Monday, May 13, 2013
St. Ephraim and the Greek-American Drug Addict
The following account is a timely story which occurred in 1990 to a young Greek-American teenager, heavily addicted to drugs. The Athenian taxi driver wrote this word-for-word as the young man in the story told it to him while being driven to a drug rehabilitation center after an encounter with Saint Ephraim of Nea Makri, who is the patron saint of those suffering from drug addiction. The taxi driver then had the story published in the Greek newspaper Orthdoxos Typos.
It was afternoon, one of the usual tumultuous afternoons in downtown Athens. There was a line of people at the Omonia taxi-stop.
“To Koukaki, please!”
“With pleasure,” I answered. And that was the extent of our dialogue until the end of the drive, because my passenger’s expression and manner did not leave any room for conversation.
He got out at the summit of Agios Ioannis (in Gargareta) on Veikos Street and, a few meters further on, another hand stopped me with the characteristic wave.
My new passenger was young — around twenty-five to twenty-seven years old — and of medium height, and he was holding a suitcase. As I put his things in the trunk, the young man sat down in the front passenger seat.
And with a poetic phrase that I infrequently used to use in the past: “While departing on your journey to Ithaca, I wish that your road be long and your voyage great.” I meant: “Where to?”
“Yes, my friend, to Ithaca, but not to the island, as you would imagine, but to the Ithaca Detoxification Center,” was his answer, which left me speechless for a few seconds. “To the Larisa train station, please,” he added.
My young passenger’s reply was truly unexpected, because nothing about his outward appearance (eyes, expression, clothing, behavior) betrayed the accursed passion of his addiction to drugs. A multitude of feelings (pain, sorrow, sympathy, love) came over me one after another, an intense wringing of my heart made it move irregularly in my chest, and a tear rolled down my cheek over the plight of my brother, God’s creature. I tried to contain myself, as I wanted to learn under what circumstances he had ended up where he did, because I was also a father with children approaching adolescence.
After we introduced ourselves to each other, I asked Paul if he could tell me something about his life and his addiction, if recalling such events would not hurt or tire him. He readily agreed to my request, for which I thank him.
"To begin with, it has been two months since I’ve taken that poison, and I now feel like any other normal person. I have no desire whatsoever to put it into my bloodstream again, and I owe this not to any effort of my own, but entirely to the wondrous power of God and His Saints. But let me take it from the start, since you so wish to hear about it.
I was born in Athens, in Koukaki to be precise, where you picked me up, and lived there until I was eight years old. I am an only child and my parents love me pathologically and indulge my every whim. When I was eight, my parents and I left for America for a better life.
My relatives there helped my parents find work and I attended school. As I grew up, however, my senseless desires and vices also grew along with me. On account of my character, I easily got mixed up in bad company and very soon tried marijuana and hashish. As the years went by, the light drugs no longer satisfied me or my friends. So we all threw ourselves into the heavy drugs, which we found in the same surroundings and just as easily as the light drugs. These, however, were expensive, and I did not have a job. At first, I stole from my parents’ pockets and wallets. But when, with time, I was in need of greater doses, and when my parents had found me out, it reached the point that I even beat them to take the money. I understood that my condition was critical, but there was no way I could turn back. My parents rushed me to doctors and psychologists in the hope that they could do something, but to no avail; there was no light from anywhere. Some of them, and eminent scientists at that, told them that if I did not soon get out of that environment, I would not have long to live.
During that time, as I was home alone one day in a state of despair, a strange visitor, whom I had never seen before, appeared in front of me. He was of medium height, had large round eyes that rolled about, and black bushy fur that was over fifteen centimeters in length. He also had horns and a tail. His booming, firm voice and fearsome persuasiveness left no room for objections.
He began to make a thoroughly detailed account of my life from the time that I was born up until that very moment, while I simply said, ‘yes.’ ‘You have enjoyed every-thing,’ he said to me at the end, ‘there is nothing more left for you but to come with me....’ ‘How?’ I asked.
'You will take the car,’ he said, ‘and you will follow such-and-such a road. You will speed along so many miles an hour (I don’t remember the number), and I will be waiting for you there....’ The road in question was straight for many miles and at a certain point it had a slight bend, so that whoever was driving at too great a speed would go off the road and crash into a wall and be killed. I had heard about many such accidents at that spot in the past. Doing exactly as he told me, I, too, ended up smashing into the wall. The car was left almost unrecognizable, but they took me out with only minor injuries. After they gave me first aid, I went home.
About ten days had passed since the accident, when the same strange visitor appeared in my house again, in the kitchen this time. A grimace of displeasure was on his wild and imposing face. With a nod of his head backwards, he said to me in the same distinctive voice, ‘You didn’t accomplish anything.’
I was sitting there staring at him, petrified, and could just barely ask, ‘What should I do?’
‘Now you will take triple your usual dose, and you will surely come with me.’
He disappeared, and I did not even ask myself how he had entered the house or who he was.
I immediately put the plan into action.
I prepared the drug in the syringe and tried to find a place on my much-pierced body. The dose was a large one and I immediately fell unconscious. While I was in this condition, I saw a tall man wearing a cassock and a black monastic cap with a Cross engraved on the front. ‘Do not be afraid,’ he told me. ‘You will get well, and when you return to Greece, come to my house. I am Ephraim.’
I got up as if I had not taken the accursed poison at all. I felt a desire to leave for Greece and, when I told my mother of this desire, she marvelled and considered it a miracle, because my parents had many times before unsuccessfully tried to get me out of that environment.
I related to my mother all that had happened to me, and she wanted to accompany me on my journey. When we arrived in my old neighborhood, we went to the Priest of the parish there, and I learned from him who the strange visitor had been and what he had wanted from me. It was the Devil and he wanted my immortal soul. I thank God from the depths of my soul. Fifteen days after I had confessed and fasted, the Priest gave me Holy Communion. When I saw the Icon of St. Ephraim, I understood that it was he who had delivered me from my terrible addiction.
I went to Nea Makri and had Liturgy served and thanked the Saint. Now I am going to this institution to get away from the world for a while and to make sure that I do not need the drugs anymore."
***
Overdose
I. Monk Ephraim
In the year of 1425 a monk was taken captive and tortured to death in his monastery in Greece for being a Christian. He was slowly tortured to death over a period of a year. After each episode his wounds were allowed to heal, and then he was subjected to new and worse punishments. Finally they executed him. He was hung upside down from a tree in his monastery grounds and run through with a pole which had been sharpened to a point and set on fire. All traces of his life and martyrdom were forgotten until this century, when he appeared to the abbess of a convent and told her of his life and sufferings. He also revealed the spot where his bones, which had never decomposed, were buried. They dug up the bones for the glory of God.
II. The Addict and the Saint
Some years later an American teenager in the Midwest was grappling with his own life. He was heavily using drugs (cocaine and heroin) and was quickly sliding to destruction. He had neither a stable family life nor a religious upbringing, and though still young was in serious trouble.
One night an ugly old man appeared to him and said, "I am your friend, I want to make an appointment with you to meet me." He directed him to get into his car and drive as quickly as he could down a certain road which had a hairpin turn at the end with a sheer cliff at the bend. The young man did as he was told, got into his car and drove as fast as he could down the road. Losing his nerve at the last minute he managed to slam on his brakes and barely made the turn. He arrived home shaken.
Two nights later, the old man appeared again and said with anger and indignation, "I am very disappointed that you didn't meet me. Get into your car again and drive as fast as you can and this time don't put on the brakes." The young man felt strangely compelled to do this. Once again he got into his car, drove as fast as he could and this time didn't stop but drove at high speed off the cliff. The car was demolished but, surprisingly, he escaped with only cuts and bruises, and with a concussion.
A few weeks after he was out of the hospital, the ugly man appeared to him once again and said, "I am furious with you for not keeping our appointment. Tonight without fail you will meet me! Put a double dose of the drug in your needle." Again the boy felt compelled to do this, and after injecting himself went into a coma from the overdose. He was taken to the hospital where doctors told his family that he probably wouldn't live. And if by chance he did live he would only be semi-conscious - in a vegetative state. There was almost no chance of recovery. In two weeks, however, the young man did awake, fully conscious. He told those around him that he had seen a man which looked like some sort of radiant monk. He came to him and said, "I have been praying for you.... God has given you another chance. You will live, but you must correct your life. You are to go to Greece so as to visit the resting place of my bones, giving thanks to God for your salvation. My name is Ephraim".
Διακονία αρρώστων -- Γεροντας Παϊσιος
Χθες
βράδυ, την ώρα που πήγαινα στον ναό για την αγρυπνία, είδα σε
μια άκρη έναν πατέρα με ένα παιδάκι σε αναπηρικό καροτσάκι.
Πλησίασα, αγκάλιασα τον μικρό και τον φίλησα. «Είσαι ένας
άγγελος, του είπα, το ξέρεις;». Και στον πατέρα του είπα:
«Μεγάλη τιμή για σένα να υπηρετής έναν άγγελο. Να χαίρεστε,
γιατί θα πάτε και οι δύο στον Παράδεισο». Έλαμψαν από χαρά τα
πρόσωπά τους, γιατί ένιωσαν την θεϊκή παρηγοριά.
Αυτοί που
διακονούν αρρώστους, αναπήρους κ.λπ. με αγάπη και υπομονή, αν
έχουν αμαρτίες, σβήνουν τις αμαρτίες τους με την θυσία που
κάνουν· αν δεν έχουν αμαρτίες, αγιάζονται. Κάποτε μια γυναίκα
μου διηγήθηκε μερικά γεγονότα από την ζωή της πολύ θαυμαστά.
Απόρησα, γιατί ήταν καταστάσεις που συναντούμε στους βίους των
Αγίων και αυτή ήταν μια απλή γυναίκα. Όταν μου είπε πως είχε
περάσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής της, είδα ότι όλη η ζωή
της ήταν μια θυσία. Από νέα ακόμη υπηρετούσε αρρώστους, γιατί
στο πατρικό της σπίτι είχαν και τον παππού και την γιαγιά, που
ήταν άρρωστοι. Όταν παντρεύτηκε, έμενε με τον πεθερό και την
πεθερά της, που ήταν επίσης άρρωστοι. Μετά αρρώστησε ο άνδρας
της, έμεινε κατάκοιτος και τον υπηρετούσε. Όλη την ζωή της
δηλαδή αυτή η γυναίκα την πέρασε διακονώντας αρρώστους.
Διψούσε όλα αυτά τα χρόνια να μελετήση, να πάη σε κάποια
αγρυπνία, αλλά δεν είχε χρόνο. Επειδή όμως ήταν
δικαιολογημένη, ο Θεός στο τέλος της έδωσε μαζεμένη την Χάρη
Του.
- Γέροντα,
μερικοί άνθρωποι, όταν αρρωσταίνουν, αποκτούν πολλές
παραξενιές.
- Ναι,
αυτό συμβαίνει, αλλά και οι υγιείς πρέπει να δικαιολογούν λίγο
την ανησυχία, την γκρίνια ή την ιδιοτροπία των αρρώστων, γιατί
αυτά είναι φυσικά στους αρρώστους. Ειδικά, όποιος δεν έχει
αρρωστήσει, δεν μπορεί να καταλάβη τον άρρωστο, γιατί δεν έχει
πονέσει και η καρδιά του είναι λίγο σκληρή.
Όσοι
υπηρετούν έναν άρρωστο, έναν κατάκοιτο, χρειάζεται πολύ να
προσέξουν να μην τον κάνουν να γογγύση. Μπορεί να τον
υπηρετούν για χρόνια, αν όμως μια φορά στο τέλος τον κάνουν να
γογγύση, τα χάνουν όλα. Είναι βαρύ να φύγη η ψυχή με γογγυσμό
από αυτόν τον κόσμο. Αλλά και εκείνους μετά ο πονηρός θα τους
βασανίζη, λεπταίνοντας δήθεν την συνείδησή τους.
- Γέροντα,
όταν υπηρετής έναν άρρωστο, δεν σε καταβάλλει μόνον η κούραση,
αλλά και η στεναχώρια, γιατί βλέπεις έναν δικό σου άνθρωπο
σιγά-σιγά να σβήνη.
- Ναι,
αλλά και ο Θεός όλους τους οικονομάει! Βλέπεις, όταν
αρρωσταίνη ένα μέλος από την οικογένεια, όλη η οικογένεια
πονάει. Και αν τυχόν είναι ο πατέρας και δεν μπορή να εργαστή,
ολόκληρη η οικογένεια και πονάει και δυστυχεί. Έχει την
αγωνία, «θα ζήση ο πατέρας, δεν θα ζήση;». Βασανίζεται αυτός,
βασανίζονται και οι άλλοι. Σβήνει αυτός, σβήνουν και οι γύρω
του. Και η μητέρα τότε πρέπει να δουλέψη περισσότερο. Να
φροντίση τα παιδιά, να πάη και στο νοσοκομείο, για να κοιτάξη
τον άρρωστο. Θέλω να πω, όταν κάποιος αρρωστήση από μια βαρειά
αρρώστια, και ο ίδιος υποφέρει, κουράζεται και θέλει να
πεθάνη, αλλά και οι δικοί του που τον υπηρετούν,
στεναχωριούνται, ταλαιπωρούνται και κουράζονται. Και όσο
περισσότερο δεμένοι και αγαπημένοι είναι, επιτρέπει στο τέλος
ο Θεός, και ο άρρωστος και αυτοί που τον υπηρετούν να
ταλαιπωρούνται πιο πολύ, να πονούν πιο πολύ, μέχρι να φθάσουν
να πουν: «ας τον πάρη ο Θεός, για να ξεκουρασθή» - αλλά για να
ξεκουρασθούν και αυτοί. Βλέπετε, όταν μια οικογένεια είναι
πολύ αγαπημένη, και οι γονείς πεθαίνουν στα καλά καθούμενα,
χωρίς να αρρωστήσουν, και δεν ταλαιπωρούνται ούτε αυτοί ούτε
τα παιδιά τους, γιατί χρειάσθηκε να τους υπηρετήσουν, ο πόνος
του χωρισμού για τα παιδιά είναι πολύ οδυνηρός.
- Γέροντα,
ο ψυχικός παράγων πόσο μπορεί να επηρεάση την σωματική υγεία;
- Όταν
κανείς είναι ψυχικά καλά, ο σωματικός πόνος ελαφρώνει. Όταν
δεν είναι καλά ψυχικά, η άσχημη ψυχική κατάσταση επιδεινώνει
την υγεία του. Πάρε έναν καρκινοπαθή που τον έχουν ξεγραμμένο
οι γιατροί. Αν πιστεύη στον Θεό και βρεθή σε μια χαρούμενη
πνευματική ατμόσφαιρα, μπορεί να ζήση περισσότερο, ενώ
διαφορετικά μπορεί να λειώση από την στεναχώρια του και να
σβήση μέσα σε λίγες εβδομάδες. Καμμιά φορά μπορεί κάποιος από
ιατρικής πλευράς να είναι υγιής, οι εξετάσεις να μη δείχνουν
τίποτε, αλλά, αν έχη κάτι που τον σακατεύει ψυχικά, τότε να
μην είναι πραγματικά καλά. Γιατί οι περισσότερες αρρώστιες από
την στεναχώρια ξεκινούν. Όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποιο
ευαίσθητο σημείο. Μια στεναχώρια άλλον θα τον χτυπήση στο
στομάχι, άλλον στο κεφάλι.
Το
καλύτερο φάρμακο για μια αρρώστια είναι η πνευματική χαρά,
γιατί σκορπάει την θεία Χάρη στην ψυχή. Η πνευματική χαρά έχει
την μεγαλύτερη ιαματική δύναμη για όλες τις αρρώστιες. Είναι η
θεϊκή αλοιφή που επουλώνει τις πληγές, ενώ η στενοχώρια τις
ερεθίζει.
Οι αρρώστιες βοηθούν τους ανθρώπους
- Τι θα πη, Γέροντα, «Καλό Παράδεισο»;
- Με το καλό να πας στον Παράδεισο.
- Μπορεί, Γέροντα, να εννοή: «Να πας στον καλό Παράδεισο»;
- Άκουσες εσύ ποτέ να μιλούν για κακό Παράδεισο; «Πάντως, για να πάη κανείς στον γλυκό Παράδεισο, πρέπει να φάη πολλά πικρά εδώ, να έχη το διαβατήριο των δοκιμασιών στο χέρι. Τι γίνεται στα νοσοκομεία! Τι δράματα! Τι πόνο έχει ο κόσμος! Πόσες μητέρες, οι καημένες, κάνουν επεμβάσεις, σκέφτονται τα παιδάκια τους και έχουν την αγωνία όλης της οικογένειας! Πόσοι οικογενειάρχες έχουν καρκίνο, κάνουν ακτινοβολίες και τι βάσανο έχουν! Να μην μπορούν να δουλέψουν, να πρέπη να πληρώσουν νοίκια, να έχουν ένα σωρό έξοδα! Εδώ άλλοι έχουν την υγεία τους και πάλι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα, πόσο μάλλον να μην έχη κανείς την υγεία του και να ζορίζεται να δουλέψη, για να ανταποκριθή λίγο στις υποχρεώσεις του! Πολύ με έχουν καταβάλει τα προβλήματα των ανθρώπων. Πόσα ακούω κάθε μέρα! Συνέχεια βάσανα, δυσκολίες!... Πίκρα όλη μέρα το στόμα και το βράδυ να πέφτω νηστικός λίγο να ξεκουραστώ. Νιώθω πολλή σωματική κούραση, αλλά και εσωτερική ξεκούραση.
- Γέροντα, πάντα ωφελεί η αρρώστια;
- Ναι, πάντα πολύ ωφελεί. Οι αρρώστιες βοηθούν τους ανθρώπους, να «εξιλεωθούν»[i], όταν δεν έχουν αρετές. Μεγάλο πράγμα η υγεία, αλλά και το καλό που προσφέρει η αρρώστια, η υγεία δεν μπορεί να το δώση! Πνευματικό καλό! Είναι πολύ μεγάλη ευεργεσία, πολύ μεγάλη! Καθαρίζει τον άνθρωπο από την αμαρτία, και μερικές φορές του εξασφαλίζει και μισθό. Η ψυχή του ανθρώπου είναι σαν το χρυσάφι και η αρρώστια είναι σαν τη φωτιά που την καθαρίζει. Βλέπεις, και ο Χριστός είπε στον Απόστολο Παύλο: «Η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται»[ii]. Όσο περισσότερο ταλαιπωρηθή με κάποια αρρώστια ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο εξαγνίζεται και αγιάζεται, αρκεί να κάνη υπομονή και να την δέχεται με χαρά.
Μερικές αρρώστιες θέλουν μόνο λίγη υπομονή, και τις επιτρέπει ο Θεός, για να πάρη ο άνθρωπος λίγο μισθό και να του αφαιρέση ο Θεός μερικά κουσούρια. Γιατί η σωματική αρρώστια βοηθάει στην θεραπεία της πνευματικής αρρώστιας. Την εξουδετερώνει με την ταπείνωση που φέρνει. Ο Θεός όλα τα αξιοποιεί για το καλό! Ό,τι επιτρέπει είναι για το πνευματικό μας συμφέρον. Ξέρει τι χρειάζεται ο καθένας μας και μας δίνει κάποια αρρώστια, είτε για να ανταμειφθούμε, είτε για να εξοφλήσουμε αμαρτίες.
Γεροντας Παϊσιος
Οι σταυροί των δοκιμασιών- Γεροντας Παϊσιος
Γέροντα, το σταυρουδάκι που μου δώσατε το φορώ συνέχεια και με βοηθάει στις
δυσκολίες.
- Να, τέτοια σταυρουδάκια είναι οι δικοί μας σταυροί, σαν αυτά που κρεμούμε στον
λαιμό μας και μας προστατεύουν στην ζωή μας. Τι νομίζεις, έχουμε μεγάλο σταυρό
εμείς; Μόνον ο Σταυρός του Χριστού μας ήταν πολύ βαρύς, γιατί ο Χριστός από
αγάπη προς εμάς τους ανθρώπους δεν θέλησε να χρησιμοποιήση για τον εαυτό Του την
θεϊκή Του δύναμη. Και στην συνέχεια σηκώνει το βάρος των σταυρών όλου του κόσμου
και μας ελαφρώνει από τους πόνους των δοκιμασιών με την θεία Του βοήθεια και με
την γλυκειά Του παρηγοριά.
Ο Καλός Θεός οικονομάει
για τον κάθε άνθρωπο έναν σταυρό ανάλογο με την αντοχή του, όχι για να βασανιστή,
αλλά για να ανεβή από τον σταυρό στον Ουρανό – γιατί στην ουσία ο σταυρός είναι
σκάλα προς τον Ουρανό. Αν καταλάβουμε τι θησαυρό αποταμιεύουμε από τον πόνο των
δοκιμασιών, δεν θα γογγύζουμε, αλλά θα δοξολογούμε τον Θεό σηκώνοντας το
σταυρουδάκι που μας χάρισε, οπότε και σε τούτη την ζωή θα χαιρόμαστε,
και στην άλλη θα έχουμε να λάβουμε και σύνταξη και «εφάπαξ». Ο Θεός μας έχει
εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον Ουρανό. Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξη από
μια δοκιμασία, δίνει αυτά τα κτήματα σε άλλους και τα χάνουμε. Ενώ, αν κάνουμε
υπομονή, θα μας δώση και τόκο.
Είναι μακάριος αυτός που
βασανίζεται εδώ, γιατί, όσο πιο πολύ παιδεύεται σ’ αυτήν την ζωή, τόσο
περισσότερο βοηθιέται για την άλλη, επειδή εξοφλά αμαρτίες. Οι σταυροί των
δοκιμασιών είναι ανώτεροι από τα «τάλαντα», από τα χαρίσματα, που μας δίνει ο
Θεός. Είναι μακάριος εκείνος που έχει όχι έναν σταυρό αλλά πέντε. Μια ταλαιπωρία
ή ένας θάνατος μαρτυρικός είναι και καθαρός μισθός. Γι’ αυτό σε κάθε δοκιμασία
να λέμε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, γιατί αυτό χρειαζόταν για την σωτηρία μου».
Γεροντας Παϊσιος
The Laws that Falsely Bind Us
Marcarius the Great says,
Do you feel that you are bound up by social norms? Do you find you schedule controlled by others? Are you driven by some external force to unending busyness? Do feel you have to dress in a certain way and adhere to certain social norms in your group? Is there a part of you that feels like you can't act the way you really want too? Do your Orthodox values and way of life seem to conflict with these other forces?
The children of this age have become like wheat poured into the sieve of this earth, and then scattered among the inconstant dreams of this world, in the presence of the unending turmoil of earthly cares, desires and maze of material concepts. Satan shakes the souls, and with the sieve, that is, the earthly cares, scatters the entire sinful human race. ...The more the wheat in the sieve is shaken about, turned over and cast up, the more the prince of darkness takes over all people with their earthly cares: he shakes them, agitates them and alarms them, forcing them to flee to vain thoughts, unclean desires, earthly and worldly bonds.... The prince of this world disturbs every soul which is not born from God, and he disturbs human ideas, which are like what constantly being shaken in the sieve leading everyone into uncertainty, and ensnaring them with worldly seductions, pleasures of the flesh, terrors and confusions." (Homily 5:1,2)Shaken in the Sieve of earthly cares, we must realize that the chains that seem to bind us are the very forces that are trying to keep you from a God pleasing life. Most of us find ourselves caught up in a life which is lived to satisfy the needs of a godless society that promotes a life based on pride and egoism. We want to be accepted according to others norms and values. The goals of others are impeding on our desire to live a life according to the Will of God. Even the so called good deeds are no more than acts done to satisfy social norms and our own egos.
Here is some advice from Saint Theophan the Recluse:
For you to shun everyone is, of course impossible; but refuse as much as possible to enter into this circle of worldly life. When it does pull you against your will, act as if you were not there; look, but do not see; listen but do not hear. Let what you see pass by your eyes, and what you hear pass by your ears. Outwardly behave like everyone else, be straightforward and sincere; but guard your heart from sympathies and attractions. The main thing is to guard your heart.This is our challenge: to live a live according to Orthodox values while acting in a world which is not based on these values. This requires a strong faith nourished by the Orthodox way of Life.
Source: The Spiritual Life p.39 - 44
Creation
Orthodox Christians believe that God is "the Creator of heaven and earth, and of all things visible and invisible". The world is not eternal; only God is eternal. He created the entire world out of nothing: "for he spoke, and it came to be; He commanded, and it stood forth" (Ps. 33,9).
Man cannot determine the manner in which the world came into being; for it is not an object of scientific examination, for it transcends man's "rational" ability (his logic). Man is part of created reality, he cannot become an "observer" of the manner in which he himself was created!
The world is not of the same nature with God; "by nature" it is entirely different. The world is not a creation from the essence of God, "light from light" but the fruit of God's volition and freedom; there is an insurmountable chasm separating God's essence from the essence of the created world.
God need not have created the world. The world, however, was pre-eternally in God's "thought". Thus the creation of the world does not mean a change in God's life. The world came into being according to God's plan and at a time which pre-eternally existed in God's will.
Before making visible creation, God created the spiritual world, i.e. the angels: "When the stars were created, all my angels with a loud voice praised me", says God to Job (Job 38,7). Neither angels nor men existed pre-eternally. Angels are spiritual persons. They were created in time and are limited by space; the swiftness, however, of the angelic nature allows them to act everywhere; only God is not limited by space.
Also, the angels, like men, were created mutable, but through God's grace and their own disposition, they became firm and unshakable in virtue and remain faithful in their original mission: to glorify God and to minister unto man's salvation (Isaiah, 6,3; Luke 2,14; Hebr. 1,14).
Man was from the beginning created as body and soul; man's soul did not pre-exist. Holy Scripture states: "And God created man, taking earth from the ground and breathed into his face the spirit of life, and man became a living being" (Gen. 2,7).
Underlining the distinction between the Creator and the creatures, the Orthodox Christian does not make an idol of nature or of himself. He does not hope that in "identifying" with nature, he will broaden his existence; he does not seek out certain apocryphal transcendental powers within nature, believing that by "activating" them he will solve the problems he faces. His hope has reference to God the Creator, for He has created us from the beginning "according to His image" with a purpose to achieve the "according to the Image" (Gen. 1,26); he does not refer to the created world or to his own self. The meaning of life is to be found in achieving the "according to the likeness", our Archetype, which is outside our own essence and not "within us".
All that exists was created by God "very good"; "And God saw everything that He had made, and behold, it was very good" (Gen. 1,31). The Orthodox Christian therefore evaluates all of material creation positively.
All things are the fruit of God's love, all things are sanctified in the Orthodox Church: not only man's soul, but his body as well, and all of material creation: all things contain within them the "seed" of perfection and are foreordained to life, free from corruption and death.
Ο σκοπός μας δεν είναι να καταδικάζουμε το κακό, αλλά να το διορθώνουμε
Ο σκοπός
μας δεν είναι να καταδικάζουμε το κακό, αλλά να το διορθώνουμε. Με την
καταδίκη ο άνθρωπος μπορεί να χαθεί, με την κατανόηση και βοήθεια θα
σωθεί.
Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις.
Όταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω μόνο με τη σκέψη, χαλάς την πνευματική ατμόσφαιρα.
Εμποδίζεις το Αγιο Πνεύμα να ενεργήσει και επιτρέπεις στο διάβολο να μεγαλώσει το κακό.
Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισμό.
Γέροντας Πορφύριος
Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις.
Όταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω μόνο με τη σκέψη, χαλάς την πνευματική ατμόσφαιρα.
Εμποδίζεις το Αγιο Πνεύμα να ενεργήσει και επιτρέπεις στο διάβολο να μεγαλώσει το κακό.
Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισμό.
Γέροντας Πορφύριος
Πως πρέπει να γίνεται η ελεημοσύνη; Τί ωφελεί να συμπάσχουμε;
Εάν θέλεις να δώσεις κάτι σε αυτόν που έχει ανάγκη, δώσε το με όμορφο πρόσωπο, και με λόγια καλά να παρηγορείς την θλίψη του· και αν πράξεις έτσι, νικάει η ομορφιά του προσώπου σου, αυτό που δίνεις, στην καρδία του, περισσότερο την ανάγκη του σώματος του· την ημέρα που θα ανοίξεις το στόμα σου να κατηγορήσεις κάποιον, θεώρησε τον εαυτό σου νεκρό εκείνη την ημέρα, και όλα σου τα έργα μάταια, και αν ακόμη σου φαίνεται, ότι ειλικρινά και προς οικοδομή σε παρακίνησε ο λογισμός σου να μιλήσεις· γιατί ποια η ανάγκη να καταστρέψει κάποιος το σπίτι του, και να διορθώσει το σπίτι του φίλου του;
Την ημέρα που θα λυπηθείς για κάποιον άνθρωπο, ο οποίος ασθενεί ψυχικά ή σωματικά, εκείνη την ημέρα θεώρησε τον εαυτό σου μάρτυρα, και ότι έπαθες για τον Χριστό, και αξιώθηκες την ομολογία Του.
Καθότι και ο Χριστός για τους αμαρτωλούς πέθανε και όχι για τους δίκαιους. Σκέψου πόσο μεγάλη είναι αυτή αρετή· στ' αλήθεια μεγάλη αρετή είναι να λυπάται κάποιος για τους κακούς, και να ευεργετεί τους αμαρτωλούς περισσότερο παρά τους δίκαιους· αυτό ο απόστολος Παύλος το αναφέρει ως άξιο θαυμασμού· εάν σε όλα σου τα έργα μπορέσεις να έχεις την συνείδησή σου καθαρή, μην φροντίσεις να εκτελέσεις άλλη αρετή.
Σε όλα σου τα έργα ας προηγηθεί η σωφροσύνη του σώματος σου και η καθαρότητα της συνείδησής σου· διότι χωρίς αυτά τα δύο κάθε άλλη αρετή θεωρείται μάταια για τον Θεό.
Να γνωρίζεις ότι κάθε έργο που κάνεις χωρίς σκέψη και εξέταση υπάρχει μάταιο· καθώς ο Θεός υπολογίζει την αρετή με την διάκριση και όχι με την αδιάκριτη ενέργεια.
ΑΓ. ΙΣΑΑΚ ΣΥΡΟΥ
Οταν ο άνθρωπος ταπεινωθεί,θα έρθει οπωσδήποτε η Χάρις του Θεού
- Σκοπός είναι να καταλάβης την υπερηφάνεια πρίν πέσης.΄Οταν σου λέη κάποιος ότι έκανες κάτι καλό,να μην αισθάνεσαι ικανοποίηση.Να μην πιάνη,να μην κολλάη επάνω σου ο έπαινος.
- Τι θα με βοηθούσε σ΄αυτό ;
- Το να γνωρίσης τον εαυτό σου.Αν ο άνθρωπος γνωρίσει τον εαυτό του,τελείωσε.Οι έπαινοι είναι μετά ξένα σώματα΄δεν κολλάνε επάνω του.΄
Οταν λ.χ. ένας ξέρη ότι είναι γύφτος,δεν μπορεί να του κολλήση ο λογισμός ότι είναι βασιλιάς.Κι εσύ,αν νομίζης ότι είσαι πριγκίπισσα,θα είσαι λειψή.
- ΄Αν είμαι έτοιμη εκ των προτέρων να μην δέχωμαι τον έπαινο,αυτό θα με βοηθούσε;
- Αυτό φυσικά πρέπει να γίνεται,αλλά άλλοτε θα είσαι έτοιμη άλλοτε όχι.Σκοπός είναι να γνωρίσης τον εαυτό σου.
Αν δεν γνωρίση κανείς τον παλαιό του άνθρωπο,δεν ταπεινώνεται και δεν μπορεί να γίνη η πνευματική διάσπαση του ατόμου του,για να μπη στην πνευματική τροχιά,και παραμένει στην κοσμική τροχιά.
- Μπορεί,Γέροντα, να γνωρίζω τον εαυτό μου λανθασμένα ;
- Μα δεν μιλάμε για λανθασμένη κατάσταση.Αυτός που γνωρίζει σωστά τον εαυτό του έχει ταπείνωση.Και όταν ο άνθρωπος ταπεινωθή,θα έρθη οπωσδήποτε η Χάρις του Θεού.-
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΊΣΙΟΥ
Subscribe to:
Posts (Atom)