- Γιατί στενοχωριέσαι; Βούλιαξαν τα καράβια σου; Πού τα έβγαλες και βούλιαξαν ; στον Ατλαντικό;
Καλά, βγάζουν τα καράβια με τέτοιο καιρό στον ωκεανό; Πόσα βούλιαξαν;
- Όλα, Γέροντα, βούλιαξαν.
- Ε, τότε είσαι ακτήμων και μπορείς να γίνης καλή μοναχή!
- Γέροντα, αυτόν τον καιρό, στενοχωριέμαι πολύ.
Γιατί δεν δοξάζεις διαρκώς τον Θεό; Τί σου λείπει; Να έχη λύπη ένας άνθρωπος που βρίσκεται μακριά από τον Χριστό, το καταλαβαίνω αλλά να έχη λύπη ένας που είναι κοντά στο Χριστό , δεν το καταλαβαίνω, γιατί , και πόνο να έχη,ο πόνος του μελώνεται από τον Χριστό.
Όπως έχω καταλάβει, στον άνθρωπο δεν υπάρχει φαρμάκι, γιατί, αν το φαρμάκι ακουμπήσειστον Χριστό, γίνεται γλυκό σιρόπι. Όποιος έχει μέσα του φαρμάκι ,σημαίνει ότι δεν ακουμπάει τα προβλήματά του στον Χριστό.
Η χαρά είναι του Χριστού, η λύπη είναι του διαβόλου. Όταν βλέπω μοναχό να είναι σαν ζημιωμένος μπακάλης, ξέρετε πως στενοχωριέμαι; Άλλο η κατά Θεόν λύπη, το χαροποιόν πένθος. Τότε ο άνθρωπος αγάλλεται.
Η σιωπή, η συστολή που έχει, στάζουν μέλι στην καρδιά του.
Όταν δω έναν τέτοιον άνθρωπο, να του φιλήσω και τα πόδια.
- Γέροντα, από πού θα καταλάβει κανείς αν η λύπη του είναι πράγματι κατά Θεόν;
- Ας υποθέσουμε , κάνει μια αμαρτία ο άνθρωπος και λυπάται.
Αν λυπάται από καθαρό φιλότιμο για την πτώση του, γιατί στενοχώρησε τον
Χριστό, νιώθει μέσα του έναν γλυκό πόνο, γιατί ο Θεός σκορπά στην ψυχή του γλυκύτητα,την θεία παρηγοριά. Αυτή η λύπη, είναι κατά Θεόν.
Ενώ, όταν κανείς νιώθη συνεχή λύπη με άγχος και απελπισία, πρέπει να καταλάβη ότι αυτή η λύπη δεν είναι κατά Θεόν.
Η κατά Θεόν λύπη είναι χαρά πνευματική και φέρνει στην ψυχή παρηγοριά,ενώ η λύπη που δεν είναι κατά Θεόν φέρνει άγχος και αδιέξοδο.
- Και όταν ,Γέροντα, ένας πνευματικός άνθρωπος στενοχωριέται, επειδή κάποιος αιρετικός χρησιμοποιεί το όνομά του και κάνει κακό στους ανθρώπους;
- Αυτή η στενοχώρια είναι δικαιολογημένη και πρέπει να στενοχωρηθεί ο άνθρωπος, γιατί βλάπτονται πολλοί. Και σ' αυτήν όμως την περίπτωση η αντιμετώπιση πρέπει να είναι πνευματική. Αν τοποθετηθή ταπεινά και πη :
«Θεέ μου, δεν θέλω να πάθουν κακό οι άνθρωποι φώτισέ τους να καταλάβουν την αλήθεια», αναπαύεται. Ενώ, αν αρχίση να αγωνιά και να λέη:
«τί να κάνω; χρησιμοποιούν το όνομά μου και καταστρέφονται ψυχές» κ.λπ.,ανάπαυση δεν θα έχη.
Πάντως, όταν κανείς δεν έφταιξε και έχη αναπαυμένη την συνείδησή του, ακόμη κι αν οι άλλοι τον πληγώνουν,εκείνος νιώθει μέσα του μεγάλη παρηγοριά
Γεροντας Παϊσιος
One of the common errors we make is to think in either/or or black&white terms. For example we may read from one of the desert fathers about giving up all that is of this world and to only concentrate on God. If this notion is taken literally we will create great problems in our life by ignoring the reality of our integral existence. We are physical and spiritual beings. We cannot separate one from the other. It is equally wrong to ignore spirit and to live according to our physical needs alone. This is the most common of errors as our physical needs and passions seem to be the stronger and difficult to manage. What is essential for our spiritual well- being is to balance the physical realities of our daily life with our spiritual needs.
How do we best do this? This is where discipline and balance are essential. We have to be attentive to both body and spirit. We need to pray and we need to eat. We need to set aside time for exercise and for worship. We can't let one dimension of our life out weigh the other. We must care for our whole being all the time.
Saint Seraphim of Sarov says the following:
One should go by the middle path: ‘turn not aside to the right hand nor to the left’ (Pr. 4:26); and one should render unto the spirit what is spiritual, and unto the body what is bodily; for the maintenance of temporal life, one should render what is necessary, and for life in society, that which is lawfully demanded by it, in accordance with the words of Holy Scripture: ‘Render unto Caesar the things that are Caesar’s, and unto God the things that are God’s’ (Mt. 22:21).
He calls this balance the "middle path." our approach to life must be one that is a balance. We must care for the body we have been given, we must have time to express our love for our neighbors, and we must also continually nurture our love for God. When we have such balance we will find that our heart is filled with peace and that God's grace fills it with His love enabling us to walk this thin line of balance. With perfect balance there is no sin but only harmony and love.
I must admit, this is not an easy path to find. Most of will find this balance hard to find. This is why the Church provides so many ways to assist us. As we are more aware of our sinfulness we are discovering the points of imbalance in our lives. Through the ascetic practices, worship and regular participation in the sacraments, we are making an effort to achieve a better balance. No one can walk out on a high wire ir even a balance beam without practice and self effort. The same is true in aging the necessary balance between the physical and spiritual aspects of our life.
Saint Seraphim of Sarov
Μιά καταπληκτική συζήτηση ενός πατέρα με τό γιό του.
-Πατέρα, είπε την Κυριακή ο μικρός στον πατέρα του, έχω την άδεια σου να πάω στην Εκκλησία;
- Όχι, απάντησε ο άπιστος πατέρας. Η Εκκλησία δεν είναι για σένα. Είναι για τους γέρους και τις γριές.
- Μα, πατερούλη μου, είπε ο μικρός, στο σχολείο έμαθα ότι η τέταρτη εντολή του Θεού, λέει να πηγαίνουμε κάθε Κυριακή στην Εκκλησία, για να λατρέψουμε τον Θεό.
- Αυτό είναι ανοησία, συνέχισε ο πατέρας.
-Αλλά τότε, πατέρα μου, αν είναι ανοησία να εφαρμόζουμε την τέταρτη εντολή, θα είναι επίσης ανοησία να προσέχουμε την πέμπτη εντολή, που λέει να σεβώμεθα τους γονείς μας....!
Τα λόγια αυτά έπεσαν σαν κεραυνός στ'αυτιά του πατέρα, που τελικώς αποδέχθηκε το μήνυμα του μικρού παιδιού του. Γιατί ο Θεός μας διδάσκει και δια των μικρών και δια των νηπίων... ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ..
http://iliaxtida.wordpress.com/?fp=0
Ήταν τέτοια η
αγάπη του γέροντος Παϊσίου για το συνάνθρωπο, τέτοιο το μέγεθος του θυσιαστικού του φρονήματος που όταν προσευχόταν για τους καρκινοπαθείς, διαβάζουμε στο βίο του, πως ευχόταν να «πάρει» ο ίδιος τον καρκίνο. Σε μια παρόμοια περίπτωση, θέλοντας να μιμηθώ το γέροντα, προσευχήθηκα όχι να μου δώσει τον καρκίνο που βασάνιζε το κορμί ενός αγαπημένο μου προσώπου, αλλά ει δυνατόν να πάρει ως αντίδωρο ζωής, τη δική μου.
Σφάλμα και ολιγοψυχία.
Ξέρετε γιατί; Γιατί ο θάνατος πολλές φορές σε τέτοιες περιπτώσεις λειτουργεί λυτρωτικά, ακόμη και για τη θυσιαστική έκφραση του εγωισμού μας, αν μπορεί να εννοηθεί κάτι τέτοιο.
Ο καρκίνος, όπως και κάθε άλλη παρόμοια ασθένεια και νόσος, δε φέρνει μόνον το θάνατο. Πριν από αυτόν προηγούνται πολλά άλλα. Προηγείται πόνος πολύς, δάκρυα, θλίψη, αγωνία, εσωτερική μάχη με την απελπισία και την απόγνωση, το συμβιβασμό και την αποδοχή του τέλους της επιγείου ζωής. Ναι, έστω ότι μπορείς να δεχθείς το θάνατο αμαρτωλέ εαυτέ μου, ποιος θα δεχόταν όμως τα δίχως χρονικό όριο προαναφερθέντα, πώς να δεχθεί κάποιος το μαρτύριο που ματώνει και πληγώνει ψυχή και σώμα;
Μόνο ένας άγιος ή μόνο ένας τρελός. Μάλλον ένας δια Χριστόν σαλός, ένας γνήσιος και αληθινός χριστιανός, που όρισε ως λογική της ζωής του, το υπέρ λόγον, το υπέρ φύσιν, το υπέρ έννοιαν. Γιατί αυτός δεν ελπίζει στην αιωνιότητα που χαρίζει ο Χριστός, δεν προσδοκεί απλά «Ανάσταση νεκρών». Αυτός βιώνει από τώρα κι από εδώ τον Παράδεισον, ως άλλος ένσαρκος άγγελος και ουράνιος άνθρωπος.
Ξέρετε τι είναι γι' αυτόν ο καρκίνος; Άνθος μυρίπνοο, που μοσχοβαλά Ουρανό, μια ανάσα αιωνιότητας, μια πνοή ζωής.
Υ.Γ. Χάρισε Θεέ μου δύναμη και πίστη στον καθένα που παλεύει καθημερινά για το αγαθό της ζωής και γέμισε με ελπίδα την ψυχή τους, ότι «Συ εί η Ζωή και η Ανάστασις ημών».
Θεολόγος Παπαδόπουλος
Βιολόγος
Πηγη : http://www.imverias.blogspot.gr/2014/01/blog-post_30.html
Γέροντα, πώς θα δείξω αγάπη;
- Να δείξω αγάπη; Δεν το καταλαβαίνω. Αυτό είναι κάτι ψεύτικο, υποκριτικό. Να υπάρχη η αγάπη μέσα μας και να μας προδώση, ναι. Η αληθινή αγάπη πληροφορεί τον άλλον χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις. Αγάπη είναι να ακούσης με πόνο την στενοχώρια του άλλου. Αγάπη είναι κι ένα βλέμμα πονεμένο κι ένας λόγος που θα πης με πόνο στον άλλον, όταν αντιμετωπίζη κάποια δυσκολία.
Αγάπη είναι να συμμερισθής την λύπη του, να τον αναπαύσης στην δυσκολία του. Αγάπη είναι να σηκώσης έναν βαρύ λόγο που θα σου πη. Όλα αυτά βοηθούν περισσότερο από τα πολλά λόγια και τις εξωτερικές εκδηλώσεις.
Όταν πονάς εσωτερικά για τον άλλον, ο Θεός τον πληροφορεί για την αγάπη σου και την καταλαβαίνει χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις. Όπως και όταν δεν εκδηλώνεται η κακία μας, αλλά είναι εσωτερική, πάλι ο άλλος την καταλαβαίνει. Βλέπεις, και ο διάβολος, όταν παρουσιάζεται ως «άγγελος φωτός», φέρνει ταραχή, ενώ ο Άγγελος ο πραγματικός φέρνει μια απαλή ανέκφραστη αγαλλίαση.
- Τι είναι αυτό, Γέροντα, που με εμποδίζει να πληροφορούμαι την αγάπη των άλλων;
- Μήπως δεν έχεις καλλιεργήσει την αγάπη; Όποιος αγαπάει, πληροφορείται για την αγάπη του άλλου, αλλά και πληροφορεί τον άλλον για την αγάπη του.
Καταλαβαίνει ο άλλος αν υποκρίνεσαι ή αν τον αγαπάς πραγματικά, γιατί πάει σαν τηλεγράφημα η αγάπη. Αν κάνουμε λ.χ. μια επίσκεψη σ' ένα ορφανοτροφείο , τα παιδιά αμέσως θα καταλάβουν με τι διάθεση πήγαμε. Είχαν έρθει μια φορά στο Καλύβι να ζητήσουν τη γνώμη μου κάποιοι που ήθελαν να κάνουν ένα ίδρυμα για εγκαταλελειμμένα παιδιά. «Το κυριώτερο από όλα, τους είπα, είναι να πονέσετε τα παιδιά αυτά σαν παιδιά σας και ακόμη περισσότερο.
Αυτό είναι που θα πληροφορήση τα παιδιά για την αγάπη σας. Αν δεν τα πονάτε, μην ξεκινάτε να κάνετε τίποτε». Τότε ένας γιατρός , πολύ ευλαβής, είπε: «Έχεις δίκαιο, Πάτερ. Κάποτε μια συντροφιά είχαμε επισκεφθή για πρώτη φορά ένα ορφανοτροφείο και τα παιδιά κατάλαβαν την διάθεση του καθενός. "Ο κύριος τάδε, είπαν, είναι περαστικός ο κύριος τάδε ήρθε να περάση την ώρα του μαζί μας ο κύριος τάδε μας αγαπάει πραγματικά"». Βλέπετε πώς πληροφορεί η αγάπη.
Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
πηγη : http://www.agioritikovima.gr/didaches/geronta-paisiou/37934-i-agapi-plirofo
God gave all this teaching on humility and obedience to men indirectly, either through created nature or through His prophets, chosen men, and angels. Only in the Person of the Lord Jesus did God give this teaching directly, through Himself clothed in flesh. In every moment of His earthly life, from His birth in the cave to His death on the Cross, the Lord Jesus was a living example,
teaching men humility and obedience. He gave this living teaching also through His baptism in the Jordan.
John was the hero of the day. Christ was known to no one, and even when they knew Him, sinful men thought John to be greater than Him. The people flocked to John from all sides: the simple and the learned, the poor and the rich. John was eye-catching, both by his external appearance and
by his ascetic life in the desert, and also by his strange words ... Christ did not arouse curiosity. In the midst of the crowd, He slowly went up to the
Jordan. There was nothing about Him that caught theeye of the people, and nobody paid any attention to Him. His appearance was not as
remarkable as John’s, nor His clothing so unusual, nor His life so harshly ascetic.
However, in all that mass of people by the Jordan, there was one man, and one only, who truly knew Him. This was John the Baptist himself ... John forgot all about the rest of the crowd, and pointing to Jesus he said, “Behold the Lamb of God” (Jn. 1:29). “The Lamb of God!” With these four words, the Forerunner expressed the humility and obedie
nce of Christ the Lord. He is humble as a lamb, and obedient as a lamb.
He says, “The Lamb of God,” because He goes meekly and humbly as a lamb. As a lamb goes both to pasture and to slaughter with the same trust in his shepherd, so Christ goes wherever His heavenly Father guides Him: to birth in a cave, to baptism in the Jordan, and to death on the Cross
—all with the same readiness and trust.
St. Nikolai Velimirovic
Food and rest are essential to sustain human life; knowledge, art, and culture in general enrich the mental capabilities of men, but only prayer reveals and expands our spiritual faculties.
God loves all His creations, and in particular He loves each of us since He is our Heavenly Father. As it is natural for children to want to see and converse with their parents, so it should also be natural and pleasant for us to converse with our Heavenly Father and to want to be in spiritual communion with Him. This conversation with God is called prayer. The soul, while uniting with God in prayer, simultaneously is united with the whole spiritual world — with the angels and saints. According to Saint John of Kronstadt, "Prayer is a golden bond of the Christian — a stranger and wanderer on earth — with the spiritual world of which he is a part, and even more so with God, the source of life."
Prayer is frequently accompanied by devout words and other outward signs of piety: the sign of the Cross, kneeling, prostration, etc. But prayer can also be offered without words, and without other external manifestations. This is the inner or hidden prayer of a pious soul, which is familiar through experience to many earnest Christians.
Saint John of Kronstadt
Saints come from every class and occupation, every temperament and background. They show us how Christ can be imitated in everyone's life including our own. As we have models in business, science, homemaking, etc., so we have faith models. We have soldier-saints, scholar-saints, politician- saints. missionary--saints, parent-saints, praying-saints, healer-saints, worker-saints, and most important of all, sinner-saints. Saints are not perfect people: to be a saint is to be the best one can be by God's grace. That is why every saint is different and why every Christian can be one.
