“How then, sir,” say I, “will a man know which of them is the prophet, and which the false prophet?”
“I will tell you,” says he, “about both the prophets, and then you can try the true and the false prophet according to my directions.
Try the man who has the Divine Spirit by his life. First, he who has the Divine Spirit proceeding from above is meek, and peaceable, and humble, and refrains from all iniquity and the vain desire of this world, and contents himself with fewer wants than those of other men, and when asked he makes no reply; nor does he speak privately, nor when man wishes the Spirit to speak does the Holy Spirit speak, but He speaks only when God wishes Him to speak. When, then, a man having the Divine Spirit comes into an assembly of righteous men who have faith in the Divine Spirit, and this assembly of men offers up prayer to God, then the angel of the prophetic Spirit, who is destined for him, fills the man; and the man being filled with the Holy Spirit, speaks to the multitude as the Lord wishes. Thus, then, will the Spirit of Divinity become manifest. Whatever power therefore comes from the Spirit of Divinity belongs to the Lord.
Hear, then,” says he, “in regard to the spirit which is earthly, and empty, and powerless, and foolish. First, the man who seems to have the Spirit exalts himself, and wishes to have the first seat, and is bold, and impudent, and talkative, and lives in the midst of many luxuries and many other delusions, and takes rewards for his prophecy; and if he does not receive rewards, he does not prophesy. Can, then, the Divine Spirit take rewards and prophesy? It is not possible that the prophet of God should do this, but prophets of this character are possessed by an earthly spirit. Then it never approaches an assembly of righteous men, but shuns them. And it associates with doubters and the vain, and prophesies to them in a corner, and deceives them, speaking to them, according to their desires, mere empty words: for they are empty to whom it gives its answers. For the empty vessel, when placed along with the empty, is not crushed, but they correspond to each other. When, therefore, he comes into an assembly of righteous men who have a Spirit of Divinity, and they offer up prayer, that man is made empty, and the earthly spirit tees from him through fear, and that man is made dumb, and is entirely crushed, being unable to speak. For if you pack closely a storehouse with wine or oil, and put an empty jar in the midst of the vessels of wine or oil, you will find that jar empty as when you placed it, if you should wish to clear the storehouse. So also the empty prophets, when they come to the spirits of the righteous, are found [on leaving] to be such as they were when they came.
This, then, is the mode of life of both prophets. Try by his deeds and his life the man who says that he is inspired. But as for you, trust the Spirit which comes from God, and has power; but the spirit which is earthly and empty trust not at all, for there is no power in it: it comes from the devil.
Hear, then, the parable which I am to tell you. Take a stone, and throw it to the sky, and see if you can touch it. Or again, take a squirt of water and squirt into the sky, and see if you can penetrate the sky.”
“How, sir,” say I, “can these things take place? For both of them are impossible.”
“As these things,” says he, “are impossible, so also are the earthly spirits powerless and pithless. But look, on the other hand, at the power which comes from above. Hail is of the size of a very small grain, yet when it falls on a man’s head how much annoyance it gives him! Or, again, take the drop which falls from a pitcher to the ground, and yet it hollows a stone. You see, then, that the smallest things coming from above have great power when they fall upon the earth. Thus also is the Divine Spirit, which comes from above, powerful. Trust, then, that Spirit, but have nothing to do with the other.”
St. Hermas
But we must not omit to explain the reason why words of this kind should be not merely said, but rendered with melody and song; for there are actually some simple folk among us who, though they believe the words to be inspired, yet think the reason for singing them is just to make them more pleasing to the ear! This is by no means so; Holy Scripture is not designed to tickle the aesthetic palate, and it is rather for the soul's own profit that the Psalms are sung. This is so chiefly for two reasons. In the first place, it is fitting that the sacred writings should praise God in poetry as well as prose, because the freer, less restricted form of verse, in which the Psalms, together with the Canticles and Odes,[The reference is probably to the hymns in Exodus 15: 1-18, Deuteronomy 32: 1-43, and Habakkuk 3, which are called Odes in the Septuagint. Some other Old Testament hymns, e.g. the Song of Hannah and the Benedicite, may be included.] are cast, ensures that by them men should express their love to God with all the strength and power they possess. And, secondly, the reason lies in the unifying effect which chanting the Psalms has upon the singer. For to sing the Psalms demands such concentration of a man's whole being on them that, in doing it, his usual disharmony of mind and corresponding bodily confusion is resolved, just as the notes of several flutes are brought by harmony to one effect; and he is thus no longer to be found thinking good and doing evil, as Pilate did when, though saying I find no crime in Him, [Jn 18:38] he yet allowed the Jews to have their way; nor desiring evil though unable to achieve it, as did the elders in their sin against Susanna - or, for that matter, as does any man who abstains from one sin and yet desires another every bit as bad. And it is in order that the melody may thus express our inner spiritual harmony, just as the words voice our thoughts, that the Lord Himself has ordained that the Psalms be sung and recited to a chant.
Moreover, to do this beautifully is the heart's desire and joy, as it is written, Is any among you happy? Let him sing! [Jas 5:13] And if there is in the words anything harsh, irregular or rough, the tune will smoothe it out, as in our own souls also sadness is lightened as we chant, Why then art thou so heavy, O my soul, why dost thou trouble me? and failure is acknowledged as one sings, My feet were almost gone, and fear is braced by hope in singing, The Lord is my helper, I will not fear what man can do to me.
Well, then, they who do not read the Scriptures in this way, that is to say, who do not chant the divine Songs intelligently but simply please themselves, most surely are to blame, for praise is not befitting in a sinner's mouth. [Ecclus 15:9] But those who do sing as I have indicated, so that the melody of the words springs naturally from the rhythm of the soul and her own union with the Spirit, they sing with the tongue and with the understanding also, and greatly benefit not themselves alone but also those who want to listen to them. So was it with the blessed David when he played to Saul: he pleased God and, at the same time, he drove from Saul his madness and his anger and gave back peace to his distracted spirit. In like manner, the priests by their singing contributed towards the calming of the people's spirits and helped to unite them with those who lead the heavenly choir. When, therefore, the Psalms are chanted, it is not from any mere desire for sweet music but as the outward expression of the inward harmony obtaining in the soul, because such harmonious recitation is in itself the index of a peaceful and well-ordered heart. To praise God tunefully upon an instrument, such as well-tuned cymbals, cithara, or ten-stringed psaltery, is, as we know, an outward token that the members of the body and the thoughts of the heart are, like the instruments themselves, in proper order and control, all of them together living and moving by the Spirit's cry and breath. And similarly, as it is written that By the Spirit a man lives and mortifies his bodily actions, [Rom 8:13] so he who sings well puts his soul in tune, correcting by degrees its faulty rhythm so that at last, being truly natural and integrated, it has fear of nothing, but in peaceful freedom from all vain imaginings may apply itself with greater longing to the good things to come. For a soul rightly ordered by chanting the sacred words forgets its own afflictions and contemplates with joy the things of Christ alone.
So then, my son, let whoever reads this Book of Psalms take the things in it quite simply as God-inspired; and let each select from it, as from the fruits of a garden, those things of which he sees himself in need. For I think that in the words of this book all human life is covered, with all its states and thoughts, and that nothing further can be found in man. For no matter what you seek, whether it be repentance and confession, or help in trouble and temptation or under persecution, whether you have been set free from plots and snares or, on the contrary, are sad for any reason, or whether, seeing yourself progressing and your enemy cast down, you want to praise and thank and bless the Lord, each of these things the Divine Psalms show you how to do, and in every case the words you want are written down for you, and you can say them as your own.
There is, however, one word of warning needed. No one must allow himself to be persuaded, by any arguments what-ever, to decorate the Psalms with extraneous matter or make alterations in their order or change the words them-selves. They must be sung and chanted in entire simplicity, just as they are written, so that the holy men who gave them to us, recognizing their own words, may pray with us, yes and even more that the Spirit, Who spoke by the saints, recognizing the selfsame words that He inspired, may join us in them too. For as the saints' lives are lovelier than any others, so too their words are better than ever ours can be, and of much more avail, provided only they be uttered from a righteous heart. For with these words they themselves pleased God, and in uttering them, as the Apostle says, they subdued kingdoms, they wrought righteousness, they obtained promises, they stopped the mouths of lions, quenched the power of fire, escaped the edge of the sword, from weakness were made strong, waxed mighty in war, turned to flight armies of aliens, women received their dead by resurrection. [Heb 11:33-36]
Σὲ ἄλλους γονεῖς, ποὺ εἶχαν σοβαρὰ προβλήματα μὲ τὰ παιδιά τους, εἶπε: “Εἴδατε τί πάθατε μὲ τὰ παιδιά σας; Εἴδατε ποῦ ἔφθασαν; Τὰ ἀγαπούσατε, ἀλλὰ καὶ τὰ καταπιέζατε. Καὶ δὲν εἴχατε τὴν ἀπαιτούμενη ἁγιότητα γιὰ νὰ τὰ συγκρατήσετε κοντὰ στὸν Χριστό. Ὅσο ἦταν μικρά, τὰ συγκρατούσατε. Ὅταν μεγάλωσαν, τὰ χάσατε. Δὲν πρέπει νὰ πολεμᾶτε τὰ παιδιά σας, ἀλλὰ τὸν σατανᾶ ποὺ πολεμᾶ τὰ παιδιά σας. Νὰ τοὺς λέτε λίγα λόγια καὶ νὰ κάνετε πολὺ προσευχή”.
Τόσα χρόνια τὸν καταπίεζες!
Μιὰ μητέρα παραπονιόταν ὅτι δὲν τὴν ἀκούει πιὰ ὁ γιός της, δὲν πηγαίνει Ἐκκλησία καὶ τὰ τοιαῦτα.
- Τόσα χρόνια τὸν καταπίεζες, κάνε τοῦτο, πήγαινε κεῖ. Τώρα θέλει ἐλευθερία. Μὴν τοῦ λὲς κάνε ἔτσι, κάνε ἀλλιῶς. Μόνο προσευχήσου μὲ ἀγάπη μυστικὰ γιὰ κεῖνον. Ἂν ἔβλεπες ἕναν Τοῦρκο νὰ τὸν εἶχε καβάλα τὸν γιό σου καὶ νὰ τοῦ ὑπαγορεύει: “Ἔτσι πὲς στὴ μάνα σου”, θὰ τὸν κατηγοροῦσες; Θὰ τοῦ κάκιωνες τοῦ παιδιοῦ σου;
Τὸ παιδί σας ἔφυγε ἐξαιτίας σας…
Ὁ Γέροντας μᾶς εἶπε:
Ἦρθε μιὰ μάνα κι ἔκλαιγε: “Ἡ κόρη μου, 14 ἐτῶν, ἔφυγε ἀπὸ τὸ σπίτι ἐδῶ καὶ τρεῖς ἡμέρες”, μοῦ εἶπε. “Ὁ ἄντρας μου, λέει, θὰ τὴ σκοτώσει ὅταν γυρίσει. Τί νὰ κάνω;”.
Τὸ παιδί σας ἔφυγε ἐξαιτίας σας, τῆς λέω. Νὰ τοῦ φέρεστε καλά. Αὔριο θὰ ἔρθει. Νὰ ἔχετε ἕτοιμο φαγητὸ καὶ ζεστὸ νερὸ γιὰ μπάνιο. Εἶναι πολὺ ταλαιπωρημένο. Νὰ μὴν τοῦ μιλήσετε καθόλου. “Ποῦ ἤσουν, γιατί ἔφυγες κ.λπ.”, γιατὶ θὰ ξαναφύγει. Μόνο ἀγάπη νὰ τοῦ δείχνετε καὶ νὰ μὴν τοῦ μιλᾶτε”.
Ἔχουμε φοβερὰ προβλήματα
Μιὰ φορά, ἕνα ζευγάρι εὐσεβῶν γονέων, ὁ πατέρας μηχανικὸς καὶ ἡ μητέρα ἐκπαιδευτικός, ἐπισκέφθηκαν τὸν Γέροντα, γιὰ νὰ τὸν συμβουλευθοῦν γιὰ τὸ παιδί τους, ποὺ περνοῦσε μιὰ ἐκρηκτικὴ ἐφηβεία.
- Γέροντα, τοῦ εἶπαν, τὸ παιδὶ μεγάλωσε πιά. Ἔχουμε φοβερὰ προβλήματα! Ἀργεῖ τὰ βράδια… δὲ μᾶς ἀκούει… αὐθαδιάζει καὶ κάνει ἄσχημες παρέες.
Καὶ ὁ σοφὸς πνευματικὸς πατέρας ἀπάντησε:
- Αὐτὴ τὴν περίοδο νὰ σιωπᾶτε. Νὰ κρύβετε τὴν “εὐσέβειά” σας. Νὰ μὴν τὸν προκαλεῖτε. Αὐτὴ τὴ στιγμὴ εἶναι σὰν νὰ εἶσθε ἐσεῖς “καλοντυμένοι”, σὰν νὰ φορᾶτε τὰ καλά σας, ἐνῶ ἐκεῖνος εἶναι “λασπωμένος”, “κουρελιασμένος”. Αὐτὴ ἡ “εὐσεβὴς” παρουσία σας τὸν ἀπωθεῖ καὶ τὸν διεγείρει.
Σὲ
ἄλλους γονεῖς, ποὺ εἶχαν σοβαρὰ προβλήματα μὲ τὰ παιδιά τους, εἶπε:
“Εἴδατε τί πάθατε μὲ τὰ παιδιά σας; Εἴδατε ποῦ ἔφθασαν; Τὰ ἀγαπούσατε,
ἀλλὰ καὶ τὰ καταπιέζατε. Καὶ δὲν εἴχατε τὴν ἀπαιτούμενη ἁγιότητα γιὰ νὰ
τὰ συγκρατήσετε κοντὰ στὸν Χριστό. Ὅσο ἦταν μικρά, τὰ συγκρατούσατε.
Ὅταν μεγάλωσαν, τὰ χάσατε. Δὲν πρέπει νὰ πολεμᾶτε τὰ παιδιά σας, ἀλλὰ
τὸν σατανᾶ ποὺ πολεμᾶ τὰ παιδιά σας. Νὰ τοὺς λέτε λίγα λόγια καὶ νὰ
κάνετε πολὺ προσευχή”.
Τόσα χρόνια τὸν καταπίεζες!
Μιὰ μητέρα παραπονιόταν ὅτι δὲν τὴν ἀκούει πιὰ ὁ γιός της, δὲν πηγαίνει Ἐκκλησία καὶ τὰ τοιαῦτα.
- Τόσα χρόνια τὸν καταπίεζες, κάνε τοῦτο, πήγαινε κεῖ. Τώρα θέλει
ἐλευθερία. Μὴν τοῦ λὲς κάνε ἔτσι, κάνε ἀλλιῶς. Μόνο προσευχήσου μὲ ἀγάπη
μυστικὰ γιὰ κεῖνον. Ἂν ἔβλεπες ἕναν Τοῦρκο νὰ τὸν εἶχε καβάλα τὸν γιό
σου καὶ νὰ τοῦ ὑπαγορεύει: “Ἔτσι πὲς στὴ μάνα σου”, θὰ τὸν κατηγοροῦσες;
Θὰ τοῦ κάκιωνες τοῦ παιδιοῦ σου;
Τὸ παιδί σας ἔφυγε ἐξαιτίας σας…
Ὁ Γέροντας μᾶς εἶπε:
Ἦρθε μιὰ μάνα κι ἔκλαιγε: “Ἡ κόρη μου, 14 ἐτῶν, ἔφυγε ἀπὸ τὸ σπίτι
ἐδῶ καὶ τρεῖς ἡμέρες”, μοῦ εἶπε. “Ὁ ἄντρας μου, λέει, θὰ τὴ σκοτώσει
ὅταν γυρίσει. Τί νὰ κάνω;”.
Τὸ παιδί σας ἔφυγε ἐξαιτίας σας, τῆς λέω. Νὰ τοῦ φέρεστε καλά. Αὔριο
θὰ ἔρθει. Νὰ ἔχετε ἕτοιμο φαγητὸ καὶ ζεστὸ νερὸ γιὰ μπάνιο. Εἶναι πολὺ
ταλαιπωρημένο. Νὰ μὴν τοῦ μιλήσετε καθόλου. “Ποῦ ἤσουν, γιατί ἔφυγες
κ.λπ.”, γιατὶ θὰ ξαναφύγει. Μόνο ἀγάπη νὰ τοῦ δείχνετε καὶ νὰ μὴν τοῦ
μιλᾶτε”.
Ἔχουμε φοβερὰ προβλήματα
Μιὰ φορά, ἕνα ζευγάρι εὐσεβῶν γονέων, ὁ πατέρας μηχανικὸς καὶ ἡ
μητέρα ἐκπαιδευτικός, ἐπισκέφθηκαν τὸν Γέροντα, γιὰ νὰ τὸν συμβουλευθοῦν
γιὰ τὸ παιδί τους, ποὺ περνοῦσε μιὰ ἐκρηκτικὴ ἐφηβεία.
- Γέροντα, τοῦ εἶπαν, τὸ παιδὶ μεγάλωσε πιά. Ἔχουμε φοβερὰ
προβλήματα! Ἀργεῖ τὰ βράδια… δὲ μᾶς ἀκούει… αὐθαδιάζει καὶ κάνει ἄσχημες
παρέες.
Καὶ ὁ σοφὸς πνευματικὸς πατέρας ἀπάντησε:
- Αὐτὴ τὴν περίοδο νὰ σιωπᾶτε. Νὰ κρύβετε τὴν “εὐσέβειά” σας. Νὰ μὴν
τὸν προκαλεῖτε. Αὐτὴ τὴ στιγμὴ εἶναι σὰν νὰ εἶσθε ἐσεῖς “καλοντυμένοι”,
σὰν νὰ φορᾶτε τὰ καλά σας, ἐνῶ ἐκεῖνος εἶναι “λασπωμένος”,
“κουρελιασμένος”. Αὐτὴ ἡ “εὐσεβὴς” παρουσία σας τὸν ἀπωθεῖ καὶ τὸν
διεγείρει.
Ἔλεγε
ὁ π. Πορφύριος ὅτι τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ καλοῦ πατέρα γιὰ τὸ παιδί του
πρέπει νὰ μένει ἀμείωτο, ἀκόμη κι ὅταν τὸ παιδὶ μεγαλώνει καὶ
σκληρύνεται καὶ ἐπαναστατεῖ καὶ δὲν τὸν ἀκούει καὶ παίρνει ἀκόμη καὶ
θέσεις ἐχθρικὲς καὶ ἀντίθετες. Ἐκεῖ θὰ φανεῖ ἡ δεξιοτεχνία, ἀλλὰ καὶ ἡ
ἀγάπη τοῦ καλοῦ πατέρα, γιατὶ τὰ παιδιά, μέχρι νὰ εἰσέλθουν εἰς τὴν
ἀνδρικὴ ἡλικία, κάνουν πολλὲς ἀνέμπειρες καὶ ἀνόητες ἐνέργειες καὶ
προκαλοῦν τοὺς γονεῖς, εἰδικὰ τὸν πατέρα.
Ὁ πατέρας καμιὰ φορὰ σκληρύνεται καί, ἀπὸ ἀπερισκεψία λησμονεῖ τὴ
θέση τοῦ καλοῦ πατέρα καὶ γίνεται ἀστυνομικὸς σκληρὸς καὶ κάνει στὸ
παιδί του, πολλὲς φορές, ἀνεπανόρθωτο κακό.
Ἂν τὸ ἀνώριμο παιδί, ὁ νέος αὐτός, ψυχολογήσει τὸν πατέρα του ὅτι
εἶναι πραγματικὰ καλὸς πατέρας, ὅτι κάνει παράλογες παραχωρήσεις καὶ
ὑπομονὴ πατρική, τότε τὸ παιδὶ αὐτό, μέχρι νὰ πεθάνει, θὰ ἔχει συνεχῶς
στὸ στόμα του τὸ ὄνομα τοῦ πατέρα του, καὶ θὰ λέει: Ἐμένα ὁ πατέρας μου
ἤτανε ἅγιος· τὸν γνώρισα, ὅταν εἶχα τὶς νεανικές μου τρέλες.
Γεροντας Πορφύριος
«Όλους τους πιστούς οφείλομε να τους βλέπομε σαν ένα και να σκεπτόμαστε ότι στον καθένα από αυτούς είναι ο Xριστός. Και να έχομε για τον καθένα τέτοια αγάπη, ώστε να είμαστε έτοιμοι να θυσιάσομε για χάρη του και τη ζωή μας. Γιατί οφείλομε να μη λέμε, ούτε να θεωρούμε κανένα άνθρωπο κακό, αλλά όλους να τους βλέπουμε ως καλούς. Kι αν δεις έναν αδελφό να ενοχλείται από πάθη, να μην τον μισήσεις αυτόν‡ μίσησε τα πάθη που τον πολεμούν. Kι αν τον δεις να τυρανείται από επιθυμίες και συνήθειες προηγουμένων αμαρτιών περισσότερο σπλαχνίσου τον, μην τυχόν δοκιμάσεις και συ πειρασμόν, αφού είσαι από υλικό που εύκολα γυρίζει από το καλό στο κακό. H αγάπη προς τον αδελφό σε προετοιμάζει ν' αγαπήσεις περισσότερο τον Θεό. Tο μυστικό, λοιπόν, της αγάπης προς τον Θεό είναι η αγάπη προς τον αδελφό. Γιατί, αν δεν αγαπήσεις τον αδελφό σου που τον βλέπεις πως είναι δυνατόν ν' αγαπήσεις τον Θεό που δεν Tον βλέπεις; «O γαρ μη αγαπών τον αδελφό αυτού, ον εώρακε, τον Θεόν, ον ούχ εώρακε, πως δύναται αγαπάν;»
Γέροντας Πορφύριος
The άνάλαβος (Analab[v]os), which is the distinctive garment of a monk or a nun Tonsured into the highest grade of Orthodox monasticism, the Great Schema, is adorned with the instruments of the Passion of Christ. It takes its name from the Greek αναλαμβάνω (“to take up”), serving as a constant reminder to the one who wears it that he or she must “take up his cross daily” (St. Luke 9:23). The ornately-plaited Crosses that cover the Analabos. the Polystavrion (πολυσταύριον, from πολύς, “many,” and σταυρός, “Cross”)—a name often, though less accurately, also applied to the Analabos—reminds the monastic that he or she is “crucified with Christ” (Galatians 2:20):
With regard to each image on the Analabos, the rooster represents “the cock [that] crew” (St. Matthew 26:74; St. Mark 14:68 Luke 22:60; St. John 18:27) after Saint Peter had “denied…thrice” (St John 13:38) Him Who lamented over Jerusalem: “How often have gathered thy children together, even as a hen gathereth her chickens under her wings, and ye would not!” (St. Matthew 23:37)
The pillar represents the column to which Pilate bound Christ “when he…scourged Him” (St. Mark 15:15) “by Whose stripes we were healed” (Isaiah 53:5; I St. Peter 2:24).
The wreath garlanding the Cross represents the “crown of thorns” (St. Matthew 27:29: St. Mark 15:17; St. John 19:2. 5) that “the soldiers platted” (St. John 19:2) and “put upon…[the]…head” (St. Matthew 27:29) of “God our King of old” (Psalm 73:13), Who freed man from having to contend against “thorns…and thistles…in the sweat of …[his]…face” (Genesis 3:18-19).
The upright post and the traverse beam represent the stipes and the patibulum that formed “the Cross of our Lord Jesus Christ” (Gala-tians 6:14), upon which “all day long…[He] stretched forth…[His]… hands unto a disobedient and gainsaying people” (Isaiah 65:2; Romans 10:21).
The four spikes at the center of the Cross and the hammer beneath its base represent the “nails” (St. John 20:25) and hammer with which “they pierced” (Psalm 21:16; St. John 19:37) “His hands and His feet” (St. Luke 24:40). when they “lifted up from the earth” (St. John 12:32) Him Who “blott[ed] out the handwriting of ordinances that was against us…[by]…nailing it to His Cross” (Colossians 2:14).
The base upon which the Cross stands represents “the place, which is called “Calvary” (St. Luke 23:33), or “Golgotha, that is to say, the Place of the Skull” (St. Matthew 27:33), “where they crucified Him” (St. John 19:18) Who “wrought salvation in the midst of the earth” (Psalm 73:13).
The skull and crossbones represent “the first man Adam” (I Corinthians 15:45), who by tradition “return[ed] unto the ground” (Genesis 3:19) at this very spot, the reason that this place of execution, “full of dead men’s bones” (St. Matthew 23:27). became the place where “the last Adam was made a quickening spirit” (I Corinthians 15:45).
The plaque on top of the Cross represents the titulus, the “title” (St. John 19:19-20), with “the superscription of His accusation” (St. Mark 15:26), which “Pilate wrote” (St. John 19:19) “and set up over His head” (St. Matthew 27:37); however, instead of “Jesus of Nazareth the king of the jews” (St. John 19:19), which “was written over Him in letters of Greek, and Latin, and Hebrew” (St. Luke 23:38). the three languages being an allusion to the Three Hypostases “of the Father, and of the Son, and of the Holy Spirit” (St. Matthew 28:19), this titulus reads, “The King of Glory” (Psalm 23:7-10), “for had they known it. they would not have crucified the Lord of glory” (I Corinthians 2:8).
The reed represents the “hyssop” (St. John 19:29) upon which was put “a sponge full of vinegar” (St. Mark 15:36), which was then “put to His mouth” (St. John 19:29) when in His “thirst they gave… [Him]…vinegar to drink” (Psalm 68:21), Him of Whom it was said that “all…wondered at the gracious words which proceeded out of His mouth” (St. Luke 4:22).
The lance represents the “spear [that] pierced His side”; “and forthwith came there out blood and water” (St. John 19:34) from Him Who “took one of…[Adam's]…ribs, and closed up the flesh instead thereof (Genesis 2:21) and Who “washed us from our sins in His Own blood” (Apocalypse 1:5).
The plaque at the bottom of the Cross represents the suppedaneum of Christ, “His footstool” (Psalm 98:5), “the place where His feet have stood” (Psalm 131:7). It is slanted because, according to one tradition, at the moment when “Jesus cried with a loud voice, and gave up the spirit” (St. Mark 15:37), He allowed a violent death spasm to convulse His legs, dislodging His footrest in such a manner that one end pointed upwards, indicating that the soul of the penitent thief, Saint Dismas, “the one on His right hand” (St. Mark 15:27). would be “carried up into Heaven” (St. Luke 24:51), while the other end, pointed downwards, indicated that the soul of the impenitent thief, Gestas, “the other on His left” (St. Mark 15:27), would “be thrust down to Hell” (St. Luke 10:15), showing that all of us, “the evil and…the good. …the just and…the unjust” (St. Matthew 5:45), “are weighed in the balance” (Ecclesiasticus 21:25) of the Cross of Christ.
The ladder and the pincers beneath the base of the Cross represent the means of deposition by which Saint Joseph of Arimatruea, “a rich man” (St. Matthew 27:57) who “begged the body of Jesus” (St. Matthew 27:58; St. Luke 23:52), “took it down” (St. Luke 23:53), so that as in body He descended from the Cross, so in soul “He also descended first into the lower parts of the earth” (Ephesians 4:9), “by which also He went and preached unto the spirits in prison” (I St.Peter 3:19).
Through these instruments, “the Cross of Christ” (I Corinthians 1:17: Galatians 6:12: Philippians 3:18) became the “Tree of Life” (Genesis 2:9; 3:22, 24; Proverbs 3:18, 11:30, 13:12. 15:4; Apocalypse 2:7; 22:2, 14), by which the Lord Jesus reified His words that, “I am the resurrection, and the life: he that believeth in Me. though he were dead, yet shall he live: and whosoever liveth and believeth in Me shall never die” (St. John 11:25-26).
The Greek letters that appear on the Analabos are abbreviations of phrases that extol the Cross as “the power of God” (I Corinthians 1:18). From top to bottom:
ΟΒΤΔ Ό Βασιλεύς της Δόξης, __ “The King of Glory”
ΙC XC NIKΑ Ιησούς Χριστός νικά, ”Jesus Christ conquereth”
ΤΤΔΦ Τετιμημένον τρόπαιον δαιμόνων φρίκη,”Honored Trophy, the dread of demons”
ΡΡΔΡ Ρητορικοτέρα ρητόρων δακρύων ροή. ”A flow of tears more eloquent than orators” (or, more likely: Ρητορικοτέρα ρημάτων δακρύων ροή.”)
ΧΧΧΧ Χριστός Χριστιανοίς Χαρίζει Χάριν. ”Christ bestoweth Grace upon Christians”
ξΓΘΗ Ξύλου γεύσις θάνατον ηγαγεν, ”The tasting of the tree brought about death”
Cξζ∈ Σταυρού Ξύλω ζωήν εύρομεν, ”Through the Tree of the Cross have we found life
∈∈∈∈ Ελένης εύρημα εύρηκεν Εδέμ. ”The discovery of Helen hath uncovered Eden”
ΦΧΦΠ Φως Χριστού φαίνοι πάσι. “The light of Christ shineth for all”
ΘΘΘΘ Θεού Θέα Θείον Θαύμα, ”The vision of God, a Divine wonder”
ΤCΔΦ Τύπον Σταυρού δαίμονες φρίττουσιν. ”Demons dread the sign of the Cross”
ΑΔΑΜ Αδάμ, ”Adam “
ΤΚΠΓ Τόπος Κρανίου Παράδεισος γέγονε, ”The Place of the Skull hath become Paradise”
ξζ Ξύλον Ζωής, “Tree of life”
There are other items and abbreviations that may appear on the Analabos, but these are sufficient to demonstrate that this holy garment silently proclaims “the preaching of the Cross” (I Corinthians 1:18) through its mystical symbolism, declaring for its wearer, “God forbid that I should glory, save in the Cross of our Lord Jesus Christ, by Whom the world is crucified unto me, and I unto the world” (Galatians 6:14).
HIEROMONK GREGORY St. Gregory Palamas Monastery
Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ» του Ιερομονάχου Ισαάκ (ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2004).
Για το μέλλον της Ελλάδας
Σε κάποιον που ανησυχούσε για τις εχθρικές επιβουλές εναντίον της πατρίδος, έδωσε την εξής ελπιδοφόρο απάντηση : «Κι αν μου πουν ότι δεν υπάρχει Έλληνας, εγώ δεν ανησυχώ. Μπορεί ο Θεός να αναστήσει έναν Έλληνα. Φτάνει ακόμη και ένας». Ακόμη πίστευε : «Και ένας Χριστιανός να μείνει μόνο, ο Χριστός θα κάνει το σχέδιό Του». Όταν οι άλλοι μιλούσαν για δυσάρεστες μελλοντικές εξελίξεις στο Έθνος και έσπερναν τον φόβο, ο Γέροντας μετέδιδε αισιοδοξία και ελπίδα. Μιλούσε για αναστημένη Ελλάδα και για ανάκτηση της Αγια – Σοφιάς. «Υπάρχει και Θεός. Τον Θεό που τον έχεις βάλει»; είπε σε κάποιον κληρικό που έβλεπε το μέλλον της Πατρίδας ζοφερό.
Για τα Σκόπια
Παρομοίαζε το κράτος των Σκοπίων με οικοδόμημα που είναι κτισμένο με τούβλα και Φαρσαλινούς χαλβάδες, που είναι κομμένοι σε σχήμα τούβλων και που είναι φυσικό κάποτε να καταρρεύσει.
Για τη Τουρκία
Για την Τουρκία διακήρυσσε με βεβαιότητα : «Θα διαλυθεί και οι μεγάλες δυνάμεις θα μας δώσουν την Πόλη. Όχι επειδή μας αγαπούν, αλλά γιατί ο Θεός θα οικονομήσει τα πράγματα έτσι, ώστε το συμφέρον τους να είναι να την έχουμε εμείς. Θα λειτουργήσουν οι πνευματικοί νόμοι. Οι Τούρκοι έχουν να πληρώσουν πολλά, από αυτά που έχουν κάνει. Αυτό το Έθνος θα καταστραφεί γιατί δεν προήλθε με την ευλογία του Θεού. Τα κόλλυβά τους τα έχουν στο ζωνάρι τους (δηλαδή πλησίασε το τέλος τους).
Για την Κύπρο
Ρωτήθηκε ο Γέροντας, πότε θα ελευθερωθεί η Κύπρος και απάντησε : «Η Κύπρος θα ελευθερωθεί, όταν μετανοήσουν οι Κύπριοι. Να κάνετε πνευματικές βάσεις για να διώξουν τις βάσεις των Τούρκων, των Άγγλων και των Αμερικανών». Έβλεπε δηλαδή το Κυπριακό σαν πνευματικό θέμα και όχι σαν εθνικό, ή πολιτικό και ότι η λύση του θα προέλθει από την μετάνοια του λαού και την προσευχή.
Για τη γλώσσα
Η επόμενη γενιά θα φέρει Γερμανούς για να μας μάθουν τη γλώσσα μας και τα παιδιά μας θα μας φτύνουν». Έγραφε σε επιστολή του : «Αυτοί που κατάργησαν τα Αρχαία, πάλι θα τα ξαναφέρουν».
προφητείες του Γέροντα Παϊσίου
Q. What teachings and spiritual counsels do you give to the faithful, to confirm them in the three theological virtues – in faith, in hope and in charity – which are the foundation of our salvation?
A. I AM a simple man, and unlearned, and I am not equal to the task of giving particular teachings on the three theological virtues. That I leave to theologians, who can understand them and explain them to their listeners.
Here it is necessary to deal with a theology of the many and the unlearned, who still do not know the “I believe” and the “Our Father”, nor the Trisagion. In my weak powers and understanding regarding matters beneficial for salvation, first, I recall the minds of the faithful to the fear of God, which teaches man to flee from evil (Prov 1:7, 9, 10).
We know from the Holy Fathers that wisdom has two ends. The lower end is the fear of God, and the upper end is the love of God, which is “the bond of perfection”. Beginning from the fear of God, I urge the faithful to the fear of death and of judgment. Then I recall their minds to the torments of punishment, to the glory of paradise, to compassionate mercy, to the upbringing of children in the fear and trials of the Lord, to sincerity and frequent confession and to the abandonment of sin, which is the true repentance.
As for the married, I urge them to a pure family life, counselling them to abandon the heavy sin of child-murder [i.e. abortion] and any attempts whatsoever to prevent conception. I urge them to abandon quarrelsomeness, fault-finding, anger, drunkenness and hatred, and I urge them to be reconciled before the sun has set.
Elder Cleopa
Εδώ δεν έχομε πατρίδα αληθινή, είμεθα ξένοι! Η πατρίδα μας είναι στους ουρανούς. Γνωρίζω καλά πόσο μεγάλη ωφέλεια προξενεί η πρόσκαιρη ασθένεια σε εκείνους που έχουν υπομονή στις θλίψεις, δεν γογγύζουν αλλά λέγουν σαν τον Ιώβ δόξα σοι ο Θεός.
Όλοι οι Άγιοι και οι δίκαιοι στον κόσμο αυτό είχαν ασθένειες, θλίψεις, στερήσεις, διωγμούς, εξορίες, βασάνους, τιμωρίες, εάν, όμως, δεν είχαν υπομονή, δεν θα άγιαζαν· γι’ αυτό ο Κύριος είπε· όποιος έχει υπομονή μέχρι τέλους, εκείνος θα σωθεί. Με την υπομονή τους οι Άγιοι άγιασαν και έλαβον μεγάλη χάρη και εδώ στη γη και στους Ουρανούς….
Οι Άγιοι πάντες Προφήτες, Απόστολοι, Μάρτυρες, Όσιοι και δίκαιοι και ο ίδιος ο αναμάρτητος Κύριός μας, είχαν θλίψεις. Πώς εμείς θέλουμε, χωρίς θλίψεις και πειρασμούς, να σωθούμε;
Οι ασθένειες είναι δώρο Θεού, είναι σημείο της αγάπης του Θεού. Μας παιδεύει εδώ στην πρόσκαιρη ζωή ολίγον για να μας αναπαύσει στην αιώνια, και «ολίγα παιδευθέντες μεγάλα ευεργετηθήσονται», λέγει το Άγιο Πνεύμα.
Όλοι οι Άγιοι είχαν ασθένειες, θλίψεις, πειρασμούς στην πρόσκαιρη ζωή, αλλά τώρα χαίρουν και θα χαίρουν αιώνια.
Εμείς οι αμαρτωλοί οφείλουμε να πιστεύουμε και να παραδεχόμαστε, ότι όσα κάμνει ο Κύριος είναι καλά, είναι δίκαια και ωφέλιμα.
Θεωρώ αναγκαίον να σου υπομνήσω ό,τι και εγώ και συ και όλοι οι Χριστιανοί οφείλουμε να έχουμε υπομονή στις θλίψεις. Χωρίς θλίψεις, ασθένειες και πειρασμούς είναι δύσκολο να σωθούμε,
Έχεις δίκαιο να παραπονιέσαι για την αστοργία στις θλίψεις και συμφορές σου των θεωρουμένων φίλων και πνευματικών αδελφών, που αν ήθελαν, θα μπορούσαν να σε βοηθήσουν… Εάν εγνώριζες τί καλό σου προξενούν οι φίλοι με την καταφρόνησή τους θα έχαιρες. Πρέπει να γνωρίζεις ότι έχεις χιλιάδες και σε παρακολουθούν, συμπονούν και βοηθούν, που δεν τους βλέπεις. Είναι οι Άγιοι Πάντες, οι Άγιοι Άγγελοι, η Κυρία Θεοτόκος, Αυτός ο ίδιος ο Χριστός. Λοιπόν μη φοβάσαι, μη στενοχωριέσαι, μη δειλιάζεις, αλλά να ευχαριστείς το Θεό….
Στους πειρασμούς, τις θλίψεις, τους κινδύνους, τις στενοχώριες, να καταφεύγεις, διά της προσευχής, προς τον Θεό ζητώντας βοήθεια. Μπορείς όμως να βάζεις και μεσίτες για τα αιτήματά σου την Κυρία Θεοτόκο και όλους τους Αγίους, οι οποίοι, επειδή έχουν λάβει χάρη, μπορούν να σε βοηθήσουν.
Οι πειρασμοί υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντοτε στη ζωή μας και πρέπει να φυλαγόμαστε από τις αμέτρητες παγίδες που στήνει εναντίον μας ο παμπόνηρος Διάβολος. Μόνο με την ταπεινοφροσύνη και την προσευχή μπορούμε να τις αποφύγουμε και ασφαλιστούμε…Όποιος προσέχει και είναι συνετός, ωφελείται πολύ από τις θλίψεις και τους πειρασμούς.
Όπως ο Θεός σε υπομένει, σε ανέχεται, να υπομένεις και συ το παιδί σου. Έχεις καθήκον να το συμβουλεύεις, όχι όμως με ταραχή και με θυμό, αλλά με τρόπο ήρεμο και γαλήνιο. Εάν δεν σε ακούει, εκείνο έχει όλη την ευθύνη. Συ τότε να παρακαλείς το Θεό να το φωτίσει και οδηγήσει στην οδό των εντολών του.
Ή έγγαμο ή άγαμο βίον ακολουθήσεις, φρόντισε να αγαπάς το Θεό και να τηρείς τις εντολές Του και θα σωθείς ευκολότερα από πολλούς κληρικούς, που έγιναν και γίνονται αναξίως ιερείς. Να προτιμήσεις να σώσεις τη ψυχή σου.
Σε συμβουλεύω να έχεις υπομονή, να έχεις την αδιάλειπτη νοερά προσευχή και να μην αφήνεις να φεύγει ο Θεός από κοντά σου. Ο πάγκαλος Ιωσήφ ήταν στην Αίγυπτο, στο τόπο της αμαρτίας και δεν αμάρτησε διότι είχε την ενθύμηση του Θεού. Ο Αδάμ ήταν στο παράδεισο, που δεν υπήρχε αμαρτία, επειδή λησμόνησε το Θεό, τον παράκουσε, έχασε τον παράδεισο. Λοιπόν, όχι ο τόπος, αλλά ο τρόπος σώζει τον άνθρωπο, λέγει ο θείος Χρυσόστομος.
Για τις αμαρτίες μας έρχεται η οργή του Θεού
Σε χάος μεγάλο βρίσκεται ολόκληρη η ανθρωπότητα. Βαδίζει κατά κρημνών και βαράθρων. Βαδίζει στο σκοτάδι και χωρίς πυξίδα. Πού άραγε θα καταντήσει; Εκεί που κατάντησαν όλοι οι αμαρτωλοί και παραβάτες των εντολών του Θεού… Η τωρινή γενεά είναι πονηρή και προς τους πονηρούς ο Κύριος στέλνει ανάλογες τιμωρίες για να μετανοήσουν…
Ο Σατανάς κάνει την τελευταία έφοδο, και στα χρόνια μας μεγάλη θλίψη και μεγάλη οργή θα έρθει στον κόσμο… Τώρα μόνον ο Θεός να μας σκεπάσει από τους πονηρούς και κακούς εχθρούς, αόρατους και ορατούς.
Μακρυά από τα έργα, την λατρεία και την πομπή του Σατανά
Έργα του Σατανά είναι:
Η υπερηφάνεια, ο φθόνος, ο φόνος, η φιλαργυρία, η πλεονεξία, η αρπαγή, η κλοπή, το ψεύδος, η συκοφαντία, η επιορκία, η καταλαλιά, η κατάκριση, η ακρασία, η κραιπάλη, η μέθη, η ασωτία και γενικά όλα όσα είναι ενάντια στο θέλημα του Θεού.
Λατρεία του Σατανά είναι:
Οι μαγείες, οι γοητείες, ο πνευματισμός, ο υπνωτισμός και τα παραπλήσια με αυτά. Επίσης και όσοι στις ανάγκες ή τις ασθένειές τους καταφεύγουν στους μάγους, τους πνευματιστές και ζητούν βοήθεια, και όσες γυναίκες παρατηρούν στα φλιτζάνια και μαντεύουν. Όλες αυτές είναι λατρευτές των δαιμόνων, δηλαδή απονέμουν λατρεία στους δαίμονες.
Πομπή δε του Σατανά είναι:
Οι άσεμνοι χοροί, τα άσεμνα και ερωτικά άσματα, τα άσεμνα θέατρα και θεάματα, οι άνθρωποι που γίνονται μασκαράδες και ντύνονται στις απόκρεω, οι άνδρες με ρούχα γυναικεία και οι γυναίκες ανδρικά. Πρόσθεσε και τα βαψίματα και φκιασίδια των γυναικών που μεταχειρίζονται για να φανούν δήθεν ανώτερες από τον Πλάστη και Δημιουργό Θεό μας, να δώσουν ανώτερη μορφή από εκείνη που τους έδωσε ο Θεός. Όσοι και όσες είναι υποκείμενοι στα παραπάνω, εάν δεν έλθουν σε αίσθηση, να μετανοήσουν και εξομολογηθούν, είναι παραβάτες των υποσχέσεων που ομολόγησαν στο Άγιο Βάπτισμα, ότι αποστρέφονται, μισούν και δεν θα πράξουν και ακολουθήσουν τα έργα, την λατρεία και την πομπή του Σατανά, όσοι και όσες μάλιστα δεν αρκούνται στη δική τους κακία, αλλά προτρέπουν και άλλους στην αμαρτία, ιδίως στο φθόνο, την ασέλγεια και τις μαγείες· αυτοί ή αυτές είναι τέκνα του διαβόλου και όχι του Θεού….
Ας είμαστε, λοιπόν, πάντοτε ντυμένοι το Χριστό· ας σκεπτόμαστε πάντοτε το χάρισμα της υιοθεσίας που πήραμε με το άγιο Βάπτισμα, τις υποσχέσεις που δώσαμε, και να αγαπάμε Αυτόν με όλη μας τη ψυχή και τη καρδιά, για να είμαστε και εδώ στην πρόσκαιρη ζωή μαζί με το Χριστό ενωμένοι και στην αιωνιότητα.
Μη πλανώμεθα, αγαπητοί, τα έργα μας δείχνουν τί έχουμε στο νου μας. Εμείς οι άνθρωποι της σημερινής γενεάς στο νου μας κάθε μέρα έχουμε τί θα φάμε και τί θα πιούμε!…. Τί δε να πω και για τις γυναίκες; δεν έχουν άλλο στο νου τους παρά πώς να στολιστούν. Συναγωνίζονται ποιά θα ξεπεράσει την άλλη στο στολισμό. Τί πάλι να πω και για την άσεμνη ενδυμασία, την οποία ο εφευρέτης της κακίας Διάβολος δίδαξε τις γυναίκες να ντύνονται με γυμνά χέρια, στήθη και πόδια; Αλίμονο, αλίμονο για την άθλια κατάσταση των Χριστιανών! Κρύψε με, Θεέ μου, ή πάρε με, για να μη βλέπω τέτοιες αισχρότητες και αθλιότητες! Πώς δεν αισχύνονται οι γυναίκες των Ελλήνων Χριστιανών; Οι γυναίκες των Τούρκων να ντύνονται κόσμια και να καλύπτουν και το πρόσωπο, για να μη δίδουν σκάνδαλο στους άνδρες, και οι ελληνίδες και οι γυναίκες των χριστιανών, οι οποίες έχουν παράδοση από τον Χριστό, τους Αποστόλους και τους Αγίους Πατέρας να ντύνονται σεμνά, έφθασαν σε σημείο τέλειας παραφροσύνης, με τον τρόπο που ντύνονται…
Αρχ. Φιλοθέου Ζερβάκου
