Γιατί πρέπει να ζητάμε από τον Θεό να μας βοηθάει ,αφού ξέρει τις ανάγκες μας ( Γεροντας Παϊσιος )

 
 - Γέροντα, γιατί πρέπει να ζητάμε από τον Θεό να μας βοηθάη ,αφού ξέρει τις ανάγκες μας;

- Γιατί υπάρχει ελευθερία. Και μάλιστα, όταν πονάμε για τον πλησίον μας και Τον παρακαλούμε να τον βοηθήση, πολύ συγκινείται ο Θεός ,γιατί τότε επεμβαίνει, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο. Ο Θεός έχει όλη την καλή διάθεση να βοηθήση τους ανθρώπους που υποφέρουν. Για να τους βοηθήση όμως, πρέπει κάποιος να Τον παρακαλέση. Γιατί, αν βοηθήση κάποιον ,χωρίς κανείς να Τον παρακαλέση, τότε ο διάβολος θα διαμαρτυρηθεί και θα πη: « Γιατί τον βοηθάς και παραβιάζεις το αυτεξούσιο; Αφού είναι αμαρτωλός, ανήκει σε εμένα » . Εδώ βλέπει κανείς και την μεγάλη πνευματική αρχοντιά του Θεού, που ούτε στον διάβολο δίνει το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί. Για αυτό θέλει να Τον παρακαλούμε, για να επεμβαίνη - και θέλει ο Θεός να επεμβαίνη αμέσως, αν είναι για το καλό μας - , και να βοηθάη τα πλάσματά Του ανάλογα με τις ανάγκες τους. Για τον κάθε άνθρωπο ενεργεί ξεχωριστά, όπως συμφέρει στον καθέναν καλύτερα.

Ο Θεός λοιπόν αλλά και οι Άγιοι για να βοηθήσουν ,πρέπει ο ίδιος ο άνθρωπος να το θέλη και να το ζητά ,αλλιώς δεν επεμβαίνουν. Ο Χριστός ρώτησε τον παράλυτο: « Θέλεις υγιής γενέσθαι; » . Αν δεν θέλη ο άνθρωπος ,το σέβεται ο Θεός. Αν κάποιος δεν θέλη να πάη στον παράδεισο, ο Θεός δεν τον παίρνει. Εκτός αν ήταν αδικημένος και είχε άγνοια, οπότε δικαιούται την θεία βοήθεια. Διαφορετικά , δεν θέλει να επέμβη ο Θεός. Ζητά κανείς βοήθεια και ο Θεός και οι Άγιοι την δίνουν. Μέχρι να ανοιγοκλείσης τα μάτια σου ,έχουν κιόλας βοηθήσει. Μερικές φορές δεν προλαβαίνεις ούτε να τα ανοιγοκλείσης . Τόσο γρήγορα βρίσκεται ο Θεός δίπλα σου.

« Αιτείτε και δοθήσεται » , λέει η Γραφή. Αν δεν ζητάμε βοήθεια από τον Θεό , θα σπάζουμε τα μούτρα μας. Ενώ, όταν ζητάμε την θεία βοήθεια , ο Χριστός μας δένει με ένα σχοινάκι και μας συγκρατεί. Φυσάει ο αέρας από εδώ-εκεί ,αλλά, επειδή είμαστε δεμένοι, δεν κινδυνεύουμε. Όταν όμως ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει ότι ο Χριστός είναι που τον κρατάει, λύνεται πλέον από το σχοινάκι και τον χτυπούν οι άνεμοι από δω κι από κει και ταλαιπωρείται.

Να ξέρετε, μόνον τα πάθη και οι αμαρτίες είναι δικές μας . Ό,τι καλό κάνουμε είναι από τον Θεό, ό,τι ανοησίες κάνουμε είναι δικές μας. Λίγο η Χάρις του Θεού να μας αφήση, τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε. Όπως στην φυσική ζωή , λίγο το οξυγόνο να μας πάρη ο Θεός ,αμέσως θα πεθάνουμε, έτσι και στην πνευματική ζωή , λίγο αν μας αφαιρέση την θεία Χάρη, πάει, χαθήκαμε.

Μια φορά ένιωθα στην προσευχή μια αγαλίαση. Ώρες στεκόμουν όρθιος και δεν ένιωθα καθόλου κούραση . Όσο προσευχόμουν, ένιωθα μια γλυκιά ξεκούραση ,κάτι που δεν μπορώ να το εκφράσω. Ύστερα μου πέρασε ένας λογισμός ανθρώπινος : Επειδή μου λείπουν δυο πλευρά και εύκολα κρυώνω, σκέφθηκα, για να μην χάσω αυτήν την κατάσταση και να προχωρήσω όσο πάει, να πάρω ένα σάλι, να τυλιχθώ, μήπως αργότερα κρυώσω. Μόλις δέχθηκα αυτόν τον λογισμό, αμέσως σωριάστηκα κάτω. Έμεινα πεσμένος κάτω μισή ώρα περίπου και μετά μπόρεσα να σηκωθώ να πάω στο κελλί να ξαπλώσω. Προηγουμένως ,όσο προχωρούσα στην προσευχή ,ένιωθα σαν ένα πούπουλο , ένα ελάφρωμα ,μια αγαλίαση, που δεν εκφράζεται.

Μόλις όμως δέχθηκα αυτόν τον λογισμό, σωριάσθηκα κάτω. Αν έφερνα έναν υπερήφανο λογισμό και έλεγα λ.χ. « ζήτημα είναι ,αν υπάρχουν δύο-τρεις σε τέτοια κατάσταση » , τότε είναι που θα πάθαινα ζημιά. Σκέφθηκα ανθρώπινα ,όπως σκέφτεται ο κουτσός να πάρη τα δεκανίκια του , όχι δαιμονικά. Ήταν ένας φυσικός λογισμός , αλλά και πάλι είδες τι έπαθα.

Το μόνο που έχει ο άνθρωπος είναι μια διάθεση και ανάλογα με αυτήν τον βοηθάει ο Θεός. Για αυτό λέω, όσα αγαθά έχουμε είναι δώρα του Θεού. Τα έργα μας είναι μηδέν και οι αρετές μας είναι μια συνέχεια από μηδενικά. Εμείς θα προσπαθούμε να προσθέτουμε συνέχεια μηδενικά και να παρακαλούμε τον Χριστό να βάλη την μονάδα στην αρχή, για να γίνουμε πλούσιοι. Εάν δεν βάλη τη μονάδα ο Χριστός στην αρχή, χαμένος ο κόπος.


Γεροντας Παϊσιος

Συμβουλές στους γονείς για τα παιδιά

Το έτος 1997 η σύζυγός μου έμεινε έγκυος. Η χαρά μας ήταν μεγάλη! Και η πρώτη μας φροντίδα ήταν να ενημερώσουμε τον π. Πορφύριο, ο οποίος συμμεριζόταν τις χαρές μας και τις λύπες μας, από την πρώτη ημέρα της γνωριμίας μας, και μας στήριζε με τις προσευχές του, αλλά και με τις συμβουλές του, οι οποίες ήσαν γεμάτες από σοφία και θεία έμπνευση!

Για το λόγο αυτό, τον επισκεφθήκαμε και του ανακοινώσαμε το ευχάριστο γεγονός. Ευχαριστήθηκε πολύ! Η χαρά του ήταν έντονα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του.

Τώρα ολοκληρώθηκε η ευτυχία σας! Ο καλός μας Θεός σας τα έδωσε όλα! Είσθε καλοί και τους καλούς ο Κύριος δεν τους στερεί τίποτε! Εξάλλου, σας το είχα πει. Θα κάνετε παιδί. Αλλά εσείς, μωρέ, ήσαστε άπιστοι Θωμάδες. Δεν πιστεύετε σ’ αυτά που σας λέω. Το ξέρω ότι με αγαπάτε, αλλά είστε ολιγόπιστοι. Λυγίζετε εύκολα ,που να σας πάρει η ευχή …Να έρχεσθε πιο συχνά να με βλέπετε, γιατί το έχετε ανάγκη. Όταν έρχεσθε, σας βλέπω σκυθρωπούς και απελπισμένους, και όταν φεύγετε, σας βλέπω στο δρόμο, που πηγαίνετε για το σπίτι σας, χαρούμενους, ευτυχισμένους και με τονωμένη την πίστη σας! Το αυτοκίνητό σας δεν κυλάει, αλλά πετάει!

Τώρα, συνέχισε ο Γέροντας, καθίστε να σας πω ορισμένα πράγματα, για να τα έχετε υπόψη σας, σαν υποψήφιοι γονείς που είσθε. Και αυτά που θα σας πω, θέλω να τα βάλετε καλά μέσα στο μυαλό σας, να τα συγκρατήσετε και να τα εφαρμόσετε κατά γράμμα, εάν δεν θέλετε να δείτε το παιδί σας δυστυχισμένο και τους εαυτούς σας το ίδιο.

Έρχονται εδώ εκατοντάδες γονείς και με κλάματα στα μάτια με παρακαλούν να βοηθήσω τα παιδιά τους γιατί άλλα έμπλεξαν με ναρκωτικά, άλλα με κακές παρέες ,άλλα τους βρίζουν, τους ζητούν χρήματα, για να τα χρησιμοποιήσουν στις χαρτοπαικτικές λέσχες και στα άλλα τυχερά παιχνίδια, και όταν δεν έχουν να τους δώσουν, τους απειλούν και ακόμη και τους χτυπούν! Έτσι, φθάνουν οι γονείς να καταρώνται και αυτά και την ώρα και τη στιγμή, που τα έφεραν στη ζωή! Έχω δει γονείς να κλαίνε με μαύρο δάκρυ για το κατάντημα των παιδιών τους και να λένε, χίλιες φορές να μην τα είχαμε! Γιατί τότε, θα είχαμε ένα καημό και μία στενοχώρια, που δε θα είχαμε παιδιά, ενώ τώρα, μου λένε, έχουμε χίλιους καημούς και άλλες τόσες στενοχώριες για τα προβλήματα τα φοβερά, που μας δημιουργούν καθημερινά και ντρεπόμεθα να κυκλοφορούμε στον κόσμο. Γι’ αυτό ζητάνε να τους βοηθήσω με τις προσευχές μου, για να σώσουν τα παιδιά τους. Όμως, όταν τους ρωτώ, εσείς τι κάνετε τώρα, για να βοηθήσετε αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα, μου απαντούν, σχεδόν στερεότυπα, ότι δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτε, γιατί ξέφυγαν από τον έλεγχό τους, μόλις έγιναν έφηβοι!

Ε! Επόμενο ήταν, τους λέω. Αφού αφήσατε όλα τα παιδικά χρόνια ανεκμετάλλευτα και περιμένατε να έλθει η ήβη, για να ασχοληθείτε με τα παιδιά σας , ασφαλώς αυτά τα αποτελέσματα θα είχατε και θα πρέπει να περιμένετε και χειρότερα. Το παιδί είναι σαν το ζυμάρι. Όσο πιο μαλακό είναι το ζυμάρι, τόσο πιο εύκολα πλάθεται. Το ίδιο και το παιδί. Όσο πιο μικρό είναι , τόσο πιο χρηστά διαπλάθεται, διαμορφώνεται, διαπαιδαγωγείται και τελειούται.

Τώρα, που θυμηθήκατε εσείς, ότι έχετε παιδιά, ή μάλλον σας το θύμισαν αυτά με τις αταξίες τους, τις απαιτήσεις τους, τις παρανομίες τους και γενικά με την ανήθικη συμπεριφορά τους, τώρα είναι αργά. Πέταξε το πουλάκι. Και εάν πετάξει ένα πουλί, που το είχαμε στο κλουβί, δύσκολα πιάνεται, για να μην πω, πως δεν ξαναπιάνεται!

Η διαπαιδαγώγηση του παιδιού είναι το Α και το Ω των υποχρεώσεων, που έχουν οι γονείς σ’ αυτή την ανθρώπινη ύπαρξη, που με τη θεϊκή σύμπραξη φέρνουν στη ζωή! Γονείς, που απέτυχαν να διαπαιδαγωγήσουν το παιδί τους σωστά, θεωρούνται αποτυχημένοι σε ΟΛΑ! Σε ΟΛΑ, με ακούτε; Γιατί, εάν υποθέσουμε ότι υπάρχουν γονείς , που αφιέρωσαν όλη την ζωή τους στο να επεκτείνουν τις βιομηχανικές τους εγκαταστάσεις και να πολλαπλασιάσουν τα χρήματά τους, με αποτέλεσμα να γίνουν μεγιστάνες του πλούτου, ενώ παράλληλα δεν έκαναν τίποτα για την χρηστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, τότε, σας λέω, ότι όχι μόνο δεν προσέφεραν τίποτε στα παιδιά τους, αλλά αγωνίστηκαν και κόπιασαν για να δημιουργήσουν τεμπέληδες, ακαμάτες και εγκληματίες! Ναι ! Σας το βεβαιώνω εγώ. Εγκληματίες έφτιαξαν!...

----------------
Σημ. Το παραπάνω κείμενο έχει δημοσιοποιηθεί με την άδεια των αδερφών του Ιερού ησυχαστηρίου Μεταμόρφωσις του Σωτήρος στο Μήλεσι της Αττικής.
Η επιλογή των κειμένων, έγινε σε συνεργασία με τον κύριο Κωνσταντίνο Καρακόλη, ο οποίος και έχει την επιμέλεια του βιβλίου και τον οποίο ευχαριστούμε θερμά για το ενδιαφέρον του.

Gheronda Efrem Katunakiotul

Părintele Efrem Katunakiotul s-a născut în anul 1912, în satul Ambelohóri, din regiunea Theba. Tatăl său se numea Ioánnis Papanikítas, iar mama sa Victoria. La început a purtat numele Evánghelos. După ce a terminat gimnaziul, nu a vrut să se căsătorească, întrucât harul lui Dumnezeu i-a călăuzit pașii în căutarea altor sensuri ale vieții.



În Theba, acolo unde se mutase familia sa, Evánghelos a avut ocazia să-l cunoască pe Gheronda Efrem și pe Nichifor. Încă de mic copil, tânărul Evánghelos trăia ca un adevărat călugăr: practica rugăciunea lui Iisus și făcea metanii, trăind în post și mai ales în ascultare. Mama sa a fost înștiințată în mod minunat de către Cuviosul Efrem Sirul că dorința fiului ei de a se călugări era conformă cu voia lui Dumnezeu și că tânărul Evánghelos va deveni monah.

Pe 14 septembrie 1933, Evánghelos a lepădat deșertăciunea lumii acesteia, apucând drumul Sfântului Munte. S-a stabilit în Katounákia, la chilia Sfântului Efrem Sirul, lângă gheronzii Efrem și Nichifor. După o perioadă în care a fost frate de mănăstire, a fost tuns în monahism, primind schima mică și numele Longhínos. În anul 1935, a primit schima mare din partea lui gheronda Nichifor, care i-a schimbat și numele în Efrem. În anul următor a fost hirotonit preot.

Părintele Efrem s-a învrednicit să-l cunoască personal pe clar-văzătorul și înainte-văzătorul Gheron Iosif Isihastul (1898-1959), de care s-a atașat spiritual, cu binecuvântarea lui gheronda Nichifor. La rândul său, Gheron Iosif fusese inițiat în cele duhovnicești de către renumiții isihaști monahul Kallínikos și ieromonahul Daniil. Prin urmare, părintele Efrem ne învață să insistăm asupra a două lucruri, care reprezintă adevărate «expuneri exacte ale credinței ortodoxe»: căutarea adevăratului sens al vieții duhovnicești și găsirea unui părinte spiritual stabil și nerătăcit. Cel de-al doilea aspect este extrem de important, fiindcă numai un părinte spiritual nerătăcit îl poate scăpa pe fiul său duhovnicesc de vicleșugul diavolesc și, tratându-l cu medicamentele duhovnicești potrivite, îl poate conduce pe calea către Rai.

Fericitul părinte Efrem a reușit să discearnă ascultarea autentică de ascultarea bolnavă. Acest lucru se vede și din sfatul pe care i l-a dat unui monah dintr-o mănăstire de obște de a face ascultare față de bătrânul său nu ca un robot, nici ca un animal, ci din dragoste și râvnă pentru Dumnezeu.

Sfântul Gheron Iosif Isihastul i-a recomandat părintelui Efrem un program de viață isihastă, care consta în cultivarea rugăciunii «Doamne, Iisuse Hristose, Fiul lui Dumnezeu, miluiește-mă», păzirea simțurilor și curățirea inimii pentru a ajunge la iluminarea dumnezeiască. Cu binecuvântarea sa, părintele Efrem a studiat Filocalia, pentru a afla ce ne învață părinții neptici despre nevoințele duhovnicești. Nu citea cărți de psihologie sau «semidocte» de dragul de a-și etala cunoștințele și abilitățile duhovnicești în cadrul vreunei conversații savante de tipul discuțiilor «de salon», și nici nu se temea ca nu cumva să fie catalogat drept «fundamentalist» de către cercurile laice.

În anul 1973 a adormit ieromonahul Nichifor, bătrânul părintelui Efrem.



Începând cu anul 1980, părintele Efrem a început să adune în jurul său o mică obște, conformându-se astfel poruncii lui Gheron Iosif, care îl îndemnase în acest sens. Mai întâi, însă, a dobândit curățirea de patimi și apoi a devenit el însuși gheronda. Ca părinte spiritual a trebuit să se lupte cu marele vrăjmaș al vieții duhovnicești, care este slava deșartă. Jertfele pe care le făcea, le făcea din dragoste pentru Hristos, iar nu pentru a atrage laudele oamenilor.

Pentru el, Sfânta Liturghie era un eveniment cutremurător și totodată plin de trăire. Dintr-o destăinuire făcută unui prieten de-al său ieromonah, aflăm că, încă de la prima Sfântă Liturghie pe care a săvârșit-o, s-a învrednicit să vadă în mod vizibil harul lui Dumnezeu în momentul transformării Sfintelor Daruri. Și nu numai atât: după sfințirea Cinstitelor Daruri, Îl vedea pe Însuși Hristos pe Sfântul disc, fiindu-i imposibil să-și stăpânească lacrimile, mai ales când ajungea în momentul în care trebuia să frângă Agnețul. Atât de mare îi era emoția, încât uda Sfântul Antimis cu lacrimile vărsate și îi vedea pe îngerii Domnului șezând de-a dreapta și de-a stânga Sfintei Mese și slujind împreună cu el. Însă părintele nu vorbea niciodată despre trăirile sale din timpul Sfintei Liturghii. Le cerea mereu monahilor din mănăstirile de obște, care aveau diferite ascultări, să nu neglijeze Psaltirea.

Era înzestrat cu darul străvederii, care îi permitea să vadă starea duhovnicească a fiecărui monah și astfel să dea sfaturile potrivite fiecăruia pentru a progresa în viața duhovnicească. Harul dumnezeiesc îl împodobise pe părinte și cu darul înainte-vederii, în virtutea căruia știa ce urma să se întâmple. Drept pentru care a prevestit cutremurul din 1977 ce s-a petrecut în Tesalonic și, de multe ori, pe credincioșii sau copiii veniți să-l vadă îi striga pe numele pe care urmau să-l primească după viitoarea lor tundere în monahism. Odată, un student i-a scris o scrisoare concisă și fără prea multe amănunte, în care îi cerea rugăciunile într-o situație delicată. În scrisoarea primită drept răspuns, Gheronda îi descria studentului cu lux de amănunt atât starea duhovnicească în care se afla, cât și anumite detalii despre locul în care locuia, deși studentul nu-i pomenise nimic despre toate acestea.


Cu gheronda Iosif, gheronda Efrem din Arizona şi noua obşte de la Vatoped

Odată, doi clerici, care nu se cunoșteau între ei, s-au întâlnit pe drumul spre Katounákia. Când au ajuns la părintele Efrem, gheronda a început să-l mustre pe unul din ei pe motiv că nu este preot, ci mason, și că a îmbrăcat rasa numai pentru a spiona Sfântul Munte. Auzind acestea, masonul a dat totul pe față. Părintele Efrem trăia experiențe și stări, pe care numai creștinii ortodocși le pot trăi, cei care se feresc de rătăcirile papale sau protestante.

Odată un egumen, doi teologi și un student l-au rugat să le explice de ce Sfintele Moaște răspândesc mireasmă bine mirositoare. În loc să le răspundă, gheronda și-a plecat capul spre inimă și a început să se roage. Și îndată locul acela s-a umplut de o mireasmă plăcută. Apoi le-a explicat că, întrucât nu a știut să le răspundă la întrebare, L-a rugat pe Dumnezeu să o facă în locul său.

Părintele Efrem susținea că păcatele sunt urât mirositoare. Odată un episcop l-a întrebat prin intermediul unei alte persoane ce părere are despre Ecumenism. Și de această dată gheronda L-a rugat pe Dumnezeu să-l lumineze ce să răspundă. Îndată încăperea în care se aflau s-a umplut de miros urât, o amestecătură neplăcută de acru, sărat și amar. Și astfel episcopul a primit răspunsul potrivit.

Poziția fericitului gheronda vis-a-vis de unitatea ortodocșilor era clară. Spunea adesea: «dezbinarea e ușor de realizat, pe când unitatea nu». Oare ecoul cuvintelor sale mai este auzit în zilele noastre?


Cu gheronda Iosif Vatopedinul

Cu harul lui Dumnezeu, papa-Efrem a devenit un bun călăuzitor pentru cei care doreau să se căsătorească și să dobândească copii, ajutând mulți tineri să aleagă această cale, fără să-i preseze în vreun fel. În acest sens, epistolele sale reprezintă un bun ghid duhovnicesc și o adevărată «școală» pentru părinți, fiindcă îi învață cum să-și crească copiii din punct de vedere spiritual, în cuvinte simple, fără vreun artificiu de natură filosofică sau psihologică.

În anul 1996, papa-Efrem a suferit un atac cerebral, în urma căruia a rămas imobilizat la pat. Cu toate acestea, nu a cârtit deloc, ci îl slăvea zilnic pe Dumnezeu. Astfel, ne oferă și nouă un exemplu elocvent despre cum trebuie să ne comportăm în caz de boală. Pe 14/27 februarie 1998, și-a dat duhul în mâinile Creatorului său, pe Care L-a slujit cu multă dragoste din tinerețile sale.


Cu gheronda Iosif şi gheronda Efrem din Arizona în faţă la Vatoped

Se spune că odată un bătrânel care a trăit în secolul XIX a fost întrebat care a fost cel mai cutremurător eveniment din viața sa. La care bătrânelul a răspuns că atunci când era mic a avut ocazia să-l vadă și să-l audă pe Sfântul Kosmás Etolós. Prin analogie, și noi, dacă vom fi vreodată întrebați același lucru, vom putea răspunde că cel mai cutremurător eveniment din viața noastră a fost ocazia de a cunoaște îndeaproape două dintre florile monahismului aghioritic: pe gheronda Paisie și pe papa-Efrem Katunakiotul, al căror exemplu de viață cuvioasă suntem datori să-l imităm.

Sfârșitul lui gheronda Efrem (14/27 februarie 1998)

În noiembrie 1996, papa-Efrem a fost imobilizat la pat de un puternic atac cerebral, care i-a afectat serios anumite funcții ale corpului – nu mai putea vorbi și înghiți, dar și ale intelectului – părea că pierduse contactul cu mediul înconjurător. Nu se mai străduia să spună nimic, nici măcar prin semne, și nici nu părea să audă întrebările celor din jurul său. Numai atunci când îl durea ceva, gemea. Pe scurt, era un mister total.

Frații care îl iubeau îi scriau: «Atunci când sunt doborât de greutățile vieții de zi cu zi, simt cum mă pătrunde privirea voastră și mă rușinez eu, ticălosul, în fața răbdării de care ați dat dovadă în atâtea încercări…». Însă, în ciuda încercărilor, papa-Efrem vedea și auzea destul de bine. Dovadă stă faptul că zâmbea sau chiar râdea atunci când frații îi citeau istorioarele lui preferate, pe care el însuși le rostea mai demult, când îi plăcea să citeze din mitologia greacă sau din tradiția populară pentru a râde de sine sau pentru a-i «necăji» pe ceilalți. Acum acesta devenise singurul mod de a comunica cu el în starea gravă în care se afla.

Dacă vreun frate nu-și mânca mâncarea, glumea pe seama lui, zicându-i povestioara despre măgarul lui Hógea, pe care stăpânul său nu l-a hrănit vreo două zile, bucurându-se că muncește fără să cheltuiască nimic cu el. La un moment dat însă, n-a mai putut să deschidă ușa staulului, pentru că măgarul, mort de foame, zăcea pe podea, iar leșul său blocase intrarea. Alteori, când vroia să vădească viclenia puerilă a cuiva, schimbându-și vocea, imita discuția dintre doi copii astfel:

- Unde sunt strugurii?

- De ce întrebi, îi vrei?

- Nu, vreau numai să-i văd.


Cu părintele Emilianos Simonopetritul şi viitorul episcop Athanasie Jeftic

Dacă vreun monah nu vroia să învețe noțiuni elementare de tipic, îi povestea întâmplarea cu preotul neînvățat, care aduna boabe într-o pungă și le număra în așa fel încât, mâncând câte o boabă în fiecare zi, să-și dea seama când sosește Paștele. Preoteasa însă, fără să știe acest lucru, adăuga și alte boabe în pungă. Prin urmare, preotul le răspundea astfel sătenilor nemulțumiți: «după cum arată boabele, nici anul ăsta și nici anul viitor nu vom sărbători Paștele». Dacă vreun monah făcea ascultare «numai de ochii lumii», își clătina capul zâmbind și zicând cu voce îngroșată: «Antonie, Antonie…», făcând aluzie la reproșul adresat de către un gheronda ucenicului său care făcea ascultare numai când erau și alții de față.

Acestea și multe altele asemenea făcea gheronda, iar ucenicii lui i le repovesteau pentru a-i păstra zâmbetul pe buze în clipele grele ale bolii. Însă când febra și durerea se întețeau, zâmbetul se vestejea pe buzele sale bătrâne. Nu-i plăcea să stea întins în pat. Prefera să stea la marginea patului, cu capul plecat, atingând podeaua cu picioarele și cu spatele sprijinit în perne. Aceasta era poziția lui preferată de rugăciune. Din această poziție l-a și luat Dumnezeu la ceruri pe data de 14/27 februarie 1998.


Mitropolitul Ierotheos Vlachos la mormântul părintelui Efrem

Înainte să moară și-a exprimat în repetate rânduri dorința de a fi îngropat în cercul restrâns al mănăstirii. Însă vestea despre adormirea sa s-a răspândit cu mare viteză și mulți monahi de la alte mănăstiri au venit să-i dea ultima sărutare. Unul dintre aceștia a scris următoarele cuvinte:

«Gheronda, deși era un om cuvios cu o viață sfântă și plină de harul lui Dumnezeu, trăia totuși cu convingerea că este un păcătos și ne îndemna pe toți să ne rugăm pentru el astfel:

- Copilul meu, te rog, atunci când voi pleca, să-mi faci un parastas de patruzeci de zile și să mă pomenești necontenit în rugăciunile tale.

Poruncise monahilor să-i cheme la înmormântarea sa numai pe vecinii cu care avusese legături în această viață pământească. De asemenea, le-a poruncit să mă cheme și pe mine, lucru pentru care îi mulțumesc. În noaptea în care a murit, l-am văzut în vis îmbrăcat într-un veșmânt alb preoțesc, strălucind și zicându-mi cu bucurie: Părințelul meu, mă duc să slujesc. Am fost prezent la înmormântarea sa. Vedeam cum doarme în sicriu un cuvios, care de acum aparținea cetei cerești de părinți athoniți, și am mulțumit Domnului și lui gheronda, care m-a iubit ca pe fiul său. Trupul său s-a reîntors în pământul-mamă sfințindu-l, iar sfântul său suflet a fost primit cu bucurie în ceata tuturor cuvioșilor, care au strălucit prin nevoință și asceză și a căror pomenire se săvârșea chiar în acea zi, la slujba vecerniei, pentru a fi sărbătorit astfel și cuviosul Efrem dimpreună cu ceilalți cuvioși.

Nouă, celor rămași, ne-a lăsat exemplul său de viață virtuoasă și isihastă, o viață de monah aghiorit, precum și amintirea feței sale blânde și cuvioase. Întrucât s-a întâmplat ca în ziua parastasului de patruzeci de zile să avem la chilia noastră o tundere în monahism, nu mi-a fost cu putință să particip, fapt pentru care eram tare mâhnit. La Liturghie, după sfințirea Sfintelor Daruri, în momentul pomenirii celor adormiți, când am rostit‚ pomenește-l, Doamne, și pe robul Tău, părintele Efrem…’, am simțit două mâini calde apucându-mă cu dragoste de umeri. Îndată m-au cuprins frisoanele. M-am întors imediat să văd cine e, însă n-am văzut pe nimeni. Înțelegând că a fost el, i-am mulțumit și apoi am continuat Sfânta Liturghie. Simt că inima sa plină de iubire este mereu cu noi și se roagă pentru noi».

Sursa: Gheronda Efrem Katunakiotul, Schitul Sfântului Efrem, Katounákia, Sfântul Munte

Άσκηση και πλάνη

Γέροντα, φοβάμαι την πλάνη

-Καλά κάνεις. Όποιος φοβάται την πλάνη, δεν πλανιέται, γιατί προσέχει και λέει όλους τους λογισμούς του‡ δεν κρύβει τίποτε, κι έτσι βοηθιέται.

-Γέροντα, τι είναι η προδιάθεση πλάνης;

-Προδιάθεση πλάνης είναι να έχεις την ιδέα ότι κάτι είσαι και να δείχνεις στους άλλους ότι κάτι κάνεις. Να νομίζεις ότι εσύ έφθασες σε πνευματικά μέτρα, επειδή κάνεις λ.χ. κάποια άσκηση, ενώ οι άλλοι δεν έχουν ακόμη συλλάβει το νόημα της πνευματικής ζωής, και να φέρεσαι υπερήφανα. Το να ζορίζει κανείς τον εαυτό του εγωιστικά στην άσκηση, για φτάσει στα μέτρα ενός Αγίου και να τον θαυμάζουν οι άλλοι, αυτό είναι αρχή πλάνης. Άλλο βία και άλλο ζόρισμα. Είχα πει σε κάποιον: «Πρόσεξε μην πλανηθείς με την τακτική που ακολουθείς‡ δεν πας καλά». «Εγώ να πλανηθώ; Μου λέει. Εγώ ούτε κρέας δεν τρώω». Ούτε για εξομολόγηση πάει. Στην εικόνα λέει τις αμαρτίες του. «Ορθόδοξος είσαι εσύ ή Προτεστάντης; Του λέω. Πού το βρήκες αυτό γραμμένο;». «Γιατί, μου λέει, ο Χριστός δεν ακούει;». Άκου εκεί κουβέντα!

-Γέροντα, βοηθάει η σωματική άσκηση στον αγώνα κατά των παθών;

-Αν χρησιμοποιείται γι' αυτόν τον σκοπό βοηθάει. Ταπεινώνεται το σώμα και υποτάσσεται η σάρκα στο πνεύμα. Η ξερή όμως άσκησ燇 δεν έτρωγε, δεν πλενόταν κιόλας και ήταν μεσ' στην βρωμιά ...; τα ρούχα του από την λέρα είχαν λιώσει. Τα πήρα να τα πλύνω αλλά τι να πλύνεις! Είχαν σαπίσει. Μια φορά μου λέει: «Τον Όσιο Ιωάννη τον Καλυβίτη τον ξεπέρασα». «Βρε, του λέω, από την λέρα αγίασε ο Όσιος Ιωάννης ο Καλυβίτης;». Μετά από λίγες μέρες που ξαναήρθε, μου λέει: «Τον Όσιο Μάξιμο τον Καυσοκαλυβίτη τον ξεπέρασα». «Δηλαδή πως τον ξεπέρασες;», τον ρωτάω. «Να, όλο το Άγιον Όρος, μου λέει, το γύρισα σβούρα». Βρε, ο Όσιος Μάξιμος, του λέω, είχε εξαϋλωθεί και πετούσε, δεν γυρνούσε σαν κι εσένα». Άρχισε μετά να κάνει και μνήμη θανάτου και έλεγε με τον λογισμό του: «Τώρα είμαι στην κόλαση». Έπειτα από λίγο, τάχα για να ταπεινωθεί, άρχισε να λέει: «τώρα είμαι διάβολος, σατανάς, και θα πάω να μαζέψω οπαδούς», οπότε έφθασε στην πλάνη. δημιουργεί ψευδαισθήσεις, γιατί καλλιεργεί τα ψυχικά πάθη, φουσκώνει την υπερηφάνεια, αυξάνει την αυτοπεποίθηση και οδηγεί στην πλάνη. Βγάζει τότε κανείς συμπεράσματα για την πνευματική πρόοδο από την ξερή άσκηση που κάνει. «Εγώ κάνω εκείνο κι εκείνο, ενώ ο τάδε χωλαίνει έφθασα εκείνον τον Άγιο, πέρασα τον άλλον» και δώσ' του νηστείες και αγρυπνίες. Πάνε όμως όλα χαμένα, γιατί δεν τα κάνει με σκοπό την εκκοπή των παθών, αλλά για να ικανοποιηθεί εγωιστικά. Είχα γνωρίσει έναν μοναχό που έκανε άσκηση από υπερηφάνεια και του έλεγε ο λογισμός ότι είναι μεγάλος ασκητής. Είχε γίνει χάλια.


Αναδημοσίευση από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ τ. Γ΄»

Spiritual Warfare III – Afterwards

Once you have encountered a spiritual battle and you were successful in averting any sinful act, give thanks to the Lord.  But, do not be over joyful as this can lead to you to complacency and even lead you to a greater sin of vainglory. Assume that there may be an ambush laying around the next corner.  Do not share this victory with anyone.  Remain humble and ready for another battle.

If you were not successful and succumbed to the temptations presented, humble yourself.  Fall into repentance immediately.  Accept that God knows that you will not aways be successful and is always merciful if you remain humble and repentant.

Saint Theophan says,

"Our Lord is like a mother who leads her child by the hand and does not abandon him..."

Repeated failures should spurn you to engage in greater ascetic labors.  Look for new strategies, new ways to avoid such situations.  The worst thing is to become stopped by any form of depression over your failure.

Remember everyone has a different task––will face different spiritual battles of differing degrees.  We all have a central tendency for sin but it is different for each of us.  Saint Theophan assures us,

"One only needs to have the zealous desire to conquer himself."

The Splendor of the Divine Liturgy ( Elder Ephraim of Arizona )

The Splendor of the Divine Liturgy, by Elder Ephraim of Arizona
 

The Divine Liturgy, what a splendor indeed! Man has been honored by God in such a way that He Himself comes down to earth with His Angelic Orders every time there is a Liturgy, in order to nurture man with His Most Holy Body and His Most Precious Blood! For He has given us everything. Is there anything physical or spiritual, perishable or everlasting, that has not been offered to us? None! Is there anything superior to His Most Holy Body and Blood, which is given to us on a daily basis? There is certainly not. God has enabled man, who is full of soil and dirt, to serve the Divine Liturgy. So priceless is the Divine Love that just a tiny drop exceeds any earthly, physical and secular love.

Adam and Eve's sin was the starting point of all the distressing events that have occurred to this day and of those that will occur until the end of time. Disobedience, like a sperm inside Eve's womb, gave birth to and transmitted physical and spiritual death to all of humanity. Poor Eve, could there have been a way for her to see that "the split second" taste of the fruit would cause such turmoil, thus compelling the Holy Trinity to have a "co-entreaty" so that the one Person of the Life-Giving Trinity would be sent to the world and endure, by the works of His hands, the blows, insults, whipping, spitting as well as all kinds of obscenity and ultimately be hung on the Cross as a curse! "Cursed is everyone that hangeth on a tree" (Gal. 3:13).

The sweet redemption of our Jesus, the light of our troubled souls, His Passion and Life-Giving Resurrection, are re-enacted in every Divine Liturgy through which every sinful soul is delivered. Great indeed is Jesus' love for us! For He took on our human nature and was hung on the Cross, giving us freedom and thus wiping clean all our debts towards our Heavenly Father. And as our beloved Brother He makes us worthy of His co-inheritance which consists of the infinite riches of His Heavenly Father. And if during the time when the Law, which existed before Christ, had overshadowed things, and the blood of oxen and goats as well as a calf's embers purified those who had partaken of them, how much more will Christ's Most Holy Blood, which is partaken from the Holy Altar of the Holy Churches of God, cleanse us from sin and warm up our souls in order to receive the divine love of our most sweet Jesus. The Lamb which was slaughtered for our personal salvation will rinse us with His Most Precious Blood from the filth of our sins and give us eternal rest.

In any case, we owe it to ourselves to become partakers of this heavenly banquet which offers us this most wonderful Mystery of the Holy Altar. Once inside the church, we should stand in fear and devoutness, since our Lord Jesus Christ and His holy angels are present. Those who are attentive and devout are filled with grace and blessings; however, those who are inattentive are condemned, being unworthy.

On the one hand, the Angels serve the Divine Liturgy, and on the other, the faithful come to church in order to partake of the Body and Blood of Christ - "Receive the Body of Christ and taste the Fountain of Immortality" - so that they will live in Christ and not perish in sin. Thus, "let a man examine himself, and so let him eat of that Bread and drink of that Cup, for he that eateth and drinketh unworthily eateth and drinketh damnation to himself" (1 Cor. 11:28-29). For instance, when someone wants to appear before a king, it takes him days to get ready, in terms of general preparation, cleanliness, speech, manner, ethos, etc., so that he would succeed in drawing the king's compassion and, in this way, have his desirable request granted. Even though there is no comparison as far as the two different kings are concerned, each believer should prior to Holy Communion prepare oneself in order to obtain divine mercy and forgiveness. Those who appear before a secular king are, most of the time, adorned by iniquity, flattery, pretence as well as deceit, in order to obtain that which is desired; nevertheless, the Christian believer who appears before the King of kings who in turn keeps an eye on the inner person must be adorned by holiness, humility and the sheer ethos of the soul that is more precious than lost gold.

The Lord created His Church on earth as a Bride, so that She would intercede for His children. He left us the Great Mystery of the Holy Eucharist, in order to be cleansed, become holy and thus become one with God. He has invited us all; some in their childhood, others in their middle as well as old age. As He is Good, He took hold of us like a hen gathers her chicks under her wings, in order to make us partakers of His divine Kingdom. Nothing repelled Him - no ulcer, no wound, no illness, not even the deformity of spiritual phenomena which may characterize our soul. As a father He accepted us, as a mother He breast-fed us, and as an unmercenery doctor He took care of us and clothed us in the garment of adoption, with grace ignoring the heavy debt of our trespasses. We thus owe Him infinite love and worship. Love should remain in the heart like a life-giving source, gushing forth springs of communion wine and streams of divine eros.

We should be partakers of the Sacrifice of the Slaughtered Lamb as often as we can, and as long as we are free to do so, since Holy Communion is a great aid for the believer which in turn helps him to fight sin. Also, we should approach this divine Mystery in a spirit of compunction, crushed hearts, and a good sense of our sins. Great is the mercy of God Who condescends to enter into us; not abhorring the multitude of our sins. Nonetheless, due to His infinite love and affection, we are sanctified, and in this way we are made worthy to become His children and co-heirs of His Kingdom. Hence, let us prepare with a pure conscience aiming at the fortification of our senses, and in chastity let us enter along with the Holy Apostles to the Mystical Supper and partake of our sweet Jesus so that He should dwell with us unto the infinite ages of ages.

Unworthy as I am, I serve my Lord. A ministry rendered that is holy and mighty. Everyday I offer God a well-pleasing sacrifice, the Lamb of God, Immaculate to His Immaculate Father and God, in order that He might be merciful for the things with which we sadden the most good God. He whom we cause grief and Who sacrificed His only begotten Son. My God, Your most beloved Son for our sake! And who are we to deserve this ultimate sacrifice! "For being enemies, we were reconciled to God by the death of His Son" (Rom. 5:10).

It is a fact that numerous interpretations of the Divine Liturgy which were mainly based on the illumination and grace of the Holy Spirit were handed down to us by the Church Fathers. What makes this current analysis of the Divine Liturgy of my spiritual child Father Stephanos Anagnastopoulos noteworthy and beneficial, is the fact that it is offered through the experiences and revelations of worthy Liturgists of the Most High, older and more recent ones.

I, as well as its author, wish that this book will lead us all to the genuine liturgical conscience and life in order to urge us in a spirited way, as grateful servants, to try to rest the heart of His feelings so that He will be comforted, according to the Psalter: "...and because of His servants shall He be comforted" (Psalm 134:14). May we sense that which God offered us and thus rejoice in the beauty of His eros. Amen.

The most unworthy of all
+ Father Ephraim

Πότε πρέπει να είμαστε όρθιοι κατά την Θεία Λειτουργία;

Κάθε Ορθόδοξη Χριστιανική Οικογένεια, και γενικότερα κάθε πιστός, πρέπει να εκκλησιάζεται και να συμμετέχει ενσυνείδητα, και όχι τυπολατρικά, στην λατρευτική ζωή της Εκκλησίας.

Κάποτε, οι Χριστιανοί ρώτησαν τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος: Πότε καταλαβαίνουμε ότι η ψυχή είναι άρρωστη; Εκείνος απάντησε: Όταν ο άνθρωπος δεν θέλει να εκκλησιάζεται. Είναι δηλαδή σαν να έχουμε δικά μας αγαπημένα πρόσωπα που τα αγαπάμε και μας αγαπούν, και όταν τα βλέπουμε στο δρόμο, ούτε τα χαιρετούμε αλλά και ούτε πάμε σπίτι τους να τα επισκεφθούμε. Τι είδους αγάπη είναι αυτή;

Στις Εκκλησίες μας, η Κυριακάτικη Λατρεία αρχίζει με τον Όρθρο, ο οποίος διαρκεί 1:20 ώρα περίπου. Αμέσως μετά ξεκινά η Θεία Λειτουργία με την εκφώνηση του Ιερέα “Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν”. Την στιγμή αυτή όλοι οι πιστοί πρέπει να είναι όρθιοι. Μετά μπορούμε αν θέλουμε να καθίσουμε. Καλό θα ήταν αν δεν ξέρουμε πότε να σηκωνόμαστε και πότε να καθόμαστε, να παρακολουθούμε τους συμπροσευχούμενούς αδελφούς μας.

Σε συντομία, πρέπει να είμαστε όρθιοι στα εξής σημεία του Όρθρου και της Θείας Λειτουργίας:

- Όταν διαβάζεται ο Εξάψαλμος

– Όταν ο Ιερέας διαβάζει το Ευαγγέλιο του Όρθρου και εν συνεχεία βγαίνει να το προσκυνήσουμε

- Στον ύμνο της Παναγίας “Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ…”

- Κατά τη Δοξολογία

- Στο “Ευλογημένη η Βασιλεία”…

– Κατά τη Μικρή Είσοδο του Ευαγγελίου από τον Ιερέα

- Κατά το Ευαγγέλιο

- Κατά την Μεγάλη Είσοδο στην οποία ο Ιερέας μεταφέρει τα Τίμια Δώρα

- Κάθε φορά που ο Ιερέας δίνει την ειρήνη του Χριστού και την ευλογία με το “Ειρήνη πάσι” ή μας θυμιατίζει

- Κατά την πιο λεπτή στιγμή της Θείας Λειτουργίας που κατεβαίνει το Άγιο Πνεύμα για να καθαγιάσει τα Τίμια Δώρα, προσφωνώντας εκ του ιερέως “Τα Σα εκ των Σων, Σοι προσφέρομεν…”

- Όταν ακούμε από τον Ιερέα το “Πρόσχωμεν. Τα Άγια τοις αγίοις” όπου υψώνεται ο Αμνός (Χριστός)

- Κατά την απαγγελία του Συμβόλου της Πίστεως “Πιστεύω…”

- Κατά την απαγγελία της Κυριακής Προσευχής “Πάτερ ημών..”

- Στο “Μετά φόβου Θεού, πίστεως, και αγάπης προσέλθετε” διότι τούτη την στιγμή προσφέρεται το Σώμα και το Αίμα του Χριστού για να μεταλάβουμε, και

- Στην Απόλυση της Θείας Λειτουργίας που κάνει ο Ιερέας με το “Δι’ευχών των Αγίων Πατέρων ημών..”.