Το δέντρο, όταν είναι καλά ριζωμένο στη γη ,μεγαλώνει και καρποφορει. Η ψυχή μας, όταν είναι καλά ριζωμένη στον Χριστό με την πίστη και την αγάπη, μεγαλώνει και αυτη πνευματικά και καρποφερει τις αρετές ,χάρις στις οποίες ζη και εδώ και θα ζή και στον ουρανο αιώνια ..
Αγιου Ιωαννου της Κρονσταδης
Μέσα στην Αγία Γραφή ακούγεται η πρόσκληση «υιέ μου δος μοι σην καρδίαν». Την καρδιά του ανθρώπου ζητά ο Θεός, για να ζει και να αναπνέει με το θέλημά Του.
Μέσα ακόμη όμως και στον χώρο των λεγομένων πιστών δεν κυριαρχεί, δυστυχώς, το θέλημα του Θεού, αλλά το ίδιον θέλημα. Εδώ τα πράγματα γίνονται τραγικά, διότι ενώ γνωρίζουν το λόγο του Θεού, όμως τον διαμορφώνουν σύμφωνα με τα μέτρα τους.
Πνευματικοί «γέροντες» κόβουν και ράβουν όπως βολεύει στην άνεση και την ευκολία των τέκνων τους, μόνο και μόνο για να μη τους χάσουν και να ονομάζονται οι ίδιοι καλοί και άγιοι και όχι για να καθοδηγούν αυτούς που τους εμπιστεύτηκε ο Θεός προς την σωτηρία τους. Νομοθετούν δικές τους γνώμες και παραθέτουν παραδόσεις που έλαβαν χωρίς να ελέγξουν αν είναι η Παράδοση της Εκκλησίας, άσχετα αν είναι κάτι το παλαιικό. Κάθε παλαιικό δεν είναι και παράδοση του Ευαγγελίου. Το θέλημα του Θεού αντικαθίσταται με ένα «έτερον ευαγγέλιον» και γίνεται ένας σκοτεινός ανελεύθερος γεροντισμός με παραδόσεις ανίερες και εντάλματα ανθρώπων χάριν επιβολής εξουσίας πνευματικής και αιχμαλωσίας ψυχών. Έτσι π.χ. για το θέμα της Θείας Κοινωνίας δεν επικρατεί το θέλημα του Θεού, αλλά η παράδοση των ανθρώπων. Φορτώνουν τους χριστιανούς με δυσβάστακτα βάρη και «παραδόσεις» και αυτό γίνεται έμμεσα η αιτία να απομακρύνονται από την Θεία Κοινωνία. Επιβάλλουν δηλαδή νηστείες του λαδιού και του αλάδωτου με έντονο τον καταναγκασμό και τον φόβο. Ορίζουν χρόνους και διαστήματα προσέλευσης στο Μυστήριο, αγνοώντας το λόγο του Χριστού και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας περί συνεχούς Θείας Κοινωνίας. Απαιτούν την νηστεία ως απαραίτητο γεγονός πριν από την μετοχή τους στο Μυστήριο, πράγμα που δεν υπάρχει πουθενά γραμμένο αλλά από την άλλην μεριά… παραδεδομένο. Όλα εστιάζονται στο τι θα φάγουν και τι θα πιουν και πότε και μέχρι ποια ώρα, και αφήνουν την κύρια καλλιέργεια της πνευματικής προετοιμασίας που συγκεκριμενοποιείται στην πρόσκληση: «μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε». Πολλοί χριστιανοί λοιπόν απέχουν της Θείας Κοινωνίας, διότι δεν νήστεψαν παρ’ όλον που ο πόθος τους είναι ασυγκράτητος και η μετάνοια ενεργή και ζώσα…αντιθέτως πολλοί θρησκευόμενοι έρχονται και κοινωνούν επειδή νήστεψαν με ένα άγριο κυνηγητό αποχής του φαγητού, ικανοποιημένοι με το έργο τους αυτό, διότι ζει μέσα τους φαρισαϊκά ένας εσωτερικός αυτοηδονισμός του δήθεν αγίου και αξίου.
Για να προσέλθουμε λοιπόν στο Μέγα Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, έχοντας βεβαίως πάρει και την ευλογία του πνευματικού μας πατέρα ο οποίος βλέποντας την μετάνοιά μας, αναγνωρίζοντας την διάθεσή μας να μεταμορφωθούμε σε καινούς ανθρώπους μας προτρέπει μετά φόβου πίστεως και αγάπης να προσέλθουμε στο Μέγα Μυστήριο. Για να μην παρεξηγηθούμε λοιπόν, ο κάθε χριστιανός θα πρέπει να προετοιμάζεται ορθά για να λάβει τον ίδιο τον Κύριο μέσα του. Όμως όσον αναφορά την αποχή από τις τροφές (νηστεία), πουθενά η Εκκλησία δεν έχει βάλει κάποιον τέτοιον κανόνα, αλλά η Εκκλησία λέγει: ο Χριστιανός θα πρέπει να νηστεύει την Τετάρτη και την Παρασκευή, την Σαρακοστή Χριστουγέννων και Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο κ.τ.λ. Η Εκκλησία λοιπόν έχει συγκεκριμένες ημέρες μέσα στο έτος και προτρέπει τους πιστούς να νηστέψουν. ΠΟΥΘΕΝΑ η Εκκλησία δεν έχει πει ότι είναι κανόνας να νηστέψεις για να κοινωνήσεις. Νηστεύεις όλες τις καθορισμένες νηστείες της Εκκλησίας μας; Εάν ναι τότε δεν θα έπρεπε να σε απασχολεί άλλο αυτό το θέμα. Όμως εάν ο πνευματικός σου πατέρας κρίνει ότι για την δική σου καλύτερη προετοιμασία καλό θα ήταν να νηστέψεις π.χ. μία ημέρα, θα το κάνεις για την υπακοή στον πνευματικό σου και όχι διότι είναι κανόνας της Εκκλησίας μας.
Εάν δεν ίσχυε το παραπάνω τότε είναι παράλογο η Εκκλησία να θεσπίσει συγκεκριμένες νηστίσιμες ημέρες του έτους, αλλά θα έλεγε να νηστεύουμε 1,2,3 ημέρες πριν κοινωνήσουμε. Επίσης τα μικρά παιδιάκια θα έπρεπε να νηστεύουν και αυτά, να κάνουν αλάδωτο!!! Νηστεία λοιπόν και Θεία Κοινωνία δεν συνδέονται άμεσα, ίσως έμμεσα υπό το πρίσμα του ασκητικού φρονήματος που θα πρέπει να έχουμε όλοι. Το παράλογο είναι ότι πολλές φορές επιμένουμε τόσο πολύ στην προετοιμασία μας πριν την Θεία Μετάληψη και όταν πλέον κοινωνήσουμε χαλαρώνουμε. Δηλαδή από την μία μεριά όταν δεν έχουμε τον Χριστό μέσα μας, απέχουμε από τροφές, εγκρατευόμαστε κ.λ.π. (και καλά κάνουμε), όμως όταν έχουμε μέσα μας τον Χριστό όταν έχουμε κοινωνήσει το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας το ασκητικό αυτό φρόνημα εξαφανίζεται, λες και δεν χρειάζεται πλέον μιας και ο σκοπός επιτεύχθηκε, κοινωνήσαμε!
Όμως πως είναι δυνατόν ενώ δεν έχω τον Χριστό μέσα μου να ασκούμε και όταν τον πάρω μέσα μου πλέον να γίνομαι απρόσεκτος όσον αναφορά πνευματικά θέματα; Όταν δηλαδή, πριν κοινωνήσω μου «απαγορευόταν» να κάνω κάποια πράγματα, τώρα που κοινώνησα, τώρα που έγινα και εγώ χριστός να μην μου απαγορεύονται; Άρα διαπιστώνουμε ότι το σκεπτικό πολλών αν όχι όλων των χριστιανών είναι λάθος. Δεν σημαίνει ότι αφού κοινώνησα μπορώ χωρίς καμία αναστολή να κάνω το οτιδήποτε, αντιθέτως αφού έχω κοινωνήσει θα πρέπει ακόμα περισσότερο να είμαι προσεκτικός, σε πνευματική εγρήγορση ώστε όντως η Θεία Κοινωνία να ενεργήσει μέσα μου και να με μεταμορφώσει, να με βοηθήσει να ξεπεράσω αδυναμίες και να γίνει όντως το εφόδιο αυτό το οποίο θα με οδηγήσει στην Αιώνια Ζωή.
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Μητρόπολη Βεροίας
http://orthodoxianpress.com/el/
Who for us men, and for our salvation, came down from the Heavens, and was incarnate of the Holy Spirit and the Virgin Mary, and became man.
The third article of the Symbol of Faith is the statement of how the Son of God descended from Heaven to earth, took upon Himself a body, human in every way but without sin, and was incarnate. He took on not only the body, but the soul of a man and became perfectly human without ceasing to be God at the same time. He became God incarnate.
The Son of God descended from Heaven and became a man (God incarnate) in order to save people from the power of the Devil, sin and eternal death. Sin is the transgression of the law (I John 3:4). That is, sin is an offense against the Law of God. Sin arises in people by the action of the Devil, who tempted Eve in Paradise, and through her, Adam, and persuaded them to break the commandment of God.
The fall into sin of the first people, Adam and Eve, broke down the nature of mankind. Sin in people clouded their intelligence and will. To the body it brought sickness and death. People began to suffer and to die. By their own power, people were not able to conquer sin in themselves and in their descendants, or to correct their intelligence, soul and heart, and to destroy death. This can be accomplished only by God, the Creator of all.
The merciful Lord gave a promise to people that the Saviour of the world would come to earth to deliver people from the power of the Devil and eternal death.
When the time of salvation came, the Son of God came to dwell within the pure Virgin Mary and, through the descent of the Holy Spirit upon Her, received from Her the nature of man and was born in a supernatural way "of the Holy Spirit and the Virgin Mary."
The Most-holy Virgin Mary was a descendant of the family of King David. She was the daughter of the righteous Joachim and Anna. The
Most-holy Mary is called a Virgin because She, out of love for God, promised to never marry. She is called Ever-virgin because She always remained a virgin, before the birth of the Saviour, at the time of the birth, and after the birth.
The holy Orthodox Church calls the Virgin Mary the God-Bearer (Theotokos), and holds Her more sacred than all created beings, not only people, but angels. "More honorable than the Cherubim, and beyond compare more glorious than the Seraphim" we declare of Her because She is the Mother of God Himself. Thus, according to the inspiration of the Holy Spirit, the righteous Elizabeth addressed Her, and whence is this to me, that the Mother of My Lord should come to me? (Luke 1:43).
Through His prophets, the Lord God showed many signs of the coming of the Saviour into the world. For example:
The Prophet Isaiah predicted that the Saviour would be born of a Virgin (Isaiah 7:14) and with remarkable clarity foretold His suffering (Isaiah 5:7-8; 9; 10; 11; 12; 53).
The Prophet Micah prophesied that the Saviour would be born in Bethlehem (Micah 5:2; Matt. 2:4-6).
The Prophet Malachi predicted that the Saviour would come to the newly built temple in Jerusalem, and that before Him would be sent the Forerunner, like the prophet Elias (Mal. 3:1-15).
The Prophet Zechariah predicted the triumphal entry of the Saviour into Jerusalem on a "colt, the foal of an ass" (Zech. 9:9).
King David in the twenty-first psalm described the Saviour’s suffering on the cross with such accuracy that it seems as if he had seen the crucifixion himself.
The Prophet Daniel, 490 years before Christ, prophesied the date of the appearance of the Saviour, predicted His crucifixion, and after it, the destruction of the Temple in Jerusalem and the cessation of Old Testament sacrifices (Daniel 9).
When the Son of God, Jesus Christ, came to earth, many righteous people recognized Him as the Saviour of the world. The wise men of the East recognized Him by the star which shone in the East before the birth of Christ. The shepherds in Bethlehem recognized Him from the angels’ proclamation. Simeon and Anna recognized Him by a revelation from the Holy Spirit when he was brought to the Temple. John the Baptist recognized Him in the Jordan River, at the time of baptism, when the Holy Spirit descended upon Him in the form of a dove, and the voice of the Father testified, This is My beloved Son, in Whom I am well pleased (Matt. 3:17). Many people recognized Him by the superiority of His teaching and especially by the miracles that He did.
For our salvation Jesus Christ accomplished His teachings, His life, His death, and His resurrection. His teachings are for our salvation when we accept them with all our heart, and behave in accordance with them, when we emulate in our own lives the life of the Saviour. As the false word of the Devil, accepted by the first people, became in people the seeds of sin and death, so the true word of Christ, sincerely accepted by Christians, becomes in them the seeds of holy and immortal life.
Ο Χριστιανικός αγώνας είναι λαμπρός, για το βραβείο δεν είναι κάτι εφήμερο, αλλά είναι αιώνια δόξα επάνω στον ουρανό! Ευλογημένος είναι αυτός που είναι σοφός σε ΘΕΟΥ, για κανένα λογαριασμό θα ζητηθεί από αυτόν, και αυτός δεν θα βρεθεί σε δύσκολη θέση, όταν ο Θεός τον καλεί να δώσει λογαριασμό για το χρόνο του στη γη.
Γέροντας Εφραίμ Φιλοθέου (Αριζόνα)
Πράγματι αυτά που φαίνονται μικρά και ασήμαντα είναι τα πιο επικίνδυνα
Ποτέ ο διάβολος δεν αρχίζει τη μάχη από τα μεγάλα και σοβαρά αμαρτήματα. Προτιμά να αγωνιστεί για να πείσει τον άνθρωπο να κάνει μία μικρή παράβαση σε ένα μικρό σφάλμα. Εδώ έχει περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας. Ευκολότερα κανείς προχωρεί σε μία μικρή υποχώρηση. Έτσι αρχίζει το ξήλωμα και ο κατήφορος. Το μικρό οδηγεί στο μεγαλύτερο. Και σιγά-σιγά φθάνει ο άνθρωπος στην έσχατη αθλιότητα. Γιατί; Γιατί δεν πρόσεξε στο πρώτο ολίσθημα.
Ο Ιούδας δεν έγινε μονομιάς προδότης. Άρχισε με την κλοπή ενός μικροποσού. Προχώρησε σε μεγαλύτερο. Έγινε δέσμιος της φυλαργυρίας. Οδηγήθηκε στην προδοσία του Διδασκάλου Του. Πάντοτε η αρχή των πιο μεγάλων κακών γίνεται με τρόπο ανεπαίσθητο. Οι μεγάλοι διαρρήκτες ξεκίνησαν κλέβοντας ένα αυγό. Και οι μεγάλοι απατεώνες άρχισαν τη δράση τους από μερικά αθώα ψέματα.
Πράγματι αυτά που φαίνονται μικρά και ασήμαντα είναι τα πιο επικίνδυνα. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μιλώντας γι΄αυτό το θέμα έλεγε ότι ακριβώς επειδή οι άνθρωποι νομίζουν μικρό το αμάρτημα για τούτο εκείνος λυπάται και ανησυχούσε περισσότερο.
Τέχνασμα φοβερό και επιτυχημένο του διαβόλου είναι να μας ωθεί σε νομιζόμενα μικροσφάλματα. Μία πρώτη υποχώρηση ζητά. Εάν του την παραχωρήσουμε, τότε εκείνος κάνει ένα είδος κατοχής στην ψυχή μας και υφαίνει τα δίχτυα της αιχμαλωσίας μας.
Μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια στον όλο μηχανισμό του αυτοκινήτου ο πίρος που συγκρατεί τον τροχό. Εάν όμως αυτός λείψει, ο τροχός θα φύγει και το δυστύχημα θα ακολουθήσει.
Από ένα καρφί χάθηκε κάποτε μία μάχη. Έλειπε ένα καρφί από το πέταλο του αλόγου που ίππευε ο στρατηγός. Κατά τη μάχη λόγω χαλαρότητος, έφυγε και το δεύτερο καρφί και το τρίτο. Έπειτα έφυγε όλο το πέταλο. Το άλογο, χωρίς πέταλο σκόνταψε, έπεσε, έριξε καταγής τον αναβάτη, τον σκότωσε. Το ακέφαλο στράτευμα ηττήθηκε.
Από το βιβλίο «Πόλεμος κατά του Σατανά»,
Μακαριστού Αρχιεπισκόπου κυρού Χριστοδούλου
Πηγή: xristianos.gr
(I believe) ...and in one Lord Jesus Christ, the Son of God, the Only-begotten, begotten of the Father before all ages. Light of Light, true God of true God, begotten, not made, of one essence with the Father, by Whom all things were made.
In the second article of the Creed, we speak of our Lord Jesus Christ, Son of God, and confess that we know that He is the Second Person of the Holy Trinity, that He is of the Essence of God, and was so before His birth on earth.
The Lord Jesus Christ is the only-begotten Son of God. He is the only Son of God the Father, begotten of the essence of the Father, as light from light. From true God the Father is begotten true God the Son, and is begotten before all ages, before the beginning of time. So the Son is eternally with God the Father, and also the Holy Spirit, of one essence with the Father. Jesus Christ Himself said, I and My Father are one (John 10:30). The words of Jesus Christ, My Father is greater than I (John 14:28) pertain to His manhood.
If angels and saints sometimes are called sons of God, that means that they are sons of God only by grace, by the mercy of God, through faith in the Lord Jesus Christ.
To the word "begotten," in the Symbol of Faith, are added the words "not made." These words were added to refute the false heresy of Arius, who held that the Son of God was not begotten, but made.
The words "by Whom all things were made," means by Whom, by the Son of God, all things were made. Everything existing in the visible world and the invisible, was made by and through the Son, and without Him was not anything made that was made (John 1:3).
The Son of God, with His incarnation on earth, received the name Jesus Christ. This name indicates His human nature. The name Jesus is the Greek rendering of the Hebrew name, Joshua, and means Saviour. This name was twice stated by God through angels before the birth of Christ, because the eternal Son of God descended to earth and was incarnate for the salvation of men.
The name, Christ, is a Greek word and means the Anointed One. It corresponds to the Hebrew, "Messiah." In the Old Testament, anointment was used to set apart prophets, high priests, and kings who, at the assumption of their office, were anointed by oils and thus received the gifts of the Holy Spirit necessary for worthy fulfillment of their duties.
The Son of God was called the Anointed One, Christ, in accordance with His physical nature, because He had all the gifts of the Holy Spirit, prophetic knowledge, sanctity of a high priest and the power of a king.
Note: When the articles of the Creed, beginning with the second and ending with the seventh, are read separately, it is necessary to prefix each of them with "I believe." Example: "I believe in One Lord Jesus Christ, the Son of God ..."
