Όσοι ασχολούνται με μάγια λένε και πολλά ψέματα

-Γέροντα, οι μάγοι έχουν κάποια πληροφορία;

-Έχουν πληροφορία από τον διάβολο, αλλά λένε και πολλά ψέματα. Κι εσείς να προσέχετε εκεί στο αρχονταρίκι. Πρέπει να ελέγχετε την κατάσταση. Να βλέπετε τι άνθρωποι είναι αυτοί που έρχονται, γιατί μπορεί να έρθει και κανένας που ασχολείται με μαγικά. Σας φαίνεται παράξενο; Σε μια αγρυπνία εδώ ήρθαν δύο άτομα που ασχολούνταν με μαγικά. Πλησίαζαν τους ανθρώπους και τους έλεγαν διάφορα. Έλεγαν και ψέματα ότι έχουν σχέση και με τον Καντιώτη. Σε μια γυναίκα είπαν: «Σου έχουν κάνει μάγια. Θα’ ρθούμε στο σπίτι σου, να τα λύσουμε με έναν σταυρό που έχουμε». Έρχονται στην αγρυπνία, μιλούν και λίγο πνευματικά, οπότε σου λένε οι άλλοι: «αφού έρχονται στην αγρυπνία, είναι πιστοί άνθρωποι», και ανοίγουν την καρδιά τους.

Πώς μπερδεύουν τον κόσμο με τα ψέματα που λένε! Για να ξεγελάσει κάποιος μια κοπέλα της είπε: «Ο πατήρ Παΐσιος είδε όραμα ότι θα σε παντρευτώ· πάρε να φορέσεις αυτό χωρίς να εξετάσεις τι είναι», και της έδωσε κάτι που ήταν μαγικό αλλά εκείνη ευτυχώς δεν το φόρεσε. «Καλά ο πατήρ Παΐσιος με τέτοια ασχολείται!», είπε και πιάνει και μου γράφει ένα γράμμα, τέσσερις σελίδες με πυκνά γράμματα, γεμάτο βρισιές. Τέτοιο βρισίδι! «Δεν πειράζει, λέω, βρίσε με. Χαλάλι να γίνει το βρισίδι, αφού δεν ξεγελάστηκες να φορέσεις αυτό το σατανικό!».

-Σας ήξερε, Γέροντα;

-Όχι δεν με ήξερε. Κι εγώ δεν τους ήξερα, ούτε αυτήν ούτε εκείνον.



Γεροντας Παϊσιος

The Importance of Attention in Prayer

Our minds are like wild beasts. We must learn to control their tendency to wander. In prayer absolute attention on the prayer and God is essential. You may notice how even during your normal activities during the day you are easily distracted. You probably find this even more noticeable when you are trying to pray. Harnessing the mind for effective prayer requires hard work.

Attention Requires Hard Work

Saint Theophan tell us,

"Lasting pacification of the thoughts is a gift from God, but this gift is not given without intensifying one's personal labors."

Just because we have made time for our morning and evening prayer and are praying, God will not quiet our minds for us. We must act to bring our mind to attention and then He will assist us.

Saint Macarius the Great says,

"Let him push himself to prayer even when he does not possess the prayer of the Spirit. And so. God, seeing him striving so and pushing himself by determination, even if the heart is unwilling, gives him the authentic prayer of the Spirit gives him true charity, true meekness, "the bowels of mercies" (Col 3:12), true kindness, and, simply put, fills him with the fruits of the Spirit." ...read Homily 19.3

It is through our striving and forcing ourselves that God will see that we are giving our best effort to restrain ourselves and to do good. Seeing this He will grant us true prayer and our striving will become effortless. Therefore, if we allow our mind to wander and taste of its own delights and we do not make any effort to contain it, God will see that we are not prepared for His full grace. How can He have confidence that we will be capable to do good with it if it were given?

Christian Truth

This void which is created in man who seeks saving truth is filled by the Church. The Christian does not seek man-made truth; rational truth, an idea or some cosmic Mind, called God.

He seeks truth which transcends human limits and all of creation. Moreover, he seeks God who can enter into personal communion with him, into a communion of love, i.e. he seeks God who is a person.

For the Christian, the knowledge of God has a different significance. It is not simply an object of rational approaching or an impersonal delving into a Principle of the Universe which excludes every personal relationship. Christian knowledge of God is an event of personal communion between God and man, a commu­nion related to man's entire existence and not relegated simply to his rational faculty.

"Knowledge" therefore, according to the Christian concept, is not the product of rational activity, separated from love; indeed in the Holy Scriptures the term is used to express the consummation of interpersonal commu­nion within marriage (Gen. 4,1). Such a communion does not abrogate man's person within some sort of "cosmic" principle; rather it protects it! Through this communion mortal man transcends the condition of creatureliness, that is, his createdness, and participates in the life of the uncreated and eternal God.

Man, however, cannot realize this transcendence through his own abilities and potential, which out of necessity are limited to the realm of created reality. Man's very nature is an insurmountable hindrance which makes his passing over or "ascent" to, and approaching God impossible. An ontological abyss, i.e. an impassable chasm related to God's and man's essence, separates man from God. Man cannot transcend this abyss.

But that which man cannot do, God does out of love for His creature: He "descends" or rather "condescends" i.e. He adapts to man's condition, transcends the abyss, reveals Himself to His creature and offers him the possibility of a real communion of love and life.

Christian knowledge of truth, i.e. eternal life, is and remains the great gift of our affectionate Heavenly Father. It is not the result of our human endeavours. That which God offers us is not conditioned by our strivings. It is the fruit of God's freedom and love. This gift is offered freely and ought to be accepted always with gratitude. No one can force the donor to offer his gifts.

Moreover, God does not violate man's will. He lets him make his own free choice. He allows him to respond with his love to God's love or to reject that love. Such a choice does not belong to man's rational domain, i.e. a rational turning towards God on man's part is not enough. Man must participate in totality. What is needed is tangible proof of man's holistic turning toward God that includes his struggle for spiri­tual catharsis, the carrying out of God's commandment. Without this basic presupposition it is impossible to find God:

"For perverse thoughts separate men from God, and when his power is tested, it convicts the foolish; because wisdom will not enter a deceitful soul, nor dwell in a body enslaved to sin. For a holy and disci­plined spirit will flee from deceit, and will rise and depart from foolish thoughts, and will be ashamed at the approach of unrighteousness." (Wisdom of Solomon 1,3-5).

The free exercise of the divine virtues leads man away from autonomy. It functions within the realm of God's love. Man, through his obedience and through the carrying out of God's commandments humbles his body and his mind, recognizing that by himself he can neither embark nor continue upon the path of the true knowl­edge of God. His entire life becomes a cry unto God. God then condescends and offers to man the grace of the knowledge of Himself. Man becomes a partaker in this grace, which is God's gift, and which is called uncreated divine energy. Of course grace is not identical with God's essence. God' essence remains unapproachable and incomprehensible for man. Grace however, springs from God' essence which is its source. Hence it is not created but uncreated. This is why God's condescension signifies for man true knowledge of God, eternal life and salvation. This is the Christian concept concerning the knowledge of God.

For the faithful to reach this saving knowledge it is necessary that he "bow his head", that he submit in love to the merciful Lord. It is for this reason that the priest-celebrant of the divine services, after the command "bow your heads unto the Lord", prays:

"O Lord our God, Who didst bow the heavens and come down for the salvation of the race of men, look upon Thy servants and upon Thine inheritance. For unto Thee, the fearful and man-befriending Judge, have Thy servants inclined their heads and bowed their necks, looking for succour not from men, but abiding Thy mercy and awaiting Thy salvation..."

With the Christian concept of truth and its "knowl­edge", man's life acquires a deeper, a true meaning and eternal destiny. It sufficeth that man consider the "knowledge" of God as the most precious treasure in his life, and that he seek it out properly. Then will God's grace touch him and desire for God will become so great that nothing can stand between him and God or separate him from God's love:

"Who shall separate us from the love of Christ? Shall tribulation, or distress, or persecution, or famine, or nakedness, or peril, or sword?...For thy sake we are being killed all the day long; we are regarded as sheep to be slaughtered. No, in all these things we are more than conquerors through him who loved us." (Romans 8, 35-39).

This is the path that the holy martyrs of our Church followed; Thus the hymn of the Church states:

"Neither tribulation, nor distress, nor famine, nor persecution, nor whip, nor anger of beasts, nor sword, nor fire, can threaten you, all-laudable Martyrs, with separation from God; for you have escaped nature in disdaining death by your yearning for Him and struggl­ing as if in bodies foreign to you...".

Οι μάγοι χρησιμοποιούν και διάφορα «αγιωτικά

-Γέροντα, τι είναι οι γητευτές;

-Μάγοι είναι. Χρησιμοποιούν τους Ψαλμούς του Δαβίδ, ονόματα Αγίων κ.λ.π. και ανακατεύουν και επικλήσεις δαιμόνων. Ενώ δηλαδή εμείς διαβάζοντας το Ψαλτήρι επικαλούμαστε την βοήθεια του Θεού και δεχόμαστε την θεία Χάρη, εκείνοι, με τον τρόπο που το χρησιμοποιούν, βρίζουν τον Θεό, αρνούνται την θεία Χάρη, και έτσι τους κάνουν μετά τα δαιμόνια το χατήρι. Μου έλεγαν για ένα παιδί ότι είχε πάει σε έναν μάγο, για να πετύχει κάτι. Εκείνος του διάβασε κάτι από το Ψαλτήρι και το παιδί πέτυχε αυτό που ήθελε. Έπειτα όμως από λίγο καιρό άρχισε να σβήνει, να λιώνει το φουκαριάρικο. Τι είχε κάνει ο μάγος; Είχε πάρει κάτι ξηρούς καρπούς στα χέρια του και άρχισε να του διαβάζει τον 50ο Ψαλμό. Όταν έφθασε στον στίχο «θυσία τω Θεώ» (3), πετούσε τους ξηρούς καρπούς, κάνοντας θυσία στους δαίμονες, για να του κάνουν το χατήρι. Έτσι έβριζε τον Θεό με το Ψαλτήρι.

-Γέροντα, μερικοί που ασχολούνται με μαγικά χρησιμοποιούν τον σταυρό, εικόνες…

-Ναι, το ξέρω, από’ δω να καταλάβεις τι απάτη κρύβεται πίσω από όσα κάνουν! Έτσι ξεγελιούνται οι καημένοι οι άνθρωποι. Βλέπουν ότι χρησιμοποιούν κεριά, εικόνες κ.λ.π. και τους εμπιστεύονται. Να, μου είπε κάποιος ότι, στην πόλη που μένει, μια Τουρκάλα έχει βάλει μια εικόνα της Παναγίας πάνω σε μια πέτρα και λέει: "Η πέτρα που βοηθάει τον κόσμο"! δεν λέει η «Παναγία», αλλά «η πέτρα». Οι Χριστιανοί μπερδεύονται, γιατί βλέπουν την εικόνα της Παναγίας, και μερικοί που έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας τρέχουν εκεί, με τον λογισμό ότι θα βοηθηθούν, και μετά ο διάβολος τους αλωνίζει. Γιατί, όταν η Τουρκάλα λέει ότι η πέτρα βοηθάει τον κόσμο και όχι η Παναγία, από’ κει και πέρα μπαίνει στην μέση ο διάβολος, επειδή αυτό είναι περιφρόνηση της Παναγίας. Απομακρύνεται η Χάρις του Θεού και αρχίζει ο δαιμονισμός. Και τρέχουν οι Χριστιανοί να τους κάνει καλά η πέτρα- η πέτρα και το ταγκαλάκι!-, και τελικά σακατεύονται, γιατί από τον διάβολο τι βοήθεια να έχεις; Αν είχαν λίγο μυαλό θα σκέφτονταν· «Τουρκάλα, Μουσουλμάνα, τι δουλειά έχει με την εικόνα της Παναγίας;. Ακόμη και να έλεγε ότι η Παναγία βοηθάει, αφού είναι Μουσουλμάνα, τι σχέση έχει με την Παναγία; Πόσο μάλλον τώρα που λέει ότι η πέτρα τους βοηθάει ! είπα σε κάποιον να ενημερώσουν την Μητρόπολη και να λάβουν μέτρα, για να φυλαχθεί ο κόσμος.

-Γέροντα, ο κόσμος μας ζητάει φυλαχτά.

-Καλύτερα να δίνετε σταυρουδάκια, όταν σας ζητούν φυλαχτό. Μην κάνετε φυλαχτά, γιατί και οι μάγοι τώρα κάνουν φυλαχτά, αλλά μέσα έχουν διάφορα μαγικά. Βλέπουν οι άνθρωποι την εικόνα ή τον σταυρό και μπερδεύονται. Να, πριν από μέρες μου έφεραν ένα φυλαχτό από έναν Τούρκο Ιμπραήμ, που είχε και σταυρό κεντημένο επάνω. Έχω μάθει για έναν αθεόφοβο ότι τυλίγει διάφορες εικονίτσες και μέσα βάζει τρίχες, ξυλάκια, καρφίτσες, χάνδρες (4) κλπ.. Όταν η Εκκλησία τον ήλεγξε, είπε: «είμαι μέντιουμ», γιατί είναι ελεύθερα τα μέντιουμ, και έτσι κάνει ό,τι θέλει. Είπα σε κάποιον που είχε πάθει ζημιά από αυτόν: «Να πας να εξομολογηθείς γιατί δέχεσαι επιδράσεις δαιμονικές». Πήγε, εξομολογήθηκε. Έρχεται μετά και μου λέει: «Δεν ένοιωσα καμία διαφορά». «Βρε, μήπως έχεις τίποτε επάνω σου απ’ αυτόν τον πλανεμένο;», τον ρωτάω. «Ναι μου λέει, έχω ένα μικρό κουτάκι σαν μικρό Ευαγγέλιο». Το παίρνω, το ανοίγω και βρίσκω μέσα διάφορες εικονίτσες τυλιγμένες. Ξετυλίγω-ξετυλίγω και πιο μέσα είχε κάτι χάντρες, κάτι τρίχες, κάτι σαν ξύλα! Το πήρα και ελευθερώθηκε ο άνθρωπος. Βλέπεις τi τεχνίτης είναι ο διάβολος!

Φορούν οι καημένοι άνθρωποι κάτι τέτοια φυλαχτά, δήθεν για να βοηθηθούν, και ταλαιπωρούνται. Aυτά πρέπει να τα κάψουν και να παραχώσουν την στάχτη ή να τα πετάξουν στην θάλασσα και να πάνε να εξομολογηθούν. Είχε έρθει στο Καλύβι ένας νεαρός που είχε πολλά προβλήματα και βασανιζόταν σωματικά και ψυχικά πάνω από τέσσερα χρόνια. Ζούσε αμαρτωλή ζωή και τον τελευταίο καιρό είχε κλεισθεί στο σπίτι του· δεν ήθελε να βλέπει άνθρωπο. Δύο φίλοι του, που έρχονταν τακτικά στο Άγιον Όρος, τον έπεισαν μετά από πολλές δυσκολίες να τον πάρουν μαζί του στο Όρος, με σκοπό να τον φέρουν στο Καλύβι. Στην διαδρομή από την Ουρανούπολη μέχρι την Δάφνη, κάθε φορά που το καράβι έπιανε σε σκάλα μοναστηριού, ο νεαρός σωριαζόταν κάτω. Οι φίλοι του με τους πατέρες που ήταν στο καράβι προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν λέγοντας την ευχή. Με πολύ δυσκολία έφτασαν στον Καλύβι. Ο καημένος μου άνοιξε την καρδιά του, μου μίλησε για την ζωή του. Είδα ότι βασανιζόταν από κάποια δαιμονική επήρεια. Του είπα να πάει να εξομολογηθεί εκεί σε έναν πνευματικό, να κάνει ό,τι του πει, και θα γίνει καλά. Πράγματι πήγε και εξομολογήθηκε. Όταν μπήκαν στο καράβι για να επιστρέψουν, είπε στου φίλους του ότι ο πνευματικός του είπε να πετάξει στην θάλασσα το φυλαχτό που του είχε δώσει κάποιος γνωστός του και το φορούσε επάνω του, αλλά του ήταν αδύνατο να το κάνει. Όσο και αν οι φίλοι του τον παρακαλούσαν να σηκωθεί να το πετάξει, εκείνος έμενε σαν άγαλμα. Δεν μπορούσε να σηκωθεί από το κάθισμα. Τότε τον έπιασαν και με πολύ κόπο τον έβγαλαν έξω στο κατάστρωμα. Με την βοήθεια τους ο νεαρός κατάφερε να βγάλει το φυλαχτό και να το αφήσει να πέσει στην θάλασσα, γιατί δεν είχε την δύναμη να το πετάξει. Αμέσως αισθάνθηκε να ελευθερώνονται τα χέρια του και το ταλαιπωρημένο σώμα του απέκτησε δύναμη, άρχισε από την χαρά του να χοροπηδά στον διάδρομο γεμάτος ζωντάνια και να δοκιμάζει την δύναμη των χεριών του στα σίδερα και στα τοιχώματα του πλοίου.


Γεροντας Παϊσιος

Πότε και σε ποιους υπακούομε

1. Υπάκουε σε όλους τους πατέρες και αδελφούς, σε ότι σου ζητούν, σε ότι δεν είναι αντίθετο στον νόμο τού Θεού, στον κανονισμό της μονής, στο τυπικό της και στις ρυθμίσεις των προεστώτων. Μα μην υπακούεις με κανένα τρόπο σε ό,τι είναι κακό, έστω και αν θα έχεις να αντιμετωπίσεις εξ' αιτίας της σταθερότητάς σου και της μη ανθρωπαρεσκείας σου ταραχή και πόνο.

2. Να ζητείς τις συμβουλές των ενάρετων και συνετών πατέρων και αδελφών αλλά και να τις δέχεσαι με μεγάλη προσοχή και επιφύλαξη! Μην παρασύρεσαι από συμβουλές, με βάση την πρώτη τους επίδραση επάνω σου! Λόγω των παθών σου και της τύφλωσής σου μια εμπαθής και επιζήμια συμβουλή μπορεί να σου φανεί ελκυστική μόνο και μόνο εξ αιτίας τής άγνοιας και απειρίας σου· ή και γιατί τέρπει κάποιο κρυμμένο πάθος σου, άγνωστο σε σένα, που ζει στα βάθη της καρδιάς σου.

3. Με δάκρυα και στεναγμούς, μέσα από τα βάθη της καρδιάς σου, παρακάλεσε τον Θεό να μην επιτρέψει να απομακρυνθείς από το πανάγιο θέλημά Του και να μην ακολουθήσεις ανθρώπινη θέληση, που βρίσκεται σε κατάσταση πτώσης, είτε αυτή είναι η δική σου, είτε του πλησίον σου, του γέροντά σου. Τόσο για τους δικούς σου λογισμούς, όσο και για τις σκέψεις και συμβουλές του πλησίον σου, συμβουλεύσου το Ευαγγέλιο.

4. Οι ματαιόδοξοι και οι φίλαυτοι έχουν το χόμπυ να διδάσκουν και να δίνουν οδηγίες. Δεν ενδιαφέρονται για την αξία της συμβουλής των. Δεν τους απασχολεί καν η σκέψη, ότι μπορεί και να προκαλέσουν στον πλησίον τους πληγή αθεράπευτη, με την λανθασμένη συμβουλή τους! Μία τέτοια συμβουλή ένας άπειρος αρχάριος την παίρνει με άκριτη εμπιστοσύνη, που προκαλεί ένα φούντωμα της σαρκός και του αίματος.

Να προσέχετε σε τι πνευματικούς πηγαίνετε- Γεροντας Πορφύριος

1. Να προσέχετε σε τι πνευματικούς πηγαίνετε

Ένας αδελφός μού είπε: Πήγε μια φορά η σύζυγος μου, όταν εργαζόμουν στην επαρχία, σε έναν πάρα πολύ αυστηρό πνευματικό και όταν του είπε μια αδυναμία της που θα την επαναλάμβανε, την αποπήρε, τη φοβέρισε και από τότε έκανε πολύ καιρό να ξαναπάει να εξομολογηθεί. «Είδες, του είπε ο Παππούλης, τι κάνει η πολλή αυστηρότητα; Γι’ αυτό σας λέω να προσέχετε σε τι πνευματικούς πηγαίνετε για να εξομολογείσθε, και συ και η γυναίκα σου και τα παιδιά σου, και προ πάντων να είστε τότε ειλικρινείς σ' αυτά που λέτε, γιατί έτσι ο Θεός τα συγχωρεί όλα και ανεβαίνετε πνευματικά». [Τζ 142-4]

[Γέροντος Πορφυρίου Ιερομονάχου, «ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ», Έκδοση Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος», 2002, σελ. 337].


2. Μερικοί πνευματικοί διαπράττουν έγκλημα



Κοίταξε, παιδί μου! Ο Θεός μας, προκειμένου να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά του, που τον πιστεύουν, τον αγαπούν και τον λατρεύουν, χρησιμοποιεί διάφορους τρόπους, μεθόδους και σχέδια. Μέσα στα σχέδια του Θεού μας είναι και η επιβολή κανόνων, οι όποιοι αποσκοπούν, πάντα, στη σωτηρία τής ψυχής μας. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση τη δική σου. Εμείς δεν μπορούμε να αλλάξουμε η να διαγράψουμε τα σχέδια τού Θεού. Πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να του το επιβάλλουμε. Μπορούμε, όμως, να τον παρακαλέσουμε και να τον ικετεύσουμε, και Εκείνος, σαν φιλάνθρωπος που είναι, μπορεί να εισακούσει τις προσευχές μας και να συντμήσει το χρόνο ή ακόμη και να τον διαγράψει. Και το ένα και το άλλο, στο χέρι του είναι. Εμείς θα το ζητήσουμε. Και Εκείνος θα το εγκρίνει.



Ύστερα, οι κανόνες αυτοί δεν έχουν το χαρακτήρα τής εκδικήσεως η τής τιμωρίας, αλλά τής διαπαιδαγωγήσεως, και δεν έχουν καμιά σχέση με αυτούς που επιβάλλονται από ορισμένους πνευματικούς κατά την εξομολόγηση, και οι οποίοι, είτε από υπερβάλλοντα ζήλο, είτε από άγνοια, εξαντλούν τα όρια τής τιμωρίας, χωρίς να αντιλαμβάνονται, ότι με τον τρόπο αυτό, αντί να κάνουν καλό, διαπράττουν έγκλημα. Εγώ, πάντα τους φωνάζω και τους συμβουλεύω: Όχι μεγάλες τιμωρίες. Αλλά σωστές συμβουλές. Γιατί, οι μεγάλες τιμωρίες, τροφοδοτούν τον άλλο (το διάβολο) με πλούσια πελατεία. Και αυτός, αυτό περιμένει. Αυτό καραδοκεί, και έχει πάντα ανοιχτές τις αγκάλες του για να τους δεχτεί! Και τους τάζει, μάλιστα, λαγούς με πετραχήλια...



Γι’ αυτό, απαιτείται μεγάλη προσοχή στην επιλογή του πνευματικού. Όπως αναζητάτε τον καλύτερο γιατρό, το ίδιο να κάνετε και για τον πνευματικό. Και οι δύο γιατροί είναι. Ο ένας του σώματος και ο άλλος τής ψυχής! [Κ 206π.]

[Γέροντος Πορφυρίου Ιερομονάχου, «ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ», Έκδοση Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος», 2002, σελ. 337]


3. Πρόσεχε τι λες στους πνευματικούς

«Πρόσεχε τι λες στους πνευματικούς που εξομολογείσαι. Γιατί δεν τα ξέρουν όλα. Πρέπει να είναι οι πνευματικοί πολύ σοφοί, διακριτικοί, και έμπειροι. Να έχουν πνεύμα Θεού, για να μπορούν να σου λύνουν τα διάφορα προβλήματά σου».

Εδώ θα πρέπει να διευκρινισθεί, ότι δεν εννοούσε για τα απλά και καθημερινά αμαρτήματα που κάνουμε όλοι μας, αλλά για τις βαθύτερες έννοιες, όπως νοεράς προσευχής, προσβολών πονηρού κ.ά. [Τζ 143]

[Γέροντος Πορφυρίου Ιερομονάχου, «ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ», Έκδοση Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος», 2002, σελ. 342].


4. Μερικοί πνευματικοί μπορεί να σε μπερδέψουν

«Όταν είσαι μακριά από την Αθήνα, λέει σε έναν αδελφό, και δεν μπορείς να έρχεσαι τόσο τακτικά εδώ, να ψάχνεις εκεί να βρίσκεις έναν πολύ καλό πνευματικό για να εξομολογείσαι τις αμαρτίες σου. Και ό,τι άλλο σε απασχολεί σχετικά με νοερή προσευχή ή λογισμούς να μην τους τα αναφέρεις, γιατί μερικοί δεν τα γνωρίζουν όλα και μπορεί να σε μπερδέψουν. Να έρχεσαι εδώ να μου λες τα άλλα», [Τζ 143]

[Γέροντος Πορφυρίου Ιερομονάχου, «ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ», Έκδοση Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος», 2002, σελ. 341].


5. Πνευματικοί που διαπνέονται από Παπικό πνεύμα

Συζητούσα μαζί του, ένα σχετικό θέμα: Επρόκειτο για κάποιον "αυστηρό" πνευματικό, που αρνήθηκε να ικανοποίηση την επιθυμία πνευματικού του παιδιού, να επισκεφθεί τον π. Πορφύριο, για να του μιλήσει για σοβαρό προσωπικό του πρόβλημα. Το περιστατικό μου είχε προξενήσει αλγεινή εντύπωση και του την εξέφρασα. Ο Γέροντας κούνησε λυπημένος το κεφάλι του και ψιθύρισε: "Τι να πεις; Είναι βλέπεις και πνευματικός". Πάντα ο Γέροντας ήταν πολύ προσεκτικός και επιεικής στις κρίσεις του για άλλους, ιδίως όταν επρόκειτο για ιερείς, που έκαναν λάθη. Αντί χαρακτηρισμού, προτίμησε να μου μιλήσει παραβολικά:

"Ξέρεις, όταν ο Παπικός μισιονάριος πάρει εντολή για κάποια αποστολή, ανεβαίνει στο αεροπλάνο στη Ρώμη και όταν φθάσει στο αεροδρόμιο Αφρικανικού κράτους, εκεί ανοίγει ένα κλειστό φάκελο και διαβάζει, ποιο θα είναι το έργο του, που είναι υποχρεωμένος να το εκτελέσει, έστω κι' αν δεν συμφωνεί. Με εμάς τους Ορθοδόξους δεν γίνεται έτσι".

Κατάλαβα, τι περίπου ήθελε να μου πει. Άλλωστε, δεν ήταν η πρώτη φορά που διαπίστωνα, ότι υπάρχουν μέσα στον Ορθόδοξο χώρο και πνευματικοί οδηγοί, ευτυχώς λίγοι, που διαπνέονται ουσιαστικά από Παπικό πνεύμα. Που απαιτούν την εκτέλεση των εντολών τους, αδιαφορώντας για τις εσωτερικές αντιστάσεις των πνευματικών παιδιών τους. Καλλιεργούν μία ολοκληρωτική νοοτροπία. Επειδή φοβούνται την ελευθερία, επιβάλλουν την πειθαρχία και αγνοούν, ότι η Ορθόδοξη υπακοή είναι καρπός ελευθερίας. Δεν πέρασε πολύς καιρός, και ο αυταρχικός πειθαναγκασμός έφερε τα αποτελέσματά του: Το ίδιο πνευματικό τέκνο του "αυστηρού" πατρός, δήλωσε στους φίλους του, που το προέτρεπαν να δει τον π. Πορφύριο, ότι δεν επιθυμεί πλέον να τον επισκεφθεί. Σε μια συνάντησή μου με τον Γέροντα, του είπα: Νομίζω, ότι δεν έρχεται σε σας, όχι επειδή δεν θέλει να έρθει, άλλα επειδή κάνει υπακοή στον πνευματικό του.

Ο Γέροντας με κατέπληξε, λέγοντάς μου: "Κάνει υπακοή, επειδή οι συμβουλές του πνευματικού του ικανοποιούν τον εγωισμό του". Πρώτη μου φορά, άκουσα τον Γέροντα, να μου μιλά τόσο ανοιχτά, για λάθη πνευματικά. Ήξερα, ότι δεν το έκανε από προσωπική ευθιξία. Ο Γέροντας δεν καλούσε ανθρώπους να τον επισκεφθούν. (Μία μόνη εξαίρεση αντιλήφθηκα κι' αυτή έγινε έπειτα από θερμές παρακλήσεις φίλων κάποιου προκατειλημμένου, που βασανιζόταν. Ουσιαστικά επρόκειτο, για δική τους έμμεση πρόσκληση). Ο Γέροντας δεν ήθελε να κάνη οπαδούς, απλώς βοηθούσε, όσους προσέτρεχαν στο κελί του. Ίσως, μου μίλησε έτσι, γιατί ήθελε να μου αποκάλυψη άλλη μία δολιότητα του διαβόλου, μέσα στις τάξεις των Χριστιανών. Και συλλογιζόμουν: "Ώστε, το κίνητρο της υπακοής αυτού τού ανθρώπου, ήταν η ικανοποίηση τού εγωισμού του.”

[Κωνσταντίνου Γιαννιτσιώτη, «Κοντά στον Γέροντα Πορφύριο», Εκδοση Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος», 1995, σελ 387 – 389] Επίσης [Γεροντος Πορφυρίου Ιερομονάχου, «ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ», Εκδοση Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος», 2002, σελ 342].

Problematic Spiritual Fathers

1. Take care which spiritual fathers you go to

A brother told me: Once, when my job was in a rural area, my wife had gone to a very strict spiritual father. When she had confessed a weakness of hers that she would have repeated, he berated her, he intimidated her and ever since that experience, it took her a very long time to decide to go to confession again.


"Do you see", the elderly Father said to him, "what excessive austerity can do? That's why I tell you, take care which spiritual fathers you go to for confession - both you and your wife as well as your children - and above all, be honest in whatever you say, because that way, God will forgive everything and you will move up, spiritually."


[Hieromonk Elder Porphyrios, COLLECTED COUNSELS, Published by the Sacred Nunnery Retreat The Transfiguration of the Saviour, 2002, page 337].



2. Some spiritual fathers commit a crime

Look, my child! Our God, in His desire to educate His children who believe, trust, love Him and worship Him, resorts to various ways, methods and plans. Among the plans of our God is also the imposition of rules, which of course always aspire to the salvation of our souls. The same applies in your case. We cannot change or delete God's plans. What is more, we cannot impose any on Him. But we can however ask of Him and beseech Him, and He, being the philanthropist that He is, can hearken to our prayers and shorten Time - or even dispense with it. Either way, it is up to Him. We ask for something, and He is the one who will approve.


Even so, these rules do not have the character of revenge or punishment, but of education - and they have nothing to do with the rules imposed by certain spiritual fathers during Confession, who, either out of excessive zeal or out of ignorance, exhaust the limits of punishment without realizing that in that way, they are committing a crime instead of doing any good. I always scold them and counsel them: No severe punishments, just sound advice. Because severe punishments will only supply the "other one" (the devil) with a large clientele; that is exactly what he lies in wait for, and always waits with open arms to receive them! He in fact even promises them impossible things....


That is why the choice of spiritual father demands extreme attention. Just as you would seek the best possible doctor, you should do the same for a spiritual father. They are both doctors - one is for the body, the other for the soul!


[Hieromonk Elder Porphyrios, COLLECTED COUNSELS, Published by the Sacred Nunnery Retreat The Transfiguration of the Saviour, 2002, page 337].



3. Pay attention to what you say to spiritual fathers

"Be careful what you say to the spiritual fathers that you have chosen for Confession. Because they don't know everything. They must be very wise, discerning and experienced. They must have God's spirit within them, in order to be able to solve your various problems."


It should be clarified here, that he was not referring to the simple, everyday sins that we all commit, but to the more profound meanings, like the prayer of the heart, the offensives of the wicked one, etc...


[Hieromonk Elder Porphyrios, COLLECTED COUNSELS, Published by the Sacred Nunnery Retreat The Transfiguration of the Saviour, 2002, page 342].



4. Some spiritual fathers can confuse you

"When you are a long way from the city", he said to a brother, "and you can't come here regularly, you should seek out a very good spiritual father there, to confess your sins. But whatever else preoccupies you with regard to the prayer of the heart or your thoughts, do not mention it to them, because some of them do not know everything and they can confuse you. You should come here and discuss the other issues with me."


[Hieromonk Elder Porphyrios, COLLECTED COUNSELS, Published by the Sacred Nunnery Retreat The Transfiguration of the Saviour, 2002, page 341].



5. Spiritual guides who are animated by a Papist spirit

I was discussing a related subject with him: It was about a certain "strict" spiritual father, who had refused to approve the wish of his spiritual child to visit the Elder Porphyrios and talk to him about a serious personal problem of his. This incident had made a painful impression on me and I told him about it. The Elder shook his head sadly and whispered: "What can I say? You see, he is also a spiritual father". The Elder was always very careful and lenient in his judgments of others - especially when it pertained to priests who made mistakes. In lieu of a characterization, he preferred to speak to me parabolically:


"You know, when a Papist missionary receives instructions for a mission, he gets onto a plane in Rome and when he arrives at the airport of an African country, that's where he opens a sealed envelope and reads what his mission involves - which he is obliged to execute, even if he disagrees with it. With us Orthodox it is not like that."


I understood - more or less - what he was trying to tell me. Besides, it wasn't the first time I had observed that there also exist in the Orthodox sphere several spiritual guides (fortunately few), who are essentially driven by a Papist mentality; who demand that their instructions be obeyed, in total disregard of the inner resistances of their spiritual children. They tend to cultivate a totalitarian mentality; because they themselves fear freedom they impose discipline, ignoring the fact that Orthodox obedience is the fruit of freedom. It wasn't long before that bossy compulsion brought on the inevitable results: That same spiritual child of the "strict" spiritual father eventually declared to his friends (who had exhorted him to go to the Elder Porphyrios) that he no longer desired to visit him. In one of my visits to the Elder, I said to him: "I think that the reason he doesn't come to you is not so much because he doesn't want to, but because he is showing obedience to his spiritual father."


The Elder surprised me, when he replied: "He is showing obedience, because the advice of his spiritual father satisfied his ego." It was the first time that I had ever heard the Elder speak so openly about a spiritual faux-pas. I knew he wasn't doing it because he felt personally offended. The Elder himself never invited people to visit him. (I knew of one exception only, and even that was on account of the fervent pleas by the friends of a certain prejudiced person who was suffering. It was essentially a response to their direct request for a meeting). The Elder did not seek to acquire followers; he simply helped out whoever sought his help at his cell. It is possible he spoke thus openly to me, because he wanted to reveal yet another example of deceitfulness by the devil, among the Christians. And it made me think: "So, the motive behind that person's obedience was the gratification of his ego."


[Hieromonk Elder Porphyrios, COLLECTED COUNSELS, Published by the Sacred Nunnery Retreat The Transfiguration of the Saviour, 2002, pages 387-389].

All Good Things Come From God

By St. Nikolai Velimirovich

A young and inexperienced man in spiritual combat underlines his every good work by self-praise. But the experienced soldier in the midst of struggles with passions and demons minimizes his every deed and intensifies his prayer for God's help. Abba Matoes used to say: "The closer a man is to God, the more sinful he sees himself to be." He also was known to say: "When I was young, I thought perhaps that I was doing some good; and now when I am old, I see that I do not have any good deed." Did not our Lord say: "No one is good but One, that is God" (Matthew 19:17). Therefore, if only the one God is good and the source of all good, how can a good deed be done that is not from God? And, how can someone who does a good deed ascribe it to himself and not to God? If this is so, with what then can mortal man be praised? By nothing, except with God and the goodness of God!

Two Sayings of Abba Agathon Relating To This Issue

1. It was said concerning Abba Agathon that some monks came to find him having heard of his great discernment. Wanting to see if he would lose his temper they said to him:

'Aren't you that Agathon who is said to be a fornicator and a proud man?'

'Yes, it is very true,' he answered.

They resumed, 'Aren't you that Agathon who is always talking nonsense?'

'I am."

Again they said 'Aren't you Agathon the heretic?'

But at that he replied 'I am not a heretic.'

So they asked him, 'Tell us why you accepted everything we cast at you, but repudiated this last insult.'

He replied 'The first accusations I take to myself for that is good for my soul. But heresy is separation from God. Now I have no wish to be separated from God.'

At this saying they were astonished at his discernment and returned, edified.

2. The old men said of Abba Agathon to Abba Elias in Egypt: 'He is a good Abba.'

The old man answered them, 'In comparison with his own generation, he is good.'

They said to him, 'And what is he in comparison with the ancients?'

He gave them this answer, 'I have said to you that in comparison with his generation he is good but as to that of the ancients, in Scetis I have seen a man who, like Joshua the son of Nun could make the sun stand still in the heavens.'

At these words they were astounded and gave glory to God.