Πριν
υψώσουμε, λοιπόν, ικετευτικά τα χέρια μας στον ουρανό, ας βάλουμε αρχή
μετάνοιας. Άλλωστε, επειδή με τα χέρια εκτελούμε πολλές πονηρές πράξεις,
γι' αυτό ακριβώς έχει καθιερωθεί να τα υψώνουμε, όταν προσευχόμαστε,
ώστε η υπηρεσία που προσφέρουν για την προσευχή, να τα εμποδίζει από την
κακία και να τ' απομακρύνει από την αμαρτία.
Έτσι θα
θυμάσαι, δηλαδή, όταν πρόκειται ν' αρπάξεις κάτι ή να χτυπήσεις κάποιον,
ότι αυτά τα χέρια θα τα υψώσεις στο Θεό ως συνηγόρους σου και ότι μ'
αυτά θα Του προσφέρεις την πνευματική θυσία της προσευχής.
Γι' αυτό
μην τα μολύνεις, μην τα ντροπιάζεις, μην τα κάνεις ανάξια εμφανίσεως στο
Θεό, με την τέλεση οποιασδήποτε ανομίας. Καθάριζέ τα με την ελεημοσύνη,
με τη φιλανθρωπία, με την καλοσύνη, κι έτσι καθαρά ύψωνέ τα σε
προσευχή.
Αν δεν
προσεύχεσαι ποτέ με χέρια λασπωμένα, πολύ περισσότερο μην το κάνεις με
χέρια λερωμένα από την αμαρτία. Γιατί κακό δεν είναι το να υψώνεις χέρια
άπλυτα προς τον Κύριο· το να υψώνεις, όμως, χέρια καταμολυσμένα από
αναρίθμητα αμαρτήματα, αυτό είναι φοβερό και προκαλεί την οργή του Θεού.
Αλλά μόνο
έτσι παροργίζουμε τον Πατέρα μας; Με πόσους τρόπους, αλήθεια,
αμαρτάνουμε, ακόμα και μέσα στην εκκλησία, την ώρα της λατρείας!
Αναπολόγητοι
θα είμαστε, αν ο Θεός λογαριάσει τους αισχρούς λογισμούς που έχουμε στο
νου μας, τις πονηρές επιθυμίες που έχουμε στην καρδιά μας, τις
κατακρίσεις που ξεστομίζουμε καθημερινά για τον πλησίον μας, τα ψεύδη
και τις συκοφαντίες, τις πανουργίες και τις δολοπλοκίες, τις κακότητες
και τις αδικίες μας.
Λύπη μας
προξενεί η προκοπή των άλλων, ακόμα και των φίλων μας. Ευχαρίστηση
δοκιμάζουμε, όταν ο συνάνθρωπός μας υποφέρει, θεωρώντας τη συμφορά
εκείνου ως παρηγοριά για τη δική μας δυστυχία.
Ασύνετα
ζητάμε από το Θεό πράγματα φθαρτά κι ανώφελα, πράγματα που Εκείνος
πρόσταξε να τα περιφρονούμε. Αθεόφοβα καταριόμαστε τους αδελφούς μας,
ενώ έχουμε εντολή να δίνουμε ευχές και στους εχθρούς μας.
