Η λέξη «εκκλησία» δε σημαίνει «σπίτι του Θεού», αλλά «συγκέντρωση ανθρώπων». Εκκλησία είναι το σύνολο των χριστιανών όλου του κόσμου, μόνο που σ᾽ αυτό πρέπει να προσθέσουμε τους αγγέλους, τους αγίους, τις ψυχές των νεκρών (που είναι ζωντανές στον κόσμο που έχει ετοιμάσει ο Θεός γι᾽ αυτές) και τον Ίδιο τον Τριαδικό Θεό, δηλαδή τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.
Το κτήριο, όπου τελείται η θεία λειτουργία και οι άλλες χριστιανικές τελετές, ονομάζεται ναός. Επειδή όμως η εκκλησία (οι χριστιανοί) συγκεντρώνεται στο ναό, γι᾽ αυτό έχει καθιερωθεί, στην καθημερινή μας ομιλία, να λέμε «εκκλησία» και να εννοούμε το ναό.
Η φράση «πάω στην εκκλησία» σημαίνει «πάω στη συνάντηση», πάω να συναντήσω τους άλλους, που είναι μαζεμένοι στο ναό, για να λατρέψουμε το Θεό όλοι μαζί. Εκκλησία δεν είναι ο ναός (το κτήριο), αλλά οι άνθρωποι που είναι μέσα σ᾽ αυτόν. Ένας άδειος ναός δεν είναι εκκλησία. Πολλοί χριστιανοί μαζεμένοι οπουδήποτε, στο όνομα του Χριστού, π.χ. σ᾽ ένα δρόμο ή σ᾽ ένα χωράφι, είναι εκκλησία και αγιάζουν το δρόμο ή το χωράφι.
Ίσως λοιπόν τώρα καταλαβαίνουμε γιατί οι άγιοι διδάσκαλοι της χριστιανικής ζωής, παλαιοί και σύγχρονοι (και σήμερα υπάρχουν άγιοι), μας συμβουλεύουν να πηγαίνουμε στην εκκλησία. Εννοούν να πηγαίνουμε στη λειτουργία και τις άλλες ιερές τελετές, όπου είναι συγκεντρωμένοι οι αδελφοί μας οι χριστιανοί, μαζί με τους αγγέλους, τους αγίους και το Θεό.
Τι κάνουμε στην Εκκλησία;
Στην εκκλησία (τη συνάντηση όλων μέσα στο ναό) πάμε βέβαια και για να προσευχηθούμε, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Προσευχή μπορούμε (και είναι σωστό) να κάνουμε και στο σπίτι μας και στη δουλειά μας και στο ταξίδι μας και στο νοσοκομείο, ακόμη και στη φυλακή. Στην εκκλησία όμως συμβαίνουν κάποια γεγονότα, που δεν υπάρχει περίπτωση να συμβούν αλλού. Ας τα δούμε:
1. Στην εκκλησία γίνεται η θεία λειτουργία και όλα τα μυστήρια και οι ιερές τελετές του χριστιανισμού. Εκεί θα πάμε για να μεταλάβουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, αλλά και για να συμμετάσχουμε με την παρουσία μας και την προσευχή μας, όλοι μαζί, στις μεγάλες γιορτές του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων μας – καθώς και στις χαρές και τις λύπες των συνανθρώπων μας: στο γάμο τους, τη βάπτιση του παιδιού τους, την κηδεία ή το μνημόσυνο για την αιώνια ανάπαυση της ψυχής. Εκεί θα τελέσουμε κι εμείς τις αληθινές μεγάλες χαρές και λύπες της ζωής μας.
2. Στην εκκλησία πηγαίνουμε για να συναντήσουμε τους αδελφούς μας (όλους τους ανθρώπους) και να περάσουμε μαζί τους την ώρα της λειτουργίας. Θα συναντήσουμε όχι μόνο τους «καλούς», αλλά και τους «κακούς» (μόνο ο Θεός ξέρει ποιος είναι στ᾽ αλήθεια καλός και κακός και γιατί έγινε έτσι), εκείνους που αντιπαθούμε ή μας αντιπαθούν, εκείνους που μας αδίκησαν και μας εξαπάτησαν ή μας πρόσβαλαν, αλλά κι εκείνους που πιθανόν αδικήσαμε και εξαπατήσαμε ή προσβάλαμε εμείς (ναι, αδελφέ μου, δεν είσαι αναμάρτητος, κάποιον έχεις στενοχωρήσει κι εσύ, έστω και χωρίς να το θέλεις ή χωρίς να το ξέρεις). Έτσι θα μάθουμε να συνυπάρχουμε με όλους αυτούς, να τους βλέπουμε δίπλα μας, να προσευχόμαστε γι᾽ αυτούς και να τους συγχωρούμε. «Συγχωρώ» (από το σύν + χωρώ) σημαίνει «χωράω μαζί με τον άλλο στο ίδιο μέρος». Αυτό το μέρος είναι η καρδιά μας (εκεί «βάζουμε» όποιον συγχωρούμε) και είναι απαραίτητο να συγχωρέσουμε εδώ, αν φυσικά ενδιαφερόμαστε να συγχωρεθούμε κι εμείς στον παράδεισο (αν νομίζουμε ότι «δέν υπάρχει παράδεισος» κι ότι ο Χριστός είπε ψέματα γι᾽ αυτόν ή έδωσε μόνο «παρηγοριά στους αδύναμους», τότε ας χαιρόμαστε μόνοι μας για τη «δικαιοσύνη» μας κι ας μισούμε ή ας περιφρονούμε τους «άλλους», τους «αμαρτωλούς» – έτσι θα καταλάβουμε σίγουρα, κλειδαμπαρώνοντας την καρδιά μας και μένοντας μόνοι, τι είναι στην πραγματικότητα η κόλαση).
Κάποιοι από μάς λένε: «Δεν πάω στην εκκλησία, γιατί εκεί θα δω ψεύτες, υποκριτές, απατεώνες και συμφεροντολόγους. Τι να κάνω, να πάω, για να σκανδαλιστώ; Πάω λοιπόν την Κυριακή το πρωί στο κυνήγι ή στο ψάρεμα ή ακόμη και στη δουλειά μου, αλλά, επειδή είμαι και πιστός, μπαίνω σε κανένα ξωκκλήσι και κάνω το σταυρό μου και προσκυνώ τις εικόνες των αγίων».
Δηλαδή, αδελφέ μου, μόνο με αγίους μπορείς να κάνεις παρέα; Δεν είμαστε κατάλληλοι για σένα εμείς οι αμαρτωλοί; Κρίμα, γιατί έτσι αποκόπτεις τον εαυτό σου από τη συντροφιά μας… Μα ακριβώς γι᾽ αυτό είσαι καλεσμένος να έρθεις στο ναό Κυριακή πρωί, όταν γίνεται λειτουργία, για να δεις όλους εκείνους που δεν θέλεις να βλέπεις και, μέσα στην ιερότητα της θείας λειτουργίας, να μάθεις να τους συγχωρείς. Και, αν βλέπεις «παρατράγουδα» ανάμεσά μας, κουτσομπολιά, υποκρισία, επίδειξη, προσευχήσου, σε παρακαλώ, στο Θεό εσύ και για μας, για να μας συγχωρέσει και να μας καθοδηγήσει. Άναψε ένα κεράκι και για μάς. Σ᾽ ευχαριστούμε. και φυσικά, σε συγχωρούμε.
3. Ερχόμενος στην εκκλησία, ενώνεσαι με όλους τους χριστιανούς όλης της γης και του ουρανού. Πόσες λειτουργίες γίνονται σε όλο τον κόσμο κάθε Κυριακή πρωί; Απάντηση: μία λειτουργία, παγκόσμια, η οποία όμως γίνεται συγχρόνως σε πολλούς τόπους. Μία είναι η θεία Μετάληψη, ένας ο Θεός, ένα το σώμα των χριστιανών, που συγκεντρώνεται την ίδια ώρα σε όλο τον πλανήτη, προστίθενται σ᾽ αυτούς οι άγγελοι, οι άγιοι και όλες οι ψυχές, και «εκτοξεύουν» αυτή τη σπουδαία παγκόσμια προσευχή προς το Θεό.
Ο ορθόδοξος γιατρός Τζεν Μινγκ, διαπρεπής γυναικολόγος από την Ταϊβάν
Δεν καταλαβαίνεις τα λόγια της λειτουργίας, επειδή «είναι στ᾽ αρχαία»; (Καταλαβαίνεις όμως τουλάχιστον το «Κύριε, ελέησον»). Μπορείς να πάρεις μια μετάφραση και να τη διαβάσεις. Όμως σίγουρα μπορείς ν᾽ ανοίξεις την καρδιά σου και να μπείς μέσα σ᾽ αυτή τη μεγάλη συντροφιά, με τους καλούς και τους κακούς (και όλοι μας είμαστε και καλοί και κακοί), ώστε όλοι μαζί ν᾽ ανεβούμε προς το Θεό. Εμείς θα σκαρφαλώσουμε λίγο κι Αυτός θα μας ανεβάσει πολύ. Η σωτηρία, ο παράδεισος, ο χριστιανισμός γενικά, δεν είναι υπόθεση ατομική, αλλά ομαδική. Γι᾽ αυτό δεν είναι απλή «θρησκεία», αλλά «εκκλησία», δηλαδή συνάντηση όλων των ανθρώπων. Αυτή η συνάντηση μας μεταμορφώνει και μας δίνει αυτό που λέμε «χαρά Θεού». Και αυτή η χαρά, που προεκτείνεται στην αιωνιότητα, είναι ο παράδεισος.
Με κομμένη κυριολεκτικά ανάσα παρακολούθησε το κοινό τη διάλεξη του γνωστού Δημοσιογράφου Νίκου Χειλαδάκη... που έγινε στο Δήμο Θέρμης και μεταδόθηκε από τον Τηλεοπτικό Σταθμό 4ε της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, σχετικά με την Ορθοδοξία στη σημερινή Τουρκία. Ο Δημοσιογράφος, με πολυετή έρευνα, με απολύτως τεκμηριωμένα στοιχεία, πολλά εκ των οποίων δημοσιεύματα του ίδιου του Τουρκικού Τύπου, ακόμα και με βίντεο από εκπομπές της τουρκικής τηλεόρασης, αποκάλυψε μια άλλη, εντελώς άγνωστη και θαμμένη πλευρά της πραγματικότητας στη σημερινή Τουρκία, κατά την οποία δεκάδες, εκατοντάδες βαφτίζονται φανερά πλέον Χριστιανοί Ορθόδοξοι, χιλιάδες είναι εκείνοι που μεταβαίνουν στα Ορθόδοξα προσκυνήματα, Εκκλησιές και Αγιάσματα, ενώ επιφανείς Τούρκοι παρακολουθούν με δέος τη Θεία Λειτουργία!!!!
Με κομμένη κυριολεκτικά ανάσα παρακολούθησε το κοινό τη διάλεξη του γνωστού Δημοσιογράφου Νίκου Χειλαδάκη... που έγινε στο Δήμο Θέρμης και μεταδόθηκε από τον Τηλεοπτικό Σταθμό 4ε της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, σχετικά με την Ορθοδοξία στη σημερινή Τουρκία. Ο Δημοσιογράφος, με πολυετή έρευνα, με απολύτως τεκμηριωμένα στοιχεία, πολλά εκ των οποίων δημοσιεύματα του ίδιου του Τουρκικού Τύπου, ακόμα και με βίντεο από εκπομπές της τουρκικής τηλεόρασης, αποκάλυψε μια άλλη, εντελώς άγνωστη και θαμμένη πλευρά της πραγματικότητας στη σημερινή Τουρκία, κατά την οποία δεκάδες, εκατοντάδες βαφτίζονται φανερά πλέον Χριστιανοί Ορθόδοξοι, χιλιάδες είναι εκείνοι που μεταβαίνουν στα Ορθόδοξα προσκυνήματα, Εκκλησιές και Αγιάσματα, ενώ επιφανείς Τούρκοι παρακολουθούν με δέος τη Θεία Λειτουργία!!!!
"Μόλις ο άνθρωπος πεθάνει, το σώμα του γίνεται λείψανο. Τότε αυξάνει και ο σεβασμός μας σ΄αυτό. Το λείψανο αποτελεί την ανάμνηση μιας ιερουργίας που μέσα του επιτελείτο - της σωτηρίας της ψυχής- και την υπόμνηση μιας άλλης που τώρα "αγνώστως" συνεχίζεται έξω από αυτό- της δόξης της ψυχής. Το σώμα δεν περιμένει την καταστροφή του, αλλά την "ετέρα μορφή του"(Μάρκ. ιστ΄12), την αναμόρφωσή του "εις το αρχαίον κάλλος". Αυτή είναι η αιτία που η Εκκλησία προσεγγίζει το σώμα με ιδιαίτερο σεβασμό και αισθήματα ιερά. Δεν καίμε τους ναούς, πολλώ δε μάλλον τους έμψυχους ναούς.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το σώμα είναι κάτι που δεν εγγίζεται και στο οποίο αρνούμεθα κάθε παρέμβαση. Το σώμα είναι το υποκείμενο στη φθορά στοιχείο του ανθρώπου Η φυσική φθορά είναι η ισχυρότερη ίσως υπόμνηση της πτωτικής μας φύσεως. Κάθε βίαιη κίνηση που συνηγορεί στη συρρίκνωσή του, προσβάλλει και την ψυχή. Για τον λόγο αυτό, στο σώμα παρεμβαίνουμε μόνο θεραπευτικά, αναστέλλοντας την εξέλιξη της φθοράς, όταν και οδό μπορούμε. Η διαδικασία της πρέπει να είναι εντελώς φυσική και ποτέ εξαναγκασμένη. Την αναλαμβάνει μόνον ο Θεός μέσα από τις συνθήκες που ο ίδιος προνοεί ή η φύση μέσα από την ευθύνη που της έχει ανατεθεί. Αυτός είναι ένας άλλος λόγος που η Εκκλησία μας αρνείται την καύση των νεκρών. Αφήνει στη φύση να αναλάβει την ευθύνη της φθοράς του σώματος. Δεν το καίει, αλλά το αφήνει να σβήσει. Αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που η φύση επιτρέπει να μείνει κάποιο υπόλειμμα, αυτό έχει το λόγο του. Όταν και η φύση αρνείται την ολοσχερή διάλυσή του ανθρωπίνου σώματος, τότε η νομοθετημένη καύση του δεν είναι πράξη επιλήψιμης βίας;
Οι νεκροί δεν είναι "πεθαμένοι" αλλά κεκοιμημένοι. Τοποθετούνται με σεβασμό στον τάφο, στραμμένοι προς ανατολάς με την προσδοκία της αναστάσεώς τους. Η Εκκλησία συνειδητά αρνείται τον όρο "νεκροταφεία" και επιμένει στον όρο "κοιμητήρια". Και το κάνει αυτό όχι για λόγους ψυχολογικού -για να μην αγριεύουμε- αλλά για λόγους καθαρά πνευματικούς: νεκρός δεν σημαίνει τελειωμένος (που έχει τελειώσει) αλλά τετελειωμένος (που έχει τελειωθεί). Τέλος δεν σημαίνει λήξη, αλλά τελείωση. Τα οστά των νεκρών αποτελούν ανάμνηση της παρελθούσης ζωής τους, ενθύμηση της παρούσης καταστάσεως τους, αλλά και υπόμνηση της μελλούσης προοπτικής μας. Αυτά με κανένα νόμο δεν καίγονται.
Η Εκκλησία δεν τιμά το σώμα και χωριστά την ψυχή, αλλά τον σύνδεσμο των δύο, τον άνθρωπο ως όλον. Στον κίνδυνο να ξεχαστεί ο άνθρωπος, επειδή δεν φαίνεται η ψυχή του, διατηρούμε το σώμα, που δεν μας την θυμίζει μόνο όταν λειτουργεί αλλά και όταν απλά υπάρχει. Η οριστική καταστροφή του σώματος, η καύση του, δεν είναι καύση νεκρού ανθρώπου -κάτι που καίγεται - αλλά προσπάθεια καύσης της ζωντανής ψυχής του, κάτι που δεν καταστρέφεται.
Η ψυχή ζει. Αυτό φαίνεται από το ότι τα λείψανα έχουν ζωή όχι βιολογική βέβαια αλλά κάποιας μορφής πνευματική, που όμως διαπιστώνεται. Όταν έχουμε άτομα που η βίωσή τους της πνευματικής πραγματικότητος ήταν τόσο έντονη ώστε και από τότε που ζούσαν εν χρόνω την παχύτητα αυτού του κόσμου, αυτά να λειτουργούν στις συχνότητες του άλλου, τότε ο θάνατός τους είναι κοίμηση που αποτυπώνεται στα λείψανά τους. Είναι πολύτιμη εμπειρία της Εκκλησίας, διαρκώς επαληθευόμενη, ότι πλείστα όσα εξ αυτών εμφανίζουν ιδιάζουσα χάρι. Είναι γνωστό ότι συχνά τα λείψανα των αγιορειτών μοναχών αλλά και των άλλων εξαγιασμένων ανθρώπων που η ζωή τους τίμησε το σώμα και η ψυχή τους φανέρωσε μεγαλύτερη ευρωστία και ζωτικότητα από αυτό, διατηρούν μια εντυπωσιακή ευκαμψία για ώρες μετά θάνατον. Δεν κοκαλώνουν!
Αλλά και η αποδεδειγμένη ευωδία, το κέρινο χρώμα τους, η θαυματουργική χάρι τους ή η φυσική αφθαρσία ολόσωμων αγίων, στοιχεία ασυνήθη και φυσικώς ανεξήγητα, είναι αναμενόμενα φαινόμενα της πνευματικής πραγματικότητος. Αυτά τα λείψανα, για την ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση και συνείδηση, αποτελούν περιουσία πολυτιμότερη και από τη διδασκαλία της θησαυρούς αναγκαιότερους και από τα σκεύη της. Στα λείψανα των μαρτύρων της εδράζονται οι άγιες τράπεζες της. Αν αυτά κάψει θα έχει ήδη θυσιάσει τα ιερά θυσιαστήριά της θα έχει καταστρέψει τα ζωτικά σπλάχνα της.
Αν μας ρωτούσαν πως θα προτιμούσαμε να φύγει απ΄ αυτόν τον κόσμο κάποιος δικός μας: από εγκεφαλική αποπληξία, από καρδιακή ανακοπή, με παραμορφωτικά εγκαύματα, ή να αποτεφρωθεί από ανάφλεξη και πυρκαγιά, έχω την εντύπωση πως ο τραγικότερος τρόπος θα ομολογούσαμε πως είναι ο τελευταίος.
Ο Χριστός στον Άδη, ανάμεσα στους νεκρούς, αφού πέθανε στο σταυρό και πριν την ανάστασή Του. Από εκεί τους πήρε και τους ανέβασε στον (πνευματικό) ουρανό, όπου περιμένουν την ανάστασή τους στη δευτέρα παρουσία. Από το άρθρο Τα πνεύματα των νεκρών και εμείς.
Είναι φυσικό στον άνθρωπο, όταν αποχαιρετά τον άνθρωπό του, να θέλει να αντικρύσει για τελευταία φορά την οικεία σ΄αυτόν όψη και όχι το αποτρόπαιο κατάντημά του σε απάνθρωπη, ανοίκεια και απρόσωπη στάχτη. Η λεπτή αγάπη των στιγμών εκείνων εκφράζεται ως ανάγκη να αγκαλιάσει κανείς, να φιλήσει, να χορτάσει το βλέμμα του, να εκδηλωθεί τρυφερά πάνω στο άψυχο σώμα. Αν μας πληγώνει η βία της φύσεως, πώς εμείς επιλέγουμε τη βία του αυτεξουσίου μας; Όταν κάτι είναι πολύτιμο και το χάνουμε, προσπαθούμε να κρατήσουμε όσο περισσότερο απ΄αυτό μπορούμε. Ποτέ δεν νομοθετούμε τη βίαιη μείωση του τελευταίου ανεκτίμητου υπολείμματός του.
Η απόφαση ότι δεν έχουμε χώρο στα κοιμητήριά μας ισοδυναμεί με προσβολή. Αν δεν έχουμε, να δημιουργήσουμε χώρο. Η αγάπη δημιουργεί και χώρο και προϋποθέσεις. Η χρηστική ανάγκη ποτέ δεν είναι ουσιαστική και πάντα πιστοποιεί τη στενότητα του καρδιακού χώρου. Η ανάγκη του σεβασμού είναι πολύ μεγαλύτερη γι΄αυτόν που τον εκχωρεί παρά γι΄αυτόν που αποδέχεται.
Έτσι που βαδίζει η κοινωνία μας δεν θα έχει μόνον έλλειψη χώρου, αλλά και ανθρώπους δεν θα βρίσκει για να θάψουν, ίσως και να κάψουν, τους νεκρούς της. Στο απέραντο γηροκομείο του "πολιτισμένου" κόσμου μας, όπου οι νέοι τείνουν να γίνουν πολύ λιγότεροι από τους ηλικιωμένους και οι γεννήσεις πολύ πιο σπάνιες από τους θανάτους, θα υπάρχουν νεκροί και όχι νεκροθάφτες. Αντί να ενδιαφέρεται η κοινωνία μας για την αρχή της ζωής, π.χ. το δημογραφικό πρόβλημα, υπεραπασχολείται με το τέλος, την καύση. Η ίδια νοοτροπία που αποφεύγει, τη γέννηση, δηλαδή τη ζωή, αυτή που απορρίπτει και τους γέρους, αυτή που προτείνει την ευθανασία, αυτή που η ίδια δεν αντέχει και τους νεκρούς αρνείται τη δημιουργία και επιλέγει την καύση. Αυτή υπογράφει το οριστικό τέλος του τέλους το τέλος του σκοπού το τέλος του ανθρώπου.
Η κοινωνία με την καύση των νεκρών προσυπογράφει το δικό της τέλος. τον μηδενισμό της. Μια κοινωνία που δεν αντέχει τον άνθρωπο ούτε στην ασθένειά του, ούτε στην αδυναμία του, ούτε στον θάνατό του, μια κοινωνία που καίει τους νεκρούς της, μια κοινωνία που καταστρέφει και την ανάμνηση της ζωής και την ενθύμηση των μελών της -αυτό είναι τα λείψανα- μια κοινωνία που κάνει την αρχή του ανθρώπου τεχνητή και μηχανική και το τέλος του οριστικό και αμετάκλητο, μια κοινωνία που αρνείται την πνοή του αιώνιου και εγκλωβίζεται στην ασφυξία του εφήμερου, τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η κοινωνία με τη ζωή; Ακόμη και οι άθεοι υπογράμμιζαν την ανάμνηση των επίγειων θεών τους με ταριχεύσεις των σωμάτων τους (περίπτωση Λένιν) ή όπου αυτό δεν ήταν δυνατόν με κατασκευές αγαλμάτων και ψεύτικων ομοιωμάτων.
Κατόπιν τούτων, δεν είναι ότι δεν της επιτρέπεται, αλλά η Εκκλησία αδυνατεί και αρνείται να δεχθεί μια απλά χρηστική και καθόλου πειστική λύση ελάσσονος πρακτικής βαρύτητος και να θυσιάσει το βίωμα του σεβασμού της στη θεϊκότητα του προσώπου του κάθε ανθρώπου, πολλώ μάλλον του ανθρώπου που αυτή βάφτισε στη κολυμβήθρα της τιμώντας ταυτόχρονα και την ψυχή και το σώμα του. Το μείζον δεν μπορεί να υποταχθεί στο έλασσον. Είναι αδύνατον όποιος πιστεύει στην Εκκλησία και αποδέχεται την πρόταση ζωής της, όποιος ζει την πραγματικότητα της ψυχής, όποιος σέβεται τον άνθρωπο να μην τιμά και το σώμα. Το σώμα χρήζει μεγαλύτερης τιμής και σεβασμού από την κοινωνία μετά θάνατον απ' όση περιποίηση και προστασία δέχθηκε από τον ίδιο τον άνθρωπο κατά τη διάρκεια της ζωής του.
O Lord God, Great and Eternal King! Send, O Lord, Thy Archangel
Michael to help Thy servant (name), and to deliver me from all my enemies, visible and invisible.
O Archangel Michael, angel of the Lord and vanquisher of demons! Suppress all my combatants, make them meek as sheep, and disperse them like dust before the wind.
O great Michael, Archangel of the Lord, six-winged high prince, leader of the heavenly host, the Cherubim and the Seraphim! O kind Archangel Michael, be my helper in all offenses, sorrows and woes, in the desert, at the crossroads, be a safe haven on rivers and seas. Deliver me, O great Archangel Michael, from all the temptations of the demons, when they hear me, thy sinful servant (name), praying to thee, and calling upon thee, and entreating thy holy name: hasten to assist me and heed my prayer.
O great Archangel Michael! Vanquish all my opponents by the power of the Holy and Life-giving Heavenly Cross of the Lord, by the prayers of the Most-holy Theotokos and the holy apostles, the holy prophet of God Elias, Saint Nicholas the wonder worker, Saint Andrew the fool-for-Christ, the holy great martyrs Nikitas and Eustace, the venerable fathers and holy hierarchs, martyrs, and all the heavenly host. Amen.
Whosoever reads this ancient prayer – on that day will he be touched neither by the devil, nor by any evil man, nor will any temptation seduce his heart. If he should pass from this life – hell will not take in his soul.
"Pride goes before disaster,and a haughty spirit before a fall" (Proverbs 16:18).
Of all that exists on the four corners of the earth, what, O mortal man, can make us proud except stupidities and demonic illusions. Did we not enter into the world naked and wretched and are we not going to depart this world in the same manner? Everything that we have, did we not borrow it; and by our death, are we not going to return everything? Oh, how many times has this been said and overheard? The wise apostle says, "For we have brought nothing into the world, just as we shall not be able to take anything out of it" (I Timothy 6:7). And, when we offer sacrifice to God of ordinary bread and wine, we say, "Thine own of Thine own, we offer unto Thee" (Divine Liturgy of St. John Chrysostom). For nothing that we have in this world is ours: not even a crumb of bread nor a drop of wine; nothing that is not of God. In truth, pride is the daughter of stupidity, the daughter of a darkened mind, born of evil ties with the demons.
Pride is a broad window through which all of our merits and good works evaporate. Nothing makes us so empty before men and so unworthy before God as does pride. When the Lord is not proud, why should we be proud? Who has more reason to be proud than the Lord, Who created the world and Who sustains it by His power? And behold, He humbles himself as a servant, a servant to the whole world: a servant even to the death, to the death on the Cross!
O humble Lord, burn up within our hearts the devil's sowing of pride with the fire of Your Holy Spirit, and plant within it the noble sowing of humility and meekness.
Taken from "The Prologue"
-Elder,how can I acquire devoutness?
-The Fathers say that to acquire devoutness one must associate with devout people and observe how they behave.When Saint Paisios the Great was asked,"How can I acquire the fear of God?"he answered,"you must associate with people who love God and have fear of God in their heart,so that you, too,may acquire such divine fear."This, of course,does not mean that you should do outwardly whatever you see others doing without feeling it within you,for this would not be true devoutness,it would be false.Anything false is abhorrent.Devoutness is the Grace of God in man.Whatever the devout person does,he does because he feels it in his heart.Of course,there is natural devoutness within us,but,if we don't cultivate it,the devil will use our forgetfulness to make us insensitive and not devout.But the behaviour of the devout awakens devoutness in us again.
-Elder,why do the Fathers speak only of devoutness when they advise us to acquire it by associating with those who are devout?Why do they not say the same about other virtues also?
-Because devoutness is a transmittable virtue.The movements and behaviour of a devout person are transmitted like perfume,provided the recipient possesses good will and humility.And let me tell you,if one is not devout,one has nothing.A devout person can clearly recognize all things sacred as they truly are,even though he may not be educated.For example,he will not err in anything that has to do with divine meanings.It is much like small children who do not have any negative thoughts about their father and mother,because they love and respect them,and are able to see clearly and properly what their parents are doing.How much more so in this case,where we have to do with God.Who is incomparable and perfect in all things!One who is not devout falls into errors and falsehoods regarding the doctrine of the faith.I can see what errors are made when those who are not devout write interpretations and commentaries on the sacred texts of Holy Scripture.
All spiritual things require devoutness and heart.When everything begins with devoutness,everything is sanctified.Specifically,in order to write a Service for a Saint,one must love the Saint,and have reverence and devoutness for that Saint,so that everything one writes will be heartfelt and exude authentic devoutness.When one reaches a state of divine eros,divine madness,the verses flow naturally from within.
-What else can help us acquire devoutness?
-Study with the mind everything that is sacred and truly digest these readings,but also make use of any opportunities afforded;this will gradually awaken devoutness in us.For instance,if I have the chance to pass by a Church to pray and I don't take it,I am deprived of Grace.But if I want to go and something prevents me then I am not deprived of Grace,because God sees my good intention.Much help in acquiring devoutness is also found in becoming familiar with the Saints of our region,our country,so that we can love them and feel a link with them.God rejoices when we love the Saints and show devotion to them.And if we show devotion to the Saints,our devotion to God will of course be greater!
-Elder,what can help us to move about in Church with devout reverence?
-When you set out to go to the Church,you should say to yourself,"Where am i going?I am now entering the House of God.What do i do?I revere the holy Icons and I worship God Himself."From your monastic cell or from your assigned obedience,you go to the Church.From the Church you go to Heaven and beyond Heaven to God himself.
-How is this done?
-The Church is the "House"of God.And our own true home is in Paradise.Here the nuns are chanting.There the Angels,the Saints...If we politely knock at the door,wipe our feet,and sit reservedly upon entering a worldly home,how are we then to behave when we enter the House of God where Christ is being sacrificed?With one drop of divine Blood He once redeemed us from sin,and now continues to heal us with kilos of His Blood and to nurture us with His all-Holy Body.Therefore,when we recall all these awe-inspiring divine events,it helps us to move about in the Church devoutly.But I see in the Divine Liturgy,even when the priest says,Let us lift up our hearts,and we respond,We have lifted them up to the Lord,few are those who truly raise their mind to the Lord Jesus Christ!Perhaps it is better for us to pray with our mind,"May our hearts be raised to the Lord,"Because both our mind and our heart have a tendency to be drawn downward.Otherwise,we are lying when we say,"We have raised them to the Lord,"when in fact our mind is not there at all.Of course,if our heart is indeed turned toward Heaven,then everything will surely go toward Heaven.
-How does it help to chant with contrition?
-Keep yor mind focused on the divine meanings of the hymns and approach them devoutly;don't grasp the divine meanings as literature,but with your heart.Devoutness is one thing,and art-the art of chanting-another.Art without devoutness is-paint.When the chanter chants devoutly,the chanting overflows from his heart,and he chants with contrition.When one is in a wholesome spiritual state,everything will be all right.This is why one must be well-ordered inside to be able to chant with his heart,with devoutness,in order to actually chant with contrition.If someone has negative,inappropriate thoughts,what kind of chanting can he possibly offer?He cannot possibly chant with the heart.Why does the Sacred Scripture say,Is any among you cheerful?Let him chant praise.When Saint John Koukouzelis once chanted,while pasturing the goats,the goats got up and stood upright.This is how people realized that he was indeed Koukouzelis,the chanter of the imperial court.Whatever you do,do it with your heart,and do it for Christ.Put devoutness even into your embroidery,for it will be used with sacred vessels,and even those you make for the (katzion).When someone is devout,his spiritual beauty is apparent in everything he does;it shows in his reading and in his chanting,even in his mistakes.
-In his mistakes?
-Yes,you can see that even the mistakes a devout person happens to make will profess devoutness,a certain kind of modesty.
(Katzion)-A large censer used to cense the Church,at certain points in the liturgical services
Taken from the Book ELDER PAISIOS OF MOUNT ATHOS,Spiritual Counsels Vol 2"Spiritual Awakening"
