Ό Θεός επιτρέπει τους πειρασμούς ανάλογα μέ τήν πνευματική μας κατάσταση.
Άλλοτε επιτρέπει νά κάνουμε ένα σφάλμα, λ.χ. μια μικρή απροσεξία, για να είμαστε άλλη φορά προσεκτικοί καί νά αποφύγουμε ή μάλλον νά προλάβουμε ένα μεγαλύτερο κακό πού θά μας έκανε το ταγκαλάκι.
Άλλοτε αφήνει τόν διάβολο νά μάς πειράζη, γιά νά μάς δοκιμάση.
Δίνουμε δηλαδή εξετάσεις καί αντί κακό ό διάβολος μάς κάνει καλό.
Θυμηθήτε τόν Γερο-Φιλάρετο πού έλεγε:
Τέκνον, έγκατάλειψις Θεού, ούδένα πειρασμόν σήμερα.
Ήθελε νά παλεύη κάθε μέρα με τους πειρασμούς, γιά νά στεφανώνεται άπό τόν Χριστό.
Ένας δυνατός, όπως ό Γερο-Φιλάρετος, δέν αποφεύγει τους πειρασμούς, άλλα λέει στον
Χριστό: Στείλε μου, Χριστέ μου, πειρασμούς καί δώσε μου κουράγιο νά παλέψω.
Ένας αδύνατος όμως θά πή: Μήν έπιτρέπης, Χριστέ μου, νά πειρασθώ.
Μη είσενέγκης ημάς εις πειρασμόν....
Εμείς όμως πολλές φορές, όταν έχουμε έναν πειρασμό, λέμε: ε, μά είμαι άνθρωπος κι εγώ δέν αντέχω άλλο!, ενώ θά έπρεπε νά πούμε: Δέν είμαι άνθρωπος είμαι παλιάνθρωπος.
Θεέ μου, βοήθησε με νά γίνω άνθρωπος.
Δέν λέω νά επιδιώκουμε εμείς τους πειρασμούς, άλλα, όταν έρχωνται, νά τους αντιμετωπίζουμε με καρτερία καί προσευχή.
Σέ κάθε πνευματική χειμωνιά νά περιμένουμε με υπομονή καί ελπίδα τήν πνευματική άνοιξη.
Οι μεγαλύτεροι πειρασμοί είναι συνήθως στιγμιαίοι καί, εάν εκείνη τήν στιγμή τους ξεφύγουμε, περνάει καί φεύγει ή φάλαγγα τών δαιμόνων καί γλυτώνουμε.
Όταν ένωθή ό άνθρωπος μέ τόν Θεό, δέν έχει πιά πειρασμούς.
Μπορεί ό διάβολος νά κάνη κακό στον Άγγελο; Όχι, καίγεται.
Ή πνευματική ζωή είναι πολύ απλή καί εύκολη εμείς τήν κάνουμε δύσκολη, γιατί δεν αγωνιζόμαστε σωστά. Με λίγη προσπάθεια και πολλή ταπείνωση και εμπιστοσύνη στον
Θεό, μπορεί κανείς να προχώρηση πολύ. Γιατί, όπου υπάρχει ταπείνωση, δεν έχει θέση ό
διάβολος καί, όπου δεν υπάρχει διάβολος, επόμενο είναι να μην υπάρχουν καί πειρασμοί.
- Γέροντα, ή πτώση σε μιά αμαρτία μπορεί να γίνη κατά παραχώρηση του Θεού;
- Όχι, είναι βαρύ νά πούμε ότι παραχωρεί ό Θεός νά αμαρτήσουμε. Ό Θεός ποτέ δεν παραχωρεί νά αμαρτήσουμε. Εμείς κάνουμε παραχωρήσεις καί έρχεται ό διάβολος καί μας
πειράζει. Όταν λ.χ. ύπερηφανεύωμαι, διώχνω τήν θεία Χάρη, φεύγει ό Φύλακας Άγγελος μου,
έρχεται ό άλλος ...άγγελος, ό διάβολος, καί σπάζω τά μούτρα μου. Αυτή είναι δική μου
παραχώρηση, καί όχι τού Θεού.
- Είναι σωστό, Γέροντα, όταν έχουμε μιά πτώση νά λέμε:
Ό πειρασμός μέ έρριξε;
- Πολλές φορές ακούω κι εγώ μερικούς ανθρώπους νά λένε ότι φταίει ό πειρασμός, όταν ταλαιπωρούνται, ένω φταίνε οί ϊδιοι πού δέν αντιμετωπίζουν σωστά τά πράγματα.
Έπειτα ό πειρασμός, πειρασμός είναι. Μπορεί νά μας έμποδίση άπό το κακό;
Τήν δουλειά του κάνει.
Νά μήν τά φορτώνουμε καί όλα στον πειρασμό.
Ένας υποτακτικός, πού ζούσε σέ μιά Καλύβη μέ τον Γέροντα του, μιά φορά πού έμεινε γιά λίγο μόνος του, πήρε ένα αυγό, το έβαλε πάνω σέ ένα κλειδί - ήταν άπό εκείνα τά μεγάλα, τά παλιά κλειδιά - καί άναψε άπό κάτω ένα κερί, γιά νά το ψήση!
Μπαίνει ξαφνικά ό Γέροντας καί τον βλέπει.
-Τί κάνεις εκεί;, τού λέει.
-Νά, Γέροντα, ό πειρασμός μέ έβαλε νά ψήσω έδώ ένα αυγό, τού λέει ό υποτακτικός του. Καί τότε ακούσθηκε μιά άγρια φωνή:
-Αυτήν τήν τέχνη έγώ δέν τήν ήξερα- άπό αυτόν τήν έμαθα!
Ό διάβολος μερικές φορές κοιμάται, καί εμείς τον προκαλούμε
Γεροντας Παϊσιος,
- Γιατί μερικές φορές, ενώ η συνείδηση μας ελέγχει, δεν κάνουμε τον ανάλογο αγώνα, για να διορθωθούμε;
- Αυτό μπορεί να συμβή και από ένα τσάκισμα ψυχικό. Όταν είναι κανείς πανικοβλημένος από κάποιον πειρασμό, θέλει να αγωνισθή, αλλά δεν έχει διάθεση, δεν έχει ψυχική δύναμη. Τότε πρέπει να τακτοποιηθή εσωτερικά με την εξομολόγηση. Με την εξομολόγηση παρηγοριέται, τονώνεται και ξαναβρίσκει με την Χάρη του Θεού το κουράγιο για αγώνα. Αν δεν τακτοποιηθή, μπορεί να του έρθη και άλλος πειρασμός, οπότε, θλιμμένος όπως είναι, τσακίζεται περισσότερο, τον πνίγουν οι λογισμοί, απελπίζεται και μετά δεν μπορεί να αγωνισθή καθόλου.
- Και αν αυτό συμβαίνη συχνά;
- Αν συμβαίνη συχνά, πρέπει ο άνθρωπος να τακτοποιήται συχνά, να ανοίγη την καρδιά του στον πνευματικό, για να παίρνη κουράγιο. Και όταν τακτοποιηθή, πρέπει να βάλη την μηχανή να τρέξη, να αγωνισθή φιλότιμα και εντατικά, για να πάρη καταπόδι τον έξω από 'δώ.
- Γέροντα, όταν δεν αισθάνωνται την ανάγκη για εξομολόγηση, τι φταίει;
- Μήπως δεν παρακολουθείς τον εαυτό σου; Η εξομολόγηση είναι μυστήριο. Να πηγαίνης και απλά να λες τις αμαρτίες σου. Γιατί, τι νομίζεις; Πείσμα δεν έχεις; Εγωισμό δεν έχεις; Δεν πληγώνεις την αδελφή; Δεν κατακρίνεις; Μήπως εγώ τι πηγαίνω και λέω; «Θύμωσα, κατέκρινα ...» και μου διαβάζει ο πνευματικός την συγχωρητική ευχή. Αλλά και οι μικρές αμαρτίες έχουν και αυτές βάρος. Όταν πήγαιναν στον Παπα-Τύχωνα να εξομολογηθώ, δεν είχα τίποτα σοβαρό να πω και μου έλεγε: «Αμμούδα, παιδάκι μου, αμμούδα»!
Οι μικρές αμαρτίες μαζεύονται και κάνουν ένα σωρό αμμούδα, που είναι όμως βαρύτερη από μια μεγάλη πέτρα. Ο άλλος που έχει κάνει ένα αμάρτημα μεγάλο, το σκέφτεται συνέχεια, μετανοεί και ταπεινώνεται. Εσύ έχεις πολλά μικρά. Εάν όμως εξετάσης τις συνθήκες με τις οποίες εσύ μεγάλωσες και τις συνθήκες με τις οποίες μεγάλωσε ο άλλος, θα δης ότι είσαι χειρότερη από εκείνον.
Να προσπαθής επίσης να είσαι συγκεκριμένη στην εξομολόγησή σου. Δεν φθάνει να πη κανείς λ.χ. «ζηλεύω, θυμώνω κ.λπ.», αλλά πρέπει να πη τις συγκεκριμένες πτώσεις του, για να βοηθηθή. Και, όταν πρόκειται για κάτι βαρύ, όπως η πονηριά, πρέπει να πη και πως σκέφθηκε και πως ενήργησε· αλλιώς κοροϊδεύει τον Χριστό. Αν ο άνθρωπος δεν ομολογή την αλήθεια στον πνευματικό, δεν του αποκαλύπτη το σφάλμα του, για να μπορέση να τον βοηθήση, παθαίνει ζημιά, όπως και ο άρρωστος κάνει μεγάλο κακό στην υγεία του, όταν κρύβη την πάθησή του από τον γιατρό. Ενώ, όταν εκθέτη τον εαυτό του όπως ακριβώς είναι, τότε ο πνευματικός μπορεί να τον γνωρίση καλύτερα και να τον βοηθήση πιο θετικά.
Ύστερα, όταν κανείς αδικήση ή πληγώση με την συμπεριφορά του έναν άνθρωπο, πρέπει πρώτα να πάη να του ζητήση ταπεινά συγχώρηση, να συμφιλιωθή μαζί του, και έπειτα να εξομολογηθή την πτώση του στον πνευματικό, για να λάβη την άφεση. Έτσι έρχεται η Χάρις του Θεού. Αν πη το σφάλμα του στον πνευματικό, χωρίς προηγουμένως να ζητήση συγχώρηση από τον άνθρωπο που πλήγωσε, δεν είναι δυνατόν να ειρηνεύση η ψυχή του, γιατί δεν ταπεινώνεται. Εκτός αν ο άνθρωπος που πλήγωσε έχη πεθάνει ή δεν μπορή να τον βρη, γιατί άλλαξε κατοικία και δεν έχει την διεύθυνσή του, για να του ζητήση, έστω και γραπτώς, συγγνώμην, αλλά έχη διάθεση να το κάνη, τότε ο Θεός τον συγχωρεί, γιατί βλέπει την διάθεσή του.
- Αν, Γέροντα, ζητήσουμε συγχώρεση και δεν μας συγχωρήση;
- Τότε να κάνουμε προσευχή να μαλακώση ο Θεός την καρδιά του. Υπάρχει όμως περίπτωση να μη βοηθάη ο Θεός να μαλακώση η καρδιά του, γιατί, αν μας συγχωρήση, μπορεί να ξαναπέσουμε στο ίδιο σφάλμα.
- Γέροντα, όταν κανείς κάνη ένα σοβαρό σφάλμα, υπάρχει περίπτωση να μην μπορή να το εξομολογηθή αμέσως;
- Γιατί να το αφήση; Για να ξινίση; Όσο κρατάς ένα χαλασμένο πράγμα, τόσο χαλάει. Γιατί να αφήση να περάσουν ένας-δύο μήνες, για να πάη στον πνευματικό να το εξομολογηθή; Να πάη το συντομώτερο. Αν έχη μια πληγή ανοιχτή, θα αφήση να περάση ένας μήνας, για να την θεραπεύση; Ούτε να περιμένη να πάη, όταν θα έχη πολύ χρόνο ο πνευματικός, για να έχη πιο πολλή άνεση. Αυτό το ένα σφάλμα, τακ-τακ να το λέη αμέσως και μετά, όταν ο πνευματικός θα έχη χρόνο, να πηγαίνη για πιο πολύ, για μια συζήτηση κ.λπ.
Δεν χρειάζεται ώρα πολλή, για να δώσω εικόνα του εαυτού μου. Όταν η συνείδηση δουλεύη σωστά, δίνει ο άνθρωπος με δυο λόγια εικόνα της καταστάσεώς του. Όταν όμως υπάρχη μέσα του σύγχυση, μπορεί να λέη πολλά και να μη δίνη εικόνα. Να, βλέπω, μερικοί μου γράφουν ολόκληρα τετράδια, είκοσι-τριάντα σελίδες αναφοράς με μικρά γράμματα, και μερικές σελίδες υστερόγραφο ... Όλα αυτά που γράφουν, μπορούσαν να τα βάλουν σε μια σελίδα.
Γέροντας Παισιος
Ἔχεις παρατηρήσει στὸ Σύνταγμα, ἢ σὲ ἄλλα κεντρικὰ μέρη ἀνὰ τὸν κόσμο ὅτι ὑπάρχουν ἄτομα ποὺ ἀγκαλιάζουν ἀγνώστους; Εἶναι τὸ φαινόμενο Free Hugs, δωρεὰν ἀγκαλιές. Ἡ Virginia Satir, αὐθεντία στὴν οἰκογενειακὴ συμβουλευτικὴ εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται 4 ἀγκαλιὲς γιὰ νὰ ἐπιβιώσει, 8 ἀγκαλιὲς γιὰ νὰ συντηρηθεῖ καὶ 12 ἀγκαλιὲς γιὰ ἀνάπτυξη. Τὴν ἡμέρα. Ἀπίστευτο ἔτσι; Σὲ μία ἐποχὴ ὅπου ἡ ἀπομόνωση κυριαρχεῖ, πόσο ἀγκαλιάζουμε;
Ἡ ἐπαφὴ ἄλλου ἀνθρώπου μὲ τὸ δέρμα μας εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ τὴν πνευματικὴ καὶ σωματικὴ ὑγεία. Σύμφωνα μὲ ἔρευνα ποὺ διεξήγαγε τὸ πανεπιστήμιο τοῦ Ἀρκάνσας ἡ ἀγκαλιὰ αὐξάνει τὴν αἱμογλοβύνη στὸ αἷμα μας, δημιουργεῖ εὐεξία καὶ μᾶς βοηθᾶ νὰ ξεπερνᾶμε τοὺς φόβους μας. Ἄλλες εὐεργετικὲς ἱκανότητες τῆς ἀγκαλιᾶς εἶναι ὅτι μᾶς χαλαρώνει, ἀπομακρύνει τὴν ἔνταση καὶ μᾶς βοηθᾶ νὰ κοιμηθοῦμε καλύτερα.
Μέσω τῆς ἀγκαλιᾶς ὑποστηριζόμαστε στὸ νὰ ἀντιλαμβανόμαστε καὶ νὰ αἰσθανόμαστε τὰ συναισθήματά μας καὶ νιώθουμε ὅτι ἀνήκουμε κάπου. Εἶναι ἀσφαλέστερη ἐπιλογὴ ἀπὸ τὸ ἀλκοόλ, τὸ τσιγάρο καὶ τὰ ναρκωτικὰ καὶ δὲν χρειάζεται προετοιμασία, οὔτε εἰδικὰ ἐργαλεῖα.
Σὲ κάποιες περιπτώσεις ἡ ἀγκαλιὰ σώζει ζωές. Τὸν Σεπτέμβριο ἡ εἴδηση ἔκανε τὸν γύρο τοῦ κόσμου: μητέρα καὶ πατέρας ἐπανέφεραν στὴν ζωὴ τὸ νεογέννητο μωρό τους. Τὸ μωρὸ εἶχε διαγνωστεῖ κλινικὰ νεκρό, οἱ γιατροὶ προσπαθοῦσαν 20 λεπτὰ νὰ τὸ ἐπαναφέρουν στὴν ζωή. Οἱ γονεῖς τὸ πῆραν ἀγκαλιὰ καὶ τοῦ ἔλεγαν πόσο τὸ ἀγαπᾶνε καὶ πόσο ὄμορφα πράγματα θὰ ἔκαναν μαζὶ στὸ μέλλον. Γιὰ δύο ὧρες. Τὸ σῶμα τῶν γονιῶν λειτούργησε σὰν θερμοκοιτίδα, τὸ νεογέννητο ἐπανῆλθε στὴν ζωή. Τὸ γεγονὸς ἀνέτρεψε τὰ ἰατρικὰ δεδομένα. Ὁ ἕξι μηνῶν Αὐστραλὸς Jamie θεωρεῖται σήμερα μωρὸ θαῦμα!
Μία ἄλλη διάσημη ἀγκαλιὰ εἶναι αὐτὴ ποὺ ἔδωσε ἡ Brielle στὴν δίδυμη ἀδερφὴ της Kyrie στὴν Μασαχουσέτη τῆς Ἀμερικῆς τὸ 1995. Τὰ δίδυμα, καὶ ἰδιαίτερα ἡ Kyrie, ἦταν πολὺ ἀδύναμη, γεννήθηκαν σχεδὸν ἕνα κιλό. Ἡ Kyrie δὲν μποροῦσε νὰ ἠρεμίσει, ἔκλαιγε συνέχεια. Μία νοσοκόμα, παραβιάζοντας τὸ πρωτόκολλο, ἔβαλε τὰ δύο βρέφη στὴν ἴδια θερμοκοιτίδα. Ἡ Brielle ἀγκάλιασε τὴν ἀδερφή της. Ἀμέσως οἱ σφυγμοὶ τῆς Kyrie ἐπανῆλθαν στὰ κανονικὰ ἐπίπεδα καὶ σταμάτησε νὰ κλαίει. Σὲ μερικὲς μέρες ἡ ὑγεία της ἐπανῆλθε. Ἡ φωτογραφία, γνωστὴ ὡς rescuing hug (ἡ ἀγκαλιὰ ποὺ ἔσωσε τὴν ζωή της), θεωρεῖται ἀπὸ τὶς πιὸ συγκινητικὲς ἀνὰ τὸν κόσμο.
Ναί, ἡ ἀγκαλιὰ κάνει καλό. Πῶς θὰ μποροῦσες ὅμως νὰ τὴν κάνεις μέρος τῆς καθημερινότητάς σου; Τὸ πρῶτο βῆμα εἶναι νὰ ἐνημερώσεις τοὺς φίλους, οἰκογένεια καὶ συναδέλφους γιὰ τὶς εὐεργετικὲς ἱκανότητες τῆς ἀγκαλιᾶς. Μετὰ ἁπλὰ τὸ ζητᾶς: νὰ σὲ ἀγκαλιάσω; Καλὸ εἶναι νὰ ἀγκαλιάζεις μὲ τέτοιον τρόπο ὥστε τὸ ἀριστερὸ μάγουλο νὰ ἀκουμπάει τὸ ἀριστερὸ μάγουλο τοῦ ἀλλοῦ. Ἔτσι ἀκουμπάει ἡ καρδιά σου μὲ τὴν καρδιά του. Δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ σφίγγεις πολὺ τὸν ἄλλον. Πάρε δύο βαθιὲς ἀνάσες τὴν ὥρα τῆς ἀγκαλιᾶς, ἐκμεταλλεύσου τὴν σιωπὴ καὶ ἀφέσου στὸ νὰ πάρεις καὶ νὰ δώσεις θετικὴ ἐνέργεια. Μετὰ ἁπλὰ χαλάρωσε καὶ κοίταξε τὸν ἄλλον/η στὰ μάτια.
Τέλος, ἀπόλαυσε τὸ συναίσθημα. Καλὲς ἀγκαλιές!
Jill Δούκα
Coach, Εἰσηγήτρια, Συγγραφέας
Ἱδρύτρια Uniqueness Development Group
Πολλά χρόνια στήν Ἐκκλησία. Ἀπό τότε πού θυμᾶται τόν ἑαυτό του. Ἀπό μικρό στά χέρια καί τήν ἀγκαλιά καί μετά μέ τό σχολεῖο στίς Κυριακές καί τίς γιορτές. Παπαδάκι στό Ἱερό τά τελευταῖα χρόνια τοῦ Δημοτικοῦ καί τά πρῶτα τοῦ Γυμνασίου.
Κάποιοι πρόλαβαν καί τήν… μακαρία ἐκείνη ἐποχή πού ὁ ἐκκλησιασμός ἦταν ὑποχρεωτική ἐκδήλωση σχολικῆς δραστηριότητας! Τότε πού «παίρναν» ἀπουσίες ὅσοι κοιμόντουσαν ἤ τό σκάγαν καθ’ ὁδόν! Τότε πού ἦταν ἡ Ἐκκλησία στοιχεῖο κοινωνικῆς εὐπρέπειας καί τάξεως! Μερικοί ἀκόμα τά θυμοῦνται μέ νοσταλγία! Ὑπῆρχε… τάξη, σεβασμός, γινόταν τό… σωστό, τώρα ὅλα… διαλύθηκαν, λένε!.
Ὅλα αὐτά πού ὄντως γινόντουσαν καί λειτουργοῦσαν, ὄχι μόνο τώρα, ἀλλά καί τότε, ἦταν ἀπαράδεκτα! Ἦταν ἡ τάξη τοῦ… Γυμνασιάρχη, ὄχι τοῦ Θεοῦ! Ὑπῆρχε σύγχυση λόγων καί κινήτρων. Ἡ διδασκαλία τῆς πίστεως γινόταν ἀναγκαστική πορεία. Ἡ ἐλευθερία τοῦ Χριστοῦ (ὅστις θέλει…) καταργοῦνταν χάριν τῆς χρησιμοθηρικῆς «ὠφελείας». Ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἕνας διδακτισμός: Τί πρέπει νά ξέρεις! Ὄχι τί πρέπει νά ζήσεις..!
Ἡ συνήθεια γιά κάμποσα χρόνια καί γιά… κάμποσους, λειτούργησε. Δούλεψε ὡς ἀσυνείδητη ἐξάρτηση καί κράτησε τά πράγματα. Βέβαια σέ μιὰ ἀσάφεια καί ἀπροσδιοριστία. Αὐτοί πού ἐκκλησιάζονταν συζητοῦσαν γιά τό… καθῆκον τοῦ ἐκκλησιασμοῦ. Βρισκόντουσαν κάθε Κυριακή στόν ναό ἀλλά δέν μποροῦσαν νά ποῦν γιά ποιό λόγο βρίσκονταν ἐκεῖ. Δέν εἶχαν δυνατότητα νά «παρουσιάσουν» τήν… «ἐν ἡμῖν ἐλπίδα». Οὔτε γιατί ὁ Χριστός εἶναι Θεός τῆς ζωῆς τους μποροῦσαν νά «δικαιολογήσουν». Σ’ ὅλα αὐτά ἐπιπρόσθετα ἡ δυσκολία τῆς γλώσσας ἔκανε τήν ὑπόθεση… «θέατρο»! Συνήθειες (ἴσως) ἱερές ἀποκτοῦσαν οἱ ἄνθρωποι. Συνείδηση ὅμως πῶς νά «βλέπουν» καί πῶς νά ἀκοῦνε τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, σπανίως καί λίγοι! Ἔτσι καί ὅλα ὅσα ἔχουν σχέση μέ τήν Ἐκκλησία καί τόν Χριστό ἔμπαιναν στόν χῶρο τῆς ἀσάφειας καί τῆς θρησκοληψίας! Φόβοι, ἀγωνίες, θεολογική ἀσυναρτησία ἦταν (μήπως καί εἶναι;) τά κίνητρα τῆς σχέσεως.
Μέσα σ’ αὐτήν τήν σύγχυση καί τό κατ’ οὐσίαν μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἔχασε, περνώντας τά χρόνια, τόν δυναμισμό τῆς κοινῆς προσφορᾶς καί ἔγινε… θέαμα καί ἀκρόαμα ἀκατανόητο.
Θέαμα ἀφοῦ οἱ χριστιανοί ἁπλῶς παρακολουθοῦν (σάν ἀπό… κερκίδες) χωρίς συμμετοχή οὐδέ στό ΑΜΗΝ, πού λέει ὁ Ἀπόστολος (Α’ Κόρ. 14, 16)! Ἄγνωστοι, ἐν πολλοῖς, μεταξύ τους… Χάθηκε ἡ κοινότητα καί ἡ Ἐκκλησία ἔγινε… «τεκές»… προσευχομένων (ὑποτίθεται). Ὁ παπάς ἔπρεπε νά τά τελεῖ ὅλα τυπικῶς καί ὁπωσδήποτε νά κοινωνάει ἀφοῦ δέν ξέραμε… τί νά κάνουμε τά ΔΩΡΑ τῆς Εὐχαριστίας πού τελέσθηκε!
Κατέληξε ἡ Θεία Εὐχαριστία ἀκρόαμα μουσικῆς πανδαισίας πού «κάλυψε» τό κενό τῆς ἀκατανόητης γλώσσας μέ ἠχητική ἀνακούφιση. Ἔγιναν τά ψαλλόμενα ἕνα λειτουργικό soundtrack! Μουσική χωρίς λόγια.
Ὅλα αὐτά ἔσπρωξαν τόν χριστιανό στόν χῶρο τῆς ἀτομικῆς εὐλάβειας. Ἔκαναν τήν ὑπόθεση προσωπική φιλοτιμία καί ἀνάγκη. Ἡ κοινότητα χάθηκε, καί κάτω ἀπό τό βάρος τῆς ἀσυντόνιστης… εὐσέβειας, δημιουργήθηκαν οἱ… θεοῦσες καί οἱ ἄσχετοι! Ἡ Μετάληψη ἔγινε ἀξιομισθία προσωπικῆς διαθέσεως. Χάθηκε ἀφοῦ ἔγινε ἐκδήλωμα γιά δύο-τρεῖς φορές τό χρόνο.
Πρέπει ὅμως ὅλοι νά κοινωνᾶμε (οἱ χωρίς ἐμπόδιο συγκεκριμένης ἁμαρτίας πού μᾶς ἀποκόπτει ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας) ὅπως σαφέστατα φαίνεται στίς ἴδιες τίς εὐχές τῆς Λειτουργίας: «…ἀξίωσέ μας μέ τό δικό σου παντοδύναμο χέρι νά μεταλάβουμε τό ἄχραντο σῶμα σου καί τό τίμιο αἷμα σου, καί μέσω ἡμῶν καί ὅλος ὁ λαός». Γι’ αὐτό, ὅπως εἴπαμε πηγαίνουμε στόν Ναό, γιά νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Χριστό καί τούς ἀδελφούς μας.
Αὐτά εἶναι καί τό σωστό φρόνημα καί ἡ ὑγιής σχέση μέ τήν Εὐχαριστία.
Τό "σήμερα" δυστυχῶς εἶναι ὀδυνηρό.
Κοινωνεῖ ὁ παπάς καί τά παιδάκια! Οἱ ὑπόλοιποι… Χριστιανοί κοιτάζουν ἀπό μακριά!!
Ἄραγε τί θά πεῖτε στά παιδιά σας πού τυχόν θά σᾶς ρωτήσουν:
-«Ἐσύ μπαμπά-μαμά γιατί δέν κοινωνεῖς;» Ὅτι σεῖς μεγαλώσατε; Ὅτι ἡ μετάληψη ἀφορᾶ τούς μικρούς; Πιστεύετε στ’ ἀλήθεια ὅτι πείθετε μέ τέτοια… ἐπιχειρήματα τά παιδιά; Ἐσεῖς πείθεστε;
Ἀγαπητοί ἐνορίτες.
Ἄς ξαναρχίσουμε μία σοβαρή σχέση μέ τήν Ἐκκλησία. Ἄς φύγουμε ἀπό τά… καθήκοντα καί ἄς πᾶμε στή Ζωή πού εἶναι ὁ Χριστός. Ἄς βάλουμε στόχο μιὰ συνειδητή σχέση μαζί Του πού ἀρχίζει μέ εἰλικρινῆ ἀντιμετώπιση τῆς πορείας καί τῶν πτώσεων κατ’ αὐτήν (ἐξομολόγηση) καί συνεχίζεται μέ τήν ὅσο γίνεται συχνότερη (γιατί ὄχι κάθε Κυριακή;) συμμετοχή μας στήν Θεία Εὐχαριστία. Ὄχι γιά νά κάνουμε… ἐνέσεις ἁγιωσύνης μέ τή μετάληψη ἀλλά νά σχετισθοῦμε μ’ Αὐτόν πού θά μᾶς ὁδηγήσει στόν δρόμο τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς «ταύτισης» τῆς καρδιᾶς μας μέ τό δικό Του θέλημα καί τήν δική Του καρδιά.
Σ’ ὅλη τήν Γραφή ὁ Χριστός αὐτό καί μόνο φωνάζει: Δός μου τήν καρδιά σου. Σέ μᾶς μένει ἡ ἀπάντηση: Γεννηθήτω τό θέλημά Σου. ΑΜΗΝ.
Μέ ἀγάπη καί εὐχές
ὁ Ἐφημέριος σας
π. Θεοδόσιος
(ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΡΕΒΕΖΗΣ)
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2009
Μὴν ἀνησυχῆτε! Τὰ παιδιὰ σας βρίσκονται στὸν σωστὸ δρόμο. Στὸ σχολεῖο τὰ μαθαίνουν ὅλα. Στὴν κοινωνία συμμετέχουν σ' ὅλα. Πᾶνε παντοῦ. Βρίσκονται παντοῦ. Ὅλα τὰ δοκιμάζουν. Ὅ,τι θέλουν λένε. Ὅσα θέλουν ξοδεύουν. Ἀφοῦ καπνίζουν, μποροῦν νὰ κάνουν καὶ ὅ,τι τοὺς καπνίσει.
Κοιμηθῆτε ἥσυχα! Ἀφοῦ καὶ ἡ Ἑλλὰς κοιμᾶται. Τὸ σχολεῖο πέρα βρέχει. Ἡ πολιτεία κωφεύει. Ἡ οἰκογένεια κάνει «ζάπινγκ» στὰ κανάλια.
Γονεῖς κοιμηθῆτε! Μὴ ἐνοχλῆσθε! Τὰ ἀγόρια μὲ τὰ σκουλαρίκια τους καὶ τὶς κοτσίδες τους μᾶς δείχνουν τὸν δρόμο. Τὰ κορίτσια μὲ τὰ «ντεκολτὲ» καὶ τὰ «μίνι» τους μᾶς δείχνουν τὸ σπίτι ποὺ θ' ἀνοίξουν αὔριο. Μὲ τὸ πιοτὸ καὶ τὸ τσιγάρο μᾶς δείχνουν ὅτι τὸ μέλλον τους θὰ ζῆ στὸν καπνὸ καὶ στὴν παραζάλη. Μὲ τὸ λεξιλόγιό τους μᾶς δείχνουν τὸν πολιτισμό τους.
Γονεῖς κοιμηθῆτε! Τὰ παιδιὰ σας σήμερα εἶναι ἀπελευθερωμένα, ἀνεξάρτητα, «ἐλεύθερα», χωρὶς «ταμποὺ» καὶ προκαταλήψεις, χωρὶς θρησκευτικὲς δεσμεύσεις, χωρὶς ἀπαγορεύσεις καὶ περιορισμούς.
Γονεῖς κοιμηθῆτε! Νὰ δῆτε κάτι λεβέντες μέχρι ἐκεῖ πάνω! Νὰ δῆτε κάτι κορίτσια σὰν τὰ κρύα τὰ νερά! Νὰ δῆτε ἐξυπνάδα! Νὰ δῆτε ὀμορφιά!
Γονεῖς κοιμηθῆτε! Τὰ παιδιὰ εἶναι ἐνήλικα. Ξέρουν νὰ ὁδηγοῦν ὅλα τὰ Ι.Χ. σας. Ἀντέχουν μέχρι πρωΐας στὸ ξενύχτι. Εἶναι καὶ τὰ πρῶτα. Νὰ τὰ δῆς στὸ τάβλι, στὰ χαρτιά, στὸ λόττο, στὸ ξυστό, στὰ ἠλεκτρονικά, στὸ μπιλιάρδο.
Γονεῖς κοιμηθῆτε! Δὲν κινδυνεύουν τὰ ἀγόρια σας ἀφοῦ εἶναι ὅπως τὰ θέλετε: Μάγκες, νταῆδες, βεντέτες, γόητες, ἀρριβίστες, πολὺ «ιν». Οὔτε τὰ κορίτσια σας κινδυνεύουν ἀφοῦ εἶναι χειραφετημένα, φεμινίστριες, συνδικαλίστριες, μοντέρνα, «ντίβες», «σέξυ».
Γονεῖς κοιμηθῆτε! Τὶς ἐλεύθερες ὧρες τους δὲν πλήττουν• ὁ Διάβολος τὰ ἀπασχολεῖ δεόντως!
Γονεῖς κοιμηθῆτε! Νὰ δῆτε κούνημα ποὺ πέφτει στὶς «ντίσκο» καὶ στὰ «πάρτυ»! Κούνια ποὺ σᾶς κούναγε... Νὰ δῆτε κομμώσεις, ἀρώματα, «ἀξεσουάρ», δαχτυλίδια, «ζέλ», «μάσκερες». Ἡ γεννιὰ τοῦ '90! Φοροῦν καὶ κάτι χοντροκομμένα, κακόγουστα, ἄβαφτα παπούτσια ἢ ἄρβυλα ἢ μπότες. Εἶναι ἡ μπότα τοῦ κατακτητοῦ!
Γονεῖς κοιμηθῆτε! Ἀναπαυθῆτε! Τὸ μέλλον ἀνήκει στὰ παιδιά σας. Τοὺς τὸ κληροδοτεῖτε. Γι' αὐτὸ ὀνειρευθῆτε!
Ἂν σᾶς ξύπνησα, σᾶς ζητῶ συγγνώμη. Ξανακοιμηθῆτε!!!
Μὴν ἀνησυχῆτε! Τὰ παιδιὰ σας βρίσκονται στὸν σωστὸ δρόμο. Στὸ σχολεῖο τὰ μαθαίνουν ὅλα. Στὴν κοινωνία συμμετέχουν σ' ὅλα. Πᾶνε παντοῦ. Βρίσκονται παντοῦ. Ὅλα τὰ δοκιμάζουν. Ὅ,τι θέλουν λένε. Ὅσα θέλουν ξοδεύουν. Ἀφοῦ καπνίζουν, μποροῦν νὰ κάνουν καὶ ὅ,τι τοὺς καπνίσει.
Κοιμηθῆτε ἥσυχα! Ἀφοῦ καὶ ἡ Ἑλλὰς κοιμᾶται. Τὸ σχολεῖο πέρα βρέχει. Ἡ πολιτεία κωφεύει. Ἡ οἰκογένεια κάνει «ζάπινγκ» στὰ κανάλια.
Γονεῖς κοιμηθῆτε! Μὴ ἐνοχλῆσθε! Τὰ ἀγόρια μὲ τὰ σκουλαρίκια τους καὶ τὶς κοτσίδες τους μᾶς δείχνουν τὸν δρόμο. Τὰ κορίτσια μὲ τὰ «ντεκολτὲ» καὶ τὰ «μίνι» τους μᾶς δείχνουν τὸ σπίτι ποὺ θ' ἀνοίξουν αὔριο. Μὲ τὸ πιοτὸ καὶ τὸ τσιγάρο μᾶς δείχνουν ὅτι τὸ μέλλον τους θὰ ζῆ στὸν καπνὸ καὶ στὴν παραζάλη. Μὲ τὸ λεξιλόγιό τους μᾶς δείχνουν τὸν πολιτισμό τους.
Γονεῖς κοιμηθῆτε! Τὰ παιδιὰ σας σήμερα εἶναι ἀπελευθερωμένα, ἀνεξάρτητα, «ἐλεύθερα», χωρὶς «ταμποὺ» καὶ προκαταλήψεις, χωρὶς θρησκευτικὲς δεσμεύσεις, χωρὶς ἀπαγορεύσεις καὶ περιορισμούς.
Γονεῖς κοιμηθῆτε! Νὰ δῆτε κάτι λεβέντες μέχρι ἐκεῖ πάνω! Νὰ δῆτε κάτι κορίτσια σὰν τὰ κρύα τὰ νερά! Νὰ δῆτε ἐξυπνάδα! Νὰ δῆτε ὀμορφιά!
Γονεῖς κοιμηθῆτε! Τὰ παιδιὰ εἶναι ἐνήλικα. Ξέρουν νὰ ὁδηγοῦν ὅλα τὰ Ι.Χ. σας. Ἀντέχουν μέχρι πρωΐας στὸ ξενύχτι. Εἶναι καὶ τὰ πρῶτα. Νὰ τὰ δῆς στὸ τάβλι, στὰ χαρτιά, στὸ λόττο, στὸ ξυστό, στὰ ἠλεκτρονικά, στὸ μπιλιάρδο.
Γονεῖς κοιμηθῆτε! Δὲν κινδυνεύουν τὰ ἀγόρια σας ἀφοῦ εἶναι ὅπως τὰ θέλετε: Μάγκες, νταῆδες, βεντέτες, γόητες, ἀρριβίστες, πολὺ «ιν». Οὔτε τὰ κορίτσια σας κινδυνεύουν ἀφοῦ εἶναι χειραφετημένα, φεμινίστριες, συνδικαλίστριες, μοντέρνα, «ντίβες», «σέξυ».
Γονεῖς κοιμηθῆτε! Τὶς ἐλεύθερες ὧρες τους δὲν πλήττουν• ὁ Διάβολος τὰ ἀπασχολεῖ δεόντως!
Γονεῖς κοιμηθῆτε! Νὰ δῆτε κούνημα ποὺ πέφτει στὶς «ντίσκο» καὶ στὰ «πάρτυ»! Κούνια ποὺ σᾶς κούναγε... Νὰ δῆτε κομμώσεις, ἀρώματα, «ἀξεσουάρ», δαχτυλίδια, «ζέλ», «μάσκερες». Ἡ γεννιὰ τοῦ '90! Φοροῦν καὶ κάτι χοντροκομμένα, κακόγουστα, ἄβαφτα παπούτσια ἢ ἄρβυλα ἢ μπότες. Εἶναι ἡ μπότα τοῦ κατακτητοῦ!
Γονεῖς κοιμηθῆτε! Ἀναπαυθῆτε! Τὸ μέλλον ἀνήκει στὰ παιδιά σας. Τοὺς τὸ κληροδοτεῖτε. Γι' αὐτὸ ὀνειρευθῆτε!
Ἂν σᾶς ξύπνησα, σᾶς ζητῶ συγγνώμη. Ξανακοιμηθῆτε!!!
A Foolproof Anti-Cancer Diet... With Just One or Two Drawbacks
If you want to avoid cancer, live like a monk. That is the inescapable conclusion from research into one of the world’s most renowned monastic communities.
The austere regime of the 1,500 monks on Mount Athos, in northern Greece, begins with an hour’s pre-dawn prayers and is designed to protect their souls.
Their low-stress existence and simple diet (no meat, occasional fish, home-grown vegetables and fruit) may, however, also protect them from more worldly troubles.
The monks, who inhabit a peninsula from which women are banned, enjoy astonishingly low rates of cancer.
Since 1994, the monks have been regularly tested, and only 11 have developed prostate cancer, a rate less than one quarter of the international average. In one study, their rate of lung and bladder cancer was found to be zero.
Haris Aidonopoulos, a urologist at the University of Thessaloniki, said that the monks’ diet, which calls on them to avoid olive oil, dairy products and wine on Mondays, Wednesdays and Fridays, helped to explain the statistics. “What seems to be the key is a diet that alternates between olive oil and nonolive oil days, and plenty of plant proteins,” he said. “It’s not only what we call the Mediterranean diet, but also eating the old-fashioned way. Small simple meals at regular intervals are very important.”
Meals on the peninsula, which the Prince of Wales has visited regularly and which can only be reached by boat, are ascetic and repetitive affairs that have changed little over the centuries, although there are variations between the 20 monasteries.
The monks sit in silence while, from a pulpit, passages from the Bible are read in Greek. They eat at speed – as soon as the Bible passage is over, the meal is officially completed.
The staples are fruit and vegetables, pasta, rice and soya dishes, and bread and olives. They grow much of what they eat themselves. Agioritiko red wine is made locally from mountain grapes. Dairy products are rare – female animals are banned from the autonomous semi-state.
Life on Athos has changed little over the past 1,043 years. Breakfast is hard bread and tea. Much of the day is taken up with chores – cleaning, cooking, tending to crops – followed by a supper, typically of lentils, fruit and salad, and evening prayers.
Some of the seaside monasteries specialise in catching octopus, a delicacy that is softened up by bashing on the rock. Fish also feeds the Athos cats, protected by the monks for their mouse-catching prowess. Of all domestic animals, only cats are exempt from the ban on females. Some of the monks live in hillside huts or cliff-side caves perched above the sea as satellites of the main establishments, perhaps the closest that modern Christianity gets to medieval hermits. They depend for their sustenance on handouts of bread and olives.
On holidays and feast days such as Christmas and Easter, when other Greeks are feasting on roast meat, the monks prefer fish, their only culinary luxury. Father Moses of the Koutloumousi monastery, one of the 20 organised cloisters scattered over the Athos peninsula, said: “We never eat meat. We produce most of the vegetables and fruit we consume. And we never forget that all year round, on Mondays, Wednesdays and Fridays, we don’t use olive oil on our food.”
The olive-oil routine, which also applies to wine and dairy products, appears to have no religious significance, but is a way of eking out their supplies.
All the monks stick to the rigorous fasting periods of the Orthodox Church, in which a strict vegan diet is prescribed for weeks at a stretch.
Michalis Hourdakis, a dietician associated with Athens University, said: “This limited consumption of calories has been found to lengthen life. Meat has been associated with intestinal cancer, while fruit and vegetables help ward off prostate cancer.”
The lack of air pollution on Mount Athos as well as the monks’ hard work in the fields also played their part, the researchers said. There was no mention, however, of whether the absence of women had any effect on the monks’ renowned spiritual calm.
Salad days: Saturday, Sunday, Tuesday and Thursday
Breakfast: Hard bread, tea
Lunch: Pasta or rice,vegetables, olive oil
Dinner: Lentils, fruit and salad, olive oil. Red wine
Monday, Wednesday and Friday: no olive oil
Holidays and feast days: Fish and seafood
The following is taken from the autobiography of Elder Philotheos Zervakos regarding the final meeting he had with his spiritual father, Saint Nektarios:
I considered it my divine obligation and duty to see my spiritual father, St. Nektarios, before returning to the holy monastery of my repentance [in Paros]. Therefore, I went to see him at the Rizareios Theological School. However, I learned that he had resigned from his post and was now living in Aegina, so I went to Aegina. It was August now, and the sun was burning fiercely when I arrived outside the convent about 1:00 PM. I was just outside the gates when I saw an elderly man with a white beard, a shabby cassock held by a belt, and a straw hat to protect his head from the sun. He was digging with a pickax, filling a small barrel with dirt, and spreading the dirt around a 15 sq. yard area to level the convent's courtyard. I thought that he was either one of the conven't workers to whom they had given an old cassock so as not to soil his clothes, or an old novice from the monastery. Approaching the elder, I greeted him and asked, "Elder, is the Bishop here?"
"He is here," he told me.
"Inside?" I asked. "Is he in the monastery?"
"Yes," the elder said, "he is inside."
"Good, go and tell him that a spiritual child of his is here, a deacon, who wants to see him."
"May it be blessed," he responded humbly, and putting down the pickax, he showed me to a new room about fifteen yards away from the convent's entrance. He told me, "Wait here and I will go tell him to come."
Five minutes had not gone by, when - what a surprise, what depth of immeasurable humility! Surprised and shocked, I saw that the man whom I had thought to be a worker, a villager, or a peasant and to whom I had spoken harshly and ordered around, was the Bishop himself! Neither had I even considered that this was the afternoon rest hour, when everyone slept! I should have never told him to do anything, but instead, waited patiently for the time of Vespers. No, I the disciple had shown my extreme pride while my teacher and spiritual father had shown his extreme and complete humility! I was struck speechless and knelt down, tearfully begging him to forgive me for my pride and bad manners. He being guileless, meek and humble of heart, of course, forgave me. We sat down and he began to guide me, as he always has, along the way of the Lord.
"Father," I asked, "how can I be delivered from this God-hated pride?" And with love and humility (the two great virtues which God had bestowed upon him), he responded:
"My dear spiritual child in the Lord, our Holy Fathers have told us, that each sin, whether great and deadly, or small and pardonable, is defeated by the opposite corresponding virtue: that is envy is defeated by love; pride by humility; avarice by poverty; greed and hard-heartedness by charity and compassion; negligence by diligence; gluttony and servitude to the stomach by fasting and restraint; idle talk by silence; criticism and slander by self-reproach and prayer; lewdness, fornication, adultery and other sins of the flesh by remembrance of death, the Last Judgment to come, and the recompense of Hell. In general, every evil is defeate by every virtue. As the Prophet David says, 'Turn away from evil and do good.' If you wish to be delivered also from the sin of pride, the mother and cause of all sin and evil, you will be delivered through humility.
"Because we are not able to do anything on our own (as the Lord says, 'Without Me, ye can do nothing') let us ask the All-Good and man-loving God with compunction and humility, with sighs and tears, to deliver us from demonic pride. Let us sigh like the Publican, cry like the adultress, repent like the Prodigal Son, saying, 'O All-Good compassionate and man-loving Father, we have sinned before You; accept our repentance and make us as one of Your paid servants.' Let us pray and beseech the Lord as the divine Chrysostom did in his daily prayers: 'O Lord, grant us humility, a humble way of thought and obedience; O Lord grant us patience, longsuffering and meekness; O Lord, implant in our hearts the root of good, Your fear; O Lord, grant us to love You with all our soul and heart and to keep Your divine commandments.'
"Likewise, so that we may be delivered from satanic and all-destructive pride, let us look to the example of our Heavenly Teacher, and to the lesson He gave to His disciples, to us, and to all Christians of every generation and age: 'Learn of me, for I am meek and lowly in heart, and ye shall find rest in your souls,' and 'When ye shall have done all those things which are commanded you, say: We are unprifitable servants, we have done that which is our duty to do.'"
Receiving this and other beneficial counsel from my holy spiritual father Nektarios, I left joyous and spiritually gladdened; and at the beginning of September, 1910, I returned through Syros to the island of Paros and the monastery of my repentance.
St. Nektarios with his saintly spiritual children, (from left to right) Elder Gervasios Paraskevopoulos, Saint Savvas of Kalymnos, Elder Amphilochios Makris and Elder Philotheos Zervakos. This icon is in the Cathedral dedicated to St. Nektarios in Aegina.
Although the Holy Fathers praised monasticism as the angelic state, and although many of the greatest saints lived their lives and attained perfection in the deaf and lifeless desert, nevertheless, the Orthodox Church does not recommend tonsuring to all the faithful. "Neither all those in the desert were saved nor all those in the world were lost," said one saint. To a city dweller who, with no inclination for monasticism, desired to enter the monastery, St. Niphon said: "My child, a place neither saves nor destroys a man, but deeds save or destroy. For him who does not fulfill all the commandments of the Lord, there is no benefit from a sacred place or from a sacred rank. King Saul lived in the midst of royal luxury and he perished. King David lived in the same kind of luxury and he received a wreath. Lot lived among the lawless Sodomites and he was saved. Judas was numbered among the apostles and he went to Hades. Whoever says that it is impossible to be saved with a wife and children deceives himself. Abraham had a wife and children, three-hundred-eighteen servants and handmaidens, much gold and silver but, nevertheless, he was called the Friend of God. Oh, how many servants of the Church and lovers of the desert have been saved! How many aristocrats and soldiers! How many artesians and field-workers! Be pious and be a lover of men and you will be saved!"
St. Nikolai Velimirovich
