Tuesday, December 18, 2012

Humility is the cloak of the Godhead ( Elder Ephraim of Arizona )



We have arrived at Holy Week and the Passion of our Lord. His life-giving
Passion began at Bethany, from the village of Martha and Mary. This is where He
set out with the little donkey and His disciples in order to make His entrance into
Jerusalem. We witness Him Who sits upon a throne of glory simultaneously
sitting upon a throne of humility. This is what our Lord wanted to teach us by
mounting this humble animal: humility.
With His humility our Christ prompted everyone down here on the earth—
even the small children—to sing praises: “Hosanna to the Son of David! Blessed
is He who comes in the name of the Lord!” (Mt. 21:9). With His humble entrance
before the multitudes of people, He moved and shook up all of Jerusalem. “Who
is this person?” exclaimed everyone who was  unaware [of what was taking
place]. All the people raced to cut branches from palm and bay trees in order to
lay them down before His path.
Yet,  take a look at  how  the  things  of  this  world  change  so quickly.  On
Sunday the crowds were crying out, “Hosanna to the son of David! Blessed is He
who comes,”  as  well as  many  other  things;  four-five days later, however,  they
shouted, “Away with Him, away with Him! Crucify Him!” (Jn. 19:15). This is how
things are on the earth. Nothing is stable. One moment the world exalts a person
and the next moment it degrades him. Man is unstable; his works are unstable;
his thoughts are unstable; everything in his life is unstable.
The humility of our Christ is truly remarkable! It is awesome! We witness
the God-man humbly and unpretentiously seated upon a young donkey. His holy
example is such a beautiful lesson for us. As we proceed  through  the  mostsacred week of His Passion, His supreme humility  becomes  even more
pronounced. We see Him enduring tortures, ridicule, and slaps. We watch Him
suffering the hardship of imprisonment, lifting the Cross, and eventually falling to
His knees from the weight of the Cross. Who can fathom that God on earth was
slapped by a human hand made of clay, by the hand of the creature whom He
fashioned with such beauty, perfection, and  wisdom!  This  person  whom  He
[initially] created as “a god by grace” upon the earth afterward raised his hand
and hit God! If our child were to hit us, we would rise up and protest, “How you
dare hit me? Your mother, your father…?” But what is a mother or a father when
compared to God on the earth? They are just fellow human beings made of clay.
This is where the beauty of Christ lies: His humility! If He were not humble,
He would not be God. He is not a dictator; He is not a ruler; He is not haughty.
His glory is His humility.





—by Elder Ephraim of Arizona—

“What goes into the mouth…”

















Even though fasting is clearly documented in the Holy Scriptures,
some people still challenge this commandment of God. Often times  the
words of our Lord “not what goes into the mouth, but what comes out
defiles man” are misused to claim that neither does God require us to fast,
nor is it a sin if someone chooses not to fast. Let us examine this Gospel
verse to see what exactly is recorded.


The scribes and Pharisees once asked our Lord:  “Why do Your
disciples transgress the tradition of the elders? For they do not wash their
hands when they eat bread” (Mt. 15:2).
This question evidently refers to why Christ’s disciples did not wash
their hands  before  eating.  It makes no mention of  fasting.  Thus  Christ
responded: “Hear and understand: not what goes into the mouth defiles a
man, but what comes out of the mouth, this defiles a man” (Mt. 15:11).


That is to say, even if the food or our hands are not perfectly clean and we
consume foreign particles, this will not render us sinful before God. Why?
Because “whatever enters the mouth goes into the stomach and is
eliminated.”


Evil desires, however, which are contrary to the law of God, which
originate from within man, and which man externalizes, are what render
man sinful before God.  “For out of the heart proceed evil thoughts,
murders, adulteries, fornications, thefts, false witness, blasphemies. These
are the  things that  defile  a  man. But  to eat with unwashed hands,”
underlines the Lord, “does not defile a man” (Mt. 15:18-19).
It is thus evident that  Christ’s statement that “what goes into the
mouth does not defile man” is in no way related to nor negates the
commandment of fasting.

Kι έτσι καθαρά ύψωνέ τα χέρια σου σε προσευχή ( Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος )





Πριν υψώσουμε, λοιπόν, ικετευτικά τα χέρια μας στον ουρανό, ας βάλουμε αρχή μετάνοιας. Άλλωστε, επειδή με τα χέρια εκτελούμε πολλές πονηρές πράξεις, γι' αυτό ακριβώς έχει καθιερωθεί να τα υψώνουμε, όταν προσευχόμαστε, ώστε η υπηρεσία που προσφέρουν για την προσευχή, να τα εμποδίζει από την κακία και να τ' απομακρύνει από την αμαρτία.

Έτσι θα θυμάσαι, δηλαδή, όταν πρόκειται ν' αρπάξεις κάτι ή να χτυπήσεις κάποιον, ότι αυτά τα χέρια θα τα υψώσεις στο Θεό ως συνηγόρους σου και ότι μ' αυτά θα Του προσφέρεις την πνευματική θυσία της προσευχής.

Γι' αυτό μην τα μολύνεις, μην τα ντροπιάζεις, μην τα κάνεις ανάξια εμφανίσεως στο Θεό, με την τέλεση οποιασδήποτε ανομίας. Καθάριζέ τα με την ελεημοσύνη, με τη φιλανθρωπία, με την καλοσύνη, κι έτσι καθαρά ύψωνέ τα σε προσευχή.

Αν δεν προσεύχεσαι ποτέ με χέρια λασπωμένα, πολύ περισσότερο μην το κάνεις με χέρια λερωμένα από την αμαρτία. Γιατί κακό δεν είναι το να υψώνεις χέρια άπλυτα προς τον Κύριο· το να υψώνεις, όμως, χέρια καταμολυσμένα από αναρίθμητα αμαρτήματα, αυτό είναι φοβερό και προκαλεί την οργή του Θεού.

Αλλά μόνο έτσι παροργίζουμε τον Πατέρα μας; Με πόσους τρόπους, αλήθεια, αμαρτάνουμε, ακόμα και μέσα στην εκκλησία, την ώρα της λατρείας!

Αναπολόγητοι θα είμαστε, αν ο Θεός λογαριάσει τους αισχρούς λογισμούς που έχουμε στο νου μας, τις πονηρές επιθυμίες που έχουμε στην καρδιά μας, τις κατακρίσεις που ξεστομίζουμε καθημερινά για τον πλησίον μας, τα ψεύδη και τις συκοφαντίες, τις πανουργίες και τις δολοπλοκίες, τις κακότητες και τις αδικίες μας.

Λύπη μας προξενεί η προκοπή των άλλων, ακόμα και των φίλων μας. Ευχαρίστηση δοκιμάζουμε, όταν ο συνάνθρωπός μας υποφέρει, θεωρώντας τη συμφορά εκείνου ως παρηγοριά για τη δική μας δυστυχία.

Ασύνετα ζητάμε από το Θεό πράγματα φθαρτά κι ανώφελα, πράγματα που Εκείνος πρόσταξε να τα περιφρονούμε. Αθεόφοβα καταριόμαστε τους αδελφούς μας, ενώ έχουμε εντολή να δίνουμε ευχές και στους εχθρούς μας.

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Αν ένας άνθρωπος φύγει από τις εντολές του Θεού, τον πολεμούν μετά τα πάθη ( ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ )




Αν ένας άνθρωπος λοξοδρομήσει από τις εντολές του Θεού, τον πολεμούν μετά τα πάθη. Και αν αφήση κανείς τα πάθη να τον πολεμούν, δεν χρειάζεται διάβολος να τον πολεμήση. Και τα δαιμόνια έχουν "ειδικότητα".
Χτυπούν τον άνθρωπο τάκ-τάκ, να του βρουν την πάθηση, την αδυναμία, για να τον πολεμήσουν. Θέλει προσοχή, να κλείνουμε τις πόρτες και τα παράθυρα -τις αισθήσεις-, να μην ανοίγουμε χαραμάδες στον πειρασμό και μπαίνη από εκεί ο εχθρός.
Εκεί είναι τα αδύνατα σημεία. Εάν αφήσης έστω και μία σχισμή ανοιχτή, μπορεί να μπή και να σου κάνη ζημιά. Ο διάβολος μπαίνει στον άνθρωπο, όταν υπάρχει λάσπη στην καρδιά του ανθρώπου, δεν πλησιάζει στο καθαρό πλάσμα του Θεού. Άμα ξελασπωθή η καρδιά, φεύγει ο εχθρός και έρχεται πάλι ο Χριστός.
Όπως το γουρούνι, όταν δεν βρει λάσπη, γουγουλίζει και φεύγει, έτσι και ο διάβολος δεν πλησιάζει στην καρδιά που δεν έχει βούρκο.
Τι δουλειά έχει σε καρδιά καθαρή και ταπεινή; Εάν λοιπόν δούμε ότι το σπίτι μας -η καρδιά μας- είναι παλιόσπιτο και κατοικεί ο εχθρός, πρέπει αμέσως να το γκρεμίσουμε, για να φύγη και ο κακός ενοικιαστής μας, δηλαδή το ταγκαλάκι. Γιατί, όταν η αμαρτία χρονίση στον άνθρωπο, ο διάβολος, φυσικά, αποκτάει περισσότερα δικαιώματα".

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

Πόσο βλάπτει ο θυμός και ποιά είναι τα αίτια που τον προκαλούν;( Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός )

 
«Oργή δικαιοσύνην Θεού ου κατεργάζεται» (Ιακ. 1,20). Έτσι χαρακτηρίζει ο απόστολος Ιάκωβος την ολεθριότητα του θυμού. Και οι προφήτες μας αναφέρουν: «ανήρ θυμώδης ουκ ευσχήμων» (Παρ. 11,25) και «εταράχθη από θυμού ο οφθαλμός μου» (Ψαλμ. 6,8). Και οι θεόπνευστοί μας Πατέρες τονίζουν με έμφαση: «ανήρ θυμώδης κάν νεκρόν εγείρει ουκ έστιν ευπρόσδεκτος».

Αν ο δημιουργός, συνοχέας και κύριος του σύμπαντος, είναι πράος και ταπεινός, φαντασθείτε το αποκορύφωμα της διαστροφής και παραμορφώσεως: το μόριο της κτίσεως ο άνθρωπος, να είναι σκεύος του θυμού, τί άλλο είναι ο θυμός παρά η θέση του παραλόγου, ο τόπος του ολέθρου, η μερίδα και η φύση του διαβόλου, αυτή η ίδια η απώλεια σε αντίθεση με το Θεό, που είναι παναγάπη!

Τα αίτια, που προκαλούν το πάθος του θυμού, είναι ποικίλα, αλλά συγγενικά και αλληλοεξαρτώμενα, αφού τα συνδέει η ιδιοτέλεια, το συμφέρον και γενικά η φιλαυτία. Όπου επικρατήσει ο ολέθριος ατομισμός δεν απουσιάζει και η σκιά του, που είναι ο θυμός!


Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...