Γιατι τους πειρασμούς ( Γέροντας Παΐσιος )

Ο Θεός επιτρέπει τους πειρασμούς «για να μας ξεσκονίζουν και να εξαγνίζεται έτσι η ψυχή μας με τις θλίψεις και τα κλάματα και να αναγκαζόμαστε να καταφεύγουμε στο Θεό για τη σωτηρία μας».

Γέροντας Παΐσιος

“Γιατί φεύγει ο νους μου στην προσευχή;”

Αγαπώ την προσευχή. Γνωρίζω ότι είναι μεγάλη δυνατότητα να μπορεί να στέκεται ο άνθρωπος ενώπιον του Θεού, να αναφέρει τα προβλήματά του και να ζητεί βοήθεια· ότι είναι μέγιστη τιμή να μπορεί να συνομιλεί με τον άπειρο και παντοδύναμο Θεό ο μικρός και αδύναμος άνθρωπος· ότι είναι πολύ μεγάλο και αποτελεσματικό όπλο στον αγώνα μας, που χαρίζει παρηγοριά, ελπίδα και ανάπαυση στην κουρασμένη ψυχή μας η προσευχή. Για όλους αυτούς τους λόγους μου αρέσει η προσευχή, θέλω να προσεύχομαι· και να προσεύχομαι σωστά, με καθαρή την ψυχή μου, με πίστη στην καρδιά, με συγκεντρωμένο το νου.

Δυστυχώς όμως τόσο συχνά διαπιστώνω ότι δεν τα καταφέρνω. Δεν μπορώ να συγκεντρώσω το νου, έστω και για λίγη ώρα, στην προσευχή. Κάνω το σταυρό μου και ξεκινώ. Λέω λίγα λόγια και χαίρομαι γι’ αυτό. Άρχισε η συνομιλία μου με τον Θεό. Τι όμορφα που είναι! Πόση χαρά νιώθω, όταν σκέπτομαι ότι μ’ ακούει ο Θεός, ο πανάγαθος Πατέρας, που όλα τα γνωρίζει, όλα τα μπορεί και μόνο το καλό μου θέλει! Σύντομα όμως φεύγει ο νους! Μόλις το καταλάβω, τον συμμαζεύω στην προσευχή. Όμως ξανά σε λίγο διαπιστώνω ότι βρίσκομαι αλλού και αρχίζω πάλι να προσπαθώ να συγκεντρωθώ στα λόγια της προσευχής και να μιλήσω στον άγιο Θεό. Δεν περνά λίγη ώρα και κάτι απ’ όσα με απασχολούν έρχεται και πάλι να κερδίσει το νου. Το συνειδητοποιώ σύντομα και διερωτώμαι με λύπη: Τι προσευχή είναι αυτή;

Αχ, αυτός ο νους! Ταχύτατος, ασυγκράτητος! Καλπάζει, φεύγει, μετατίθεται από το ένα στο άλλο, από τη γη στον ουρανό, από την Αμερική στην Αυστραλία, από τον ήλιο μας μέχρι την άκρη του σύμπαντος, από το παρόν στο μέλλον, και με την ίση ευκολία στο παρελθόν, στα χρόνια του Χριστού, και από εκεί ακόμη πιο πίσω, μέχρι την αρχή της δημιουργίας. Και όλα αυτά περνούν μπροστά μου πολύ γρήγορα και μετακινούμαι από το ένα στο άλλο σε μια μόνο στιγμή. Όσο ν’ ανοιγοκλείσω τα μάτια μου καλύπτω τεράστιες αποστάσεις στο χώρο και στο χρόνο, στα παλιά και στα σύγχρονα, στα πλησιέστερα και στα πιο μακρινά. Με το νου. Το ταχύτερο μέσο μεταφοράς! Πώς να τον συμμαζέψεις, να τον συγκρατήσεις; Πώς να δαμάσεις τον ατίθασο νου;

Και το χειρότερο είναι ότι δεν κινείται μόνο ταχύτατα ο νους. Κινείται και επικίνδυνα, πάει και εκεί που δεν πρέπει, εκεί που κινδυνεύει η καθαρότητά του, εκεί όπου είναι η αμαρτία! Και αυτό μπορεί να το κάνει και στις πιο ιερές ώρες, και στον πιο άγιο τόπο. Να βρίσκεσαι στην ιερότατη ώρα της θείας Λειτουργίας, μέσα στον άγιο τόπο του ναού, και να σκέφτεσαι αυτά που δεν πρέπει! Να πνίγεται ο νους από σκέψεις μνησικακίας, εκδικητικότητος, κενοδοξίας, φιλοπρωτίας, σαρκικότητος και κάθε άλλης βρωμερής αμαρτίας! Είναι, όπως λένε οι άγιοι Πατέρες, «ταχυπετές όρνεον καί αναιδέστατον», κινείται γρήγορα και πηγαίνει αναιδώς και εκεί που δεν είναι επιτρεπτό. Είναι ένα βρώμικο χασαπόσκυλο, «φιλομάκελλος κύων καί φιλόβρωμος».

Έχει ο νους μας την τάση να κινείται στα χαμηλά, σ’ αυτά που δεν μας ταιριάζουν, στα αμαρτωλά.«Ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος αὐτοῦ», λέγει ο Θεός (Γεν. η’ 21). «Ἔγκειται», στρέφεται η διάνοια του ανθρώπου «ἐπὶ τὰ πονηρὰ», μάλιστα «ἐπιμελῶς», και έπιπλέον «ἐκ νεότητος αὐτοῦ». Με την πτώση του ανθρώπου στην αμαρτία διεστράφη το εσωτερικό του. Γι’ αυτό και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια πηγαίνει ο νους μας στα αμαρτωλά, ενώ με πολύ κόπο μπορεί κανείς να τον οδηγήσει στα ανώτερα και πνευματικά. Κάτι χάλασε μέσα μας και αναπτύχθηκε στην ψυχή μας η ροπή προς το κακό. Αυτή η ροπή είναι που επηρεάζει συχνά και σκοτίζει το νου. Γι’ αυτό και δεν αντέχει ο νους πολύ στην προσευχή και φεύγει.

Υπάρχει όμως και κάποια άλλη αιτία αυτού του κακού. Είναι ο πονηρός δαίμων, ο διάβολος. Αυτός είναι τελείως σκοτισμένο πνεύμα, ανεπανόρθωτα διεστραμμένος, σκέπτεται μόνο το κακό, δεν μπορεί να σκεφθεί το αγαθό. Και η κακία του τον ωθεί να πολεμεί τον άνθρωπο για να τον παρασύρει στο κακό. Γι’ αυτό και πολλές φορές οι σκέψεις οι αμαρτωλές και η διάσπαση του νου στην προσευχή έρχεται ως αποτέλεσμα δικών του επιθέσεων. «Ἐχθροῦ προσβολαῖς τοῦ δυσμενοῦς» μετακινείται ο νους από το αγαθό κι πέφτει σε ποικίλους λογισμούς που το μολύνουν, που τον αποσπούν από τη προσευχή και δεν τον αφήνουν ν’ ανεβεί ελεύθερος στον Θεό. Μάλιστα μπορεί κάποτε ο διάβολος να φέρει και καλές σκέψεις την ώρα της προσευχής, προκειμένου να μας αποσπάσει την προσοχή. Γιατί η προσευχή τον καίει και δεν αντέχει τη δύναμή της. Προκειμένου λοιπόν να σταματήσει η προσευχή, μπορεί να χρησιμοποιήσει και καλούς λογισμούς. Κα αφού μ’ αυτό τον τρόπο πάρει τον νου από την προσευχή, στη συνέχεια θα επιχειρήσει και με κατά μέτωπον επίθεση με πονηρούς λογισμούς, να κάνει τη ζημιά.

Πώς λοιπόν θα αντιμετωπισθεί η κατάσταση αυτή της αδύναμης ψυχής μας; Πώς πρέπει να ενεργήσουμε ώστε να ανεβάσουμε την ποιότητα της προσευχής, ώστε η συνομιλία μας με τον Θεό να γίνεται χωρίς παρεμβολές, να μην καταντά μία ψυχρή, ράθυμη και τυπική εκπλήρωση ενός βασικού θρησκευτικού καθήκοντος; Πώς η προσευχή μας θα γίνεται «μετ’ ἐκτενείας, μετά ὀδυνωμένης ψυχῆς, μετά συντεταμένης διανοίας», δηλαδή με επίμονη και εκτενή προσπάθεια, με ψυχή που πονάει, με τη διάνοια σταθερή και με έντονο αγώνα προσηλωμένη; «Αὕτη ἐστίν ἡ πρός τόν οὐρανόν ἀναβαίνουσα»προσευχή, λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Περιοδικό “Ο Σωτήρ”, αριθ. 1986

Πηγή: xfd.gr

Elder Paisios sees a vision of murdered children ( Elder Paisios )

On the third day after Pascha, 1984 , the Elder saw a terrible vision during his prayer:

In front of him there was a big field, sowed with wheat, which had only begun to come up. He was standing near a wall that surrounded the field. Lighting candles, he stuck them to the wall. He did this in memory of the departed, as in reality he had a custom of lightning candles for the whole suffering world — for the living and the departed.

To the left of the field there was a wild and deserted place, dark, without any traces of greenery, full of rocks and stones. A continuous earthquake shook it, and a loud roar was heard everywhere. The Elder listened more attentively to it and determined that it was made up of the thousands of blood-curdling shrieks. He did not know their origin, but suffered greatly when he heard them.

There, where he was, perplexed with the meaning of that vision, he heard a voice explaining to him, that the field, sowed with wheat which had not yet matured, symbolized the tomb of the souls of the departed that will be resurrected. And the terrible place on the left was where the souls of the children, killed through abortions, were gathered. The Elder suffered so greatly because of what he had seen that, after the vision, in spite of the fact that he was exhausted, he could not lie down to sleep a little.



Elder Paisios

The Sixth Article of the Creed.

And ascended into the Heavens, and sitteth at the right hand of the Father.

In the sixth article of the Creed, it is stated that Jesus Christ ascended into Heaven with His pure body, and sits at the right hand of God the Father.

The Ascension of the Lord occurred forty days after His Resurrection. The Lord Jesus Christ ascended to Heaven in body and soul, and in His Divinity He always abides with the Father.

"Sitteth at the right hand of the Father" means on the right side, in the place of honor and glory. These words mean that the human body and soul of Christ was received with the glory that Christ has by His Divinity.

By His Ascension, our Lord Jesus Christ united earth and Heaven and glorified our human nature, raising it to the throne of God. He showed us that our fatherland is in Heaven, in the Kingdom of God, which is now open to all who truly believe in Him.

To him that overcometh will 1 grant to sit with Me in My throne, even as I also overcame, and am set down with My father in His throne (Rev. 3:21).

Πνευματική πρόοδος ( Γέροντας Παΐσιος )

“…Εκείνος που αγωνίζεται πολύ καιρό και δε βλέπει πνευματική πρόοδο, έχει υπερηφάνεια και εγωισμό. Πνευματική πρόοδος υπάρχει εκεί που υπάρχει πολλή ταπείνωση…”



Γέροντας Παΐσιος

The Fifth Article of the Creed.

And He arose again on the third day according to the Scriptures.

The fifth article of the Creed speaks about the Resurrection of Jesus Christ on the third day after His death.

Since in the writings of the prophets of the Old Testament there were clear predictions about the suffering, death, burial of the Saviour, and His Resurrection, it is stated "according to the Scriptures." The words, "according to the Scriptures," pertain not only to the fifth, but also to the fourth article of the Creed.

Jesus Christ died on Great Friday about three o’clock in the afternoon and rose after midnight of the following Saturday, on the first day of the week, called from that time the Christian Sabbath, the day of the Resurrection of Christ. But in those days, a part of a day belonged to the whole day, so it is said that He was in the tomb three days.

The circumstances of Jesus Christ from the time of His death until the Resurrection are expressed in the Orthodox Christian Church by the following words," In the grave bodily, but in hades with Thy soul as God; in paradise with the thief, and on the throne with the Father and the Spirit wast thou Who fillest all things, O Christ the Inexpressible."

We know that in the Old and New Testaments several people rose from the dead, but there the dead were raised by someone else, and the resurrected rose in their former earthly corruptible bodies, and therefore, had to die again. Jesus Christ rose from the dead by Himself, by the power of His own Divinity; He rose and was changed in His body, which became immortal and eternal. He came forth from the tomb, not disturbing the Sanhedrin’s seal, not rolling away the stone, and invisible to the guards.

The Lord revealed His Resurrection to people first through an angel, who rolled the stone away from the entrance to the tomb. The Resurrection was witnessed by soldiers guarding the tomb, who dispersed in fright. Then the angel announced the Resurrection of Jesus Christ to the Myrrhbearing women. Finally, Jesus Christ Himself, over the course of forty days, repeatedly appeared to His disciples, with many tangible demonstrations of His Resurrection. He allowed the disciples to touch His wounds from the nails and the lance, He ate before them, and spoke with them about the mysteries of the Kingdom of God.

On the day of the Resurrection of Christ we sing: "Christ is risen from the dead, trampling down death by death, and on those in the tomb bestowing life."

By death, the Lord conquered death, and to all in the graves, that is, all the dead, He gave life. Now the Lord abides in this new, resurrected body forever. Also in the new body of the resurrection lives the Mother of God, Whom the Lord resurrected after Her death. All people will receive a new, changed body at the second coming of the Saviour, when there will be a general resurrection, which the eleventh article of the Creed speaks about.

Thus is fulfilled the prophecy spoken through the Prophet Hosea: I will ransom them from the power of the grave; I will redeem them from death (Hosea 13:14). O death, where is thy sting? O grave, where is thy victory? (I Cor. 15:55).