Μία ψυχολόγος περπατούσε ανάμεσα στο κοινό της όση ώρα τους μιλούσε για τη διαχείριση του άγχους. Τη στιγμή που ύψωσε ένα ποτήρι με νερό, όλοι σκέφτηκαν ότι θα έκανε την κλασική ερώτηση «είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο;» Αντί για αυτό όμως, εκείνη, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της, έκανε την ερώτηση: «Πόσο βαρύ είναι ένα ποτήρι με νερό;»
Διάφορες απαντήσεις ακούστηκαν, με διακύμανση από 100 ως 300 γραμμάρια. Εκείνη απάντησε:
«Το απόλυτο βάρος του δεν έχει σημασία. Εξαρτάται από το πόση ώρα το κρατάμε. Αν το κρατήσω για ένα λεπτό δεν είναι πρόβλημα. Αν το κρατήσω για μία ώρα θα μου πονέσει ο ώμος. Αν το κρατήσω για μία ημέρα θα μουδιάσει ο ώμος μου και θα παραλύσω. Σε κάθε περίπτωση, το βάρος του ποτηριού δεν αλλάζει, αλλά όσο περισσότερο το κρατήσω τόσο πιο βαρύ θα γίνεται».
Και συνέχισε: «Τα άγχη και οι ανησυχίες στη ζωή είναι ακριβώς όπως αυτό το ποτήρι νερό. Αν τα σκέφτεστε λίγο δεν θα συμβεί τίποτε. Αν τα σκέφτεστε κάπως παραπάνω θα αρχίσουν να σας ενοχλούν. Και αν τα σκέφτεστε συνεχώς θα αισθανθείτε παράλυτοι, ανίκανοι να κάνετε οτιδήποτε».
Να θυμάμαι να αφήνω το ποτήρι κάτω.
Αγαπητή εν Κυρίω Α.!
Τρομερή είδηση μου φέρατε με το γράμμα σας. Και ποιος τώρα θα βοηθήσει εσάς και την κόρη σας; Ε, εσείς έχετε κάποια ελπίδα, αλλά μόνο σε περίπτωση που έχετε πίστη. Σχετικά με την κόρη, ας σιωπήσουμε προς το παρόν, διότι τώρα ούτε εσάς ούτε κανέναν άλλο πρόκειται να ακούσει, αφού θεωρεί ότι στη ζωή της δεν συμβαίνει κάτι το ιδιαίτερο. Ζει όπως όλοι οι κανονικοί άνθρωποι.
Τέτοιος είναι ο γενικός κανόνας της εποχής μας. Το ότι αυτό είναι δρόμος, που οδηγεί κατευθείαν στην απώλεια και σε φοβερές ασθένειες, αυτό προς το παρόν ούτε που περνά από τον νου και την αίσθησή μας. Θέλετε να ακούσετε από μένα πώς πρέπει να οικοδομείται η χριστιανική ζωή. Ευχαρίστως, μόνο που αυτό τώρα δεν ταιριάζει στην κόρη σας. Γι’ αυτό χρειάζεται να αρχίσει να σκέφτεται και να αισθάνεται χριστιανικά.
1. Να σταματήσει να ζει στην πορνεία (ας θυμηθούμε την ευαγγελική διήγηση: «πέντε γὰρ ἄνδρας ἔσχες, καὶ νῦν ὃν ἔχεις οὐκ ἔστι σου ἀνήρ»).
2. Να μετανοήσει και οπωσδήποτε να κάνει Ευχέλαιο.
3. Να ζει μόνη με καθαρότητα, αναθρέφοντας το παιδί.
Τίποτε τέτοιο δεν θα κάνει.
Κι εσείς μην παίζετε με τις λέξεις, δεν υπάρχει το θέλημα του Θεού ούτε σε ένα από τα έργα, που περιγράψατε. Είναι το θέλημα του απειθούς ανθρώπου συν το θέλημα του εχθρού του ανθρωπίνου γένους. Ορίστε τί πρέπει να συνειδητοποιήσετε καλά και να αρχίσετε η ίδια να μετανοείτε για όλη τη ζωή σας, μιας και για την κόρη θα ζητηθούν ευθύνες από εσάς. Αυτή δεν ανατράφηκε ούτε με πίστη ούτε με υγιείς ηθικές αρχές. Εσείς, λοιπόν, πρέπει να μετανοείτε και να προσεύχεστε και να κλαίτε από την καρδιά σας ενώπιον του Θεού και δια παντός να ικετεύετε για την κόρη σας. Τίποτα περισσότερο δεν μπορείτε να κάνετε γι’ αυτή και για σας. Κι αφού πια μετακομίζετε σε νέο διαμέρισμα, ας μείνετε η ίδια σε δυάρι, εγκαθιστώντας τους στο ένα δωμάτιο. Στο μέλλον, σε σας θα αναζητήσει καταφύγιο και όχι άπαξ- κόρη σας είναι. Μα πώς εσείς, χριστιανή ούσα, με ρωτάτε για τις εκτρώσεις; Αφού αυτό είναι δολοφονία του βρέφους και συγχρόνως δολοφονία της μητέρας.
Λοιπόν, συνειδητοποιήστε τα έργα σας με αυτή τη συναίσθηση, αφού κάθε συμμέτοχος σε αυτό το αμάρτημα είναι δολοφόνος. «Πόρνοι, μοιχοὶ και φονεῖς βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι». Διότι εκτελούν τα έργα του διαβόλου, κι αυτός είναι ανθρωποκτόνος απ’ αρχής.
Για σας μόνο μία συμβουλή μπορεί να υπάρξει: να συνειδητοποιήσετε την άκρως άσχημη κατάσταση της ψυχής σας και την ακόμη πιο βαριά κατάσταση της ψυχής της κόρης σας, να συνειδητοποιήσετε και να αρχίσετε να προσεύχεστε, βγάζοντας λίγο-λίγο από τη ζωή σας τον όλεθρο, που την αποπλανά.
Δεν αρμόζει να γράφετε τέτοια γράμματα το Πάσχα, όταν σε όλους ο Κύριος υπόσχεται τη χαρά της αιωνίου ζωής και όλους καλεί στον εαυτό Του. Το μόνο που πρέπει να κάνετε τώρα, είναι να επιστρέψετε χωρίς συμβιβασμούς στον Θεό.
Πηγή: «με λεπτότητα και αγάπη
Επιστολές του Γέροντα Ιωάννη της Μονής των Σπηλαίων (Πσκωφ)”
Although saints are not substitutes for Christ, Orthodox Christians believe firmly in the communion of saints. By this we mean that the Church Triumphant in heaven is not insensitive to the needs and sufferings of the Church Militant on earth. The two churches remain connected through the bond of love which is expressed through prayer. The communion of saints is a communion of never-ending prayer.
Thus, besides our Church Family on earth, we belong to a larger family of God, which includes those who have gone before us. We are united with those in heaven. We call this the Communion of Saints, that is, the union of all who share in the life of Christ, whether on earth or in the other world.
Commenting on this, Fr. Kallistos Ware writes: “In God and in His Church there is no division between the living and the departed, but all are one in the love of the Father. Whether we are alive or whether we are dead, as members of the Church we still belong to the same family, and still have a duty to bear one another's burdens. Therefore just as Orthodox Christians here on earth pray for one another and ask for one another's prayers, so they pray for the faithful departed and ask the faithful departed to pray for them. Death cannot sever the bond of mutual love which links the members of the Church together.”
Fr. John of Kronstadt writes on the communion of saints: “We live together with them (the Saints in heaven), in the house of the Heavenly Father, only in different parts of it. We live in the earthly, they in the heavenly half; but we can converse with them, and they with us.”
How effectively the Communion of Saints is expressed on the walls of Orthodox Churches where the angels, prophets, apostles, martyrs and saints are all gathered together with the worshippers around the figure of the All-Ruling Christ in the dome. The entire Church, that in heaven and that on earth, converses with each other and lifts its heart in praise to God.
Sergius Bolshakoff caught this when he visited the Monastery of Dionysiou on Mt. Athos. He writes: “The church had its own air of mystery. A few red lamps burned before the golden iconostasis and the icons on the stand. Hieratic saints solemly looked down from the blue walls. It seemed as though they, too, had come to assist at the Liturgy, representing the church triumphant.”
Noting the small congregation in church one Sunday morning, a cynic said to the priest, “Not many in church this morning, Father. Not many at all.” The old priest replied, “You are wrong, my son. There were thousands at church this morning. Thousands and thousands and tens of thousands.” For, the priest had just read in the prayers of the liturgy: “Therefore with angels and archangels and all the company of heaven we laud and magnify thy glorious name, evermore praising Thee . It was the Communion of Saints in action!
задавал иногда Старец вопрос, и сам же решал его: "Или от того, что не знают, что должно делать и чего избегать; или если знают, то забывают; если же не забывают, то ленятся, унывают. Наоборот: так как люди очень ленивы к делам благочестия, то весьма часто забывают о своей главной обязанности, служить Богу. От лености же и забвения доходят до крайнего неразумия или неведения. Это три исполина: уныние или леность, забвение и неведение, от которых связан весь род человеческий нерешимыми узами. А затем уже следует нерадение со всем сонмищем злых страстей. Потому мы и молимся Царице Небесной: "Пресвятая Владычица моя Богородице, святыми твоими и всесильными мольбами отгони от меня смиренного и окаянного раба твоего лень, уныние, забвение, неразумие, нерадение, и все скверные, лукавые и хульные помышления.
старца Амвросия Оптинского
The elder said: In order for you to have time for prayer you must not concern yourself with things that other people can do. Let's take an example. A doctor should not be concerned with gauzes and bandages. A nurse can do that. The doctor will take care of the serious matters. He'll do the examinations and operations, etc. If he sits to put the gauze he won't get to the serious work and then to many who have need won't benefit. The same with you. Pray for your suffering parishioners (applied to the correspondent and two other priests) remember their names and note those who have greater need. It's better for you to know what pains each one. That way the prayer is better.
Elder Paisios
