agioritikovima-gerontas-paisios

It's What God Gives Us That is Important

It's what God gives us that is important in attaining perfection – Not what we give Him. He gives us mercy. He gives us forgiveness. He gives us His love. At the moment of our Baptism we are pure.

 At the moment of absolution in our Confession we are pure, at the moment we receive Him into our body in Holy Communion we are pure. Not as the result of our efforts but as His gift of mercy and love. We then continue to struggle against the evil forces of the world and can be tempted to forget and fall into error anytime. God is still there with mercy, forgiveness and Love. Out of our love for Him we are sorry for our forgetfulness and error and seek His forgiveness and mercy which He freely gives back.

We struggle to improve so we will not be as forgetful. We fast to help us remember Him and to increase our control over the passions of the Body. We pray and learn to have the Jesus Prayer on our lips when we are tempted or face difficulty. We work to improve ourselves to be a good servant of our Lord. We do not do this for merit but out of our love of Him, our desire to do what He wills recognizing our weaknesses when facing the spirutual war we are engaged in. This is an ongoing process of growth. It is what we call the Orthodox way of life. It is a life of repentance.

The nature of the difficulties we face are highlighted in St. Paul's Letter to the Ephesians 6:10-17

"Brethren, be strong in the Lord and in the strength of his might. Put on the whole armor of God, that you may be able to stand against the wiles of the devil. For we are not contending against flesh and blood, but against the principalities, against the powers, against the world rulers of this present darkness, against the spiritual hosts of wickedness in the heavenly places. Therefore take the whole armor of God, that you may be able to withstand in the evil day, and having done all, to stand. Stand, therefore, having girded your loins with truth, and having put on the breastplate of righteousness, and having shod your feet with the equipment of the gospel of peace; besides all these, taking the shield of faith, with which you can quench all the flaming darts of the evil one. And take the helmet of salvation, and the sword of the Spirit, which is the word of God."

What many Protestants see as working for merits are the things Orthodox Christians have done since the time of he Apostles to be good sons, to hallow His name, to live a more virtuous life according to His commandments. We need His grace to do so and we also need to put all our own energies into following what God desires for us. It is living this kind of humble life in eyes of God that we become justified so that at the time of the final judgement when the actions of our life will be examined in detail and truth we will be accepted into His Kingdom. Without these "works", without our own efforts, we will not improve our ability to serve our Lord as his son or to glorify Him as He intended. It's wrong to think of these efforts as earning merits.

 Orthodox Christians do not have this idea of merits tied to our personal efforts because we have a sacramental life as the foundation of out faith. We have much more than a book to guide us. We know God will help us and we know that we are weak needing his help. We also know we have free will and a body full of passions, that we live in a world controlled by evil forces that we must struggle against. We continually "Lord have mercy on me." we continually seek His grace and participate in His sacraments where we are give the gifts of His healing and grace. It is a complete way of Life in Christ.

Patience ( Fr. Seraphim Rose )

Count it all joy, my brethren, when ye fall into manifold temptations, knowing that the testing of your faith produces patience. And let patience have its perfect work, that ye may be perfect and entire, lacking nothing. (James 1:2-4)

"By taking one small step at a time, and nobody not thinking that in one big step we are going to get any place, we can walk straight to the Kingdom of Heaven––and there is no reason for any of us to fall away from that ."

Fr. Seraphim Rose

How to Develop Patience - Candy?

Patience is something most us us long for. Too often we find ourselves upset because something does not happen how and when we want it to. But how can we develop greater patience?

 

Elder Paisios gave some good advice about how to develop patience to one of his followers. When he was asked about how to acquire patience, he went into his cell and brought out a bag of candy.

 

 

He gave to him and said:
"Take two a day. However, do not chew them. Be patient and wait until they melt in your mouth."

 

Do you see the wisdom he uses here? He takes something so simple, eating candy, something that is an everyday thing, and turns it into a spiritual exercise. He makes the exercise simple and doable. You too can find many of these opportunities in your daily life to help develop virtues such as patience.

Reference: Elder Paisios of the Holy Mountain, p 144

Πέστε το στην Παναγία ( Γέροντος Πορφυρίου )

«Αυτά πού θέλετε να πείτε στα παιδιά σας, να τα λέτε με την προσευχή σας. Τα παιδιά δεν ακούν με τα αυτιά• μόνο όταν έρχεται η Θεία Χάρις πού τα φωτίζει, τότε ακούνε αυτά πού θέλουμε να τους πούμε. Όταν θέλετε να πείτε κάτι στα παιδιά σας, πέστε το στην Παναγία κι αυτή θα ενεργήσει. Η προσευχή σας αυτή θα γίνει ζωογόνος πνοή, πνευματικό χάδι, πού χαϊδεύει, αγκαλιάζει, έλκει τα παιδιά»...

Ο π. Πορφύριος πίστευε στην αξία πού έχει η προσευχή για την πνευματική ζωή του ανθρώπου και συμβούλευε τα πνευματικά του παιδιά πώς να προσεύχονται:

«Να εύχεσαι έτσι απλά, απλά και ταπεινά, με πίστη απλή, χωρίς να περιμένεις να σου απαντήσει ο Θεός. Χωρίς να δεις το χέρι Του ή το πρόσωπό Του ή το φωτισμό Του. Τίποτα! Να πιστεύεις! Εφ’ όσον μιλάς με το Θεό, μιλάς πραγματικά με το Θεό».

Γέροντος Πορφυρίου

Προσευχή με πόνο (Γέροντος Παίσίου)

- Γέροντα, πώς κάνετε ευχή για ένα θέμα;
- Όλη η βάση είναι να πονάη ο άνθρωπος . Αν δεν πονάη , μπορεί να κάθεται ώρες με το κομποσχοίνι και η προσευχή του να μην έχη κανένα αποτέλεσμα. Αν υπάρχη πόνος για το θέμα για το οποίο προσεύχεται , ακόμη και με έναν αναστεναγμό κάνει καρδιακή προσευχή.


Πολλοί, όταν την στιγμή που τους ζητούν οι άλλοι να κάνουν προσευχή δεν έχουν χρόνο, προσεύχονται με έναν αναστεναγμό για το πρόβλημά τους. Δεν λέω να μην κάνη κανείς προσευχή , αλλά, αν τυχόν δεν υπάρχη χρόνος , ένας αναστεναγμός για τον πόνο του άλλου είναι μία καρδιακή προσευχή ∙ ισοδυναμεί δηλαδή με ώρες προσευχής. Διαβάζεις λ.χ. ένα γράμμα, βλέπεις ένα πρόβλημα, αναστενάζεις και μετά προσεύχεσαι. Ου, αυτό είναι μεγάλο πράγμα! Πριν πιάσης το ακουστικό ,πριν ακόμη καλέσης, σε ακούει ο Θεός! Και πώς το πληροφορείται ο άλλος! Να δήτε πώς οι δαιμονισμένοι καταλαβαίνουν πότε κάνω προσευχή γι’ αυτούς και φωνάζουν, όπου και αν βρίσκωνται!



Η πραγματική προσευχή ξεκινάει από έναν πόνο∙ δεν είναι ευχαρίστηση, «νιρβάνα». Τι πόνος είναι; Βασανίζεται με την καλή έννοια ο άνθρωπος. Πονάει, βογγάει, υποφέρει όταν κάνη προσευχή για οτιδήποτε. Ξέρετε τι θα πη υποφέρει; Ναι, υποφέρει, γιατί συμμετέχει στον γενικό πόνο του κόσμου ή στον πόνο ενός συγκεκριμένου προσώπου. Αυτήν την συμμετοχή, αυτόν τον πόνο, τον ανταμείβει ο Θεός με την θεία αγαλλίαση. Δεν ζητάει βέβαια ο άνθρωπος την θεία αγαλλίαση, αλλά η θεία αγαλλίαση έρχεται ως συνέπεια, επειδή συμμετέχει στον πόνο του άλλου.


- Πώς θα ξεκινήση;
- Μαθαίνει κάτι, λ.χ. ότι έγινε ένα δυστύχημα, «αχ!» αναστενάζει, και τακ ο Θεός του δίνει παρηγοριά θεϊκή για τον λίγο αναστεναγμό. Βλέπει έναν να πονάη , και τακ συμπάσχει μαζί του και παρηγορείται από τον Θεό με θεία παρηγοριά∙ δεν μένει με την πίκρα εκείνη. Βοηθιέται και ο άλλος με την προσευχή του. Ή σκέφτεται «Ο Θεός μας ‘έδωσε τόσα∙ εγώ τι έκανα για τον Θεό;». Μου έκανε εντύπωση αυτό που μου είπε μια ψυχή: «Οι Άγγελοι ,λέει, καλύπτουν τα πρόσωπα, όταν τελήται το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, και εμείς κοινωνούμε το Σώμα του Χριστού. Εγώ τι έκανα για τον Χριστό;». Υποφέρει με την καλή έννοια.


- Γέροντα, πώς καταλαβαίνει κανείς ότι βοηθήθηκε με την προσευχή του ο άλλος;

- Το πληροφορείται από την θεία παρηγοριά που νιώθει μέσα του μετά από την πονεμένη του καρδιακή προσευχή που έκανε. Πρέπει όμως πρώτα τον πόνο του άλλου να τον κάνης δικό σου πόνο και ύστερα να κάνης και καρδιακή προσευχή. Η αγάπη είναι ιδιότητα θεϊκή και πληροφορεί τον άλλον. Και στα νοσοκομεία ,όταν οι γιατροί και οι νοσοκόμες πονούν πραγματικά για τους αρρώστους, αυτό είναι το δραστικώτερο φάρμακο από όλα τα φάρμακα που τους δίνουν. Νιώθουν οι άρρωστοι ότι ενδιαφέρονται γι’ αυτούς , και αισθάνονται σιγουριά, ασφάλεια, παρηγοριά. Ούτε πολλές κουβέντες χρειάζεται να πης στον άλλον που υποφέρει, ούτε να του κάνης διδασκαλία. Καταλαβαίνει ότι τον πονάς και έτσι βοηθιέται. Ο πόνος είναι το παν. Αν πονέσουμε για τους άλλους, ξεχνάμε τον εαυτό μας , τα προβλήματά μας.



(Γέροντος Παισίου)