- Γέροντα, μερικοί άνθρωποι, αν συναντήσουν κάποια μεγάλη δυσκολία στην ζωή τους,
αμέσως σκέφτονται να αυτοκτονήσουν;
- Μπαίνει ο εγωισμός στην μέση. Οι περισσότεροι που αυτοκτονούν, ακούν τον διάβολο
που τους λέει πως, αν τερματίσουν την ζωή τους, θα γλιτώσουν από το εσωτερικό βάσανο που
περνούν, και από εγωισμό αυτοκτονούν.
Αν λ.χ. κάνη κάποιος μια κλεψιά και αποδειχθή ότι έκλεψε, «πάει, λέει, τώρα έγινα ρεζίλι» και, αντί να μετανοήση, να ταπεινωθή και να εξομολογηθή, για να λυτρωθή, αυτοκτονεί. Άλλος αυτοκτονεί, γιατί το παιδί του είναι παράλυτο. «Πως να έχω παράλυτο παιδί εγώ;» λέει και απελπίζεται.
Αν είναι υπεύθυνος γι' αυτό και το αναγνωρίζη, ας μετανοήση. Πως βάζει τέρμα στην ζωή του και αφήνει το παιδί του στον δρόμο; Δεν είναι πιο υπεύθυνος μετά;
- Γέροντα, συχνά ακούμε για κάποιον που αυτοκτόνησε ότι είχε ψυχολογικά
προβλήματα.
- Οι ψυχοπαθείς, όταν αυτοκτονούν, έχουν ελαφρυντικά, γιατί είναι σαλεμένο το μυαλό
τους. Και συννεφιά να δουν, νιώθουν ένα πλάκωμα. Αν έχουν και μια στενοχώρια, έχουν διπλή συννεφιά.
Γι' αυτούς όμως που αυτοκτονούν χωρίς να είναι ψυχοπαθείς - καθώς και για τους αιρετικούς -, δεν εύχεται η Εκκλησία, αλλά τους αφήνει στην κρίση και στο έλεος του Θεού. Ο ιερέας δεν μνημονεύει τα ονόματά τους στην Προσκομιδή ούτε τους βγάζει μερίδα, γιατί με την αυτοκτονία αρνούνται, περιφρονούν την ζωή που είναι δώρο του Θεού.
Είναι σαν να τα πετούν όλα στο πρόσωπο του Θεού.
Γεροντας Παϊσιος
«Εάν κάποιος θέλει να αγιάσει και για κάποιο λόγο δεν μπορεί να πάει σε μοναστήρι ας μετατρέψει το δωμάτιο του σε κελί.
Εκεί κρυφά από τους ανθρώπους ας κάνει όλα τα πνευματικά του καθήκοντα, δηλ. ακολουθίες, αναγνώσεις, μετάνοιες, κομποσχοίνια κ.λπ.
Ένας, για παράδειγμα, μπορεί να πηγαίνει στο ναό να κοινωνεί και μετά να γυρίζει στο σπίτι του και να συμπεριφέρεται όπως οι ερημίτες στα κελιά τους.
Δόξα τω Θεώ υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στον κόσμο, μπροστά στους οποίους ντρεπόμαστε εμείς που ονομαζόμαστε μοναχοί».
Γέροντας Παΐσιος
Do you remember what happened when the Apostle Paul was visiting the Philippians?
He was apprehended, brutally hit with rods, thrown
in a dark jail, and had his feet tightened in shackles. Even in this state, around midnight, while the guards were sleeping, he was chanting and praising God (Acts 16:16-25). What courage! What patience! What long suffering! We are not impressed so much with the numerous miracles recorded in the Scriptures that he performed, as
we are astounded with the patience he displayed during his sufferings:when he was whipped, when he was ridiculed, and when he was stoned. "
And, having stoned Paul, they drew him out of the city, supposing he had been dead," we read in the
Acts (Acts 14:19).
Yet another time the following occurred: "And when they had laid many stripes upon them, they cast them into prison, charging the jailer to keep them safely" (Acts 16:23).
How content, how satisfied, how honored must
St. Paul have felt knowing that he was beaten and imprisoned on account of Christ! But pay close attention to the miracle that followed: "And suddenly there was a great earthquake, so that
the foundations of the prison were shaken: and
immediately all the doors were opened, and every one’s bands were loosed." (Acts 16:26). Do you see how these amazing bonds of St. Paul were able to loosen the bonds of others? "And the keeper of the prison awaking out of his sleep, and seeing the prison doors open, he drew out his sword, and would have killed himself, supposing that the
prisoners had been fled." (Acts 16:27). How did St. Paul react in this situation?
He yelled loudly to the guard, "Do thyself no harm: for we are all here." (Acts 16:28).Do you see the modesty and humility of the apostle? He did not say, "All these things took place because of me!"
Rather, as a simple prisoner amongst the other captives he confirmed that, "We are all here." If St. Paul would have remained silent, the guard would have committed suicide. How much compassion and tenderness did the Apostle Paul show! He preferred to remain in bondage instead of allowing
another person to lose his life. At that very moment,
those very same bonds revealed their awesome power once more, for they made the prison officer
kneel down before the prisoner. "Fearfully," state the Acts, "he fell to the feet of Paul" (Acts 16:29).
He who was free was suddenly found before the feet of him who was in bondage. He who had tied the apostle was now begging the apostle to loosen him from the bonds of ignorance and fear. "What
must I do to be saved?" he asked (Acts 16:30).
Tell us, O guard: didn't you tie him up? Didn't you throw him in jail? Didn't you secure his feet tightly in shackles? Why are you now trembling? Why are you panicking? Why are you crying? Why did you take out your sword to end your life? "I didn't know," he would respond to us, if he was present here, "I did not know that the servants of Christ, even when they are bound, have such great power!" What are you saying, O man? Christ’s apostle
received authority from the Lord to open the
heavens, and you think he would be incapable of opening the doors of the prison? He frees them who have been bound by the devil, and you believe a single chain would be capable of keeping him tied up? He frees souls who are bound by sin, and you imagine that he wouldn't be able to free his own body? It was for this very reason that he was tied
beforehand, prior to loosening the bonds of the prisoners: so you can learn that the servants of Christ have much greater power—even when they are bound—than them who are free.
St.John Chrysostom
The Elder speaks on the circumstance of being harmed by a brother in Christ:
If it is necessary to grieve at all, then we should grieve for the loss of that person who has harmed us, not for the loss of our possessions. For, that person has done injustice to himself by being cast out of the heavenly kingdom. ‘Wrongdoers shall not inherit the kingdom of God’ (1 Cor. 6:9). As for you that have been done injustice, the person that has wronged you has in face procured life for you. It is indeed said: ‘Rejoice and be glad, for your reward is great in Heaven’ (Matt. 5:12). Yet, instead of grieving over the loss of one of Christ’s members, we sit and weave thoughts about corruptible and insignificant matters, which are easily lost and worth nothing. We are truly and rightly condemning ourselves.”
In effect, God has placed us in an order of many members, which have Christ our God as their head, as the Apostle said: “Just as the body is one and has many members, and the head of all is Christ” (1 Cor. 12:12). Therefore, when your brother afflicts you, he is hurting you like a hand or an eye that suffers from some illness. Yet, even when we are in pain, we do not cut off our hand and throw it away; nor do we pull out our eye, but consider the rejection of each of these as being a very serious matter. Instead, we place on these members the sign of Christ, which is more precious than anything else, entreating the saints to pray for them, as well as offering our own fervent prayers to God on their behalf. In addition to this, we apply medication and plaster in order to heal the sore member. Therefore, in the same way that you pray for your eye or your hand to heal and longer to hurt, you should also do that for you brother. Nevertheless, when we see the members of Christ hurting in this way, not only do we not grieve for them, but we even curse them. Truly such conduct is appropriate for someone without any compassion.
Reflections of Abba Zossimas
The Lord never ceases calling us to Himself: “Come unto me, and I will give you rest.” He nourishes us with His most precious Body and Blood. In His mercy He schools us by His Word and the Holy Spirit. He has revealed His mysteries to us. He lives in us and in the sacraments of the Church, and leads us to where we shall behold His glory. But this glory shall each man behold according to the measure of his love. The more a man loves, ardently does he set his face towards God, yearning to be with the Beloved Lord, and therefore will he approach the nearer to Him; while the man who loves but little will have but little desire for the Lord, and man who does not love at all will neither wish nor aspire to see the Lord, and will spend his life in darkness.
St. Silouan the Athonite
Να κλείνετε τις πόρτες και τα παράθυρα να μην μπαίνει απ' εκεί ο Διάβολος. Εκεί είναι τα αδύνατα σημεία. Εάν αφήσεις μια σχισμή, μπορεί να μπει και να σου κάνει ζημιά. Εγώ αγωνίζομαι όλο το εικοσιτετράωρο, για να κλείσω όλες τις πόρτες του Σατανά («πόρτες και παράθυρα» είναι οι αισθήσεις).
Γεροντας Παϊσιος
Ό Θεός επιτρέπει τους πειρασμούς ανάλογα μέ τήν πνευματική μας κατάσταση.
Άλλοτε επιτρέπει νά κάνουμε ένα σφάλμα, λ.χ. μια μικρή απροσεξία, για να είμαστε άλλη φορά προσεκτικοί καί νά αποφύγουμε ή μάλλον νά προλάβουμε ένα μεγαλύτερο κακό πού θά μας
έκανε το ταγκαλάκι.
Άλλοτε αφήνει τόν διάβολο νά μάς πειράζη, γιά νά μάς δοκιμάση.
Δίνουμε δηλαδή εξετάσεις καί αντί κακό ό διάβολος μάς κάνει καλό.
Θυμηθήτε τόν Γερο-Φιλάρετο πού έλεγε:
Τέκνον, έγκατάλειψις Θεού, ούδένα πειρασμόν σήμερα.
Ήθελε νά παλεύη κάθε μέρα με τους πειρασμούς, γιά νά στεφανώνεται άπό τόν Χριστό.
Ένας δυνατός, όπως ό Γερο-Φιλάρετος, δέν αποφεύγει τους πειρασμούς, άλλα λέει στον
Χριστό:
Στείλε μου, Χριστέ μου, πειρασμούς καί δώσε μου κουράγιο νά παλέψω.
Ένας αδύνατος όμως θά πή: Μήν έπιτρέπης, Χριστέ μου, νά πειρασθώ.
Μη είσενέγκης ημάς εις πειρασμόν....
Εμείς όμως πολλές φορές, όταν έχουμε έναν πειρασμό, λέμε: ε, μά είμαι άνθρωπος κι εγώ δέν
αντέχω άλλο!, ενώ θά έπρεπε νά πούμε: Δέν είμαι άνθρωπος είμαι παλιάνθρωπος.
Θεέ μου, βοήθησε με νά γίνω άνθρωπος.
Δέν λέω νά επιδιώκουμε εμείς τους πειρασμούς, άλλα, όταν έρχωνται, νά τους αντιμετωπίζουμε με καρτερία καί προσευχή.
Σέ κάθε πνευματική χειμωνιά νά περιμένουμε με υπομονή καί ελπίδα τήν πνευματική άνοιξη.
Οι μεγαλύτεροι πειρασμοί είναι συνήθως στιγμιαίοι καί, εάν εκείνη τήν στιγμή τους ξεφύγουμε, περνάει καί φεύγει ή φάλαγγα τών δαιμόνων καί γλυτώνουμε.
Όταν ένωθή ό άνθρωπος μέ τόν Θεό, δέν έχει πιά πειρασμούς.
Μπορεί ό διάβολος νά κάνη κακό στον Άγγελο; Όχι, καίγεται.
Ή πνευματική ζωή είναι πολύ απλή καί εύκολη εμείς τήν κάνουμε δύσκολη, γιατί δεν αγωνιζόμαστε σωστά. Με λίγη προσπάθεια και πολλή ταπείνωση και εμπιστοσύνη στον
Θεό, μπορεί κανείς να προχώρηση πολύ. Γιατί, όπου υπάρχει ταπείνωση, δεν έχει θέση ό
διάβολος καί, όπου δεν υπάρχει διάβολος, επόμενο είναι να μην υπάρχουν καί πειρασμοί.
- Γέροντα, ή πτώση σε μιά αμαρτία μπορεί να γίνη κατά παραχώρηση του Θεού;
- Όχι, είναι βαρύ νά πούμε ότι παραχωρεί ό Θεός νά αμαρτήσουμε. Ό Θεός ποτέ δεν παραχωρεί νά αμαρτήσουμε. Εμείς κάνουμε παραχωρήσεις καί έρχεται ό διάβολος καί μας
πειράζει. Όταν λ.χ. ύπερηφανεύωμαι, διώχνω τήν θεία Χάρη, φεύγει ό Φύλακας Άγγελος μου,
έρχεται ό άλλος ...άγγελος, ό διάβολος, καί σπάζω τά μούτρα μου. Αυτή είναι δική μου
παραχώρηση, καί όχι τού Θεού.
- Είναι σωστό, Γέροντα, όταν έχουμε μιά πτώση νά λέμε:
Ό πειρασμός μέ έρριξε;
- Πολλές φορές ακούω κι εγώ μερικούς ανθρώπους νά λένε ότι φταίει ό πειρασμός, όταν ταλαιπωρούνται, ένω φταίνε οί ϊδιοι πού δέν αντιμετωπίζουν σωστά τά πράγματα.
Έπειτα ό πειρασμός, πειρασμός είναι. Μπορεί νά μας έμποδίση άπό το κακό;
Τήν δουλειά του κάνει.
Νά μήν τά φορτώνουμε καί όλα στον πειρασμό.
Ένας υποτακτικός, πού ζούσε σέ μιά Καλύβη μέ τον Γέροντα του, μιά φορά πού έμεινε γιά λίγο μόνος του, πήρε ένα αυγό, το έβαλε πάνω σέ ένα κλειδί - ήταν άπό εκείνα τά μεγάλα, τά παλιά κλειδιά - καί άναψε άπό κάτω ένα κερί, γιά νά το ψήση!
Μπαίνει ξαφνικά ό Γέροντας καί τον βλέπει. ¨Τί κάνεις εκεί;, τού λέει.
Νά, Γέροντα, ό πειρασμός μέ έβαλε νά ψήσω έδώ ένα αυγό, τού λέει ό υποτακτικός του. Καί τότε ακούσθηκε μιά άγρια φωνή: Αυτήν τήν τέχνη έγώ δέν τήν ήξερα- άπό αυτόν
τήν έμαθα!
Ό διάβολος μερικές φορές κοιμάται, καί εμείς τον προκαλούμε.
Γεροντας Παϊσιος
