Ο Βίος του Αρχιεπισκόπου Αγ. Λουκά του Ιατρού

Γιατι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος

Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά χαρίσει ξανά στόν ἄνθρωπο, ἐκεῖνο γιά τό ὁποῖο τόν προόρισε. Τόν δημιούργησε σύμφωνα μέ τή δική του εἰκόνα· ἐλεύθερο, προορισμένο νά τοῦ μοιάζει, νά εἶναι ὅπως κι ὁ ∆ημιουργός του τέλειος, ἐνάρετος.

Ὁ Θεός λοιπόν, δημιούργησε τόν ἄνθρωπο σέ πλήρη κοινωνία μαζί του. Ἐμεῖς ὅμως, αὐτά τά γνωρίσματα τῆς θείας φύσης, τά ἀλλοιώσαμε καί τά μπερδέψαμε· περάσαμε στή παράταξη τῆς κακίας, μέ ἀποτέλεσμα, νά χάσουμε τήν κοινωνία μέ τό Θεό. Κι ὅταν πιά στερηθήκαμε τή ζωή, πέσαμε στή φθορά τοῦ θανάτου.

Ἐπειδή τώρα ὁ Θεός μᾶς πρόσφερε τό ὕψιστο καί δέν τό διαφυλάξαμε, χρειάστηκε νά κατέβει αὐτός στό χείριστο, δηλαδή στή δική μας ξεπεσμένη φύση. Ἔγινε ἄνθρωπος γιά

νά μᾶς ξαναδώσει τήν πρώτη εἰκόνα.

νά μᾶς διδάξει τήν ἐνάρετη ζωή.

νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπ’ τή φθορά καί τό θάνατο.

νά μᾶς ἐπαναφέρει σέ κοινωνία μαζί Του.

νά ἀνοίξει τό δρόμο τῆς δικῆς μας ἀνάστασης.

νά λύσει τά δεσμά τῆς κυριαρχίας τοῦ διαβόλου.

νά μᾶς γεμίσει κουράγιο.

νά μᾶς ἐκπαιδεύσει νά πολεμοῦμε τόν τύραννο, μέ τήν ὑπομονή καί τήν ταπείνωση.

Αὐτά εἶναι τά ἀποτελέσματα τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Ἔσωσε ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀπ’ τή φθορά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου. ∆έν τούς ἀνάγκασε μέ τή βία, νά ἀσκήσουν τήν ἀρετή· τούς δίδαξε νά ἀκολουθήσουν τό δρόμο Του μέ πραότητα, μέ ὑπομονή καί μέ συγχωρητικότητα.

Πρίν γεννηθεῖ ὁ Χριστός, οἱ ἄνθρωποι πού ἁμάρταναν, τιμωροῦνταν μέ θανάσιμα χτυπήματα· κι ὅμως ἐπέμεναν στήν ἁμαρτία, πού τήν εἶχαν θεοποιήσει· τώρα ὅμως, γιά χάρη τῆς ὑπακοῆς τους στό Θεό, δέχονται συνέχεια χτυπήματα· καί γιά χάρη τῆς ἀρετῆς, καταδέχονται νά κακοπαθοῦν καί νά θανατώνονται.

∆όξα σέ σένα Χριστέ, Λόγε τοῦ Θεοῦ καί Σοφία καί ∆ύναμη καί Θεέ Παντοκράτορα. Τί δῶρα ἀντάξια νά σοῦ προσφέρουμε ἐμεῖς οἱ ἄπραγοι, γιά ὅλα ὅσα μᾶς χάρισες;

Ἐσύ ὅλα μᾶς τά ἔχεις δώσει πλούσια. Μόνο ἕνα ζητᾶς ἀπό ἐμᾶς· νά ἀποδεχτοῦμε τή σωτηρία, πού μᾶς πρόσφερες, δίνοντάς μας συγχρόνως καί τή δύναμη νά τήν πετύχουμε.

Σ’ εὐχαριστοῦμε, Ἐσένα πού μᾶς ἔδωσες τήν ὕπαρξη, μά καί μᾶς χάρισες τήν αἰώνια ζωή· Ἐσένα, πού κι ὅταν τή χάσαμε καί τήν ἀρνηθήκαμε, μᾶς ὁδήγησες πίσω σ’ αὐτήν, μέ τήν ἐναθρώπησή Σου, πού καμμιά γλῶσσα δέν τολμᾶ νά ἑρμηνεύσει.

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ ∆αμασκηνός

Ο Θάνατος ( Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς )

Τὸ χειρότερο πρᾶγμα γιὰ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ὁ θάνατος: τὸ νὰ γίνω λάσπη, νὰ μεταβληθῶ σὲ σκουλήκια, σὲ πηλό! Ἀξίζει τάχα νὰ εἶναι κανεὶς ἄνθρωπος; Γιατὶ νὰ σὲ ἀγαπήσω, Θεέ μου, ἀφοῦ αὔριο θὰ μεταβληθῶ σὲ σκουλήκια καὶ πηλό;

Νά, ὅμως, ποὺ ὁ Κύριος Ἰησοὺς Χριστὸς σὲ σώζει ἀπὸ τὸν θάνατο διὰ τῆς Ἀναστάσεώς Του, ἐξασφαλίζει τὴν αἰώνιο ζωὴ γιὰ τὴν ψυχή σου καὶ τὸ σῶμα, ὅταν ἐκεῖνο θὰ ἀναστηθεῖ λαμπερό καὶ θά ἐνωθεῖ μὲ τὴν ψυχή.

Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος Ἰησοὺς ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἀποκαλεῖται ὁ Μόνος Φιλάνθρωπος, ὁ μόνος ἀπὸ κατασκευῆς κόσμου μέχρι τῆς Φοβερᾶς Κρίσεως.

Μονάχα ἐκεῖνος ποὺ νίκησε τὸν θάνατο εἶναι ὁ Μόνος Φιλάνθρωπος καὶ ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἁπλὲς φλυαρίες.

Καὶ οἱ κουλτούρες, οἱ πολιτισμοί, οἱ ἐπιστῆμες καὶ οἱ τέχνες; - Τὶ ἀστεῖα πράγματα! Μὰ τὶ νὰ τὴν κάνω τὴν τεχνολογία καὶ τὴν ἐπιστήμη ὅταν μὲ μεταβάλουν σὲ σκουλήκια καὶ λάσπη;

Ἐκεῖνος εἶναι ὁ μόνος φιλάνθρωπος, αὐτὸς ποὺ μὲ ἐλευθερώνει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τὸν θάνατο καὶ τὸν διάβολο. Γιατὶ ὁ διάβολος εἶναι ὁ ἐφευρέτης τῆς ἁμαρτίας καὶ μαζὶ μ' αὐτὴν καὶ τοῦ κακοῦ.

Αὐτὸ εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο: ἡ λύτρωση ἀπὸ τὸν θάνατο. Λέει ἡ δεύτερη μεγάλη ἐντολή: «Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» .

Πότε ἁγαποῦμε λοιπόν πραγματικὰ τὸν ἄνθρωπο; Ὅταν τὸν λυτρώνουμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία του, ἀπὸ τὴν κόλαση... αὐτὴ εἶναι ἡ γνήσια ἀγάπη πρὸς τὸν ἄνθρωπο.

Ἀπατᾶ ἑαυτόν ὁποῖος νομίζει πῶς ἀγαπᾶ τὸν ἄνθρωπο ἐνῶ ἐγκρίνει τὶς ἁμαρτίες του καὶ ἀναπαύει τὰ πάθη του. Τότε ἀγαπᾶ τὸν θάνατό του καὶ ὄχι τὸν ἴδιο.

Μονάχα ὅταν ἀγαπᾶ κανεὶς τὸν ἄνθρωπο διὰ τοῦ Χριστοῦ -μέ ὅλη τὴν ψυχή καὶ τὴν δύναμή του- τότε τὸν ἀγαπᾶ ἀληθινά.

Θὰ ρωτήσει κάποιος: καὶ ἡ ἀγάπη τῶν γονέων πρὸς τὰ τέκνα; Καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ συζύγου πρὸς τὴν σύζυγο; Καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὴν πατρίδα; Δὲν εἶναι καὶ αὐτά ἀγάπη; Τὰ ἀνομάζουμε βέβαια ὅλα αὐτά ἀγάπη ἀλλὰ εἶναι ἄραγε ἔτσι;

Ὅλα αὐτά δὲν ἔχουν ἴχνος ἀγάπης ἐάν δὲν εἶναι ὁ Χριστὸς ἡ δύναμη ἐκείνη μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία ἀγαπᾶμε. Ἄν ὁ πατέρας δὲν ἀγαπᾶ τὰ τέκνα του μὲ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἄν δὲν τὰ παιδαγωγεῖ στὸ ἀγαθό, ἄν δὲν τὰ ὁδηγεῖ στὸν ἴσιο δρόμο, ἄν δὲν τὰ διδάσκει νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, παρὰ μονάχα τὰ χαϊδεύει καὶ τὰ κολακεύει, τότε τὰ μισεῖ καὶ τὰ φονεύει.

Ἄν πάλι, ὁ σύζυγος ἀγαπᾶ τὴν σύζυγο μονάχα σαρκικά, γίνεται ὁ φονιάς της. Ἔτσι συμβαίνει μὲ κάθε γήινη, σαρκικὴ ἀγάπη.




Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Spiritual quotes from the Fathers

-Dstructive thoughts destroy the stillness within. and then we have no peace.
 
Elder Thaddeus of Vitovnica




-The mind of someone affected by listlessness is filled with nothing but vain distraction.
 
St. John Cassian



-It is necessary for us to hasten to repentance before sin becomes a habit for us,because then, it is impossible for us to be saved.
 
St. Nectarios of Aegina

Leave all our trust in Christ ( Elder Joseph the Hesychast )

Since our sweet Jesus is so good, compassionate and kind, why should you

despair ? We seek one small thing from Him, and He gives us so much! We

ask for one beam of light , and He gives us Himself as all Light, Truth, and

Love. So humble yourself and rest all your hope in Him.

Elder Joseph the Hesychast

The Most Exciting Person In History

The Panagia is the most exciting person in history. The Fathers of the Church, in their hymnology and theology, do not hesitate to compare her with the angels to privilege her own holy person. They greet her as "more honorable than the Cherubim and beyond compare more glorious than the Seraphim".


Indeed the Panagia has a uniqueness. First, she is the greatest benefactor of mankind. Through her our Lord the God-man took human nature and made it possible for every person to have communion with Him. Second, she is the closest creature to God with the greatest boldness before Him, "for the prayer of a Mother avails much to the good will of the Master". Third, she is the nearest to each of us individually. She is closer to us than our closest relatives, closer to us even than our guardian angel, and she is more of a mom than our mother. Fourth, the Panagia is also connected personally with the greatest miracle in the history of the world - the Divine Incarnation. Lastly, the Panagia, as the Mother of God, introduces us to the greatest mystery for which "every tongue is at a loss to praise you as is due" in as much as it reflects on how through the gate of the body of the Divine Mother our Lord and God entered into history and His world "in the form of a servant".


These five distinctive features also identify five internal experiences that are born out of our communion with her. This relationship causes the deepest gratitude that a person could feel, which is why we cannot thank and glorify her enough. She also invites us to have the firmest confidence, which makes us seek her help even for our most difficult problems: "No one is turned away from you, ashamed and empty, who flee unto you, O Pure Virgin Theotokos; but one asks for the favor, and the gift is received from you, to the advantage of their own request." We also feel the sweetest, warmest and most deepest comfort together with her. This is why among the names we ascribe to her we also call her the following: Comforter (Paramythia), Consolation (Parigoritissa) and Sweet-kissing (Glykofilousa). The great theological Fathers, such as Saint John of Damascus, Saint Gregory Palamas, and Saint Nikodemos the Hagiorite, express the awe and wonder of the Church with unique hymnography and dogmatic formulations in an effort of gratitude and glorification to put into words the miracle of her virginity. Finally, every prayer to the Mother of God endows us with interior illumination that can illuminate our human soul.


I pray that God will allow to exist essential fruitfulness in our prayers and that the Panagia will redeem us from all our needs, sorrows, pains and daily difficulties, and that she especially accomplishes for each of us that secret prototype for another life in grace and spirit.


+ Metropolitan Nicholas of Mesogaias and Lavriotikis

http://www.johnsanidopoulos.com/2013/08/the-most-exciting-person-in-history.html

Η νηστεία χωρις προσευχή ( Γεροντας Παϊσιος )

-Γέροντα, όταν έχουμε ένα αίτημα για κάποιο σοβαρό θέμα, μήπως πρέπει η προσευχή να συνοδεύεται με νηστεία;

Αυτό δεν χρειάζεται συζήτηση· είναι κάτι το οποίο επιβάλλεται. Η νηστεία, η άσκηση, είναι προϋποθέσεις. Αλλά για να γίνει σωστή προσευχή, πρέπει να πονάει κανείς για τους άλλους. Γιατί είναι και τυπικό πολλών χριστιανών της εποχής μας να μη θέλουν να στενοχωρηθούν.

Και συνταξιούχοι ακόμη που όλη μέρα κάθονται, δεν πάνε να πλησιάσουν ένα παιδί εγκαταλελειμμένο, γιατί αυτό έχει φασαρία. Θα φάνε, θα πιουν τον καφέ τους και θα κάνουν έναν περίπατο, θα πάνε σε ένα νοσοκομείο που έχει νοσοκόμους, σε κάτι οργανωμένο, για να δουν έναν άρρωστο, γιατί αυτό είναι πιο εύκολο. Πάλι δηλαδή για να ευχαριστηθούν, οπότε αναπαύουν και τον λογισμό τους ότι έκαναν το καθήκον τους. Πόσους έχω στριμώξει να βοηθήσουν κάτι παιδάκια εγκαταλελειμμένα! Αυτοί τίποτε.

Στο Άγιον Όρος έκαναν κάπου Λιτανεία για την ανομβρία και, αντί να βρέξει, έπιασε πυρκαγιά! Δεν γίνεται λιτανεία σαν να κάνουμε περίπατο. Θέλει να πονέσουμε.

Μπορεί να παραμείνει πειρασμός ή μια δύσκολη κατάσταση, αν κάνουν καρδιακή προσευχή οι καλόγεροι; Παρ' όλα τα δύσκολα χρόνια βλέπω στα μοναστήρια να επικρατεί ένα πνεύμα... Να είμαστε χαρούμενοι! Εδώ καίγεται ο κόσμος!

Μας ζητούν να κάνουμε μια αγρυπνία, ας υποθέσουμε, για έναν άρρωστο, και ψάλλουμε «Ανοιξαντος Σου την χειρα» και χαιρόμαστε. Εμείς περνάμε ευχάριστα την ώρα μας και ο άλλος εν τω μεταξύ πεθαίνει. «Κάνουμε, λέει, αγρυπνία για τον άρρωστο». Τι αγρυπνία; Εσείς κάνετε διασκέδαση. Αυτό είναι πνευματική διασκέδαση.

Μερικές φορές, ούτε όταν ο ιερέας λέει «Υπέρ των εν ασθενειαις κατακειμενων», προσευχόμαστε για τον άρρωστο. Θα βοηθούσαμε πιο θετικά, αν κάναμε και λίγη ευχή με το κομποσχοίνι. Δεν λέω να καταργήσουμε τις πανηγυρικές αγρυπνίες που προβλέπει το τυπικό, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις να διαθέτουμε και λίγη ώρα, για να κάνουμε τουλάχιστον ένα-δυο κομποσχοίνια λέγοντας «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τον δούλο σου».

Όλη η βάση είναι η ποιότητα της προσευχής. Η προσευχή πρέπει να είναι καρδιακή, να γίνεται από πόνο. Για τον Θεό δεν μετράει τόσο η ποσότητα της προσευχής όσο η ποιότητα. Η προσευχή που γίνεται στα μοναστήρια έχει ποσότητα, αλλά δεν φτάνει αυτό· πρέπει να έχει και ποιότητα. Τόσες ώρες προσευχή που γίνεται από τόσα άτομα, αν ήταν καρδιακή θα είχε αλλάξει ο κόσμος. Γι' αυτό σκοπός είναι οι Ακολουθίες να γίνονται από την καρδιά.

Η καρδιακή προσευχή βοηθάει όχι μόνον τους άλλους αλλά και τον ίδιο τον εαυτό μας, γιατί βοηθάει να έρθει η εσωτερική καλοσύνη. Όταν ερχόμαστε στην θέση του άλλου, έρχεται φυσιολογικά η αγάπη, ο πόνος, η ταπείνωση, η ευγνωμοσύνη μας στον Θεό με την συνεχή δοξολογία, και τότε η προσευχή για τον συνάνθρωπό μας γίνεται ευπρόσδεκτη από τον Θεό και τον βοηθάει.



Γεροντας Παϊσιος

Οξυγόνο της ψυχής ( Γεροντας Παισιος )

Ρίξτε το μεγαλύτερο βάρος του αγώνος σας στην προσευχή, γιατί αυτή θα σας κρατάει σε επαφή με το Θεό. Και η επαφή αυτή πρέπει να είναι συνεχής.

Η προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής,είναι ανάγκη της ψυχής και δεν πρέπει να θεωρείται αγγαρεία.

Η προσευχή για να εισακουστεί από το Θεό, πρέπει να γίνεται με ταπείνωση, με βαθιά συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας και να είναι καρδιακή.

Εάν δεν είναι καρδιακή, δεν ωφελεί. Ο Θεός πάντοτε ακούει την προσευχή του ανθρώπου, που είναι πνευματικά ανεβασμένος.

Η μελέτη της Αγίας Γραφής βοηθάει πολύ την προσευχή, γιατί θερμαίνει την ψυχή και την προετοιμάζει".

Γεροντας Παισιος