Θεριό γίνεται ο άνθρωπος σαν είναι μακριά από τον Θεό. Θεριό αγριότερο κι από τ’ αγρίμια. Κάμποσα τέτοια άγρια, ανήμερα θεριά, πέντε-δέκα άπιστα σκυλιά Αγαρηνοί, κουρσάροι, ξεμπάρκαραν μια μέρα απ’ ένα καΐκι σε κάποιο λιμανάκι της Λέσβου. Τρόμος και φόβος απ’ όπου περνούν.
Μάθαν το νέο οι χωριανοί και σκορπιστήκαν στις ερημιές και στις σπηλιές του τόπου. Ψυχή δε βρήκανε στο χωριό τα θεριά. Για τούτο πήρανε ν’ ανηφορίζουνε στον λόφο, που ‘ταν το μοναστήρι. Έτσι κι έτσι τον είχανε μανία τον παπά. Θα ‘βλεπε αυτός!
Στο μοναστήρι λίγο πιο πριν, είχε ανέβει ο άρχοντας του τόπου με τη γυναίκα του και το ξανθό, το δωδεκάχρονο αγγελούδι του, την Ειρηνούλα. Πόσο χαιρότανε, κάθε φορά π’ ανέβαινε στον λόφο το κορίτσι! Σαν το κατσίκι σκαρφάλωνε στο μονοπάτι κι όσο να φτάσουνε στην εκκλησία είχε η μικρή κιόλας φτιαγμένο το μπουκέτο της, όμορφα αγριολούλουδα, για να τ’ αφήσει ευλαβικά στης Παναγιάς μητέρας τ’ άγιο εικόνισμα μπροστά.
Μ’ αυτή, την τελευταία τη φορά που ανέβηκαν δεν την άφηναν τη Ρηνούλα οι γονιοί της απ’ το χέρι. Τρεχάλα πήραν τον ανήφορο. Όσο να φτάσουν δεν τους έμεινε ανάσα. Κάμποσοι ακόμα χωριανοί τρέχαν ξωπίσω αλαφιασμένοι. Εκεί, στο μοναστήρι, βρίσκανε κι άλλοτε κρυψώνα, σαν φτάναν στο νησί οι Τούρκοι μανιασμένοι και σφάζαν και ρημάζαν.
Τους άνοιξε ο καλόγερος, λιγνή φιγούρα, άσαρκη. Πίσω του ο ιερέας, ψηλός, ωραίος σαν άγγελος, κι είχε η ματιά του τέτοια ηρεμία!
Εκεί, μπροστά στην Παναγιά, του είπανε για τους Τούρκους. Πως ξεχύθηκαν στο χωριό και αφρίζαν και λυσσούσαν να σφάξουνε όλους τους Χριστιανούς.
Το κοριτσάκι ήρεμο. Τίποτε δε φοβόταν. Είχε κοντά της τον πατέρα της, τη μάνα, τον γέροντα και πάνω απ’ όλους την Παναγιά και τον Χριστό, που μόλις, πριν δύο μέρες νίκησε τον θάνατο, Αναστημένος. Ήτανε, βλέπεις, η μέρα εκείνη, η Λαμπροτρίτη.
Έτσι ήρεμο ήταν κι όταν στην πόρτα ακούσανε χτυπήματα. Κλοτσιές, ξεφωνητά, άγριες βρισιές. Μπήκανε τα σκυλιά στο μοναστήρι. Πιάσανε πρώτα τον ηγούμενο. Τον είχαν άχτι τον παπά γιατί έκρυβε, λέει, τους χριστιανούς. Τον βασανίζαν για να μαρτυρήσει πού ήτανε κρυμμένοι οι άλλοι. Για ν’ αρνηθεί την πίστη του. Πώς άντεχε, Θεέ μου, η παιδική καρδούλα της Ειρήνης να βλέπει τα μαρτύρια που τράβηξε το παλικάρι!
Ώρες τον εβασάνισαν. Στο τέλος τον εσφάξαν. Επιάσανε κατόπι τον καλόγερο. Πάει κι αυτός! Κι ύστερα πιάσαν τη Ρηνούλα. Θα βασανίζαν, λέει, τη μικρή για να αναγκάσουν τους γονιούς της να προδώσουν, που ήτανε κρυμμένοι οι άλλοι. Ο ένας το ‘σερνε από δω κι οι άλλοι το κλοτσούσαν πέρα. Ξεσχίσαν τ’ άσπρο φουστανάκι, τραβούσαν, λύσαν τις ξανθές κοτσίδες. Χτυπούσαν τ’ όμορφο το προσωπάκι με τις ματωμένες τους χερούκλες.
Τίποτα, η μάνα κι ο πατέρας! Τσιμουδιά! Μόνο σιγόκλαιγαν και προσευχόντουσαν βουβά. Κι εκείνο, ήρεμο, ολόγλυκο αγγελούδι, έπαιρνε λες κουράγιο απ’ τον ίδιο τον αναστημένο τον Χριστό, κι αφήνονταν στα χέρια των βασανιστών του… Κόψαν, οι άπιστοι, το χέρι της μικρής. Τινάχτηκε ζεστό, τ’ αθώο αίμα. Λυσσάξαν τα σκυλιά, που δε μιλούσανε η μάνα και ο πατέρας.
Ένα πιθάρι ήτανε εκεί, που ‘βαζε ο γέροντας του μοναστηριού το λάδι. Εκεί το ρίξαν το παιδί. Βάλαν φωτιά. Το κάψαν σαν λαμπάδα. Καλύτερα να πούμε: σαν το θυμίαμα κάηκε η Ειρήνη. Κι ανέβηκε ως τον ουρανό, θυμίαμα ευωδίας, η μυρωδιά απ’ την καμένη σάρκα.
Κει πάνω είναι πάντα Ανάσταση. Μαζί με τον Χριστό, με τους Αγίους π’ αγάπησε. Είναι μαζί κι ο γέροντας, κι ο μοναχός κι οι γονιοί κι ο δάσκαλος κι άλλοι που μαρτυρήσανε μαζί, την ίδια μέρα, γιατί ήτανε, λέει, Χριστιανοί. Εκείνη τη Λαμπροτρίτη, στα 1463, σαν φτάσανε στη Λέσβο τα θεριά.
Σ.Γ.Α.
Η μνήμη της Αγίας Παρθενομάρτυρος Ειρήνης, που μαρτύρησε στις 9 Απριλίου του 1463 τιμάται μαζί με τη μνήμη των συναθλησάντων ιερομάρτυρος Ραφαήλ και μάρτυρος Νικολάου. Οι άγιοι αυτοί είναι νεοφανείς, δηλαδή μας ήταν άγνωστοι, μέχρι που μας αποκαλύφθηκαν με θαύμα, πριν από μερικές δεκαετίες. Η γιορτή των αγίων αυτών είναι κινητή. Τιμάται κάθε χρόνο την Τρίτη μέρα του Πάσχα.
http://www.pemptousia.gr
Every single act of ours and every single virtue has need of humility, love and discernment, the latter being the salt of the virtues. This is why Christ tells us in the Gospel: "Every sacrifice shall be salted with salt" (Mark 9:49).
Elder Paisios
Από κάθε γωνιά της γης τόσες άσχημες αναθυμιάσεις ανεβαίνουν στο θρόνο Του…κι όμως ο Θεός αγαπάει , ανέχεται, μακροθυμεί. Με τον πόνο, με τη δοκιμασία επισκέπτεται τους ανθρώπους, και όσοι έχουν καλή διάθεση ομολογούν τα σφάλματα τους ενώπιον του Πνευματικού , χύνουν δάκρυα, γίνονται άλλοι άνθρωποι· αυτοί, που, αν τους γνωρίζαμε λίγα χρόνια πρίν, θα τους βομβαρδίζαμε με τα λόγια μας.
Γέροντας Ευσέβιος Γιαννακάκης
Η μεγάλη αγάπη του Γέροντα προς τον Θεό και την εικόνα του, τον άνθρωπο, πλημμύριζε την καρδιά του και το ξεχείλισμά της αγκάλιαζε και την άλογη κτίση. Ιδιαίτερα αγαπούσε τα άγρια ζώα, και αυτά ένιωθαν την αγάπη του και τον πλησίαζαν.
Ένα ελαφάκι ερχόταν και έτρωγε από τα χέρια του.
Του έκανε ένα σταυρό στο μέτωπο με μπογιά. Ειδοποίησε τους κυνηγούς να μην κυνηγούν κοντά στο Μοναστήρι και να προσέξουν αυτό το ελαφάκι με τον σταυρό, όπου και αν το βρούν, να μην το χτυπήσουν. Αλλά δυστυχώς, ένας κυνηγός περιφρονώντας την εντολή του, κάποια ημέρα είδε το ελαφάκι και το σκότωσε.
Ο Γέροντας στενοχωρήθηκε πολύ και είπε μια προφητεία που επαληθεύτηκε στο ακέραιο. Δεν αναφέρεται γιατί το πρόσωπο αυτό ζει μέχρι σήμερα.
Στο δάσος γύρω από το Μοναστήρι ζούν αρκούδες. Μιά συνάντησε ο Γέροντας σε στενό μονοπάτι, ενώ ανέβαινε στο Μοναστήρι με ένα γαϊδουράκι φορτωμένο. Η αρκούδα μαζεύτηκε στην άκρη, για να περάση ο Γέροντας.
Αυτός πάλι της έκανε νόημα με το χέρι να περάση πρώτη. «Και αυτή», διηγείτο χαριτολογώντας, «άπλωσε το πόδι της και μούπιασε το χέρι, για να περάσω εγώ». Της είπε: «Αύριο να μην εμφανισθής εδώ κάτω, γιατί περιμένω κόσμο. Αλλοιώς θα σε πιάσω από το αυτί και θα σε δέσω μέσα στο παχνί».
Έλεγε ότι η αρκούδα έχει έναν εγωισμό. Όταν βρεθή σε κίνδυνο, δείχνει ότι δεν φοβάται, αλλά μετά φεύγει τρέχοντας.
Μιά αρκούδα ερχόταν συχνά, είχε εξοικειωθή μαζί του και ο Γέροντας την τάιζε. Τις ημέρες που ερχόταν κόσμος στο Μοναστήρι ο Γέροντας την προειδοποιούσε να μην εμφανίζεται και προκαλή έτσι φόβο στους ανθρώπους.
Η αρκούδα μερικές φορές παρέβαινε την εντολή του Γέροντα, εμφανιζόταν απροσδόκητα και όσοι την έβλεπαν τρόμαζαν. Πολλοί την είχαν δεί μεταξύ αυτών και η Καίτη Πατέρα, όπως διηγήθηκε: «Ανέβαινα μια νύχτα στο Μοναστήρι με φακό για να προλάβω την θεία Λειτουργία. Άκουσα έναν θόρυβο, έρριξα το φως και είδα ένα ζώο κάτι σαν σκυλί μεγάλο.
Μέ ακολούθησε και, όταν έφθασα, ρώτησα τον π. Παίσιο, αν το σκυλί είναι του Μοναστηριού. Απάντησε: «Σκυλί είναι αυτό; Για κοίταξε καλά. Αρκούδα είναι».
Όταν είδε ότι τελείωσε η αποστολή του στην έρημο του κόσμου, και αφού ξεπλήρωσε το τάμα προς την Παναγία, άφησε οριστικά το Στόμιο στις 30 Σεπτεμβρίου 1962 και αναχώρησε για το Θεοβάδιστο Όρος Σινά.
Γέροντας Παϊσιος
The Elder said that God gave us a soul, but our body is inherited from our parents and grand parents, that is why together with our body we receive part of their sins. They are waiting for our prayers and feel great joy when we pray for them, and those who are in the Heavenly Kingdom help us.
St. Seraphim of Vyrytsa
It is evident that unbelief is an evil offspring of an evil heart; for the guileless and pure heart everywhere discovers God, everywhere discerns Him, and always unhesitatingly believes in His existence. When the man of pure heart looks at the World of Nature, that is, at the sky, the earth, and the sea and at all things in them, and observes the systems constituting them, the infinite multitude of stars of heaven, the innumerable multitudes of birds and quadrupeds and every kind of animal of the earth, the variety of plants on it, the abundance of fish in the sea, he is immediately amazed and exclaims with the Prophet David: "How great are Thy works, O Lord! In wisdom Thou made them all." Such a man, impelled by his pure heart, discovers God also in the World of Grace of the Church, from which the evil man is far removed. The man of pure heart believes in the Church, admires her spiritual system, discovers God in the Mysteria, in the heights of the theology, in the light of the Divine revelations, in the truths of the teachings, in the commandments of the Law, in the achievements of the Saints, in the very good deed, in every perfect gift, and in general in the whole of the creation. Justly then did the Lord say in His Beatitudes of those possessing purity of the heart: "Blessed are the pure in heart, for they shall see God."
St. Nektarios of Aegina
Μετά την κοίμηση του ο Άγιος Γεράσιμος ανακηρύχθηκε άγιος και έκανε θαύματα, από τα παλιά εκείνα χρόνια μέχρι και σήμερα. Πολλοί μάλιστα λένε ότι ο Άγιος άκουσε πολύ γρήγορα τις παρακλήσεις και τις προσευχές τους και τους έκανε καλά. Γι' αυτό από πολλούς ονομάζεται "Ο Άγιος Εξπρές". Ο Άγιος είναι πάντα ζωντανός, κυκλοφορεί ανάμεσα στους προσκυνητές και στους άλλους πιστούς, συνομιλεί μαζί τους, τους παρηγορεί, τους ενθαρρύνει, τους θεραπεύει και σκορπίζει παντού την αγάπη του.
Ο τωρινός ηγούμενος, αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος, διηγείται το πιο κάτω θαύμα.
- Πριν είκοσι χρόνια περίπου ήρθε από τα Ιεροσόλυμα ο διάκονος Ειρηναίος της μονής Σινά. Είχε μαζί του και ένα δωδεκάχρονο αγόρι από την Κρήτη που φοιτούσε στη σχολή της Σιών. Ήταν Σάββατο απόγευμα, ήμουν πολύ κουρασμένος και ζύμωνα, γιατί δεν είχα πρόσφορο για τη λειτουργία της Κυριακής. Ξαφνικά το παιδί παρουσίασε πολύ ψηλό πυρετό, είχε φοβερούς πονοκεφάλους και ανυπόφορους πόνους. Δεν ήξερα τι να κάνω. Όχημα δεν είχα, εκτός από ένα μηχανάκι, δεν μπορούσα να το πάρω στο γιατρό και ήμουν σε απελπιστική κατάσταση. Προσευχήθηκα στον Άγιο να κάνει το παιδί καλά. Κατά τις έντεκα η ώρα ο διάκος και το παιδί αποκοιμήθηκαν. Εγώ ήμουν κατακουρασμένος, είχα τα ψωμιά στο φούρνο, σκεφτόμουν τη λειτουργία της επόμενης μέρας και παρακαλούσα θερμά τον Άγιο να κάνει καλά το άρρωστο παιδί. Σε μια στιγμή ο διάκος ακούει την πόρτα να κτυπά. Σηκώνεται, κοιτάζει, δεν ήταν κανένας. Ήρθε και με βρήκε και πήγαμε μαζί στο δωμάτιό τους. Του είπα ότι ο Άγιος θα ήτανε. Δεν πρόλαβα να τελειώσω την κουβέντα και το παιδί, εκεί που παραμιλούσε, ξύπνησε και μου είπε: "Γέροντα, έγινα μούσκεμα. Ένας παππούλης έριξε απάνω μόνο έναν τενεκέ νερό". Του έβγαλα το φανελάκι και το σκουπίσαμε με την πετσέτα. Σε πέντε λεπτά κοιμήθηκε ήσυχο, χωρίς πυρετό και το πρωί ήταν τελείως καλά.
Άγιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης
