Εκοιμήθη ο Γέρων Γαλακτίων ο Σιμωνοπετρίτης

Εχθές το βράδυ, την ώρα που ελάμβανε χώρα το γεύμα μετά συνέδριο για την Νέα Γραφή της Βυζαντινής μουσικής στη Θεσσαλονίκη μάς ήρθε η είδηση: «Κοιμήθηκε ο παππούς ο Γαλακτίων…». Η αίθουσα ήταν γεμάτη από αγιορείτες και φιλαγιορείτες. Καταλάβαινε κάποιος εύκολα ότι για κάποια λεπτά όλοι χαμηλόφωνα συζητούσαν για το γεγονός αυτό. Την σοβαρότητα στα πρόσωπα την διαδεχόταν αμέσως σχεδόν ένα χαμόγελο, λες και όλοι προσπαθούσαν να μιμηθούν το χαμόγελο του γέρο – Γαλακτίωνα, του «παππού», όπως τον αποκαλούσαμε όλοι όσοι τον γνωρίσαμε από κοντά και ζήσαμε στιγμές μαζί του.



Καταγόταν από το Δενδροχώρι Τρικάλων, έγγαμος και πατήρ πέντε τέκνων εκ των οποίων τα δύο έγιναν μοναχοί, η Γερόντισσα Νικοδήμη, Ηγουμένη του Ιερού Κοινοβίου Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην Ορμύλια της Χαλκιδικής και ο π. Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης, ιερομόναχος και Υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Ο Γέρων Γαλακτίων εκάρη και ο ίδιος Μοναχός στην Σιμωνόπετρα, από τον τότε Ηγούμενο Γέροντα Αιμιλιανό, χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος και κατόπιν διετέλεσε ηγούμενος στην Ιερά Μονή του Κωνσταμονίτου, από όπου αργότερα παραιτήθηκε και επέστρεψε στην Μονή της μετανοίας του έως την κοίμησή του εχθές.

Τέτοιες ώρες σπουδαίες και μεγάλες για κάθε ψυχή, τις ώρες της Εξόδου και της συνάντησης με τον Kτίστη του παντός, εμείς οι «περιλειπόμενοι» απορφανιζόμαστε από το πρόσωπο των κεκοιμημένων με μία θλίψη ανθρώπινη. Η καρδιά μας όμως που μένει συνεχώς μαζί τους βοά εν ησυχία, γεμίζει από την παρουσία τους, ζωντανεύει εικόνες και μνήμες που χαράχτηκαν ανεξίτηλα μέσα της και χάραξαν τους δρόμους μιας ολόκληρης ζωής.

Μετά από μία κουρά μοναχού, πριν από πολλά χρόνια, κατά την ομιλία στην τράπεζα ο Γέρων Αιμιλιανός ήταν από τις ελάχιστες φορές που αναφέρθηκε σε κάποιο πρόσωπο επαινώντας το, χωρίς να το κατονομάσει. Είπε: «Αυτός ο άνθρωπος είναι το χαμόγελο όλων μας. Όταν δεν τον βλέπουμε εις τον Ναό, όλοι τον αναζητούμε και αναρωτιόμαστε πότε θα έρθει. Είναι ο πιο αγαπητός και ο πιο χρήσιμος άνθρωπος της Μονής μας…». Μειδιώντας όλοι όσοι ήμασταν εκεί αμέσως καταλάβαμε σε ποιον αναφερόταν. Δεν υπάρχει επισκέπτης-προσκυνητής της Σιμωνόπετρας που να μην άκουσε τον π. Γαλακτίωνα να διαβάζει τον Προοιμιακό ή τον Εξάψαλμο, να ψέλνει με την χαρακτηριστική γλυκιά του φωνή τα Ευλογητάρια και την «Τιμιωτέρα» ή το «Ερχόμενος ο Κύριος» την Μεγάλη Εβδομάδα. Να έρχεται έως το βαθύ του γήρας πρώτος στις ακολουθίες και να αναχωρεί τελευταίος κοσμώντας τον Ναό με την αρχοντική και γλυκεία συνάμα παρουσία του.

Τα καλάθια τα οποία έπλεκε ο ίδιος με περισσή τέχνη και ορισμένες φορές έδινε ως ευλογία αποκτούν πια ακόμη μεγαλύτερη αξία στις γωνιές των σπιτιών μας μαζί με την ευχή του.

Αιωνία η μνήμη του Γέροντος Γαλακτίωνος του Σιμωνονοπετρίτου!

Την ευχή του να έχουμε

Καλόν Παράδεισο Παππού!

http://www.pemptousia.gr/

Saints Cosmas and Damian

Christianity flourished in an­tiquity in the face of seeming­ly insurmountable odds. In de­fiance of odds of a different kind, the odds of chance, a pair of physician brothers came into the service of Christ. Less than five hun­dred years later they were fol­lowed by two different sets of brothers of identical name and purpose in the service of the Lord. The result is that all six have become saints of the Church. Evidence of divine purpose in this succession of saints demon­strates that the precise science of mathematical probabilities has a hand in the spiritual affairs of mankind.



The original pair of brothers were born Cosmas and Damian during the early years of the Christian Church. They were raised in comfortable circumstances in a comparatively wealthy family which saw to their thorough training of mind and body in Asia Minor. Endowed with keen intellect, the brothers be­came inseparable in common pursuit of the science of medi­cine. Both firmly believed that “of the most high cometh heal­ing” and were aided in their work by religious devotion. As students they vowed to supply their medical skill without charge to a suffering Christian community and thereby prince and pauper alike were to feel the balm of their healing art.

Dubbed the “unmercenaries” for their refusal to accept money for their services, they also came to be acknowledged as miracle workers for the remarkable cures they were able to effect. Their parents’ estate had provided for their well being, but it was to last them only through strict austerity; they could not afford any of the comforts which could have been theirs if they had chosen to charge their patients for their services.



As time went on, the brothers’ love of the Savior became more and more evident, subordinating even their great devotion to medical science. The word miracle had a literal meaning for their great work as physicians, for only through the power of the Lord could they have brought about such healing of those afflicted with serious and often terminal illnesses.

Such was the veneration in which the brothers were held in their own lifetime that they remained unchallenged by even the most avowed pagan enemies of Christianity. They carried on their work for God and man all the years of their lives, which were full, and they died peacefully of natural causes quite unlike the saints who were to die for Christ in agony. It is not uncommon for parents to name children for some­one dear to them or for some great figure in the Church. In keeping with this tradition, a pair of brothers of a wealthy Roman family were named Cosmas and Damian in honor of the master physicians and saints of Asia Minor. The lives of this second pair of saints with identical names paralleled those of the original pair. They emulated their predecessors in every de­tail and were also venerated in their own lifetime as miracle ­working physicians and men of God. The similarity ends, how­ever, with the manner of their death, because the hostile Romans did not allow them to lead their lives to the fullest in the service of God, and they suffered martyrdom at the hands of their enemies.



A third pair of physician saints appeared in ancient Arabia, and remarkably enough they were named Cosmas and Damian. The lives of this third pair are not detailed in any extant ac­counts of the saints, but it is known that they also served in the manner of the original saints and that they were mar­tyred in the manner of the second pair. The original saints Cosmas and Damian are honored on the feast day of Nov. I; the second pair of saints on July I, and the third pair on October 17.

Source: George Poulos, Orthodox saints: spiritual profiles for modern man, Brookline: Holy Cross Orthodox Press, c1976, pp.165-166