Οι δια βίου αποφάσεις

Πολλές φορές στην ζωή μας παίρνουμε αποφάσεις να διορθωθούμε, αλλά τις παίρνουμε με «μισή καρδιά». Θέλουμε να δοκιμάσουμε για κάποιο διάστημα και μετά να επανέλθουμε στις συνήθειές μας. Όχι ! αυτό δεν λυτρώνει την ψυχή, δεν την μεταμορφώνει, δεν μας δίνει αίσθηση αιωνιότητος. Αυτό δίνει μέσα μας με σαφήνεια την έννοια της παροδικότητας και υπ’ αυτή την έννοια ο χρόνος γίνεται σκλαβιά. Ελευθερία είναι η αιωνιότητα.

Ας αναφέρουμε ένα απλό παράδειγμα : το κάπνισμα. Αποφασίζουμε να το κόψουμε για δύο τρεις μέρες. Έστω ότι το καταφέρνουμε. Την τέταρτη μέρα όμως χρησιμοποιούμε πολλαπλές δόσεις του πάθους μας. Το ίδιο γίνεται και με το φαγητό. Κάνουμε μια εγκράτεια – συνήθως την κάνουμε για μερικές μέρες, ώστε να χάσουμε λίγο βάρος – και όσα κιλά χάσαμε σε μια βδομάδα τα κερδίζουμε σε δύο μέρες. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με μια αλυσίδα πραγμάτων στη ζωή μας.

Έρχεται η Εκκλησία με την παράδοσή της και μας λέει : «Θέλετε να ξεμπερδεύετε με αυτές τις ιστορίες; Πάρτε μια απόφαση διά βίου».




Κλασσικό παράδειγμα είναι όταν ένας άνθρωπος αποφασίζει να γίνει μοναχός. Διαγράφει από τον λογισμό του ένα ολόκληρο κεφάλαιο που λέγεται οικογενειακή ζωή . Ή ξεχνάει το κρέας. Οι μοναχοί, όπως ενδεχομένως γνωρίζετε, δεν τρώνε κρέας. «Μα ούτε το Πάσχα θα ρώταγε κανείς ;», θα ρώταγε κανείς. Ούτε το Πάσχα. Λήγει αυτή η συνήθεια διά βίου. Αυτά είναι απλά πράγματα. Το να γίνει κάποιος μοναχός ή το να μην φάει κρέας δεν είναι τίποτε. Το να κόψει ένα ριζωμένο μέσα του πάθος είναι πολύ μεγαλύτερη υπόθεση.

Το να πει κανείς ότι θα κόψει κάτι από τώρα για πάντα σημαίνει νέκρωση του εαυτού, μεταφορά από την παροδικότητα στην αιωνιότητα. Διότι όταν πούμε ότι κάτι συγκεκριμένο δεν θα το ξανακάνουμε - και ο καθένας μας μπορεί ίσως να βάλει με τον νου του τι θα μπορούσε να εννοηθεί για την δική του περίπτωση – τότε ελευθερώνουμε το πρόβλημά μας από τα δεσμά του χρόνου και το μεταθέτουμε στην αιωνιότητα. Θα πεθάνουμε χωρίς αυτό το πάθος. Θα φύγουμε από αυτό τον κόσμο χωρίς να επαναλάβουμε την γλυκόπικρη γεύση του για την ψυχή μας. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι εάν δεν πάρουμε σε ορισμένα σημεία της ζωής μας μερικές αποφάσεις διά βίου, οριστικά και αμετάκλητα, αδιαπραγμάτευτα εντελώς, δεν θα μπορέσει η ψυχή μας να ελευθερωθεί ούτε να γευθεί το άρωμα της χάριτος του Θεού, το οποίο μόνο μέσα στον κήπο της αιωνιότητας μπορεί να απλωθεί .


Νικολάου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής
Από το καθ' ημέραν στο καθ' ομοίωσιν

Όποιος αγαπάει τον Κύριο, σκέφτεται πάντα Εκείνον. (περί προσευχής)

Άγ.Σιλουανός ο Αθωνίτης:





Όποιος αγαπάει τον Κύριο, σκέφτεται πάντα Εκείνον. Η θύμηση του Θεού γεννάει την προσευχή. Αν δεν θυμάσαι τον Κύριο, τότε και δεν θα προσεύχεσαι και χωρίς την προσευχή, δεν θα παραμείνει η ψυχή στην αγάπη του Θεού, γιατί η χάρη του Αγίου Πνεύματος έρχεται με την προσευχή.
Η προσευχή προφυλάσσει τον άνθρωπο από την αμαρτία, γιατί ο νους, όταν προσεύχεσαι, είναι απασχολημένος με το Θεό και στέκεται με ταπεινό πνεύμα ενώπιον του Κυρίου, τον Οποίο γνωρίζει η ψυχή του προσευχομένου.
Ο αρχάριος όμως χρειάζεται χειραγωγό, επειδή η ψυχή, πριν έρθει η χάρη του Αγίου Πνεύματος, έχει μεγάλο πόλεμο εναντίον των εχθρών και δεν μπορεί να διακρίνει η ίδια, αν η γλυκύτητα που δοκιμάζει, προέρχεται από τον εχθρό. Αυτό μπορεί να το διακρίνει μόνο εκείνος που γεύθηκε ο ίδιος το Άγιο Πνεύμα. Αυτός αναγνωρίζει τη χάρη κατά τη γεύση.
Όποιος θέλει να ασκεί την προσευχή χωρίς χειραγωγό και μέσα στην υπερηφάνεια του, φαντάζεται ότι μπορεί να τη διδαχθεί από τα βιβλία, αυτός βρίσκεται κιόλας στην πλάνη. Τον ταπεινό όμως τον προστατεύει ο Κύριος, έτσι, αν πράγματι δεν υπάρχει έμπειρος οδηγός, αυτός καταφεύγει στον υπάρχοντα πνευματικό και ο Κύριος θα τον σκεπάσει χάρη στην ταπείνωσή του. Σκέψου ότι στον πνευματικό ζει το Άγιο Πνεύμα, και αυτός θα σου πει το ωφέλιμο. Αν όμως σκεφτείς πως ο πνευματικός ζει με αμέλεια και διερωτηθείς, «Πώς είναι δυνατό να έχει το Άγιο Πνεύμα;», θα υποστείς εξαιτίας αυτής της σκέψης σου μεγάλο πειρασμό, και ο Κύριος θα σε ταπεινώσει και θα επιτρέψει να πέσεις σε κάποια πλάνη.
Η προσευχή δίνεται στον προσευχόμενο. Η προσευχή που γίνεται μόνο από συνήθεια, χωρίς καρδιά συντριμμένη για τις αμαρτίες της, δεν είναι αρεστή στο Θεό.
Ω άνθρωπε, μάθε την κατά Χριστόν ταπείνωση, και ο Κύριος θα σου χαρίσει να γευθείς τη γλυκύτητα της προσευχής. Κι αν θέλεις να προσεύχεσαι καθαρά, γίνε ταπεινός, γίνε εγκρατής, εξομολογήσου ειλικρινά και θα σε αγαπήσει η προσευχή. Γίνε υπάκουος, υποτάξου ευσυνείδητα στις αρχές, μείνε ευχαριστημένος με όλα, και τότε ο νους σου θα καθαριστεί από μάταιους λογισμούς. Να θυμάσαι πως σε βλέπει ο Κύριος, γι’ αυτό πρόσεχε, μήπως λυπήσεις με κάτι τον αδελφό, μην τον κατακρίνεις και μη τον στενοχωρήσεις ούτε μ’ ένα βλέμμα, και το Πνεύμα το Άγιο θα σε αγαπήσει και θα σε βοηθήσε σε όλα.
Το Άγιο Πνεύμα μοιάζει πολύ με αγαπημένη, γνήσια μητέρα. Η μητέρα αγαπάει το παιδί της και πονάει γι’ αυτό. Έτσι και το Άγιο Πνεύμα σπλαχνίζεται, συγχωρεί, θεραπεύει, νουθετεί και χαροποιεί. Και αναγνωρίζεται το Άγιο Πνεύμα στην ταπεινή προσευχή.
Όποιος αγαπάει τους εχθρούς, αυτός γρήγορα θα γνωρίσει τον Κύριο με το Άγιο Πνεύμα. Όποιος όμως δεν τους αγαπάει – γι’ αυτόν δεν θέλω ούτε καν να γράψω. Όμως τον λυπάμαι, γιατί βασανίζει τον εαυτό του και τους άλλους και δεν θα γνωρίσει τον Κύριο.
Στις εκκλησίες τελούνται οι ιερές ακολουθίες και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί σ’ αυτές. Η ψυχή, ωστόσο, είναι ο καλύτερος ναός του Θεού, και όποιος προσεύχεται εσωτερικά, γι’ αυτόν όλος ο κόσμος έγινε ναός του Θεού. Αυτό όμως δεν είναι για όλους.
Πολλοί προσεύχονται προφορικά ή προτιμούν να προσεύχονται με βιβλία. Και αυτό καλό είναι και ο Κύριος δέχεται την προσευχή τους. Αν όμως κανείς προσεύχεται και σκέφτεται άλλα πράγματα, ο Κύριος δεν εισακούει αυτή την προσευχή.
Η αδιάλειπτη προσευχή προέρχεται από την αγάπη και χάνεται εξαιτίας της κατακρίσεως, της αργολογίας και της ακράτειας. Όποιος αγαπάει το Θεό, αυτός μπορεί να Τον σκέφτεται μέρα και νύχτα, γιατί το ν’ αγαπάς το Θεό καμιά εργασία δεν το παρεμποδίζει. 



Άγ.Σιλουανός ο Αθωνίτης



: Πηγή: Με παρρησία

Ο Σεβ. Μητροπ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ για την παραίτηση του Πάπα

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 13ῃ Φεβρουαρίου 2013


Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν


Ἀναμενομένη μπορεῖ νά θεωρηθῆ ἡ παραίτησις τοῦ κατέχοντος ἀντικανονικῶς τόν πάνσεπτο πρεσβυγενῆ θρόνο τοῦ Πατριαρχείου τῆς παλαιᾶς Ρώμης Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ κατά «κόσμο» Γιόζεφ Ἀλόϊς Ράτσινγκερ διότι κατά τήν σύντομο διάρκεια τῆς ἀντικανονικῆς του ἀρχηγεσίας στήν αἱρετική θρησκευτική κοινωνία τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, ἐξέσπασαν τρομακτικά σκάνδαλα πού καθιστοῦσαν πλέον τήν διαχειρισή τους ἀδύνατο ἀπό τόν «κεκμηκότα» Βενέδικτο ΙΣΤ΄. Αὐτή ἄλλωστε εἶναι καί ἡ βασική αἰτία τῆς παραιτήσεως πού συζητεῖται εὑρέως τόσον ἐντός τοῦ Βατικανοῦ, ὅσον καί στά διεθνῆ φόρα. Τό μεγαλύτερο πλῆγμα στή φήμη του τό δέχθηκε ὅταν ἄρχισε ὁ χορός τῶν ἀποκαλύψεων γιά τά εἰδεχθῆ καί αἴσχιστα σκάνδαλα παιδεραστίας τοῦ λεγομένου Ρωμαιοκαθολικοῦ «Κλήρου». Καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τοῦ 2010 τό θέμα τῶν παιδεραστῶν Ρωμαιοκαθολικῶν «λειτουργῶν» πρωτοστατοῦσε στίς ἀποκαλύψεις τοῦ διεθνοῦς τύπου μέ πρωτιστεῦον τό γεγονός ὅτι ἐνεχόμενος στήν διαδικασία συγκάλυψης αὐτῶν τῶν βορβορωδῶν καί ἀπαισίων κακουργημάτων ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Βενέδικτος ΙΣΤ΄, ὅταν ὡς «Ἀρχιεπίσκοπος» Μονάχου εἶχε ἁπλῶς μεταθέσει τόν Ρωμαιοκαθολικό «ἱερέα» Πέτερ Χάλερμαν ἀπό τήν Ἔσση στό Μόναχο παρ’ ὅτι κατηγορεῖτο γιά παιδεραστία καί ὅταν κατεδικάσθη ὁ συγκεκριμένος ἐγκληματίας γιά βιασμό ἑνός παιδιοῦ τό 1986 συνέχισε τήν ἐγκληματική του δράση ἀνενόχλητος ἀπό τήν προϊσταμένη του «ἐκκλησιαστική» ἀρχή, τόν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Μονάχου Ράτσινγκερ καί ἐτέθη σέ διαθεσιμότητα κατόπιν τοῦ τεραστίου θορύβου μόλις τό 2010. Ἐπί τῶν ἡμερῶν του, ξέσπασε ἡ ὁμόθυμος ὀργή τῶν Ὀλλανδικοῦ καί Ἰρλανδικοῦ Κοινοβουλίων διά τίς χιλιάδες φρικώδη σκάνδαλα παιδεραστίας στίς χῶρες τους μέ ἀποκορύφωμα νά κλείση ἡ πρεσβεία τῆς Ἰρλανδίας στό Βατικανό σέ ἔνδειξη διαμαρτυρίας, ξεκίνησε παναυστραλιανή ἔρευνα τῆς ὁμοσπονδιακῆς κυβερνήσεως γιά σκάνδαλα παιδεραστίας στήν πέμπτη ἤπειρο καί «μακαριοποιήθηκε» ὁ προκάτοχός του Ἰωάννης Παῦλος ὁ Β΄ πού ἐπί τῶν ἡμερῶν του μεθοδικά συνεκαλύφθησαν ἑκατοντάδες χιλιάδες πράξεις παιδεραστίας Ρωμαιοκαθολικῶν «κληρικῶν» καθώς καί συνεχεῖς ἦταν οἱ ἀπολογίες στό διαδίκτυο τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν «καρδιναλίων καί ἀρχιεπισκόπων» στίς Η.Π.Α. καί ἑκατομμύρια τά δολλάρια τῶν ἀποζημιώσεων στά θύματα τῆς φρικώδους παιδεραστίας τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ «χριστιανικοῦ ἤθους». Ταυτοχρόνως ἕνα ἄλλο τεράστιο σκάνδαλο πού ἄγγιξε προσωπικά τόν παραιτούμενο Βενέδικτο ΙΣΤ’ ἦταν τό σκάνδαλο Vatileaks κατά τό ὁποῖο εἴκοσι στελέχη τοῦ Βατικανοῦ καί ὁ προσωπικός του «μπάτλερ» διέρρευσαν πολλά διαβαθμισμένα ἔγγραφα ἀπό τό γραφεῖο του τά ὁποῖα ἀποτέλεσαν τό ὑλικό γιά τό βιβλίο τοῦ Τζιανουΐτσι Νούτσι «Τά μυστικά ἔγγραφα τοῦ Βενεδίκτου XVI» ὅπου ἀποκαλύπτεται πάρτυ ἑκατομμυρίων πού ἔχει στήσει τό Βατικανό μέ ἐργολάβους καί φιλικές ἑταιρεῖες, μέ ξέπλυμα μαύρου χρήματος καί πολλές παράνομες ἐνέργειες. Εἶναι ἐνδεικτικό τό γεγονός ὅτι τό Ἀμερικανικό Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν προειδοποίησε ὅτι τό Βατικανό εἶναι «εὐάλωτο» στό ξέπλυμα βρώμικου χρήματος καί τό κατέταξε μαζί μέ τήν Ὑεμένη, τήν Ρουμανία καί τό Βιετνάμ. Ἡ Κεντρική Τράπεζα τῆς Ἰταλίας Bank Italia συμπεριέλαβε τό IOR (ἰδιοκτησίας τοῦ Βατικανοῦ) στούς ἐξωκοινοτικούς χρηματοοικονομικούς ὁμίλους πού θά πρέπει νά ἐλέγχωνται μέ βάση τήν Νομοθεσία γιά τήν καταπολέμηση τῆς ἀνακύκλωσης βρώμικου χρήματος, τό δέ Βατικανό ἀπέσυρε τά κεφάλαιά του ἀπό 9 ἰταλικές τράπεζες γιά νά τά μεταφέρει στήν Γερμανία. Ἡ ἰταλική δικαιοσύνη εἶχε δεσμεύσει τά ἑκατομμύρια Εὐρώ τοῦ IOR (ἰδιοκτησίας τοῦ Βατικανοῦ) πού ταξίδευαν χωρίς τίς νόμιμες διαδικασίες ἀπό τό θησαυροφυλάκιο τοῦ Βατικανοῦ στήν JP Morgan Frankfurt καί τήν Banca Fuccino ἐνῶ ἡ Τράπεζα Banco Artigiano εἶχε εἰδοποιήσει τίς εἰσαγγελικές ἀρχές ὅτι τό IOR (ἰδιοκτησίας τοῦ Βατικανοῦ) εἶχε ζητήσει τήν πραγματοποίηση δύο τραπεζικῶν συναλλαγῶν ἀποφεύγοντας τίς νόμιμες διαδικασίες. Σύμφωνα δέ μέ τήν Ἀπόφαση τοῦ Δικαστηρίου τῆς Ρώμης τό 2010 ἡ Cosa Nostra (Ἰταλική μαφία) εἶχε μεγάλες καταθέσεις στό IOR (ἰδιοκτησίας τοῦ Βατικανοῦ) καί στήν BancoAmbrosiano τοῦ Βατικανοῦ. Τό IOR (ἰδιοκτησίας τοῦ Βατικανοῦ) φυλάσσει τά οἰκονομικά μυστικά τοῦ Βατικανοῦ στόν φορολογικό παράδεισο τῶν νήσων Kaimanτῆς Καραϊβικῆς καί ἡ Κεντρική Τράπεζα τοῦ Βατικανοῦ APSA εἶχε πάρει τό πράσινο φῶς γιά τήν ἔκδοση κερμάτων σέ Εὐρώ παρά τό ὅτι δέν παρέχει κανένα ἐχέγγυο διαφάνειας μέ ἀποτέλεσμα τίς ἔντονες διαμαρτυρίες τῶν ἁρμοδίων δικαστικῶν ἀρχῶν τῆς Ἰταλίας.
Ὅλα αὐτά ἦτο δυνατόν ποτέ νά τά σηκώσουν οἱ γεροντικοί ὦμοι τοῦ ὀγδονταπεντάχρονου ἐνοίκου τοῦ Βατικανοῦ; Ἀλλά αὐτά εἶναι τά ὀψώνια τῆς σχάσεως ἀπό τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπόδειξις πληρεστάτη γιά τό διαρκές ἔγκλημα τῆς βαναύσου καθυβρίσεως καί ἀρνήσεως τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἀπό τήν Ρωμαιοκαθολική θρησκευτική κοινωνία εἶναι ἡ urbiet orbi περιφρόνησις τοῦ ΙΓ΄ ἱεροῦ κανόνος τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει τό ἔτος 680 Ἁγίας ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου πού ρητῶς ἀπαγορεύει «ἐν τῇ Ρωμαίων Ἐκκλησία» τήν γενική ἀγαμία τοῦ κλήρου στοιχοῦσα στόν μακάριο λόγο τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου «οὐ πάντες χωροῦσι τόν λόγον τοῦτο ἀλλ’ οἷς δέδοται» (Ματθ. ιθ΄11) μέ πρόδηλο ἀποτέλεσμα τά χιλιάδες ἐγκλήματα παιδεραστίας. Ὅσον ἀφορᾶ δέ στήν δῆθεν φιλορθόδοξη στάσι τοῦ ἀπερχομένου ἡγέτου τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς αἱρετικῆς κοινωνίας ἀρνητική ἀπόδειξι παρέχουν ἡ κατάρρευσι τοῦ διεξαγομένου θεολογικοῦ διαλόγου μέ τά φληναφήματα περί δῆθεν Πετρείου δόγματος, ἐξ αἰτίας τῆς ἀμεταμελήτου ἐμμονῆς του στήν κακοδοξία, τήν στρέβλωση τῆς ἀποστολικοπαραδότου ἀληθείας καί τήν αἵρεση ἀλλά καί ἡ «ὀνομασία» στίς 25/5/2008 ψευδεπισκόπου τῶν Οὐνιτῶν τῆς Ἑλλάδος τοῦ «Καρακοβίας» κ. Δημητρίου Σαλάχα καί νῦν «Γρατιανουπόλεως» καθώς καί ἡ κατόπιν δικῶν του παρεμβάσεων στόν προκάτοχόν του ὡς Πρόεδρος τῆς ἁρμοδίας ἐπιτροπῆς γιά τήν «καθαρότητα τοῦ δόγματος» ἀναίρεσι τῆς συμφώνου ὑπογραφῆς τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν ἐκπροσώπων στόν διεξαγόμενο θεολογικό διάλογο διά τήν καταδίκη τῆς Οὐνίας στό περιώνυμο κείμενο τοῦ Freising. Ταπεινῶς εὐχόμεθα ὁ Θεός νά τοῦ χαρίση μετάνοια καί ἀνάνηψη.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Love ( St. Nektarios )

It’s a popular topic; a word thrown around here and there. We love our mothers and fathers from birth; we love our siblings, our friends, and even co-workers. We “fall in love” and many times vow to love one person for the rest of our lives.

So what kind of loves are these: familial, “love of one’s own”? In what way do we love those around us naturally? I use “naturally” because I think we’d all agree that to a certain extent we are naturally inclined towards loving. But the nature of this love, the root, where is it to be found? What is the goal of this love? Why do we love: for what purpose, for what benefit? What makes this “natural” love of ours binding? What unites us to those that we love?

I suppose it’s easy to think that all or any kind of love is good and of God, but is this true?
I don’t propose to know the answers to the above questions. In fact, I don’t even plan on trying to answer them here. Each in its own right could be expounded upon in its own article. I simply would like to talk about the relationship love has with Christ and if indeed Christ is the binding element of love.

The Scriptures tell us “We can do nothing without Christ”, and, “Except the Lord build the house, in vain do they labour that build it.” So, this brings us to the heart of the matter: Can love that is not mediated by Christ be called, or be in essence, love?

Here is a small, but powerful excerpt from a letter St. Nektarios wrote to one of the nuns under his spiritual care: “Be careful in the development of the feeling of love. It is endangered when the heart is not supported by honest prayer, and can then become carnal, unnatural, and can darken and burn the heart. I hope that this doesn’t happen. Love each other like holy sisters and let only the common love you share for the Lord unite you.”

According to this great theologian and miracle-worker, loves exist that are not good, are not “natural”, are not of God and in the end will only harm us, “darken and burn the heart” even.
I do not know how to discern which love is “carnal” and which is not, which is “spiritual” and which is based solely on selfishness. The only thing I know is that the Scriptures seem to suggest, just as St. Nektarios’ letter does, that love is of a very particular nature and can only be shared, understood, felt, and given with Christ as our conscious mediator. Again I will quote a letter written by St. Nektarios to a nun who (I’m assuming unknowingly and unintentionally) allowed her love for him to turn into something other than that which is mediated through love of Christ:

“My soul has become cold towards Syncletici so much that I have become indifferent towards her because of her state of mind. I love all of you, my dear girls, not because you love me but because you love our Lord Jesus Christ. It is a common love that we have for the Lord and it is that love which makes my heart love you, and it is what binds us. When one of you takes the love in your heart away from the Lord and offers it to the vanity of the world and the passion of the soul, then my love towards you will diminish because you have taken Christ out of your heart and have thus broken the bond of love between us, because, of course, the link that binds us is the common love of Christ.”

I must admit when I first read this I felt guilty. Have I too taken the love in my heart away from the Lord? Am I guilty of offering the love in my heart to the “vanity of the world”? The saint’s words seemed so sharp they cut me like a knife; I can’t imagine how they made Sr. Syncletici feel. Despite how she initially felt on reading her elder’s letter, I think they most likely helped her see her error.

How often do we fall into the same or similar error with our friends, co-workers, classmates, siblings, and/or parents? Perhaps not in a way that can turn into lust, but in a way that is merely human and devoid of Christ.
Can there be ANY love without Christ? I don’t think so. I don’t know what this means about the world and the supposed love non-Christians have for one another. It seems to me that St. Nektarios is clear: we cannot even love without Christ.


St. Nektarios