Ήταν παραμονή του Ευαγγελισμού, 24 Μαρτίου του 1942, και ήμασταν στη Δράμα, στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα. Η ξένη κατοχή ήταν βουλγάρικη. Οι στερήσεις, οι αρρώστιες και η πείνα είχαν πάρει τρομακτικές διαστάσεις και ο θάνατος θέριζε κάθε μέρα μικρούς και μεγάλους και ιδιαιτέρως τα παιδιά.
Μεταξύ των συγγενών μου είχα και μία μακρινή θεία, χήρα με πέντε παιδιά. Τον άνδρα της τον είχαν σκοτώσει οι κατακτητές πριν από έξι μήνες στις σφαγές της 29ης Σεπτεμβρίου τού1941.
Από τρόφιμα της είχαν απομείνει ένα δάκτυλο ελαιόλαδο και μία χούφτα καλαμποκάλευρο. Εκείνο, λοιπόν, το απόγευμα σκέφθηκε ότι αύριο, του Ευαγγελισμού, είχε έστω και κάτι λίγο για τροφή στα παιδιά: εκατό δράμια αλευράκι κι ένα δάκτυλο λαδάκι.
Ξαφνικά τα μάτια της έπεσαν πάνω στο σβησμένο καντήλι, που...
ήταν κρεμασμένο μπροστά στο εικονοστάσι. Και τότε μπήκε στο δίλημμα: Το λαδάκι στα νηστικά παιδιά της ή στο εικονοστάσι με την εικόνα του Ευαγγελισμού; Αποφασιστικά όμως έκαμε τον σταυρό της και είπε στην Παναγία: "Παναγία μου! Εγώ θα Σου ανάψω το καντήλι, γιατί η μέρα που ξημερώνει είναι πολύ μεγάλη για την πίστη μας, αλλά και Σύ όμως ανάλαβε να μου θρέψης τα παιδιά". Πήρε το λιγοστό λαδάκι και μ' αυτό άναψε το καντήλι της Παναγιάς. Το ιλαρό του φως φώτισε το φτωχικό σπίτι και η καρδιά της γέμισε από γαλήνη. Αυτό τους συνόδευσε στη βραδινή τους προσευχή και στον ύπνο τους όλο εκείνο το αξέχαστο βράδυ.
Την άλλη μέρα, μετά τη Θεία Λειτουργία, η θεία μου άνοιξε το ντουλάπι, για να πάρει το λιγοστό αλεύρι, και έμεινε άφωνη. Τί βλέπει; Το "λαδερό" γεμάτο λάδι μέχρι πάνω, και δύο σακούλες γεμάτες αλεύρι και μακαρόνια!...
Σταυροκοπήθηκε η γυναίκα πολλές φορές, δοξάζοντας και ευχαριστώντας τον Θεό και την Παναγία για το μεγάλο θαύμα, αλλά δεν είπε σε κανέναν τίποτα.
Για δύο χρόνια ούτε το λάδι άδειαζε από το μπουκάλι, ούτε και το αλεύρι "σώθηκε" ποτέ, παρά την καθημερινή τους χρήση για έξι στόματα, για ανταλλαγή με άλλα τρόφιμα και για κρυφή ελεημοσύνη. Αλλά και το καντήλι παρέμεινε από τότε μέρα-νύχτα αναμμένο, μαρτυρώντας με το άσβεστο φως του τη ζωντανή πίστη αυτής της ευλογημένης γυναίκας.
Πηγή: Από το βιβλίο «Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία» του Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Αναγνωστόπουλου.
Πάμε στην εκκλησιά ο κάθε ένας με τον δικό του πόνο, με το δικό του πρόβλημα και το δικό του λόγο. Ανάβουμε το κεράκι μας ,κάνουμε την προσευχή μας και αιτούμαστε την χάρη από τον Θεό ,την Παναγιά ή τον Άγιο. Και από πίσω μας έρχεται ο επόμενος πιστός με δυο λαμπάδες, τις ανάβει ο Χριστιανός και πάει και αυτός να προσευχηθεί.
Πολλές φορές που αναρωτήθηκα. Άραγε στον ουρανό που μαζεύονται οι προσευχές όλων μας υπάρχει μια επιτροπή από αγγέλους που κάνουν διαλογή στην προτεραιότητα των προσευχών; Λένε δηλαδή. Αυτή η προσευχή συνοδεύεται από λαμπάδα, άρα έχει προτεραιότητα.Αυτή η προσευχή είναι με απλό κεράκι, μπορεί να περιμένει.
ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ.
Αυτό που μετράει στον ουρανό για την προσευχή μας , είναι το πόσο καθαρή και αγνή είναι η ψυχή αυτού που προσευχήθηκε. Εκατό λαμπάδες να ανάψετε αν η ψυχούλα σας δεν είναι καθαρή... απλά θα έχετε κάψει εκατό λαμπάδες. Τα γράφω αυτά για να σας βοηθήσω να ξεκαθαρίσετε μέσα σας τον λόγο που ανάβεται λαμπάδα αντί κεράκι.
Ο μόνος λόγος στην πραγματικότητα που γίνεται αυτό είναι για να βοηθηθεί η εκκλησία ή το μοναστήρι στα έσοδα τους.
Δεν λέω να μην ανάβετε λαμπάδες.
Έχουν ανάγκη οι εκκλησιές και οι Ιερές Μονές από έσοδα.
Αλλά να ξέρετε γιατί το κάνετε.
Δεν πρέπει να έχουμε την πλάνη ότι η προσευχή που συνοδεύεται από λαμπάδα θα έχει προνομιακή μεταχείριση στο θυσιαστήριο του Θεού.
Προσβάλουμε τον Θεό ή τον Άγιο με ένα τέτοιο σκεπτικό.
Αυτό που μετράει είναι η καθαρή ψυχούλα σας.
Να είστε καλά και ευλογημένοι.
Πατήρ Ιωάννης
http://agiameteora.net/index.php/gerontes-tis-epoxis-mas/6727-lampada-i-keraki.html
If even one passion becomes a habit with a person, it will torment him. Sometimes, even one evil habit can surmount many good deeds performed by a person. For example, if even only one talon of an eagle’s foot gets entangled in a net, he would be captured. Similarly, a soul can fall into the hands of the enemy because of one passion. Consequently, don’t allow even one passion to turn into a habit, but constantly pray to God so as not to succumb to temptation. If through our weakness we find ourselves conquered, let us force ourselves to arise immediately, begin to lament before God’s goodness and begin again to be vigilant and dutiful. And God seeing our good intentions, humility and penitent heart, will offer His helping hand and will deal with us according to His mercy.
Abba Dorotheus
A good deed is a mother of sorrow. From sorrow comes humility, and humility receives a blessing. The reward then follows not after the good deed, or the effort because of it, but after the humility that came through them. If there is an absence of humility, then the good deeds are useless.
Saint Isaac the Syrian
