Friday, December 6, 2013

Prayer is.......( Saint Nektarios )


TRUE PRAYER is undistracted, prolonged, performed with a contrite heart an alert intellect. The vehicle of prayer is everywhere humility, and prayer is a manifestation of humility. For being conscious of our own weakness, we invoke the power of GOD.

PRAYER unites one with GOD, being a divine conversation and spiritual communion with the Being that is most beautiful and highest.

PRAYER IS FORGETTING EARTHLY THINGS,

AN ASCENT TO HEAVEN.

THROUGH PRAYER

WE FLEE TO GOD.

PRAYER is truly a heavenly armor, and is alone can keep safe those who have dedicated themselves to God. Prayer is the common medicine for purifying ourselves from the passions, for hindering sin and curing our faults. Prayer is an inexhaustible treasure, an unruffled harbor, the foundation of serenity, the root and mother of myriad's of blessings.



Saint Nektarios

Psalm 50 in Romanian - Psalmul 50 în limba română

Τι ειναι το Πάτερ ημών...( Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος )


«Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς»

Άνθρωπέ μου, ονομάζεις Πατέρα τον Θεό; Καλά τον ονομάζεις.

Διότι είναι Πατέρας όλων. Αλλά φρόντιζε να πράττεις τα έργα που αρέσουν στον Πατέρα σου. Εάν όμως πράττεις κακά έργα είναι φανερό ότι ονομάζεις πατέρα τον διάβολο. Διότι αυτός είναι που εποπτεύει τα κακά. Γι΄ αυτό φρόντιζε να ξεφεύγεις από αυτόν και να αρέσεις στον αγαθό Πατέρα και δημιουργό σου.

«Αγιασθήτω το όνομά σου».

Τι λοιπόν; δεν είναι Άγιος ο Θεός; Ναι είναι άγιος, αλλά αυτό λες στην προσευχή: Σε μένα να αγιασθεί το όνομά σου, για να δουν οι άνθρωποι τα καλά έργα μου και να δοξάσουν τον Πατέρα και δημιουργό μου.

«Ελθέτω η βασιλεία σου». Τι λοιπόν; δεν είναι ο Θεός βασιλιάς και πρόκειται να έλθει η βασιλεία του; Ναι είναι βασιλιάς όλων, αλλά όπως ακριβώς μια πόλη που περικυκλώθηκε από εχθρούς, ζητά να έλθει ο στρατός του βασιλιά και να την ελευθερώσει, έτσι λοιπόν και εμείς που περικυκλωθήκαμε από τις εχθρικές δυνάμεις και από τις αμαρτίες μας και από τους πονηρούς λογισμούς, ζητάμε να έλθει η βασιλεία του Θεού, να μας ελευθερώσει. Και εξηγώντας με άλλο τρόπο: Επειδή ο προφήτης λέει: «εβασίλεψε ο Θεός στα έθνη» (Ψαλμ. μστ΄ 9) χρησιμοποιώντας τον παρελθόντα χρόνο σαν μέλλοντα, γι΄ αυτό κραυγάζουμε: Ας έλθει η βασιλεία σου, Κύριε, δηλαδή ας έλθουν τα ελέη Σου σε μας.

«Γενηθήτω το θελημά σου ως εν ουρανώ και επί της γης».

Λέει λοιπόν τα εξής: Κύριε, όπως ακριβώς έγινε το θέλημά σου στον ουρανό, και ζουν όλοι οι άγγελοι με ειρήνη, και δεν υπάρχει ανάμεσά τους κάποιος να σπρώχνει και ο άλλος να του ανταποδίδει σπρώξιμο, ούτε κάποιος να χτυπά κι άλλος να δέχεται το χτύπημα, αλλά όλοι βρίσκονται σε απέραντη ειρήνη, έτσι και σε μας τους ανθρώπους που είμαστε στη γη να γίνει το θέλημά σου. Ώστε όλα τα έθνη με ένα στόμα και με μια καρδιά να δοξάσουμε τον δημιουργό και Σωτήρα μας.

«Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον».

Ζητούμε να λάβουμε τον επιούσιον άρτο. Άρτος όμως της ψυχής είναι ο λόγος του Θεού, όπως είπε κάποιος από τους Αγίους: Παιδί μου, «άνοιγε το στόμα σου για να πεις λόγο Θεού» (Παροιμ. κδ΄ 76 ή λα΄ 8). Και γι΄ αυτό είναι καλό συχνά να μνημονεύουμε τον Θεό παρά να αναπνέουμε.

«Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών».

Λέει λοιπόν, το εξής: Και χάρισε τα χρέη μας, δηλαδή, τις αμαρτίες μας και τα φταιξίματά μας, όπως κι εμείς συγχωρούμε όσους από τους αδελφούς μας μας φταίνε κι αμαρτάνουν σ΄ εμάς, και ελεύθερους και δούλους, και όλους όσοι βρίσκονται στην εξουσία μας. Λέγοντας αυτά, άνθρωπέ μου, εάν λοιπόν πράττεις έτσι, κατανόησε ότι είναι φοβερό να πέσουμε ως ένοχοι στα χέρια του ζωντανού Θεού. Και αφού διορθωθείς επέστρεψε προς τον δημιουργό και Κύριο.

«Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού».

Εάν ζητήσει ο Σατανάς να μας κοσκινίσει όπως το σιτάρι, όπως ακριβώς ζήτησε να κοσκινίσει και τους αποστόλους, και όπως ήταν φυσικό απέτυχε, και όπως και την παλιά εποχή και τον Ιώβ, μη δώσεις σ΄ αυτόν εξουσία εναντίον μας. Αλλά, εάν και πονηρός άνθρωπος θελήσει να μας βάλει σε πειρασμό η να μας αδικήσει, μη μας δώσεις στο θέλημά του αλλά σκέπασέ μας κάτω από την σκέπη των φτερών σου.

«Ότι σου εστίν η βασιλεία και η δύναμις».

Κύριε, επειδή είναι δική σου η βασιλεία, μη μας αφήσεις να φοβηθούμε άλλη βασιλεία, ούτε άλλη κυριαρχία, αν και είμαστε άξιοι της κολάσεως, για τις αμαρτίες μας. Εσύ, τιμώρησέ μας με όποιον τρόπο θέλεις, και μη μας παραδώσεις στα χέρια ανθρώπων. Αλλά ας πέσουμε για τιμωρία στα χέρια σου, διότι όπως είναι η μεγαλοσύνη σου, έτσι είναι και το έλεός σου, Πατέρα παντοκράτορα στους αιώνες. Αμήν.


Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Γέροντας Ιάκωβος – Συζητάει με τους Οσίους Δαβίδ και Ιωάννη Ρώσο




Το 1977 ο π. Ιωάννης Βερνέζος, στο Προκόπι Εύβοιας, του ζήτησε να προσευχηθεί, γιατί παρ’ όλες τις προσπάθειες δεν μπορούσε να βρει νερό και όλα είχανε ξεραθεί. Την εποχή μάλιστα της οργανωμένης
εξέγερσης για τα δάση του Μπέκερ, όταν πολλοί στραφήκανε και κατά του π. Ιωάννη. Τότε ο π. Ιάκωβος υποσχέθηκε ως εξής:

-Θα πάω αμέσως να κάνω την προσευχή μου στον άγιο Δαβίδ, να βρεις νερό. Θα πω στον Όσιο να έρθει εκεί, να πάρει και το θείο Ιωάννη (το Ρώσο) και όπως με το ραβδί του χτύπησε κι έβγαλε νερό στο μοναστήρι του, έτσι να χτυπήσει και να βγάλει νερό στον καλό μας ιερέα.



Βρέθηκε γρήγορα νερό και, όταν ο π. Ιωάννης πήρε τηλέφωνο να ευχαριστήσει, πριν ειπεί οτιδήποτε, ο γέροντας ενημέρωσε:
-Πάτερ μου, αφού παρακάλεσα θερμά, μου είπε ο όσιος Δαβίδ έσκυψε το κεφάλι του, χαμήλωσε το βλέμμα και μου έκανε νόημα ότι θα βρεις νερό, προχώρει!

Είναι περίεργο ότι ένιωθε αλλιώς για τους άλλους Αγίους και αλλιώς για τον όσιο Ιωάννη το Ρώσο, τον όποιο μάλιστα καλούσε για βοήθεια μαζί με τον όσιο Δαβίδ. Όταν καλούσε και τους δύο, έδινε την εντύπωση ότι ο όσιος Ιωάννης ήτανε αναγκαίος ως νεώτερος, να τρέξει γρηγορότερα, επειδή ο όσιος Δαβίδ ήτανε γηραιός. Με τον όσιο Ιωάννη όμως δεν γινόταν επιτακτικός, όπως με τον όσιο Δαβίδ.

Ντρεπόταν ακόμη και να λειτουργήσει στο Προσκύνημα του όσιου Ιωάννη, στο Προκόπι. Του ζητούσαν:
-Ελάτε, π. Ιάκωβε, να λειτουργήσετε στον όσιο Ιωάννη.
Και κείνος απαντούσε:
-Είμαι άξιος εγώ ο χοϊκός να βρεθώ μπροστά στο θείο Ιωάννη!
Και πάντα, όταν πρόφερε το όνομα του όσιου Ιωάννη, τον οποίο συχνότερα έλεγε «θείο Ιωάννη» και «Ομολογητή», η φωνή του στις λέξεις «θείος» και «Ομολογητής» έπαιρνε μια μεγαλόπρεπη επισημότητα,

λες κι έβλεπε τον άγιο μπροστά του και τον προσφωνούσε ως βασιλέα.





Τον όσιο Ιωάννη όχι μόνο τον παρακαλούσε να συντρέχει στις ανάγκες των πιστών, μα τον έβλεπε ζωντανό, έξω από τη λάρνακα του, να σπεύδει σε βοήθεια. Το 1986, ο π. Ιάκωβος διηγόταν πως ο άγιος Ιωάννης εργάζεται ζωντανός έξω από τη λάρνακα. Τον ρώτησα χαμηλόφωνα, καθώς καθόμουν δίπλα του:
-Τον είδατε σεις έξω;



Ο γέροντας συνέχισε, γιατί στη συζήτηση βρισκόσανε κι άλλοι. Το ίδιο ερώτημα, του το έκανα δυο φορές ακόμα, χαμηλόφωνα, να μην ακούσουνε οι άλλοι. Τότε αφοπλιστικά, χωρίς ν’ αλλάξει ρυθμό, απάντησε:
-Αφού τον βλέπεις το πρωί, που μαζεύεται ο Άγιος και μπαίνει στη λάρνακα του! Είναι ώρες που δε βρίσκεται στη λάρνακα!
Το θαύμα τούτο, ότι κάποτε ο Άγιος Ιωάννης δε βρίσκεται στη λάρνακα του, το έχουνε διαπιστώσει και άλλοι, όπως ο ιερέας-προϊστάμενος του Προσκυνήματος. Ο όσιος Ιωάννης αξίωνε το μακαριστό γέροντα με διαλογική συζήτηση εναργή και αφοπλιστική. Ακόμα περισσότερο, ο γέροντας έβλεπε ολόσωμο και ζωντανό τον Όσιο, με τον όποιο συζητούσε. Επιστρέφοντας από ιατρικές εξετάσεις, πέρασε, όπως πάντα, να προσκυνήσει τον όσιο Ιωάννη. Γονάτισε στη λάρνακα του οσίου και σε λίγο είδε τον Όσιο να του λέει. καθώς τα διηγήθηκε ο ίδιος ο γέροντας:
-Έχω μια δουλειά τώρα και πρέπει να φύγω. Εσύ να μη δεχτείς να κάνεις Εσπερινό μέχρι να επιστρέψω.

Όταν γύρισε ο Άγιος, του είπε:
-Νομίζεις ότι ευλογώ όλους όσους έρχονται εδώ; Να, αυτή τη γυναίκα, που προσκύνησε τώρα με τα παιδιά της, δεν την ευλόγησα.
«Γιατί»; ρώτησε ο π. Ιάκωβος.
-Γιατί βλαστημάει τα παιδιά της!


Από το βιβλίο «Ο Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης»



http://iliaxtida.wordpress.com

Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ... ΤΗΣ ΘΛΙΨΕΩΣ ( Γέρων Ἐφραίμ Κατουνακιώτης )



«Ἀπό τήν ὑπομονή στίς θλίψεις διακρίνονται ὅσοι ἀγαποῦν τόν Θεό.
Ὅταν ὁ Θεός θελήσει νά βοηθήσει μία ψυχή βασανισμένη, δέν τήν ἀπαλάσσει ἀπό τίς θλίψεις, ἀλλά τῆς χαρίζει ὑπομονή.
Ὅλοι οἱ Ἅγιοι στήν θλίψη ἐδοκιμάσθηκαν καί ὄχι στήν χαρά. Καί ὁ Χριστός στούς μακαρισμούς, τήν θλίψη ἐμακάρισε καί ὄχι τήν χαρά.
Νά εὐχόμεθα ὁ Θεός νά μᾶς δίδει ὑπομονή καί ὄχι νά μᾶς πάρει τά βάσανα, γιατί αὐτά μᾶς πηγαίνουν στόν παράδεισο». 


Γέρων Ἐφραίμ Κατουνακιώτης 


http://agioritikesmnimes.blogspot.ca/

We Must Honor The Saints (PART 6) - St. John of Kronstadt


We are obligated to have a living, spiritual union with the heavenly world: with the Saints, the Apostles, the Prophets, the Martyrs, and the Righteous. Because all of them are members of Christ's Body, of His Holy Church, to which
we also belong, despite our sinfulness. This is why we call upon them during worship, we speak with them, we thank them, and we praise them. It is an urgent need for all Christians to be united spiritually with them, if they desire to advance in the way of the Gospel. Because the Saints are our friends who guide us toward salvation by praying and interceding for us.



The Saints, through the grace of God, see us because they live in God and God lives in them. They are all one spirit with the Lord, for "he that is joined unto the Lord is one spirit" (1 Cor. 6:17), and the Lord sees and hears everything. Therefore, when you go to church—for example—and you see the icons of the Saints of God, believe that they are looking at you, and, above all, that they see what is in your heart.
 


God "rests upon the Saints" (Isa. 57:15). His power is found both within their names and icons. When someone calls upon the Saints with faith, their icons can perform miracles. The Lord greatly respects the works of His hands, whom He adorned with logic and free will (that is, the angels and the Saints), and through them He carries out our sanctification and salvation. Therefore, don't say, "I will ask help only form God for my various needs." Sometimes it is necessary for you to also
go to the Saints, as His instruments. God Himself does not want these temples of His Grace and 


Holy Spirit to remain inactive in our salvation.
The Saints kept and fulfilled the word of God. The Lord now fulfills their word. They worked for Him; He now works on their behalf. The Lord Himself stated, "with what judgment ye judge, ye shall be judged: and with what measure ye mete, it shall be measured to you again" (Mt. 7:2). This is why the Lord quickly fulfills the requests that the Saints make on our behalf. 



The Saints of God are successful merchants who became rich by acquiring all the spiritual treasures, all the virtues: meekness, humility, abstinence, patience, fervent faith, hope, and love.
Thus, we ask for their holy prayers, just as
a pauper asks for assistance from a wealthy man: so they can help us in our spiritual poverty; so they can teach us how to pray and how to improve in all the virtues; so they intercede for us with the boldness they possess before God for the sins we have committed until now to be forgiven; and so we can be shielded  from the sins that await us in the future. We go to the shops of earthly businessmen to purchase their merchandise. How is it possible for us not to address the heavenly merchants as well with our fervent prayer? How is it possible for us not to ask for their intercessions before God for our sins to be forgiven and for us to receive grace? It is very natural for us to do this.
 

Call upon the Saints with wholehearted faith and sincere love, if you want them to hear and fulfill your prayer. The Saints pleased God with their faith and love. They desire the same from you.
Along with your faith and love, also unite the honor that is due to them.

Doing God's will and not our own...( Elder Macarius )


The key to our spiritual maturity is humility. It is in humility that we are able to do God's will. God's will works in two ways: Things that He desires and those that He permits. It is when we we surrender our own will that we begin to see what He desires for us and are able to differentiate from those He permits.


Elder Macarius says,
Since God's will works in two ways, it does not bind us or make us unfree. Some things He desires; others He permits. The second way is made manifest when we insist on things happening as we think best. But when we docilely abandon ourselves to His will, He manifests the first, which is, ultimately, of greater advantage to us.
This idea of surrender of our will is not easy to accomplish and requires much work with such activities like fasting, prayer, reading of Scripture, participating in the Sacraments––all the elements of the Orthodox Way of Life. This is the aim of the Orthodox Way of Life.



Elder Macarius

On illness ( Saint Seraphim of Sarov )




The body is the handmaid of the soul, and the soul — its queen. Therefore it often happens that by the mercy of God our body is debilitated by illnesses. Passions weaken because of illnesses, and the person becomes well. Sometimes bodily illness itself is born of passions. To bear illness with patience and gratitude is regarded as a feat, and even more than one.

One elder, suffering from dropsy, told this to the brethren who came to him, desiring to heal him: "Fathers, pray, that my inner person is not subjected to a similar illness. But concerning the present illness, I ask God that he not suddenly relieve me of it, "for though our outward man perish, yet the inward man is renewed day by day" (2 Cor. 4:16).



Saint Seraphim of Sarov
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...