- Πως μπορεί , Γ έ ρ ο ν τ α ,να πλησιάση κανείς τους νέους που έχουν παραστρατήσει;
- Με την Αγάπη . Αν υπάρχη αληθινή,αρχοντική αγάπη,αμέσως οι νέοι το
πληροφορούνται και αφοπλίζονται.΄Ερχονται στο Καλύβι παιδιά,από χίλιες
καρυδιές καρύδια,με διάφορα προβλήματα.
Τους
καλωσορίζω,τους κερνώ,τους μιλώ,και σε λίγο γινόμαστε φίλοι.Ανοίγουν την
καρδιά τους και δέχονται και την δική μου αγάπη. Μερικά,τα
κακόμοιρα,είναι τόσο στερημένα!Διψούν για αγάπη.Φαίνεται αμέσως που δεν
ένιωσαν αγάπη ούτε από μάνα ούτε από πατέρα δεν χορταίνουν.
΄Ετσι άμα
τα πονέσης,άμα τα αγαπήσης,ξεχνούν και τα προβλήματα,και τα ναρκωτικά
ακόμη, φεύγουν και οι αρρώστιες,αφήνουν και τις αταξίες και έρχονται
ευλαβικοί προσκυνητές μετά στο ΄Αγιον ΄Ορος.
Γιατί
πληροφορούνται κατά κάποιον τρόπο την αγάπη του Θεού.Και βλέπω έχουν μια
αρχοντιά που σου ραγίζει την καρδιά.Να μη δέχωνται μια οικονομική
βοήθεια,ενώ έχουν ανάγκη,αλλά να πιάνουν δουλειά,για να τα βγάλουν πέρα
και να πάνε την νύχτα στο σχολείο.
Αυτά τα παιδιά αξίζει να τα βοηθήση κανείς.
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΊΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
Κάποτε μία Ηγουμένη έλεγε σε μια νέα που ζητούσε να ασπασθή τη μοναχική ζωή:
-Ξέρεις
παιδί μου,η ζωή μας είναι πολύ αυστηρή.Στον κανονισμό μας έχουν την
πρώτη θέσι τα ουράνια αγωνίσματα,νηστεία,αγρυπνία,προσευχή. Φοβούμαι πως
δεν θα ανθέξης σ΄ένα τόσο αυστηρό κανονισμό.
-Θα μπορέσω,απάντησε εκείνη.Αρκεί στο κελλί μου να έχω ένα εσταυρωμένο.
Και κάποιος Θεολόγος ρώτησε μία μέρα ένα μοναχό :
- Από που
αντλείς τους θησαυρούς που σκορπίζεις στους ακροατές και στα συγγράμματά
σου -Από εδώ,απάντησε εκείνος,δείχνοντάς του τον μεγάλο εσταυρωμένο που
είχε επάνω στο γραφείο του.
Ο εσταυρωμένος είναι ανεξάντλητη πηγή δυνάμεως.Μπορούμε να καταφεύγουμε
στον επί του Σταυρού Κύριό μας να Του ζητάμε χάριν και έλεος.Τα χέρια
του Σωτήρος απλωμένα στο τίμιο ξύλο καλούν όλους τους ανθρώπους κοντά
Του. "Δεύτε προς με ", επαναλαμβάνει.Θέλει να μας ξεκουράση από τις
δοκιμασίες της ζωής.Να μας απαλλάξη από τους μολυσμούς της αμαρτίας.Να
μας κάνη αιώνια ευτυχισμένους.
Αμέτρητες ψυχές στην πορεία των αιώνων στάθηκαν ευλαβικά στην σκιά του
Σταυρού,ξεκουράσθηκαν και συνέχισαν τον ανηφορικό τους δρόμο.΄Απιστοι
και αρνηταί,αμαρτωλοί και τελώνες έτρεξαν συντετριμμένοι,αγκάλιασαν τα
ματωμένα πόδια του εσταυρωμένου,ζήτησαν έλεος και λυτρώθηκαν.Αναρίθμητοι
οι σωσμένοι από τη μοναδική και ανεπανάληπτη θυσία του Γολγοθά.
Για μας " έκλινε την κεφαλή " ο Ιησούς στο Σταυρό και " αφήκε το πνεύμα "
φίλη ψυχή.Ας ρίχνουμε μερικές ματιές ευγνωμοσύνης,κάθε μέρα στα
σβησμένα μάτια του Κυρίου μας.Και Εκείνος κάτι θα μας λέει,με αγάπη και
στοργή....
Από το βιβλίο ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ
by St. Nikolai Velimirovich
"The earth quaked, rocks were split" (Matthew 27:51).
O,
what a terrible reproach against mankind! Even dead nature recognized
Him Whom men were unable to recognize. All mute things trembled and
began to protest, each in its own way and in its own language. The mute
earth quakes - that is its language. The stones split apart - that is
their language. The sun withholds its light - that is its language. All
of creation in its own way protested. For all of creation is submissive
to Him, as it was to Adam at one time in Paradise, because all of
creation recognizes Him as it did Adam in Paradise.
How is it
that irrational creation knew Him and was obedient to Him, we do not
know. It is some kind of inner instinct of irrational creation, which
came to them from the Word of God, by which they were created. That
instinct of irrational creation is more valuable than the mind of man
when darkened by sin. Of all the things which are in existence, nothing
is more blind than the mind of man when darkened by sin. Not only does
he not see what was created to be seen, rather, he sees that which is
contrary to being, contrary to God, and contrary to the truth. These are
the degrees of the blindness; beneath blindness; these are numbers
below zero. This is man of lower creation. For when the priests of God
in Jerusalem did not recognize their God, the storms and winds
recognized Him; vegetation and animals recognized Him; the seas, the
rivers, the earth, the stones, the stars, the sun and even the demons
recognized Him. O what kind of shame it is for mankind!
The earth
quaked, the rocks split, the sun darkened, as much in anger as in
sorrow. All creation grieved over the pain of the Son of God, in Whose
pain the priests in Jerusalem rejoiced. Protests and sorrow and fear!
The whole of creation was frightened at the death of Him Who cried to
them arise from nothing and rejoice in your being. As though it wanted
to say: with whom do we remain and who will now uphold us when the
Almighty gives up the Spirit?
O brethren, let us be ashamed of
this protest, these sorrows and this fear of the mutes of creation! With
repentance let us cry out to the Lord, the Victor: "Forgive, O
Compassionate Lord, for indeed, whenever we sin and offend You, we do
not know what we are doing."
Jesus
Christ was broken on the Cross, but He was not divided. His body and
His soul were wrenched apart in death — death on a Cross — but they were
not divided because both His body and His soul were united to the
divinity of the Son of God.
This profound mystery is true for us also because we, too, are united to
Jesus Christ in Holy Baptism, sealed with the Holy Spirit in Holy
Chrismation, brought back to Him in Holy Confession, and kept in
enduring communion with Him through the Holy Eucharist. These Mysteries,
or Sacraments are not merely "spiritual" but they are completely
holistic since they unite us body and soul to God. And if we have been
so united to Him in this life, then at our death, the separation of our
body and soul is not fearful, but merely a transition from earthly to
heavenly life.
Death therefore has no more hold on us than it does on Jesus Christ — if
we are sacramentally in union with him. Estrangement from the Church,
alienation from the sacraments, distance from Christ, is the worst
possible thing: it is living death.
Contemplating the iconographic image of the kouvouklion (tomb of Christ
with the Epitaphion) set before us tonight, we see that Life is in the
tomb, not death; Hades is emptied, not holding the souls of the
righteous. The Soul of Jesus destroys the power of Hades, leading out
the souls of the righteous into the Kingdom of heaven. This reality is
celebrated tonight, and the great resurrection we will experience on
Pascha is foreshadowed. This reality is beautifully expressed in the
following hymn from the Ninth Ode of the Kanon, sung in the voice of
Jesus speaking to His Mother:
"Lament
not for Me, Mother, as you behold Me in the grave, Whom as a Son you
conceived in your womb without seed; for I shall rise and be glorified,
and as God, I shall ceaselessly exalt in glory those, who in faith and
yearning, magnify you." (Katavasia of the Ninth Ode of the Kanon)
Let us, then, stand and sing out in rejoicing the Resurrection hymn:
When You descended to the realm of death, • You as life
immortal • rendered to Hades a mortal blow • by Your all-radiant
divinity; • and when You from infernal depths and the darkness below did
raise the dead, • all the hosts of heavens powers did proclaim and cry
out: • O life-giving Christ • and our God, we give glory.
Επειδή τόσον πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιόν του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας που πιστεύει σ΄ αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνια.
Επειδή, ο Θεός δεν απέστειλε τον Υιό του στον κόσμο, για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δια μέσου αυτού.
Όποιος πιστεύει σ΄ αυτόν, δεν κρίνετε, όποιος όμως δεν πιστεύει έχει ήδη κριθεί, επειδή δεν πίστεψε στο όνομα του μονογενούς Υιού του Θεού.
Και αυτή είναι η κρίση, ότι το φως ήρθε στον κόσμο, και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως, για τον λόγο ότι τα έργα τους ήταν πονηρά.
Επειδή όποιος πράττει τα φαύλα, μισεί το φως και δεν έρχεται στο φως, για να μην έρθουν σε έλεγχο τα έργα του.
Όποιος όμως, πράττει την αλήθεια, έρχεται στο φως, για να φανερωθούν τα έργα του, ότι έγιναν σύμφωνα με τον Θεό".
(Ιωάννη, κεφ.3)
