Just as each man enjoys the perceptible sun, depending on the purity and receptivity of his power of sight, and just as illumination from one lamp varies in a house, although the light is not divided into many lights, so in the future age all the righteous will abide indivisibly in one realm, but each, according to his own capacity, is illumined by one noetic Sun, and, according to his worthiness, attracts joy and gladness to himself, even though from one air, from one place, throne, sight and image. And no one sees the measure of his friend, both higher and lower, lest, if he see the superior grace of his friend and his own deprivation, this be a cause of sorrow and grief for him. There, each, according to the grace given to him, is glad inwardly in his measure. Outside them all is one sight and realm and besides these two degrees, I understand just one realm on high and another below, in the midst of them is variety in a diversity of gifts.
Saint Isaac the Syrian
- Γέροντα, γιατί ο Μωυσής για ένα παραμικρό σφάλμα στερήθηκε την Γη της Επαγγελίας;
- Δεν ήταν παραμικρό σφάλμα∙ ήταν δυσπιστία. Ο Θεός είχε περάσει τους Ισραηλίτες από την Ερυθρά Θάλασσα, τους είχε βγάλει νερό στο Σινά, τους έτρεφε με το μάννα, τόσα θαυμαστά γεγονότα τους είχε δείξει και αυτοί, όταν τους έλειψε πάλι το νερό, γόγγυσαν. Και ο Μωυσής, όταν του είπε ο Θεός να χτυπήση τον βράχο, για να βγη νερό, δυσπίστησε. «Μήπως μπορεί να βγη απ’ αυτόν τον βράχο νερό;», είπε. Γι’ αυτό μετά ο Θεός του έβαλε εκείνον τον κανόνα: «Για τιμωρία ,του είπε, μόνον από μακριά θα δη την Γη της Επαγγελίας». Αν ο Θεός δεν τους είχε βγάλει κι άλλη φορά νερό με θαυμαστό τρόπο, θα είχε ο Μωυσής κάποια ελαφρυντικά∙ τώρα όμως ήταν αδικαιολόγητος για την δυσπιστία του, γι’ αυτό ο Θεός δεν επέτρεψε να μπη στην Γη της Επαγγελίας.
- Γέροντα, νομίζω ότι μόνο με τη δική μου προσπάθεια θα διορθωθώ και γι’ αυτό δεν προχωράω.
- Τι μπορείς να κάνης εσύ μόνη σου; Όσο είναι κανείς γαντζωμένος στον εαυτό του, εμποδίζει το έλεος του Θεού και μένει πίσω, δεν προχωράει. Εάν είχες λίγη πίστη, θα άλλαζαν σχεδόν όλα και, αν είχες και λίγη ταπείνωση, θα είχες Χάρη Θεού. Όλα οφείλονται στο ότι χωλαίνεις στην πίστη και στην ταπείνωση. Έτσι, «δένεται» ο Θεός και δεν μπορεί να σε βοηθήση, γιατί σέβεται το αυτεξούσιο. Να ζητάς πίστη από τον Χριστό- «πρόσθες ημίν πίστιν»- και να καλλιεργής την ταπείνωση. Γιατί, ακόμα και όταν πιστεύη κανείς, αν έχω υπερηφάνεια, πάλι δεν ενεργεί η πίστη.
Είδατε ο εκατόνταρχος, που αναφέρει το Ευαγγέλιο; Δεν είχε καθόλου υπερήφανο λογισμό, αλλά και τι πίστη είχε! «Δεν είμαι άξιος ,είπε στον Χριστό, να μπης στο σπίτι μου∙ πες μόνον έναν λόγο και θα γίνη καλά ο δούλος μου», και δεν Τον άφησε να πλησιάση στο σπίτι του. Γι’ αυτό ο Χριστός είπε: «Ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον».
Γέροντας Παΐσιος
When the evil spirit of sorrow seizes the soul, then, by filling it with bitterness and unpleasantness, it does not allow it to pray with necessary diligence; it disrupts the attention necessary for reading spiritual writings, deprives it of humility and good nature in the treatment of others and breeds aversion to any discussion. For the sorrowful soul, by becoming as if insane and frenzied, can neither accept kind advice calmly, nor answer posed questions meekly. It runs from people as if from the perpetrators of its embarrassment, not understanding that the reason for its illness — is within it. Sorrow is the worm of the heart, gnawing at the mother that bore it.
He who has conquered passions has also defeated sorrow. But one overcome by passions will not avoid the shackles of sorrow. As an ill person can be identified by the color of his face, so is one overcome by passions distinguished by sorrow.
It is impossible for one who loves the world not to feel sorrow. But he who despises the world is always cheerful. As fire purifies gold, so sorrow in God -- penitence -- purifies the sinful heart.
St. Seraphim of Sarov
