Γράφει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:
-Πῶς θά τήν ἔβλεπες μιά τέτοια συμπεριφορά;
Ἕνας ἄνθρωπος πορσκλήθηκε σέ γεῦμα.
Καί ἐπῆγε.
Καί ἀφοῦ ἔκατσαν, στρώθηκε ἀμέσως στό φαΐ. Τό κατάπιε. Καί, πρίν καλά-καλά οἱ ἄλλοι ἀρχίσουν νά τρῶνε, σηκώθηκε καί ἔφυγε!
Ἐπειδή τάχα εἶχε πια΄ἐκπληρωθῆ ὁ σκοπός του!
Τί θά ἔλεγες σύ γιά τόν ἄνθρωπο αὐτό;
Τί θά πρέπει νά εἰποῦν οἱ Ἅγιοι καί οἱ Ἄγγελοι γιά ἐκείνους πού φεύγουν ἀπό τήν θεία Λειτουργία, πρίν ὀ παπᾶς εἰπεῖ τό "δι' εὐχῶν;".
Οἱ Ἅγιοι λένε:
Εἶναι ἀνεκτό νά πᾶς λίγο ἀργά στήν Ἐκκλησία.
Ἀλλά εἶναι ἀνεπίτρεπτο νά φεύγεις, πρίν τελειώσει ἡ θεία Λειτουργία.
http://kaiomenivatos.blogspot.ca/2014/05/blog-post_7039.html
Το ιερό λείψανο του οσίου Ιωάννου του Ρώσου μεταφέρθηκε στο Νέο Προκόπι της Ευβοίας τον Οκτώβριο του 1924, από τους Πρόσφυγες, . Εκεί εγκαταστάθηκαν οι Έλληνες που ήλθαν από το Προκόπι της Μικράς Ασίας.
Το 1930 άρχισε να κτίζεται εκεί ο περικαλλής ναός, προς τιμήν του Αγίου, ο οποίος ολοκληρώθηκε μετά από πολλούς κόπους των πιστών το 1951. Τότε μεταφέρθηκε ο Άγιος στο νέο Ναό, όπου και εκεί βρίσκεται μέχρι σήμερα. Είναι ένα από τα μεγάλα προσκυνήματα της πατρίδος μας. Οι πιστοί καταφθάνουν από όλα τα μέρη του κόσμου, προσκυνούν τον Άγιο , επικαλούνται την βοήθεια του και τον ευχαριστούν για τα τόσα θαύματα που επιτελεί .
Κατά την διάρκεια της ζωής του.
Κάποια περίοδο πού ο αγάς – σαν ευσεβής Μουσουλμάνος – είχε φύγει σε ιερή αποδημία – προσκύνημα στη Μέκκα, ή γυναίκα του θέλησε νά καλέσει σε φαγητό φίλους και γνωστούς γιά νά ευχηθούν γιά τόν ασφαλή γυρισμό και τήν καλή υγεία του αγά της. Καθώς έφερνε ή κυρία στους συνδαιτυμόνες τό γνωστό φαγητό τής Ανατολής, τό πιλάφι, στράφηκε προς τόν Ιωάννη και του είπε: «Πόση χαρά θα ένιωθε, Γιοβάν, σήμερα ο αφέντης σου, αν γευόταν από αυτό τό αγαπημένο του φαγητό».
Ό Ιωάννης με απλότητα ζήτησε ένα πιάτο με πιλάφι. Και με τη δύναμη τής αδιάκριτου πίστεως και θερμής προσευχής του τό πιάτο θαυματουργικά απεστάλη στο αφεντικό του! Οι παριστάμενοι δεν πίστεψαν. Γέλασαν. Όταν όμως μετά από καιρό επέστρεψε ο αγάς και έφερε πίσω τό πιάτο άδειο με τό οικόσημο τής μωαμεθανικής του οικογενείας, τότε πείστηκαν όλοι γιά τη δύναμη τής πίστεως του άκακου και φιλάγαθου και φιλάνθρωπου αυτού δούλου.
Ύστερα και από τό γεγονός αυτό, τό ζεύγος των κυρίων πίεζε περισσότερο τόν Ιωάννη νά μην κατοικεί πια στον ανθυγιεινό στάβλο και του παραχώρησαν δωμάτιο γιά νά ζει με αξιοπρέπεια. Αυτός όμως και πάλι – όπως και τήν πρώτη φορά – ευγενικά και σταθερά αρνήθηκε. Προτίμησε νά ζει ως ταπεινός δούλος Ιησού Χριστού στο «ησυχαστήριο» πού τόσα χρόνια είχε αγαπήσει μένοντας πιστός στα θελήματα του αγά του και στη διακονία και τις περιποιήσεις των άκακων και άλογων ζώων.
Έφθασε κάποτε και ή ώρα πού ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος επρόκειτο νά εγκαταλείψει τα εγκόσμια και νά αναχωρήσει γιά τόν ουρανό. Ό Όσιος μας αρρώστησε. Παρέμενε ξαπλωμένος με υπομονή στον ταπεινό αχυρώνα του στάβλου ευγνωμονώντας τόν Θεό γιά όλα τα δώρα πού του είχε χαρίσει.Κάποια στιγμή αισθάνθηκε ότι πλησιάζει τό τέλος του και ζήτησε με ισχυρό πόθο νά κοινωνήσει τα Άχραντα Μυστήρια. Και επειδή υπήρχε τήν περίοδο εκείνη ατμόσφαιρα μίσους από φανατισμένους Τούρκους ο διακριτικός και ευλαβής ιερέας π. Θεόδωρος Παπαδόπουλος έφερε τη θεία Κοινωνία με άκρα ευλάβεια μυστικά μέσα σε ένα μήλο. Με ιερή συγκίνηση ο όσιος και ομολογητής του Χριστού Ιωάννης κοινώνησε γιά τελευταία φορά. Και ειρηνικά παρέδωσε τήν αγνισμένη και φωτισμένη ψυχή του στον αγαπημένο του Κύριο Ιησού Χριστό. Ήταν 27 Μαΐου του έτους 1730. Ή είδηση διαδόθηκε αστραπιαία σε όλο τό Προκόπιο. Μεγάλο πένθος απλώθηκε σε όλη τήν περιοχή τής Καππαδοκίας. Ό Όμέρ αγάς τόν τίμησε και τόν έκλαψε.
Στη συνείδηση όλων, Χριστιανών και Οθωμανών, ο δούλος του Θεού Ιωάννης ήταν ένας άγιος. Είχαν περάσει τριάμισι μόλις χρόνια από τήν κοίμηση του Αγίου. Οι Προκοπιείς έβλεπαν κάθε νύχτα «φώς λάμπον άγιον τω του οσίου μνήματι». Έτσι με θαυμαστή υπόδειξη του Αγίου τό Νοέμβριο του 1733 έγινε ή ανακομιδή των ιερών Λειψάνων του. Έκθαμβοι οι πιστοί Χριστιανοί αντίκρισαν τό ιερό Λείψανο του νέου αυτού ασκητού και όμολογητού «ακέραιο καί εύωδιάζον». Με ιερό δέος τό έναπέθεσαν κάτω από τήν Αγία Τράπεζα του Αγίου Γεωργίου (του ναού πού τόσο είχε αγαπήσει ο Άγιος).
Μετά την οσιακή κοίμησή του.
Εκατό χρόνια μετά, τό 1832, ο στρατός του Όγλού Οσμάν πορευόμενος σε πολεμική αποστολή λεηλάτησε τό Προκόπιο. Βεβήλωσε και λήστεψε τόν ιερό ναό. Παρέδωσε τό ιερό Λείψανο του άγιου Ιωάννου στις φλόγες. Άλλά ο Άγιος παρουσιάστηκε σε όραμα και φοβέρισε τούς ασεβείς Οθωμανούς. Έντρομοι οι στρατιώτες εγκατέλειψαν αμέσως εκεί ό,τι είχαν κλέψει και έφυγαν διακηρύσσοντας τό μεγάλο θαύμα. Τό σκήνωμα του Άγιου παρέμενε άθικτο, όμως έμαύρισε επιφανειακά. Τό 1862 με επέμβαση θαυματουργική του Άγιου γλύτωσαν από τό σεισμό είκοσι παιδάκια του ελληνικού σχολείου.
Ή φήμη του οσίου Ιωάννου ως θαυματουργού είχε απλωθεί πλέον σ” όλη τη Μ. Ασία. Πάμπολλες είναι οι μαρτυρίες γιά τα θαύματα του. Πλήθη λαού τόν επισκέπτονται και ζητούν θεία προστασία και βοήθεια. Τόν ονομάζουν «θεραπευτή Άγιο». Οι Τούρκοι τόν αποκαλούν «κουλέ Γιουβάν», αιχμάλωτο Ιωάννη. Με πίστη και αυτοί λαμβάνουν «τό σιφά σουγιού», τό νερό του αγιάσματος του. Με αυτό θεραπεύονται, ραντίζουν τα χωράφια, σταματούν οι επιδημίες. Μία δοξολογία εξέρχεται από τα χείλη όλων. Ή λάρνακα του Οσίου «ίατρείον δέδεικται πάσης ασθενείας». Έκθαμβος ο υμνογράφος τής Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας αείμνηστος π. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης θα γράψει: «Ίδόντες σου τήν βιοτήν καί τήν πτωχείαν τήν πολλήν οί Άγαρηνοί, Ιωάννη, σφόδρα ηύλαβήθησαν ηθών σου τήν σεμνότητα». Και σε δόξασαν. Και με μεγάλη φωνή διέδιδαν ότι είσαι φίλος και οικείος του Θεού!
Διηγήσεις του Πατρός Ιωάννου Βερνέζου, Προϊσταμένου Ιερέως στον Όσιο Ιωάννη το Ρώσσο, στο Νέο Προκόπι της Εύβοιας
1)Αλλαγή των αμφίων.
«.Ο Άγιος ζητάει μόνος του να του αλλάξουμε τα άμφια.Τότε μπορούμε να ανοίξουμε και την λάρνακα.Η η λάρνακα δεν ανοίγει όποτε εμείς θελήσουμε, αλλά όταν θέλει ο Άγιος.
Πως ειδοποιεί γιά την αλλαγή των αμφίων του; Νά, έρχεται π.χ. σε μιά καλή ψυχή και λέει στον ύπνο (σέ διάφορα μέρη, στην Ν. Υόρκη, στην Αυστραλία, στην Θεσσαλονίκη), έλα να με χαιρετήσης, είμαι ο Ιωάννης από την Ρωσία” έλα στην εκκλησία μου και να πης στον Ιερέα ήρθε ο καιρός να μου αλλάξουν τους χιτώνες. Έτσι έγινε το 1937, το 1955, το 1977 που έγινα αποδέκτης εγώ. Επήρα εγώ τίς πληροφορίες από πιστούς.
Το 2005 ξαναζήτησε ο Όσιος να γίνη αλλαγή αμφίων μετά 28 χρόνια που πέρασαν από το 1977.
Ο κ. Στυλιανός ξέρει ότι εδώ μαζί ξεκινήσαμε στον αγώνα. Μού είπε λευκανθήκαμε. Ο αγαπητός Στυλιανός ειναι πολλά χρόνια στον αγώνα, και να προσεύχεσθε γι” αυτόν. Εγώ είμαι εδώ 43 χρόνια κληρικός και τρία χρόνια πρίν ως λαίκός, συνολικά 46 χρόνια και έχουμε δεί χιλιάδες και εκατομμύρια πιστούς να περνουν μπροστά από τον Άγιο Ιωάννη.
Τί έχουμε να μαρτυρήσουμε; Τί είδαμε στις αλλαγές; Το συγκλονιστικό είπαμε είναι ότι είδοποιεί ο ίδιος! Ετσι σε μιά κοπέλα είπε:
Να “ρθής να δής το μαξιλάρι μου που θα είναι γεμάτο δάκρυα. Κλαίμε για σας τους νέους. Προσευχόμαστε ιδιαίτερα γιά σας στο Θεό να σας στηρίξη.
Όταν το 1977 ανοίξαμε και είδαμε το μαξιλάρι όλο καθαρό ήταν, όμως εδώ δίπλα στούς οφθαλμούς ήταν βρεγμένο με μιά μεγάλη κηλίδα από δάκρυα.
Είδαμε όλη την κεφαλή του Αγίου να κινείται, και ο Σεβασμιώτατος και οι ιερείς.
Συγκλονιστικό! Παίρνουμε την λάρνακα και ερχόμαστε σε δύο τραπέζια και βάζουμε τον Άγιο. Αυτό που σεβάστηκε ο ίδιος ο Θεός, ετίμησε και εχαρίτωσε και εδόξασε, που χάρισε το δώρο της αφθαρσίας ως την Β΄ Παρουσία.»
2) «Θεραπεία ασθενούς που έπασχε από «μυελογενή λευχαιμία.
.Μιά οικογένεια στην Αθήνα δέχτηκε ένα μεγάλο πλήγμα, το παιδί τους ο Βασιλάκης, Ε” Δημοτικού, ξαφνικά έχασε το κέφι του, κλείστηκε στο σπίτι, άρχισαν εξετάσεις και διαπιστώθηκε «μυελογενής λευχαιμία», μετά από παρακέντηση που έγινε στην σπονδυλική στήλη. Αρχισαν οι χημειοθεραπείες, πέφτουν τα μαλλιά του παιδιού και πρέπει να έχη μεγάλη αντοχή κανείς. Έχανε το παιδί τίς δυνάμεις του.
Μιά βραδιά, μεσάνυχτα, φωνάζει την μητέρα του.
Μανούλα θέλω μιά χάρη. Να με πάτε στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο.
Πως, παιδί μου, σκέφθηκες τον Άγιον αυτόν ανάμεσα σε τόσους Αγίους;
θυμάσαι που πήγαμε εκδρομή πέρσι; Είχαμε πάρει και το βιβλίο με την Ιστορία και τα θαύματά τον. Απόψε, μόλις τελείωσα να το διαβάζω, άκουσα μέσα μου μιά φωνή, σα να μου είπε” έλα Βασιλάκη στην εκκλησία μου και θα σε κάνω καλά και σένα.
Ήρθανε. Το παιδί να βλέπατε πως προσπαθούσε να πιαστή από τη ζωή. Πήγε κοντά, προσκύνησε. Άνοιξε τα χεράκια του, προσευχόταν, κατόπιν βάζει το σκουφάκι και τη ζώνη του Αγίου. Και το πιό απλό αντικείμενο μπορεί να μεταφέρη την δύναμη του Θεού. Η μάνα του να κλαίη κοντά στο άγιο λείψανο, και τότε της λέει το παιδί:
Μανούλα μου μήν κλαίς! Μ” εκανε καλά ο Άγιος Ιωάννης.
Πές μου, παιδί μου, πως;
Σταμάτησε το μούδιασμα στο σώμα και ο πόνος στη μέση μου και, εκτός από αυτό, ήρθε μέσα μου χαρά. Χαίρομαι που θα ξαναγυρίσω στο σχολείο μου.
Φύγανε και δεν είπαν σε κανέναν τίποτα. Γύρισαν στην Αθήνα. Πήγαν στο Νοσοκομείο. Έγιναν νέες εξετάσεις και ο καθηγητής είπε πως, με τα αποτελέσματα της παρακεντήσεως, τώρα πιά σταματάμε τις χημειοθεραπείες γιατί αρρώστεια δεν υπάρχει πλέον. Τότε η μάνα είπε τι είχε ζητήσει και τι είχε κάνει μόνο του το παιδί, και είπε ο γιατρός:
Αυτά είναι πάνω από την επιστήμη, είναι στην σφαίρα της πίστεως. Να ευχαριστήσετε τον Άγιο γιατί το εξιτήριο το υπέγραψε ένας Άγιος.
Τον Ιούνιο τελείωσε το Δημοτικό ο Βασιλάκης και είναι όπως θέλη ο Θεός.»
3)Το λείψανο ίδρωσε στην λιτανεία του 2004.
Στο τέλος της λιτάνευσης του τιμίου λειψάνου του αγίου Ιωάννου του Ρώσσου το 2004, άφησαν όπως συνηθίζεται το τίμιο λείψανο πάνω σε μια εξέδρα, και όλος ο λαός, χιλιάδες προσκυνητές, πέρασαν από κάτω. Αυτό κράτησε ώρες. Στο τέλος, όταν κατέβασαν το τίμιο λείψανο παρατήρησαν πώς το γυαλί, στο μέρος πάνω από το πρόσωπο του Αγίου, είχε υγρανθή. Η εξήγηση που δόθηκε ήταν ότι ο άγιος ίδρωσε μεταφέροντας τις χιλιάδες, διαφορετικής εντάσεως και ποιότητος, προσευχές των προσκυνητών στον θρόνο του Θεού, όπως και ο ιδρώτας του Προσώπου του Χριστού έρρεε ως «θρόμβοι αίματος» κατά την προσευχή στην Γεθσημανή.»(πηγή. http://www.parembasis.gr/2005/05_05_24.htm)
——————-
4)Θεραπεία συγκύπτουσας γυναικός.
Ιδιαίτερη συγκίνηση προξενεί ένα ταπεινό μπαστουνάκι που παραστέκει δίπλα στην ασημένια λάρνακα του Αγίου. Βουβός μάρτυρας θαύματος. Προέρχεται από τη συγκύπτουσα γερόντισσα Μαρία Σιάκα από το Φρέναρος Αμμοχώστου (Κύπρο), η οποία στις 11.08.78 θεραπεύτηκε εκεί από τον Άγιο και με φωνή πνιγμένη από δάκρυα ευγνωμοσύνης του είπε: «Ίντα (τι) να σου δώσω, παλληκάρι μου; Άγιέ μου, είμαι φτωχιά, θα σου δώσω το μπαστούνι μου, διότι εν μου (δεν μου) χρειάζεται μέχρι να πεθάνω».
5)Παρουσία του Αγίου Στην Σερβία το 1999
Συγκινητική είναι και η παρουσία του Αγίου τον Μάρτιο του 1999 στη Σερβία. Όπως η υπέρμαχος Στρατηγός, η Παναγία μας, ενδυνάμωσε τους στρατιώτες μας το 1940, έτσι και ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος σε οράματα που πολλοί τον είδαν, τους βεβαίωσε: «Πηγαίνω στο Βελιγράδι, γιατί σφαγιάζεται η Ορθοδοξία». Και πράγματι· ντυμένος στρατιωτικά ο Άγιος ενίσχυε πολλούς Σέρβους την περίοδο εκείνη με τη θαυματουργική παρουσία του, όπως το κατέθεσαν αυτόπτες αξιόπιστοι μάρτυρες Σέρβοι.
6)Θαυμαστές κινήσεις του λειψάνου του Αγίου
Υπάρχουν φορές που το Ιερό λείψανο του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου δεν βρίσκεται μέσα στην λάρνακα του και αργότερα εμφανίζεται μέσα. Τούτο το βεβαιώνει ο προϊστάμενος του Ιερού Ναού καθώς και άλλοι. Μάλιστα, την ώρα που διαπιστώνεται πως ο Άγιος Ιωάννης δεν είναι μέσα στη λάρνακα, την ίδια ώρα έχει γίνει μια θαυμαστή ίαση κάποιου που τον επικαλέστηκε.
Άλλες φορές το Ιερό λείψανο του Αγίου «αλλάζει πλευρό»- θέση όπως είναι ξαπλωμένο, ενίοτε και μπροστά στον κόσμο-προσκυνητές- και ακούγεται θόρυβος από εκεί. Μάλιστα, μια από τις φορές που έγινε αυτό, το 1990, ήταν παρών και ο μακαριστός και όσιος γέροντας Ιάκωβος, ηγούμενος της Ιεράς μονής του Οσίου Δαυίδ στην Εύβοια ο οποίος για να καθησυχάσει τον κόσμο που τρόμαξε είπε: «Χριστιανοί μου μη φοβάστε, ο άγιος είναι ζωντανός απλά άλλαξε πλευρό.»
7)Συνομιλία με τον Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.
Ο Γέροντας τακτικά επισκεπτόταν τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο: «Κάποτε,
έλεγε, πήγα και βλέπω τον Άγιο ζωντανό μέσα στη λάρνακά του. Του
λέω:
-Άγιε μου πώς περνούσες στη Μικρά Ασία, τι αρετές είχες και αγίασες;
Ο Άγιος μου απάντησε:
-Μέσα στην σπηλιά που ήταν στάβλος κοιμόμουνα και με τα άχυρα
σκεπαζόμουνα τον χειμώνα για να μην κρυώνω. Είχα και την ταπείνωση και την πίστη.
Σε λίγο μου λέει:
-Περίμενε, πάτερ Ιάκωβε, γιατί ήρθαν τώρα δύο άνθρωποι και με παρακαλούν για ένα παιδί άρρωστο. Περίμενε να πάω να το βοηθήσω.
Ξαφνικά άδειασε η λάρνακα γιατί ο Άγιος έφυγε. Σε λίγη ώρα ξαναγύρισε, δεν τον είδα πώς γύρισε, αλλά τον είδα να τακτοποιείται μέσα στη λάρνακά του σαν ένας άνθρωπος»!
http://agiameteora.net/index.php/gerontes-tis-epoxis-mas/6287-gios-zit-po-monos-tou-llagi-mfion.html
In ADDITION to the church services: the Liturgy, Matins, and Vespers with Compline, which all of the brethren of the monastery are obligated to attend, many of them daily read in their cells: One chapter from the Gospel in order, beginning first with the Gospel of Matthew, to the last chapter of the Gospel of John, and two chapters from the Epistle, likewise in order, beginning with the Acts of the holy Apostles and ending with the last chapter of the Apocalypse of Saint John the Theologian. The last seven chapters of the Apocalypse are read one a day. In this way the last chapter is read on exactly the same day as the last chapter of the Gospel of John. Then, after the completion of the reading of the whole New Testament, in this manner they begin again from the first chapters a new cycle of reading in precisely the same order. From the Psalter they read one kathisma a day, beginning with the first and ending with the last. In addition to this, they perform the so-called Cell Rule of Five Hundred in the following order:
After the customary three prostrations performed at the commencement of every rule of prayer, both in church and in one's cell, with the prayers: (1) God, be merciful to me a sinner. (2) God be gracious unto my sins and have mercy on me. (3) O Thou Who hast fashioned me, Lord, have mercy. I have sinned beyond measure, O Lord, forgive me. In one's cell a fourth prostration is added together with the prayer: My Lady, Most Holy Theotokos, save me a sinner. Then the following prayers are said:
Through the Prayers of our holy Fathers, Lord Jesus Christ our God, have mercy on us. Amen.
Glory to Thee, our God, glory to Thee. O Heavenly King. Holy God (3). Glory. Both Now. Amen.
All Holy Trinity. Lord, have mercy (3). Glory. Both Now. Amen.
Our Father. Through the prayers of our holy Fathers, Lord Jesus Christ our God, have mercy on us. Amen. Lord, have mercy (12). Glory. Both Now. Amen.
O come, let us worship God our King.
O come, let us worship and fall down before Christ our King and God.
O come, let us worship and fall down before Him, Christ the King and our God.
Psalm 50. Symbol.
First group. Then one hundred prayers: Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me a sinner, with full prostrations for the first ten prayers, full bows for the next twenty prayers, and on the last, that is, the hundredth prayer, again a full prostration.
After this, the following Prayer to the Most Holy Theotokos:
My Most Holy Lady Theotokos, by thy holy and all-powerful entreaties dispel from me, thy humble, wretched servant, despondency, forgetfulness, folly, carelessness, and all impure, evil, and blasphemous thoughts out of my wretched heart and my darkened mind. And quench the flame of my passions, for I am poor and wretched, and deliver me from my many cruel memories and deeds, and free me from all evil actions: for blessed art thou by all generations, and glorified is thy most honourable name unto the ages of ages. Amen.
At the end of this prayer a full prostration.
Second group. Then again one hundred Jesus Prayers in the same order as before with ten full prostrations and twenty full bows. On the last Jesus Prayer a full prostration and again the same prayer: My Most Holy Lady Theotokos, with a full prostration.
Third group. One hundred likewise as the first and second.
Fourth group. One hundred consisting of prayers to the Most Holy Theotokos: My Most Holy Lady Theotokos, save me a sinner. In this group of one hundred the first ten prayers are likewise made with full prostrations and the following twenty with full bows, the remaining without bows. The last and hundredth prayer is made with a full prostration, after which with a full prostration the prayer: My Most Holy Lady Theotokos.
Then fifty prayers: O Holy Angel of God, my Guardian, pray to God for me a sinner. On the first five prayers, full prostrations; on the following ten, full bows; the remaining thirty-four, without bows. Only on the last prayer a full prostration and again the prayer: My Most Holy Lady Theotokos, with a full prostration.
Then fifty prayers: All Saints, pray to God for me a sinner. On the first five prayers, full prostrations; on the following ten, full bows; the remaining thirty-four, without bows. Again the last prayer with a full prostration, after which is said the prayer: My Most Holy Lady Theotokos, with a full prostration. Then:
It is truly meet to call thee blessed, the Theotokos, the ever-blessed and all-immaculate and Mother of our God. More honourable than the Cherubim, and beyond compare more glorious than the Seraphim, thee who without corruption gayest birth to God the Word,the very Theotokos, thee do we magnify.
At the end of this prayer a full prostration.
After this: Glory to Thee, Christ God, our Hope, glory be to Thee. Glory. Both now. Lord, have mercy (3) and Through the prayers of our Holy Fathers, Lord Jesus Christ our God, have mercy on us. Amen.
On weekdays all of the above-mentioned bows and prostrations are performed. On the days of Pentecost, on days when there is the Polyeleos, on Forefeasts and for the duration of the Feasts, on days when the Great Doxology is chanted at Matins and in the church services full prostrations are dispensed with, in like manner in one's cell the full prostrations are replaced with full bows, as is also the case on all days throughout the year when there is a Vigil. On the last two days of Passion Week, for all of Bright Week, and from the twenty-fourth of December until the seventh of January, this cell rule is completely dispensed with, as is likewise the case on all Sundays throughout the year, even if the all-night Vigil has not been performed, but only Vespers and Matins, as is done in winter.
Any change in the composition of this cell rule, as well as deduction from it or addition to it, is left to the will and blessing of the Elder or Spiritual Father of the individual.
http://orthodoxinfo.com/praxis/cellrule.aspx
A prayer rule for one who is on the path of a God-pleasing life. Memorizing the Psalms. Replacing long prayers with short ones. The prayer rope.
You ask about a prayer rule. Yes, it is good to have a prayer rule on account of our weakness so that on the one hand we do not give in to laziness, and on the other hand we restrain our enthusiasm to its proper measure. The greatest practitioners of prayer kept a prayer rule. They would always begin with established prayers, and if during the course of these a prayer started on its own, they would put aside the others and pray that prayer. If this is what the great practitioners of prayer did, all the more reason for us to do so. Without established prayers, we would not know how to pray at all. Without them, we would be left entirely without prayer.
However, one does not have to do many prayers. It is better to perform a small number of prayers properly than to hurry through a large number of prayers, because it is difficult to maintain the heat of prayerful zeal when they are performed to excess.
I would consider the morning and evening prayers as set out in the prayer books to be entirely sufficient for you. Just try each time to carry them out with full attention and corresponding feelings. To be more successful at this, spend a little of your free time at reading over all the prayers separately. Think them over and feel them, so that when you recite them at your prayer rule, you will know the holy thoughts and feelings that are contained in them. Prayer does not mean that we just recite prayers, but that we assimilate their content within ourselves, and pronounce them as if they came from our minds and hearts.
After you have considered and felt the prayers, work at memorizing them. Then you will not have to fumble about for your prayer book and light when it is time to pray; neither will you be distracted by anything you see while you are performing your prayers, but can more easily maintain thoughtful petition toward God. You will see for yourself what a great help this is. The fact that you will have your prayer book with you at all times and in all places is of great significance.
Being thus prepared, when you stand at prayer be careful to keep your mind from drifting and your feeling from coldness and indifference, exerting yourself in every way to keep your attention and to spark warmth of feeling. After you have recited each prayer, make prostrations, as many as you like, accompanied by a prayer for any necessity that you feel, or by the usual short prayer. This will lengthen your prayer time a little, but its power will be increased. You should pray a little longer on your own especially at the end of your prayers, asking forgiveness for unintentional straying of the mind, and placing yourself in God's hands for the entire day.
You must also maintain prayerful attention toward God throughout the day. For this, as we have already mentioned more than once, there is remembrance of God; and for remembrance of God, there are short prayers. It is good, very good, to memorize several psalms and recite them while you are working or between tasks, doing this instead of short prayers sometimes, with concentration. This is one of the most ancient Christian customs, mentioned by and included in the rules of St. Pachomius and St. Anthony.
After spending the day in this manner, you must pray more diligently and with more concentration in the evening. Increase your prostrations and petitions to God, and after you have placed yourself in Divine hands once again, go to bed with a short prayer on your lips and fall asleep with it or recite some psalm.
Which psalms should you memorize? Memorize the ones that strike your heart as you are reading them. Each person will find different psalms to be more effective for himself. Begin with Have mercy on me, O God (Psalm 50); then Bless the Lord, O my soul (Psalm 102); and Praise the Lord, O my Soul (Psalm 145). These latter two are the antiphon hymns in the Liturgy. There are also the psalms in the Canon for Divine Communion: The Lord is my shepherd (Psalm 22); The earth is the Lord's, and the fulness thereof (Psalm 23); I believed, wherefore I spake (Psalm 115); and the first psalm of the evening vigil, O God, be attentive unto helping me (Psalm 69). There are the psalms of the hours, and the like. Read the Psalter and select.
After you have memorized all of these, you will always be fully armed with prayer. When some disturbing thought occurs, rush to fall down before the Lord with either a short prayer or one of the psalms, especially O God, be attentive unto helping me, and the disturbing cloud will immediately disperse.
There you are; everything on the subject of a prayer rule. I will, however, mention once again that you should remember that all these are aids, and the most important thing is standing before God with the mind in the heart with devotion and heartfelt prostration to Him.
I thought of something else to tell you! You may limit the entire prayer rule just to prostrations with short prayers and prayer in your own words. Stand and make prostrations, saying Lord have mercy, or some other prayer, expressing your need or giving praise and thanks to God. You should establish either a number of prayers, or a time-limit for prayer, or do both, so that you do not become lazy.
This is necessary, because there is a certain incomprehensible peculiarity about us. When, for example, we go about some outward activity, hours pass as if they were a minute. When we stand at prayer, however, hardly have a few minutes gone by, and it seems that we have been praying for an extremely long time. This thought does not cause harm when we perform prayer according to an established rule; but when somebody prays and is just making prostrations with short prayers, it presents a great temptation. This can put a halt to prayer that has barely begun, leaving the false assurance that it has been done properly. Thus, the good practitioners of prayer came up with prayer ropes so that they would not be subject to this self-deception. Prayer ropes are suggested for use by those who desire to pray using their own prayers, not prayers from a prayer book. They are used as follows: Say Lord Jesus Christ, have mercy on me a sinner, and move one bead between your fingers. Repeat the prayer again and move another bead, and so on. Make a prostration during each repetition of the prayer, either a partial one from the waist or a full one to the ground, as you prefer; or, for small beads, make a prostration from the waist, and for large ones, a full one to the ground. The rule in all of this consists in having a definite number of prayer repetitions with prostrations to which are added other prayers in your own words. When deciding on the number of prostrations and prayers, establish a time limit, so that you do not deceive yourself as to haste when you perform them. If haste creeps in, you can fill up the time by making more prostrations.
How many prostrations should be done for each prayer is set down at the end of the Psalter with sequences in two categories, one for diligent people and the other for lazy or busy people. The elders now living among us in sketes or special kellia in places such as Valaam or Solovki serve the entire service according to this. If you would like to, now or some other time, you can perform your own prayer rule in this manner. Before you do this, however, get used to performing it in the manner prescribed for you. Perhaps you will not need a new rule. In any case, I am sending you a prayer rope. Try it! Note how much time you spend at morning and evening prayer, then sit down and say your short prayers with the prayer rope, and see how many times you go around the rope during the time usually required for your prayer. Let this quantity be the measure of your rule. Do this not during your usual prayer time, but at some other time, although do it with the same sort of attentiveness. The prayer rule, then, is carried out in this way, standing and making bows.
After reading this, do not think I am driving you into a monastery. I first heard about praying with a prayer rope from a lay person, not a monk. Many lay people and monastics pray in this way. It should be suitable for you, too. When you are praying with prayers that you have memorized and they do not move you, you may pray that day using the prayer rope, and do the memorized prayers another day. Thus, things will go better.
I will repeat once again that the essence of prayer is the lifting of the mind and heart to God; these little rules are an aid. We cannot get by without them because of our weakness. May the Lord bless you!
http://orthodoxinfo.com/praxis/prayrule.aspx
