Το σπουδαίο είναι να μπούμε στην Εκκλησία. Να ενωθούμε με τους συνανθρώπους μας, με τις χαρές και τις λύπες όλων. Να τους νιώθουμε δικούς μας, να προσευχόμαστε για όλους, να πονάμε για την σωτηρία τους, να ξεχνάμε τους εαυτούς μας. Να κάνομε το παν γι' αυτούς, όπως ο Χριστός για μας.
Μέσα στην Εκκλησία γινόμαστε ένα με κάθε δυστυχισμένο και πονεμένο κι αμαρτωλό. Κανείς δεν πρέπει να θέλει να σωθεί μόνος του, χωρίς να σωθούν και οι άλλοι.
Είναι λάθος να προσεύχεται κανείς για τον εαυτό του, για να σωθεί ο ίδιος. Τους άλλους πρέπει να αγαπάμε και να προσευχόμαστε να μη χαθεί κανείς· να μπούν όλοι στην Εκκλησία. Αυτό έχει αξία.
Και μ' αυτή την επιθυμία πρέπει να φύγει κανείς απ' τον κόσμο, για να πάει στο μοναστήρι η στην έρημο.
Αγιος Πορφύριος
The Teachers of the Eastern Orthodox Church, having Holy Scripture as their foundation, teach that those who die in the Lord go to a place of rest, according to the statement in the Apocalypse: "Blessed are the dead who die in the Lord from henceforth. Yea, saith the Spirit, that they may rest from their labors; and their works do follow them" (Revelation 14:13). This place of rest is viewed as spiritual Paradise, where the souls of those who have died in the Lord, the souls of the righteous, enjoy the blessings of rest, while awaiting the day of rewarding and the prize of the high calling of God in Christ Jesus...
About the sinners, they teach that their souls go down to Hades, where there is suffering, sorrow, and groaning, awaiting the dreadful day of the Judgment.
The Fathers of the Orthodox Church do not admit the existence of another place, intermediate between Paradise and Hades, as such a place is not mentioned in Holy Scripture.
After the end of the General Judgment, the Righteous Judge (God) will declare the decision both to the righteous and to the sinners. To the righteous He will say: "Come, ye blessed of my Father, inherit the Kingdom prepared for you from the foundation of the world;" while to the sinners He will say: "Depart from me, ye cursed, into everlasting fire, prepared for the devil and his angels." And these will go away to eternal hades, while the righteous will go to eternal life. This retribution after the General Judgment will be complete, final, and definitive. It will complete, because it is not the soul alone, as the Partial Judgment of man after death, but the soul together with the body, that will receive what is deserved. It will be final, because it will be enduring and not temporary like that at Partial Judgment. And it will be definitive, because both for the righteous and for the sinners it will be unalterable and eternal.
Saint Nektarios
The elder said: It is not freedom when we say to people that everything is permitted. That is slavery. To improve one must have difficulties. Let's take an example. We have a little tree. We take care of it. We place a stake and tie it with a rope. Naturally we don't tie it with wire because that way we would injure it. With their method they would not constrain the tree; and it doesn't develop properly otherwise. And look at the child. We limit his freedom from the beginning. When he is first conceived the poor thing is limited in his mother's womb and remains there nine whole months. Later he is born and immediately they swaddle him in a blanket, they tie him up, as soon as he begins to grow they set a railing, etc. All of this is necessary for him to grow. It appears to take away freedom, but without these protective measures the child will die in the first moment.
The elder said: Freedom is good when the person can use it appropriately. Otherwise it is a disaster.
Elder Paisios
Why did the Holy Fathers place obedience above fasting and prayer? Because asceticism without obedience leads to vanity; if a novice merely does what he is told, he has no reason to be proud. Moreover, the obedient has cut off his will in everything and listens to his spiritual father, and for this reason his mind is clear of any concern and his prayer is pure. The obedient has in mind only God and the word of his elder, while the disobedient’s mind is full of various business and condemnation for his elder, and for that reason he cannot see God.
Obedience is necessary not only for monks, but for all people. Even the Lord was obedient. Proud and self-assured do not let grace reside within them, and therefore they never have internal peace, whereas the soul of the obedient easily accepts the grace of the Holy Spirit, bringing with it joy and serenity.
Whoever carries in him even a small amount of grace will submit to leadership with great joy. He knows that the Lord controls heaven and earth and the netherworld, and his own self, and his affairs and all that exists in the world, and for this reason he is always at peace.
Obedience prevents pride. In return for obedience you receive the ability to pray, along with the grace of the Holy Spirit. This is why obedience is greater than fasting and prayer.
If the fallen angels had retained obedience, they would have stayed in the heavens and would glorify the name of the Lord to this day. And if Adam had retained obedience, then he and his issue would have remained in Eden. But even now it is possible to return to Eden through repentance. The Lord loves us greatly, despite our sins, as long as we seek humility and love our enemies. Whoever does not love his enemies cannot achieve peace, even if he were placed in Eden.
Saint Silouan the Athonite
The Lord called on a sinful soul to repent, and it turned to Him. Then He mercifully accepted it and revealed Himself to it because He is merciful, humble and meek. In His infinite mercy He did not mention the soul’s sins, and the soul loved Him without end, and was drawn to Him like a caged bird to a green wood.
Suddenly the soul loses the Lord’s grace and wonders how it insulted the Lord. "I will ask for forgiveness, and perhaps He will once again give me His grace, for my soul wishes for nothing else in this world except the Lord," thinks a person, for the love of the Lord is so warming, that if a soul should taste it — it would desire nothing else; and if it should lose it, or if grace should dissipate, then what prayers would a soul not utter in order to return the Lord’s grace to it?
When a soul lives in the Holy Spirit, then it is joyful and does not pine for the heavens, because it feels the Kingdom of God within itself: the Lord has come and abides within it. But when it loses grace, then it begins to pine for heaven and tearfully seeks out the Lord.
Whoever has not felt grace cannot know what it is to desire it. Most people have become attached to the worldly, and they cannot understand that nothing worldly could ever take the place of the Holy Spirit. The Lord takes His grace from the soul and in this manner mercifully and wisely teaches it to be humble, for it was for the soul that He spread His arms on the Cross with such great suffering. He gives the soul the ability to struggle against our enemies, but the soul by itself is powerless to achieve victory; for this reason it is said, "Ask, and ye shall receive." And if we do not ask, then we but torment and rob ourselves of the grace of the Holy Spirit, without which the soul remains confused, because it cannot see the will of God.
Here is the shortest and easiest path to salvation: Be obedient and temperate, do not judge and keep your mind and heart free of evil thoughts; believe instead that all people are kind and that God loves them. For these humble thoughts the grace of the Holy Spirit will live within you, and you will say, "God is merciful."
It brings the Lord joy to see a humbly penitent soul, and He brings the grace of the Holy Spirit to it. I know how one novice received the Holy Spirit after only a half-year in a monastery; others received the Holy Spirit after ten years; and yet others live for forty and more years before they experience grace. But none of them could retain grace, because we are not humble.
Saint Serafim was 27 years old, when he saw the Lord, and his soul loved God so, that the sweetness of the Holy Spirit changed him entirely. But when he later went to a deserted area and saw that he no longer carried that grace, he stood for three years on a rock and cried, "Lord have mercy on me, a sinner."
Blessed is he who does not lose the grace of God, but rises from strength to strength. I have lost grace, but the Lord has felt great pity for me and allowed me to taste an even greater one in His mercy. Brothers, with all your strength, humble your souls, so that the Lord will love them and bestow His mercy upon them. But we cannot hope for mercy if we do not love our enemies.
Saint Silouan the Athonite
Διδαχές από Γέροντα Πορφύριο
Από το Βιβλίο «Βίος και Λόγοι»:
1. Μ’ ευχαριστούσε να προσεύχομαι κι όταν ακόμη ήμουν κουρασμένος. Μες την κούραση αναζητούσα πιο πολύ τον Θεό. Είναι θέμα Αγάπης.
2. Ότι έβλεπα το έκανα προσευχή. Το γύριζα στον εαυτό μου. Γιατί το πουλί ψάλλει και δοξολογεί τον Πλάστη; Ήθελα να το κάνω κι εγώ. Γιατί εκείνο να κρύβεται κι όχι κι εγώ; Είχε αυτό κόσμο μπροστά του;
3. Όλα να τα θεωρούμε ευκαιρίες για προσευχή, για πλησίασμα στο Θεό. Κι έτσι να ζούμε τη δυσκολία και τη δυστυχία.
4. Ο Θεός μας αγαπάει ΟΛΟΥΣ. Είναι πολύ καλός και «βρέχει επί δικαίους και αδίκους». Όλοι τον έχουμε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσουμε να Τον γνωρίσουμε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς να γίνουμε καλοί.
5. Να μπούμε στην Εκκλησία. Να ενωθούμε με τους συνανθρώπους μας, με τις χαρές και τις λύπες όλων. Να τους νιώθουμε δικούς μας, να προσευχόμαστε για όλους, να πονάμε για τη σωτηρία τους, να ξεχνάμε τους εαυτούς μας. Να κάνομε το παν γι’ αυτούς, όπως ο Χριστός για μας. Μέσα στην Εκκλησία γινόμαστε ένα με κάθε δυστυχισμένο και πονεμένο κι αμαρτωλό. «ἵνα ὦσιν ἕν»
6. Για τους ανθρώπους του Θεού δεν υπάρχει απόσταση, έστω κι αν είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
7. Η αμαρτία κάνει τον άνθρωπο πολύ μπερδεμένο ψυχικά. Το μπέρδεμα δεν φεύγει με τίποτα. Μόνο με το φως του Χριστού γίνεται το ξεμπέρδεμα. Την πρώτη κίνηση την κάνει ο Χριστός. «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες …». Μετά εμείς οι άνθρωποι αποδεχόμαστε αυτό το φως με την αγαθή μας προαίρεση, που την εκφράζομε με την αγάπη μας απέναντι Του, με την προσευχή, με τη συμμετοχή στη ζωή της Εκκλησίας, με τα μυστήρια.
8. Το ουσιαστικότερο είναι να φεύγεις από τον τύπο και να πηγαίνεις στην ουσία. Ότι γίνεται να γίνεται από αγάπη.
9. Η αγάπη εννοεί πάντα να κάνεις θυσίες.
10. Ζωή χωρίς Χριστό είναι θάνατος, είναι κόλαση, δεν είναι ζωή. Αυτή είναι η κόλαση, η μη αγάπη.
11. Ένας είναι ο στόχος μας, η αγάπη στον Χριστό, στην Εκκλησία, στον πλησίον.
12. Μέσω της αγάπης προς τον αδελφό θα κατορθώσουμε ν’ αγαπήσουμε τον Θεό. Ενώ το επιθυμούμε, ενώ το θέλουμε, ενώ είμαστε άξιοι, η θεία χάρις έρχεται μέσω του αδελφού. Όταν αγαπάμε τον αδελφό, αγαπάμε την Εκκλησία, άρα τον Χριστό.
13. Ένα θέλω, ένα επιθυμώ, ένα ζητώ Χριστέ μου, να είμαι μαζί Σου. «Χριστέ μου ότι θέλει η Αγάπη Σου· αρκεί να ζω στην αγάπη Σου».
14. Η εν Χριστώ αγάπη δεν αλλοιώνεται. Η κοσμική αγάπη λίγο διατηρείται και σιγά σιγά σβήνει, ενώ η θεία αγάπη ολοένα μεγαλώνει και βαθαίνει.
15. Όποιος αγαπάει λίγο, δίνει λίγο. Όποιος αγαπάει περισσότερο, δίνει περισσότερο, κι όποιος αγαπάει πάρα πολύ, τι έχει αντάξιο να δώσει; Δίνει τον εαυτό του!
16. Πέφτομε; Αμαρτάνομε; Με οικειότητα, αγάπη κι εμπιστοσύνη να τρέχομε κοντά Του· όχι με φόβο ότι θα μας τιμωρήσει αλλά με θάρρος, που θα μας το δίδει η αίσθηση του φίλου. Να Του πούμε: «Κύριε, το έκανα, έπεσα, Συγχώρεσε με». Αλλά συγχρόνως να αισθανόμαστε ότι μας αγαπάει, ότι μας δέχεται τρυφερά, με αγάπη και μας συγχωρεί. Να μη μας χωρίζει από τον Χριστό η αμαρτία.
17. Ότι κάνεις αγγαρεία δημιουργεί μεγάλο κακό και στο είναι και στην εργασία σου. Το σφίξιμο, το σπρώξιμο φέρνει αντίδραση.
18. Ανοίξτε τα χέρια σας και ριχθείτε στην αγκαλιά του Χριστού. Τότε ζει μέσα σας. Κι όλο νομίζετε ότι δεν Τον αγαπάτε πολύ και θέλετε πιο πολύ να Τον αγαπήσετε και να είστε ένα μαζί Του.
19. Περιφρονήστε τα πάθη, μην ασχολείσθε με τον διάβολο.
20. Να προσεύχεσθε στον Θεό με λαχτάρα κι αγάπη, μέσα σε ηρεμία, με πραότητα, μαλακά, χωρίς εκβιασμό.
21. Να στεκόμαστε με ευλάβεια ενώπιον του Εσταυρωμένου και να λέμε: «Κύριε Ιησού Χριστού, ελέησον με».
Από το βιβλίο «Κοντά στο γέροντα Πορφύριο»:
1. Όταν η ψυχή είναι ταραγμένη, θολώνει το λογικό και δε βλέπει καθαρά. μόνο, όταν η ψυχή είναι ήρεμη, φωτίζει το λογικό, για να βλέπει καθαρά την αιτία κάθε πράγματος.
2. Η ψυχή είναι πολύ βαθιά και μόνο ο Θεός τη γνωρίζει.
3. Να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς το Χριστό και τους ανθρώπους. μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή.
4. Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις. Όταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω μόνο με τη σκέψη, χαλάς την πνευματική ατμόσφαιρα. Εμποδίζεις το Άγιο Πνεύμα να ενεργήσει
και επιτρέπεις στο διάβολο να μεγαλώσει το κακό. Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισμό.
5. Όταν προσεύχεσαι, να ξεχνάς την σωματική σου αρρώστια, να την αποδέχεσαι σαν κανόνα, σαν επιτίμιο, για την άφεση των αμαρτιών σου. Για τα παραπέρα μην ανησυχείς,
άφησέ τα στο Θεό κι ο Θεός ξέρει τη δουλειά Του.
6. Η μεγάλη λύπη και η στενοχώρια δεν είναι από το Θεό, είναι παγίδα του διαβόλου.
7. Να γεμίσεις την ψυχή σου με Χριστό, με θείο έρωτα, με χαρά. Η χαρά του Χριστού θα σε γιατρέψει.
8. Ο Θεός μας αγαπάει πολύ, μας έχει στο νου Του κάθε στιγμή και μας προστατεύει. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό και να μη φοβούμαστε τίποτε.
9. Μόνο η χάρη του Θεού, μόνο η αληθινή αγάπη μας, που θυσιάζεται μυστικά για τους άλλους, μπορεί να σώσει και τους άλλους και μας.
10. Πολλοί λένε ότι η χριστιανική ζωή είναι δυσάρεστη και δύσκολη, εγώ λέω ότι είναι ευχάριστη και εύκολη, αλλά απαιτεί δυο προϋποθέσεις: ταπείνωση και αγάπη.
11. Μπορεί κάποιος να μιλάει για τις αμαρτίες του και να είναι υπερήφανος κι άλλος να μιλάει για τις αρετές του και να είναι ταπεινός.
12. Δε γίνεται κανείς χριστιανός με την τεμπελιά, χρειάζεται δουλειά, πολλή δουλειά.
13. Και τώρα το Άγιο Πνεύμα θέλει να μπει στις ψυχές μας, όπως και τότε, αλλά σέβεται την ελευθερία μας, δε θέλει να την παραβιάσει. Περιμένει να του ανοίξουμε μόνοι μας την
πόρτα και τότε θα μπει στην ψυχή μας και θα την μεταμορφώσει. Όταν έρθει και κατοικήσει σ' όλο το χώρο της ψυχής μας ο Χριστός, τότε φεύγουν όλα τα προβλήματα, όλες οι
πλάνες, όλες οι στενοχώριες. Τότε φεύγει και η αμαρτία.
14. Γιατί να κυνηγάμε τα σκοτάδια; Να, θα ανάψουμε το φως και τα σκοτάδια θα φύγουν μόνα τους. Θα αφήσουμε να κατοικήσει σ' όλη την ψυχή μας ο Χριστός και τα δαιμόνια θα
φύγουν μόνα τους.
Ταις του Αγίου Γέροντος Πορφυρίου πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, της αχράντου σου Μητρός και πάντων των Αγίων των απ’ αιώνος σοι ευαρεστοισάντων, ελέησον και σώσον ημάς, ως μόνος αγαθός και φιλάνθρωπος!
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ!!! ΚΑΛΟ ΑΓΩΝΑ!!!
