Key to Humility - Knowing our Weaknesses ( Elder Paisios )

One who is humble is one who can admit his mistakes. Elder Paisios takes this one step further and says its even better to be aware of our weaknesses.

He says,

The one who realizes his mistakes, has already progressed half way. However, it is also very important for him to sense his weaknesses. It is much better to be aware of our own weaknesses, than to struggle very hard, while neglecting it.

Why is this so important? Because when we know our weaknesses, then, we have a chance of avoiding our mistakes. For example, if we have a problem with drinking too much, we can stay away from activities that encourage drinking. If we are prone to become argumentative then we can avoid the friends or TV commentators that encourage this. Once we know our weaknesses, we can arrange our life to avoid those situations where our weakness leads us to mistakes.

Reference: Elder Paisios of the Holy Mountain, p 130

Αν δεν πετάξεις τον εαυτό σου, θα σε πετάξει ο εαυτός σου! ( Γεροντας Παϊσιος )

Κοίταξε να πετάξεις τον εαυτό σου, γιατί αν δεν πετάξεις τον εαυτό σου, θα σε πετάξει ο εαυτός σου.
Αν πετάξεις τον εαυτό σου, μετά θα πετάς. Τι τον κρατάς τον εαυτό σου για τον εαυτό σου; Το κομμάτι της αγάπης που κρατάς για τον εαυτό σου, το αφαιρείς από την ολοκληρωτική αγάπη που πρέπει να έχεις για τους άλλους.

Αν γνωρίσεις τον εαυτό σου, θα δεις ότι δεν έχεις τίποτα δικό σου και τίποτε δεν μπορείς να κάνεις χωρίς τη βοήθεια του Θεού.

Αν λοιπόν καταλάβεις πως ότι καλό κάνεις είναι από τον Θεό και όσες χαζομάρες κάνεις είναι δικές σου, τότε θα πάψεις να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και θα απαλλαγείς από την αυτοπεποίθηση.

Σε κάθε σου ενέργεια, ακόμη και στην παραμικρή σου κίνηση, κέντρο να είναι ο Θεός. Στρέψε όλο τον εαυτό σου προς τον Θεό.


Γεροντας Παϊσιος

Ποια είναι η γνήσια αγάπη; ( Γεροντας Παϊσιος )

   

Κατ' εμέ η αγάπη είναι τριών ειδών: η σαρκική αγάπη, η οποία είναι γεμάτη πνευματικά μικρόβια, η κοσμική αγάπη, η οποία είναι φαινομενική, τυπική, υποκριτική, δίχως βάθος, και η πνευματική αγάπη, η οποία είναι αληθινή, η αγνή, η ακριβή αγάπη. Αυτή η αγάπη είναι αθάνατη!

Να έχετε το νου σας συνέχεια στο Θεό. Να λέτε την ευχή, να μιλάτε με το Θεό. Όταν ο άνθρωπος κάνει αυτήν την εργασία, κατ' αρχάς νιώθει λίγο την αγάπη του Θεού και αργότερα, όσο προχωράει, την νιώθει όλο και πιο πολύ. Ο νους του βρίσκεται μόνιμα πλέον στον Θεό, και δεν τον συγκινεί τίποτα πλέον το γήινο και το μάταιο. Στην καρδιά του φουντώνει η αγάπη προς το Θεό, γεμίζει και δε θέλει πια να σκέφτεται τίποτα άλλο εκτός από τον Θεό. Αδιαφορεί για όλα τα του κόσμου και σκέφτεται συνέχεια τον Ουράνιο Πατέρα. Βλέπεις, όσοι ασχολούνται με εφευρέσεις, απορροφούνται από την επιστήμη. Πού είναι όμως η δική μας απορρόφηση από τον Χριστό;

Όταν ανάψει η πνευματική αγάπη, φλογίζεται όλο το στήθος. Όλο το στήθος γίνεται μια φλόγα. Καίγεται ο άνθρωπος από τη μεγάλη γλυκιά φλόγα της αγάπης του Θεού, πετάει, αγαπάει με αγάπη πραγματική, μητρική. Αυτή η εσωτερική φλόγα, την οποία ανάβει ο ίδιος ο Χριστός με την αγάπη Του, θερμαίνει το σώμα πολύ περισσότερο από την αισθητή φωτιά και έχει τη δύναμη να καίει κάθε σκουπίδι, κάθε κακό λογισμό καθώς και κάθε κακή επιθυμία και άσχημη εικόνα. Τότε η ψυχή αισθάνεται και τις θείες ηδονές που δεν συγκρίνονται με καμιά άλλη ηδονή!

Τι μεγάλο κακό κάνουμε οι περισσότεροι άνθρωποι να μη θέλουμε να δώσουμε την αγάπη μας στον Χριστό, αλλά να την χαραμίζουμε σε γήινα, φθηνά και μάταια πράγματα! Μια ζωή ακόμη και χιλίων ετών, και χιλιάδες καρδιές να έχει κανείς, δεν φθάνουν για να τις δώσει στον Χριστό για την μεγάλη αγάπη που μας έδειξε και που μας δείχνει συνέχεια: μας συγχωρεί, μας ανέχεται και καθαρίζει τις βρώμικες ψυχές μας με το θεϊκό του αίμα.

Κανείς δεν μπορεί να συλλάβει πόσο αγαπάει ο Θεός τον άνθρωπο! Η αγάπη Του δεν συγκρίνεται με τίποτε! Δεν έχει όρια! Είναι τόσο μεγάλη που, κάτι ελάχιστο αν αισθανθεί ο άνθρωπος από την αγάπη αυτήν, η πήλινη καρδιά του δεν μπορεί να την αντέξει διαλύεται, γιατί είναι πηλός.

Όταν δώσει κανείς την καρδιά του στον Θεό, όλα τα αγαπάει όχι μόνο όλους τους ανθρώπους. Αλλά και τα πουλιά και τα δένδρα, ακόμη και τα φίδια.
Αν μεθύσει ο άνθρωπος πνευματικά με το ουράνιο κρασί, η ζωή του εδώ στη γη γίνεται μαρτυρική, με την καλή όμως έννοια. Αχρηστεύεται για τον κόσμο, αδιαφορεί για καθετί γήινο και όλα τα θεωρεί «σκύβαλα». Η ουράνια μέθη είναι καλή, αλλά πρέπει να είναι κανείς συνέχεια εκεί, στο ατέλειωτο βαρέλι, το ουράνιο. Εύχομαι να βρείτε την παραδεισένια θεία κάνουλα και να πίνετε και να μεθάτε συνέχεια από το παραδεισένιο κρασί!

ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ
«Μηδείς το εαυτού ζητείτω αλλά το του ετέρου έκαστος», λέει ο Απόστολος Παύλος. Όλη η βάση στην πνευματική ζωή εδώ είναι: να ξεχνάω τον εαυτό μου με την καλή έννοια και να σκέφτομαι τον άλλο, να συμμετέχω στον πόνο, στην δυσκολία του άλλου. Να μην κοιτάζω πώς να ξεφύγω την δυσκολία, αλλά πώς να βοηθήσω τον άλλο, πώς να τον αναπαύσω.

Όσοι έχουν κοσμική αγάπη μαλώνουν ποιος να αρπάξει περισσότερη αγάπη για τον εαυτό του. Όσοι όμως έχουν την πνευματική, την ακριβή αγάπη μαλώνουν ποιος να δώσει περισσότερη αγάπη στον άλλο. Αγαπούν χωρίς να σκέφτονται αν τους αγαπούν ή δεν τους αγαπούν οι άλλοι, ούτε ζητούν από τους άλλους να τους αγαπούν. Θέλουν όλο να δίνουν και δίνονται, χωρίς να θέλουν να τους δίνουν και να τους δίνονται. Αυτοί οι άνθρωποι αγαπιούνται απ' όλους, αλλά πιο πολύ απ' τον Θεό, με τον Οποίο και συγγενεύουν.
Μέσα στον πόνο κρύβεται περισσότερη αγάπη από την κανονική. Γιατί, όταν πονάς τον άλλο, τον αγαπάς λίγο παραπάνω. Αγάπη με πόνο είναι να σφίξεις στην αγκαλιά σου έναν αδελφό σου που έχει δαιμόνιο και το δαιμόνιο να φύγει. Γιατί η «σφιχτή» αγάπη, η πνευματική αγάπη με πόνο, δίνει παρηγοριά θεϊκή στα πλάσματα του Θεού, πνίγει δαίμονες, ελευθερώνει ψυχές και θεραπεύει τραύματα με το
βάλσαμο της αγάπης του Χριστού που χύνει. Ο πνευματικός άνθρωπος είναι όλος ένας πόνος. Λειώνει από τον πόνο για τους άλλους, εύχεται, παρηγορεί. Και ενώ παίρνει τον πόνο των άλλων, είναι πάντα χαρούμενος, γιατί ο Χριστός του παίρνει τον πόνο και τον παρηγορεί πνευματικά.
Για να χαίρεται κανείς αληθινά, πνευματικά, πρέπει να αγαπάει, και για να αγαπάει, πρέπει να πιστεύει. Δεν πιστεύουν οι άνθρωποι και γι' αυτό δεν αγαπούν, δεν θυσιάζονται και δεν χαίρονται. Αν πίστευαν θα αγαπούσαν, θα θυσιάζονταν και θα χαίρονταν. Από τη θυσία βγαίνει η μεγαλύτερη χαρά!

Όταν αγαπάς, χαίρεσαι. Και όταν αυξηθεί η αγάπη, τότε ο άνθρωπος δεν ζητάει την χαρά για τον εαυτό του, αλλά θέλει να χαίρονται οι άλλοι. Η θεϊκή χαρά έρχεται με το δόσιμο!
Κάποτε ένας απλός άνθρωπος παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει πως είναι ο Παράδεισος και η κόλαση. Ένα βράδυ λοιπόν στον ύπνο του άκουσε μια φωνή να του λέει:

«Έλα, να σου δείξω την κόλαση». Βρέθηκε τότε σ' ένα δωμάτιο, όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι και στη μέση ήταν μια κατσαρόλα γεμάτη φαγητό. Όλοι όμως οι άνθρωποι ήταν πεινασμένοι, γιατί δεν μπορούσαν να φάνε. Στα χέρια τους κρατούσαν από μια πολύ μακριά κουτάλα έπαιρναν από την κατσαρόλα το φαγητό, αλλά δεν μπορούσαν να φέρουν την κουτάλα στο στόμα τους. Γι' αυτό άλλοι γκρίνιαζαν, άλλοι φώναζαν, άλλοι έκλαιγαν ...;
Μετά άκουσε την ίδια φωνή να του λέει: «Έλα τώρα να σου δείξω και τον Παράδεισο» . Βρέθηκε τότε σ' ένα άλλο δωμάτιο όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι όμοιο με το προηγούμενο και στη μέση ήταν πάλι μια κατσαρόλα με φαγητό και είχαν τις ίδιες μακριές κουτάλες. Όλοι όμως ήταν χορτάτοι και χαρούμενοι, γιατί ο καθένας έπαιρνε με την κουτάλα του φαγητό από την κατσαρόλα και τάιζε τον άλλο. Κατάλαβες τώρα κι εσύ πώς μπορείς να ζεις από αυτήν την ζωή τον Παράδεισο;

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Πάθη και Αρετές», του γέροντος Παϊσίου του αγιορείτου

Why Baptise Infants? ( Elder Cleopas )

There are some who say Baptism should only be given to adults because we must first have repentance and faith. Earlier I was asked to comment on this subject and recently found the teaching of Elder Cleopa on this topic.

The Elder begins his explanation by pointing out the precursors to Baptism found in the Old Testament. He writes,

There in [the Old Testament] we read how God appeared to Abraham when he was ninety-nine years of age and, among things, told him to circumcise all the men and to circumcise all the male children who would be born from that time on on the eighth day after their birth. As for him who would not be circumcised , he would perish (Gen 17: 10-14). We see, then, that God did not say to Abraham that children and youth should be circumscribed when they became adults... Some say the Baptism of babies is meaningless since they don't understand anything when they are Baptized. But what did Issac, Abraham's child, understand on the eighth day? Undoubtedly he understood nothing. His parents, however, understood. This is how it is with Baptism as well, as it is practiced in the Orthodox Church, since it is well-known that circumcision symbolizes Baptism in the Old Testament.

He gives another example of the Exodus from Egypt and the passage through the Red Sea which is also seen by Church Fathers as prefiguring Baptism. This is affirmed by Paul who says, "Moreover brethren, I would not that ye should be ignorant, how that all our fathers were under the cloud, and all passed through the sea; and were all baptized unto Moses in the cloud and in the sea" (1 Cor 10:1-2). Moses had told the pharaoh , "We will go with our young and with our old, with our sons and with our daughters, with our flocks and with our herds we will go." (Ex 10:9).
He then points out that on the day of Pentecost the Apostles received the Holy Spirit and preached to the people what the Spirit had tight them, telling them to repent and to be baptized in the name of Jesus Christ for "the promise is unto you, and to your children" (Acts 2:39).
Elder Cleopa says,

"For what promise? The promise of Baptism. Thus, the promise was for the children as well. When it is said that they were baptized, it does not say three thousand men and women were Baptized, but three sous and fouls, which means that among those baptized were children."

He next presents examples of families who were baptized as recorded in the New Testament. Lydia with her whole family (Acts 16:14). The prisons guard who took Paul and Silias to his house who was Baptised with his whole family ( Acts 16:33). Then there was Crispus and his family (Acts 18:8), and Stephanos and his household (1 Cor 1:16).

He writes,

Jesus Christ likewise, made it clear that little children ought to be Baptized, for when they brought Him some children to be blessed by Him, and His disciples obstructed them, the Lord scolded them, saying: "Suffer little children, and forbid them not, to come unto me: for of such is the kingdom of heaven; And He laid His hands on them, and departed hence" (Matt 19: 13-15). Hence , if the Lord calls children unto salvation from a young age, why would we obstruct them from receiving Holy Baptism?

But how about the question of faith. Is it possible for children to be saved without faith?
The Elder responds,

"It is true that children are not capable of believing at the young age of their Baptism, but neither are they able to doubt or deny Christ. He is not saved who only believes, but he who first of all is baptized... While children do not have faith, they have godparents. These sponsors are adults who accompany the infants to Baptism and make the required confession of faith in their stead. Godparents are the spiritual parents of the children whom they baptize and undertake to guide them into a new life in the Holy Spirit... The priest conducts the Baptism based on the faith of the parents, the sponsors, and the other witnesses present.

It is written in Scripture that the faith of a few can save others.
Here are examples given by Elder Cleopa,

"By faith the Roman centurion healed his servant (Matt 8:13). The servant did not believe, but on account of the faith of his master, Christ returned him to full health. Four people brought a paralytic tot he Savior: When Jesus saw their faith, he said unto the sick of the also, Son, thy sons be forgiven thee (Mark 2:3-5)... On the basis of the faith of Jarius the Lord raised his twelve-year-old daughter (Matt 9:18). On account of faith of others, the Lord healed a dumb, demon-possessed man (Matt 9:32). On account of the faith of the woman of Canaan, the Savior healed her daughter, casting out the demon that possessed her (Matt 15:21). Likewise on the account of faith of a father, the Lord healed his epileptic son (Matt 17:14). These and many other testimonies from Holy Scripture make clear to us that on account of the faith of parents, and others who stand as witnesses at Holy Baptism, the Lord grants sanctification and salvation to the baptized children."

We also see this practice from the early days of the Church, The earliest explicit reference to child or infant baptism is in the Apostolic Tradition of Hippolytus, about 215 A.D.: "Baptize first the children, and if they can speak for themselves let them do so. Otherwise, let their parents or other relatives speak for them." (Hippolytus, Apostolic Tradition 21:15, c. 215 A.D.)

We must also keep in mind that baptism marks the beginning of our Christian life, each of us who are baptized must continue daily to persevere in our faith until the end of our earthly life. As St. Paul says: Not that I have already obtained all this, or have already been made perfect... I do not consider myself yet to have taken hold of it. But one thing I do... I press on toward the goal to win the prize..." (Philippians 3:12-14)

Reference: The Truth of our Faith, Vol. II, 17-34