“Imagine that the world is a circle, that God is the center, and that the radii are the different ways human beings live. When those who wish to come closer to God walk towards the center of the circle, they come closer to one another at the same time as to God. The closer they come to God, the closer they come to one another. And the closer they come to one another, the closer they come to God.”
- St. Dorotheus of Gaza
ΘΑ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΔΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΦΟΡΟΚΑΡΤΑ!
"Θα γονατίσουν οικονομικά το λαό σε τέτοιο βαθμό ώστε να δεχτούν τον απόλυτο οικονομικό έλεγχο, το χάραγμα" έλεγε ο Γέροντας Παϊσιος πολλά χρόνια πριν
Νέα κόλπα για να αναγκάσει τους πολίτες να συνεχίζουν να μαζεύουν αποδείξεις, ετοιμάζει με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο το οποίο καταργεί την υποχρέωση συλλογής αποδείξεων από τους φορολογουμένους για το 2014, στήνει το υπουργείο Οικονομικών.
Τον Σεπτέμβριο, όπως προανήγγειλε ο υπουργός Οικονομικών κ.Γιάννης Στουρνάρας, θα έλθει άλλο νομοσχέδιο που θα δίνει κίνητρα στους πολίτες να συλλέγουν αποδείξεις. Δεν θα ξέρουν όμως από πριν ποιες αποδείξεις χρειάζεται να μαζεύουν, αλλά θα τους κρατά σε αγωνία για το ποιος αυτός θα αποφασίσει στο τέλος της χρονιάς να τους επιστρέφουν χρήματα και πόσα.
Σύμφωνα με πληροφορίες, το σχέδιο που θα παρουσιάσει μέσα στο καλοκαίρι ο κ. Στουρνάρας θα προβλέπει:
Όλοι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι θα διατηρήσουν το αφορολόγητο των 2100 ευρώ, όπως ισχύει, χωρίς όμως να χρειάζεται να συλλέγουν αποδείξεις.
Στον φορολογούμενο θα του επιστρέφεται όμως και ένα μέρος του ΦΠΑ (πιθανότατα 3 ποσοστιαίες μονάδες από το 23% ή 13%) ή ένα ποσό φόρου, για αποδείξεις δαπανών σε συγκεκριμένους κλάδους και επαγγελματίες που θεωρούνται από το υπουργείο ως ύποπτοι φοροδιαφυγής (πχ από δικηγόρους, υδραυλικούς ηλεκτρολόγους, ψυκτικούς, συνεργεία αυτοκινήτων, ελαιοχρωματιστές κ.α.).
Η λίστα με τις αποδείξεις που θα γίνονται δεκτές για να πάρουν λεφτά από την εφορία, θα αφορά επαγγέλματα με χαμηλό δείκτη φορολογικής συμμόρφωσης. Δεν θα γίνεται όμως γνωστή πριν ανοίξει τον δεκέμβριο κάθε έτους και θα αλλάζει κάθε χρόνο, με απόφαση που θα βγάζει ο εκάστοτε υπουργός Οικονομικών. Έτσι κανείς δεν θα ξέρει ποιες αποδείξεις εκπίπτουν και πόσο συμφέρουν, παρά μόνο όταν κλείσει η χρονιά.
Όταν οι φορολογούμενοι καταθέτουν τις δηλώσεις τους, θα επιλέγουν ποιες από τις αποδείξεις που μάζεψαν κατά το 2014 και μετά, βρίσκονται στη «λευκή λίστα» του υπουργείου κάθε χρόνο. Αυτές θα αναγράφονται στη δήλωση και το υπουργείο θα μπορεί έτσι έχει πλέον μια βάση για να υπολογίζει «αντικειμενικό εισόδημα» για τον κάθε κλάδο επαγγελματιών που θα μπουν στο στόχαστρο. Οι άλλες αποδείξεις θα πετιούνται ως άχρηστες.
Στο υπουργείο Οικονομικών όμως έχουν ετοιμάσει και σχετική έκθεση με πρακτικές άλλων χωρών, με βάση την οποία το υπουργείο Οικονομικών εξετάζει και άλλα «πρωτότυπα» κίνητρα όπως:
Να «επιδοτούνται» και όσοι χρησιμοποιούν πλαστικό χρήμα ή φοροκάρτα, ενδεχομένως με επιστροφή ως 3 ποστοστιαίων μονάδων του ΦΠΑ για καθημερινές συναλλαγές κάτω των 300 ευρώ –και όχι μόνον στην εστίαση.
Να γίνονται κληρώσεις μεταξύ των κατόχων φοροκάρτας (όπως πχ στη Βραζιλία) για να δελαστούν με χρηματικά έπαθλα, εκπτώσεις φόρου ή άλλα δώρα να την χρησιμοποιούν περισσότεροι
Οι αποφάσεις θα ληφθούν τον Αύγουστο. Οι φορολογούμενοι πάντως δεν είναι υποχρεωμένοι φέτος να καταθέσουν τις αποδείξεις στην εφορία Εφόσον τους ζητηθεί από την εφορία, όμως, θα πρέπει να τις προσκομίσουν.
Φυσικά πίσω από αυτά κρύβεται ο πραγματικός στόχος που είναι η κατάργηση της ιδιωτικής ζωής, που σημαίνει ότιδήποτε αγοράζουμε θα το πληροφορείται το "υπέροχο" "δημοκρατικό" καθεστώς μας, και θα ξέρουν τα πάντα για εμάς, μέχρι και τι διαβάζουμε, και όλα αυτά δήθεν για την φοροδιαφυγή. Στην αρχή καρτούλα, και μετά επειδή εύκολα θα χάνεται, τσιπάκι στο χεράκι. Για αυτό μπαίνουν οι απίστευτοι φόροι, για να δεχτούμε απίστευτες λύσεις.
Και έτσι πάλι ερχόμαστε στον Γέροντα Παϊσιο ο οποίος 30 χρόνια πριν έλεγε:
"Θα γονατίσουν οικονομικά το λαό σε τέτοιο βαθμό ώστε να δεχτούν τον απόλυτο οικονομικό έλεγχο, το χάραγμα"
Έλεγε μάλιστα ο Γέροντας ότι τα οικονομικά μέτρα δεν θα σταματήσουν ποτέ μέχρι ο λαός να δεχτεί την πλήρη υποδούλωσή του. Τελικά ο Γέροντας ήξερε πολύ καλά τι έλεγε.
"Repentance is the fire which gradually burns up the egotism in us."
When we adopt a repentant attitude we accept that we are aways imperfect and in need of continual perfection. It is this attitude that kills our ego based pride. We recognize our limitations and our lack of perfection and have a feeling of compunction.
Fr. Dimitru Staniloae points out that this egoism is our largest obstacle.
So the greatest and continuous obstacle in the way of our progress to love is egoism. Until egoism completely dies, you can't have true love.... He who loves himself, who is full of self-admiration, who considers himself as the most important of all, can't love others. To love others means to forget yourself, to always go beyond yourself, to consider yourself as nothing. The love of others is consolidated in us by uninterrupted repentance and humility. ...
It is clear that no one can approach or enter this kingdom, this paradise, unless he leaves behind the ocean of numberless sirens of egotism...The attitude of repentance carries with it an awareness of our ego-centeredness coupled with an understanding that this needs to be destroyed for us if we are to be united with God in love and to be able to truly love others. Egoism is the clear enemy which our continual repentance attacks. Repentance is what allows us to make gradual and continual progress against an enemy we all face.
Ref: Orthodox Spirituality, pp 141-144
Saint Hesychius give this advice on our struggle to overcome the passions:
One
who is engaged in the spiritual struggle must have at every moment the
following four things: humility, extreme attentiveness, refutation (of
the thoughts) and prayer.
Humility,
in so far as its adversaries in combat are the demons of pride, so that
he will have at hand Christ's help in his heart, for ' the Lord resists
the proud.' (James 4:6; 1Peter 5:5)
Attentiveness, so that one does not allow the heart to have any thought, no matter how good it seems.
Denial, so that as soon as one has detected a thought that has come, he may repulse it immediately with anger.
Prayer,
so that after refuting a thought, one may immediately cry out to Christ
with 'groanings which cannot be uttered' (Romans 8:26) Then the
ascetic will see the enemy bound or chased by the honorable name of
Jesus, like dust by the wind, or like smoke that vanishes with it's
dreams.
Saint Hesychius adds the following on the importance of prayer,
One
who does not have prayer that is free from the thoughts is without a
weapon for battle. I understand prayer to be that which is carried
unceasingly within the depths of the soul, so that the enemy who is
secretly fighting may be vanquished and scorched by this invocation to
Christ. For you must look with the sharply focused eye of the mind so
that you will recognize what has entered into it, and after doing so,
immediately cut off the head of the snake through refutation, and at the
same time call on Christ with groaning. Through experience you will
come to know God's invisible help; then you will see clearly the true
condition of the heart.
Saint Theophan advises in his commentary on the teaching of Saint Hesychius,
A
person whose decision to belong to the Lord is sincere cannot by-pass
the path described. He may preform great labors and get around things
in various ways, but until he comes upon this path, it is to no purpose.
I am pointing you directly to the path so that you do not wander all
over the place. Be more diligent in your undertaking, and you will find
success. However, you must labor with all your might, because without
labor there will be nothing.
Reference: The Spiritual LIfe, pp 249-253
«Μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει». Ἡ φράση αὐτὴ τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τότε ἔτσι καὶ σήμερα, προκαλεῖ τὴ λογική μας καὶ θὰ μᾶς προσκαλεῖ πάντοτε νὰ ἀφεθοῦμε μὲ ἐμπιστοσύνη καὶ νὰ παραδοθοῦμε μὲ ἐλπίδα στὴν πραγματικότητα τοῦ μυστηρίου καὶ τῆς ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ. Θὰ μᾶς προσκαλεῖ, γιὰ νὰ δοῦμε μὲ τὴν πίστη τί κρύβεται στὸ σκοτεινὸ καθρέπτη τοῦ θανάτου. Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ γεννηθεῖ ἕνας ἄνθρωπος δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἄλλη βεβαιότητα, παρὰ μόνο ὅτι κάποτε θὰ πεθάνει. Καὶ ὅμως, αὐτὴ ἡ βεβαιότητα παραμένει μιὰ ἄγνωστη ἐμπειρία. Κανεὶς δὲν ἔχει ἐμπειρία τοῦ θανάτου του. Κανεὶς δὲν «ἔζησε» τὸ βιολογικό του θάνατο, γιὰ νὰ μᾶς πεῖ τί σημαίνει αὐτό. Κανεὶς δὲν μᾶς εἶπε τί βιώνει, ὅταν εἶναι νεκρός. Βέβαια, ὁ Χριστὸς καὶ τὰ χαρισματικὰ μέλη τοῦ Σώματός Του, οἱ Ἅγιοί Του, φανέρωσαν τὴν ἀντίπερα ὄχθη τῆς ζωῆς, τὴν πραγματικὴ καὶ ἄφθαρτη ζωὴ τῆς αἰωνιότητας μετὰ τὸ θάνατο.
Αὐτὴ ἡ βεβαιότητα, λοιπόν, εἶναι πίστη καὶ ἀποκάλυψη, εἶναι μιὰ ἄλλη διάσταση ὕπαρξης καὶ ζωῆς, ἡ ὁποία, ὅμως, ἂς μὴν ξεχνᾶμε, ὑπερβαίνει πολὺ τὴ γήινη ἐμπειρία μας. Ἐδῶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τὰ μοναδικὰ σημεῖα στήριξης τῆς ὕπαρξής μας, ποὺ ἀποκαλύπτουν τὸ θαῦμα τῆς Ἀνάστασης καὶ ὑποδηλώνουν τὸ μυστήριο τῆς αἰωνιότητας. Χωρὶς αὐτά, καμία λογικὴ καὶ καμία ἐπιστήμη, καμία φιλοσοφία καὶ καμία γνώση, καμία δύναμη τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ τοῦ κόσμου τούτου δὲν μπορεῖ νὰ φωτίσει τὰ σκοτάδια καὶ νὰ διαλύσει τὰ ἀδιέξοδά μας. Μόνο ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ ποὺ γίνεται πίστη τοῦ ἄνθρωπου εἶναι ἡ ἀπάντηση στὸ ὑπαρξιακό μας πρόβλημα. Αὐτὴ ἡ ἀλήθεια μᾶς λέει ὅτι ὁ θάνατος δὲν εἶναι πλέον τέρμα, ἀλλὰ ἔγινε ἐν Χριστῷ πέρασμα καὶ μετάβαση στὴν αἰωνιότητα. Μοιάζει νὰ εἶναι μιὰ ἄλλου εἴδους γέννηση στὴν ὄντως ζωή.
Ἡ ζωὴ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ θάνατο
Ὁ θάνατος δὲν εἶναι κάτι ποὺ θὰ ἔλθει τὴν τελευταία μέρα τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας, ἀλλὰ κάτι ποὺ ἀντιμετωπίζουμε καθημερινά. Ὁ τρόπος ποὺ ζοῦμε ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο βλέπουμε τὸ θάνατο. Ἡ σχέση μας μὲ τὸ θάνατο διαδραματίζει καθοριστικὸ ρόλο στὸν τρόπο τῆς ζωῆς μας, σὲ αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε κοσμοθεωρία, δηλαδὴ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἀντιλαμβανόμαστε τὴ σχέση μας μὲ τὸν ἑαυτό μας καὶ τὸν Θεό, τὸν κόσμο καὶ τὴ ζωή. Ἂν ὁ ἄνθρωπος δεχθεῖ ὅτι ὁ θάνατος εἶναι διάλυση καὶ ἀποσύνθεση καὶ ἀφανισμός, τότε ὁδηγεῖται στὴν ἀπόγνωση καὶ τὸ κενό. Μέσα στὸν παραλογισμὸ ὅτι ζεῖ γιὰ νὰ πεθάνει, δὲν ἔχει ἄλλη ἐπιλογή, παρὰ τὸ «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν». Ὁ ἄνθρωπος γίνεται ὑλιστής, ἰδιοτελὴς καὶ κυνικός, ὅπως ἐπιβεβαιώνει ἡ καθημερινή μας πείρα. Ἐδῶ ἡ πίστη εἶναι περιττὴ καὶ γραφική, ἐδῶ ἡ ἠθικὴ παραμερίζεται καὶ ἡ ἁμαρτία γελοιοποιεῖται. Ὁ χῶρος τοῦ πνεύματος μικραίνει ἐπικίνδυνα καὶ ἐξαφανίζεται. Τὸ σῶμα καὶ οἱ αἰσθήσεις, ἡ ὕλη καὶ οἱ ποικίλες ἀνάγκες της ἀπολυτοποιοῦνται. Τότε ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ βιαστεῖ, γιὰ νὰ προλάβει νὰ χαρεῖ τὶς ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς. Ἡ ἀγωνία τοῦ τέλους ποὺ ἔρχεται καὶ διαλύει τὰ πάντα σκιάζει τὴν ὕπαρξή του. Καὶ μετὰ τὸ θάνατο, δὲν ὑπάρχει τίποτα. Αὐτὴ εἶναι ρίζα τοῦ μηδενισμοῦ σὲ ὅλη τὴ γυμνότητά του. Ὅμως, εὐτυχῶς γιὰ ἐμᾶς τοὺς πιστούς, ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἐκμηδένιση τοῦ θανάτου καὶ ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς πέρα ἀπὸ τὸν τάφο. Ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου μᾶς ὑποδεικνύει μιὰ ζωὴ μὲ νόημα καὶ πληρότητα, μᾶς ὑπόσχεται καὶ μᾶς ἐγγυᾶται τὸ «περισσόν τῆς ζωῆς», τὸ περίσσευμά της καὶ τὴ συνέχειά της στὴν αἰωνιότητα.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἡ παροῦσα ζωὴ δὲν εἶναι καταπίεση, γιὰ νὰ ὑποτιμήσουμε καὶ νὰ ἀρνηθοῦμε αὐτὸ τὸν κόσμο καὶ νὰ θελήσουμε ἕναν ἄλλον, ποὺ δὲν γνωρίσαμε. Δὲν εἶναι μιζέρια καὶ περιφρόνηση κάθε ὀμορφιᾶς καὶ χαρᾶς, ὅπως συχνὰ τὴν παραμορφώνουμε. Εἶναι ἀγώνας γιὰ ἀλήθεια, πίστη, ἀγάπη καὶ ἐλπίδα. Εἶναι σχέση καὶ κοινωνία μὲ τὸν θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο. Μιὰ τέτοια ζωὴ ὑπερφαλαγγίζει τὸ φράγμα τοῦ θανάτου καί, τότε, ὄχι μόνο οἱ χαρὲς καὶ οἱ ὀμορφιὲς τῆς ζωῆς, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ αὐτὲς οἱ λύπες καὶ τὰ δάκρυά της μεταμορφώνονται λυτρωτικά. Ὅσοι ἀπὸ ἐμᾶς ἔτσι βλέπουμε τὴ ζωὴ μποροῦμε ἐν Χριστῷ νὰ βιώσουμε τὸ θάνατο σὰν ὕπνο ποὺ θὰ μᾶς ξυπνήσει στὴν κοινὴ ἀνάσταση. Ἀμήν.
Νικάνωρ Καραγιάννης (Ἀρχιμανδρίτης)
Στην ησυχαστική Καλύβα Κοίμησις της Θεοτόκου στα πάνω Κατουνάκια, με πολλή άσκηση αγωνίζονταν ο Γέροντας Ιγνάτιος που ήταν αόματος.
Ο Γέροντας αυτός είχε και δυο υποτακτικούς τον Νεόφυτο Μοναχό και τον νεώτερο Παπά Ιγνάτιο. Όλοι τους αγωνίζονταν με κάθε τρόπο, με παντός είδους στερήσεις, προσπαθώντας να ευαρεστήσουν τον Κύριο.
Σε μια χρονιά μεγάλης ξηρασίας, έγινε αφορία και το λάδι ήταν πολύ λιγοστό και για τον λόγο αυτόν, ενώ μέχρι τότε άναβαν και τα τέσσερα καντήλια στις εικόνες του τέμπλου της εκκλησίας, τη χρονιά εκείνη έδωσε εντολή ο Γέροντας να ανάβουν μόνον το καντήλι που κρέμεται μπροστά στην εικόνα της Παναγίας.
Ο Παπα - Ιγνάτιος ο νέος όμως, επειδή λιγόστευε το λάδι υστέρα από λίγο διάστημα, σταμάτησε να ανάβει και το μόνο καντήλι της Παναγίας, από ολιγοπιστία μήπως και τελειώσει το λίγο λάδι πού είχαν.
Τρεις μέρες δεν άναψε το καντήλι μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και την άλλη μέρα, μετά την Ακολουθία του Όρθρου και της θείας Λειτουργίας, παρουσιάστηκε μπροστά στον νέον Παπα- Ιγνάτιο ένας σεβάσμιος ψηλός Γέροντας και με υφός πολύ σοβαρό του έδωσε ένα πεντακοσιόδραχμο, δηλαδή 500 δραχμές τότε, για να αγοράσετε του είπε λάδι για τον εαυτό σας και για το καντήλι της Παναγίας.
Με χαρά πήρε ο Παπα - Ιγνάτιος τα χρήματα και άναβε πλέον το καντήλι της Παναγίας, αλλά από τότε άρχισε να ωριμάζει μέσα του η ιδέα να φύγουν από το ασκητικό εκείνο ησυχαστήριο.
Πράγματι δεν πέρασε πολύς καιρός όπου μετά τον θάνατο του αόματου Γέροντα τους, ο νέος Παπα - Ιγνάτιος με την συνοδεία του έφυγαν και πήγαν στην Νέα Σκήτη του Αγίου Παύλου.
Σε κάθε πειρασμό και στενοχώρια που τους παρουσιάζονταν στην Σκήτη από τα σκάνδαλα, ο Παπα - Ιγνάτιος με παράπονο έλεγε στους άλλους Πατέρες: «Αδελφοί μου, από ολιγοπιστία μου επειδή δεν άναβα το καντήλι της Παναγίας, μας έδιωξε από το ησυχαστικό εκείνο Καλύβι, που είχαμε ησυχία και περισσότερο χρόνο να επιδοθούμε στα πνευματικά μας καθήκοντα κι από την ολιγωρία μας, μας τιμώρησε η Παναγία και με το παράπονο αυτό άφησε τη μάταιη αυτή ζωή!»
http://www.agioritikovima.gr/perizois/25004-tous-edi%CE%BFkse-i
“Imagine that the world is a circle, that God is the center, and that the radii are the different ways human beings live. When those who wish to come closer to God walk towards the center of the circle, they come closer to one another at the same time as to God. The closer they come to God, the closer they come to one another. And the closer they come to one another, the closer they come to God.” 
