Saturday, January 11, 2014
Πόσο σημαντικό ειναι η ευχή της μάνας! ( Γεροντας Παϊσιος )
Η ευχή των γονέων είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά για τα παιδιά. Για αυτό φροντίζουν να έχουν την ευχή των γονέων. Δεν είδες ο Ιακώβ, μέχρι πού έφθασε, για να πάρη την ευλογία του πατέρα του; Και προβιά φόρεσε! Ειδικά η ευχή της μάνας είναι μεγάλο πράγμα!
Κάποιος έλεγε: «Κάθε λόγος της μητέρας μου είναι και μια λίρα χρυσή».
Να, και πριν από καιρό πόση εντύπωση μου έκανε κάποιος από το Γιοχάνεσμπουργκ! Ήρθε στο Καλύβι το φθινόπωρο. «Γέροντα, η μάνα μου αδιαθέτησε, μου λέει, και ήρθα να την δω». Τρεις μήνες δεν πέρασαν, τα Χριστούγεννα ξαναήρθε. «Πώς πάλι εδώ;», τον ρωτάω. «Έμαθα, μου λέει, πως πάλι αδιαθέτησε η μάνα μου και ήρθα να φιλήσω το χέρι της, γιατί είναι ηλικιωμένη και μπορεί να πεθάνει.
Για μένα η μεγαλύτερη περιουσία είναι η ευχή της μάνας μου».Εξήντα χρονών άνθρωπος ξεκίνησε από το Γιοχάνεσμπουργκ και ήρθε στην Ελλάδα, για να φιλήση το χέρι της μάνας του! Και τώρα τέτοια ευλογία έχει, που σκέφτεται να κάνει ένα γηροκομείο μεγάλο για τους κληρικούς και να το χαρίση στην εκκλησία. Δηλαδή τις ευλογίες δεν έχει που να τις βάλη κατά κάποιον τρόπο.
Για μένα είναι φάρμακο μια τέτοια ψυχή.Είναι σαν να είμαι στην έρημο Σαχάρα και να βρίσκω ξαφνικά λίγο νερό. Αυτά χάνονται σιγά-σιγά.Ένας άλλος ήρθε μια μέρα με κλάματα στο Καλύβι. « Πάτερ, με καταράστηκε η μάνα μου. Στο σπίτι έχουμε όλο αρρώστιες, στεναχώριες, η δουλειά μου δεν πάει καλά», μου είπε. «Κι εσύ δεν θα ήσουν εντάξει» του λέω. Δεν μπορεί η μάνα σου άδικα να σε καταράστηκε». « Ναι, μου λέει. Ήμουν κι εγώ». «Να πας να ζητήσης συγχώρηση από την μάνα σου», του λέω. «Θα πάω, Πάτερ, μου λέει. Δώσε μου την ευχή σου». «Την ευχή μου την έχεις, του είπα, αλλά να πάρης και την ευχή της μάνας σου».
«Δύσκολο να μου δώση την ευχή της», μου λέει.
«Να πας, κι αν δεν σου την δώση, να της πης: "Μου είπε ένας Γέροντας πως κι εσύ θα παραδώσης ψυχή". Πήγε, και η μάνα του του ευχήθηκε: "Παιδί μου, να έχης την ευλογία του Αβραάμ!". Ήρθε μετά από λίγο καιρό στο Όρος με βυσσινάδες, με λουκούμια. Ήταν γεμάτος χαρά. Τα παιδιά του ήταν καλά, η δουλειά του πήγαινε καλά. Συνέχεια βούρκωνε και μου έλεγε: «δόξα τω Θεώ».
Άλλαξε η ζωή του και μιλούσε όλο πνευματικά. Πόσο μάλλον όταν κανείς έχη εξ αρχής σεβασμό προς τους γονείς! Πώς να μην έχει την ευλογία του Θεού;
Γεροντας Παϊσιος
Judgments and resentments ( Elder Paisios )
Elder Paisios tells us that, if we are to grow in love toward our fellow man, we are to cut off those thoughts and feelings which are an offense against love: that is, judgments and resentments. He counseled that "We should never, even under the worst circumstances, allow a negative thought to penetrate our soul. The person, who, under all circumstances, is inclined to have positive thoughts, will always be a winner; his life will be a constant festivity, since it is constantly based on positive thinking" (Priestmonk Christodoulos Aggeloglou, Elder Paisios of the Holy Mountain Mount Athos, Greece, 1998, p. 31).
One of Elder Paisios’ spiritual sons recalls, "Elder Paisios always urged us to think positively. Our positive thinking, however, should not be our ultimate aim; eventually our soul must be cleansed from our positive thoughts as well, and be left bare, having as its sole vestment Divine Grace granted to us through Holy Baptism. ‘This is our aim,’ he used to say, ‘to totally submit our mind to the Grace of God. The only thing Christ is asking from us is our humility. The rest is taken care of by His Grace.
"‘In the beginning, we should willingly try to develop positive thoughts, which will gradually lead us to the perfect good, God, to Whom belongs all glory, honor and worship. On the contrary, to us belongs only the humility of our conceited attitude’ " (Ibid., p. 29).
Elder Paisios’ teachings on thoughts and inner watchfulness, drawn from his own profound experience in the spiritual life, are particularly crucial for us who have been formed by modern Western culture. Because he spent so much time listening to people (both monastic and lay) and helping them with their problems, Elder Paisios became acutely aware of the various spiritual diseases afflicting modern Western man. Above all, he recognized — and sought to treat — the most prevalent disease: rationalism. Although the modern rationalist worldview was born in Western Europe during the Enlightenment era, it has progressively been inundating the entire world, including Orthodox lands such as Greece. Therefore, when Elder Paisios speaks to the spiritual malady of rationalism in contemporary Greece, he is also speaking to our spiritual malady in America and the West.
Ultimately, the malady of modern rationalism comes down to one essential ingredient: trusting the conclusions of one’s logical mind. We of the modern West have been raised with an underlying assumption, summed up in the well-known phrase of Rene Descartes at the beginning of the Enlightenment era: "I think, therefore I am." The worldview of modern rationalism, having lost an awareness of the immortal soul in man, leads us to believe that our thoughts are v/ho we are, and, conversely, that we are the sum total of our thoughts. Therefore, we automatically feel that we have to trust our thoughts, to take a stand for them, to defend them as we would our own flesh and blood.
This is the essential fallacy of the modern worldview. It is precisely by placing absolute trust in the formulations of the fallen human mind — rather than in divine revelation — that modern Western man has come to water down or abandon his once-cherished Christian Faith. We Orthodox Christians living in the West must act against this influence by refusing to accord outright trust to our thoughts.
Elder Paisios teaches: "The devil does not hunt after those who are lost; he hunts after those who are aware, those who are close to God. He takes from them trust in God and begins to afflict them with self-assurance, logic, thinking, criticism. Therefore we should not trust our logical minds. Never believe your thoughts.
"Live simply and without thinking too much, like a child with his father. Faith without too much thinking works wonders. The logical mind hinders the Grace of God and miracles. Practice patience without judging with the logical mind."
Elsewhere Elder Paisios counseled: "We ought always to be careful and be in constant hesitation about whether things are really as we think. For when someone is constantly occupied with his thoughts and trusts in them, the devil will manage things in such a way that he will make the man evil, even if by nature he was good.
"The ancient fathers did not trust their thoughts at all, but even in the smallest things, when they had to give an answer, they addressed the matter in their prayer, joining to it fasting, in order in some way to ‘force’ Divine Grace to inform them what was the right answer according to God. And when they received the ‘information,’ they gave the answer.
"Today I observe that even with great matters, when someone asks, before he has even had the time to complete his question, we interrupt him and answer him. This shows that not only do we not seek enlightenment from the Grace of God, but we do not even judge with the reason God gave us. On the contrary, whatever our thoughts suggest to us, immediately, without hesitation, we trust it and consent to it, often with disastrous results.
"Almost all of us view thoughts as being something simple and natural, and that is why we naively trust them. However, we should neither trust them nor accept them.
"Thoughts are like airplanes flying in the air. If you ignore them, there is no problem. If you pay attention to them, you create an airport inside your head and permit them to land!" (Ibid., pp. 29-30, 48).
Elder Paisios
The Righteousness of Humility ( Fr. Matthew the Poor )
In January, 1976, Fr. Matthew delivered a sermon in the church of Abba-Skheiron in the Monastery of Saint Makarios. He makes many of the same points as John Chrysostom did in his Discourse on Baptism, but then goes to make a further, very interesting observation.
“But I still feel, beloved, that I have not conveyed the full meaning of Christ’s bowing His head to John.
This action of Christ’s by the Jordan stirs our consciences deeply. I might almost say that by it Christ has this evening exposed our pride and revealed how far we are from understanding and practicing “true righteousness”. How hard it is for a layworker or priest to bow his head to receive a blessing from one his equal! What Christ did went beyond all sense and logic. There was no fault in Him that He should bow His divine head under a human hand to be anointed.
By this submission, which supersedes all the logic of priesthood, Christ established a righteousness in greatness, action, and warmth. He saw fit to record here in the Jordan, at the beginning of His public ministry, the firm foundation on which a successful ministry must be based, “the bowed head”. This is borne out and confirmed by the parallel we find in what Christ did the night He instituted the mystery of the Lord’s supper, when He stooped down completely and sat on the ground to wash the disciples’ feet. It is as if bowing the head in contrite submission is the formal beginning of every divine mystery, whether baptism or the eucharist.
The true significance of this point appears when we remember what Christ said to Peter when he tried to excuse himself from having his feet washed, thinking it was too much that he should stand like a master having Christ before him like a slave and servant. The Lord rebuked him: “If I do not wash you, you have no part in Me” (Jn. 13:8). The same thing happened at His baptism, when John tried to excuse himself from the task of laying hands on Christ’s head and baptizing Him in the water. The Lord cut him short saying, “Let it be so now; for thus it is fitting for us to fulfill all righteousness” (Mt. 3:15).
Christ’s firm intention here to insist on the absolute necessity of His taking up a position before both John and Peter reveals to us the importance and seriousness of the mystery of humility and submission in serving the Church, in the priesthood and, in the Christian life in general. It is the basic way of entering into righteousness. “For I have given you an example, that you also should do as I have done to you… If you know these things, blessed are you if you do them” (Jn 13:15,17).
The truth that we Christians must never forget is that Christ here abruptly reveals the normal order of things to make us vigilant. Christ here rejects the human concept of justice and turns it upside down. He rejects every logic of self-defense and pours scorn on it, for after He has bowed His head beneath the hand of John we can no longer ask with dignity, “Who is the greatest?” Our dignity lies in our deliberate and instant relinquishment of every dignity, and in surrendering it to those who are less than we. We can no longer uphold claims to leadership or priority or privilege, for the extent to which we humble ourselves before the community is what establishes our righteousness and our true leadership; our actions are to be commended in proportion to the renunciation of our own worthiness.
John the Baptist’s readiness to baptize Christ was an act of obedience and submission that may be compared with the humble and modest response of the Virgin Mary, when God chose her to bear Christ. The obedience and submission of John the Baptist to the Lord’s command to baptize Him prepared the way for Christ to enact, within the rite of the mystery of baptism, the amazing mystery of humility, which He called the mystery of the fulfillment of righteousness. Here in the Jordan, as later when He washed the disciples’ feet, the Lord demonstrates His submission, like a slave, under the hand of John to abolish the shame of man, who refused to submit to the hand of God.
Once again we stop to contemplate how heaven was moved by the humble acts of the Lord Jesus. When Christ was born and laid in a manger in a stable, the heavens opened, and the angel and the hosts of heaven appeared to announce the good news of a great salvation and to glorify God. Here at the Jordan the same thing happens. The heavens open, the Holy Spirit appears visibly, and the voice of the Father Himself announces the identity of this Man bowing His head before John: “This is my beloved Son, with whom I am well pleased” (Mt. 3:17). So it is that, in so far as we on earth humble ourselves, God reveals Himself and with the angels of heaven gives us glory.
We notice too that the Holy Spirit, taking the form of a dove, alights on Christ as He bows Himself down. He does not appear as a tongue of flame as on the day of Pentecost, nor as a heavy hand upon the head as it happened to the Old Testament prophets, for the Holy Spirit chooses the form in which He appears according to the condition of the one He comes upon. The Spirit chose the form of the gentle dove to reveal the nature of the heart of Jesus and His great meekness, love, and humility.
How much do we need today the meekness of the heart of Jesus as He stands bowing down before John in simple humility and submission, so that the Holy Spirit may come upon us in the form of a dove to bring us closer to the Jesus of the Jordan and unit our hearts together with that gentle, humble heart!
At the Nativity we took the meekness of infancy as a standard by which to live at all times as preparation for entering the Kingdom of Heaven. At the Jordan we take the bowed head of Christ as a standard by which we may be prepared to live in humble fellowship with the Holy Spirit, and as a vocation to fulfill in the world.
Just as Christ urges us to go back and remain always as children so that we can enter the Kingdom of Heaven, He urges us also to be meek as doves. This is the anointing we need for service and for living in the world. Christ is always ready to give us the spirit of infant humility according to His stature in Bethlehem, and the spirit of the humility of the dove according to His stature in the Jordan, so that we can be prepared outwardly and inwardly to attain the full stature of Christ.
Matthew the Poor, The Communion of Love, Saint Vladimir’s Seminary Press, Crestwood, New York 10707, 1984.
- See more at: http://pemptousia.com/2014/01/the-righteousness-of-humility/#sthash.Ar9zOiR9.dpuf
Η μάνα αγαπάει τα παιδιά της περισσότερο από τον εαυτό της.( Γεροντας Παϊσιος )
-Μια φορά, Γέροντα, μας είπατε ότι με την αγάπη ο άνθρωπος μεγαλώνει, ωριμάζει.
- Δεν φθάνει να αγαπάει κανείς τον άλλον. Πρέπει να τον αγαπάει περισσότερο από τον εαυτό του. Η μάνα αγαπάει τα παιδιά της περισσότερο από τον εαυτό της.
Μένει νηστικιά, για να ταϊσει τα παιδιά της, αλλά νιώθει μεγαλύτερη ευχαρίστηση από εκείνα. Τα παιδάκια τρέφονται υλικά και η μητέρα πνευματικά. Εκείνα έχουν την υλική γεύση, ενώ αυτή έχει την πνευματική αγαλλίαση.
Μια κοπέλα, πριν παντρευτει , μπορεί να κοιμάται μέχρι τις δέκα το πρωί και να θέλει και το γάλα της να το ετοιμάζει η μάνα της.
Βαριέται να κάνει καμιά δουλειά . Τα θέλει όλα έτοιμα. Θέλει όλοι να την περιποιούνται . Απαιτήσεις από την μάνα, απαιτήσεις από τον πατέρα, και εκείνη να έχει το χουζούρι της. Ενώ υπάρχει στην φύση της η αγάπη, δεν αναπτύσσεται , γιατί συνέχεια δέχεται βοήθεια και ευλογίες από την μάνα της , από τον πατέρα της , από τα αδέλφια της.
Από την στιγμή όμως που γίνεται μάνα , μοιάζει με το μηχανάκι που, όσο ζορίζεται , τόσο φορτίζεται , γιατί δουλεύει συνέχεια η αγάπη. Πρώτα σιχαινόταν , όταν άγγιζε κάτι βρώμικο και έπαιρνε μοσχοσάπουνα για να πλυθεί. Ύστερα, όταν λερώνεται το παιδάκι και πρέπει να το καθαρίσει, λες και πιάνει ...; μαρμελάδες ! Δεν σιχαίνεται.
Πρώτα, αν την ξυπνούσες , φώναζε , γιατί την ενόχλησες. Ύστερα, όταν κλαίει το παιδί, όλη νύχτα ξενυχτάει και δεν δυσκολεύεται. Το φροντίζει και χαίρεται. Γιατί; Γιατί παύει να είναι παιδί. Έγινε μάνα και ήρθε η θυσία, η αγάπη.
Η μητέρα μάλιστα φθάνει να έχει περισσότερη αγάπη και θυσία από τον πατέρα, γιατί στον πατέρα δεν δίνονται πολλές ευκαιρίες , για να θυσιάζεται. Βασανίζεται , κοπιάζει περισσότερο με τα παιδιά, αλλά παράλληλα φορτίζεται από τα παιδιά. Δίνει- δίνει , για αυτό συνέχεια παίρνει. Ο πατέρας ούτε βασανίζεται τόσο πολύ με τα παιδιά , αλλά ούτε φορτίζεται , για αυτό η αγάπη του δεν είναι όση της μητέρας.
Πόσες μητέρες έρχονται με κλάματα και με παρακαλούν: « Κάνε προσευχή,Πάτερ, για το παιδί μου ». Τι αγωνία έχουν ! Λίγοι άνδρες μου λένε: « Κάνε προσευχή, παραστράτησε το παιδί μου ». Να , και σήμερα μια μητέρα με τι λαχτάρα η φουκαριάρα έσπρωχνε τα παιδιά της - οκτώ είχε - και τα έβαζε στην σειρά , για να πάρουν όλα ευλογία. Ένας πατέρας δύσκολα θα το έκανε αυτό.
Η πατρική αγκαλιά . όταν δεν έχει Χάρη Θεού, είναι ξερή. Ενώ η μητρική αγκαλιά , ακόμη και όταν δεν έχει Θεό, έχει γάλα. Το παιδί αγαπά τον πατέρα του και τον σέβεται , αλλά με την στοργή και την τρυφερότητα της μητέρας αυξάνει πιο πολύ η αγάπη του και προς τον πατέρα.
Γεροντας Παϊσιος
Η πονεμένη χήρα ( π. Στεφάνου Αγνωστόπουλου )
Μια πονεμένη χήρα μάνα βρίσκεται σ' ένα νοσοκομείο με το δίχρονο παιδάκι της να χαροπαλεύει οπό λευχαιμία. Ο πόνος της είναι μεγάλος, διότι ήδη έχει χάσει άλλα δύο παιδιά, και τώρα έβλεπε να της φεύγει και το τελευταίο, τρίτο βλαστάρι της. Όσο περνούσαν οι ώρες, τόσο και πιο πολύ μεγάλωνε απελπισία της.
Ήταν ήδη 2:00 μετά τα μεσάνυκτα, όταν όλως εκτάκτως πέρασε οπό το θάλαμο ο διευθυντής του τμήματος, να δει ένα διπλανό κοριτσάκι «επί πληρωμή» και οπό παρόρμηση πρόσεξε και το δίχρονο παιδάκι της χαροκαμένης εκείνης μάνας. Το εξέτασε και της είπε: Λυπάμαι πολύ κυρία μου. Πάρε τό παιδάκι σου και φύγε τώρα, για να πεθάνει τουλάχιστον στην αγκαλιά σου και στο σπίτι σου.
Σαν το άκουσε αυτό η δύστυχη μάνα από το στόμα του γιατρού, με λυγμούς, τύλιξε το παιδάκι της με μία κουβερτούλα, το έσφιξε στην αγκαλιά της και έφυγε τρέχοντας. Βγήκε στο δρόμο ...Παντού επικρατούσε ερημιά και ησυχία. Τίποτα δεν κυκλοφορούσε.
Σε μία στροφή του δρόμου, βλέπει ξαφνικά μπροστά της μία νεαρή σχετικά γυναίκα, περίπου 30 ετών. Μόλις είχε τελειώσει τη «δουλειά της» ήταν πόρνη.
Μόλις έφθασε ! μάνα μπροστά της, την σταμάτησε και της έβαλε με βία το παιδάκι της μέσα στην αγκαλιά της. Ταυτόχρονα, έπεσε στα πόδια της και φώναξε:
-Σώσε το παιδί μου! Σώσε το παιδί μου ...;..!!!
Τα έχασε αυτή! Πόρνη ήταν, αμαρτωλή ήταν, βυθισμένη στο βούρκο της ακολασίας! Τί να κάνει; Στα πόδια της μία μάνα, στα χέρια της ένα παιδί πού έσβηνε. Το είδε ότι έσβηνε. Σήκωσε τα μάτια της στον ουρανό και είπε με δυνατή φωνή: Τί προσευχή να κάνω τώρα Θεέ μου;
-Εγώ είμαι αμαρτωλή, εγώ είμαι πόρνη! Τώρα μόλις «τελείωσα» την δουλειά μου. Αν δεν μ' ακούς εμένα -και δεν θα με ακούσεις, βέβαια, γιατί είμαι αμαρτωλή- άκουσε τουλάχιστον αυτή τη πονεμένη μάνα.
Εκείνη τη στιγμή έγινε το θαύμα!!!
Κατέβηκε ένα φώς από τον ουρανό και το παιδί άνοιξε τα ματάκια του, φώναξε «μανούλα μου!» κι άπλωσε τά χεράκια του αγκαλιάζοντας τή πόρνη, γιατί νόμισε ότι αυτή ήταν ! μανούλα του.
-Πάρ' το της είπε,o Θεός έκανε το θαύμα Του!
O Θεός άκουσε τη προσευχή μίας αμαρτωλής, μίας πόρνης και όχι της μάνας! Αυτό συντάραξε τα λιμνάζοντα «νερά» στη ψυχή της αμαρτωλής γυναίκας, ώστε με συντριβή και μετάνοια, και με εξομολόγηση, οριστικά πλέον άλλαξε το σκοτάδι της αμαρτίας με τη νέα εν Χριστώ ζωή.
Δόξα στο Όνομα σου, Κύριε!
Subscribe to:
Posts (Atom)
