλογη ποσότητα φαρμάκι ἀπό τήν ἁμαρτία; Δέν μᾶς κατακρίνει ὁ Θεός γιατί πλησιάζοντάς Τον ἔχουμε μέσα μας φαρμάκι, ἐμπάθεια, ἔχουμε ἁμαρτήματα, ἀλλά θέλει καί ἐπιμένει ὅτι πλησιάζοντάς Τον πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά τό ἀπόβάλη, νά τό ἐμμέση αὐτό τό φαρμάκι. Δέν θέλει τόν ἄνθρωπο νά μείνη στά πρῶτα, στήν πρώτη του ἐμπάθεια, ἀπό κεῖ πού τόν πῆρε, ἀπό κεῖ πού τόν ξεκίνησε. Θέλει τήν καλυτέρευσή του.
Λέγοντας τήν εὐχή θά μᾶς δώση ὁ Θεός τήν πρώτη εὐλογία γιά νά πάη καλά ἠ ἡμέρα μας. Κι΄ ἅμα ἀρχίσουμε μέ τό στόμα νά ψιθυρίζουμε «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με», ἡ προσευχή αὐτή θά βοηθήση καί τόν νοῦ, θά βοηθήση καί τήν διάθεση τῆς ψυχῆς, κι΄ ἔτσι μέ μία καλή διάθεση ἀπό τήν προσευχή, θά ξεκινήσουμε γιά ὄ,τι ἀφορᾶ τήν ἡμέρα. Κι΄ ὅταν ἔτσι κάνουμε κάθε μέρα, στό κάθε ξύπνημά μας, θά βάλουμε τήν καλή ἀρχή πού ἀπαιτεῖται γιά νά ἔχουμε ἕνα πνευματικό, ψυχικό κάλλιστο τέλος.
Βλέπουμε κανέναν ἄνθρωπο νά πέση; Σημαίνει ὅτι δέν ἔβαλε καλή ἀρχή, δέν ἔκτισε ἐπιστημονικά τό σπίτι του. Δέν ἔβαλε καλά θεμέλια. Δέν τό στήριξε καλά καί γι΄αὐτό ἔπεσε. Ἡ καλή ἀρχή εἶναι νά προσευχώμεθα κατ΄ αὐτήν τήν ἔννοιαν, νά ὑπακούωμε κατά πάντα στόν πνευματικό Πατέρα, νά μή κάνουμε τό δικό μας θέλημα, νά μήν κρύπτωμε τούς λογισμούς, νά ἔχωμε πνευματική βία στόν κανόνα μας, στά πνευματικά μας καθήκοντα, στήν Ἐκκλησία, νά ἔχουμε τήν ἀδελφική καί ἄδολη ἀγάπη, νά ἀποφεύγουμε τά ἀργόλογα, νά μήν μιλᾶμε περιττά πράγματα, νά μήν συζητοῦμε ἐκεῖνα πού δέν χρειάζονται, καί νά βλεπη ὁ καθένας μπροστά του. Νά βλέπη τόν ἑαυτό του. Ἐγώ πῶς πάω; Ὄχι πῶς πηγαίνει ὁ ἄλλος. Ἐγώ προσεύχομαι; Ἐγώ ἀργολογῶ; Ἐγω ἀναμιγνύομαι σέ ὑποθέσεις πού δέν χρειάζεται; Τό τί κάνει ὁ ἀδελφός μου εἶναι δική του δουλειά. Ὄχι ὅτι θά τό παραβλέψουμε κι΄ αὐτό, σέ μιά περίπτωση πού μποροῦμε νά βοηθήσουμε πνευματικά, ἀλλά γιά ν΄ ἀποκλείσουμε τήν κατάκριση τοῦ διαβόλου. Γιατί ὀ διάβολος πατῶντας ἐπάνω στόν ἐγωϊσμό τοῦ ἀνθρώπου, τόν σπρώχνει συνέχεια νά βλέπη τί κάνει ὁ ἄλλος. Καί βλέποντας τόν ἄλλο τυφλώνεται στά δικά του. Μή βλέποντας τά δικά του, πέφτει ἀπό τό ἕνα στό ἄλλο παράπτωμα. Κι΄ ἔτσι δέν μπορεῖ νά βάλη τήν καλή ἀρχή.
Ἡ σιωπή, ἡ ἐν γνώσει σιωπή, ὄχι ἡ ἄλογος σωπή γιατί βαριέμαι νά μιλήσω ἤ γιατί δέν λογαριάζω τόν ἄλλον ἤ γιατί ἐξουθενώνω τόν ἄλλον ἤ ἀπό ἐγωϊσμό δέν θέλω νά τοῦ μιλήσω· αὐτή ἡ σιωπή εἶναι βλαβερή καί ὄχι ὠφέλιμη. Ἀλλά ἡ σιωπή πού γίνεται γιατί δέν θέλω νά κατηγορήσω, νά κατακρίνω, νά ἀργολογήσω, γιά νά προσεύχωμαι, γιά νά δημιουργηθῆ μέρα μου τό χαροποιόν πένθος, γιά νά μέ εὕρουν δάκρυα ἀπό τόν Θεό, γιά νά ταπεινώσω τίς σκέψεις μου. Τότε αὐτή ἡ σιωπή εἶναι ἡ ἐν γνώσει πνευματική. Αὐτή ἡ σιωπή εἶναι πάνω ἀπό κάθε ἄλλη ἀρετή. Λένε οἱ Πατέρες πώς ἄν βάλουμε ἀπό τή μιά μεριά τῆς ζυγαριᾶς τήν ἐν γνώσει σιωπή, κι΄ ὅλες τίς ἄλλες ἀρετές ἀπό τήν ἄλλη, τό μέρος τῆς σιωπῆς θά βαραίνη. Καί βλέπουμε ὅτι ἡ σιωπή φέρνει τόσα πολλά καλά καί κυρίως ὅτι δέν ἁμαρτάνει μέ τήν γλῶσσα του καί τήν σκέψη του ὁ ἄνθρωπος.
Ὅταν ὅμως ἀρχίζουμε καί μιλᾶμε, καί συζητᾶμε τό ἔνα τό ἄλλο, τό θέμα ἐκεῖνο, μπλέκει τό πρᾶγμα, κι΄ ἔτσι δέν βάζουμε τήν καλή ἀρχή. Ἡ καλή ἀρχή θά φέρη τό κάλλιστον τέλος. Ἡ κακή ἀρχή τό κάκιστον τέλος. Δηλαδη, τό σπίτι δέν θά κτιστῆ καλά, θά πέση. Ὅταν δοῦμε καί πέσει ἕνας ἄνθρωπος πνευματικά, πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι δέν ἔβαλε καλή ἀρχή, δέν ἔβαλε θεμέλια γερά, βαθειά, δέν στήριξε καλά τό σπίτι του, καί γι΄ αὐτό ἔπεσε. Δέν φταίει κανείς ἄλλος πλήν τοῦ ἑαυτοῦ του. Ὅλες οἱ ἄλλες δικαιολογίες στό πέσιμο εἶναι σφάλμα τοῦ ἐγωϊσμοῦ. Γι΄ αὐτό νά προσέξουμε πάρα πολύ καλά νά ἐπιμεληθοῦμε τήν καλή ἀρχή. Καί ἔτσι θά πετύχουμε νά κτίσουμε ὁ καθένας ἕνα ἀνάλογο ὄμορφο πνευματικό σπίτι. Δηλαδή καί τήν αἰώνια Μονή μας θά τήν κτίσωμε μέ τήν καλή ἀρχή.
Ἄς βιάσουμε τόν ἑαυτό μας γι΄ αὐτή τήν καλή ἀρχή. Ἡ ἀξία της εἶναι αἰώνια. Δέν εἶναι τό ὅτι θά ζήσουμε ἐδῶ μέ τήν καλή ἀρχή, βρίσκοντας τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί θά νοιώθουμε πολύ εὐτυχισμένα, ὄχι αὐτήν τήν εὐτυχία τήν πνευματική τήν ἐδῶ, ἀλλά γιά τήν αἰώνια εὐτυχία. Χίλιοι παράδεισοι δέν συγκρίνονται μέ τήν θέα τοῦ θείου Προσώπου. Ἡ καλή ἀρχή εἶναι νά μᾶς ἀποκαλυφθῆ τό θεῖον Πρόσωπο. Ἐδῶ εἶναι ἡ ἀξία τῆς πνευματικῆς ἐπιτυχίας τῆς καλῆς ἀρχῆς. Καί γνωρίζοντας τό μέγεθος τῆς πνευματικῆς ἐπιτυχίας τῆς καλῆς ἀρχῆς, πρέπει, καί πρῶτος ἐγώ, νά βάλουμε προσπάθεια νά πετύχουμε αὐτήν τήν καλή ἀρχή. ΑΜΗΝ.
Saint Isaac the Syrian says, “Do not try to come in touch with the mysteries of God and the word of God without prayer.” So, do not open holy Scripture; do not start reading without asking God for His help, saying something like, “Lord, allow me to sense; let me feel the power of Your words, the power that exists in Your words.” You must consider prayer as the key for your understanding of the deeper meaning of the Scriptures.”
Elder Athanasios Mitilinaios
Ο Γέροντας Εφραίμ από τήν Αριζόνα τής Αμερικής, αποκαλύπτει καί προφητεύει...
Ἀποσπάσματα ἀπό τίς συνομιλίες μας, μέ τόν Γέροντά μας , ΕΦΡΑΙΜ τόν ἈριζονίτηὉ
( Απομαγνητοφωνημένο υλικό, μοναχών, πνευματικών παιδιών του Γέροντος από την Ελλάδα, που τον επισκέφθηκαν , πρόσφατα στην Ελληνορθόδοξη Ιερά Μονή του Αγίου Αντωνίου, στην Αριζόνα της Αμερικής , που ευγενικά προσέφεραν με στόχο την πνευματική μας οικοδομή ).
Μάϊος 2014, Αριζόνα
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Βλέπετε την φωτογραφία αυτή, του Γέροντα Ιωσήφ, του Ησυχαστή. Είχα μεγάλο Γέροντα, ήταν πύρ – πύρ, φωτιά, άνθρωπος φαινόμενο. Όλο τα επουράνια σκέπτονταν, μ’ αυτά ζούσε.
Δύο λέξεις μας έλεγε συνεχώς, υπομονή, υπομονή και προσευχή και εδώ μας βοηθάει, όσο του επιτρέπει η Πρόνοια του Θεού. Σαν υποτακτικοί του, ποτέ δεν μαλώσαμε μεταξύ μας. Άλλοι απέξω μας δημιουργούσαν προβλήματα, συκοφαντούσαν τον Γέροντα, τον κατηγορούσαν, αλλά ο Γέροντας Ιωσήφ έλεγε, « αυτοί ας λένε, εμείς να μην πούμε ».
Συνομιλήτρια : Εμείς Γέροντα, είμαστε πολύ αδύνατοι σε όλα. Τι θα γίνει με εμάς;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Άλλα χρόνια είναι τώρα... Άλλα τα κριτήρια του Θεού, για σήμερα...
Ο Γέροντας Ιωσήφ είχε το πνευματικό πανεπιστήμιο. Εγώ είμαι ευχαριστημένος να είστε εσείς ( ..δηλαδή τα πνευματικά του παιδιά ) στο πνευματικό λύκειο. Σήμερα υπάρχει τέτοια πνευματική σύγχυση. Μεγάλος ανεμοστρόβιλος παρασέρνει τα πάντα. Κρατείστε γερά την Παράδοση που σας παρέδωσα και να ξέρετε ότι σήμερα είναι ομολογία να λέμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός μας. Αυτό δεν το θέλουν οι σκοτεινές δυνάμεις.
Συνομιλήτρια : Γέροντα, μετά από τόσα χρόνια αγώνα, τι σας έμεινε μέσα στη ψυχή σας;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Όλα είναι δεύτερα, όλα δεύτερα. Το πρώτο είναι το όνομα του Χριστού μας και τώρα , περνώντας τα χρόνια , είδα στη πράξη, ότι μόνο με την αγάπη κερδίζεται ο άνθρωπος. Η ζωή μου ήταν κόπος και πόνος, με την φτώχεια, με τους Γερμανούς, με την πείνα στη κατοχή, με τους πειρασμούς και τις θλίψεις στα μοναστήρια. Μεγάλος αγώνας. Μόνο το όνομα του Χριστού και της Παναγίας μας μ’ έβγαλε πέρα. Όποιος άνθρωπος δεν λέγει καθημερινά το όνομα του Χριστού και της Παναγίας μας, δεν είναι Χριστιανός...
Συνομιλήτρια : Δηλαδή η ευχή του Χριστού είναι το μέγιστο ;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Βεβαίως , γιατί είμαστε συνέχεια με τη μνήμη του Χριστού μας. Οι Άγιοι Πατέρες φωτίστηκαν και μας άφησαν αυτές τις προσευχούλες. Τρία και δύο γράμματα, « Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς » και « Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς ». Δεν είναι να διαβάσουμε εγκυκλοπαίδειες, ούτε πολλά βιβλία. Μ’ αυτές τις δύο προσευχούλες, σωζόμαστε όλοι οι Χριστιανοί.
Οι μοναχοί που δεν έχουν τις μέριμνες των κοσμικών, προσεύχονται πολύ και φθάνουν ψηλά. Τους βοηθάει πολύ και η Παναγία μας. Είναι σαν να μιλούν στο αυτί του Χριστού μας, γιατί είναι αφοσιωμένοι στη προσευχή και αυτό είναι το κύριο έργο τους και όποιος έχει το δώρο της προσευχής στη καρδιά του, όταν πεθάνει δεν τον αγγίζουν τα τελώνια. Πηγαίνει μετά τον θάνατό του , κατευθείαν στο Χριστό μας. Δεν έχει εμπόδια, γιατί το όνομα του Χριστού έχει δύναμη. Είναι πυρ ο Θεός.
Συνομιλήτρια : Και οι χαιρετισμοί της Παναγίας μας είναι δυνατή προσευχή ;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Βεβαίως, όταν τους λέμε, έχουμε χαρά και φώτιση από την Παναγία μας. Πολύ με βοηθάει η Παναγία μας . Με βγάζει από πολλά αδιέξοδα.
Συνομιλήτρια : Σήμερα πάσχουμε από απελπισία και ανυπομονησία.
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Η απελπισία είναι πάντα από τον διάβολο και όποιος απελπίζεται χάνει τις δυνάμεις του. Η βάση της ζωής μας είναι η υπομονή. Όταν δεν την έχουμε διαλύεται η ζωή μας.
Συνομιλήτρια : Γέροντα, ο κόσμος, εμείς, είμαστε σε μια δύσκολη θέση με όλα αυτά που γίνονται και ακούμε. Υπάρχει φόβος...
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Ναι, διαισθανόμαστε ότι θα γίνουν καταστροφικά πράγματα και γίνονται καθημερινά, Γι’ αυτό τρέχουμε στα μοναστήρια και στις εκκλησίες, αλλά δεν πρέπει να έχουμε φόβο. Για σκεφτείτε , αν ένα τάγμα αγγέλων έγιναν δαίμονες και κάνουν τόση ζημιά, τι βοήθεια μας προσφέρουν τα εννέα τάγματα των αγγέλων.
Μια φορά είδα τον Χριστό στο θρόνο του και δίπλα την Παναγία μας και τα τάγματα των αγγέλων και των αγίων. Περιμένανε το νεύμα του Χριστού μας για να βοηθήσουν την ανθρωπότητα στη νέα κατάσταση.
Όταν γεμίζουμε συνεχώς την καρδιά μας με τον Χριστό καθημερινά δυναμώνει η πίστη μας και όλα τα αντιμετωπίζουμε. Η Παναγία μας, παρακαλεί για μας και δέεται συνεχώς, να έχουμε δύναμη και αισιοδοξία.
Συνομιλήτρια : Γέροντα σ’ αυτή την ηλικία που είστε, μπορείτε να προσεύχεσθε όπως πρώτα , ή διαφορετικά ;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Προσεύχομαι καλύτερα από πρώτα. Βέβαια δεν έχω την ένταση της προσευχής του Γέροντα Ιωσήφ, του Ησυχαστή, αλλά έχω δυνατή προσευχή και αυτό παρηγορεί την ψυχούλα μου, τόσα που πέρασα και περνώ.
Συνομιλήτρια : Πολλές φορές τα άγια λείψανα ευωδιάζουν.
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Είναι σαν να λένε είμαστε συγγενείς.
Συνομιλήτρια : Ο καρκίνος είναι διάχυτος σήμερα.
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Οι καρκινοπαθείς είναι μάρτυρες. Προσπαθώ να τους ενισχύω με την προσευχή μου, με τις νουθεσίες και όταν μπορώ τους επισκέπτομαι.
Συνομιλήτρια : Πολλοί άνθρωποι περνούνε σκληρές δοκιμασίες, είτε από την κακία των άλλων, είτε από δικά τους παραπτώματα. Τόσο δύσκολα, σαν να ζουν τη κόλαση εδώ.
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Όταν ζουν εδώ τη κόλαση .…. και αξιοποιήσουν αυτή τη κατάσταση, με πνευματικά κριτήρια, όταν πεθάνουν δεν θα δικαστούν καθόλου, αλλά θα πάνε , κατευθείαν στην αγκαλιά του Χριστού. Αν όμως δεν αξιοποιήσουν, με πνευματικά κριτήρια, τη κόλαση αυτή, τότε θα βασανίζονται και στην άλλη ζωή.
Ήθελα όμως να σας πω κάτι για τον Παράδεισο. Πριν από τα 80 μου χρόνια, πήγαινα συχνά στον Παράδεισο. Και τώρα βέβαια, αλλά η ηλικία έχει τον ρόλο της.
Μία φορά με πήρε ο Κύριος από το χέρι και μου έλεγε « ..εδώ έκανες εκκλησία, εδώ εξομολόγησες και σώθηκε η ψυχή, εδώ παρηγόρησες, εδώ νουθέτησες,.», μου έλεγε δηλαδή τα πάντα και μαζί με αυτό μου έδινε χαρά, συγχρόνως με το λόγο του,
Τόσο πολύ χαρά που είπα. Χριστούλη μου, δεν αντέχω άλλο. Δεν αντέχω άλλο. Θα εκραγώ. Να με γυρίσεις πίσω. Και βρέθηκα πάλι στο δωμάτιό μου.
Άλλη φορά στον Παράδεισο, είδα έναν λεβέντη, θαυμάσιο. Είχε δίπλα του ένα άλογο με μια γυριστή ουρά, ωραιότατο. Μέσα μου το ζήλεψα. Ήθελα να το είχα εγώ αυτό το άλογο.
Με φωνάζει και μου λέγει, ήτανε κάτι σαν διοικητής. « Να πας να πεις στο στράτευμα, ότι το πίσω μέρος το έχουν αφύλακτο και θα πάνε οι αντάρτες ( οι δαίμονες δηλαδή ) ».
Και τρέχω και το λέγω. Και γύρισα τρέχοντας να πω ότι το έκανα. Εκείνος μ’ αγκάλιασε, με φίλησε και ανέβηκε στο άλογό του χαμογελαστός και έφυγε.
Συνομιλήτρια : Δηλαδή Γέροντα, γίνονται πολλά πίσω, που δεν τα πιάνουμε ;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Βεβαίως. Γι’ αυτό πρέπει από παντού να προσέχουμε. Προσοχή μεγάλη. Θα περάσουμε δικαστήριο φοβερό.
ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΛΑΣΗ ;
Συνομιλήτρια : Η κόλαση πως είναι ;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Πως είναι ; Φρίκη, φρίκη. Ούτε πουλάκι να μην πάει εκεί. Όπως πνίγονται οι άνθρωποι στη θάλασσα, έτσι πνίγονται στα βάσανα της κόλασης, συντροφιά με τους δαίμονες.
Να προσευχόμαστε για τους νεκρούς. Είναι μεγάλη ελεημοσύνη. Η μητέρα μου ήτανε πολύ ενάρετη γυναίκα. Στα λόγια της στήριζα την παιδική μου ζωή. Πριν πεθάνει ήτανε δύο χρόνια κατάκοιτη και έλεγε. « Πάτερ πες τον Θεό να με πάρει. Κουράστηκα ». Αλλά πριν φύγει έδωσε μάχη.
Συνομιλήτρια : Μάχη με ποιους ;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Τους δαίμονες
Συνομιλήτρια : Τους βλέπατε ;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Ναι, όπως βλέπω τους ανθρώπους.
Συνομιλήτρια : Ο Αρχάγγελος δεν την βοηθούσε ;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Ήτανε πίσω από τη πλάτη της. Είχε υποχωρήσει. Να πολεμήσει μόνη της, να στεφανωθεί.
Συνομιλήτρια : Τόσα που ακούμε για καταστροφές, που έρχονται, εμείς που ζητάμε την βοήθεια του Θεού, τι θα γίνουμε ;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Κατά το σχέδιο που έχει ο Θεός για κάθε άνθρωπο, θα κάνει και τις πράξεις του, για να σωθεί, αυτός ο άνθρωπος. Πω ! Πω ! Τι θα περάσουμε! Δυσκολίες μεγάλες. Η Αθήνα έχει κρυφούς Αγίους πολλούς, αλλά και το Άγιο Όρος με τον Άγιο Δημήτριο στηρίζουν τη Βόρειο Ελλάδα. Έχω ιδιαίτερη αγάπη στον Άγιο Δημήτριο. Με το Άγιο Μύρο του κοιμάμαι.
Η Ελλάδα γύρισε τη πλάτη της στο Χριστό. Γι’ αυτό θα υποφέρει πολλά. Τα παιδιά στην Ελλάδα σήμερα είναι, ή πολύ φωτισμένα, ή πολύ σκοτισμένα. Τα παιδιά των ενάρετων οικογενειών, είναι η μαγιά του Χριστού και το μέλλον της Ελλάδας.
Συνομιλήτρια : Πολλές γυναίκες υποφέρουν στις οικογένειες σήμερα.
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Ο Χριστός είναι πολύ κοντά στις ψυχές που περιφρονούνται.
Συνομιλήτρια : Μερικοί άνθρωποι έχουν ένα ιδιαίτερο πνευματικό χάρισμα. Πως γίνεται αυτό ;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Αυτοί οι άνθρωποι, ή αδικήθηκαν πολύ, ή συκοφαντήθηκαν, ή εμβάθυναν σ’ αυτό τον τομέα και τους δόθηκε χάρισμα. Όπως κανοναρχούμε τον Θεό, έτσι και μας ψέλνει.
Συνομιλήτρια : Στα Ιεροσόλυμα, τα τελευταία χρόνια, γίνονται θαυμαστά πράγματα.
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Ήθελα και εγώ να τα έβλεπα. Εκεί είναι η βάση του Χριστού μας. Το Άγιο Φώς είναι κάθε ημέρα στον Πανάγιο Τάφο, αλλά το Πάσχα δίνεται γενικό δώρο σε όλους. Να πηγαίνετε στα Ιεροσόλυμα. Εκεί βλέπουμε τι υπέμεινε ο Χριστός για μας και εμείς , όσο μπορούμε να τον ευχαριστούμε και να ανταποκρινόμαστε στην αγάπη Του. Παλαιότερα είχα πάει και εγώ μερικές φορές.
Συνομιλήτρια : Πολλές φορές συμβαίνουν παρεξηγήσεις μεταξύ μας.
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Αυτά είναι ανθρώπινα. Δεν θα λείψουν ποτέ. Να τα προσπερνάμε και να τρέχουμε στον Χριστό. Να σκεπτόμαστε τι μας έχει ετοιμάσει ο Χριστός, στο καλό – καλό παράδεισο, μετά την Δευτέρα παρουσία. Τώρα πηγαίνουμε στον νάρθηκα του Παραδείσου, Δεν χωράει νους ανθρώπου πως θα είναι ο καλός – καλός παράδεισος. Όλα φως ! Όλα ευωδία ! Χαρά ανεκλάλητη. Μακαριότητα. Τίποτε δεν θα είναι γερασμένο. Όλα νέα τα θέλει ο Χριστός στη Βασιλεία Του. Τίποτα παράταιρο. Όλα τέλεια.
Η μητέρα μου πέθανε 95 ετών και εγώ την βλέπω στον παράδεισο 30 χρονών.
Στη κατοχή είχαμε κάτι γειτονόπουλα, που ήτανε λειψά στο μυαλό. Δύο παιδάκια ήτανε. Εμείς παίζαμε και αυτά ακόμη περπατούσανε να έρθουνε, ενώ είχαμε ξεκινήσει μαζί.
Τα βρήκα στον Παράδεισο, γιατί πεθάνανε στη κατοχή από την πείνα, μικρά στην ηλικία. Τα λέγω :
« Τι κάνετε εδώ ; Πως περνάτε ; ». Μου λένε:
« Εφραίμ, εδώ δεν μιλάμε. Εδώ μόνον διαβάζουμε, έχουμε μελέτη ».
Αυτά δεν ξέρανε να γράψουν το όνομά τους και στον παράδεισο μελετούσαν. Αυτό δείχνει την τελειότητα του παραδείσου.
Συνομιλήτρια : Πολλοί άνθρωποι βοηθάνε τα μοναστήρια, σε ανάγκες που έχουν.
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Ότι κάνουν όλα γράφονται στον ουρανό. Να έχουν ειρήνη και υγεία και ευλογία στα σπίτια τους.
Συνομιλήτρια : Στην εκκλησία ήμασταν άνθρωποι από όλο τον κόσμο. Δηλαδή , τι ωραία Γέροντα, σαν τους Αγίους Αποστόλους είναι το έργο σας. « Μαθητεύσατε πάντα τα έθνη ».
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Είμαι ένα κούφιο καρύδι. Δεν έκανα τίποτα.
Συνομιλήτρια : Τι σκέπτεστε στην ηλικία που είστε;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Σκέπτομαι να στερεώσω το έργο μου εδώ, γιατί πολλοί άνθρωποι σώθηκαν, πολλές ψυχούλες. Και πως θα πάω να συναντήσω τον Κύριο; Που θα πάω ο ταλαίπωρος ;
Συνομιλήτρια : Ο Κύριος θα στείλει τους αγγέλους του να σας πάρει.
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Δεν το ξέρω αυτό, όπως κρίνει ο Κύριος. Το κεφαλάκι μου χωρούσε όλη την οικουμένη. Τώρα δεν με βοηθάει η υγεία μου, έχω γεράματα.|
Συνομιλήτρια : Ο κ. Π…Γέροντα, πέθανε την ημέρα, ενός μεγάλου Αγίου.
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Αυτός του άνοιξε την πόρτα του παραδείσου να μπει μέσα. Όταν κάποιος πεθαίνει και σώζεται η ψυχούλα του, ο Άγιος που γιορτάζει εκείνη την ημέρα, τον υποδέχεται στον παράδεισο, γιατί είναι η ημέρα δική του, η εορτή του δηλαδή.
Συνομιλήτρια : Πολλούς ανθρώπους ξαφνικά τους βρίσκει ο θάνατος .
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Ναι. Κάθε ημέρα να είμαστε με το εισιτήριο στο χέρι. Δεν γνωρίζουμε τι θα μας συμβεί. Κάποτε εξομολόγησα κάποιον στο νοσοκομείο με τα νεύματα και σε λίγο πέθανε. Κάτι καλό έκανε στη ζωή του και σώθηκε τελευταία στιγμή. Στη ζωή μου πέρασα πολλές ταλαιπωρίες και είδα ότι η Θεία Πρόνοια, κατευθύνει τα πάντα προς το καλό του ανθρώπου.
Να μην μας φεύγει η μνήμη του θανάτου. Να διαβάζετε από το Γεροντικό, την συνομιλία του Αγίου Μακαρίου με το κρανίο.
Κάποτε σε όραμα είδα τον εαυτό μου ντυμένο πολύ ωραία. Με άμφια, όπως στις γιορτές και ήμουνα ψηλά σε εξέδρα και πιο κάτω ήτανε κοπέλες, που είχα εξομολογήσει και φωνάζανε « Γέροντα …. Γέροντα. Θέλουμε και εμείς να έρθουμε αυτού », αλλά δεν τους επιτρεπότανε.
Αυτό δείχνει την ευθύνη μου και την χάρη της ιεροσύνης, Γι’ αυτό, να προσεύχεστε για μένα. Να έχετε τάξη και προσοχή. Να αγωνίζεστε κάθε μέρα, όσο μπορείτε. Ο Χριστός μας αγαπάει την τάξη των μοναχών, γιατί είναι οι στρατιώτες του.
Συνομιλήτρια : Γέροντα, όταν πάτε στον παράδεισο και έχετε αυτήν την επικοινωνία με τον Κύριο, δεν του μιλάτε και για μας τους μοναχούς σας και τις μοναχές και για τους ανθρώπους που θέλουν την βοήθειά σας ;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Βεβαίως του μιλάω.
Συνομιλήτρια : Τι σας απαντά ;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Εντάξει. Θα φροντίσω. Ο.Κ.
Συνομιλήτρια : Όταν εσείς Γέροντα πεθάνετε και εάν τυχόν εμείς ζούμε, εσείς μη μας ξεχάσετε, που θα καλοπερνάτε με τον Χριστό μας και εμείς εδώ θα παλεύουμε .
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : ( Γελώντας ) Όχι, αυτό δεν γίνεται.
Συνομιλήτρια : Αύριο φεύγουμε Γέροντα (..από την Αριζόνα ). Πέστε μας έναν τελευταίο λόγο.
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Καλό και ευλογημένο ταξίδι να έχετε. Να έχετε την ευχή μου. Να έχετε υγεία και να έρχεστε. Ο καθένας ξέρει τι έχει στον τρουβά του, αλλά η Διαθήκη που σας αφήνω είναι να γνωρίσετε το Άγιο Πνεύμα. Να το εργαστείτε και να το χτίσετε μέσα σας, τηρώντας τις εντολές του Ευαγγελίου και έχοντας ειρήνη στη ψυχή σας, Να έχετε αγάπη, ομόνοια και να φωνάζετε το όνομα του Χριστού και της Παναγίας μας. Οι άγγελοι να σας συντροφεύουν.
Πως λένε αυτούς που παντρεύονται παράνομα εδώ ;
Συνομιλήτρια : Μήπως εννοείτε τους ομοφυλόφιλους ;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Ναι αυτούς. Η Παλαιά Διαθήκη λέγει : « δεν θα μείνει το πνεύμα μου στους ανθρώπους, γιατί είναι σάρκες ». Αυτό ισχύει για σήμερα. Τα Σόδομα κάηκαν, το ίδιο …τα πυρηνικά. Δεν ανέχεται αυτές τις αμαρτίες ο Χριστός. Παντού λατρεύεται η αμαρτία της σάρκας. Δεν υπάρχει μετάνοια.
Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία μετανόησε.
Όλοι οι ομοφυλόφιλοι θα εξαλειφθούν. Όλα χώμα …Τα πυρηνικά …Όλα χώμα. Ο πόλεμος θα γίνει για τις αμαρτίες...
Όταν βάλης μετάνοια στον αδελφό σου και ζητήσης ταπεινά συγχώρησι, διώχνεις
παρευθύς κάθε ενέργεια του πονηρού εναντίον σου.
Ο μυλωνάς δένει τα μάτια του ζώου που γυρίζει το μύλο για να μη στρέψη
και του φάγη το μισθό του. Ας κάνωμε κι εμείς το ίδιο.
Δένοντας τα μάτια μας με την ταπεινοφροσύνη, δε θα βλέπωμε τα λίγα καλά μας έργα
για να υπερηφανευώμαστε και να χάνωμε το μισθό μας.
Ο Θεός παραχωρεί να μας προσβάλουν καμιά φορά ακάθαρτοι λογισμοί,
για να μη υψηλοφρονούμε, αλλά γι' αυτούς και μόνο να κατακρίνωμε τον εαυτό μας.
Κάτι τέτοιοι λογισμοί γίνονται σκεπάσματα του μικρού καλού που έχομε τυχόν κάνει.
Εκείνος που κατηγορεί διαρκώς τον εαυτό του δεν χάνει το μισθό του.
We should not reveal unnecessarily what is best in the heart, for only then does that which has been accumulated remain in safety from enemies visible and invisible, when it is kept as a treasure in the innermost heart. Do not open the secrets of your heart to everyone.
St. Seraphim of Sarov
Παράλληλα πρέπει να φυλαγόμαστε και από την πλεονεξία
1. Κάποιος αδελφός που απαρνήθηκε τον κόσμο, μοίρασε τα υπάρχοντά του στους φτωχούς, κράτησε όμως λίγα για τον εαυτό του και πήγε στον αββά Αντώνιο. Όταν το ΄μαθε αυτό ο Γέροντας του λέει:
“Εάν θέλεις να γίνεις μοναχός, πήγαινε στο τάδε χωριό, αγόρασε κρέας, τύλιξέ το στο σώμα σου γυμνό και έλα κατόπιν εδώ”.
Έκανε ο αδελφός όπως του υπέδειξε, αλλά τα σκυλιά και του πουλιά ξέσχισαν το σώμα του.
Όταν γύρισε στον Γέροντα, τον ρώτησε να μάθει εάν έγιναν τα πράγματα όπως τον συμβούλεψε.
Και καθώς εκείνος του έδειχνε το καταξεσχισμένο σώμα του, του λέει ο άγιος Αντώνιος:
“Εκείνοι που απαρνούνται τον κόσμο και θέλουν να έχουν χρήματα, έτσι κατακόπτονται από τους δαίμονες που τους πολεμούν”.
7. Πήγε κάποιος αδελφός στον Αγάθωνα και του ΄πε: “Άφησέ με να μένω μαζί σου”.
Καθώς όμως πήγαινε βρήκε στο δρόμο ένα κομμάτι νίτρο και το ΄φερε αυτό. Και ο Γέροντας τον ρώτησε: “Από πού βρήκες το νίτρο;” “Στο δρόμο -είπε ο αδελφός- το βρήκα καθώς περπατούσα, και το πήρα”. Του λέει τότε ο Γέροντας: “Εάν ήλθες να κατοικήσεις μαζί μου, αυτό που δεν το έβαλες εσύ εκεί, πώς το πήρες;” Και τον έστειλε να το πάει στο μέρος απ΄ όπου το είχε πάρει.
18. Είπε επίσης: “Είναι αδύνατο να ζήσει κανείς σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, εάν είναι φιλήδονος και φιλοχρήματος”.
22. Επισκέφθηκαν κάποτε μερικοί αδελφοί τον αββά Μακάριο στη Σκήτη. Μέσα στο κελί του δεν υπήρχε τίποτε εκτός από νερό χαλασμένο, και του είπαν:
40 “Αββά, έλα πάνω στο χωριό και θα σε φροντίζουμε”. Κι ο Γέροντας τους λέει: “Αδελφοί, γνωρίζετε το ψωμάδικο του τάδε στην πόλη;” “Ναι” του είπαν. “Το ξέρω κι εγώ” τους αποκρίθηκε. “Ξέρετε και το χωράφι του δείνα απ΄ όπου περνάει ο ποταμός;” Του είπαν: “Ναι”. Και κατέληξε ο Γέροντας: “Κι εγώ το ξέρω. Όταν λοιπόν θέλω κάτι, δεν σας έχω ανάγκη. Παίρνω τα πόδια μου και πηγαίνω”.
30. Είπε ο αββάς Υπερέχιος: “Η θεληματική ακτημοσύνη είναι θησαυρός για τον μοναχό. Θησαύρισε, αδελφέ μου, για τον Ουρανό, γιατί ατέλειωτοι είναι οι αιώνες της αναπαύσεως”.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤ΄
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ
If men who are surrendered into the hands of judges to be punished for their wickedness humble themselves and straightway confess their iniquity
when they come before the scourges-their punishment is diminished, and with only slight afflictions they are released.
But if there are among them some who are wicked and stiff-necked, who refuse to confess, these are
scourged, and in the end they confess involuntarily after many torments. And since their sides are already covered with wounds, they gain no profit from this.
St. Isaac the Syrian
Today, many virtuous people who lead good lives, who please God with their deeds and words, and who benefit their neighbor, think they have (and
are thought of having) attained Love through their insignificant work or mercy and compassion they show towards their neighbor. But this is not the truth. They are only fulfilling the commandment of love for the Lord, Who said, "Love one another."
He who keeps this commandment is worthy of praise as a keeper of the divine commandments
but this is not an action of divine Love.
It is a road towards the fountain, but not the
fountain. It is stairs towards the palace, but not the gate of the palace. It is a royal garment, but not the King. It is a commandment of God, but not God.
Elder Joseph the Hesychast
- Γέροντα, μόνον η ευγνωμοσύνη στον Θεό φθάνει για να μας παρακινήση στον αγώνα κατά των παθών;
- Μόνον η ευγνωμοσύνη στον Θεό δεν φθάνει∙ χρειάζεται και καλή διάθεση ,αναγνώριση της αμαρτωλότητάς μας και φιλότιμη άσκηση.
- Γέροντα, η μνήμη του θανάτου βοηθάει στην εσωτερική εργασία;
- Ναι, πολύ βοηθάει. Αν έχουμε μνήμη θανάτου με ελπίδα στον Θεό, θα γνωρίσουμε την ματαιότητα αυτού του κόσμου και θα βοηθηθούμε πνευματικά. Γι’ αυτό να φέρνουμε στο νου μας το κριτήριο του Θεού και να μην ξεχνούμε ότι θα κριθούμε για τις αμαρτίες που κάναμε και δεν μετανοήσαμε. «Τι κάνω; Πώς ζω με τόση αμέλεια; να σκεφθώ. Αν πεθάνω αυτήν την στιγμή, πού θα πάω; Μήπως έκανα κανένα συμβόλαιο με τον θάνατο; Πεθαίνουν και μικροί και μεγάλοι». Αν σκέφτωμαι ότι ο Θεός μπορεί σε λίγο να με πάρη, τότε δεν θα αμαρτάνω.
Για να πεθάνουν τα πάθη ,πρέπει να σκεφτώμαστε τον θάνατο, την μέλλουσα Κρίση, και να πάθουμε κι εμείς από φιλότιμο για τον Χριστό που πολλά έπαθε ,για να μας λυτρώση. Ο αγώνας κατά των παθών είναι ένα διηνεκές γλυκό μαρτύριο για την τήρηση των εντολών ,για την αγάπη του Χριστού. Αξίζει να πεθάνουμε ηρωικά, παρά να νικηθούμε από τα πάθη και να πληγώσουμε τον Χριστό.
- Στρυμώχνομαι ,Γέροντα, στον αγώνα μου.
- Ένα αγκαθάκι βγάζεις από το δάκτυλό σου και πονάς, πόσο μάλλον να ξερριζώσης από μέσα σου ένα πάθος! Ύστερα να ξέρης ότι, όταν ο άνθρωπος καταβάλλη προσπάθεια να κόψη ένα πάθος του, τότε ο πειρασμός βάζει εμπόδια και στρυμώχνεται ο άνθρωπος , όπως στρυμώχνεται και ο δαιμονισμένος, όταν του διαβάζουν εξορκισμούς, γιατί γίνεται αγώνας, παλεύει με τον διάβολο∙ έπειτα όμως ελευθερώνεται.
Το καθάρισμα του εαυτού μας δεν γίνεται χωρίς κόπο, πατώντας κουμπιά. Δεν κόβονται αμέσως τα πάθη, όπως και ο κορμός του δένδρου δεν κόβεται αμέσως με μια πριονιά. Το πριόνι κόβει για πολλή ώρα, μέχρι να κοπή πέρα-πέρα ο κορμός. Και δεν τελειώνει εδώ η δουλειά. Για να γίνη ο κορμός έπιπλο, πόσος κόπος χρειάζεται! Πρέπει πρώτα να πελεκηθή, να γίνη σανίδες και μετά να τις πάρη ο επιπλοποιός, για να τις κάνη χρήσιμο έπιπλο.
- Κι αν, Γέροντα, δεν καταλαβαίνω ότι αυτός ο κόπος είναι απαραίτητος;
- Τότε θα μείνης κούτσουρο και θα σε ρίξουν στην φωτιά.
Γέροντας Παΐσιος
There is no man more intelligent than the merciful one who gives away earthly, perishable things and buys imperishable, heavenly things. Likewise, there is no greater fool in the world than the greedy one who gathers things continually and yet is deprived continually, finally buying hell with his collected savings. Those, naturally, who are lost in material things are totally lost, for they have also lost Christ.
Elder Paisios
Αφήγηση γέροντος ηγουμένου (τελευταίο πνευματικοπαίδι του χαρισματούχου παπα Φιλάρετου του Κωνσταμονίτη).
Όταν ήμουν νεαρος μοναχός με την ευλογία του γέροντος μου Φιλάρετου πήγα να εξομολογηθώ στον παπα Τυχωνα τον Ρωσο (τον γέροντα του π.Παισίου).
αφού μας δέχθηκε ,του είπαμε γιατί πήγαμε και ξεκινησα την εξομολόγηση.
έλεγα με σκυμμένο κεφάλι τις αμαρτιες μου και όσο περνουσε η ώρα ενοιωθα τον αυχένα μου να μουσκεύει.
δεν ηξερα τι συμβαινει.
μόλις τελειωσα την εξομολόγηση και σήκωσα το κεφάλι είδα τον παπα Τυχωνα να κλαίει με πολλά δακρυα,τα οποια επεφταν πανω στο κεφαλι μου οση ωρα εκανα την εξομολόγηση!!!
είπε πάλι ο ίδιος:
ο παπα Τυχων ήταν ρωσος και μιλουσε μονο σπαστά ελληνικά.
όταν ομως αρχιζε να μας συμβουλεύει μετά την εξομολογηση εμείς ακουγαμε τα λόγια του στην καθαρευουσα,σε γλωσσα ομοια με αυτη που μιλούσε ο αγ.Ιωάννης ο Χρυσόστομος!!!
δεν ημουν ο μονος στον οποιο συνεβαινε αυτο.και ο πατηρ Α. που πηγαιναμε μαζί για εξομολόγηση άκουγε τα ιδια!
Γέροντας Τύχων
Question yourself as to whether this faith is within you, or perhaps you are led by worldly wisdom. And if you leave all things in the hands of God, behold! You have acquired faith and undoubtedly, without any question, you will find God to be your helper. And so, even should you be tried a myriad of times and should satan tempt you to abandon faith, prefer death a thousand times more and don’t obey worldly wisdom. In this way the door of the mysteries will be opened to you and you will be amazed how the chains of worldly wisdom previously bound you. Now you will fly with divine wings above the earth and breathe the new air of freedom, which, of course, others are deprived of. If, however, you see that within you, you are governed by worldly wisdom, and in the smallest danger you lose hope and despair, know that you have not yet acquired faith, and consequently also hope, in God.
Elder Joseph the Hesychast
Excerpt taken from the book- Precious Vessels of the Holy Spirit.
Η ζωή του ανθρώπου, παιδί μου, είναι θλίψις, διότι είναι στην εξορία. Μη ζητής τελείαν ανάπαυσιν. Ο Χριστός μας σηκωσε τον σταυρόν, και ημείς θα σηκώσωμεν. Όλας τα θλίψεις εαν τας υπομένωμεν ευρίσκωμεν Χάριν παρά Κυρίου. Δι' αυτό μας αφήνει ο Κύριος να πειραζώμεθα. δια να δοκιμάζη τον ζήλον και την αγάπην προς αυτόν όπου έχομεν. Δι' αυτό χρεία υπομονής. Χωρίς υπομονήν δεν γίνεται ο άνθρωπος πρακτικός, δεν μανθάνει τα πνευματικά, δεν φθάνει εις μέτρα αρετής και τελειώσεως.
Γέρων Ιωσήφ Ησυχαστής
