“Τίποτα να μη σας απελπίζει” ( Άγιος Νεκτάριος )

Σκοπός της ζωής μας είναι να γίνουμε τέλειοι και άγιοι. Να αναδειχθούμε παιδιά του Θεού και κληρονόμοι της βασιλείας των ουρανών. Ας προσέξουμε μήπως, για χάρη της παρούσας ζωής, στερηθούμε τη μέλλουσα, μήπως, από τις βιοτικές φροντίδες και μέριμνες, αμελήσουμε το σκοπό της ζωής μας.

Η νηστεία, η αγρυπνία και η προσευχή από μόνες τους δεν φέρνουν τους επιθυμητούς καρπούς, γιατί αυτές δεν είναι ο σκοπός της ζωής μας, αποτελούν τα μέσα για να πετύχουμε το σκοπό.


Στολίστε τις λαμπάδες σας με αρετές. Αγωνιστείτε ν’ αποβάλετε τα πάθη της ψυχής. Καθαρίστε την καρδιά σας από κάθε ρύπο και διατηρήστε την αγνή, για να έρθει και να κατοικήσει μέσα σας ο Κύριος, για να σας πλημμυρίσει το Άγιο Πνεύμα με τις θείες δωρεές.


Παιδιά μου αγαπητά, όλη σας η ασχολία και η φροντίδα σ’ αυτά να είναι. Αυτά ν’ αποτελούν σκοπό και πόθο σας ασταμάτητο. Γι’ αυτά να προσεύχεστε στο Θεό. Να ζητάτε καθημερινά τον Κύριο, αλλά μέσα στην καρδιά σας και όχι έξω από αυτήν. Και όταν Τον βρείτε, σταθείτε με φόβο και τρόμο, όπως τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, γιατί η καρδιά σας έγινε θρόνος του Θεού. Αλλά για να βρείτε τον Κύριο, ταπεινωθείτε μέχρι το χώμα, γιατί ο Κύριος βδελύσσεται τους υπερήφανους, ενώ αγαπάει και επισκέπτεται τους ταπεινούς στην καρδιά.


Αν αγωνίζεσαι τον αγώνα τον καλό, ο Θεός θα σε ενισχύσει. Στον αγώνα εντοπίζουμε τις αδυναμίες, τις ελλείψεις και τα ελαττώματά μας. Είναι ο καθρέφτης της πνευματικής μας καταστάσεως. Όποιος δεν αγωνίστηκε, δεν γνώρισε τον εαυτό του.


Προσέχετε και τα μικρά ακόμα παραπτώματα. Αν σας συμβεί από απροσεξία κάποια αμαρτία, μην απελπιστείτε, αλλά σηκωθείτε γρήγορα και προσπέστε στο Θεό, που έχει τη δύναμη να σας ανορθώσει.


Μέσα μας έχουμε αδυναμίες και πάθη και ελαττώματα βαθιά ριζωμένα, πολλά είναι και κληρονομικά. Όλα αυτά δεν κόβονται με μία σπασμωδική κίνηση ούτε με την αδημονία και τη βαρειά θλίψη, αλλά με υπομονή και επιμονή, με καρτερία, με φροντίδα και προσοχή.



Η υπερβολική λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνεια. Γι’ αυτό είναι βλαβερή και επικίνδυνη, και πολλές φορές παροξύνεται από το διάβολο, για ν’ ανακόψει την πορεία του αγωνιστή.


Ο δρόμος που οδηγεί στην τελειότητα είναι μακρύς. Εύχεστε στο Θεό να σας δυναμώνει. Να αντιμετωπίζετε με υπομονή τις πτώσεις σας και, αφού γρήγορα σηκωθείτε, να τρέχετε και να μη στέκεστε, σαν τα παιδιά, στον τόπο που πέσατε, κλαίγοντας και θρηνώντας απαρηγόρητα.


Αγρυπνείτε και προσεύχεστε, για να μην μπείτε σε πειρασμό. Μην απελπίζεστε, αν πέφτετε συνέχεια σε παλιές αμαρτίες. Πολλές απ’ αυτές είναι και από τη φύση τους ισχυρές και από τη συνήθεια. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, και με την επιμέλεια νικιούνται. Τίποτα να μη σας απελπίζει.



Άγιος Νεκτάριος

Προσπαθούμε νά λέμε συνέχεια τήν ευχή αλλά ό νούς μας περισπάται.(Γέροντας Αρσένιος ο Σπηλαιώτης )

 

Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με !!!- Προσπαθούμε νά λέμε συνέχεια τήν ευχή αλλά ό νούς μας περισπάται.

- Όταν λέμε τήν ευχήν όσο μπορούμε, ζορίζουμε και τό μυαλό νά καταλαβαίνουμε τί λέμε. Αυτό όμως γιά νά τό πετύχουμε θέλει πολλήν βίαν.

Όμως όταν δουλεύης, λέγε συνέχεια μέ τό στόμα "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με".

Ό νούς σίγουρα φεύγει, πάει στήν δουλειά, ταξιδεύει εδώ ή εκεί, όμως τό αυτί ακούει, κάτι πιάνει, και σιγά σιγά τό κατεβάζει στήν καρδιάν.

Αλλά και νά μήν καταλαβαίνεις εσύ τήν ευχήν, όμως ό σατανάς καταλαβαίνει πολύ καλά και τρέμει μόνο που ακούει τ' όνομα του Χριστού. "

Γέροντας Αρσένιος ο Σπηλαιώτης

Ποιά η ανάλυση της ευχής: Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλόν.

Του Aρχιμ. Aιμιλιανού Kαθηγουμένου I. M. Σίμωνος Πέτρας.

Tην προσευχήν του Aγίου Όρους ποιός δεν την γνωρίζει; Aποτελείται από μίαν φράσιν μικράν, από μετρημένας τας λέξεις.

Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλόν

Mε την βοεράν κραυγήν «Kύριε», δοξολογούμεν τον Θεόν, την ένδοξον μεγαλειότητά Tου, τον βασιλέα του Iσραήλ, τον δημιουργόν της ορατής και αοράτου κτίσεως, όν φρίττουσι τα Σεραφείμ και τα Xερουβείμ.

Mε την γλυκυτάτην επίκλησιν και πρόσκλησιν «Iησού», μαρτυρούμεν, ότι είναι παρών ο Xριστός, ο σωτήρ ημών, και ευγνωμόνως τον ευχαριστούμεν, διότι μας ητοίμασε ζωήν αιώνιον.

Mε την τρίτην λέξιν "Xριστέ", θεολογούμεν, ομολογούντες ότι ο Xριστός είναι αυτός ο Yιός του Θεού και Θεός. Δεν μας έσωσε κάποιος άνθρωπος, ούτε άγγελος, αλλά ο Iησούς Xριστός, ο αληθινός Θεός.

Eν συνεχεία, με την ενδόμυχον αίτησιν «ελέησόν με», προσκυνούμεν και παρακαλούμεν να γίνη ίλεως ο Θεός, εκπληρών τα σωτήρια αιτήματά μας, τους πόθους και τας ανάγκας των καρδιών μας.

Kαι εκείνο το «με», τί εύρος έχει! Δεν είναι μόνον ο εαυτός μου - είναι άπαντες οι πολιτογραφηθέντες εις το κράτος του Xριστού, εις την αγίαν Eκκλησίαν, είναι όλοι αυτοί που αποτελούν μέλος του ιδικού μου σώματος.

Kαι, τέλος, διά να είναι πληρεστάτη η προσευχή μας, κατακλείομεν με την λέξιν «τόν αμαρτωλόν», εξομολογούμενοι - πάντες γάρ αμαρτωλοί εσμεν - καθώς εξωμολογούντο και όλοι οι Άγιοι και εγίνοντο διά ταύτης της φωνής υιοί φωτός και ημέρας.

Eξ αυτών αντιλαμβανόμεθα, ότι η ευχή εμπεριέχει δοξολογίαν, ευχαριστίαν, θεολογίαν, παράκλησιν και εξομολόγησιν.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΐΣΙΟΣ:«ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΔΙΟΓΚΩΣΗ ΤΩΝ ΣΦΑΛΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ Ο ΠΟΝΗΡΟΣ.»

Προσοχή στην διόγκωση των σφαλμάτων που κάνει ο πονηρός.

Ο διάβολος προσπαθεί πάντα να οδηγήσει τον άνθρωπο στην απόγνωση και την απελπισία. Γι’ αυτό και διογκώνει τα σφάλματα μας- που μπορεί να είναι και πάρα πολύ μικρά- με σκοπό να μας
γεμίσει με μελαγχολία.

Ρώτησαν κάποτε το Γέροντα Παίσιο: « Γέροντα, που οφείλεται η μελαγχολία που έρχεται πολλές φορές στην ψυχή;».


Καί απάντησε:Η μελαγχολία και το πλάκωμα της ψυχής οφείλονται συνήθως σε τύψεις από ευαισθησία, και τότε ο άνθρωπος χρειάζεται να εξομολογηθή, για να μπόρεση να βοηθηθή από τον πνευματικό. Γιατί, αν είναι ευαίσθητος, μπορεί το σφάλμα που έκανε να είναι πολύ μικρό, άλλα ο εχθρός διάβολος να το μεγαλοποιή να του το δείχνη με μικροσκόπιο, για να τον ρίξη στην απελπισία και να τον αχρηστέψη. Μπορεί να του πη λ.χ. ότι τάχα στενοχώρησε πολύ τους άλλους, ότι τους δυσκόλεψε κ.λπ., και να τον κάνη να στενοχωριέται πιο πολύ από όσο αντέχει.

Αφού ενδιαφέρεται ο διάβολος, γιατί δεν πηγαίνει να πειράξη την συνείδηση ενός αναίσθητου άνθρωπου; Αλλά τον αναίσθητο τον κάνει να θεωρή μηδαμινό ένα μεγάλο σφάλμα του, για να μην έρθη σε συναίσθηση.


Πρέπει ο ανθρωπος να γνωρίση τον εαυτό του όπως είναι, και όχι όπως τον παρουσιάζει ο εχθρός διάβολος, διότι αυτός ενδιαφέρεται για το κακό μας. Ποτέ να μην απελπίζεται, αρκεί να μετανοή, γιατί και οι αμαρτίες του είναι λιγώτερες από του διαβόλου και ελαφρυντικά έχει, επειδή πλάσθηκε από χώμα και από απροσεξία γλίστρησε και λασπώθηκε.


Γιά να γίνη σωστός αγώνας, πρέπει να γυρίζουμε την ρόδα αντίθετα από εκεί που την γυρίζει ο διάβολος.


Αν μας λέη ότι είμαστε κάτι, να καλλιεργούμε την αυτομεμψία. Αν μας λέη ότι δεν είμαστε τίποτε, να λέμε: Ο Θεός θα με ελέηση. Έτσι απλά αν κινήται ο άνθρωπος, με εμπιστοσύνη και ελπίδα στον Θεό, μπαίνει στην ζωή του η μετάνοια, η ταπείνωση, και ανεβαίνει σε πνευματικά ύψη.

Prayer for the Enemies ( St. Nikolai Velimirovic )

Bless my enemies, O Lord. Even I bless them and do not curse them. Enemies have driven me into Your embrace more than friends have. Friends have bound me to earth, enemies have loosed me from earth and have demolished 
all my aspirations in the world. Enemies have made me a stranger in worldly realms and an extraneous inhabitant of the world. Just as a hunted animal found its safe shelter, so have I, persecuted by enemies, found the safest sanctuary, having ensconced myself beneath Your tabernacle, where neither friends nor enemies can slay my soul.


Bless my enemies, O Lord.
Even I bless them and do not curse them.
They, rather than I, have confessed my sins before the world.


They have punished me, whenever I have hesitated to punish myself
They have tormented me, whenever I have tried to flee torments.
They have scolded me, whenever I have flattered myself.


They have spat upon me, whenever I have filled myself with arrogance.
Bless my enemies, O Lord. Even I bless them and do not curse them.


Whenever I have made myself wise, they have called me foolish.
Whenever I have made myself mighty, they have mocked me as though I were a dwarf.


Whenever I have wanted to lead people, they have shoved me into the background.
Whenever I have rushed to enrich myself, they have prevented me with an iron hand.


Whenever I thought that I would sleep peacefully, they have wakened me from sleep.
Whenever I have tried to build a home for a long and tranquil life, they have demolished it and driven me out.



Truly, the enemies have cut me loose from the world and have stretched out my hands to the hem of Your garment.
Bless my enemies, O Lord.
Even I bless them and do not curse them.


Bless them and multiply them; multiply them and make them even more bitterly against me:
so that my fleeing to You may have no return;
so that all hope in men may be scattered like cobwebs; 
so that absolute serenity may begin to reign in my soul;
so that my heart may become the grave of my two evil twins: arrogance and anger;
so that I might amass all my treasure in heaven;


Ah, so that I may for once be freed from self-deception, which has entangled me in the dreadful web of illusory life.


My
 enemies have taught me to know what hardly anyone knows, that a person has no enemies in the world except himself.


One hates his enemies only when he fails to realize that they are not enemies, but cruel friends.
It is truly difficult for me to say who has done me more good and who has done me more evil in the world: friends or enemies.


Therefore bless, O Lord, both my friends and my enemies. A slave curses his enemies, for he does not understand. But a son blesses them, for he understands.


For a son knows that his enemies cannot touch his life. Therefore he freely steps among them and prays to God for them.


Bless my enemies, O Lord.
Even I bless them and do not curse them.


(St. Nikolai Velimirovic, was a Twentieth Century Serbian Orthodox bishop who opposed Nazism and was 
eventually taken to Dachau. In this prayer he no doubt has in mind personal enemies, rather than national ones; the prayer is not intended as a guide for political and military decisions. But in thinking through such words we may be more able to act justly rather than rashly and in hatred or bloodlust).
 St. Nikolai Velimirovic

Une partie de l’exposition « La Russie orthodoxe » à Moscou est dédiée à saint Nicolas du Japon

 

Une partie de l’exposition « La Russie orthodoxe » à Moscou (du 4 au 8 novembre) sera consacrée à saint Nicolas du Japon, dont le centième anniversaire du trépas a été commémoré en 2012. Le 10 avril 1970, le Patriarcat de Moscou a canonisé le saint au titre des « égaux-aux-apôtres », en raison de son activité missionnaire au Japon. La cathédrale orthodoxe de Tokyo, érigée par le saint, est connue comme « Nicolas-Do », la « Maison de Nicolas », cette appellation reflétant le respect des Japonais pour lui.

Dans le cadre de l’exposition « La Russie orthodoxe » qui est dédiée aux dates historiques mémorables, une partie est consacrée au ministère de saint Nicolas au Japon, à son activité missionnaire, à l’affermissement de l’orthodoxie dans ce pays, et aussi à la vie actuelle de l’Église orthodoxe du Japon. Seront présentées également les éditions consacrées au saint, qui sont parues à différents moments dans les langues russe et japonaise, et aussi les livres liturgiques parus au Japon. Les matériaux présentés aideront les visiteurs à mieux connaître le patrimoine écrit de saint Nicolas et l’histoire de sa canonisation. Cette partie de l’exposition a été préparée par le département des affaires ecclésiastiques du Patriarcat de Moscou.

Μετά την εξομολόγηση δικαιολογείται να νιώθεις βάρος;

 

   

- Γιατί να νιώθης βάρος;
Με μια σωστή εξομολόγηση σβήνουν όλα τα παλιά. Ανοίγονται νέα δεφτέρια. Έρχεται η Χάρις του Θεού και αλλάζει τελείως ο άνθρωπος. Χάνονται η ταραχή, η αγριάδα, το άγχος και έρχονται η γαλήνη, η ηρεμία.



Τόσο αισθητό είναι αυτό ακόμη και εξωτερικά, που λέω σε μερικούς να φωτογραφηθούν πριν από την εξομολόγηση και μετά την εξομολόγηση, για να διαπιστώσουν και οι ίδιοι την καλή αλλοίωση, γιατί στο πρόσωπο ζωγραφίζεται η εσωτερική πνευματική κατάσταση. Τα μυστήρια της Εκκλησίας κάνουν θαύματα. Όσο πλησιάζει κανείς στον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, θεώνεται, και επόμενο είναι να ακτινοβολή και να προδίδεται από την θεία Χάρη.

- Δηλαδή, Γέροντα, μετά από μια ειλικρινή εξομολόγηση νιώθεις αμέσως χαρά;

- Όχι πάντοτε. Μπορεί και να μη χαρής αμέσως, αλλά σιγά-σιγά γεννιέται μέσα σου η χαρά. Μετά την εξομολόγηση χρειάζεται η φιλότιμη αναγνώριση. Να νιώθης όπως αυτός που του χαρίζεται ένα χρέος που έχει, και από φιλότιμο αισθάνεται ευγνωμοσύνη και υποχρέωση προς τον ευεργέτη του. Να ευχαριστής τον Θεό, αλλά συγχρόνως να ζης και το ψαλμικό: «την ανομίαν μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστι διαπαντός», για να μην ξεθαρρεύης και επαναλαμβάνης τα ίδια σφάλματα.

- Γέροντα, διάβασα κάπου ότι οι δαίμονες θα μας βασανίσουν στην άλλη ζωή ακόμη και για έναν κακό λογισμό που δεν εξομολογηθήκαμε.

- Κοίταξε, όταν ο άνθρωπος μετανοήση και πη στον πνευματικό ό,τι θυμόταν, χωρίς να έχη την πρόθεση να κρύψη κάτι, τελείωσε· τα ταγκαλάκια δεν έχουν καμμία εξουσία επάνω του. Όταν όμως δεν εξομολογηθή εν γνώσει του μερικές αμαρτίες του, θα βασανίζεται στην άλλη ζωή γι' αυτές.

- Γέροντα, όταν κάποιος εξομολογήθηκε νεανικά του σφάλματα, αλλά πάλι τα σκέφτεται και ταλαιπωρήται, είναι σωστή αντιμετώπιση;

- Αν έχη πολλή συντριβή για τα νεανικά του σφάλματα και τα εξομολογήθηκε, δεν υπάρχει λόγος να ταλαιπωρήται, αφού ο Θεός του τα συγχώρησε από την στιγμή που τα εξομολογήθηκε. Στο εξής δεν πρέπει να σκαλίζη τα παλιά, ιδίως σαρκικά αμαρτήματα, γιατί μπορεί να πάθη ζημιά. Στον πόλεμο π.χ. πέφτει μια χειροβομβίδα δίπλα σε έναν στρατιώτη, αλλά τον φυλάει ο Θεός και δεν σκάζει. Όταν τελειώση ο πόλεμος, βρίσκει ο στρατιώτης την χειροβομβίδα που δεν έσκασε και αρχίζει να την περιεργάζεται, και τελικά ανατινάζεται στον αέρα σε καιρό ειρήνης

 

 

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

Jesus Prayer: Key to a Restful Sleep?

The best way to prepare for a restful sleep is to start a practice of nightly prayer where you repeat one hundred times or more the Jesus prayer: “Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me a sinner.”



Many of us struggle to get a sound night’s sleep. The drug stores make huge profits on sleep remedies and there are now even specialized sleep clinics. Most of us are unaware about how our dreams and negative forces impact us during our sleep. We tend to discount this aspect of our life because this all happens deep in our subconsciousness. Our minds are filled with unprocessed stimuli from our busy life during the day that carry over into our night time sleep. What we need is a way to slow down our mind, to calm it, to bring our focus on God before we go to bed so he can bless us with a restful sleep.


The best way to prepare for a restful sleep is to start a practice of nightly prayer where you repeat one hundred times or more the Jesus prayer: “Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me a sinner.” This prayer, in the tradition of the Church, is one of the most powerful prayers. As you repeat it slowly in your mind, concentrating on the words, you mind shifts its attention away from your problems of the day. You begin to focus on God and seek His help and forgiveness. After you pray in this way, read a passage from the Bible or from the writings of one of the Church Fathers. You are now filling your mind with spiritual thoughts that will replace those you have collected from a hectic day. Then, as you get into bed, begin again to say the Jesus Prayer. Let it put you to sleep.


This is not as easy as it sounds. You will have to work at it for a while. As you practice it you will find that your mind changes and your sleep deepens and becomes more restful.
This period between being awake and going to sleep is a critical transition period. We shift from control of our conscious mind to our subconscious mind deep within. It is a time when demonic powers can interfere. This is where the prayer helps to open your heart to God in forgiveness, seeking his mercy to grant you a peaceful sleep free from troubling dreams and needless worries. As you enter into this subconsciousness, the prayer will enter deep within and help to open the door of your heart letting the Holy Spirit bring you calm and peace.

 
If you do experience a bad dream that awakens you, immediately begin to say the Jesus Prayer to bring your mind back to a calm state. Then keep repeating it until you again fall into sleep. After awhile the prayer will automatically begin in your subconscious mind to stop troubling dreams even before you awake.

In brokenness of spirit…( St. Seraphim of Sarov )

 

He who would be saved should ever have his heart disposed to repentance and broken, according to the Psalmist: A sacrifice to God is a broken spirit: a broken and humbled heart God will not despise (Ps. 50:17).



 In such brokenness of spirit a man can easily pass securely through the artful snares of the proud devil, whose whole care consists in agitating the human spirit, and in agitation sowing his tares, in accordance with the words of the Gospel: Lord, didst not thou sow good seed in thy field? From whence then hath it tares?



He said unto them, An enemy hath done this (Matt. 13:27-28). When, however, a man strives within himself to have his heart humble and his thought not agitated, but peaceful, then all the snares of the enemy are without effect; for where there is peace in one’s thoughts, there resides the Lord God Himself – His place is in peace (Ps. 75:3).





- St. Seraphim of Sarov – ‘Little Russian Philokalia

Η κάθε δοκιμασία είναι θεϊκή παιδαγωγία και αποτελεί μορφή ασκήσεως

 

   

Έχουμε ξαναπεί πως ο Θεός δεν είναι θυμώδης, τιμωρός και εκδικητής. Αν ήταν έτσι, θα πρέπει να ήταν κακός. Στη θεότητα όμως δεν υπάρχει ίχνος κακότητας.

 

 

 

Η κάθε δοκιμασία είναι θεϊκή παιδαγωγία και αποτελεί μορφή ασκήσεως, την οποία διώξαμε από τη ζωή μας εκούσια. Με διάφορους τρόπους προσπαθεί ο Πανάγαθος Θεός να μας φέρει πιο κοντά του. Ενώπιον του Θεού είμεθα όλοι αγωνιστές.

 

 

 

 

Η σημερινή οικονομική κρίση είναι μια μεγάλη δοκιμή, δοκιμασία και εκπαίδευση. Ο Θεός είναι ένας άριστος εκπαιδευτής. Μας δοκιμάζει για το καλό μας και για τη νίκη μας. Η πατρίδα μας εξετέθη, μένει ανασφαλής, φοβισμένη και ταραγμένη. Ανοχύρωτη πνευματικά, παρασυρμένη από την ευδαιμονία, τον κορεσμό, την υπερκατανάλωση, τον πλουτισμό και την άσωτη διασκέδαση.

 

 

 

 Ο μαγνητισμός του ελληνικού βίου στην ύλη έφερε θλίψη και πικρή απογοήτευση. Έμεινε μόνο να νοιάζεται για το τι θα φάει και τι θα πιει. Κυκλοφορούν πολλά βιβλία με εκατοντάδες παράξενες συνταγές φαγητών. Ψάχνοντας επίμονα τη χαρά παντού, βρήκε συντρίμμια της, τη δυστυχία, τη διαφθορά, την ασυδοσία.

 

 

 

Αυξάνεται η ανεργία συνεχώς, μεγαλώνει η φτώχεια, δυναμώνει ο πόνος και ο άνθρωπος αισθάνεται αποτυχημένος, μόνος και απελπισμένος. Δίχως τον Θεό όλα αυτά επιδεινώνονται ανησυχητικά. Με τον Θεό δεν λύνονται ως διά μαγείας όλα μαζί. Έχει όμως ο άνθρωπος αίσθηση της παρουσίας του Θεού, της αγάπης του, της αγιοπνευματικής χάριτος, της παρηγοριάς και της ελπίδος.

 

 

 Έτσι μπορεί και μέσα στις καθημερινές δυσκολίες της ζωής να μη χάνει το θάρρος του. Να ζει μέσα στον κόσμο και να μην παρασύρεται από κάθε τι το ανίερο και αναίσχυντο. Η ακράδαντη πίστη θα δώσει αισιοδοξία. Η ουσιαστική αγάπη θα προσφέρει φιλανθρωπία και ελεημοσύνη. Έτσι θα φωτιστεί και θα θερμανθεί η καρδιά του πληγωμένου ανθρώπου.

 

 

 

Όσοι ακόμη θα ακολουθούν ψεύτικους Θεούς ή θα κάνουν Θεούς ανθρώπους της πολιτικής, της τέχνης, της επιστήμης, θα πλανώνται οικτρά. Δίχως Θεό η κάθε κρίση θα καταδυναστεύει ψυχές και θα τις κάνει να πάσχουν από φοβερές πλάνες και πολλά δεινά.

Όσοι πονηροί σαγηνεύουν τον αφελή κόσμο με ψευδαισθήσεις, μελλοντολογίες και αντιχριστολογίες λαθεύουν και αμαρτάνουν. Χρειάζεται προσοχή, διάκριση και σοβαρότητα.

 

 

 

Είναι καιρός να αποφασίσουμε να συγχωρούμε ειλικρινά και εγκάρδια. Να γίνουμε ταπεινοί ελεήμονες. Να αγαπήσουμε και να ακολουθήσουμε την ευγένεια, την ανεκτικότητα, τη συντροφικότητα και την καλοσύνη. Η ανθρωπιά απουσιάζει. Το χαμόγελο κρύβεται. Μια σκληρότητα και σκυθρωπότητα καλύπτει τα πρόσωπα, τις κινήσεις, τα λόγια, τις αποφάσεις.

 

 

 

Η δύσκολη κατάσταση του τόπου μας δεν διορθώνεται με περισσότερα βάρη, με πρόσθετα μέτρα, με απόρριψη και εκδικητικότητα. Οι αστυνομικοί μπορούν να συλλαμβάνουν, όταν πρέπει, αλλά όχι να δέρνουν. Οι δικαστές να μην εξαντλούν την αυστηρότητά τους σε ορισμένους.

 

 

 

 Παρουσιάζονται ως άτεγκτοι τηρητές των νόμων κι όμως αποδεικνύεται μερικές φορές ότι σφάλλουν σοβαρά. Οι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων δεν θα βοηθήσουν τους μαθητές τους με την αγριότητα, την υπερβολική αυστηρότητα και την ειρωνεία. Οι πολιτικοί μάς οδήγησαν στον εξευτελισμό και την ακυβερνησία.

 

 

 

Η παρούσα κρίση είναι μια ευκαιρία να δούμε αυστηρά τον εαυτό μας και με επιείκεια τους άλλους. Η καλοσύνη είναι ωραία. Η αλληλοκατανόηση, ο αλληλοσεβασμός και η αλληλοεκτίμηση είναι πιο αναγκαία σήμερα. Στο κλειστό σπίτι είναι ένα ανοιχτό παράθυρο.

 

 

Ένα παράθυρο που φέρνει ήλιο, φως και νέο αέρα. Η άνοιξη είναι μια ωραία εποχή. Μέσα στο σκοτάδι κι ένα κερί αναμμένο γκριζάρει το σκοτάδι. Ας ανοίξουμε και το παράθυρο της καρδιάς μας με την ανθρωπιά και την καλοσύνη, που όλοι έχουν μεγάλη ανάγκη.

μοναχός Μωϋσής

Απλότητα και τα μυστήρια του Θεού.

 

   

-Γέροντα, η μελέτη των βιβλίων και η γνώση βοηθούν να γνωρίση κανείς τον Θεό;

-Κοίταξε να σου πω όταν εργασθή κανείς πνευματικά και φθάση σε μια καλή πνευματική κατάσταση, βλέπει μερικά πράγματα πολύ καθαρά, με τον θείο φωτισμό ,χωρίς να τα έχη γνωρίσει από τα βιβλία. Και μάλιστα τα βλέπει καθαρώτερα από άλλους που έχουν διαβάσει του κόσμου τα βιβλία.

 

 

 

Με την εσωτερική του καθαρότητα βλέπει καθαρά πολύ μακριά και πολύ βαθιά, γιατί έχει βγη από την κοσμική τροχιά και κινείται πλέον στην πνευματική τροχιά, στον μυστηριακό χώρο. Όσοι απέκτησαν την εσωτερική απλότητα και καθαρότητα βλέπουν τα υπερφυσικά πράγματα πολύ απλά, σαν φυσικά, γιατί στον Θεό όλα απλά είναι- όπως και ο Ίδιος είναι πολύ απλός, και μας το φανέρωσαν ο Υιός Του επί της γης με την αγία Του απλότητα-και δεν χρησιμοποιεί μεγαλύτερη δύναμη για τα υπερφυσικά και μικρότερη για τα φυσικά, αλλά την ίδια δύναμη για όλα.

-Δηλαδή, Γέροντα, μπορεί ένας άνθρωπος χωρίς πολλή μελέτη να γνωρίση τα μυστήρια του Θεού;

 

 

-Ναι, αν έχη την αγία απλότητα, μπορεί όχι μόνο να γνωρίση αλλά και να ζήση τα μυστήρια του Θεού. Θυμάστε εκείνον τον πολύ απλό μοναχό που αξιώθηκε να φάη μαζί με τον Χριστό; Πριν γίνη μοναχός, ήταν βοσκός, και το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν πώς θα σωθή. Κάποτε πέρασε από τα μέρη του ένας ερημίτης και του είπε: «Αν θέλης να σωθής, να βαδίζης τον ίσιο δρόμο».

 

 

 

Αυτός πήρε κατά γράμμα τον λόγο του. Παίρνει λοιπόν ένα δρόμο και τρεις μέρες βάδιζε συνέχεια όλο ίσια, ώσπου τελικά έφθασε σε ένα μοναστήρι. Εκεί ο ηγούμενος, όταν είδε τον πόθο που είχε για την σωτηρία του, τον έκανε αμέσως μοναχό και τον έβαλε να διακονή στην εκκλησία. Μια μέρα, την ώρα που καθάριζε τον ναό, πέρασε ο ηγούμενος και τον συμβούλεψε να κάνη καλά τη δουλειά του. Εκείνος, αφού άκουσε τις συμβουλές ,ρώτησε τον Γέροντα δείχνοντας τον Εσταυρωμένο:

 

 

 

 

-Γέροντα, ποιός είναι αυτός που στέκεται εκεί επάνω; Έχω τόσες μέρες εδώ και δεν κατέβηκε ούτε να φάη ούτε να πιή». Θαύμασε ο ηγούμενος την απλότητά του και του λέει:

 

 

 

-Εγώ τον τιμώρησα να στέκεται εκεί επάνω, γιατί δεν έκανε καλά τη δουλειά του». Ο μοναχός τον άκουσε χωρίς να πη τίποτε. Το βράδυ πήρε το φαγητό του και κλείσθηκε μέσα στον ναό. Πήγε κάτω από τον Εσταυρωμένο και Του είπε με πόνο:

 

 

 

-Κατέβα ,αδελφέ, να φάμε μαζί». Τότε ο Χριστός κατέβηκε και έφαγε μαζί με τον απλό μοναχό και του υποσχέθηκε ότι θα τον πάρη στο σπίτι του Πατέρα Του, για να ευφραίνεται αιώνια. Πράγματι, μετά από λίγες μέρες ο απλός αυτός μοναχός κοιμήθηκε ειρηνικά. Βλέπετε, τέλεια άγνοια είχε, αλλά τί αξιώθηκε να ζήση, χάρη στην πολλή απλότητα και καθαρότητα που είχε!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ

Συγχώρεση: το κλειδί της αιωνιότητας

 

   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε την αιώνια ζωή, τη βασιλεία των ουρανών κι αδυνατώντας να ψηλαφίσουμε την αλήθεια της - μιας και η αιωνιότητα μας ξεγελάει προδίδοντας μόνο στιγμές της απεραντοσύνης της - ο Κύριος έρχεται να ξεδιαλύνει το νου μας.

 

 

 

Η παραβολή των μυρίων ταλάντων, είναι μια απεικόνιση της μέλλουσας ζωής, βουτηγμένη στον παρόντα βίο. Ένας, ο οποίος δεν συγχωρεί, ενώ του έχουν συγχωρεθεί όλα τα παραπτώματα, δεν ανήκει στους πολίτες της Άνω Ιερουσαλήμ. Ο βασιλεύς της είναι κάθε στιγμή έτοιμος να μας απαλλάξει από κάθε χρέος αλλά αν δεν «αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών», τότε είναι σίγουρο ότι δεν θα υπάρξει χρεωλύσιο.

 

 

 

 

Ο Χριστός ακόμη και πάνω στο σταυρό, μας δίδαξε την εντολή της συγχώρεσης. «Πάτερ άφες αυτοίς», συγχώρεσε τους σταυρωτές του, δεν άφησε κανέναν να μην έχει τη δυνατότητα να λύσει τα δεσμά του. Όμως εμείς οι ίδιοι, παγιδευόμαστε συχνά, διότι όχι μόνο δεν συγχωρούμε τους άλλους «εβδομηντακοντάκις επτά» φορές, αλλά είμαστε έτοιμοι να εντείνουμε τα δεσμά μας, εξαπολύοντας κατηγορίες απέναντι στους οφειλέτες μας.

 

 

 

 

Ο Κύριος όμως είναι ξεκάθαρος. Η συγχώρεση, αποτελεί το εισιτήριο της βασιλείας των ουρανών. Χωρίς αυτήν δεν μπορεί κάποιος να δει το πρόσωπό Του. Αλλά πόσο εύκολο είναι στην σκληρή πραγματικότητά μας να συγχωρούμε αυτούς που μας έχουν δημιουργήσει προβλήματα; Έχουμε τη διάθεση να απαλλαγούμε από το φορτίο που υπάρχει μέσα μας για κάποιον συνάνθρωπό μας; Η πράξη σκληρή. Όχι, δεν μπορούμε να συγχωρούμε. Ακόμη κι αν ξεστομίσουμε λόγια συγχώρεσης, η καρδιά μας θα είναι βαριά. Κι αυτό που χρειάζεται, είναι όχι λόγια αλλά ελάφρυνση ψυχής, συγχώρεση εκ των έσω.

 

 

 

 

Είναι δύσκολος ο δρόμος που οδηγεί εκεί που το φως του ήλιου δεν αφήνει κανένα ίχνος χρέους. Κι αυτόν τον δρόμο θα πρέπει να τον διαβούμε με ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μας. Αν δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε λόγω της πτωτικής μας κατάστασης, ας σταθούμε απέναντί Του με καθαρή καρδιά κι ας το ομολογήσουμε.

 

 

 

 

 Ας παρακαλέσουμε να μας ενδυναμώσει να λάβουμε πνεύμα Άγιο, πνεύμα συγχωρητικότητας και σωτηρίας. Θα πρέπει όμως να περιμένουμε. Θα πρέπει ο χρόνος να διαγράψει τα ίχνη πάνω στην τραχιά καρδιά μας και να τη λειάνει. Θα πρέπει να Τον εμπιστευτούμε ώστε να γίνουμε δυνατοί και να μπορέσουμε να λύσουμε κάθε οφειλή μας. Μόνο τότε θα υπάρξει και λύση εκ των άνω, διότι αν κάτι δεν λυθεί εδώ στη γη, θα παραμείνει δεσμευμένο και στους ουρανούς.

 

 

 

 

Ο λόγος που αδυνατούμε να συγχωρέσουμε, είναι ο καταλογισμός ευθυνών από την πλευρά του άλλου θεωρώντας απαράδεκτη τη συμπεριφορά του, απαράδεκτες τις «αμαρτίες του» απέναντί μας. Μα όπως εξηγεί ο Άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ: «τις αμαρτίες που βλέπουμε στους άλλους τις έχουμε κι εμείς». Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι βλέπουμε τα παραπτώματα των άλλων επειδή αποτελούν και δικά μας παραπτώματα. Αλλιώς δεν θα τα βλέπαμε. Καθρεφτιζόμαστε απλά στο πρόσωπο του άλλου και ουσιαστικά ο τρόπος συμπεριφοράς του άλλου που μας αδίκησε είναι ο ίδιος με τον τρόπο το δικό μας που αδικηθήκαμε.

 

 

 

 

Αν λάβουμε τα παραπάνω υπόψη γίνεται φανερό ότι, όχι μόνο αξίζει συγχώρεση ο άλλος, αλλά μας έχει δοθεί η ευκαιρία μέσω του άλλου να κοιτάξουμε βαθύτερα τον εαυτό μας και να δούμε τις αδυναμίες μας. Διότι αυτά για τα οποία κατηγορούσαμε τους άλλους αποτελούν και δικό μας κτήμα. Ας γίνουμε εμείς λοιπόν σαν τα παιδιά, που δεν ξέρουν μίση και έχθρες να κρατάνε.

 

 

 

 

Ξέρουν απλά να βιώνουν το χρόνο έτσι όπως δύσκολα εμείς οι μεγάλοι συνειδητοποιούμε. Τα παιδιά δεν χρειάζονται χρόνο για να συγχωρέσουν. Συγχωρούν αμέσως. Γι' αυτά δεν υπάρχει χρόνος. Υπάρχει αιωνιότητα, υπάρχει βασιλεία των ουρανών. Και μόνο αν τους μοιάσουμε θα μπορέσουμε να την γευτούμε κι εμείς.

Love for the Church ( Saint Porphyrios )

                                               
Let us feel love for the Church. Let us love her fervently. We should not accept to hear her representatives being criticized or accused. On the Holy Mountain, the spirit in which I was nurtured was Orthodox, profound, holy and silent – without conflicts, without disputes, and without censurings.



We should not give credence to those who make accusations against the clergy. Even if with our own eyes we see a priest doing something we judge negatively, we should not believe it, nor think about it, nor talk about it to others. The same is true for the lay members of the Church, for every person. We are all the Church.



Those who censure the Church for the errors of her representatives with the alleged aim of helping to correct her make a great mistake. They do not love the Church. Neither, needless to say, do they love Christ. We love the Church when we embrace with our prayer each of her members and do what Christ did – when we sacrifice ourselves, remain ever vigilant, and do everything in the manner of Him who when He was abused did not return abuse, and when He suffered did not threaten (1 Pet. 2:23).





- Elder Porphyrios, “Wounded by Love”

Struggle against anger ( Elder Joseph the Hesychas )

 

Therefore, when anger comes, close your mouth tightly, and do not speak to him who curses, dishonors, reproaches, or bothers you in any way without reason.


 Then this snake will writhe around in your heart, rise up to your throat, and (since you don’t give it a way out) will choke and suffocate. When this is repeated several times, it will diminish and cease entirely…



- Elder Joseph the Hesychast

Watch your heart

 

Watch your heart during all your life—examine it, listen to it, and see what prevents its union with the most blessed Lord.

 Let this be for you the science of all sciences, and with God’s help you will easily observe what estranges you fromGod, and what draws you towardsHim and unites you to Him.


It is the evil spirit more than anything else that stands between our hearts and God; he estranges God from us by various passions, or by the desires of the flesh, by the desires of the eyes, and by worldly pride.


- Saint John of Kronstadt, My Life inChrist, p. 13

The joy that is in God…

 

The joy that is in God is stronger than this present life. And he who finds this joy, not only will he not pay attention to the passions, but he will not even give a thought to his own life, not will he have awareness of anything else, if his experience of this joy is true.




Love is sweeter than life. And the concord with God from which love is born is sweeter than honey and the honey comb. It does not seem grievous to Love to undergo a bitter death for the sake of he beloved… And to the heart which has received this joy every sweetness of this world seems superfluous. For there is nothing which can be likened to sweetness of the knowledge of God.




 St. Isaac the Syrian

Γιατί δέν μπορῶ νά προσευχηθῶ καλά;

 

Ἡ ψυχρότητα στὴν προσευχὴ ὀφείλεται εἴτε σὲ ψυχικὴ κόπωση εἴτε σὲ πνευματικὸ κορεσμὸ εἴτε σὲ σωματικὲς ἀπολαύσεις καὶ ἀναπαύσεις εἴτε σὲ πάθη, ποὺ κυριεύουν τὴν ψυχή, προπαντὸς στὴν ἔπαρση. Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἐνάντια στὴν πνευματικὴ ζωή, μέσα στὴν ὁποία κεντρικὴ θέση κατέχει ἡ προσευχή. Ἔτσι, πρῶτα καὶ κύρια προκαλοῦν τὸ στέρεμα τῆς πηγῆς τῆς προσευχῆς μέσα μας. Αὐτό, ὅμως, μπορεῖ νὰ oφείλεται καὶ σὲ ἀπομάκρυνση τῆς χάριτος, ποὺ συμβαίνει μὲ θεία παραχώρηση. Καὶ νὰ γιατί:

 

 

 

Ὅταν ἡ ψυχὴ μᾶς φλέγεται ἀπὸ τὸν πόθο τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ τὴν καρδιὰ μᾶς ξεχύνεται ὁλοθερμὴ προσευχή, δὲν ἔχουμε παρὰ ἐλεητικὴ ἐπίσκεψη τῆς χάριτος. Ἐμεῖς ὅμως, ὅταν ἡ εὐλογημένη αὐτὴ κατάσταση παρατείνεται γιὰ πολύ, νομίζουμε ὅτι κατορθώσαμε κάτι σπουδαῖο μὲ τὸ δικό μας ἀγώνα καὶ κυριευόμαστε ἀπὸ τὴν κενοδοξία. Γιὰ λόγους παιδαγωγικούς, λοιπόν, ἀπομακρύνεται ἡ χάρη καὶ μένει ἡ ψυχὴ μᾶς μόνη της, γυμνὴ καὶ ἀδύναμη, ἀνίκανη νὰ ζήσει πνευματικά, ψυχρὴ καὶ ἀπρόθυμη νὰ...
προσευχηθεῖ…

 

 

 

Τί θὰ κάνουμε, λοιπόν, γιὰ νὰ ξεφύγουμε ἀπ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση; Πρῶτα-πρῶτα θὰ φροντίσουμε νὰ ἐξουδετερώσουμε τὶς αἰτίες της. Καὶ ὕστερα, παρ’ ὅλη τὴν ψυχρότητα τῆς ψυχῆς μας, θὰ κάνουμε μὲ ἐπιμονὴ καὶ ὑπομονὴ τὸν καθημερινὸ προσευχητικὸ κανόνα μας, προσπαθώντας ἀφ’ ἑνὸς νὰ συγκεντρώνουμε τὸ νοῦ μας στὰ λόγια τῶν εὐχῶν καὶ ἀφετέρου νὰ ξεσηκώνουμε μέσα στὴν καρδιὰ μᾶς αἰσθήματα φιλόθεα. Μὲ τὸν καιρὸ ὁ Θεός, βλέποντας τὴν ταπείνωση καὶ τὴν καρτερία μας, θὰ μᾶς ξαναστείλει τὴ χάρη Του, ποὺ θὰ διώξει τὸ πνεῦμα τῆς ψυχρότητος, ὅπως ὁ ἄνεμος διώχνει τὴν ὁμίχλη.

 

 

 

Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος

 

 

 

Unseen Spiritual Warfare ( St Nikodemos The Hagiorite )

Just as the presence of spiritual warmth in the heart is sweet, so is its absence bitter, wearisome and frightening. It has been said already that it goes when attention and heart deviate from things of the spirit and turn towards things not of the spirit. By this is not meant something sinful - since a man who has had a taste of spiritual warmth is no longer attracted to sin - but all the soul-body realm, vain, earthly, created. As soon as attention inclines towards it, spiritual warmth immediately declines; but when the heart also cleaves to it, it withdraws altogether, leaving behind coldness towards all things divine and towards God Himself, accompanied by indifference to all spiritual works and occupations, practised for the purpose of preserving this warmth.

If a man recollects himself at once and hastens to re-establish his habitual warmth-producing order, this warmth returns quickly or not so quickly. But if he pays no attention to it, and through being dispersed, infatuated with something or self-reliant, deliberately allows himself to linger in this cooling atmosphere, and especially if he takes the risk of satisfying in actual deed his non-spiritual tastes resurrected by it, his very zeal for spiritual life becomes undermined, if not completely deadened. The latter is the forerunner of falling into former habitual sins, which will not fail to overcome the negligent. But if a man recollects himself, he has no difficulty in returning to his spiritual state, even from there.

This is how cooling always happens; it is always through our own fault, since it is produced by weakening of attention and of watchfulness over oneself. This weakening is caused either by the temptations of a man's worldly surroundings, and when forms of worldly prelest stupefy a man and abduct him from his own self; or by the wiles of the enemy, who contrives to induce a man to come out of his inner self, which the enemy sometimes succeeds in doing, merely by adding his own more attractive picture to the natural flow of images of fantasy, and sometimes by somehow affecting also the body.

But, whatever the cause, the action of cooling begins with the attention coming out of the inner depths, and its further progress is established by the heart cleaving to something, at first vain and empty, and later passionate and sinful. And in every case it is a man's own fault. For neither the world nor the devil can violate man's freedom; they can only subject it to temptation.

Sometimes cooling is due to the action of grace. In its true aspect, spiritual warmth is the fruit of grace present in the heart. When grace comes, the heart is warm, when it goes - it is cold. Grace also leaves a man, when he comes out of himself attracted by wrong things. Then this cooling is and is called punitive. But sometimes grace withdraws of its own accord, for the purpose of assisting the spiritual progress of the servants of God. And in such cases this withdrawl is and is called instructive. But in this instance the consequences are still the same - cooling, a sensation of emptiness in the heart; for the guest and visitor has gone.

The difference between these coolings is that the guilty cooling weakens the very zeal of spiritual life, whereas cooling due to an instructive withdrawl of grace makes it burn with even greater fervour, which is also one of the purposes of such withdrawl.


Divine grace withdraws of its own accord for purposes of instruction for the following reasons; to excite zeal, which sometimes slackens through a long period of calm; to make a man examine his situation with greater attention and reject the attachments and occupations not directly connected with a life acceptable to God and not leading to Him; - to increase and strengthen the consciousness and feeling that everything good in us is the fruit of God's grace; - to make us value more highly the gifts of God in the future, care more about preserving them, and be more deeply humble; - to make us surrender with greater sincerity into the hands of Divine providence, with complete self-denial and self-belittlement; to force us not to become attached to spiritual delights themselves, thus dividing our heart in two, since God wishes the whole of it to belong to Him alone; to prevent us from relaxing our efforts when Divine grace works in us, but to make us toil without sleeping on the path of God, straining all the powers with which he has endowed us precisely for this purpose.


Thus, even when cooling results from an instructive withdrawl of Divine grace, you yourself are the cause of it, since, although Divine grace withdraws of its own accord, it does so with its eye on you. So when you feel a cooling for spiritual things and occupations and generally for all divine things, enter deeply into yourself and examine carefully why it has happened; and, if it is your fault, hasten to eliminate and efface it, not so much because you are anxious for the return of spiritual delights, but rather because you want to destroy in yourself all that is unfitting and not pleasing to God. If you find nothing of this kind, submit to God's will, saying to yourself: 'God has decided: let Thy will be done on me, O Lord, weak and unworthy as I am.' Then be patient and wait, never allowing yourself to deviate from the habitual order of your spiritual life and spiritual works and exercises.


Overcome the lack of taste for them, which has assailed you, by forcibly making yourself practice them, paying no attention to thoughts which try to distract you from your efforts by suggesting that this occupation is useless; drink willingly your cup of bitterness, saying to the Lord: 'See my humility and my efforts, O Lord, and deprive me not of thy mercy,' and let your efforts be inspired by the faith that this cup comes from God's love for you, because He desires you to attain a greater spiritual perfection.


An Excerpt from "Unseen Warfare" Edited By St Nikodemos The Hagiorite,and revised by St Theophan The Recluse.