Είπε ο αββάς Αντώνιος: “Έχοντας το φόβο του Θεού ζωντανό στη σκέψη μας, να θυμόμαστε πάντοτε το θάνατο. Να μισήσουμε τον κόσμο και όλα τα του κόσμου, να μισήσουμε κάθε σαρκική ανάπαυση, να απαρνηθούμε στη ζωή αυτή, για να ζήσουμε με τον Θεό. Να θυμάστε τι υποσχεθήκατε στον Θεό. Γιατί αυτό θα μας το ζητήσει την ημέρα της κρίσεως.
Ας δοκιμασθούμε λοιπόν με την πείνα, τη δίψα και τη γύμνια. Ας αγρυπνήσουμε, ας πενθήσουμε, ας στενάξουμε με την καρδιά μας. Ας ερευνήσουμε αν γίναμε άξιοι του Θεού. Να αγαπήσουμε τη θλίψη, για να βρούμε τον Θεό. Να καταφρονήσουμε τη σάρκα, για να σωθεί η ψυχή μας”.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ΄
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ
ΜΕΓΑΛΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ
As a man cannot remain unscathed who spares his enemy on the field of battle, so the spiritual warrior cannot deliver his soul from destruction if he spares his body.
As a child, terrified by some frightening sight, runs to its parents, clutches the hem of their garments, and cries out to them, so too with the soul; for the more she is straightened and afflicted by fear arising from temptations, the more she hastens to cleave to God, crying out to
Him in continual supplication.
And so long as temptations persist, one assaulting her after the other, she multiplies her supplications; but once she finds herself again in spacious freedom, she gives herself over to wandering thoughts.
St. Isaac the Syrian
