Αγνη Παρθενε (αγγελική φωνή της Divna Ljubojevic )

Γράμμα του πατέρα στο γιο

«Εάν μια μέρα με δεις “γέρο”… εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ… έχε υπομονή. Θυμήσου πόσο καιρό μου πήρε για να σου τα μάθω…
Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μην με διακόπτεις, άκουσε με. Oταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.gramma-patera

Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή… Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς. Όταν βλέπεις την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο.

Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων, δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις… Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς.

Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα “βάρος”, έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα.

Όταν λέω πως θα ήθελα να “πεθάνω”… μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις. Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα, για να σου ανοίξω τον δρόμο.

Βοήθησέ με να περπατήσω, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή.

Σε αγαπώ παιδί μου…»

dreamfm.gr/

Γέροντας Κλεόπας Ηλιέ:Μην αφήνουμε ούτε μία ημέρα χωρίς να επικαλούμαστε την Παναγία μας.

Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος ευλαβής που ονομαζόταν Αγαθόνικος. Αυτός είχε διδαχθεί, ακόμη από την παιδική του ηλικία, να λέγει μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, τον ύμνο αυτό:

«Θεοτόκε, Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά σου. Ευλογημένη, συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. Ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών».

Αργότερα έκανε μια ζωή με πολλές φροντίδες και έλεγε σπανιώτερα αυτόν τον ύμνο της Κυρίας Θεοτόκου. Κατόπιν σιγά σιγά έπαυσε να τον λέγη.

Ο Θεός όμως, ο Οποίος δεν θέλει τον θάνατο του αμαρτωλού, έστειλε στο σπίτι του έναν ερημίτη από την Θηβαΐδα για να τον ελέγξει διότι εξέχασε αυτόν τον ύμνο της Κυρίας Θεοτόκου. Ο Αγαθόνικος απήντησε στον ερημίτη μοναχό ότι έπαυσε να τον λέγει, διότι, παρότι τον έλεγε για πολλά χρόνια, όμως δεν ευρήκε καμμία ωφέλεια.

Τότε ο ερημίτης του είπε: «Φέρε στον νου σου τυφλέ και αχάριστε, πόσες φορές σε εβοήθησε αυτή η δοξολογική προσευχή και σε έσωσε από διάφορους πειρασμούς!

Θυμήσου, όταν ήσουν ακόμη παιδί, πως λυτρώθηκες από πνιγμό κατά ένα θαυμαστό τρόπο! Ενθυμήσου, όταν σε εκτύπησαν πολλοί γείτονες σε μία λακκούβα που είχες πέσει κι όμως έμεινες ατραυμάτιστος! Θυμήσου ακόμη, όταν ταξίδευες κάποτε με κάποιον φίλον σου, επέσατε και οι δυό σας από την καρότσα!

Αυτός έσπασε το πόδι του και συ δεν έπαθες τίποτε. Δεν γνωρίζεις ότι ο φίλος σου είναι κάτω αδύνατος από μία ασθένεια, ενώ εσύ είσαι υγιής και δεν αισθάνεσαι κανένα πόνο;

Και, όταν του έφερε στην μνήμη όλα αυτά τα θαυμαστά έργα, στο τέλος του είπε: «Να ξέρης ότι όλες αυτές οι δυστυχίες και ατυχίες που ήλθαν στην ζωήν σου, απομακρύνθηκαν από την θεία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου, χάρις στην μικρή σου αυτή δοξολογική προσευχή, την οποίαν έλεγες κάθε ημέρα ενώπιόν της.

Δώσε λοιπόν προσοχή και συνέχιζε να προσεύχεσαι και στο μέλλον με την προσευχή αυτή και η Μητέρα του Κυρίου μας δεν θα σε εγκαταλείψη ποτέ». Έτσι κατάλαβε ο Αγαθόνικος και δεν άφησε πάλι αυτή την προσευχή.

Ούτε εμείς να μην αφήνουμε να περνά μία ημέρα χωρίς να προσευχηθούμε μ αὐτή την προσευχή μπροστά στην Κυρία Θεοτόκο κι έτσι θα φυλαγώμεθα από πολλές δοκιμασίες και πειρασμούς στην ζωή μας.



Πηγή: imverias.blogspot.gr

Ό τελευταίος λόγος του π. Κλεόπα στην ‘Αδελφοτητα της Μονής Συχαστρίας

Η ζωή και οι αγώνες του Γέροντος π. Κλεόπα Ηλίε



1η Μαρτίου 1998
Στο Ονομα του Πατρός και του Υιού και του ‘Αγιου Πνεύματος.
Πανοσιώτατε πάτερ ‘Ηγουμενε, Πανοσιώτατοι Πατέρες και ‘Αδελφοι, έτσι όπως σας βλέπω όλους, αγαπητοί μου, έτσι επιθυμώ να σας ιδώ όλους και στον Παράδεισο, στις απέραντες παραδεισένιες χαρές, διότι όλοι είσθε στην υπηρεσία του Σωτήρος μας Χριστού και της Παναγίας Μητρός Του και ο καθένας σας κάνει υπακοή κατ’ ευθείαν στον Χριστό και στην Μητέρα του, οπουδήποτε και να υπηρετήτε.
Οταν σας βλέπω, πόσο χαίρομαι! ‘Αλλα πολλούς δεν σας γνωρίζω, διότι σπανίως έρχομαι εδώ. Εχω τόσο κόσμο στο κεφάλι μου και είμαι και ασθενής. ‘Αλλα γνωρίζω μερικούς από εσάς, που έρχεσθε για εξομολόγησι, οι οποίοι είναι και οι παλαιότεροι. . . ‘Εγω επιθυμώ όλοι, απολύτως όλοι να πάτε στην αιώνια χαρά και ούτε ένας, Θεός φυλάξοι, στα αιώνια βάσανα.
‘Αγαπητοι μου Πατέρες και ‘Αδελφοι, να γνωρίζετε ότι η ‘Εκκλησια μας είναι η πνευματική μας Μητέρα. Αυτή μας ανεγέννησε στο Βαπτισμα «δι’ ύδατος και Πνεύματος». ‘Ακουσατε τι λέγει ο ‘Αποστολος Παύλος ότι ελάβαμε το χάρισμα της παλιγγεννεσίας και της ανακαινίσεως του ‘Αγιου Πνεύματος. ‘Απο τότε όλοι εμείς είμεθα παιδιά κατά Χαριν του Θεού, διότι εβαπτισθήκαμε στο Ονομα της ‘Αγιας Τριάδος.

Γι’ αυτό σας παρακαλώ μέσα από την καρδιά μου να αγαπάτε την Μητέρα ‘Εκκλησια! ‘Ακομη, όσο σας είναι δυνατόν, ημέρα και νύκτα να πηγαίνετε στην ‘Εκκλησια.
Οσοι είναι γεροντώτεροι και καχεκτικοί στο σώμα να μένουν ολιγώτερο. Οσοι όμως είναι νεώτεροι να μένουν περισσότερο χρόνο, διότι η λειτουργική ζωη της ‘Εκκλησιας πλουτίζει τον νου του καθενός με την Χαρι του Παναγίου Πνεύματος, αρκεί ο ίδιος να έχη ευλάβεια στις ‘Ιερες ‘Ακολουθιες.
‘Αγαπητοι μου, εγώ ο αμαρτωλός και ανάξιος είμαι γέρων-86 ετών- με έξι εγχειρήσεις, με το δεξί χέρι σπασμένο και βαλμένο στον γύψο 32 ημέρες, αύριο-μεθαύριο θα ψάλλετε και για μένα το: <Αιωνία αυτού η μνήμη»! Τι περιμένω ακόμη; ‘Ο 89ος Ψαλμός μας λέγει: «Αι ημέραι των ετών ημών εν αυτοίς εβδομήκοντα έτη, εάν δε εν δυναστείαις ογδοήκοντα έτη, και το πλείον αυτών κόπος και πόνος>. ‘Εγω εισήλθα σ’ αυτό τον κόπο και πόνο. ‘Εγηρασα, 86 χρόνια εσυμπλήρωσα τώρα, στις 10 ‘Απριλιου.
‘Αγαπητοι μου Πατέρες, σας παρακαλώ με όλη μου την καρδιά, όσοι έχετε αγάπη και ημπορείτε, να μη με ξεχνάτε στις προσευχές σας. Να με μνημονεύετε.
‘Εγω έχω αγάπη για όλους σας, όταν σας βλέπω στην υπηρεσία του Κυρίου και της Παναγίας μας. Ετσι επιθυμώ να σας βλέπω και στον Παράδεισο όλους, αγαπητά μου παιδιά!
Το Μοναστήρι μας είναι ένα Μοναστήρι με καλή μοναχική τάξι. Δηλαδή δεν τρώγουμε κρέας, η εξομολόγησις είναι τακτική, οι ‘Ακολουθιες επιτελούνται κατά το Τυπικό του αγίου Σαββα του ‘Ηγιασμενου. . .
Οταν ήλθα εγώ εδώ ευρήκα 14 Πατέρες, που φορούσαν τσαρούχια και με μπότες μέχρι τα γόνατα και με κομποσχοίνια στα χέρια από ξύλινες χάντρες. . . Εφερα μαζί μου και τον αδελφό μου Βασίλειο. Οταν ήλθαμε εδώ, είχαμε 15 χρόνια και δεν ξέραμε τίποτε. . .
Οταν είδα στην τράπεζα του φαγητού όλους τούς Μοναχούς και τον Γεροντα ηγούμενο, άκουγαν και διδακτικούς λόγους του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου από τον άμβωνα της τραπέζης. Τοτε ερώτησα τον ‘Αδελφο μου: «Τι έχουν εδώ πανήγυρι;»
Εμεινα βέβαια λίγο και στην Σκήτη Κοζάντσεα, αλλά εκεί η τάξις δεν ήτο κοινοβιακή, αλλά καθένας είχε το ιδικό του φαγητό και το ιδικό του σπίτι. «’Αδελφε, δεν είναι πανήγυρις», μου είπε. Ετσι στέκονται στην τράπεζα του φαγητού πάντοτε όλοι οι μοναχοί! ‘Ο Γεροντας εδιάβαζε τον λόγο. Αυτός λειτουργούσε και ζούσε μόνο με την Θεία Κοινωνία περίπου 12 χρόνια. Μονο το Σαββατο και την Κυριακή γευόταν λίγο από την τράπεζα μαζί με όλους τούς Πατέρας. Γνωρίζω αυτά διότι ήμουν μάγειρος. ‘Ο Θεός να αναπαύση τον μακαριστό Γεροντα μου π. ‘Ιωαννικιο. Είχε μεγάλο φόβο του Θεού και δυνατή πίστι! Μ’ έκειρε μοναχό το έτος 1937 στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Τα ενθυμούμαι όλα.
*Ητο ένας πατήρ Νικόλαος Γκραδινάρου με μακριά γενειάδα. Αυτός είπε, όταν με μετέφεραν μπροστά στο Αγιο Βήμα: «Πανοσιώτατε πάτερ, να του δώσουμε το όνομα Κλεόπας, διότι δεν έχουμε εδώ άλλον μ’αυτό το όνομα!» Και ο Γεροντας έβαλε το ψαλίδι στο χέρι και με ωνόμασε Κλεόπα. Ετσι ήτο γραμμένο! ‘Ο Θεός να τον αναπαύση! Εχω το χαρτι μνημονεύσεως όλων αυτών που απέθαναν εδώ από τότε& έχω και ονόματα επισκόπων και πατριαρχών. Οσο θα είμαι σ’ αυτή την ζωη, θα τούς μνηνμονεύω καθημερινά.
Σας παρακαλώ, αγαπητά μου παιδιά όλους σας, να μη με ξεχνάτε στις άγιες προσευχές σας! και έτσι όπως σας βλέπω όλους εδώ, έτσι να σας βλέπω και στον Παράδεισο, στην ατελεύτητη και αιώνια χαρά.
Το έλεος της Παναγίας Τριάδος και η σκέπη της ‘Υπεραγιας Θεοτόκου να είναι με όλους σας, αγαπητοί μου, και όλοι να υπάγετε στον Παράδεισο. ‘Αμην.

Μετάφρασις-επιμέλεια υπό Μοναχού Δαμασκηνού Γρηγοριάτου
Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου
Άγιον Όρος Άθω
1999
Αναβάσεις
15 Οκτωβρίου 2013

 http://www.diakonima.gr

Stress in today's life ( Elder Paisios )

Today's life is full of stress. What is it that makes it this way? We seem to have all the comforts we could possibly imagine. Even in the most well off people there is still this sense of anxiety and busyness. Is it our worldly comforts that are the culprit?


Elder Paisios offers some thoughts on this subject. He is direct in saying, yes, it is these worldly pleasures that are at the root of the problem.


He says,

Worldly stress is the result of worldly happiness, of worldly pleasures and self-indulgence. Educated externally and being full of anxiety, hundreds of people (even young children) are driven to psychoanalysis and psychiatrists. New psychiatric hospitals are being built and young psychiatrists go on for post-graduate studies. Many of them do not even believe in God or accept the existence of the soul. How can these people help the human soul when they themselves are full of anxiety? How can one feel truly comforted if he does not believe in God and in the true and eternal life after death? When man grasps the deeper meaning of this true life, stress goes away, divine consolation comes and he is healed...The answer to our anxiety is not drugs, alcohol, tranquilizers or psychiatric treatment. It will not be cured by Yoga or some new age or eastern meditation practice. The problem is that we have lost God as the center of our lives. Once we make our love of God the primary focus of our lives and allow His grace to work though us, then no matter what circumstance we encounter in life we will be comforted and embraced in His love. All anxiety disappears. This is the aim of the Orthodox way of life––To put God first and seek the Holy Spirit. The anxieties of modern life are only symptoms of our separation from God.


Saint Theophan the Recluse adds the following about anxiety:

Are you thinking of arranging your life on your own, through your own efforts and abilities, as if that was what you were told? Take a look, and if this is indeed the case, rush to correct it. With this attitude you will not get rid of your confusion....Seek the help of your spiritual father, participate int he sacraments of the Church, follow the fasting guidelines, read holy Scripture daily, and have a firm rule of daily prayer.


Reference: With Pain and Love for Contemporary Man, p 167-168

Prayer ( Elder Porphyrios )

I said to the elder, "They are constantly saying prayers at the monastery. They are always saying the Jesus prayer. While at their various chores they recite supplications and salutations. They do this for whole hours at a time. After this they go to the Church for services.
"I cant stand it any more. My mind has become tired. I feel that I am about to burst. But Never the less I want to become a monk. What will I do? Help me."
The Elder said,
A young girl used to come here and confess her sins. She was in her second grade of Junior High School. She told me once, 'Father, I have fallen in love with a boy and I can't get him out of my mind. My mind is constantly on him, on Nick. One would think that Nick is here, (she pointed with her finger to her forehead). I begin to read and Hick is here. I go to eat and to sleep but nothing changes. Nick is here. What can I do father?'"
"My child," I told her, "you are still young. Be patient, finish school and then Nick will still be here. Now you must put effort into your lessons. A week passed and she came again."
"Dear Father, It's impossible for me to concentrate on my lessons. Constantly all day long my mind and my heart are on Nick. Nick has become an obsession with me and it won't go away."
(As he was saying these things, I was thinking, "What connection do these things have with me? Maybe he is telling me these things to give me a respite from my obsession.")
The elder continued, (while reading my thoughts) "you are now saying, why is he telling me these things?"
"But nevertheless, tell me, please."
"Did this girl sit on a stool? Did she force herself to focus her mind on Nick? No.
"This happened spontaneously. This was unforced love.
"This same happens with us. When we love Christ with divine love, without any coercion, pressure of worry, with love we will proclaim His holy name, 'Lord Jesus Christ.'
"And when the heart is flooded by this divine love, it does not require us to verbalize the whole prayer, 'Lord Jesus Christ, have mercy on me.'
Before he finishes the prayer the heart stops at that point of love and rejoicing.
Other times he proclaims only the "Lord..." and stops. He proclaims this mystically and without speaking."
In saying these things he gave me an answer to my first question that was not expressed verbally. I had only thought it without verbalizing it.
I was flabbergasted. I was totally amazed at his responses. A divine flame enveloped my inner being and I felt the desire to begin proclaiming within my heart the ineffable love I had for the name of our Christ.

Elder Porphyrios



From the Divine Flame: Elder Porphyrios Lit my Heart, by the monk Agapios, pp 25-26, Published by the Holy Convent of the Transfiguration of the savior, Athens 2005.

Archimandrite Aimilianos of Simonopetra explains what it means to be spiritual

A basic condition for the spiritual life is that we should understand that, on our own, we can do absolutely nothing. No matter how hard we try, the spiritual life is something that someone else gives to us. And the “someone else” is the Spirit of God, the Comforter, the “treasury of good things and the giver of life”, the treasury from which all the riches of spirituality come forth, the source from which the spiritual life emerges and overflows.
Of course, sometimes we get confused, and think that to be spiritual means to be a “good person”: not to steal, not to kill, not to go to bad places or with bad friends, to go to Church on Sunday, to read spiritual books, and so on. But no, this is not the spiritual life.
A spiritual person, a true Christian, is someone whose entire life is sworn to God. Initially by means of his baptism, and later, in his heart, such a person swears an oath to God, to live for God, and to remain with God forever.
A spiritual person is an athlete who has burst into life, who stands out from the crowds of human beings, and runs with all the speed of his soul to heaven.
A spiritual person is one who with shining eyes and chest thrust forward, has set his course and races to heaven. He is not a “good man”.
A spiritual person knows that, in order to succeed, he needs strong wings: the wings of the Holy Spirit.
A spiritual person must therefore do everything possible to attract, to win over, the Spirit of God, because only the Holy Spirit, God himself, has the gifts of the spiritual life.
According to St Gregory of Nyssa, the “distribution of the royal gifts” of the Holy Spirit takes place in the Church through the Sacraments. 

Archimandrite Aimilianos of Simonopetra