Sunday, December 9, 2012

Why the Ups and Downs?






Why is it that we go through periods of happiness followed by despondency? This seems to happen especially after some joyous event.  It happens even to those who have everything: a good home, good job, many friends, and all the means to enjoy any kind of entertainment or even exotic vacations.  Why do we still experience sadness in our lives when we are blessed with so much?


Saint Theophan reminds us that our amusements can give rise to such feelings.
Amusements, especially pleasant ones, give rise to depression, because while they are not sinful, they are unable to content the heart.
It is common for us to seek this deep contentment from the activities of his world:  A football game, a festival, a play or movie, a party and so forth.  But these are only surface and temporary satisfactions for what we long for deeply. They bring a cycle of happiness that is followed by a sadness when it ends. They do not help us with the angst of life which is death and the unknown that this implies for us. They only distract us from the deep questions our ultimate end raises deep within us.  Our heart is seeking something that such worldly activities can not give us.  We long for a contentment that all the activities, all the riches, all the friends, all the processions of this world will not give us.


True joy and contentment only comes with a deep relationship with God.  He is our purpose. Our aim is to be united with Him for eternity. With Him there is no death. This is the message of Jesus Christ.  This is the way of His life, His teaching, Crucifixion, and Resurrection. He showed and called  us to follow and join with Him. As long as we continue to seek union with God, do our best to carry out His commandments, remain humble in His eyes seeking forgiveness and mercy for all our missteps, we will move closer and closer to true happiness, happiness that does not come and go, something that cannot be taken away from us like the temporary satisfactions we get from our amusements.


Saint Theophan says,
Do not forget God, and thank Him for every comfort, accepting such comfort as coming from His hands... God is asking your heart once and for all, and the heart desires God.  for without God it is never satisfied, it is bored; examine yourself from this aspect. Maybe you will find the door to the peace of God there.
Thank God for everything! 

Reference: The Spiritual Life, pp 280-281

No Passion is too Small

 

 

 

 

There is no Passion that is too small. All must be controlled.
Saint Theophan says,
No matter how small or weak a passion appears, it is necessary to regard it as if it were the largest and most powerful.
How do we go about driving them out?  Saint Theophan tells us this is the proper use of our anger.


He says,
How can you drive them out? Through inducing wrath that is hostile to them, or by getting angry within yourself against it as quickly as possible.
A passion cannot be sustained without your inner support.  So when you rise up against it in a strong way it is destroyed and its strength vanishes.  The slightest sympathy towards it will sustain it.


Prophet David says in the Psalms,
Be angry, and sin not (Ps 4:5).  
In other words be angry at the passion and then you will not sin. As soon as you detect even the smallest passion, rise up against it with strength.  Realize that this is an attack on your relationship with God.  Its action separates you from Him. Use your anger in a constructive way to aid you in coming closer to God.


Reference: The Spiritual Life, pp 233-236

Άγγελοι: οι θεριστές του Θεού. (Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)









http://www.rel.gr/photo/albums/userpics/10039/normal_aggtheiasleitourgias.jpg


Στην παραβολή του σπορέως ο Κύριος Ιησούς εξηγεί: «το χωράφι είναι ο κόσμος, ο καλός σπόρος είναι όσοι ανήκουν στη βασιλεία του Θεού. Τα ζιζάνια είναι όσοι ανήκουν στον πονηρό, ο εχθρός που τα έσπειρε είναι ο διάβολος, ο θερισμός είναι το τέλος του κόσμου και οι θεριστές είναι οι άγγελοι. Όπως λοιπόν μαζεύονται τα ζιζάνια και καίγονται στη φωτιά, έτσι θα γίνει στο τέλος του κόσμου. Θα στείλει ο Υιός του Ανθρώπου τους αγγέλους του και θα μαζέψουν από το χώρο της βασιλείας του όσους προκαλούν την πτώση των άλλων και κάνουν πράγματα αντίθετα με τον νόμο του Θεού, και θα τους ρίξουν στο καμίνι της φωτιάς· εκεί θα κλαίνε και θα τρίζουν τα δόντια τους. Τότε οι ευσεβείς θα λάμψουν σαν τον ήλιο στη βασιλεία του πατερά τους. Όποιος έχει αυτιά για ν’ ακούει ας ακούει». (Ματθ. ιγ΄ 38-43).



Προτού όμως έρθει το τέλος του κόσμου, θα έχει έρθει το τέλος πολλών από μας. Τώρα, όταν πέθανε ο φτωχός Λάζαρος, την ψυχή του την μετέφεραν οι άγγελοι στους κόλπους του Αβραάμ· όταν όμως πέθανε ο άσπλαχνος πλούσιος, πήγε στην κόλαση (βλ. Λουκ. ιστ’ 19-23). Γι’ αυτό, άνθρωπε, να θυμάσαι πως για σένα το τέλος του κόσμου θα είναι το τέλος το δικό σου. Στο θάνατό σου θα σε θερίσουν είτε οι άγγελοι, είτε οι πονηροί δαίμονες. Είναι καλό να εμπιστευτείς τον εαυτό σου στο έλεος του Θεού. Το να εμπιστεύεσαι όμως το Θεό και να εξακολουθείς ν’ αμαρτάνεις χωρίς να μετανοείς, είναι σα να εμπαίζεις το Θεό. Άκου τι λέει ο Σωτήρας μας: «ούτω λέγω υμίν, χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού επί ένί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. ιε’ 10).

Αλίμονο σ’ εκείνους που πεθαίνουν στην αμαρτία, χωρίς να μετανοήσουν. Ο μεγάλος απόστολος κάνει μια αυστηρή προειδοποίηση: «ο Θεός ούτε του αγγέλους δε λυπήθηκε όταν αμάρτησα, αλλά τους έριξε στα τάρταρα όπου φυλάγονται δέσμιοι στο σκοτάδι περιμένοντας την τελική κρίση. Ούτε τον αρχαίο κόσμο δεν λυπήθηκε, έναν κόσμο που ήταν γεμάτος από ασεβείς, αλλά έφερε τον κατακλυσμό· μονό τον Νώε τον κήρυκα της δικαιοσύνης, τον άφησε να σωθεί με άλλους εφτά. Και καταδίκασε σε καταστροφή τις πόλεις Σόδομα και Γόμορρα και τις έκανε στάχτη· κι  αυτό, για να παραδειγματίζονται όσοι στο μέλλον δεν σέβονται το Θεό…» (Β΄ Πέτρ. β΄ 4-6). Πολύ περισσότερο δε θα λυπηθεί εκείνους που είναι χριστιανοί κατ’ όνομα, αλλά στην πραγματικότητα είναι με λόγια και με έργα υπηρέτες του πονηρού. Μπορεί κάποτε να μεταμεληθούν όπως ο Ιούδας, αλλά θα είναι πολύ αργά. «Μέλλει γαρ ο υιός του ανθρώπου έρχεσθαι εν τη δόξη του πατρός αυτού μετά των αγγέλων αυτού, και τότε αποδώσει εκάστω κατά την πράξιν αυτού» (Ματθ. ιστ’26).

Η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού

Η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού θα είναι πολύ ένδοξος αλλά και πολύ δραματική. Στην πρώτη έλευσή Του εμφανίστηκε ένα πλήθος αγγέλων στους ποιμένες της Βηθλεέμ. Στη δεύτερη έλευσή Του θα Τον συνοδεύουν όλοι οι άγιοι άγγελοί Του. «Και θα στείλει τους αγγέλους του να σαλπίσουν δυνατά και να συνάξουν τους εκλεκτούς του από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, από το ένα άκρο του κόσμου ως το άλλο». (Ματθ. κδ΄ 31). «Τότε οι ευσεβείς θα λάμψουν σαν τον ήλιο στη βασιλεία του πατερά τους». (Ματθ. ιγ΄ 43). Οι άγγελοι λοιπόν θα είναι οι θεριστές στο θερισμό του Θεού.

Η μεγαλύτερη ανταμοιβή που υποσχέθηκε ο Χριστός στους εκλεκτούς και τους δίκαιους, εκείνους που έζησαν στη γη σύμφωνα με το ευαγγέλιό Του και υπόφεραν γι’ αυτό, είναι ότι θα γίνουν ισοστάσιοι με τους αγγέλους. Είπε ο ίδιος, απαντώντας στο σοφιστικό λόγο των Σαδδουκαίων: «για όσους όμως αξιωθούν να αναστηθούν από τους νεκρούς και να ζήσουν στον καινούριο κόσμο ούτε θα παντρεύονται ούτε θα παντρεύουν. Κι αυτό, γιατί δεν θα υπάρχει γι’ αυτούς θάνατος· σαν αναστημένοι άνθρωποι που θα είναι, θα είναι ίσοι με τους αγγέλους και παιδιά του Θεού». (Λουκ. κ΄ 35-36).

Όταν διαβάζουμε τα λόγια αυτά νιώθουμε να μας καταλαμβάνει ολόκληρους δέος, φόβος. Πώς μπορούμε να γίνουμε ίσοι με τους αγγέλους; Έχει γραφεί γι’ αυτούς: «Ο Θεός έστη εν συναγωγή Θεών, εν μέσω δε θεούς διακρινεί». Και λίγο παρακάτω: «θεοί έστε και υιοί Υψίστου πάντες». (Ψαλμ. πα’ 1,6).

Εδώ οι άγγελοι καλούνται θεοί όχι επειδή έχουν θεϊκή φύση, αλλά επειδή βρίσκονται σε στενή επαφή με το Θεό. Πώς μπορούν οι άνθρωποι να γίνουν ίσοι μ’ αυτούς; Να, τι λέει ο ιερός ποιητής για τους αγγέλους:

«Ωραιότητι φαιδρύνεσθε πανάγιοι, άγγελοι του Παντοκράτορος, πλησιάζοντες τη αφράστω, δόξη ακραιφνώς, και πόθω κραυγάζοντες αυτώ· Ευλογητός ει ο Θεός, ο των πατέρων ημών» (Όρθρος, ωδή ζ’ πλ. β’ ήχου).

Πώς λοιπόν εμείς, που βλασφημούμε το Χριστό καθημερινά με τις αμαρτίες μας, θα γίνουμε ισάγγελοι, ίσοι με τους αγγέλους που δοξολογούν συνέχεια το Θεό;

Πρώτ’ απ’ όλα ο Χριστός μίλησε για τους «καταξιωθέντες»· και δεύτερο ότι αυτό θα γίνει με «την υπερβάλλουσαν της γνώσεως αγάπην» (Λουκ. κ’ 35 και Εφ. γ΄ Ί9).

Ας ταπεινωθούμε κι ας ακούσουμε τι μας λέει ό θεατής των ουρανίων μυστηρίων απόστολος: «οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν» (Β’ Κορ. β’ 9).

Εδώ είναι το κλειδί του μυστηρίου: εκείνοι που αγαπούν το Θεό, είτε άγγελοι είναι είτε άνθρωποι, για το Θεό είναι ίσοι.

Απ’ αυτήν την άποψη ονομάζουμε τους αγγέλους πρεσβύτερους αδελφούς μας, για να τους τιμήσουμε και να προσευχηθούμε σ’ αυτούς από την κοιλάδα αυτή του κλαύθμωνος:

Άγιοι Αρχάγγελοι και Άγγελοι,
πρεσβεύσατε στο Θεό για μας τους αμαρτωλούς!

Ναί στο Χριστό, όχι στον κόσμο




Ένα πολύ επικίνδυνο παιγνίδι παίζει ο εχθρός στις μέρες μας, σε πολλούς Χριστιανούς. Στο παιγνίδι αυτό συμμετέχουμε και εμείς, διότι μας ικανοποιεί, μας επαναπαύει. Πολλοί Χριστιανοί περιορίσαμε τη Χριστιανική μας ζωή στην τήρησι ορισμένων θρησκευτικών καθηκόντων.
Πολλοί άλλοι είπαμε: ΝΑΙ στο Χριστό, ΝΑΙ στην αγάπη Του, ΝΑΙ στην αλήθεια Του, αλλά δεν προχωρήσαμε περισσότερο, δεν θελήσαμε όλη την αλήθεια, γιατί η αλήθεια είναι να πούμε ταυτόχρονα και ένα πελώριο ΟΧΙ στον εαυτό μας, στις επιθυμίες μας, στα ειδωλά μας, που τόσο αγαπούμε και λατρεύουμε. Δεν είπαμε ένα ΟΧΙ στον κόσμο της αμαρτίας, που μας πολιορκεί.

Δεν αρκεί μόνο ένα ΝΑΙ στο Χριστό· χρειάζεται και ένα ΟΧΙ στον εαυτό μας. Ο Κύριος είπε: «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθεί, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Μαρκ. 8,34). Πολλοί Χριστιανοί, ενώ είπαμε ένα ΝΑΙ στο Χριστο, δεν είπαμε ακόμη ένα ΟΧΙ στον εαυτό μας. Ο εαυτός μας μας κουμαντάρει ακόμη, και αυτό το βλέπουμε στις καθημερινές εκδηλώσεις της ζωης μας. Δέν θελήσαμε να προχωρήσουμε περισσότερο. Περιοριστήκαμε στο κλάδευμα του εαυτού μας, και όχι στο ξερρίζωμα. Οι εκδηλώσεις της σαρκός είναι φανερές στη ζωή μας.
Δεν φτάνει να πούμε ένα ΝΑΙ στο Χριστό. Χρειάζεται να πούμε και ένα ΟΧΙ στον κόσμο. Ο κόσμος εξακολουθεί να βρίσκεται μέσα στη ζωή μας. Αυτός ρυθμίζει τη ζωή μας, τη δουλειά μας, την ενδυμασία μας, την εμφάνισί μας. Όλες οι εκδηλώσεις μας μυρίζουν κόσμο. Ο κόσμος μας επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό. Αυτός ο κόσμος ειναι εχθρός του Θεου, και πολέμιος του πιστού. Κόσμος και Χριστός, κόσμος και πιστός, ειναι δύο πράγματα εντελώς αντίθετα. Ο Ιάκωβος γράφει: «ος αν ουν βουληθή φίλος είναι του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται» (Ιακωβ. 4,4).
Στις ημέρες μας μιά νέα κατηγορία Χριστιανων εμφανίζεται: «Χριστιανοί με τα δύο ΝΑΙ». ΝΑΙ στο Χριστό, ΝΑΙ και στα είδωλα του κόσμου. ΝΑΙ στην αιώνια ζωή, ΝΑΙ και στην παρούσα. Χριστιανοί με μοιρασμένη καρδιά. Χριστιανοί που δεν γευτήκαμε την εν Χριστώ ελευθερία. Δημιουργήσαμε ένα ευαγγέλιο στα μέτρα μας, ξεχάσαμε οτι το ευαγγέλιο έχει δικό του μέτρο, δικά του σταθμά. Δέν μπορούμε να προσαρμόσουμε το ευαγγέλιο, στη δική μας θέλησι. Ο Απ. Παυλος γράφει: «και όσοι τω κανόνα τούτω στοιχήσουσιν, ειρήνη επ' αυτούς και έλεος, και επί τον Ισραήλ του Θεού», (Γαλ. 6,16). Ο κανόνας της ζωής μας είναι το ευαγγέλιο. Βάσει αυτού να ευθυγραμμίσουμε τη ζωή μας.
Ο κόσμος και ο εαυτός μας αποτελούν ένα μεγάλο εμπόδιο στην κατά Χριστόν ζωή μας. Ο κόσμος έχει αξιώσεις, έχει προτιμήσεις, ο κόσμος θέλει να μας υποδουλώση, θέλει να μας αιχμαλωτίση. Ο εαυτός μας αντιδρά στήν κατά Χριστόν ζωή μας, έχει απαιτήσεις, έχει δικαιώματα στη ζωή μας. Θρέψαμε τα πάθη μας, τις αδυναμίες μας.
Τόσα χρόνια τώρα, εξεγείρονται, επαναστατούν και μας απειλούν. Χρειάζεται ένα δυνατό ΟΧΙ και στον κόσμο και στον εαυτό μας. Ενόσω ερωτοτροπούμε με τον κόσμο, ο κόσμος θα μας απειλή, ενόσω ταίζουμε τα πάθη μας και τις αδυναμίες μας, ο εαυτός μας θα θεριεύση, θα εξασκή πίεσι επάνω μας και δεν θα υποτάσσεται στο θέλημα του Θεού.
Εκείνο που χρειάζεται, είναι ένας θάνατος του εαυτού μας και του κόσμου. Ο Παύλος γράφει: « Εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω» (Γαλ. 6,14). Ο κόσμος γιά μένα πέθανε, και εγώ γιά τον κόσμο. Θάνατος γιά τον κόσμο, θάνατος γιά τον εαυτό μας. Ο Παύλος γράφει: «τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη ίνα καταργηθή το σώμα της αμαρτίας, του μηκέτι δουλεύειν ημάς τη αμαρτία» (Ρωμ. 6,6). Αυτός ο θάνατος μας απαλλάσσει από τη δύναμι του κόσμου και του εαυτού μας. Και αυτό γίνεται με μιά ηρωική απόφασι, που θα πάρουμε, να πούμε ένα ΟΧΙ στον κόσμο, ένα ΟΧΙ στον εαυτό μας. Ο Κύριος είπε: «η Βασιλεία του Θεού, βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν». Χρειάζεται να βιάσουμε τον εαυτό μας, χρειάζεται να ζητήσουμε τη χάρι του Θεού, τη δύναμι του Αγίου Πνεύματος. Χρειαζόμεθα να χρησιμοποιήσουμε όλα τά μέσα της Θείας Χάριτος, γιά να μπορέσουμε να πούμε ένα ΝΑΙ στο Χριστό και ένα ΟΧΙ στον κόσμο και στον εαυτό μας.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...