Στους γονείς ενός νέου, που έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, για αγνώστους σ’ αυτούς λόγους, ο Γέροντας είπε, όταν τον επισκέφθηκαν αναστατωμένοι: «Το παιδί σας είναι ευαίσθητο ∙ από μικρό έλιωνε από τη ζήλια κι άρχισε σιγά σιγά να αποξενώνεται από σας. Έφθασε μέχρι την απόπειρα αυτοκτονίας μετά από ερωτική απογοήτευση. Θέλει προσοχή ∙ ίσως του ξαναέρθει η στενοχώρια. Για να θεραπευθεί το παιδί από το τραύμα του, χρειάζονται λίγα λόγια και πολλή προσευχή. Όχι συμβουλές, κατακρίσεις και τέτοια. Λίγα προσεγμένα λόγια, που να του τονώσουν την ελπίδα κι αμέσως μετά προσευχή. Πολιορκήστε τον με τις προσευχές σας». Τα γεγονότα δικαίωσαν τα λόγια του Γέροντα.
Αγιος Πορφύριος
Οι λογισμοί είναι κομμάτι του εαυτού μας ; Είναι μέρος της σκέψης μας ; Πως γεννιούνται και πως καταπολεμούνται . Πως καταφέρνει ο άνθρωπος να νικάει ή να προσεγγίζει τα παράγωγα αυτά του καλού και του κακού. Το γνωστό ρωσικό περιοδικό «Σλαβιάνκα» φιλοξένησε μια ουσιαστική συνέντευξη του ηγούμενου της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου αρχιμανδρίτη Εφραίμ με κεντρικό θέμα: «Οι αμαρτωλοί λογισμοί»
Ο γέροντας Εφραίμ που είναι γνωστός σε όλους για την δύναμη των πνευματικών του λόγων και για την καθαρότητα με την οποία ξέρει να περιγράφει σύνθετα νοήματα , έδωσε και τώρα μια ξεκάθαρη εικόνα για τους αμαρτωλούς λογισμούς ενώ τόνισε ότι υπάρχουν και αυτοί οι λογισμοί που μας κάνουν ακόμη πιο δυνατούς πνευματικά.
Η αλήθεια είναι ότι πολλοί από μας δεν γνωρίζουμε την πορεία των λογισμών και το πόσο μπορούν να φθείρουν την πνευματική μας ακεραιότητα ή και την προσπάθειά μας να βαδίσουμε προς αυτήν .
Τι είναι οι λογισμοί , πως ξεπηδούν στην καθημερινότητά μας , πως τους αναγνωρίζουμε και πως τους διαχειριζόμαστε είναι μερικά από τα θέματα που φωτίζει ο γέροντας Εφραίμ .
Απόσπασμα της συνέντευξης αυτής σας παρουσιάζουμε παρακάτω έτσι όπως δημοσιεύθηκε στο ρωσικό περιοδικό «Σλαβιάνκα»:
Τι είναι οι αμαρτωλοί λογισμοί και ποια είναι η πνευματική τους υπόσταση;
Είναι σκέψεις που αντιτίθεται στο θέλημα του Θεού και κινούνται στο χώρο της διανοίας του ανθρώπου είτε από την δική του θέληση είτε όχι . Ο νους είναι αεικίνητος και είτε ο ίδιος παράγει λογισμούς είτε εξωτερικοί παράγοντες τους προβάλλουν συνεχώς πάνω στην οθόνη του νου.
Από πού προέρχονται οι λογισμοί ;
Έχουν ως πηγή την εμπαθή καρδία του ανθρώπου ή τους ίδιους τους δαίμονες . Ο ίδιος ο Χριστός αποκαλύπτει : « Εκ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί , φόνοι μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι , βλασφημίαι.»( Ματθ. 15,19)
Τα πάθη του ανθρώπου παράγουν και τρέφονται με αμαρτωλούς λογισμούς . Οι δαίμονες είναι συγκεκριμένα όντα που τρέφουν ένα υπερβολικό μίσος για τον άνθρωπο και επιβουλεύονται με κάθε τρόπο την σωτηρία του ανθρώπου . Κύρια εργασία τους είναι να σπέρνουν κακούς , πονηρούς , αισχρούς, αμαρτωλούς , βλάσφημους λογισμούς στην διάνοια του ανθρώπου.
Υπάρχουν βέβαια και οι θεϊκοί λογισμοί που πηγή τους έχουν τον ίδιο τον Θεό ή τους Αγίους , οι οποίοι ενθαρρύνουν τον αμαρτωλό άνθρωπο σε μετάνοια , φέρνουν παρηγορία στους παντοιοτρόπως θλιβομένους , φωτίζουν τους ενάρετους ώστε «να ερευνούν τα βάθη του Θεού» (Α’ Κορ. 2,10)
Η πνευματική προκοπή του ανθρώπου φαίνεται κυρίως και από την ποιότητα των λογισμών που έχει . Να καλλιεργούμε τους αγνούς , τους αγίους, τους θεϊκούς λογισμούς. Να κάνουμε τον νου μας ένα εργοστάσιο καλών λογισμών όπως έλεγε ο μακάριος Γέροντας Παϊσιος.
Πώς να εντοπίσουμε τους λογισμούς και πως διαφέρουν από τις αμαρτωλές σκέψεις;
Μόνο με την νήψη μπορούμε να τηρούμε τον νου , να προσέχουμε και να εντοπίζουμε τους λογισμούς μας. Η νήψη είναι η εγκράτεια , η προσοχή που επιβάλλω στον νου μου.
Επιτυγχάνεται με την επίκληση του πάντιμου , μεγαλοπρεπούς και γλυκυτάτου ονόματος του Χριστού μας. Η ευχή , το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», το μεγαλύτερο όπλο κατά των δαιμόνων και των παθών , είναι αυτή που συγκρατεί τον νου που ελέγχει και τηρεί τους λογισμούς.
Οι λογισμοί είναι σαν τα αεροπλάνα που πετούν στον αέρα . Δεν εξαρτάται από εμάς αν πετούν συνεχώς τα αεροπλάνα στον αέρα. Εξαρτάται από μας και δεν πρέπει να αφήνουμε τους λογισμούς να προσγειώνονται μέσα μας, δηλαδή να τους αποδεχόμαστε , να συγκατατιθέμεθα σε αυτούς.
Ποια είναι η διαφορά μεταξύ της επιθυμίας και των λογισμών;
Η επιθυμία, η διάθεση που έχουμε για να κάνουμε ένα πράγμα, να ζητήσουμε κάτι είναι μια κίνηση της καρδίας , ενώ ο λογισμός κινείται στον χώρο της διανοίας.
Πρώτα επιθυμούμε και μετά η επιθυμία μας αυτή εκφράζεται εσωτερικά δια του λογισμού …Η αρχή όμως είναι επιθυμία , Η ρίζα είναι η επιθυμία. Κόβοντας τις αμαρτωλές επιθυμίες ουσιαστικά απαλλασόμεθα από την επήρεια των αμαρτωλών λογισμών.
Γι αυτό ο Κύριός μας όταν τόνιζε «ο βλέπων γυναίκα προς το επιθυμήσαι αυτήν ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού»( Ματθ.5,28) ήθελε να κόψει την ρίζα του πάθους.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει ότι η διάνοια του πιστού που αγωνίζεται στην προσευχή εύκολα καθαρίζεται από τους λογισμούς , όμως η καρδία του ανθρώπου που είναι η δύναμη που παράγει τους λογισμούς δεν μπορεί να καθαριστεί αν δεν καθαριστούν συνάμα και όλες οι άλλες δυνάμεις της ψυχής , το επιθυμητικό και το θυμικό .
Πρέπει να εξομολογούμαστε όλους τους λογισμούς μας ;
Οι λογισμοί που εισέρχονται καθημερινά στον νου μας είναι χιλιάδες , είναι αμέτρητοι . Το πλείστον αυτών των λογισμών είναι μάταιοι , αισχροί , αμαρτωλοί . Το ταγκαλάκι ξέρει καλά την δουλειά του και σπέρνει αυτούς τους λογισμούς. Εμείς ευθυνόμαστε μόνο όταν κάνουμε συγκατάθεση σε αυτούς , όταν υλοποιούμε αυτούς τους λογισμούς στην πράξη.
Ανάλογα σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεται ο άνθρωπος , κρίνεται και η αντιμετώπισή τουμε τους λογισμούς . Δηλαδή για τους τελείους , οι οποίοι έχουν την τέλεια πνευματική γνώση και επιτήρηση στους λογισμούς , η συγκατάθεση σε έναν αμαρτωλό λογισμό είναι εφαμάρτη. Σε κάποιον όμως που τώρα άρχισε την πνευματική ζωή μπορεί να μην είναι εφάμαρτη .
Ο άνθρωπος που αγωνίζεται σωστά εξομολογείται τους λογισμούς που επιμένουν που τον πιέζουν , που μόνος του με την προσευχή του και τον αγώνα του δεν μπορεί να τους αναχαιτίσει. Δεν είναι δυνατόν κάποιος να εξομολογείται όλους του τους λογισμούς. Αυτό είναι ψυχολογική ασθένεια. Πολλοί έρχονται στην εξομολόγηση με ένα τετράδιο στο οποίο έχουν γραμμένους τους λογισμούς τους , εκατοντάδες λογισμούς που περνάνε καθημερινά από την διάνοιά τους . Αυτό δεν είναι σωστό. Και τον εξομολόγο – πνευματικό κουράζουν αλλά και οι ίδιοι δεν ωφελούνται. Δεν είναι αυτό τήρηση των λογισμών , δεν είναι καρπός νήψεως και πνευματικής προκοπής είναι άρρωστη κατάσταση.
Μπορούμε να προσέλθουμε στο Αγ. Ποτήριο σε περίπτωση αν ακριβώς πριν την Θ.Μετάληψη μας ήρθε ένας αμαρτωλός λογισμός;
Και βέβαια να προσέλθουμε . Τι διαβάζουμε του Αγ. Ιωάννου του Δαμασκηνού πριν από την Θεία Μετάληψη; «Προ των θυρών του ναού σου παρέστηκα και των δεινών λογισμών ουκ αφίσταμαι».
Ο πόλεμος των λογισμών έχει χαρακτηρισθεί από τους πατέρες χαλεπός. Στην συγκεκριμένη περίπτωση θέλει άμεση περιφρόνηση αυτός ο λογισμός γιατί τον φέρνει ο εχθρός για να μας στερήσει την ευλογία από την Θεία Κοινωνία. Εκτός αν είναι ένας λογισμός που συνδέεται με κάποιο θανάσιμο αμάρτημα που δεν έχουμε εξομολογηθεί , αλλά νομίζω ότι ένας τέτοιος λογισμός δεν θα μας πολεμήσει εκείνη την στιγμή , ήδη προ πολλού θα ελέγχει την συνείδησή μας.
Υπάρχουν και κάποιοι ιδιαίτερα ολέθριοι λογισμοί που οδηγούν στον πνευματικό θάνατο;
Ναι οι λογισμοί της απελπισίας και της απόγνωσης . Αυτοί οι λογισμοί , λένε οι Πατέρες, είναι σαν να κόβουν το κεφάλι του αγωνιστού, οπότε δεν μπορεί να κάνει τίποτε, δεν μπορεί να πολεμήσει να αγωνιστεί. Ο πιστός δεν πρέπει να ξεχνά ποτέ την αγάπη και το έλεος του Θεού Πατέρα μας σε όποιο βάθος αμαρτωλότητας και αν πέσει. Δεν πρέπει να λησμονεί ότι υπάρχει ελπίδα ότι υπάρχει μετάνοια.
Ο Χριστός δεν ήρθε για να κρίνει τον κόσμο αλλά για να σώσει τον κόσμο . Ο Χριστός τον ληστή , τον κακούργο πάνω στον σταυρό , ρόγχο του θανάτου , δέχτηκε την μετάνοιά του και τον έσωσε , τον έβαλε στο Παράδεισο .
Πρέπει το ανδρόγυνο να αλληλοεξομολογούνται τους λογισμούς τους που έχουν ο ένας για τον άλλο ;
Νομίζω πως όχι . Καλύτερα να λένε τους λογισμούς τους στον κοινό πνευματικό . Να γνωρίζετε ότι ο διάβολος από την στιγμή που κάποιοι θα ενωθούν με τα στέφανα του γάμου , έχει βάλει ως στόχο του κάποια στιγμή να τους χωρίσει. Για αυτό υπάρχει ένας πόλεμος που δυστυχώς τα περισσότερα ζευγάρια δεν τον γνωρίζουν . Ενώ στην αρχή του γάμου ήταν όλα μέλι γάλα , η αγάπη ένωνε και τους δύο , μετά αρχίζουν οι διαφωνίες , οι τσακωμοί το «δεν μου αρέσεις» , «δεν σ αγαπώ». Όλα αυτά είναι πόλεμος.
Γιατί τι έγινε μετά από 10 χρόνια γάμου ή και περισσότερα και δεν αγαπά ο ένας τον άλλον ; Καλύτερα το ζευγάρι όταν αρχίζει να αντιμετωπίζει τέτοιου είδους προβλήματα να τα αναθέτει στον κοινό πνευματικό τους, ο οποίος με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος θα τους καθοδηγήσει ανάλογα και με την ευχή του θα αποπέμψει την δαιμονική ενέργεια που έχει εισχωρήσει για να τους χωρίσει. Προς Θεού δεν λέω να μην συζητούν μεταξύ τους οι σύζυγοι που αυτό επιβάλλεται για να υπάρχει ενότητα και αγάπη αλλά να μην λένε ο ένας στον άλλο τους αμαρτωλούς λογισμούς που τους σπέρνει ο διάβολος.
Πώς να πολεμήσουμε τους λογισμούς;
Με την νήψη και την ευχή « Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Ο άγιος Ιωάννης ο Σιναϊτης στην Κλίμακα αναφέρει: « Ιησού ονόματι μάστιζε πολεμίους». Οι πολέμιοι είναι τα πάθη μας , οι αμαρτωλοί λογισμοί μας , οι δαίμονες. Δεν υπάρχει αποτελεσματικότερος τρόπος , όταν η ευχή αυτή γίνεται με αυτομεμψία και πόνο καρδίας.
Αν δούμε ότι ο ένας λογισμός επιμένει και παρόλη την προσπάθεια μας και την προσευχή μας δεν μας αφήνει ήσυχους , τότε είναι καλό αυτόν τον λογισμό να τον εξομολογούμεθα. Η εξομολόγηση είναι πρακτική ταπεινοφροσύνη και «ταπεινοίς ο Θεός δίδωσι Χάριν» ( Ιακ. 4,6) Η ντροπή που θα νιώσουμε μπροστά στον πνευματικό με την εξομολόγηση του αμαρτωλού αυτού λογισμού , θα μας δικαιώσει ενώπιον του Θεού και ο Θεός θα μας απαλλάξει από την ενέργεια αυτού του πάθους, του
αμαρτωλού λογισμού .
Επίσης είναι πολύ καλό αλλά αυτό θέλει πολλή επιμέλεια , να καλλιεργούμε καλούς λογισμούς και να περιφρονούμε τους αμαρτωλούς , τους κακούς λογισμούς.
Η περιφρόνηση που θα δείξουμε στους κακούς που σπέρνει ο διάβολος , θα κάνει τον ίδιο διάβολο να σκάσει , να τραπεί σε φυγή , γιατί ο διάβολος είναι υπερόπτης , θέλει να τον προσέχουν, να ασχολούνται μαζί του , δεν ανέχεται να τον περιφρονούν .
Αν μπορείτε να καλλιεργήσετε αυτόν τον τρόπο , είναι ο πιο αναίμακτος όπως έλεγε και ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης. Να ζητούμε την ειρήνη την χαρά , την αγάπη του Χριστού και να μην προσέχουμε τον κακό μας εαυτό , τα πάθη , τους αμαρτωλούς λογισμούς . Να έχουμε το πρόσωπό μας στραμμένο- όλο το είναι μας- προς τον Χριστό και να ζητούμε το πρόσωπό Του , το έλεός Του . Έτσι σιγά σιγά χωρίς να το καταλάβουμε αγιαζόμαστε , φεύγει ο παλαιός άνθρωπος με τις επιθυμίες του και τους λογισμούς του , που μας ενοχλούσε και ενδυόμεθα τον καινόν , τον «κατά Θεόνκτισθέντα» Εφες.4,24)
http://www.diakonima.gr
Pride is a denial of God, an invention of the devil, contempt for men. It is the mother of condemnation, the offspring of praise, a sign of barrenness. It is a flight from God's help, the precursor of madness, the cause of downfall. It is the cause of satanic possession, the source of anger, the gateway of hypocrisy. It is the fortress of demons, the guardian of sins, the source of hardheartedness. It is the denial of compassion, a bitter Pharisee, a cruel judge. It is the foe of God. It is the root of blasphemy.
Pride begins where vainglory leaves off. Its midpoint comes with the humiliation of our neighbor, the shameless parading of our achievements, complacency, and unwillingness to be found out. It ends with the spurning of God's help, the exalting of one's own efforts and a devilish disposition.
Listen, therefore, all who wish to avoid this pit. This passion often draws strength initially from the giving of thanks, and at first it does not shamelessly urge us to renounce God. I have seen people who speak aloud their thanks to God but who in their hearts are glorifying themselves, something demonstrated by that Pharisee with his "O God, I thank You" (Luke 18:11).
Pride takes up residence wherever we have lapsed, for a lapse is in fact an indication of pride. And an admirable man said once to me, "Think of a dozen shameful passions. Love one of them, I mean pride, and it will take up the space of all the other eleven."
A proud Christian argues bitterly with others. The humble Christian is loath to contradict them.
The cypress tree does not bend to the ground to walk, nor does the haughty Christian bend down in order to gain obedience.
The proud man wants to be in charge of things. He would feel lost otherwise.
"God resists the proud" (James 4:6). Who then could have mercy on them? Before God every proud man is unclean. Who then could purify such a person?
For the proud correction is a fall, a thorn (cf. 2 Cor. 12:7) is a devil, and abandonment by God is madness. Whereas in the first two instances there are human cures available, this last cannot be healed by man.
To reject criticism is to show pride, while to accept it is to show oneself free of this fetter.
Pride and nothing else caused an angel to fall from heaven. And so one may reasonably ask whether one may reach heaven by humility alone without the help of any other virtue.
Pride loses the profits of all hard work and sweat. They cried out, but there was none to save them, because they cried out with pride. They cried out to God, but He paid no heed since they were not really trying to root out the faults against which they were praying.
An elder, very experienced in these matters, once spiritually admonished a proud brother who said in his blindness, "Forgive me, father, but I am not proud." "My son," said the wise old man, "what better proof of your pride could you have given than to claim that you were not proud?"
A help to the proud is submissiveness, a tougher and humbler way of life, and the reading of the supernatural feats of the Fathers. Even then there will perhaps be little hope of salvation for those who suffer from this disease.
While it is disgraceful to be puffed up over the adornments of others, it is sheer lunacy to imagine that one has deserved the gifts of God. You may be proud only of the achievements you had before the time of your birth. But anything after that, indeed the birth itself, is a gift from God. You may claim only those virtues in you that are there independently of your mind, for your mind was bestowed on you by God. And you may claim only those victories you achieved independently of the body, for the body too is not yours but a work of God.
Do not be self-confident before judgment has been passed on you. Remember the guest at the marriage feast. He got there, and then, tied hand and foot, he was thrown into the dark outside (cf. Matt. 22:13). So do not be stiff-necked, since you are a material being. Many although holy and unencumbered by a body were cast out of Heaven.
When the demon of pride gets a foothold for himself among his own servants, he appears to them, in sleep or awake, and he looks like a holy angel or martyr and he hints at mysteries to be revealed or spiritual gifts to be granted, that the wretches may be deceived and driven utterly out of their minds.
If we were to die ten thousand times for Christ, we would still not have repaid what we owe, for in value rather than physical substance there is no comparison between the blood of God and that of His servants.
We should always be on the lookout to compare ourselves with the Fathers and the lights who have gone before us. If we do, we will discover that we have scarcely begun the ascetic life, that we have hardly kept our vow in a holy manner, and that our thinking is still rooted in the world.
A real Christian is one whose soul's eye is not haughty and whose bodily senses are unmoved.
A Christian is one who fights his enemies, like the wild beasts that they are, and harries them as he makes his escape from them.
To be a Christian is to know ecstasy without end and to grieve for life.
A Christian is shaped by virtues in the way that others are shaped by pleasures.
A Christian has an unfailing light in the eye of the heart.
A Christian is an abyss of humility in which every evil spirit has been plunged and smothered.
Pride makes us forget our sins, for the remembrance of them leads to humility.
Pride is utter poverty of soul disguised as riches, imaginary light where in fact there is darkness. This abominable vice not only stops our progress but even tosses us down from the heights we have reached.
The proud man is a pomegranate, rotten within, while outwardly radiant.
A proud Christian needs no demon. He has turned into one, an enemy to himself.
Darkness is alien to light. Pride is alien to every virtue.
Blaspheming words rise up in the hearts of the proud, heavenly visions in the hearts of the humble.
A thief hates the sun. A proud man despises the meek.
It happens, I do not know how, that most of the proud never really discover their true selves. They think they have conquered their passions and they find out how poor they really are only after they die.
The man ensnared by pride will need God's help, since man is of no use to him.
I captured this senseless deceiver once. It was rising up in my heart and on its shoulders was vainglory, its mother. I roped them with the noose of obedience and flailed them with the whip of humility. Then I lashed them and asked how they had managed to gain access to me. "We have no beginning and no birth," they said, "for we are the source and the begetters of all the passions. The strongest opposition to us comes from the contrition of heart that grows out of obedience. We can endure no authority over us, which is why we fell from heaven though we had authority there. In short, we are the authors and the progenitors of everything opposed to humility, for everything that favors humility brings us low. We prevail everywhere except in heaven. So, then, where will you run to escape us? You will find us often where there is patient endurance of dishonor, where there is obedience and freedom from anger, where there is willingness to bear no grudge, where one's neighbor is served. And our children are the falls of those who lead the life of the spirit. Their names: Anger, Calumny, Spite, Irritability, Shouting, Blasphemy, Hypocrisy, Hatred, Envy, Argumentativeness, Self-will, Disobedience.
"There is only one thing with which we cannot interfere, and the violence you do us will make us admit what this is. If you can honestly condemn yourself before the Lord, then indeed you will find us as flimsy as a cobweb. For, you see, Vainglory is pride's saddle-horse on which I am mounted. But holy Humility and Self-accusation will laugh at the horse and its rider and will joyfully sing the song of triumph: 'Let us sing to the Lord, for He has been truly glorified. Horse and rider He has thrown into the sea' (Exod. 15:1), into the depths of humility."
Such is the twenty-third step. Whoever climbs it, if indeed anyone can, will certainly be strong.
Saint John Climacus
We see the grace of God openly working in life. If a man was proud, a lover of self, and unkind, but became humble and gracious, he became so by the power of grace. By the power of grace the unbeliever becomes a believer; the lover of money, no longer greedy, but honest and generous by the power of grace. The glutton becomes moderate in eating from the conscious knowledge of high moral purpose, by the grace of God; he who hated and was full of malice, a lover of his fellow man by the power of grace; he who was cold toward God and toward the Church is transformed, he becomes a fervent believer in God, by the act of grace. "From this it is evident that many live without grace, not knowing its importance and its need for themselves, and do not seek it... Many live in all kinds of abundance, and pleasure, but they have no grace in their hearts, this most valuable treasure for the Christian, without which the Christian cannot be a true Christian and inherit the kingdom of God."
"The sign of God's mercy and that of His Most Holy Mother of God toward us, after or during prayer, is peace within the heart, especially after the affect of some passion, which is the absence of peace of soul. By peace of soul and a certain holy inclination of the heart we can easily ascertain that our prayer is heard and the grace asked for is received."
Take advantage then, Christian, of God's treasure of grace! "When you pray to the Father and the Holy Spirit in the Trinity, the One God, do not seek Him outside yourself, but perceive Him within yourself as living in you, completely penetrating within you and knowing you. Know ye not that ye are temples of God, and the Spirit of God dwelleth in you?"
Remember "that your soul is like some imprint of godliness and all the riches of the soul consist of God, as within a treasure (the treasure of grace) from which we can draw every spiritual good, by the prayer of faith, and by patience, and by purifying ourselves from all iniquity."
"As there is an overabundance of sources of water on earth, and all drink from them, come and draw freely, for the Lord is an ocean of spiritual waters; come and draw all the spiritual good with the dipper of true, firm, and unashamed faith. Only extend this hearty dipper and you will inevitably draw abundantly the water of life, the forgiveness of sins, and peace of conscience. But fear doubt; it deprives you of the means of drawing forth every mercy of God."
The waters from this source you will also find in communion with the saints during prayer; they are in the graceful life of the Church. "The priesthood and in general, all the saints, are blessed water containers, from which the water of grace is transmitted to other believers. Living waters will flow from the depths of rivers."
In such a manner Father John teaches us the fundamental truths of the Christian faith and life founded on these truths. The value of his theological teaching for us consists in the close connection between his theological thought, his words, his life, and all his sanctified activity. The value is in this, that his personal life is justified, proved, and realized by his faith in action. "Experience!" - "Based on experience!" with this exclamation Father John often finishes his separate writings. "No matter how many times I prayed with faith, God always heard me and answered my prayers." What can be said stronger than these words!
St. John of Kronstadt
God's grace always assists a struggler, but this does not mean that a struggler is always in the position of a victor; sometimes the beasts did not touch the righteous ones, but by no means did they not touch them always. What is important is not victory or the position of a victor, but rather the labor of striving towards God and devotion to Him. Great is the Apostle Paul, but he asks the Lord many times ('thrice" means not once, but many times) that the messenger of Satan depart from him, for he "buffets" him, making some sort of attacks that are difficult and averse to his spirit. But the Lord leaves him in such a position: "My grace is sufficient for thee" (2 Cor. 12:7-9) - enough assistance of grace and gifts are provided for him. The Lord wants from the apostle the striving which cleanses his soul.
What is important is the state of the soul, the striving towards God, and not the stature of a victor. "Strength is made perfect in weakness"(2 Cor. 12:9). Though a man may be found in a weak state, that does not at all mean that he has been abandoned by God. The Lord Jesus Christ, according to the worldly view, was in trouble, but when the sinful world considered Him to be completely destroyed, in actuality He was victorious over death and hades. The Lord did not promise us positions as victors as a reward for righteousness, but told us, "In the world we shall have tribulation, but be of good cheer, I have overcome the world" (Jn. 16:33). The power of God is effective when a person asks for the help of God, acknowledging the weakness and sinfulness of his nature. This is why humility and the striving towards God are the fundamental virtues of a Christian.
Saint John of Shangai
