Ο έπαινος κάνει τους νέους εγωιστές, απροσάρμοστους και άθεους.
Δίδασκε ο θεόσοφος Παιδαγωγός Άγιος Πορφύριος: «Η αλήθεια του Χριστού τονίζει ότι, άμα επαινείς έναν άνθρωπο, τον κάνεις εγωιστή. Ο εγωιστής είναι ο μπερδεμένος, ο οδηγούμενος υπό του διαβόλου και του κακού πνεύματος. Έτσι, μεγαλώνοντας μέσα στον εγωισμό, η πρώτη του δουλειά είναι ν’ αρνείται τον Θεό και να είναι ένας εγωιστής απροσάρμοστος μέσα στην κοινωνία».
Να γιατί είναι άρρωστη η κοινωνία μας και άθεα τα παιδιά μας. Επειδή από μικρά τους τρέφουμε τον εγωισμό, την υπερηφάνεια που είναι κορυφαία ακαθαρσία στον άνθρωπο και αμαρτία. Γίνονται έτσι τα παιδιά ευάλωτα στις δαιμονικές ενέργειες και υποχείρια του πονηρού πνεύματος. Ο έπαινος δημιουργεί μία ψεύτικη μεγάλη ιδέα στο παιδί για τον εαυτό του. Αυτήν την ιδέα οι πατέρες την ονομάζουν οίησι και είναι η βαθειά ρίζα του εγωισμού και της υπερηφάνειας. Ο κόσμος το ονομάζει «υπερεγώ». Δίδασκε ο Θεόσοφος σύγχρονος Άγιος Πορφύριος:
«Όταν, λοιπόν, εμείς στο παιδί με τους επαίνους δημιουργούμε αυτό το «υπερεγώ», του φουσκώνουμε τον εγωισμό, του κάνομε μεγάλο κακό. Το κάνουμε να γίνεται πιο επιρρεπές στα διαβολικά πράγματα»1. Ανοίγουμε τους «ασκούς του Αιώλου» και μετά αναρωτιόμαστε γιατί έφυγε από την Εκκλησία, το σπίτι, την υπακοή, τον σεβασμό που είχε προς τους μεγαλυτέρους κ.λ.π.
Ο έπαινος είνα ένα ψέμμα γι’ αυτό και συνιστά μίμηση του διαβόλου. Η αλήθεια είναι ότι ο,τι καλό έχει το παιδί μας είναι δώρο του Θεού και ο,τι καλό έκανε (αν έκανε κάτι καλό) είναι ενέργεια της Θείας Χάρης και όχι αποτέλεσμα της δικής του ικανότητας και δυνάμεως. Γιαυτό θα πρέπει να το παρακινούμε σε όλα να ζητάει την Θεία Βοήθεια και να εμπιστεύεται την Θεία Πρόνοια. «Σ ὅλα τα θέματα να μάθουν τα παιδιά να ζητάνε την βοήθεια του Θεού»2.
Πως ενθαρρύνουμε τα παιδιά; Θέλει προσοχή, όταν ενθαρρύνετε τα παιδιά» δίδασκε ο σοφός Άγιος Παιδαγωγός Πορφύριος. «Στο παιδί δεν πρέπει να λέτε: «Εσύ θα τα καταφέρεις, εσύ είσαι σπουδαίος, είσαι νέος, είσαι ανδρείος, είσαι τέλειος!…». Δεν το ωφελείτε έτσι το παιδί. Μπορείτε όμως, να του πείτε να κάνει προσευχή. Να του πείτε: «Παιδί μου, τα χαρίσματα που έχεις, ο Θεός σου τα έδωσε. Προσευχήσου να σου δώσει ο Θεός την χάρι Του». Τούτο δω είναι το τέλειο»3
Αν κάνει κάτι καλό να μην το επαινούμε αυτονομημένα αλλά να δοξάζουμε το Θεό που το βοήθησε και να το παρακινούμε και εκείνο να δοξάσει και να ευχαριστήσει τον Θεό ο Οποίος καταδέχθηκε να ενεργήσει μέσα από αυτό.
Το να αποκρύπτουμε την πραγματικότητα από τα παιδιά για τον εαυτό τους, είναι αδικία και ατιμία από μέρους ημών των μεγαλυτέρων, των γονέων και όσων άλλων εμπλέκονται στην αγωγή. «Πρέπει να πεις την αλήθεια» δίδασκε ο Άγιος Γέροντας, «να τη μάθει ο άνθρωπος. Αλλιώς τον υποστηρίζεις στην αμορφωσιά του. Όταν πεις στον άλλο την αλήθεια, αυτός κατατοπίζεται, προσέχει, ακούει και τους άλλους, εγκρατεύεται. Έτσι και στο παιδί θα πεις την αλήθεια, θα το μαλώσεις, για να κατατοπισθεί ότι αυτό που κάνει δεν είναι καλό. Τι λέγει ο σοφός Σολομών: «Ος φείδεται της βακτηρίας, μισεί τον υιόν αυτού, ο δε αγαπών, επιμελώς παιδεύει»4. Όχι όμως να το δέρνεις με τη μαγκούρα. Τότε φεύγουμε από τα όρια και γίνεται το αντίθετο»5.
Η αθεΐα, η ασέβεια, η θρασύτης, η σκληρότης, η βλασφημία των παιδιών είναι καρποί της κακής αγωγής. «Οι γονείς» παρατηρούσε ο σοφός και Άγιος Γέροντας «ευθύνονται πρώτοι για την αποτυχία των παιδιών στη ζωή και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μετά. Τα επαινούν διαρκώς. Τους λένε εγωιστικά λόγια. Δεν τα φέρνουν στο Πνεύμα του Θεού, τ’ αποξενώνουν απ’ την Εκκλησία. Όταν μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά και πάνε στο σχολείο μ’ αυτό τον εγωισμό, φεύγουν απ’ τη θρησκεία και την περιφρονούν, χάνουν το σεβασμό προς τον Θεό, προς τους γονείς, προς όλους. Γίνονται ατίθασα και σκληρά και άπονα, χωρίς να σέβονται ούτε τη θρησκεία, ούτε τον Θεό. Βγάλαμε στη ζωή εγωιστές και όχι χριστιανούς»6. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρνει η σύγχρονη ψευτοεπιστήμη που διαστρέφει και δεν οικοδομεί τα παιδιά μέσω της διδασκαλίας της άθεης ψυχολογίας και παιδαγωγικής. Ο διάβολος κρύβεται πίσω της. «Ο διάβολος» δίδασκε ο σοφός Άγιος Παιδαγωγός Πορφύριος «κατόρθωσε να εξαφανίσει τον εαυτό του και να κάνει τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν άλλα ονόματα. Οι γιατροί, οι ψυχολόγοι λένε συχνά, όταν ένας άνθρωπος πάσχει: «Α, νεύρωση έχεις! Α, άγχος έχεις!» και τα τοιαύτα. Δεν παραδέχονται ότι ο διάβολος υποκινεί και διεγείρει στον άνθρωπο τον εγωισμό. Κι όμως ο διάβολος υπάρχει, είναι το πνεύμα του κακού»7. Ο διάβολος είναι ο πρώτος διδάξας το ψέμμα και τον έπαινο και δια του επαίνου έβγαλε τους Πρωτόπλαστους από τον Παράδεισο όπως δίδασκε ο Άγιος Πορφύριος: «Οι πρώτοι άνθρωποι, ο Αδάμ και η Εύα, ήταν απλοί και ταπεινοί, γι’ αυτό ζούσαν στον Παράδεισο. Δεν είχαν εγωισμό… Μετά…ο διάβολος κατόρθωσε με τον έπαινο και τους επλάνησε. Γεμίσανε εγωισμό»8. Τα παιδιά δεν πρέπει να ακούνε το «μπράβο» ούτε να το θέλουν. «Ο έπαινος κάνει κούφιο τον άνθρωπο και διώχνει τη χάρι του Θεού»9 έλεγε ο Άγιος Πορφύριος. Και συμπλήρωνε: «Η χάρις του Θεού έρχεται μόνο με την αγία ταπείνωση»10. Και συμπέραινε: «Πρέπει να μάθομε στα παιδιά να ζουν ταπεινά και απλά και να μη ζητούν τον έπαινο και το «μπράβο». Να τα μάθομε ότι υπάρχει η ταπείνωση, που είναι η υγεία της ζωής»11. Και της ψυχής και του όλου ανθρώπου, θα τολμούσαμε να συμπληρώσουμε.
Μακάρι τα διδάγματα του Αγίου Παιδαγωγού Γέροντα Πορφύριου να αποτελέσουν οδηγητικά σήματα αγωγής για τους γονείς και όλους όσους ασχολούνται με την αγωγή των παιδιών.
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ!
Ιερομόναχος Σάββας Αγιορείτης.
http://www.diakonima.gr
The true goal of our Christian life consists of acquiring God’s Holy Spirit. Fasting and vigil, prayer, mercy, and every other good deed performed for Christ — are means for acquiring the Holy Spirit of God. Only deeds performed for Christ give us the fruits of the Holy Spirit.
Some say that the foolish virgins lacking enough oil in their lamps is meant to be understood as a lack of good deeds (see Mt. 25:1-12). Such an understanding is not completely correct. How could there have been a lack of good deeds when they, though foolish, are still called virgins? For virginity is the highest virtue, as a state equal to the angels, and could by itself serve in place of all other virtues. I, the wretched, think that they did not have enough of the grace of the All-Holy Spirit of God. These virgins, because of their spiritual injudiciousness, supposed in performing good deeds that it is only necessary to do good works to be a Christian: "We performed a good deed and thus did God’s will." Whether or not they had received the grace of the Holy Spirit, whether they had attained it, they did not even bother to find out ... But, this acquiring of the Holy Spirit is in fact that oil which the foolish virgins lacked. They are called foolish because they forgot about the essential fruit of virtue — the grace of the Holy Spirit — without which there is no salvation for anyone and cannot be. For "through the Holy Spirit every soul is quickened, and through its purification, it is exalted and illumined by the Triune Unity in a Holy mystery." The Holy Spirit Himself settles in our souls, and this occupation of our souls by Him, the All-Ruling, and this coexistence of our spirit with His One Trinity, is granted only through the diligent acquiring, on our part, of the Holy Spirit, which prepares, in our soul and body, the throne for the coexistence of God the All-Creator with our spirit, by the immutable word of God: "And I will walk among you and will be your God, and ye shall be my people" (Lev. 26:12).
This is the very oil in the lamps of the wise virgins, which burned brightly and steadily; the virgins with these burning lamps could await the Groom coming at midnight, and enter the chamber of joy with him. The foolish ones, seeing their lamps going out, though they went to the market to buy oil, did not manage to return in time, for the doors were already locked. The market is our life; the doors of the bridal chamber — locked and not permitting entrance to the Groom — human death, the virgins wise and foolish, Christian souls; the oil, not deeds, but the grace of the All Holy Spirit of God received through them, transforming from decay to incorruption, from emotional death into spiritual life, from darkness to light, from the manger of our existence, where our passions are tied like beasts and animals, into a church of God, into the all-lighted chamber of eternal joy in Jesus Christ.
St. Seraphim of Sarov
First of all, Elder Paisios tells us that, for love to blossom in the heart, we must pray with pain of heart. Once he was asked, "We pray, Elder, and our thoughts go here and there. Why?"
"Because it is prayer without pain!" replied the Elder. "To pray with the heart, we must hurt. Just as when we hit our hand or some other part of our body, our mind (nous) ("Nous: the highest faculty or power of the human soul, called by the Holy Fathers "the eye of the soul," St. John Damascene, and "the spiritual nature of man," St. Isaac the Syrian) is gathered to the point we are hurting, so also for the mind to gather in the heart, the heart must hurt."
The Elder was then asked, "How can we preserve ourselves in this state when we don’t have some problem, some pain?"
He replied, "We should make the other’s pain our own!! We must love the other, must hurt for him, so that we can pray for him. We must come out little by little from our own self and begin to love, to hurt for other people as well, for our family first then for the large family of Adam, of God" (Athanasios Rakovalis, Talks with Father Paisios (Thessalonica, Greece: Orthodox Kypseli, 2000), pp. 123-24).
At another time the Elder said, "The more one hurts, the more divine consolation one receives, because otherwise it is not possible to stand the pain... God especially consoles those who hurt for others" (Ibid.,p. 124).
To his spiritual children the Elder wrote: "To some people your love will be expressed with joy and to others it will be expressed with your pain. You will consider everyone your brother or your sister, for we are all children of Eve (of the large family of Adam, of God). Then, in your prayer you will say: ‘My God, help those first who are in greater need, whether they are alive or reposed brothers in the Lord.’ At that point, you will share your heart with the whole world and you will have nothing but immense love, which is Christ" (Elder Paisios of Mount Athos, Epistles, p. 50).
- Γιατί να νιώθης βάρος;
Με μια σωστή εξομολόγηση σβήνουν όλα τα παλιά. Ανοίγονται νέα δεφτέρια. Έρχεται η Χάρις του Θεού και αλλάζει τελείως ο άνθρωπος. Χάνονται η ταραχή, η αγριάδα, το άγχος και έρχονται η γαλήνη, η ηρεμία. Τόσο αισθητό είναι αυτό ακόμη και εξωτερικά, που λέω σε μερικούς να φωτογραφηθούν πριν από την εξομολόγηση και μετά την εξομολόγηση, για να διαπιστώσουν και οι ίδιοι την καλή αλλοίωση, γιατί στο πρόσωπο ζωγραφίζεται η εσωτερική πνευματική κατάσταση. Τα μυστήρια της Εκκλησίας κάνουν θαύματα. Όσο πλησιάζει κανείς στον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, θεώνεται, και επόμενο είναι να ακτινοβολή και να προδίδεται από την θεία Χάρη.
- Δηλαδή, Γέροντα, μετά από μια ειλικρινή εξομολόγηση νιώθεις αμέσως χαρά;
- Όχι πάντοτε. Μπορεί και να μη χαρής αμέσως, αλλά σιγά-σιγά γεννιέται μέσα σου η χαρά. Μετά την εξομολόγηση χρειάζεται η φιλότιμη αναγνώριση. Να νιώθης όπως αυτός που του χαρίζεται ένα χρέος που έχει, και από φιλότιμο αισθάνεται ευγνωμοσύνη και υποχρέωση προς τον ευεργέτη του. Να ευχαριστής τον Θεό, αλλά συγχρόνως να ζης και το ψαλμικό: «την ανομίαν μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστι διαπαντός»[8], για να μην ξεθαρρεύης και επαναλαμβάνης τα ίδια σφάλματα.
- Γέροντα, διάβασα κάπου ότι οι δαίμονες θα μας βασανίσουν στην άλλη ζωή ακόμη και για έναν κακό λογισμό που δεν εξομολογηθήκαμε.
- Κοίταξε, όταν ο άνθρωπος μετανοήση και πη στον πνευματικό ό,τι θυμόταν, χωρίς να έχη την πρόθεση να κρύψη κάτι, τελείωσε· τα ταγκαλάκια δεν έχουν καμμία εξουσία επάνω του. Όταν όμως δεν εξομολογηθή εν γνώσει του μερικές αμαρτίες του, θα βασανίζεται στην άλλη ζωή γι' αυτές.
- Γέροντα, όταν κάποιος εξομολογήθηκε νεανικά του σφάλματα, αλλά πάλι τα σκέφτεται και ταλαιπωρήται, είναι σωστή αντιμετώπιση;
- Αν έχη πολλή συντριβή για τα νεανικά του σφάλματα και τα εξομολογήθηκε, δεν υπάρχει λόγος να ταλαιπωρήται, αφού ο Θεός του τα συγχώρησε από την στιγμή που τα εξομολογήθηκε. Στο εξής δεν πρέπει να σκαλίζη τα παλιά, ιδίως σαρκικά αμαρτήματα, γιατί μπορεί να πάθη ζημιά. Στον πόλεμο π.χ. πέφτει μια χειροβομβίδα δίπλα σε έναν στρατιώτη, αλλά τον φυλάει ο Θεός και δεν σκάζει. Όταν τελειώση ο πόλεμος, βρίσκει ο στρατιώτης την χειροβομβίδα που δεν έσκασε και αρχίζει να την περιεργάζεται, και τελικά ανατινάζεται στον αέρα σε καιρό ειρήνης.
Γεροντας Παϊσιος
My dear, suffering is a gift from God!
The mission of Christ on earth was to save the world through suffering, so suffering brings much humility.
It is a mistake to run from your own suffering. You are truly free only when you are struggling, when you are present on the cross.
Suffering brings deep wisdom and make you reflect more seriously on your salvation.
A question arises: how is our heart responding to the suffering around us? The greatest thing we’ll be asked at the last judgment is: “Why have we not paid more attention to our neighbor?”
Elder Arsenie Papacioc
In the teaching of Saint Theophan the Recluse there are several layers that tie us to sin. Closest to our heart is "self-deception, insensitivity and carelessness." Then on top of that is "absent-mindedness and much-caring." The outer layer is "prevalence of the flesh."
Self-Deception & Carelessness -- Absent Mindedness & Busyness -- Demands of the Body
While the most important of these is the one closest to the heart we need to start with the outer layer and work our way into the one next to our heart. He says, "begin by removing the sinful coverings as one would remove layers of earth in order to expose a treasure buried beneath."
The first step is to discipline the demands of the body and learn to deny it pleasures, restrict indulgences and even natural needs. The most common practice in this area is fasting. Saint Theophan says "Through this the soul will free itself of the bonds of matter, will become more energetic, lighter, and more receptive to good impressions... the goal is very significant––it completely changes one's activity." Your habits are mastered and broken giving you a wider range of free choice.
Next is step is to address our busyness which does not leave anytime to work on ourselves. We need to establish time where we can set aside all our cares. This is what our daily prayer time is for. A time to set our cares aside for a time. When we create this space of solitude we will find that our minds are still very active. Practices like the Jesus Prayer are helpful in this regard, but most importantly as setting aside private time to be alone for a regular prayer routine.
With our cares set aside and our mind quieted we now come close to our heart. Saint Theophan says, "Before you is your inner self, sunk in the deep slumber of carelessness, insensitivity and blindness. Begin to awaken it." Now we have to know ourselves in a new and deeper way. We have to strip away all the prejudices we have about ourselves that blind us to the sinful reality we live in. We then come in tune with the reality of the moment.
Now we can bring to our awareness what keeps us in blindness. Here are a few common excuses that are part of self-delusion that Saint Theophan mentions.
Contenting yourself with saying:
• "I am a Christian,"
• "After all I am not the worst."
• "I am not so bad."
• "I am not sinful--am I the only one?"
I am sure you can find others excuses that keep you in blindness and filled with self-deception about the serious condition your soul is in. This insensitive condition is called "hardness of heart." The challenge is to learn how to soften it.
Saint Theophan the Recluse
Ref: Path to Salvation pp 129 - 137
«Αρχαίοι ανθρώποι της Ανατολής» ξαναζούνε στα χρόνια τα δικά μας.
ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ
- Γιατρέ μου, πόσο κοστίζουν τα φάρμακα που μου γράφεις;
- Φτηνά είναι μπάρμπα-Γιώργη.
- Αχ! Νάσαι καλά, γιατί έμεινα με ένα εικοσάρικο όλο κι όλο.
- Γιατί βρε μπάρμπα-Γιώργη; Εγώ βλέπω ότι είσαι συνταξιούχος του ΙΚΑ. Πόση σύνταξη παίρνεις;
- Έπαιρνα πολύ καλή σύνταξη. Γύρω στα 800 ευρώ. Όπως ξέρεις όμως μας έχουνε κόψει αρκετά, και τώρα μου δίνουνε περίπου 650.
- Καλά, και δεν σου φτάνουνε 650 ευρώ; Το σπίτι στο χωριό είναι δικό σας, ο μπαξές μπροστά σας πάντα γεμάτος, κι απ' ότι γνωρίζω εσύ και η κυρά Δέσποινα είστε μονάχα.
- Έτσι όπως τα λες είναι γιατρέ μου, αλλά.
- Τί αλλά χρυσέ μου άνθρωπε; Τί σας συμβαίνει;
- Άκουσε γιατρέ: Εδώ και ενάμισι χρόνο ο γιός μου είναι άνεργος. Η γυναίκα του το ίδιο . Μου λένε: "Πατέρα δεν αντέχουμε άλλο αυτή την κατάσταση. Έχουμε μείνει άφραγκοι. Τα παιδιά μας τα κόψαμε από τα Αγγλικά. Τα ρούχα τους μικραίνουνε και δεν μπορούμε να τους πάρουμε καινούργια. Στο σχολείο δεν έχουμε να τους δώσουμε ούτε πεντάρα! Αποφασίσαμε λοιπόν να φύγουμε για δουλειά στη Γερμανία".
Από τότε, καλέ μου γιατρέ, κάθε μήνα η σύνταξή μου ολόκληρη πάει κατευθείαν για τις ανάγκες των παιδιών. Να αφήσω τα παιδιά μου να πεινάνε; Και να τα δω να φεύγουνε για τα ξένα; Αδύνατον!
Εγώ και η γριά όπως-όπως θα τα καταφέρουμε. Να είναι καλά ο μπαξές μας, οι τραχανάδες και τα χρυσά χεράκια της κυρα-Δέσποινας. Καταλαβαίνεις τώρα γιατί αραίωσαν οι επισκέψεις μας σε σένα, γιατί σε ρωτάω με αγωνία για το κόστος των φαρμάκων, γιατί εξαφανίστηκα από το καφενείο του χωριού; Καταλαβαίνεις τώρα γιατί το ζάχαρό μου τρελάθηκε τελευταία, και η βουβωνοκήλη, που μου είπες να την χειρουργήσω, έχει γίνει διπλάσια ; Με ζυμαρικά και πατάτες, γιατρέ μου, ρεγουλάρεται το ζάχαρο; Και με τί λεφτά να ξεκινήσω για το νοσοκομείο;
Τα παιδιά μου όμως να είναι καλά και τα εγγόνια μου. Εμείς το ψωμί μας το φάγαμε. Χαλάλι τους η σύνταξή μου ολόκληρη.
ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
(Σκηνικό)
Η κλινική εξέταση έχει ολοκληρωθεί. Ασθενής και γιατρός κάθονται ο ένας απέναντι στον άλλον, και ανάμεσά τους ένα γραφείο γεμάτο από αναρίθμητα κουτιά φαρμάκων και σκορπισμένες παλιές εξετάσεις μέσα σε ξεσκισμένους και βρώμικους από την πολυχρησία φακέλους.
- Παράσχο , έχω την εντύπωση ότι δεν παίρνεις τα φάρμακά σου κανονικά . Εσύ κιλά δεν έβαλες, και αλμυρά απ' όσο ξέρω δεν τρως. Η δύσπνοια, που διαμαρτύρεσαι ότι σε βασανίζει τους τελευταίους δυο μήνες, δεν ερμηνεύεται αλλιώτικα παρά μονάχα με την παραμέληση της θεραπείας.
Με τόσες αρρώστιες που κουβαλάς δεν καταλαβαίνεις ότι πετώντας στην άκρη τα φάρμακα βάζεις σε κίνδυνο την ζωή σου; Ξεχνάς τι πέρασες με την καρδιά σου; Ή μήπως δεν είσαι εσύ με το δύσκολο ζάχαρο, με την ινσουλίνη, με το παλιό εγκεφαλικό, με το μπάϊ πας, με τα δυο πνευμονικά οιδήματα!
Παράσχο, σε παρακαλώ σύνελθε. Τα φάρμακά σου είναι πράγματι πολλά. Τα έχεις βαρεθεί τόσα χρόνια. Δεν είναι όμως αυτός λόγος για να τα παρατήσεις.
Ο Παράσχος, με σκυμμένο το κεφάλι, φέρνει τις δυο του παλάμες στο πρόσωπο και βάζει αμέσως τα κλάματα! Τα δάκρυά του ξεχειλίζουν από τα δάχτυλα των χεριών του, μουσκεύουν τα μάγουλα και στάζουνε πάνω στα γόνατά του. Κλάμα με αναφιλητά. Κάποια στιγμή συμμαζεύοντας όλο του το κουράγιο, σκουπίζει τα μάτια του, καθαρίζει το βλέμμα το , και με φωνή σταθερή λέει στον γιατρό.
- Γιατρέ μου, όπως ξέρεις, ως πρώην πυροσβέστης παίρνω σύνταξη καλή. 1050 ευρώ τον μήνα. Για μένα και την γυναίκα μου, μέχρι τώρα, μας έφταναν και μας περίσσευαν. Ας όψεται όμως η κρίσις: Όπως σου έχω πει, έχω μια κόρη και έναν γιό. Η κόρη μου είναι χωρισμένη, εδώ και δυο χρόνια, με ένα παιδί και χωρίς δουλειά. Και ο γιος μου άνεργος κι αυτός επί ενάμισι χρόνο, και η γυναίκα του το ίδιο, και με δυο παιδιά στην πλάτη τους!
Άντε πες μου εσύ τώρα γιατρέ μου, τι να κάνω; Τις αρρώστιες μου να δω ή τα παιδιά μου; Τα φάρμακά μου να αγοράσω πρώτα ή το ψωμί των εγγονών μου; Να αφήσω τα παιδιά μου να παγώνουνε μέσα στον χειμώνα, και να προτιμήσω την δική μου ζεστασιά; Να μην έχουνε να φάνε ούτε ένα φρούτο τα εγγονάκια μου, και εγώ να έχω το στομάχι μου γεμάτο;
Αυτό δεν γίνεται γιατρέ μου. Δεν γίνεται! Η καρδιά μου δεν το βαστάει. Έτσι η γυναίκα μου η κυρά Δάφνη και εγώ πήραμε την απόφαση, εδώ και δυο χρόνια περίπου, και μοιραζόμαστε την σύνταξη με τα παιδιά μας. Κάθε τέλος του μηνός χωρίζουμε την σύνταξη στα τρία. Πόσο κάνει 1050 ευρώ δια του τρία; 350! Έ, λοιπόν παίρνουμε τρεις οικογένειες από 350 ευρώ η κάθε μια και ξεκινάμε να περάσουμε τον μήνα μας.
Τι να πρωτοπληρώσω γιατρέ μου με 350 ευρώ; Τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και του ΟΤΕ ή τα πάμπερς της κυρα-Δάφνης; Το σούπερ μάρκετ ή κανα-χαρτζιλίκι για τα μικρά; Ευτυχώς που μένουμε στο χωριό, και σε σπίτι δικό μας, και μπορώ ακόμα και τα καταφέρνω με το μπαξεδάκι μας.
Τα φάρμακα, όπως καταλαβαίνεις, αναγκαστικά έρχονται τελευταία. Κι ας είναι από τα απαραίτητα για την υγεία μας. Πάνω απ' όλα τα παιδιά μας γιατρέ μου. Έτσι μάθαμε από τους γονείς μας, έτσι κάνουμε. Κι ο Θεός ας βάλλει το χέρι Του.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Με τέτοιους γονείς αυτό το Γένος δεν ξεριζώνεται με καμιά ανθρώπινη δύναμη.
Με τέτοια ζωντανά παραδείγματα θυσίας και αυταπάρνησης δεν πρόκειται να χαθεί ούτε στάλα από την αργόσυρτη πορεία της ιστορικής μας συνέχειας! Και ας λένε οι "εταίροι" μας ότι στην Ελλάδα θα χαθούνε δύο με τρεις γενιές. Μπορεί ίσως να χαθούνε τα πορτοφόλια μας τα χοντρά. Οι καρδιές μας όμως όχι!
Οι Φράγκοι τα έχουνε χαμένα μαζί μας. Απορούν και εξίστανται πώς αυτή η ράτσα με τόσα δεινά, με τόσα βάσανα, με τόση φτώχια, με τόσα αδιέξοδα εξακολουθεί και στέκεται ακόμα στα πόδια της!
Απορούν οι άνθρωποι γιατί απλώς μας μετράνε με τα μέτρα τα δικά τους. Η επαφή τους με τον δικό μας πολιτισμό ήτανε πάντοτε καθαρά ακαδημαϊκή. Ποτέ δεν προχώρησαν σε βιωματική, εμπειρική γνωριμία μαζί του.
Μας λένε ότι είμαστε απρόβλεπτοι εμείς οι Έλληνες.
Έχουνε δίκαιο, αλλά ξέρουνε γιατί;
Εάν η Δύση επιθυμεί πράγματι να μάθει και να διδαχθεί το μεγάλο μας μυστικό, ας ρωτήσει στην Ελληνική ύπαιθρο τις ηρωϊκές γιαγιάδες και τους υπέροχους παππούδες μας! Τους σύγχρονους εκφραστές και διδασκάλους της Ελληνορθόδοξης Ασκητικής. Αυτής που σώζει.
