An atheist was taking a walk through the woods,
admiring all that the "accident of evolution" had
created.
"What beautiful animals!" he said to himself.
As he walked alongside the river, he heard a
rustling in the bushes behind him. He turned to
look. He saw a 7-foot grizzly bear charging
toward him.
He ran as fast as he could up the path. He
looked over his shoulder and saw that the bear
was closing in. He ran even faster, so scared
that tears were coming to his eyes.
Looking over his shoulder again, the bear was
even closer. His heart was pumping frantically
and he tried to run even faster. He tripped and
fell on the ground.
He rolled over to pick himself up but saw the
bear, right on top of him, reaching for him with
his left paw and raising his right paw to strike.
At that instant the atheist cried out, without
thinking,
"Oh my God! ... "
Time stopped.
The bear froze.
The forest was silent.
Even the river stopped moving.
As a bright light shone upon the man, a voice
came out of the sky,
"You deny my existence for all of these years,
teach others I don't exist and even credit
creation to a cosmic accident. Do you expect me
to help you out of this predicament? Am I to now
count you as a believer?"
The atheist looked directly into the light and
answered,
"It would be hypocritical for me to be a
Christian after all these years; but, perhaps,
you could make the bear a Christian?"
"Very well," said the voice.
The light went out.
The River ran again.
The sounds of the forest resumed.
And then the bear dropped his right paw ...
brought both paws together ... bowed his head and
spoke:
"Lord, for this food which I am about to receive,
I am truly thankful."
«χαίρειν μετὰ χαιρόντων καὶ κλαίειν μετὰ κλαιόντων» (Ρωμ.12.15). Όταν δεις τον αδελφό σου να οδύρεται για τις αμαρτίες του, για τις οποίες τώρα μετανοεί, κλάψε μαζί του και δείξε συμπάθεια. Γιατί έτσι θα μπορέσεις με τα ξένα παθήματα να διορθώσεις το δικό σου. Γιατί αυτός που έχυσε θερμά δάκρυα για την αμαρτία του πλησίον, θρηνώντας για τον αδελφό του, εθεράπευσε τον εαυτό του. «ἀθυμία κατέσχε με ἀπὸ ἁμαρτωλῶν τῶν ἐγκαταλιμπανόντων τὸν νόμον σου» (Ψαλμ.118.53).
Για την αμαρτία να κλαίς. Αυτή είναι η αρρώστια της ψυχής, αυτή είναι ο θάνατος της αθάνατης ψυχής, αυτή είναι άξια πένθους και ακατάπαυστων οδυρμών. Μακάρι να χύνονται γι᾿ αυτή πολλά δάκρυα και να μή λείπει ο στεναγμός που ανεβαίνει από τα βάθη της καρδιάς.Έκλαιγε ο απόστολος Παύλος για τους εχθρούς του σταυρού του Χριστού. Ο Ιερεμίας έκλαιγε γι᾿ αυτούς που χάνονταν από το λαό. Αυτός βέβαια επειδή δεν αρκούσαν τα φυσικά δάκρυα, επιζητούσε πηγή δακρύων και τελευταίο σταθμό.
«Και θα καθήσω», λέγει, «και θα κλάψω το λαό αυτό πολλές μέρες, θα κλάψω αυτούς που χάνονται» (Ιερ.9.1). Ένα τέτοιο δάκρυ και ένα τέτοιο πένθος μακαρίζει ο λόγος του Χριστού (Μθ.5.4), και όχι αυτό που χύνεται εύκολα για κάθε λύπη και πολύ εύκολα έρχεται στα μάτια με κάθε αφορμή» (Παιδαγωγική Ανθρωπολογία Μεγάλου Βασιλείου Α’- Βασιλείου Δ. Χαρωνη).
Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει μέσα από το απόσπασμα του μεγάλου αυτού αγίου είναι το εξής: Εμείς κλαίμε και θρηνούμε για τις αμαρτίες του πλησίον (ως πλησίον, ας αναρωτηθεί ο καθένας για τους γύρω του), ή εύκολα κατακρίνουμε και σημειώνουμε τις ενέργειες μιας πράξης ακόμα και του προσώπου εκείνου, που κανονικά θα οφείλαμε να υπερασπιστούμε στη προσευχή μας ενώπιον του Κυρίου; Συναντάμε το πρόσωπο εκείνο με συμπάθεια και συγκατάβαση ή διαλέγουμε τη περιφρόνηση ωσαν να είμαστε εμείς οι δίκαιοι και αλάθητοι στη καθημερινότητα μας
The Teachers of the Eastern Orthodox Church, having Holy Scripture as their foundation, teach that those who die in the Lord go to a place of rest, according to the statement in the Apocalypse: "Blessed are the dead who die in the Lord from henceforth. Yea, saith the Spirit, that they may rest from their labors; and their works do follow them" (Revelation 14:13). This place of rest is viewed as spiritual Paradise, where the souls of those who have died in the Lord, the souls of the righteous, enjoy the blessings of rest, while awaiting the day of rewarding and the prize of the high calling of God in Christ Jesus...
About the sinners, they teach that their souls go down to Hades, where there is suffering, sorrow, and groaning, awaiting the dreadful day of the Judgment.
The Fathers of the Orthodox Church do not admit the existence of another place, intermediate between Paradise and Hades, as such a place is not mentioned in Holy Scripture.
After the end of the General Judgment, the Righteous Judge (God) will declare the decision both to the righteous and to the sinners. To the righteous He will say: "Come, ye blessed of my Father, inherit the Kingdom prepared for you from the foundation of the world;" while to the sinners He will say: "Depart from me, ye cursed, into everlasting fire, prepared for the devil and his angels." And these will go away to eternal hades, while the righteous will go to eternal life. This retribution after the General Judgment will be complete, final, and definitive. It will complete, because it is not the soul alone, as the Partial Judgment of man after death, but the soul together with the body, that will receive what is deserved. It will be final, because it will be enduring and not temporary like that at Partial Judgment. And it will be definitive, because both for the righteous and for the sinners it will be unalterable and eternal.
Saint Nektarios of Aegina
Thou shalt not commit adultery.
The seventh commandment forbids adultery, that is, unfaithfulness to one’s spouse and all unlawful lust.
God forbids a husband and a wife to break the bonds of mutual faith and love. Of the unmarried, God requires pure thoughts and desires, to be chaste in word and deed, in thought and desire.
In order to do this it is necessary to avoid everything that could give rise to unclean feelings in the heart: obscenity, immodest and shameless songs and dances, suggestive plays, movies, and pictures, immoral books, drunkenness, etc.
God’s word commands us to maintain our bodies in purity, because our body is a member of the body of Christ and a temple of the Holy Spirit. Fornicators, and all who indulge in lustful acts or imagination sin against their own bodies, they weaken the health of their body, inflict illness upon it and impair its spiritual capability, especially imagination and memory.
Δεν γίνεσθε άγιοι κυνηγώντας το κακό. Αφήστε το κακό. Να κοιτάζετε προς τον Χριστό κι Αυτός θα σας σώσει.
Αντί να στέκεσθε έξω από την πόρτα και να διώχνετε τον εχθρό, περιφρονήστε τον. Έρχεται από δω το κακό;
Δοθείτε μα τρόπο απαλό από εκεί. Δηλαδή έρχεται να σας προσβάλει το κακό, δώστε εσείς την εσωτερική σας δύναμη στο καλό, στον Χριστό.
Παρακαλέστε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Ξέρει εκείνος πώς να σας ελεήσει, με τι τρόπο. Κι όταν γεμίζετε απ' το καλό, δεν στρέφεσθε πια προς το κακό.
Γίνεσθε μόνοι σας, με τη χάρη του Θεού, καλοί. Που να βρει τόπο τότε το κακό; Εξαφανίζεται!
Σας πιάνει φοβία κι απογοήτευση; Στραφείτε στον Χριστό.
Αγαπήστε τον απλά, ταπεινά, χωρίς απαίτηση και θα σας απαλλάξει ο Ίδιος.
Αγιος Πορφύριος
Αν και η φύσις εργάζεται, δεν εργάζεται με τη δική της δύναμη, αλλά υπακούοντας στο πρόσταγμα του δημιουργού, και ποτέ να μη στεναχωριούνται οι γυναίκες όταν δεν γεννούν, αλλά ας καταφεύγουν στο δημιουργό της φύσεως, αποδεικνύοντας αγαθή διάθεση και ας ζητούν από εκείνον, που είναι ο Κύριος της φύσεως, και ας μη αποδίδουν τη γέννηση των παιδιών ούτε στη συνουσία των συζύγων, ούτε σε κάποιον άλλο, αλλά στο δημιουργό όλων, που από το μηδέν έφερε τη ζωή στο ανθρώπινο γένος και μπορεί να το διορθώσει πάλι, όταν παρουσιάζει κάποια αδυναμία.
Αξίζει να εξετάσουμε πρώτα το εξής: Για ποιο λόγο πολλές αγίες ήταν στείρες, ενώ η ζωή τους ήταν θαυμαστή και αυτές και οι άνδρες της φρόντιζαν πολύ για τη σωφροσύνη; Δεν μπορούμε να πάρουμε σαν αιτία τη ζωή τους και να πούμε ότι η στείρωσις ήταν αποτέλεσμα των αμαρτημάτων τους. Και για να καταλάβεις το παράξενο αυτό, αναφέρω μερικές από αυτές όπως η Σάρα, η μητέρα του δικαίου, και όχι μόνο η μητέρα του, αλλά και η νύφη του, η γυναίκα του Ιακώβ, η Ραχήλ εννοώ.
Τί θέλει να μας διδάξει το πλήθος αυτό των στείρων γυναικών; Όλοι ήσαν δίκαιοι, όλοι ήταν ενάρετοι, όλοι μνημονεύονται από το Θεό. Διότι γι’ αυτούς έλεγε: «Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ, ο Θεός του Ιακώβ». Και ο μακάριος Παύλος λέγει: «Γι’ αυτό και δεν ντρέπεται ο Θεός να λέγεται Θεός τους»(Εβρ.11,6). Πολλά είναι τα εγκώμιά τους στην Καινή Διαθήκη, και πολλοί οι έπαινοι στην Παλαιά. Από παντού λοιπόν ήταν λαμπροί και θαυμαστοί και όλοι είχαν γυναίκες στείρες και ήταν άτεκνες για πολύ χρόνο.
Όταν λοιπόν ιδής άνδρα και γυναίκα να ζουν ενάρετη ζωή και να μη έχουν παιδιά, όταν ιδής να είναι ευσεβείς και ευλαβείς και να είναι άτεκνοι, να μη νομίσεις ότι αυτό είναι αποτέλεσμα των αμαρτιών. Διότι είναι πολλοί οι λόγοι της οικονομίας του Θεού και άγνωστοι σε μας και πρέπει να ευχαριστούμε για όλα και να λέμε, ότι είναι δυστυχισμένοι μόνο εκείνοι που ζουν στην αμαρτία και όχι εκείνοι που δεν έχουν αποκτήσει παιδιά.
Διότι ο Θεός ρυθμίζει πολλές φορές πολλές φορές πολλά πράγματα σύμφωνα με το συμφέρον μας. Εμείς γι’ αυτό πρέπει να θαυμάζουμε παντού τη σοφία Του και να δοξάζουμε την απερίγραπτη φιλανθρωπία Του.
Αλλά αυτά λέχθηκαν από μας για τη δική σας ωφέλεια, ώστε να δείχνετε μεγάλη ευγνωμοσύνη και να μην εξετάζετε τα σχέδια του Θεού.
Πρέπει όμωςνα πούμε και την αιτία για την
οποία οι γυναίκες εκείνες ήταν στείρες. Ποια λοιπόν είναι η αιτία; Για
να μην απιστήσεις όταν δεις την Παρθένο να γεννά τον Κύριό μας.
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
http://iliaxtida.wordpress.com/2014/03/11/%CE%AC-%CE%AC-%CF%8C-3/#more-16121
Thou shalt not kill.
The sixth commandment of the Lord God forbids murder, taking the lives of other people, or taking one’s own life (suicide).
Life is the greatest gift of God. Therefore, to deprive oneself or someone else of life is a most terrible, grave, and enormous sin. Suicide is the most terrible of all sins committed against the sixth commandment, because in suicide, besides the sin of killing, there is also the grave sin of despair, grumbling against God, and insolent uprising against the
Providence of God. Furthermore, suicide precludes the possibility of repentance.
A person is guilty of murder even if he kills another person accidentally, without thinking. Such a murder is a grievous sin, because in this case the murderer is guilty due to his carelessness.
A person is guilty of murder even when he does not commit the murder himself, but promotes the murder or allows someone else to do it. For example:
A judge, condemning the accused to death when his innocence is known.
Anyone who does not save a neighbor from death, when he is fully capable of doing it.
Anyone who helps another commit murder by his decree, advice, collaboration, or rationalization; or who condones and justifies a death and by that gives opportunity for more killing.
Anyone who by hard labor or cruel punishment exhausts victims into a weakened state and thus hastens their death.
Anyone who through self-indulgence in various vices curtails one’s own life.
Other sins against the sixth commandment are: wishing that someone were dead, not rendering help to the indigent and sick, not living with other people in peace and concord, but on the contrary, maintaining hatred, envy, and malice towards others, instigating quarrels, brawls, and distress among others. Sin against the sixth commandment is doing anything which injures the weak, children in particular. The Gospel of Christ says, Whosoever hateth his brother is a murderer (I John 3:15).
Besides physical killing, there is yet a more terrible and accountable murder: spiritual killing. Among the sins of spiritual murder is seduction. That is, when one leads astray or seduces his neighbor into unbelief or into a life of vice, and by this renders the soul of his neighbor liable to spiritual death.
The Saviour said, But whosoever shall offend one of these little ones which believe in Me, it were better for him that a millstone were hanged about his neck, and that he were drowned in the depth of the sea... woe to that man by whom the offense comethl (Matt. 18:6-7).
In order to avoid sin against the sixth commandment, Christians must help the poor, serve the sick, comfort the sorrowful, lighten the conditions of the unfortunate, with everyone be kind and loving, reconcile themselves with anyone who has grown angry, forgive offenses, do good to enemies, and refrain from harmful examples, either by word or deed, especially before children.
It is impossible to equate criminal murder with the killing that occurs in battle. War is a great social evil, but at the same time war is an enormous catastrophe permitted by the Lord for a lesson and correction of people, just as He permits epidemics, starvation, fires, and other misfortunes. Therefore, killing in a war is not viewed by the Church as a particular sin of man. Furthermore, every soldier should be ready, according to the commandment of Christ, to "lay down his life for his friends," for the defense of his faith and his homeland.
Among the military there are many saints glorified by miracles.
However, even in war it is possible to be guilty of murder, when, for example, a soldier kills someone who has surrendered, or when a soldier allows brutality, etc.
Capital punishment of a criminal applies also to social ills and is a great evil. But it is allowed in exceptional cases when according to justice, it appears that it alone can stop a multitude of murders and crimes. But in terms of justice, the administrators carrying out the execution answer before God. Capital punishment of hardened criminals is often the only means by which they will be brought to repentance. Note that without the will of God, not a hair would fall from anyone’s head.
