Η Χάρις του Θεού «η τα ασθενή θεραπεύουσα». Όταν εμείς αγωνιζόμαστε για αγνή και καθαρή ζωή, με προσευχή, Εξομολόγηση, θεία Κοινωνία, τότε δίνει πλούσια τη Χάρη Του, που αρδεύει την ψυχή, όπως το νερο ζωογονεί τα πάντα. Ο αδύναμος άνθρωπος που πέφτει, τρεκλίζει , όσο κι αν τον πολιορκεί η αμαρτία, να αγωνίζεται. Να μην το βάζει κάτω. Να λέει» ο Θεός είναι κοντά, μαζί μου· δεν θα μ’ αφήσει…
Γέροντας Ευσέβιος Γιαννακάκης
-Γέροντα, δεν έχω καθόλου κουράγιο.
-Ζηλεύεις, γι' αυτό δεν έχεις κουράγιο. Όταν ζηλεύη κανείς , στενοχωριέται, δεν μπορεί να φάη, οπότε αδυνατίζει και χάνει το κουράγιο του και οι άλλοι μπορεί να νομίζουν πως είναι μεγάλος ασκητής!
-Γέροντα, αισθάνομαι πολύ φτωχή πνευματικά και αδύναμη.
-Εσύ έχεις πολλές δυνάμεις, αλλά τις χαραμίζεις με την χαζή ζήλεια και, ενώ είσαι ένα αρχοντόπουλο, βασανίζεσαι σαν κακόμοιρο γυφτάκι. Θα είχες προχωρήσει πολύ στην πνευματική ζωή, αν δεν σκάλωνες στην ζήλεια. Πρόσεξε, γιατί η ζήλεια σου ρουφάει όλες τις ψυχικές και σωματικές σου δυνάμεις, που θα μπορούσες να τις προσφέρης θυσία στον Θεό. Εάν έδιωχνες την ζήλεια, και η προσευχή σου θα είχε δύναμη.
Με την ζήλεια αποδυναμώνεται κανείς πνευματικά . Γιατί ,νομίζετε, οι Απόστολοι δεν μπόρεσαν να βγάλουν το δαιμόνιο από το δαιμονισμένο παιδί , ενώ είχαν λάβει αυτήν την εξουσία από τον Χριστό και είχαν βγάλει άλλα δαιμόνια;
Επειδή ζήλεψαν, που ο Χριστός πήρε στην Μεταμόρφωση μόνον τους τρεις Μαθητές, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Μπορούσε ο Χριστός να πάρη όλους τους Μαθητές , αλλά δεν ήταν όλοι σε κατάσταση να χωρέσουν αυτό το μυστήριο, γι' αυτό πήρε αυτούς που μπορούσαν να το χωρέσουν.
Λέτε να μην αγαπούσε τους άλλους Μαθητές; Ή μήπως αγαπούσε τον Ιωάννη περισσότερο από τους άλλους; Όχι, αλλά ο Ιωάννης αγαπούσε περισσότερο από τους άλλους μαθητές τον Χριστό και γι' αυτό καταλάβαινε την αγάπη του Χριστού καλύτερα. Είχε πολλή χωρητικότητα η μπαταρία του ήταν μεγάλη.
Βλέπετε πώς η ζήλεια απομάκρυνε την Χάρη του Θεού από τους άλλους Αποστόλους και δεν μπόρεσαν να γιατρέψουν το δαιμονισμένο παιδάκι; Γι' αυτό ο Χριστός είπε: «Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη! έως πότε έσομαι μεθ' υμών; έως πότε ανέξομαι υμών;»!
Από το βιβλίο: «ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ» ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄
The rational soul of man has supernatural, infinite aspirations. If the rational soul were dependent upon the body and died together with the body, it should necessarily submit to the body and follow it in all its appetites. Independence would have been contrary both to the laws of nature and to reason, because it disturbs the harmony between the body and the soul. As dependent upon the body it should submit to the body and follow in all its appetites and desires, whereas, on the contrary, the soul masters the body, imposes its will upon the body. The soul subjugates and curbs the appetites and passions of the body, and directs them as it (the soul) wills. This phenomenon comes to the attention of every rational man; and whoever is conscious of his own rational soul is conscious of the soul's mastery over the body.
The mastery of the soul over the body is proved by the obedience of the body when it is being led with self-denial to sacrifice for the sake of the abstract ideas of the soul. The domination by the soul for prevalence of its principles, ideas, and views would have been entirely incomprehensible if the soul died together with the body. But a mortal soul would never have risen to such a height, would never have condemned itself to death along with the body for the prevalence of abstract ideas that lacked meaning, since no noble idea, no noble and courageous thought has any meaning for a mortal soul.
A soul, therefore, which is capable of such things, must be immortal.
Saint Nektarios of Aegina
When a child is Baptized into the Orthodox Church, he is linked to the Church’s spiritual powers, including the intercessory power of the Saint—as one united to Christ—after whom he is named. Throughout his life, the intercession, comfort, and protection of this Saint, as part of the Grace flowing from Christ, is available to him. It is for this reason, indeed, that we Orthodox celebrate Namedays, considering birthdays to be of secondary or minor importance.
When adults are Baptized into the Orthodox Church, they must take the name of an Orthodox Saint, if their previous name was not Orthodox. They must also use this name at all times. Otherwise, they will have broken the very bond of Baptism, which includes the establishment of a close and real relationship between the Christian and the Saint to whom he is spiritually joined in that Baptism. In the unthinkable, but all too frequent, case of modernists who Baptize or Chrismate converts and fail to give them Orthodox names, these converts should go to a sober, traditionalist Priest and ask that an Orthodox name be assigned, also asking that this be done in conjunction with a service of supplication to the Saint whose name they are taking. That name should subsequently be used at all times, without exception—among friends, at school, at work, etc. It can be added to a convert’s former name on a driver’s license and other forms of identification, since the law allows the addition of such a religious name, as long as it is not for the purpose of fraud or misrepresentation.
Needless to say, then, the idea of “Church names,” taken from the Latin practice of having confirmation names, is unacceptable to Orthodox and constitutes a perversion of the Church’s teaching. It involves a denial of spiritual consolation which is dangerous and which will have consequences for the believer that will be understood only fully at the Day of Judgment. Those who persist in ignoring Church tradition in this matter are simply playing with disbelief, blasphemy, and their souls.
—Orthodox Insights — Archbishop Chrysostomos, Bishop Avxentios, and Archimandrite Akakios
