«Oργή δικαιοσύνην Θεού ου κατεργάζεται» (Ιακ. 1,20). Έτσι χαρακτηρίζει ο απόστολος Ιάκωβος την ολεθριότητα του θυμού. Και οι προφήτες μας αναφέρουν: «ανήρ θυμώδης ουκ ευσχήμων» (Παρ. 11,25) και «εταράχθη από θυμού ο οφθαλμός μου» (Ψαλμ. 6,8). Και οι θεόπνευστοί μας Πατέρες τονίζουν με έμφαση: «ανήρ θυμώδης κάν νεκρόν εγείρει ουκ έστιν ευπρόσδεκτος».
Αν ο δημιουργός, συνοχέας και κύριος του σύμπαντος, είναι πράος και ταπεινός, φαντασθείτε το αποκορύφωμα της διαστροφής και παραμορφώσεως: το μόριο της κτίσεως ο άνθρωπος, να είναι σκεύος του θυμού, τί άλλο είναι ο θυμός παρά η θέση του παραλόγου, ο τόπος του ολέθρου, η μερίδα και η φύση του διαβόλου, αυτή η ίδια η απώλεια σε αντίθεση με το Θεό, που είναι παναγάπη!
Τα αίτια, που προκαλούν το πάθος του θυμού, είναι ποικίλα, αλλά συγγενικά και αλληλοεξαρτώμενα, αφού τα συνδέει η ιδιοτέλεια, το συμφέρον και γενικά η φιλαυτία. Όπου επικρατήσει ο ολέθριος ατομισμός δεν απουσιάζει και η σκιά του, που είναι ο θυμός!
Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός
Σήμερα ο Θεός ανέχεται την κατάσταση. Ανέχεται, ανέχεται, για να είναι αναπολόγητος ο κακός.
Είναι περιπτώσεις που ο Θεός επεμβαίνει άμεσα και αμέσως, ενώ σε άλλες περιπτώσεις περιμένει. Δεν δίνει αμέσως την λύση και περιμένει την υπομονή των ανθρώπων , την προσευχή, τον αγώνα. Τι αρχοντιά έχει ο Θεός!
Ένας πόσους είχε σφάξει τότε με τον πόλεμο και ακόμη ζη. Θα του πη στην άλλη ζωή ο Θεός: « Σε άφησα να ζήσης περισσότερο και από τους καλούς » . Δεν θα έχη ελαφρυντικά.
- Γέροντα, μερικοί τέτοιοι άνθρωποι , ενώ είναι βαριά άρρωστοι, πώς δεν πεθαίνουν;
- Φαίνεται έχουν βαριές αμαρτίες, για αυτό δεν πεθαίνουν. Περιμένει ο Θεός μήπως μετανοήσουν.
- Και τον κόσμο που παιδεύουν;
- Αυτοί που παιδεύονται και δεν φταίνε, αποταμιεύουν. Αυτοί που φταίνε, εξοφλούν.
- Γέροντα, τι θα πη « Πονηροί άνθρωποι και γόητες προκόψουν επί το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι» ;
- Κοίταξε. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κάποιον εγωισμό και ο Θεός τους δίνει ένα σκαμπίλι να πάνε παρακάτω. Άλλοι έχουν λίγο παραπάνω εγωισμό και ο Θεός στους δίνει ένα σκαμπίλι και πάνε ακόμη παρακάτω.
Αυτούς όμως που έχουν εωσφορική υπερηφάνεια, ο Θεός τους αφήνει. Μπορεί να φαίνεται ότι κάνουν προκοπή, αλλά τι προκοπή είναι αυτή; Μαύρη προκοπή.
Και μετά δεν πέφτουν απλώς κάτω, αλλά πέφτουν κατ' ευθείαν στο βάραθρο. Ο Θεός να φυλάη!
Γεροντας Παϊσιος
Let us examine as to why a person sometimes gets annoyed when he hears an insult, and other times he endures it without getting agitated. What is the reason for this contrast? And is there one reason or are there several? There are several reasons, although they are all born from a main one. Sometimes it happens that after praying or completing a benevolent exercise, the person finds himself in a kind spiritual disposition and therefore, is amenable to his brother and doesn’t get annoyed over his words. It also happens that a person is partial to another, and as a consequence, endures without any annoyance, everything that the individual inflicts upon him. It also happens that a person may despise the individual who wants to insult him, and therefore ignores him.
I will relate the following event. There was a novice living in the cloister with me and whom I have never seen annoyed or angry, even though he was plagued and insulted by many. This youth endured everything as though it wasn’t happening. Once I asked him to disclose to me the thought that he retains in his heart that makes him so patient. He responded with great contempt: "Why should I accept insults from them as I would from humans? After all — they are barking curs." Upon hearing this, I staggered away and thought: "Some path this brother had found!" Crossing myself, I departed, entreating God so that He would preserve him and me from such thoughts. And so it happens that one doesn’t get annoyed because he despises the insulter, and this is obvious perdition.
People usually get annoyed either because they are in a bad mood, or they are nurturing unpleasant thoughts about another. However, the main reason for our annoyance is that we don’t reproach ourselves: this incurs spiritual disturbance and loss of inner peace. The true and genuine path toward a calm disposition is continual self-reproach. Even if a person had accomplished many good deeds yet doesn’t hold fast to the path of self-reproach, he will never cease being annoyed and insulting others, thereby losing the fruits of his good labor. In contrast, what joy and tranquility that person acquires who reproaches himself! Wherever he goes and whatever unpleasantness happens, or whatever insults he hears; he has convinced himself beforehand that he deserves all types of sorrows. That’s why when something unpleasant does happen, he doesn’t get annoyed. What more sorrowless condition can there be?
St. Dorotheus of Gaza
"An Angel of peace, a faithful guide and guardian of our souls and bodies let us ask of the Lord," we pray during services. The Orthodox Church believes every child receives from God a Guardian Angel. The Lord Jesus Christ said: "See that you do not despise one of these little ones; for I tell you, their angels in heaven always behold the face of My Father in heaven" (Matthew 18:10).
The Blessed Augustine writes, "The angels, with great concern, and with untiring eagerness, reside with us at every hour and in every place. They help us, they foresee our needs, serve as mediators between God and ourselves, lifting up to Him our groans and sighs … Accompanying us in all our travels, they go in and out with us, attentively watching if we deport ourselves with piety and honor among the evil species, and with what effort do we seek the Kingdom of God." A similar thought is expressed by Basil the Great, "With every believer there is an angel, which, as a child's leader and pastor, directs his life." And in confirmation of this he quotes the Psalm that says about God that "He commands His angels regarding you to guard you in all your paths … The angel of the Lord encamps all around those who fear Him, and delivers them" (Psalm 91:11, 34:7). Bishop Theophan the Recluse instructs in one of his letters, "We must remember that we have a Guardian Angel and turn to him in our thoughts and heart. This is good during peaceful times and especially so during turmoil. When such contact with the angel is missing, he has no means of influencing us. For example, if one approaches quicksand or an abyss, and has plugged his ears and closed his eyes, how can anyone help him?"
Thus should a Christian remember his good angel, who for the span of all his life concerns himself with him, rejoicing in his spiritual achievements, and grieves over his downfalls. When a person dies, the angel takes his soul to God. Having found itself in the spirit world, according to many accounts, the soul recognizes its Guardian Angel.
The following is a short morning prayer to the Guardian Angel (from the Russian prayer book):
Angel of God, my holy protector, given to me from heaven by God for my protection, I fervently beseech you: enlighten me and preserve me from all evil, instruct me in good deeds and direct me on the path of salvation. Amen.
Originally God created all angels as benevolent celestial beings. Nevertheless they, like humans, were endowed with a free will and could chose either to obey or oppose God, to opt between good and evil. Some of the angels, headed by Lucifer, one of the closest to God, misused that freedom and rebelled against God. They were expelled from heaven and established their own kingdom — hell. Lucifer, which means bearer of light, was later renamed Satan, which means antagonist. He is also called the devil (which means slanderer), the serpent, and the dragon. The words of the Savior, "I saw Satan, fallen from heaven as a bolt of lightning," refer to this prehistoric event, the rebellion by Lucifer and other angels against God. This is described in the book of Revelation with the following details: "There occurred a war in the heavens. Michael and his angels fought against the dragon, and the dragon and his angels fought against them. However they did not prevail, and there was no room for them in heaven. The great dragon was cast down, that ancient snake, known as devil and satan … and his angels were also cast down with him" (Revelation 12:7-9). From the initial words of chapter 12 of the book of Revelation, where it is said that the dragon drew after him one third of the stars in heaven (Revelation 12:4), some conclude that at that time Lucifer seduced one third of the angels. These fallen angels are called demons.
Having become malevolent, the fallen angels try to push men to the path of sin and thus to their damnation. Oddly, the fallen angels themselves fear the kingdom they have created — hell or the abyss. Indeed, when the Savior, healing a person possessed by demons, wanted to send them back to their abyss, they begged Him to allow them instead to enter swine (Luke 8:31). The Savior calls the devil "murderer from the beginning and the father of lies," having in mind that moment in which, taking the form of a snake, he deceived our forbears Adam and Eve to break the commandment of God and by doing so deprived them of everlasting life (Genesis 3:1-6; John 8:44).From that moment on, having the opportunity to influence the thoughts, feelings and acts of man, the devil and his demons endeavor to pitch him deeper and deeper into the mire of sin, into which they themselves have sunk: "He who sins is from the devil, because the devil himself sinned first … Anyone who commits sin is a slave of sin" (1 John 3:8; John 8:34). The presence of evil spirits among us presents a constant danger. That is why the Apostle Peter extols us: "Be sober and watchful, for your adversary the devil, as a roaring lion, goes about seeking someone to devour" (1 Peter 5:8). The Apostle Paul expresses the same thoughts on discretion, saying, "Put on the armor of God, so that you may be able to stand against the wiles of the devil. For our wrestling is not against flesh and blood, but against the principalities and the powers, against the world rulers of this darkness, against the spiritual forces of wickedness on high" (Ephesians 6:11-12).
From these warnings of the Holy Scriptures, we should remind ourselves that our life is pervaded by a persistent battle for the salvation of our souls. Whether one wants it or not, every human being, from early childhood, is drawn into the battle of choosing between good and evil, between the will of God and the will of demons. The battle between good and evil began even before the creation of the world and will continue until the day of the final Judgment. Actually the battle in heaven is finished, with the complete defeat of evil. Now the site of the battle has been transferred into the world, more precisely into our minds and hearts. As we shall see, the good angels, and in particular our Guardian Angels, actively help us in our battle against evil.
As we have already heard, from a troublesome root and mother comes a most troublesome offspring. What I mean is that unspeakable blasphemy is the child of dreadful pride. Hence the need to talk about it, since it is no ordinary foe but is far and away the deadliest enemy of all. Worse still, it is extremely hard to articulate and to confess it and therefore to discuss it with a spiritual healer, and the result has been to cause frustration and despair in many people, for like a worm in a tree this unholy enemy gnaws away all hope.
This atrocious foe has the habit of appearing during the holy services and even at the awesome hour of the Mysteries, and blaspheming the Lord and the consecrated elements, thereby showing that these unspeakable, unacceptable, and unthinkable words are not ours but rather those of the God-hating demon who fled from heaven because, it seems, of the blasphemies he uttered there too against the Lord. It must be so, for if these dreadful and unholy words are my own, how could I offer humble worship after having partaken of the sacred gift? How could I revile and praise at the same time?
This deceiver, this destroyer of souls, has often caused men to go mad. And no other thought is as difficult to admit in confession, which is why so many are dogged by it all their days. In fact nothing gives demons and evil thoughts such power over us as to nourish them and hide them in our hearts unconfessed.
If you have blasphemous thoughts, do not think that you are to blame. God knows what is in our hearts and He knows that ideas of this kind come not from us but from our enemies.
Drunkenness leads to stumbling. Pride leads to unholy thoughts. The drunkard will be punished not for his stumbling but for his drunkenness.
Those unclean and unspeakable thoughts come at us when we are praying, but, if we continue to pray to the end, they will retreat, for they do not struggle against those who resist them.
This unholy demon not only blasphemes God and everything that is divine. It stirs up the dirtiest and most obscene thoughts within us, thereby trying to force us to give up praying or to fall into despair. It stops the prayer of many and turns many away from the holy Mysteries. It has evilly and tyrannously wearied the bodies of some with grief. It has exhausted others with fasting and has given them no rest. It has struck at people living in the world, and also at those leading the monastic life, whispering that there is no salvation in store for them, murmuring that they are more to be pitied than any unbeliever or pagan.
Anyone disturbed by the spirit of blasphemy and wishing to be rid of it should bear in mind that thoughts of this type do not originate in his own soul but are caused by that unclean devil who once said to the Lord, "I will give you all this if only You fall down and adore me" (Matt. 4:9). So let us make light of him and pay no regard whatever to his promptings. Let us say, 'Get behind me, Satan! I will worship the Lord my God and I will serve only Him' (Matt. 4:10). May your word and your effort rebound on you, and your blasphemies come down on your own head now and in the world to come." To fight against the demon of blasphemy in any way other than this is to be like a man trying to hold lightning in his hands. For how can you take a grip on, seize, or grapple with someone who flits into the heart quicker than the wind, talks more rapidly than a flash, and then immediately vanishes? Every other kind of foe stops, struggles a while, lingers and gives one time to struggle with him. But not this one. He hardly appears and is gone again immediately. He barely speaks and then vanishes.
This particular demon likes to take up residence in the minds of simpler and more innocent souls, and these are more upset and disturbed by it than others. To such people we could quite rightly say that what is happening to them is due not to their own undue self-esteem but to the jealousy of the demons.
Let us refrain from passing judgment or condemnation on our neighbor. If we do, then we will not be terrorized by blasphemous thoughts, since the one produces the other.
The situation here is like that of someone shut up in his own house who overhears but does not join in the conversation of passersby. The soul that keeps to itself overhears and is disturbed by the blasphemies of devils who are merely transients.
Hold this foe in contempt and you will be liberated from its torments. Try cleverly to fight it and you will end up by surrendering, for the man who tries to conquer spirits by talk is like someone hoping to lock up the winds.
There was once a zealous monk who was badly troubled by this demon. For twenty years he wore himself out with fasting and vigils, but to no avail, as he realized. So he wrote the temptation on a sheet of paper, went to a certain holy man, handed him the paper, bowed his face to the ground and dared not to look up. The old man read it, smiled, lifted the brother and said to him, "My son, put your hand on my neck." The brother did so. Then the great man said, "Very well, brother. Now let this sin be on my neck for as many years as it has been or will be active within you. But from now on, ignore it." And the monk who had been tempted in this fashion assured me that even before he had left the cell of this old man, his infirmity was gone. The man who had actually experienced this told me about it, giving thanks to Christ.
He who has defeated this vice has banished pride.
Saint John Climacus
Μάνα συγγνώμη και …σ’ ευχαριστώ
Ένας νεαρός άνδρας πήγε να υποβάλλει αίτηση για μια διευθυντική θέση σε μια μεγάλη εταιρεία . Αφού πέρασε την αρχική συνέντευξη , έπρεπε τώρα να συμφωνήσει και ο γενικός διευθυντής για την πρόσληψη.
Ο διευθυντής ανακάλυψε από το βιογραφικό του, ότι ο νεαρός είχε εξαιρετικές ακαδημαϊκές σπουδές. Ρώτησε, «Πως κατάφερες να κάνεις αυτέ τις σπουδές; Μήπως πήρες υποτροφίες;»
«Όχι του απάντησε ο νεαρός».
«Ο πατέρας σου κατέβαλλε όλα αυτά τα δίδακτρα;» ρώτησε ξανά ο διευθυντής.
«Ο πατέρας μου κύριε πέθανε όταν ήμουν ενός έτους, η μητέρα μου ήταν αυτή που πλήρωνε τα δίδακτρά μου» Απάντησε.
« Που εργάζεται η μητέρα σου;»
«Η μητέρα μου εργάζεται ως καθαρίστρια ρούχων. Πλένει ρούχα για άλλους»
Ο διευθυντής ζήτησε τότε από το νεαρό να του δείξει τα χέρια του. Ο νεαρός έδειξε τα χέρια του τα οποία ήταν λεία και πολύ απαλά.
«Έχεις βοηθήσει ποτέ τη μητέρα σου στο πλύσιμο των ρούχων;»
«Ποτέ, η μητέρα μου ήθελε πάντα να μελετώ και να διαβάζω όσο το δυνατόν περισσότερο. Εκτός αυτού, η μητέρα μου πλένει τα ρούχα πιο γρήγορα από μένα.
Ο διευθυντής είπε: «Θέλω να σου ζητήσω κάτι. Όταν πας σπίτι σήμερα, πήγαινε να καθαρίσεις τα χέρια της μητέρας σου και θα τα ξαναπούμε αύριο το πρωί».
Ο νεαρός θεώρησε ότι οι πιθανότητες να πάρει τη θέση, ήταν πολύ μεγάλες. Όταν πήγε πίσω στο σπίτι, ζήτησε από τη μητέρα του να τον αφήσει να καθαρίσει τα χέρια της. Η μητέρα παραξενεύτηκε και με ανάμεικτα συναισθήματα άπλωσε τα χέρια της προς το γιο της.
Ο νεαρός άρχισε να πλένει τα χέρια της μητέρας του σιγά-σιγά, ενώ δάκρυα έσταζαν από τα μάτια του όση ώρα το έκανε αυτό. Ήταν η πρώτη φορά που παρατήρησε ότι τα χέρια της μητέρας του ήταν τόσο ζαρωμένα, και ότι υπήρχαν τόσες πολλές μελανιές πάνω τους. Μερικές μελανιές μάλιστα ήταν τόσο οδυνηρές, που η μητέρα του βογκούσε όταν τις άγγιζε.
Ήταν η πρώτη φορά που ο νεαρός συνειδητοποίησε ότι ήταν αυτά τα χέρια που έπλεναν σε καθημερινή βάση ρούχα για να μπορέσει να πληρώσει τα δίδακτρά του. Οι μελανιές στα χέρια της, ήταν το τίμημα που η μητέρα έπρεπε να πληρώσει για την εκπαίδευσή του και το μέλλον του παιδιού της.
Μετά τον καθαρισμό των χεριών της μητέρας του, ο νεαρός άρχισε να πλένει σιγά – σιγά όλα τα ρούχα που είχαν στοιβαχτεί για πλύσιμο, μονολογώντας «Μάννα συγγνώμη και σ’ ευχαριστώ για όλα» Μάννα συγγνώμη και σ’ ευχαριστώ για όλα»… ενώ δάκρυα συνέχιζαν να τρέχουν από τα μάτια του.
Εκείνο το βράδυ, μητέρα και ο γιος έκατσαν και κουβέντιασαν για αρκετή ώρα.
Την άλλη μέρα το πρωί, όταν ο νεαρός πήγε στο γραφείο του διευθυντή συγκινημένος και βουρκωμένος, βλέποντάς τον έτσι, τον ρώτησε.
«Για πες μου λοιπόν, τι έγινε χθες στο σπίτι σου; Τι έκανες; Έμαθες κάτι καινούργιο»
Ο νεαρός απάντησε: «Καθάρισα τα χέρια της μητέρας μου, αλλά και έπλυνα τελικά όλα τα ρούχα που είχε για πλύσιμο»
«Τώρα κατάλαβα και εκτίμησα την προσπάθεια της μητέρας μου. Χωρίς τη μητέρα μου, δεν θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα. Συνειδητοποίησα με την πράξη αυτή, πόσο σημαντική είναι η βοήθεια που σου προσφέρουν οι άλλοι. Έχω καταλήξει να εκτιμώ την αξία και τη σημασία που έχει το να βοηθά ο ένας τον άλλο στην οικογένεια και στην κοινωνία»
Ο διευθυντής τότε του είπε: «Αυτό είναι που ψάχνω σε ένα συνεργάτη. Θέλω να προσλάβω ένα άτομο που δεν θα σκέφτεται μόνο το εαυτό του, που μπορεί να γνωρίζει και να εκτιμά τη βοήθεια, τις προσπάθειες και τα δεινά των άλλων, για να επιτευχτούν κάποια πράγματα στη ζωή και δεν θα θέτει τα χρήματα ως μοναδικό στόχο του στη ζωή του. Έχεις προσληφθεί»
Αυτό το νεαρό άτομο εργάστηκε πολύ σκληρά, έλαβε αξιώματα στην επιχείρηση και απολάμβανε το σεβασμό των υφισταμένων του. Κάθε εργαζόμενος που είχε, εργάστηκε επιμελώς και ως ομάδα με τους υπόλοιπους. Οι επιδόσεις της εταιρείας βελτιώθηκαν σημαντικά.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Ένα παιδί, που μεγαλώνει με υπερπροστασία και συνήθως απολαμβάνει ότι θέλει, αναπτύσσει πολλές φορές την «αρρωστημένη» νοοτροπία να θέτει τον εαυτό του πάνω απ’ όλα. Αυτό το άτομο δύσκολα εκτιμά τις προσπάθειες και τον αγώνα των γονέων του. Όταν αρχίζει να εργάζεται, έχει την απαίτηση, κάθε εργαζόμενος να τον ακούει υποτακτικά και αν γίνει προϊστάμενος ή διευθυντής, ποτέ δεν θα αναγνωρίσει τις προσπάθειες των εργαζομένων του και θα κατηγορεί πάντα τους άλλους, για τυχόν αποτυχίες. Αυτό το είδος των ανθρώπων, οι οποίοι μπορεί να είναι μορφωμένοι σπουδασμένοι και με πολλά πτυχία, μπορεί προσωρινά να επιτύχουν, αλλά τελικά ποτέ δεν αισθανθούν την «γλύκα» της επιτυχίας. Θα γκρινιάζουν συνεχώς θα είναι γεμάτοι μίσος και θυμό στην προσπάθειά τους να αναδειχτούν.
Αν ανήκουμε σ’ αυτό το είδος των γονέων καλό θα ήταν να λάβουμε υπόψη μας τα παραπάνω.
Μπορεί το παιδί μας να μεγαλώνει σ’ ένα όμορφο και άνετο σπίτι, να έχει το φαγητό της αρεσκείας του, να του προσφέρουμε άφθονα παιχνίδια, να το μαθαίνουμε πιάνο και χορό, να του προσφέρουμε όλες τις ανέσεις και να μην του χαλάμε χατίρι, αλλά.…. Όταν πχ σκαλίζουμε ή καθαρίζουμε τον κήπο μας ας το αφήσουμε να συμμετέχει, όταν στρώνουμε το τραπέζι για φαγητό ας το καλέσουμε να βοηθήσει, ας το μάθουμε να συμμετέχει. Δεν είναι επειδή έτσι θα μας ελαφρύνει από τα οικονομικά βάρη, ή ότι δεν έχουμε - αν είμαστε πλούσιοι - την ανάγκη της βοήθειάς του, αλλά με αυτό τον τρόπο του δείχνουμε την βασισμένη σε σωστές βάση αγάπη μας και το πιο σημαντικό του μαθαίνουμε να εκτιμά την αξία της συνεργασίας με άλλους προκειμένου να επιτευχθούν κάποια πράγματα σ’ αυτή τον κόσμο.
http://ahdoni.blogspot.gr/2014/01/blog-post_21.html
