Orthodox Nuns

Ο Χριστός είναι το παν ( Γεροντας Πορφύριος )

(Απομαγνητοφωνημένα λόγια του Γέροντα. Αναδίδουν το μυστικό άρωμα της ένθεης πνευματικής του ζωής).



Λοιπόν, ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή. Πάει, τελείωσε. Αν δε βλέπεις το Χριστό σε όλα σου τα έργα και τις σκέψεις, είσαι χωρίς Χριστό.

Πως το κατάλαβες;

Θυμάμαι κι ένα τραγούδι.

«Συν Χριστώ πανταχού,

φόβος ουδαμού».

Το ‘ χετε ακούσει; Ε; Το λένε τα παιδιά, δε το θυμάμαι.

Λοιπόν, έτσι πράγματι πρέπει να βλέπωμε το Χριστό. Είναι φίλος μας, είναι αδελφός μας, είναι ό,τι καλό και ωραίο. Είναι το παν. Αλλά είναι φίλος και το φωνάζει: «Σας έχω φίλους, βρε, δεν το καταλαβαίνετε; Είμαστε αδέλφια. Βρε εγώ δεν είμαι… δεν βαστάω την κόλαση στο χέρι, δεν σας φοβερίζω, σας αγαπάω. Σας θέλω να χαίρεσθε μαζί μου τη ζωή». Κατάλαβες;
Έτσι είναι ο Χριστός. Δεν έχει κατήφεια, ούτε μελαγχολία, ούτε ενδοστρέφεια, που ο άνθρωπος σκέπτεται ή βασανίζεται από διαφόρους λογισμούς και διάφορες πιέσεις, που κατά καιρούς στη ζωή του τον τραυμάτισαν.
Ο Χριστός είναι νέα ζωή. Πως το λέω; Ο Χριστός είναι το παν. Είναι η χαρά, είναι η ζωή, είναι το φως, το φως το αληθινόν, που κάνει τον άνθρωπο να χαίρεται, να πετάει, να βλέπει όλα, να βλέπει όλους, να πονάει για όλους, να θέλει όλους μαζί του, όλους κοντά στο Χριστό.
Όταν εμείς βρίσκουμε κάποιονε θησαυρό ή ό, τι άλλο, δεν θέλομε να το λέμε πουθενά. Ο Χριστιανός όμως, όταν βρει το Χριστό, όταν γνωρίσει το Χριστό, όταν ο Χριστός εγκύψει μέσα στην ψυχούλα του και τον αισθανθεί, θέλει να φωνάζει και να το λέει παντού, θέλει να λέει για το Χριστό, τι είναι ο Χριστός. Αγαπήσατε τον Χριστόν και μηδέν προτιμήστε της αγάπης Αυτού. Ο Χριστός είναι το παν, είναι η πηγή της ζωής, είναι το άκρον των εφετών, είναι το παν. Όλα στο Χριστό υπάρχουν τα ωραία.
Και μακράν του Χριστού η θλίψις, η μελαγχολία, τα νεύρα, η στενοχώρια, οι αναμνήσεις των τραυμάτων της ζωής, των πιέσεων, των αγωνιωδών, έτσι, ωρών. Όλα, ζούμε εκείνα εκεί της ζωής μας. Και πάμε εδώ και πάμε εκεί, και τίποτα, και πουθενά δεν στεκόμαστε. Όπου βρούμε το Χριστό, ας είναι μια σπηλιά, καθόμαστε εκεί και φοβούμαστε να φύγουμε, να μη χάσουμε το Χριστό. Διαβάστε να ιδήτε. Ασκηταί, που εγνώρισαν το Χριστό, δεν ήθελαν να φύγουν από τη σπηλιά, ούτε έβγαιναν έξω να κάνουνε πιο πέρα ∙ θέλαν να είναι εκεί που αισθανόντουσαν το Χριστό μαζί τους.
Ο Χριστός είναι το παν.
Ο Χριστός είναι η πηγή της ζωής, της χαράς. Το παν. Πως τα βλέπεις, ρε Νίκο;
- Αυτά, που είπατε, Γέροντα, είναι χρυσά λόγια, είναι η πραγματικότητα. Όπως το λέτε εσείς, έτσι είναι.
Ε, ναι- εξακολούθησε ο Γέροντας- αλλά έτσι καλούμεθα να ζήσωμε. Όταν λέμε είμαστε Χριστιανοί, όταν λέμε είμαστε του Χριστού. Κατάλαβες; Ό,τι να είναι. Και στις ώρες της αδυναμίας μας, μόλις ιδούμε το Χριστό, αμέσως αλλάζομε γνώμη και θέλουμε να ‘μαστε με το Χριστό. Αλλά ο Χριστός είναι φίλος μας, είναι ο αδελφός μας, το φωνάζει: «Υμείς φίλοι μου εστε». «Δεν θέλω να με βλέπετε διαφορετικά, δεν θέλω να με βλέπετε έτσι, ότι εγώ είμαι ο Θεός, ότι είμαι ο Λόγος του Θεού, ότι είμαι μία υπόστασις της Αγίας Τριάδος. Θέλω να με βλέπετε δικό σας, φίλο σας, να με αγκαλιάζετε, να με αισθάνεστε στην ψυχή σας, το φίλο σας. ΕΜΕΝΑ, που είμαι η πηγή της ζωής, όπως είναι η αλήθεια».
Κι όμως αυτά είναι η αλήθεια. Τώρα, είπαμε, υπάρχει ο σατανάς, υπάρχει η κόλασις, υπάρχει ο θάνατος. Όλα αυτά υπάρχουν, όντως υπάρχουν. Είναι το άλλο μέρος, το κακό, είναι το σκοτάδι, είναι όλα του σκοταδιού.
Ο άνθρωπος του Χριστού πρέπει ν’ αγαπήσει το Χριστό, κι όταν αγαπήσει το Χριστό, απαλλάττεται απ’ το διάβολο, από την κόλαση και από το θάνατο. Θα μου πεις, εσύ έφθασες να είσαι έτσι; Δεν έχω φθάσει, αυτό ζητάω, αυτό θέλω. Και στη σιωπή μου και παντού προσπαθώ να ζήσω σε αυτά. Δεν τα ζω. Όμως, ε… προσπαθώ. Δηλαδή, πώς να σου το πω, πώς να σας τα πω; Δεν έχω πάει σ’ ένα μέρος, έτσι… ή πήγα μια φορά, το είδα, τώρα δεν είμαι εκεί, αλλά το θυμάμαι, το λαχταράω, το θέλω. Να, τώρα, αυτή τη στιγμή, αύριο, μεθαύριο, κάθε στιγμή μου ’ρχεται και το θέλω, θέλω να πάω εκεί, το ζητάω. Δεν είμαι, όμως, εκεί. Δεν μπορώ να σας τα εξηγήσω αυτά. Τα καταλαβαίνετε ;

- Ναι, Γέροντα. [ Ι 50 π.]

Η αγάπη προς το Θεό

Μια άλλη μέρα ερωτώ το Γέροντα πως πρέπει να είναι η αγάπη μας προς το Θεό και μου λέει:

«Η αγάπη μας προς το Θεό, παιδί μου, πρέπει να είναι πάρα πολύ μεγάλη και χωρίς να υπάρχει καμιά διάσπαση σε άλλα πράγματα.

Σου φέρνω σαν παράδειγμα το εξής: O άνθρωπος μοιάζει να έχει εντός του μια μπαταρία με ορισμένη ενέργεια. Όταν αυτή την ενέργεια την ξοδεύει σε άλλα διάφορα πράγματα εκτός της αγάπης προς τον θεό, η ενέργεια που απομένει μέσα του γι’ Αυτόν είναι ελαχίστη και ίσως πολλές φορές μηδαμινή. Όταν όμως διαθέτουμε όλη μας την ενέργεια προς τον Θεό, τότε η αγάπη μας είναι μεγάλη προς Αυτόν.

Σου λέω και τούτο το άλλο.

Ήταν μια φορά μια κοπέλα που είχε ερωτευθεί πάρα πολύ ένα νέο, που τον έλεγαν Νίκο. Αυτή που λες, σηκωνόταν κάθε νύκτα και κρυφά από τους δικούς της, πηδούσε το παράθυρό της και πήγαινε ξυπόλητη μέσα απ’ τα χωράφια που υπήρχαν αγκάθια για να συναντήσει τον αγαπημένο της ματώνοντας τα πόδια της. Όταν επίσης γύριζε στο σπίτι της και καθόταν μέσα, πάντοτε ο Νίκος της ήταν εδώ, και μου έδειχνε το μέτωπό του. Ό,τι δουλειές και να έκανε, ο Νίκος της εδώ, και μου ξανάδειχνε το μέτωπό του. Έτσι πρέπει και συ, παιδί μου, να δίνεις όλη σου τη δύναμη στο Θεό και ο νους σου να είναι πάντα σ’ Αυτόν, γιατί έτσι του αρέσει».

[ Τζ 108]



Παράδεισος είναι η αγάπη του Χριστού



Και ποιος είναι ο Παράδεισος; «Ο Χριστός», έλεγε ο Γέροντας. «Όταν αγαπάς τον Χριστό, τότε παρ’ όλη την αίσθηση της αμαρτωλότητος και των αδυναμιών σου έχεις τη βεβαιότητα ότι ξεπέρασες το θάνατο, γιατί βρίσκεσαι στην κοινωνία της αγάπης του Χριστού. Και να μας αξιώσει ο Θεός να δούμε το Πρόσωπο του Κυρίου και απ’ εδώ στη γη και απ’ εκεί, όπου θα πάμε». [ Ι 246]



Μη ζητάς να σ’ αγαπούν



«Μακριά από τη Ζήλια. Τον κατατρώγει τον άνθρωπο. Από φθόνο, μια Μοναχή προς άλλη, την φαντάστηκε να ασχημονεί με τον πνευματικό, και το έλεγε σαν πραγματικότητα.

Όλα γίνονται στο φθονερό άνθρωπο. Εγώ τα έζησα. Οι άνθρωποι με είχαν για καλό και ερχόντουσαν πολλοί για να εξομολογηθούν. Και μου τα έλεγαν με ειλικρίνεια.

Μακριά από αυτά τα γυναικίστικα παράπονα. Το Χριστό, μωρέ, το Χριστό να αγαπήσουμε με πάθος, με θείο έρωτα.

Ευτυχισμένος ο μοναχός που έμαθε να αγαπάει όλους μυστικά. Δεν ζητά από τους άλλους αγάπη, ούτε τον νοιάζει να τον αγαπούν.

Εσύ αγάπα όλους, και προσεύχου μυστικά μέσα σου. Ξέχυνε την αγάπη σου προς όλους. Και θα έλθει ώρα που θα αγαπάς αβίαστα. Και θα νιώθεις, ότι όλοι σ’ αγαπούν. Ένα κοσμικό τραγούδι λέει:

«Μη μου ζητάς να σ’ αγαπώ.

Η αγάπη δεν ζητιέται.

Μέσα στα φύλλα της καρδιάς

μονάχη της γεννιέται».

Πάρ’ το πνευματικά. Εσύ σκόρπα φυσικά, από την καρδιά σου, την αγάπη του Χριστού.

Μερικοί μοναχοί, ιδίως γυναίκες, λένε:

- Μ’ αγαπάς;

- Γιατί δεν μ’ αγαπάς;

Πω πω! Πόσο μακριά είναι από την αγάπη του Χριστού!

Φτώχεια, πνευματική φτώχεια.

Μη σε νοιάζει αν σ’ αγαπούν. Εσύ μόνο ξεχείλιζε από αγάπη Χριστού προς όλους. Και τότε μυστικά έρχεται μια μεταβολή, μια αλλαγή σ’ όλο το σύνολο. Αυτό που σου λέω είναι η καλύτερη ιεραποστολή. Εφάρμοσέ το και τηλεφώνησέ μου τα αποτελέσματα». [Α 80-2]





Δεν κερδίζεις με το άγριο



Ένας φίλος δέχθηκε, όπως μου εκμυστηρεύθηκε, τη σκληρή συμπεριφορά εκ μέρους ανθρώπων αυστηρών αρχών, με αποτέλεσμα να εξουθενωθεί και να παρεξηγηθεί τελείως, ως προς τον χαρακτήρα του. Ο Γέροντας τον ανέπαυσε, διότι έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, πραγματοποιώντας πετυχημένη ψυχική ακτινογραφία του. Του είπε: «Είσαι καλός, ευαίσθητος, ήσυχος∙ είσαι πρόβατο του θεού. Αλλά, όταν σε πάρουν με το άγριο, μαζεύεσαι, αντιδράς εσωτερικά, και τότε είναι που σε παρεξηγούν πολύ και δεν σε καταλαβαίνουν. Όταν όμως σε πάρουν με το καλό, φανερώνεις από μέσα σου τέτοια καλά πράγματα, που κάνεις τους άλλους να ξαφνιάζονται. Οι άνθρωποι που σε παρεξήγησαν και σε πλήγωσαν δεν γνωρίζουν ούτε εκείνο τον παλιό μύθο, για τον άνεμο και τον ήλιο, που μάλωναν, ποιος είναι ο δυνατότερος κι έβαλαν στοίχημα, ότι όποιος βγάλει την κάπα του βοσκού, που εκείνη την ώρα ανηφόριζε το βουνό, θα είναι ο πιο δυνατός. Φύσηξε, ξαναφύσηξε ο άνεμος, αλλά ο βοσκός κρύωσε και τυλίχθηκε πιο σφιχτά στην κάπα του. Βγήκε τότε ο ήλιος απ’ τα σύννεφα, σκόρπισε γύρω καλοσύνη και θερμότητα, ζεστάθηκε ο βοσκός κι έβγαλε την κάπα του .Τότε ο ήλιος φώναξε στον άνεμο: «Είδες, ποιος απ’ τους δυο μας είναι ο δυνατότερος;» Και συμπέρανε ο π. Πορφύριος: «Δεν κερδίζεις τον άνθρωπο με το άγριο, αλλά μόνο με την καλοσύνη». [ Γ. 257π]





Δεχόταν όλους



Το Γέροντα επισκέπτονταν και άνθρωποι διαφόρων θρησκευτικών και ιδεολογικών τάσεων: Ετερόδοξοι: παπικοί και προτεστάντες. Ετερόθρησκοι: ισλαμιστές, βουδιστές, Ορθολογιστές, σκεπτικιστές, νιτσεϊκοί, μαρξιστές, φροϋδιστές, μηδενιστές, αναρχικοί, μασόνοι, χιλιαστές και πολλοί άλλοι. Όλους τους άγγιζε ψυχικά και σ’ όλους προσέφερε τον αποδεκτό οικοδομητικό του λόγο. Έβρισκε κάποιο δικό του τρόπο, για να προβληματίσει και να αφυπνίσει τον καθένα. Ιδιαίτερα τους ετερόδοξους αιρετικούς και πλανεμένους κι ακόμη πιο πολύ, τους ομόδοξους εκείνους, που ζώντας σ΄ ένα κλίμα ορθοδοξολογίας, παρέκκλιναν από το δρόμο της ορθοπραξίας σε μονοπάτια ακραίων τάσεων. Κοντά στο Γέροντα ο επισκέπτης ένιωθε τη θερμότητα μιας κατανυκτικής αγαλλίασης, που πήγαζε καθαρή από την ισορροπημένη πνευματικότητά του, τη θεμελιωμένη στην εν Χριστώ ταπεινή αγάπη του και υπεύθυνη ελευθερία του. [ Γ 402π.]



Φιλανθρωπία



Φίλος ασκητικών τάσεων επιθυμούσε να κρατήσει για τις ατομικές του ανάγκες ένα μικρό χρηματικό ποσό και τα υπόλοιπα χρήματα, που έβγαζε από την εργασία του, να τα μοιράζει σε ελεημοσύνες, όμως δίσταζε να μένει με τόσα λίγα χρήματα. Είπε το λογισμό του στο Γέροντα κι εκείνος του απάντησε : «Ευλογημένε, κάθεσαι και ασχολείσαι με τέτοιες λεπτομέρειες! Κράτα για τον εαυτό σου όσα χρήματα θέλεις, και δώσε όλη την προσπάθειά σου στο πώς να αγαπήσεις περισσότερο τον Χριστό κι όλα αυτά τα ζητήματα θα λυθούν μόνα τους». [ Γ 349]



Άδικα τον απέλυσες ∙ δεν ήταν κλέφτης



Ο Γέρων Πορφύριος είπε σε κάποιον επισκέπτη του ότι έβλεπε πως κάτι κακό είχε κάνει στη ζωή του. Εκείνος του απάντησε ότι δεν ένοιωθε να τον ενοχλεί η συνείδησή του σε οτιδήποτε κι ότι τριάντα τόσα χρόνια που βρισκόταν στην Αθήνα, όπου είχε ένα εμπορικό κατάστημα, υπήρξε ένας τίμιος έμπορος. Δεν θυμόταν ο άνθρωπος να είχε κάνει οποιοδήποτε κακό.

«Στο χωριό σου», τον ρωτά ο Γέρων Πορφύριος, «δεν έκανες κανένα κακό;» «Όχι», απάντησε εκείνος. «Είμαστε πλούσια οικογένεια. Ο πατέρας μου πέθανε και μου άφησε όλη την περιουσία του. Και για να καταλάβετε ότι είμαι καλός άνθρωπος, θα σας πω ένα παράδειγμα. Μια φορά μας έκλεψε ο επιστάτης μας ένα μεγάλο για την εποχή εκείνη ποσό. Κι εγώ δεν τον κατάγγειλα στη αστυνομία. Αλλά, βέβαια, τον απέλυσα, διότι δεν μπορούσα ν’ αφήσω έναν κλέφτη στα κτήματά μας».

Τον ρωτά τότε ο Γέρων Πορφύριος: «Τον είδες εσύ ο ίδιος να κλέβει το ποσό αυτό;» «Όχι», απάντησε εκείνος, «αλλά ήμουν σίγουρος ότι αυτός το είχε κλέψει, διότι μόνο εκείνος ήξερε που είχαμε τα χρήματα». Του λέει τότε ο Γέρων Πορφύριος: «Όχι, δεν ήταν αυτός που τα έκλεψε. Κι εσύ, απολύοντάς τον, αμαύρωσες το δικό του όνομα και ολόκληρης της οικογενείας του. Κι εκείνη η πράξη σου σ’ εμποδίζει τώρα να δεχθείς το σώμα και το αίμα του Χριστού μας».

Ο πραγματικός ένοχος ήταν άλλος. Τότε, πήγε στο χωριό του και ενώπιον των συγχωριανών του, αποκατέστησε τον επιστάτη τους, τον οποίο είχε τόσο πολύ αδικήσει, εν αγνοία του βέβαια. Κι αμέσως μετά, πήγε και κοινώνησε. [ Ι 180]



Σε οίκο ανοχής



Θα σας αφηγηθώ μια ιστορία, που δείχνει πόσο μεγαλείο είχε η ψυχή του πατρός Πορφυρίου.

Πριν από πάρα πολλά χρόνια, παραμονή των Θεοφανείων, πήγε, κατά το έθιμο, ν’ αγιάσει τα σπίτια. Όπως έμπαινε στα σπίτια ένα ένα, μπήκε και σ’ ένα σπίτι, το οποίο, χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος, ήταν οίκος ανοχής. Την ώρα που άρχισε να ψάλλει «Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου…» και ν’ αγιάζει, του λέει η ιδιοκτήτρια : «Μη, μη, δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το σταυρό». Κι ο Γέρων Πορφύριος της αποκρίθηκε: «Δεν ξέρω αν αυτές ή εσύ δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό». Ασπάσθηκαν το σταυρό οι γυναίκες εκείνες και ο Γέρων Πορφύριος τις είπε μερικά λόγια εκεί. Τους μίλησε για την αγάπη προς το Θεό, που ήταν τα αγαπημένο του θέμα.

Βλέποντας την εξαγιασμένη μορφή του Γέροντος Πορφυρίου, οι γυναίκες εκείνες υπέστησαν μια εσωτερική αλλοίωση ∙ ιδιαίτερα, όταν τις είπε: «Ν’ αγαπήσετε το Χριστό, που σας αγαπά, και θα δείτε τότε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Αν ξέρατε πόσο σας αγαπά ο Χριστός! Προσπαθήστε κι εσείς να τον αγαπήσετε».

Γνώριζε ο Γέρων Πορφύριος ότι, αν εκείνες οι γυναίκες γνώριζαν το Χριστό και τον αγαπούσαν, διότι η γνώση οδηγεί στην αγάπη, θα εγκατέλειπαν εκείνο το άθλιο επάγγελμα που έκαναν. [ Ι 100 ]

----------------------

Σημ. Το παραπάνω κείμενο έχει δημοσιοποιηθεί με την άδεια των αδερφών του Ιερού ησυχαστηρίου Μεταμόρφωσις του Σωτήρος στο Μήλεσι της Αττικής.
Η επιλογή των κειμένων, έγινε σε συνεργασία με τον κύριο Κωνσταντίνο Καρακόλη, ο οποίος και έχει την επιμέλεια του βιβλίου και τον οποίο ευχαριστούμε θερμά για το ενδιαφέρον του.



Γεροντας Πορφύριος

The Truth in Christ

This void which is created in man who seeks saving truth is filled by the Church. The Christian does not seek man-made truth; rational truth, an idea or some cosmic Mind, called God.

He seeks truth which transcends human limits and all of creation. Moreover, he seeks God who can enter into personal communion with him, into a communion of love, i.e. he seeks God who is a person.

For the Christian, the knowledge of God has a different significance. It is not simply an object of rational approaching or an impersonal delving into a Principle of the Universe which excludes every personal relationship. Christian knowledge of God is an event of personal communion between God and man, a commu­nion related to man's entire existence and not relegated simply to his rational faculty.

"Knowledge" therefore, according to the Christian concept, is not the product of rational activity, separated from love; indeed in the Holy Scriptures the term is used to express the consummation of interpersonal commu­nion within marriage (Gen. 4,1). Such a communion does not abrogate man's person within some sort of "cosmic" principle; rather it protects it! Through this communion mortal man transcends the condition of creatureliness, that is, his createdness, and participates in the life of the uncreated and eternal God.

Man, however, cannot realize this transcendence through his own abilities and potential, which out of necessity are limited to the realm of created reality. Man's very nature is an insurmountable hindrance which makes his passing over or "ascent" to, and approaching God impossible. An ontological abyss, i.e. an impassable chasm related to God's and man's essence, separates man from God. Man cannot transcend this abyss.

But that which man cannot do, God does out of love for His creature: He "descends" or rather "condescends" i.e. He adapts to man's condition, transcends the abyss, reveals Himself to His creature and offers him the possibility of a real communion of love and life.

Christian knowledge of truth, i.e. eternal life, is and remains the great gift of our affectionate Heavenly Father. It is not the result of our human endeavours. That which God offers us is not conditioned by our strivings. It is the fruit of God's freedom and love. This gift is offered freely and ought to be accepted always with gratitude. No one can force the donor to offer his gifts.

Moreover, God does not violate man's will. He lets him make his own free choice. He allows him to respond with his love to God's love or to reject that love. Such a choice does not belong to man's rational domain, i.e. a rational turning towards God on man's part is not enough. Man must participate in totality. What is needed is tangible proof of man's holistic turning toward God that includes his struggle for spiri­tual catharsis, the carrying out of God's commandment. Without this basic presupposition it is impossible to find God:

"For perverse thoughts separate men from God, and when his power is tested, it convicts the foolish; because wisdom will not enter a deceitful soul, nor dwell in a body enslaved to sin. For a holy and disci­plined spirit will flee from deceit, and will rise and depart from foolish thoughts, and will be ashamed at the approach of unrighteousness." (Wisdom of Solomon 1,3-5).

The free exercise of the divine virtues leads man away from autonomy. It functions within the realm of God's love. Man, through his obedience and through the carrying out of God's commandments humbles his body and his mind, recognizing that by himself he can neither embark nor continue upon the path of the true knowl­edge of God. His entire life becomes a cry unto God. God then condescends and offers to man the grace of the knowledge of Himself. Man becomes a partaker in this grace, which is God's gift, and which is called uncreated divine energy. Of course grace is not identical with God's essence. God' essence remains unapproachable and incomprehensible for man. Grace however, springs from God' essence which is its source. Hence it is not created but uncreated. This is why God's condescension signifies for man true knowledge of God, eternal life and salvation. This is the Christian concept concerning the knowledge of God.

For the faithful to reach this saving knowledge it is necessary that he "bow his head", that he submit in love to the merciful Lord. It is for this reason that the priest-celebrant of the divine services, after the command "bow your heads unto the Lord", prays:

"O Lord our God, Who didst bow the heavens and come down for the salvation of the race of men, look upon Thy servants and upon Thine inheritance. For unto Thee, the fearful and man-befriending Judge, have Thy servants inclined their heads and bowed their necks, looking for succour not from men, but abiding Thy mercy and awaiting Thy salvation..."

With the Christian concept of truth and its "knowl­edge", man's life acquires a deeper, a true meaning and eternal destiny. It sufficeth that man consider the "knowledge" of God as the most precious treasure in his life, and that he seek it out properly. Then will God's grace touch him and desire for God will become so great that nothing can stand between him and God or separate him from God's love:

"Who shall separate us from the love of Christ? Shall tribulation, or distress, or persecution, or famine, or nakedness, or peril, or sword?...For thy sake we are being killed all the day long; we are regarded as sheep to be slaughtered. No, in all these things we are more than conquerors through him who loved us." (Romans 8, 35-39).

This is the path that the holy martyrs of our Church followed; Thus the hymn of the Church states:

"Neither tribulation, nor distress, nor famine, nor persecution, nor whip, nor anger of beasts, nor sword, nor fire, can threaten you, all-laudable Martyrs, with separation from God; for you have escaped nature in disdaining death by your yearning for Him and struggl­ing as if in bodies foreign to you...".

Νοεράς Προσευχής (Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής)

«Η πράξη της νοεράς προσευχής είναι να βιάσεις τον εαυτόν σου να λέγεις συνεχώς την ευχή με το στόμα αδιαλείπτως.

Στην αρχή γρήγορα, να μην προφθάνει ο νους να σχηματίζει λογισμό μετεωρισμού.
Να προσέχεις μόνο στα λόγια: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Όταν αυτό πολυχρονίσει, το συνηθίζει ο νους και το λέγει και γλυκαίνεσαι ωσάν να έχεις μέλι στο στόμα σου και θέλεις να το λέγεις.
Αν το αφήσεις στενοχωρείσαι πολύ.
Όταν το συνηθίσει ο νους και χορτάσει -το μάθει καλά- τότε το στέλνει στην καρδιά.
Επειδή ο νους είναι ο τροφοδότης της ψυχής και μεταφέρει στην καρδιά οτιδήποτε φαντασθεί.
Όταν ο ευχόμενος κρατεί τον νου του να μη φαντάζεται τίποτε, αλλά να προσέχει μόνο τα λόγια της ευχής, τότε αναπνέοντας ελαφρά με κάποια βία και θέληση δική του τον κατεβάζει στην καρδιά, και τον κρατεί μέσα και λέγει με ρυθμό την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» …;
Αν θέλεις να βρεις τον Θεό δια της «ευχής» δεν θα σταματάς ποτέ αυτήν την εργασία. Όρθιος, καθήμενος, βαδίζοντας δεν θα μένεις χωρίς την ευχή.
Να μη βγαίνει πνοή χωρίς την ευχή για να εφαρμόζεται ο λόγος του Παύλου «αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε».
Εάν μπορέσεις να λέγεις την «ευχή» εκφώνως και συνέχεια, σε δύο-τρεις μήνες πιστεύω την συνηθίζεις και μετά πλησιάζει η Θεία Χάρις και σε ξεκουράζει.
Αρκεί να μη σταματήσεις να την λέγεις με το στόμα, χωρίς διακοπή.
Όταν την παραλάβει ο νους τότε θα ξεκουρασθείς με την γλώσσα να την λέγεις.
Όλη η βία είναι στην αρχή, έως ότου γίνει συνήθεια.
Κατόπιν θα την έχεις σ’ όλα τα χρόνια της ζωής σου.
Μόνο κτύπα ευθέως την θύρα του θείου ελέους και πάντως ο Χριστός μας θα σου ανοίξει, εάν επιμένεις».

(Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής)

Prayer rule

Saint Isaac the Syrian says:
A small but always persistent discipline is a great force,for a soft drop,falling persistently,hollows out hard rock. 

St. Nikolai Velimirovich on the end of the world

Some misguided men think more about the end of the world than the end of their lives even though it is obvious that for him to whom the end of his life comes the end of the world has come.

A brother standing before St. Seraphim of Sarov continually kept in his mind how he was going to ask the saint about the end of the world. St. Seraphim discerned his thought and said to him: "My joy! You think highly of the wretched Seraphim. How could I know when the end of the world will be and that great day when the Lord will judge the living and the dead and render to each one according to his deeds will be? No, no, this is impossible for me to know!"

And when the saints did not know how will the sinners know? Why should we know, that which the Savior Himself did not find beneficial to reveal to us? It is much better to think that our death will come sooner than the end of the world rather than the end of the world before our death.


St. Nikolai Velimirovich

ΠΟΙΗΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ MONAXO Π. ΠΑΪΣΙΟ

                  

                                                                                                                                                                                                                        

1.      Ο  Γέρων ο Παΐσιος, στην Παναγιά μιλούσε,

   και σ’ όλα τα προβλήματα, όλους μας βοηθούσε!

    2.    Ενώ βρισκόταν εις τη γη, τα Ουράνια θωρούσε,

       τα γήινα τα αγαθά, όλα τα αψηφούσε!

    3.   Βοήθεια προσέφερε, σε όλους τους ανθρώπους,

       λύσεις τους έδινε σοφές,  με χίλιους δύο τρόπους!

    4.   Στην Παναγούδα έτρεχε, ουρά όλος ο κόσμος,

      για να μιλήσει με Αυτόν,  να φύγει κάθε πόνος!

    5.   Ολόκληρη Του η ζωή, ήτανε μια θυσία,

      χάριζε στο συνάνθρωπο, λύτρωση με ουσία!

    6.   Εις τον καθένα πρόβλεπε, τον ιδικό του πόνο,

           και λύση έδινε σωστή, με μία λέξη μόνο!

    7.   Τους λογισμούς μας άλλαζε, με τόση ευκολία,

       κι αλλάζαμε τρόπο ζωής, βρίσκαμε ευτυχία!

    8.   Άπιστοι, μάγοι και κακοί, πήγαν να τον γελάσουν,

       και γίνανε Χριστιανοί, και πίστεψαν ν’ αλλάξουν!

    9.   Οι πονεμένοι άνθρωποι, φεύγανε φωτισμένοι,

       τους έλυνε  προβλήματα, κι ήταν ευτυχισμένοι!

  10.   Το όνομά Του έγινε , γνωστό  σ’ όλο τον κόσμο,

      και όλοι έτρεχαν σ’ Αυτόν, να γειάνουν κάθε πόνο!

  11.   Όλοι που τον εγνώρισαν, πήραν την ευλογία,

      και η ζωή τους άλλαξε, και ζούνε μ’ ευτυχία!

  12.   Προέβλεψε πάρα πολλά, σ’ όλη την οικουμένη,

      μας έλεγε εις το Θεό, να’ μαστε  γαντζωμένοι!

  13.    Ενώ εμείς κοιμόμασταν, εκείνος ξαγρυπνούσε,

       με προσευχές ολονυχτίς, τον κόσμο ευλογούσε!

  14.   Εκεί ψηλά που βρίσκεται, τρέχει και μας προσέχει,

       μας προστατεύει,  απ’ το κακό, στην έγνοια Του μας έχει!

  15.   Τέτοιους ωραίους Μοναχούς,  η κοινωνία θέλει,

            να κάνουν τη ζωή γλυκιά, σαν ζάχαρη και μέλι!

  16.   Πιστεύουμε πως ο Θεός, τον έχει με τσ’ Αγίους,

             γιατί προσέφερε πολλά, σαν όλους τους Οσίους!

  17.   Γρήγορα το πιστεύουμε, Άγιο θα τον πούμε,

            για όλα Του τα θαύματα, πάντοτε θα μιλούμε!

  18.    Με το Νονό Αρσένιο, στη Σουρωτή ετάφη,

       και συνεχίζει θαύματα, λυτρώνει απ’ τα πάθη!

        Ηράκλειο 10. 5. 2012    

Η έννοια του βαπτίσματος

Ἀγαπητοί μας γονεῖς,

Σὲ λίγες ἡμέρες θὰ ζήσετε στὸ σπίτι σας τὴ μεγάλη καὶ ξεχωριστὴ στιγμὴ ποὺ θὰ σημαδέψει τὴ ζωή σας καὶ τὴ ζωὴ τοῦ παιδιοῦ σας: τὴ Βάπτισή του.

Τὸ Μυστήριο τῆς Βάπτισης ὅμως δὲν εἶναι μιὰ ὑπόθεση ἀποκλειστικὰ οἰκογενειακή. Εἶναι ἕνα χαρμόσυνο γεγονὸς γιὰ ὅλη τὴν Ἐκκλησία, γιὰ ὅλη τὴν εὐχαριστιακὴ κοινότητα.. Μὲ τὸ βάπτισμά του θὰ καταστεῖ μέλος τῆς μεγάλης πνευματικῆς οἰκογένειας τῆς Ἐκκλησίας ὅπου ὁ βαπτιζόμενος στὸ '' Ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος'' ἐν – χριστώνεται καὶ χριστοποιεῖται. Ὁ Ν. Καβάσιλας μᾶς λέει ὅτι μὲ τὸ Βάπτισμα ὁ Ἴδιος ὁ Χριστὸς ἀναπλάττει τὸν ἄνθρωπο δίνοντάς του τὴ δική του Θεία καὶ ἄρρητη μορφή, ὅπως ἕνας τεχνίτης φτιάχνει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἕνα ἀνδριάντα ποὺ ἀμαυρώθηκε καὶ ἔχασε τὴ μορφή του.

Γι’ αὐτὸ ἀπὸ τὴν πλευρὰ μας νοιώθουμε τὴν ἀνάγκη νὰ σᾶς ὑπενθυμίσουμε μερικὰ βασικὰ θεολογικὰ ἀλλὰ καὶ πρακτικὰ σημεῖα, τὰ ὁποῖα θὰ σᾶς βοηθήσουν γιὰ νὰ συμμετάσχετε οὐσιαστικὰ στὸ Ἱερὸ αὐτὸ Μυστήριο.

Τὸ Βάπτισμα δὲν εἶναι μία ἁπλὴ κοινωνικὴ ἐκδήλωση κοσμικοῦ μάλιστα χαρακτήρα. Εἶναι τὸ πρῶτο βασικὸ Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ βασικὴ προϋπόθεση γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα. Μὲ τὸ Βάπτισμα ἐξαλείφονται ὅλα τὰ ἁμαρτήματα τοῦ βαπτιζομένου (τὸ Προπατορικὸ γιὰ τὰ μικρὰ παιδιὰ) καὶ ἔτσι καθαρὸς ἀπὸ παντὸς ρύπου ἐντάσσεται στὸ Σῶμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἔτσι τὸ Ἅγιο Βάπτισμα εἶναι τὸ πιὸ μεγάλο Μυστήριο γιὰ μᾶς μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι αὐτὸ καθ' ἑαυτὸ δὲν μᾶς ἐξασφαλίζει τὴ σωτηρία ἀλλὰ μᾶς εἰσάγει καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία. Δὲν εἶναι τὸ τέλος ἀλλὰ ἡ ἀρχὴ μιᾶς πορείας ποὺ κορυφώνεται στὴ ἐν Χριστῷ τελείωση καὶ θέωσή μας . Εἶναι ἡ ἀνακαίνισή μας, εἶναι ἡ στολὴ τῆς ἀφθαρσίας μας, εἶναι ἡ μεγαλοσύνη καὶ ἡ δόξα μας εἶναι ἡ εἴσοδος στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ἱερὰ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἀπαιτεῖ πρὶν ἀπὸ τὸ Βάπτισμα μία πνευματικὴ προετοιμασία καὶ προπαρασκευὴ ποὺ ὁμολογουμένως ἔχει ἀτονίσει στὶς μέρες μας. Οἱ πνευματικοὶ πατέρες θὰ σᾶς δώσουν ὁδηγίες πῶς καὶ πόσο χρειάζεται νὰ νηστεύσουν καὶ ὁ βαπτίζων καὶ ὁ βαπτιζόμενος καὶ ὅλοι ὅσοι μποροῦν.

Ἡ Ἐκκλησία , ἀφότου εἰσήχθη ὁ νηπιοβαπτισμός, μὴ ἔχοντας τὴ δυνατότητα νὰ κατηχήσει στὴ πίστη τὸ μικρὸ παιδί, ὅπως ἔκανε γιὰ τοὺς μεγάλους στοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνες, ἀπαιτεῖ τὴν ὕπαρξη ἀναδόχου ὁ ὁποῖος καὶ ἀναλαμβάνει ἔργο ἐγγυητοῦ ἀπέναντί της γιὰ τὴν ὀρθόδοξη πίστη τοῦ παιδιοῦ. Ὁ Ἀνάδοχος μαζὶ μὲ τοὺς γονεῖς ἔχουν πλέον ἀναλάβει αὐτὴ τὴν ὑποχρέωση γιὰ τὴν κατήχηση στὴ πίστη τοῦ νεοφώτιστου. Ἐδῶ πρέπει νὰ προσέξουμε πολὺ γιὰ τὴν ἐπιλογή του. Μοναδικὸ κριτήριο γιὰ τὸν ἀνάδοχο εἶναι ἡ πίστη στὸ Θεὸ καὶ ἡ ἐνάρετη ζωή του, ὥστε νὰ ἀποδειχθεῖ χρήσιμος σύμβουλος καὶ βοηθὸς στὴ διαμόρφωση τῆς χριστιανικῆς προσωπικότητας τοῦ βαπτιζομένου. Ὁ Ἀνάδοχος ἀπαγγέλλει τὸ σύμβολο τῆς πίστεως ἀντὶ τοῦ βαπτιζομένου καὶ θεωρεῖται αὐτονόητο ὅτι τὸ γνωρίζει ἀπὸ στήθους. Εἶναι ὁ ὑπεύθυνος διδάσκαλος τῆς πίστεως καὶ ὁ ἐγγυητὴς εἰς Χριστόν. Γι’ αὐτὸ ὁ Ἀνάδοχος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἑτερόδοξος ἢ ἀλλόθρησκος ἢ ἀρνητὴς ἢ ἄθεος καθὼς καὶ πρόσωπα ποὺ ζοῦν ἀνήθικο βίο ἢ ἀσκοῦν διαβλητὰ ἐπαγγέλματα. Ἐπίσης δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀνάδοχος ἐκεῖνος ποὺ ἔχει τελέσει μόνο πολιτικὸ γάμο ἢ κάποιος ποὺ εἶναι ἀνήλικος.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς γράφει: Δὲν ἀρκεῖ ὅτι ἐβαπτίσατε τὸ παιδί σας! Χρειάζεται καὶ νὰ τὸ μάθετε νὰ τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Δὲν ἀρκεῖ ὅτι ἐγίναμε Χριστιανοί. Χρειάζεται καὶ νὰ ζοῦμε χριστιανικά. Δὲν ἀρκεῖ, τὸ ὅτι ἔχομε τὴν ὀρθὴ πίστη. Χρειάζεται καὶ νὰ μὴν ἀφήνουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ πέφτομε, οὔτε σὲ κακὲς πράξεις, οὔτε σὲ πάθη ἁμαρτωλὰ οὔτε σὲ λόγια ἄπρεπα. Ἔτσι λοιπὸν ἂς φροντίσουμε νὰ κρατοῦμε ὅλοι μας τὸν ἅγιο χιτώνα τοῦ βαπτίσματός μας καθαρό.

Ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν τέλεση τοῦ Μυστηρίου εἶναι ἡ συμφωνία καὶ ἡ παρουσία καὶ τῶν δύο γονέων τοῦ βαπτιζομένου. Προσοχὴ στὸ κύμα ἐκκοσμίκευσης ποὺ εἰσάγουν μὲ τὴν εὐθύνη καὶ πρωτοβουλία τὴ δική σας καὶ τὴν ἀνοχὴ τῆς Ἐκκλησίας οἱ διοργανωτὲς δεξιώσεων. Τὰ ''μαρτυρικὰ'' ποὺ μοιράζονται στοὺς προσκεκλημένους καὶ καρφιτσώνονται στὸ πέτο νὰ εἶναι μόνο ὁ σταυρὸς ἢ μεταγιὸν μὲ τὴν Παναγία καὶ τίποτα ἄλλο.

Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Μυστηρίου ὅλοι οἱ παριστάμενοι ὀφείλουν νὰ στέκονται προσευχόμενοι μὲ προσοχὴ ἡσυχία καὶ εὐλάβεια καὶ νὰ εἶναι εὐπρεπῶς ἐνδεδυμένοι σεβόμενοι τὸ Ἱερὸ Ναὸ καὶ τὸ τελούμενο Μυστήριο.

Σᾶς εὐχόμαστε ὁ Θεὸς νὰ προστατεύει τὸ παιδί σας, νὰ τοῦ χαρίζει ὑγεία, πρόοδο καὶ εὐτυχία καὶ νὰ τὸ καταστήσει ἀντάξιο μιμητὴ τοῦ κοινοῦ καὶ καινοῦ ὀνόματος Χριστιανὸς τὸ ὁποῖο θα φέρει μὲ τὶς πρεσβεῖες τὴ βοήθεια καὶ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου ἢ τῆς Ἁγίας τῶν ὁποίων τὸ ὄνομα κατὰ τὴ Βάπτιση θὰ λάβει.