Η ΘΕΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Θέλεις να δεις τον Ιησού Χριστό; «Έλα και δες», λέει ο απόστολός Του. Ο Κύριος υποσχέθηκε στους μαθητές Του ότι θα είναι μαζί τους παντοτινά «ως τη συντέλεια του κόσμου». Και, πραγματικά, είναι μαζί τους μέσα στο άγιο Ευαγγέλιο και στα Μυστήρια της Εκκλησίας.
Τον Χριστό δεν Τον βλέπουν όσοι δεν πιστεύουν στο Ευαγγέλιο. Αυτοί δεν Τον βλέπουν, γιατί είναι τυφλωμένοι από την απιστία.

Θέλεις ν' ακούσεις τον Χριστό; Σου μιλάει με το Ευαγγέλιο. Μην περιφρονείς τη σωτήρια φωνή Του. Φύγε μακριά από την αμαρτωλή ζωή και άκου με προσοχή τη διδασκαλία Του, που είναι η αιώνια ζωή.

Θέλεις να σου φανερωθεί ο Χριστός; Ο Ίδιος σε διδάσκει πως θα το πετύχεις: «Όποιος κρατά τις εντολές μου και τις εκτελεί, αυτός με αγαπά  κι αυτός που με αγαπά, θα αγαπηθεί από τον Πατέρα μου, κι εγώ θα τον αγαπήσω και θα του φανερώσω τον εαυτό μου».

Φυλάξου από τη φαντασία σου, που μπορεί να σου δημιουργήσει την εντύπωση ότι βλέπεις τον Ιησού Χριστό, ότι Τον αγγίζεις, ότι Τον αγκαλιάζεις. Δεν πρόκειται παρά για μια ολέθρια αυταπάτη, ένα μάταιο παιχνίδι υπερηφάνειας, επάρσεως, αλαζονείας ή, όπως ονομάζεται από τους ασκητικούς συγγραφείς, οιήσεως.

Αν τηρείς τις εντολές του Κυρίου, με τρόπο θαυμαστό θα δεις τον Κύριο μέσα σου, όπως Τον έβλεπε ο απόστολος Παύλος και όπως ζητούσε να Τον βλέπουν και οι άλλοι χριστιανοί, θεωρώντας πως όσοι δεν το είχαν κατορθώσει, δεν είχαν φτάσει στην κατάσταση που έπρεπε ως χριστιανοί."

Η ΘΕΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ-ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟ

Το άλλο της μάτι...

Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι ...
Ντρεπόταν γι'αυτήν κι ώρες ώρες την μισούσε ...

Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη . Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδα τους ... Δεν ήθελε να του μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας .. με ένα μάτι .. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα , όποτε έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μία ανυπόφορη ανατριχίλα ..

Μα από μικρός είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του . Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό , πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γεια . Ένοιωσε πολύ στεναχωρημένος. " Πως μπόρεσε να του το κάνει αυτό ; " ... αναρωτιόταν ... Την αγνόησε , της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεξε . Την επομένη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε : " Εεεεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι !... " Ήθελε να πεθάνει . Ήθελε να εξαφανιστεί . Όταν γύρισε σπίτι της είπε : " αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου τότε καλύτερα να πεθάνεις ! " .. Αυτή δεν του απάντησε ...

Δεν μ'ένοιαζε τι είπα ή τι αισθάνθηκε , γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος " , έλεγε αργότερα σε ένα φίλο του . " Ήθελα να φύγω από 'κείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβασα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακρυά της για σπουδές... και τα κατάφερα , μα ήλθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη λέσχη για να με βοηθάει ... Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού ; ..."

Αργότερα παντρεύτηκε . Αγόρασε ένα δικό του σπίτι . Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του , τα παιδιά του , τη γυναίκα του και τη δουλειά του !

Μια μέρα - μετά από χρόνια απουσίας , όπως ο ίδιος ζήτησε - , η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί . Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της . Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα , τα απιδιά του άρχισαν να γελάνε. Θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει . Τότε της φώναξε : " Πως τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά εδώ στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου ; .. Βγες έξω , Φύγε .. " Η μητέρα του απάντησε γαλήνια ... << Ααα, πόσο λυπάμαι , κύριε ! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση " >>... κι εξαφανίστηκε , χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πως είναι η γιαγιά τους ..

Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μια επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο που θα γινόταν στην πόλη που γεννήθηκε ... Είπε ψέμματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τέλειωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών , πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε .. μόνο από περιέργεια ... Οι γείτονες του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα .. .. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ στο άκουσμα του θανάτου της μάνας του . .. . Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι΄αυτόν :

<< Αγαπημένε μου γιε , σε σκέφτομαι συνέχεια . Λυπάμαι που ήρθα σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου ... Έμαθα ότι έρχεσαι για την σχολική συγκέντρωση κι ένιωσα πολύ χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω . Έγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δεν με προφτάσεις . Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για' μένα όσο ήσουν μικρός ... Βλέπεις ... όταν ήσουν πολύ μικρός , είχες ένα πολύ σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου . Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι . Έτσι σου έδωσα το δικό μου . . Ήμουν τόσο υπερήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με τη δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι.... Έχεις πάντα όλη την Αγάπη μου.
Η μητέρα σου . >>


Από το περοδικό " Όσιος Νικάρων " .

Grumbling

Have you noticed how often we find ourselves grumbling about this or that? It seems that it is our nature to complain about something.


Archimandrite Seraphim Aleksiev writes,

Grumbling is like the autumn hoarfrost which, when it falls, destroys all the labors of the gardener. Few people realize how bad grumbling is for the soul. Almost everyone considers it to a small sin, but even though it seems so, it has very grievous consequences. In the autumn before the hoarfrost falls, the experienced gardeners notice the signs of the coming cold weather and urge their young helpers to gather the peppers and the tomatoes. the young ones laugh: "Why should we gather them? the weather is still so nice!" Then the next morning they see th first frost has come over the gardens. they pick up a pepper and take a bite to taste it, but it is as bitter as poison and cannot be eaten. Thus their small carelessness has destroyed all their labors. In the same way grumbling withers all the virtues of the soul and makes bitter and useless the fruits of suffering.Why is this so dangerous? God gives us difficulties and problems to help us come closer to Him. This is His only aim. He wants us to be united with Him. But when something is not just how we like it, we grumble instead of giving thanks to God. You see, we turn away from Him rather than towards Him to seek strength and direction. This is the danger of all our grumbles. When we grumble we have separated ourselves from God. When we grumble we are not pleasant to others. As Alekiev says, "grumbling withers all the virtues of the soul."

Not grumbling, but patience in suffering––this is what God wants from us. "In your patience possess ye your souls" (Luke 21:19), the Savior has instructed us, because "we must through much tribulation enter into the kingdom of God" (Acts 14:22). Into this Kingdom of God one cannot enter with pride which teaches us to grumble, but with humility which makes us patient. There are no greater teachers of patience that sorrows. This is precisely why God sends us suffering: so that we will humble ourselves before Him. No one has been saved by pride, because "God resisteth the proud, and giveth grace to the humble" (1 Peter 5:5). The doors of the Kingdom of Heaven are too low and narrow for the proud to enter through them; only those humbled by the sufferings of life can go through them freely.

I cant tell you how often my wife and I will find ourselves in the car on the way to church grumbling about so many little things. When we are lucky, one of us catches our plight and says, "Let's thank God." This always awakens us to our sorrowful state.


A good exercise is to examine your grumbles––just for one day. Look at what it is you grumble about and reflect on why God set this discomfort in front of you. See if you can find a way to give thanks to God for all He sends you. How can you draw strength from your relationship with Him. I think you will find this to be a rewarding exercise.


Remember, God did not promises us that we would not have difficulties. But He did promise that He would give us help and comfort.



“In the world you have tribulation; but be of good cheer, I have overcome the world.” (John 16:33

Ref: The Meaning of Suffering and Strife & Reconciliation, p 35, 39

Get Out of Your Head and Into Your Heart

Saint Theophan speaks to one of our greatest challenges (At least one of mine).

You've got to get out of your head and into your heart. Right now your thoughts are in your head, and God seems to be outside you. Your prayer and all your spiritual exercises also remain exterior. As long as you are in your head, you will never master your thoughts, which continue to whirl around your head like snow in a winter's storm or like mosquitoes in the summer's heat. If you descend into your heart, you will have no more difficulty. Your mind will empty out and your thoughts will dissipate. 

Thoughts are always in your mind chasing one another about, and you will never manage to get them under control. But if you enter into your heart and can remain there, then every time your thoughts invade, you will only have to descend into your heart and your thoughts will vanish into thin air. This will be your safe haven. Don't be lazy. Descend. You will find life in your heart. There you must live.
- St. Theophan the Recluse