Όταν είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο βήμα, ας προστρέξουμε στον πνευματικό

«Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου»

Όταν είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο βήμα, ας προστρέξουμε στον πνευματικό, που θα τον νιώθουμε σαν πατέρα, και ας του ανοίξουμε την καρδιά μας. Για να ‘ναι ευπρόσδεκτη από τον Θεό η εξομολόγησή μας, πρέπει να γίνει με ταπείνωση, με φόβο Θεού, με ειλικρίνεια, με ακρίβεια, χωρίς υπερβολές.
Ας έχουμε υπ’ όψη μας ότι κατά την ώρα της εξομολόγησης:
α) Δεν ζητάμε από τον ιερέα να μας ρωτήσει εκείνος. Όπως τονίσαμε και στην αρχή, η εξομολόγηση δεν είναι ανάκριση∙ αλλά ούτε και μπορεί ο ιερέας να γνωρίζει τι κρύβουμε μέσα μας.
β) Δεν μεταφέρουμε ευθύνες σε άλλους, ούτε αναφέρουμε άλλους. Γιατί πολλοί έχουμε τη συνήθεια, αντί να εξομολογούμαστε τα δικά μας αμαρτήματα, να …εξομολογούμαστε των άλλων! Και βέβαια το πιο εύκολο πράγμα είναι να εξομολογηθεί κανείς τις αμαρτίες άλλων, ή να θεωρεί υπεύθυνους όλους τους άλλους για τη δική του κατάντια. Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος συμβουλεύει : «Ξεγύμνωσε, ξεγύμνωσε το τραύμα σου στον ιατρό. Μη ντραπής, αλλά λέγε: Δικό μου, πάτερ, είναι το τραύμα, δική μου η πληγή! Η δική μου ραθυμία το προξένησε και όχι κάτι άλλο. Κανείς άλλος δεν είναι αίτιος της αμαρτίας μου, ούτε άνθρωπος ούτε διάβολος ούτε σώμα ούτε άλλο τίποτε, παρά μόνο η αμέλειά μου». Και ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος συμπληρώνει: «Μην ελέγξης κάποιον για κάποιο αμάρτημα, αλλά τον εαυτό σου να θεωρείς σε όλα υπεύθυνο και αίτιο του αμαρτήματος». Αναλαμβάνουμε όλη την ευθύνη και αποφεύγουμε τις δικαιολογίες και τα μισόλογα.
γ) Δεν αρχίζουμε ιστορίες ολόκληρες. Είμαστε σύντομοι και συγκεκριμένοι. Στην εξομολόγηση δεν έχουν θέση οι πολυλογίες, οι ανούσιες λεπτομέρειες, οι εκτεταμένες περιγραφές. Μερικοί ομολογούμε αμαρτίες μας, σαν να διηγούμαστε μια ιστορία σε κάποιον τρίτο, χωρίς συναίσθηση, συντριβή και μετάνοια. Αυτή η εξομολόγηση , χωρίς το στοιχείο της μετάνοιας, δεν διαφέρει από μία απλή συζήτηση. Όμως άλλο συζήτηση, άλλο εξομολόγηση. Μια ευρύτερη συζήτηση κάποιων θεμάτων ή προβλημάτων μπορεί να γίνει άλλοτε.
δ) Δεν εξομολογούμαστε γενικά και αόριστα, π.χ. «Είμαι πολύ αμαρτωλός», ή «Όλες τις αμαρτίες τις έχω κάνει» και άλλα παρόμοια. Αναφέρουμε συγκεκριμένα σε τι βρεθήκαμε ανάξιοι της αγάπης του Θεού. Λέει πάλι ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Ου γαρ αρκεί ειπείν αμαρτωλός ειμι, αλλά δει και κατ’ είδος αυτών μεμνήσθαι των πλημμελημάτων», δηλαδή «Δεν αρκεί απλώς να πούμε είμαι αμαρτωλός, αλλά πρέπει να θυμόμαστε και να ομολογούμε τις συγκεκριμένες αμαρτίες».
ε) Δεν αναφέρουμε τα καλά μας έργα και τις (ανύπαρκτες) αρετές μας . Ο Ιησούς Χριστός μας λέει: «Όταν κάνετε όλα όσα σας προστάζει ο Θεός να λέτε: “είμαστε ανάξιοι δούλοι∙ κάναμε αυτό που οφείλαμε να κάνουμε”». Και αν ακόμη υπάρχουν κάποιες καλές πράξεις, πώς μπορούμε να καυχηθούμε γι’ αυτές; Άλλωστε αν θελήσουμε να ψάξουμε μέσα μας για να δούμε τα βαθύτερα κίνητρα των «καλών έργων» μας, των «θυσιών μας» που πιστεύουμε πως κάνουμε, και των «αρετών μας» που νομίζουμε πως διαθέτουμε, τότε θα ντραπούμε. Όλα σχεδόν είναι μολυσμένα από κρυφό εγωισμό, από ναρκισσισμό, από υποκρισία. Ο διάβολος, γνωρίζοντας τα βρώμικα βαθύτερα κίνητρά μας, δεν έχει καμιά αντίρρηση για πολλά από τα καλά μας έργα και τις αρετές μας! Ο μόνος λοιπόν λόγος που δικαιολογεί την αναφορά τους στην εξομολόγηση, είναι για να διευκολυνθούμε στη διερεύνηση, στην αποκάλυψη και συνειδητοποίηση αυτών των βαθύτερων κινήτρων και προθέσεων, που συχνά μολύνουν και αχρηστεύουν ό,τι καλό πάμε να κάνουμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή τα «καλά έργα» μας είναι μολυσμένα, θα τα σταματήσουμε. Απλώς η διερεύνηση των κινήτρων μας μέσα από την εξομολόγηση μας βοηθάει ώστε τα επόμενα έργα μας να είναι λιγότερο μολυσμένα.
στ) Δεν αναφέρουμε αμαρτίες που έχουμε εξομολογηθεί, εκτός βέβαια αν τις έχουμε επαναλάβει. Η ενέργεια αυτή πιθανόν να είναι έκφραση απιστίας και έτσι θέτουμε σε αμφιβολία το μυστήριο.
ζ) Δεν αποκρύπτουμε τίποτα, γιατί με αυτόν τον τρόπο εμπαίζουμε το μυστήριο. Και «ο Θεός ου μυκτηρίζεται». Δεν είναι δυνατό να ξεγελάσουμε τον παντογνώστη Κύριο. Κάτι τέτοιο είναι πολύ αφελές.
Εδώ κρίνουμε αναγκαίο να σημειώσουμε κάτι πολύ σημαντικό. Οι περισσότεροι έχουμε την εντύπωση, πως η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στον πνευματικό. Αυτό δεν είναι σωστό. Η ευθύνη ανήκει και ας μας, ή μάλλον, κυρίως σε μας. Παρατηρείται πολλές φορές η απάντηση του πνευματικού σε κάποιο θέμα μας να μην είναι η σωστή. Όταν το συνειδητοποιήσουμε είμαστε έτοιμοι να κατηγορήσουμε τον πνευματικό, να του ρίξουμε το λίθο του αναθέματος.
Δίχως να θέλουμε να πάρουμε το μέρος του πνευματικού, απλώς θα μεταφέρουμε την εμπειρία ενός σύγχρονου άγιου ασκητού και πνευματικού, όπως επανειλημμένα μας την έχει εκφράσει: «Η απάντηση του πνευματικού, εξαρτάται από την πρόθεση και τη διάθεση του ερωτώντος. Αν ο εξομολογούμενος είναι ειλικρινής και έχει καλή διάθεση, ο Θεός θα φωτίσει τον Πνευματικό. Αν όχι, θα συμβεί το αντίθετο, έστω κι αν ο πνευματικός είναι άγιος. Γι’ αυτό μην εκβιάζετε τον πνευματικό…». Και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που τον πνευματικό δεν έχουμε τη διάθεση να τον ακούσουμε , αλλά να τον παραπλανήσουμε, να «υποκλέψουμε» μια απάντηση ή «ευλογία» σύμφωνα με τα πάθη μας.
Ο Γέροντας Σωφρόνιος αφιερώνει αρκετές σελίδες στα θαυμάσια βιβλία του. Μεταφέρουμε λίγες σειρές από το βιβλίο «ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης» (σελ. 88 κ.ε. ) .
«Ο Γέροντας Σιλουανός θεωρούσε την ταπεινή οδό της υπακοής ως την πιο ασφαλή . Πίστευε ακράδαντα πως, εξαιτίας της πίστεως του επερωτώντος η απάντηση του πνευματικού θα είναι πάντοτε ωφέλιμη και θεάρεστη… Όταν συναντούσε αντίσταση, σιωπούσε».
«ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Μετάνοια και εξομολόγηση.
Επιστροφή στο Θεό και στην Εκκλησία του»
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ
ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
ΕΚΔΟΣΗ
Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ
Πηγή: xristianos.gr

Every person will receive a new body during the Second coming- Part 2 ( St. Epifanios, Bishop of Cyprus)

"God created man in his own image; in the image of God He created him" (Gen. 1:27). Thus He showed concern for His own statue, desiring for it to remain forever and not be easily destroyed or corrupted.
 


Something similar takes place with artists who create statues. Such craftsmen not only pay close attention to ensure that they create statues that are beautiful, appealing, exquisite, and impressive,
but they also, as much as they possibly can, seek to transmit immortality to their works of art, and desire to preserve them unchanged throughout time.
 

This is what Phideas did with the idol of Zeus at Olympia.As soon as he completed the figure
(which he sculpted from ivory),he ordered that oil be poured around both legs of the statue, in order to preserve it ageless in perpetuity, as much as possible.
 

If artists and sculptors desire for the works they produce to endure forever, wouldn't God, Who creates magnificent works of art, Who is capable of all things and Who creates things out of nothing, wouldn't He want much more for man, His rational statue, to remain indestructible and
immortal? Would He have allowed man, whom He created with His own hands and shaped in His own image and likeness, who is the adornment of
the world and for whom the world was created, to decompose in such a lamentable manner and be handed over to demise and corruption? Not at
all!
 

God created man to be incorrupt and rendered
Him an image of His own eternal character.
For as the Wisdom of Solomon attests, “God did
not make death; neither hath He pleasure in the destruction of the living” (WSol. 1:13).
Rather, “Through the envy of the devil came
death into the world” (WSol. 2:24).
 

Death was then found as a means of correction and rectification. Man became utterly defiled and marred when he rejected God’s commandment, and he developed many evil blemishes, which the devil and father of deception conceived in order to have man ceaselessly think of and be inclined toward unrighteousness. Seeing that an eternal evil had arisen through the ploy of the deceiver, God
cloaked man with death, so that, through the decomposition of the body, all the evil that had
taken root within it could die and disappear.
 

For death is nothing other than the separation of the soul from the body. 

St. Epifanios, Bishop of Cyprus