Αφιέρωμα στον Γέροντα Ιωσήφ Βατοπεδίου - Tribute to Elder Joseph Vatopedi

Ὁ γέροντας Παΐσιος γιά τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί τίς «Παρελάσεις Ὑπερηφάνειας»

«Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται» Παροιμ. 3,34

Του θεολόγου, Β. Χαραλάμπους
«Οι άνθρωποι σήμερα υπερηφανεύονται για τα πάθη τους», έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος. Λόγος αγωνίας του μεγάλου αυτού Γέροντος, και σε όσους με απαράδεκτο τρόπο επιδεικνύουν την «επηρμένην οφρύν» των, εμμένοντας στην αμετανόητη υπερηφάνεια για το ομοφυλοφιλικό πάθος. Είναι πολύ μεγάλη κατάντια, να «υπερφρονούν» για τούτα τα «πάθη ατιμίας».


Πρόσφατα γίναμε μάρτυρες απαράδεκτων «φεστιβάλ» «Pride Festivals», όπου με αναίσχυντο τρόπο διεφημίζετο η ομοφυλοφιλία και τα λοιπά πάθη απωλείας. Γιατί δεν ερυθριούν για την ατιμία; Γιατί δεν αισχύνονται για το κολάσιμο πάθος; Προς τι η τόση υπερηφάνεια; Ο Απόστολος Πάυλος λέγει «ότι εν ταις εσχάταις ημέραις ενστήσονται καιροί χαλεποί· έσονται γαρ οι άνθρωποι φίλαυτοι,…αλάζονες υπερήφανοι,…ανόσιοι» Β΄ Τιμ. 3,1-2
Tα λόγια του Αποστόλου Παύλου, στην Προς Τιμόθεον Επιστολή «αρσενοκοίταις…και ει τι έτερον τη υγιαινούση διδασκαλία αντίκειται» (Α΄Τιμ. 1,10), ξεκάθαρα αναφέρονται στο γεγονός, ότι τα «πάθη ατιμίας» εν τέλει αντιστρατεύονται την αληθινή διδασκαλία του Χριστού. 

Να υπενθυμίσομε και τα λόγια του από την Προς Ρωμαίους Επιστολή «Δια τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας. Αι τε γαρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν » Ρωμ. 1,26.
 

Να πούμε ότι, δεν έχει κανείς το δικαίωμα να κατακρίνει τον συνάνθρωπό του, για οποιοδήποτε πάθος. Η κατάκριση φανερώνει υπερηφάνεια και πως θα βοηθήσεις στον τερματισμό τούτης της αλλόκοτης υπερηφάνειας που διαφημίζεται από την Οργάνωση ΛΟΑΤ (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφισεξουαλικοί, Τρανσέξουαλ); Όμως δεν πρόκειται περί καταδίκης ή κατακρίσεως των συνανθρώπων μας, που ταλαιπωρούνται από τούτη την «αλλόκοτον λύσσαν» κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, αλλά για την καταδίκη του ομοφυλοφιλικού πάθους. Τέτοιες καταστάσεις αντιμετωπίζονται με διάκριση και χωρίς τη παραμικρό ίχνος κατάκρισης.
 

Γιατί αν όντως το κάρφος βλέπει κάποιος, στον οφθαλμό του αδελφού του, με σκληροκαρδία και διάθεση κατακρίσεως, ίσως ο Θεός επιτρέψει να δει την δοκό, στο δικό του οφθαλμό. Δεν πρόκειται για «το κάρφος όμως, το εν τω οφθαλμώ» των συνανθρώπων μας, αλλά για το «υπερφρονείν», από μέρους των ομοφυλοφίλων, για τούτα τα κολάσιμα πάθη.
 
«Οι άνθρωποι σήμερα υπερηφανεύονται για τα πάθη τους», έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος. Σε ερώτηση κάποτε του δημοσιογράφου-συγγραφέα Τάσου Μιχαλά, στον Γέροντα Παΐσιο, «αν έχουν και οι μοναχοί πάθη», ο Γέροντας απάντησε: «Πολλά. Αλλά ο μοναχός δεν καμαρώνει για τα πάθη του, αλλά αγωνίζεται να τα ξεριζώσει. Ο μοναχός συνεχώς πολεμάει τα πάθη του, κλαίει για τα πάθη του, ασκείται και πολλές φορές τα νεκρώνει»
 
Σε ερώτηση πάλι του ιδίου δημοσιογράφου, στον Γέροντα Παΐσιο, «αν οι λαϊκοί καυχόνται για τα πάθη τους», ο Γέροντας απάντησε: «Ναι, αυτό γίνεται καμιά φορά. Θυμάμαι όταν ήμουν στον κόσμο, πολλοί συνομήλικοί μου αμάρταναν με γυναίκες κι έπειτα διηγούνταν τις εμπειρίες τους γελώντας. Θεωρούσαν επιτυχία την αμαρτία. Και μου λένε ότι στην τηλεόραση βλέπεις συχνά ανθρώπους που μιλούν για τα πάθη τους»*.
Μακριά από δικαιικές τοποθετήσεις, η Εκκλησία μας προτάσσει την ελπίδα του Σταυρού και της Ανάστασης. Οι Άγιοι μας διδάσκουν τη σωτήριο μετάνοια. «Η μετάνοια, η εξομολόγηση κόβει το δικαίωμα του διαβόλου», έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος.
 
Καταληκτικά ας παραθέσομε τους λόγους του Γέροντος Παϊσίου για τη Θεία παρηγορία, που φέρνει η σωτηριώδης μετάνοια. «Όσο περισσότερο υποφέρει ο άνθρωπος και λυπάται για την αμαρτωλότητά του ή για την αχαριστία του προς τον Θεό και κλαίει φιλότιμα που λύπησε με τις αμαρτίες του τον Θεό Πατέρα του, τόσο περισσότερο τον ανταμείβει με θεία αγαλλίαση και τον γλυκαίνει εσωτερικά. Αυτή η λύπη έχει μεν πόνο, αλλά έχει και ελπίδα και παρηγοριά. Όποιος όμως θέλει τη θεία παρηγοριά, δεν πρέπει να ζητάει παρηγοριά. Πρέπει να νοιώσει το σφάλμα του, να μετανοιώσει και τότε θα έρθει από μόνης της η θεία παρηγοριά».
*Από το βιβλίο του Τάσου Μιχαλά «Τέσσερις ώρες με τον π. Παΐσιο»



http://agiameteora.net/

Elder Athanasios Mitilinaios

Elder Athanasios Mitilinaios was born in 1927 in Kifisia, a suburb of Athens,Greece. His father, George was from Mitilini and his mother, Efrosini from Samos. What his parents lacked in formal education they made up in spiritual wisdom and piety, richly bequeathed to Athanasios and his sister Grammatiki.
 

He was drawn to a life of deep piety even before his adolescent years by the holiness and compunctionate liturgies of his childhood spiritual father and confessor, priest-monk Athanasios Hamakiotis. Athanasios studied the Scriptures from a very young age, held Bible studies in his neighborhood and in the adolescent correctional institution of Averof. He completed the requirements for two radio-electronics technical schools in Athens while serving in the Greek
air force.
 

In 1960, when his parish priest-monk, Iakovos Schizas, was elected Metropolitan of Larisa, Athanasios was asked to join the holy priesthood and assist Metropolitan Iakovos in his ministry. After much prayer and with the blessing of his father, Athanasios was tonsured as a monk by the Metropolitan and was subsequently ordained into the priesthood. His first love, however, was
sowing the divine word. He quickly established catechetical classes for all age groups in cities and in the country, in churches and in army barracks. 

For ten years, he cultivated the entire county of Larisa, planting and weeding, confessing, praying, liturgizing, nourishing and serving the people of God. In November 1970, he gave into the holy desire of his closest disciples to become their Geronda [Elder], and re-established the abandoned holy monastery of Komnineiou in Stomion, a village thirty miles east of Larisa, overlooking the
Aegean coastline. Even after his enthronement as abbot, he did not abandon his flock in Larisa, but continued to travel to the city Sunday afternoons and Mondays. This rigorous schedule (5-7 lectures per week) along with sleepless nights for over forty years undermined the health of the Elder.
 

His gift of preaching was such that scores of laity, professionals, and intellectuals would drive from Athens, Thessaloniki and nearby cities to be
nourished by his pure spiritual milk (Peter 1:3). Dozens of tape recorders and video cameras recorded over 4,000 homilies, imbued with the Elder’s patristic, ecclesiastical, spiritual, and Orthodox phronema (mind-set). Yet, this is only a
fraction of his work since most of the Elder’s homilies were never recorded. His recorded homilies were aired, and continue to be aired, by radio stations in Greece and abroad.
 

Many monks of Mount Athos were elated by the Elder’s great gift and continue to give the recorded talks to pilgrims who visit there, initially via
audiotape, then cd, and now dvd and mp3’s. Recent spiritual giants such as Elder Paisios of the Holy Mountain and Abbess Makrina of Volos also perceived the greatness of the Elder’s gifts. The Hagiorite intellectual monk, publisher, and writer Theoklitos Dionysiatis said of Elder Athanasios, “In our days, God has given us a man with the gift of the interpretation of Scripture.” Today the
spiritual fruit of the Elder nourishes monastics and laity around the world.
 

On May 23, 2006, at the age of 79, and after a long trial with his failing health, Elder Athanasios entered life eternal. We ask for his intercessions and his blessing upon the work which we are presenting and we pray that one day we will all be together in the Kingdom of Heaven.