«Συνάντηση με ένα ταξιτζή…» ( Άγιος Νεκτάριος )

Toυ π. Ιεροθέου Ανδρουτσόπουλου



Κάποιος μου είπε λίγες ημέρες πριν πως πάτερ, έχεις καιρό να γράψεις κάτι. Και του απάντησα πως συνηθίζω να λερώνω με μελάνι τις λευκές γραμμές του χαρτιού, μόνο όταν κάτι συμβαίνει και μου προξενεί το ενδιαφέρον ή μου προκαλεί την ευαισθησία. Και είναι αλήθεια, πάει καιρός από τότε.
Πάντα όμως εκεί που δεν το περιμένεις, κάτι έρχεται να σου αναταράξει για λίγο την ησυχία και ίσως και την εφησυχάζουσα συνείδησή σου.
Σκέψεις, λογισμοί, απορίες, αγωνίες όλο αυτό τον καιρό για την νέα αυτή χρονιά, προβληματισμοί του παρόντος, αμφιβολίες για την πορεία του μέλλοντος, την προσωπική ευτυχία και την γενικότερη κατάσταση στον κόσμο, βασανίζουν την καρδιά σου, την σκέψη μου, την ψυχή μας. Γενικότερη η ανησυχία. Μεγάλη η ανεργία. Πλήθυνε λένε η ανομία. Εγκαθίσταται η αναρχία. Στερείται η ελευθερία μας. Χάνεται η γεωγραφική μας κυριαρχία. Τα πάντα αλλάζουν. Και ξαφνικά αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει πια ελπίδα, δεν πρόκειται να σωθείς, σου λένε επίμονα ότι ο Θεός πέθανε, ότι δεν υπάρχει ζωή.
« Θεέ μου τι κόσμος! Βοήθησε με να σωθώ. Να μην σέρνομαι στο χώμα. Αναζωπύρωσε μέσα μου την φλόγα της ελπίδος. Μπορείς άλλωστε. Τι είναι για Σένα ένα θαύμα! Συγχώρεσε την παρρησία μου. Σε αισθάνομαι Πατέρα. Θέλω να νιώθω άνετα μαζί σου».
Αυτές ήταν οι σκέψεις μου. Τις μοιράστηκα μαζί σας. Με βασάνιζαν, δεν σας το κρύβω. Μέχρι που ένας ταξιτζής, άνθρωπος του μεροκάματου, μου έλυσε την απορία. Σου κάνει εντύπωση; Και όμως.
« Πάτερ, μου είπε, άκου αυτό που θα σου πω και πες μου. Σε ένα φίλο, αδελφικό, του διέγνωσαν καρκίνο. Φοβήθηκε. Ταράχτηκε όλη η οικογένειά του. Τον έπιασε τρόμος. Εξετάσεις, αποτελέσματα, επισκέψεις σε γιατρούς, μαγνητικές, αξονικές στο κεφάλι. Τελευταία ελπίδα ,του είπαν, στο εξωτερικό , ένα διαγνωστικό κέντρο στην Γαλλία, για ειδικές εξετάσεις .
Γαλλία, ημέρα Σάββατο , ένα όμορφο πρωινό, στην αναμονή ή στην προσμονή των αποτελεσμάτων , εκεί σε μια στάση, στριμωγμένος με πολύ κόσμο. Ψάχνοντας ταξί. Έπειτα από αρκετή ώρα αναμονής ένα ταξί σταματά εμπρός του και του ανοίγει την πόρτα. «Πηγαίνετε με στο τάδε ξενοδοχείο» , είπε στα γαλλικά, μα κατάλαβε ότι ο ταξιτζής ήταν Έλληνας. «Τι κάνεις στην Γαλλία», τον ρώτησε. «Ήρθα για κάτι εξετάσεις». «Καλά δεν υπάρχουν νοσοκομεία στην Ελλάδα»;.
Ε, για καλύτερα, απάντησε. « Ξέρω ένα καλό νοσοκομείο εκεί στην Αίγινα, πήγαινε εκεί.» Η κούρσα τελείωσε , η απροσδόκητη επαφή με τον ταξιτζή, χάθηκε.
Ελλάδα, λίγες ημέρες μετά, μου συνέχισε την διήγηση ο ταξιτζής που με έφερνε στο μοναστήρι, ο φίλος ρώτησε ποιο νοσοκομείο υπάρχει στην Αίγινα για να πάει. Του απάντησα πως η Αίγινα φημίζεται μόνο για τον Άγιο Νεκτάριο. Δεν έχει νοσοκομείο για ασθενείς με καρκίνο. Πήγε, τελικά, στο Μοναστήρι του Αγίου, και μπαίνοντας μέσα είδε την αγιογραφία με τον Άγιο Νεκτάριο. Λιποθύμησε. Τον ήξερε αυτό τον Άγιο.Ήταν ο ταξιτζής της Γαλλίας!!!»
Και τότε πήρα την απάντηση στα ερωτηματικά που περιέγραψα παραπάνω. Ένας ταξιτζής σε μένα έλυσε την απορία της αγωνίας, κατάλαβα ότι υπάρχει Ζωή και αυτή την ζωή θέλω να ζήσω, και ένας άλλος ταξιτζής ( Άγιος Νεκτάριος) στον ασθενή αδελφό έδωσε την υγεία και την λύση στο αδιέξοδο της αρρώστιας.


Αναπλαστική Σχολή Πατρών

Αγαπήστε και την προσευχή. ( Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης )

Αγαπήστε και την προσευχή. Ένας έκαμε προσευχή όλην την νύχτα. Τα λόγια της προσευχής του έρχονταν το ένα μετά το άλλο χωρίς δυσκολία.


Είτε έχεις ζήλο είτε όχι, την προσευχήν δεν θα κόβεις Ούτε θα αμελής. Δια πολλούς λόγους την προσευχήν δεν θα κόβεις Ούτε θα αμελής. Προσπάθησε επίσης, ένα κόμπο δάκρυ κάθε βράδυ να έχεις.


Ημέρα να μη πέραση χωρίς προσευχήν, αλλά και προσευχή να μη γίνη χωρίς δάκρυ.


Ή προσευχή πώς πηγαίνει; Εγώ, πολλές ημέρες κρεβάτι δεν βλέπω. Και όταν αρχίζω, γλυκαίνομαι και δεν θέλω να τελειώσω.


Όταν κάμνετε προσευχήν, να λέτε: Πιστεύω.... εις ένα Θεόν... Πατέρα... Παντοκράτορα... Ποιητήν Ουρανού και γης.... δηλ. να μη τα λέγετε, γρήγορα και σας παίρνει ό πονηρός τον λογισμόν, άλλα αργά, για να τα νοιώθετε τα λόγια.


Επιμένετε και αυξάνετε την προσευχήν. θα κάμετε την προσευχήν την οποίαν ορίζει ή Εκκλησία μας, δηλ. Εξάψαλμο, Απόδειπνο, Παράκλησιν κλπ. θα τα διαβάζετε αυτά από τα βιβλία, άλλα ενίοτε αφήνετε τα και δι' ολίγον. Δηλαδή χωρίς το βιβλίον, εκτός τα λόγια, αυτά της προσευχής, μιλήσατε και μόνοι σας στο τον Χριστό μας. Άπλα και από την καρδιά σας, πείτε Του σαν να τον βλέπατε μπροστά σας: «Πατέρα μου, έσφαλλα, δεν πέρασα την ημέρα μου πνευματικά, άλλα με κοσμικά πράγματα. Κατέκρινα, μίλησα πολύ, γέλασα, Έφαγα πολύ, προσευχή δεν έκαμα, είχα τόσες αδυναμίες και πτώσεις. Συγχώρεσέ με Κύριε κλπ.» Έτσι να λέγετε και θα σας λυπηθεί τότε ό Χριστός μας και θα σας στείλει δάκρυα. Και πρέπει να έλθουν δάκρυα, διότι αυτά τα δάκρυα της προσευχής θα σας δώσουν δύναμιν και χαράν. Αυτά θα σας πάρουν τις θλίψεις.


Όπως αν δεν εργασθείς μισθό δεν παίρνεις, Έτσι και χωρίς κόπο, προσπάθειες, επιμέλεια, προσευχήν κλπ. χαρίσματα Ούτε Έρχονται, Ούτε πνευματικές αγίες γεύσεις.


Αν στο μαγκάλι δεν προσθέσουμε κάρβουνα, ή φωτιά θα σβήσει. Προσοχή να μη σβήσει ή φωτιά. Και δεν θα σβήσει αν δεν κόψης την προσευχή.


Μετά τα λόγια της Ακολουθίας, Απόδειπνο κλπ. να παρακαλάς τον Θεόν και με απλά λόγια, με λόγια δικά σου για τα προβλήματα σου για τον πόνο σου, ως να είναι μπροστά σου και τον βλέπεις. Αυτά τα πονεμένα και κατανυκτικά λόγια, είναι σαν τα προσανάμματα δια να πιάσει ή φωτιά, δηλ. ό πόθος δια τον Θεόν. Και τότε έρχονται και τα δάκρυα.


Αγάπησε την κατάνυξιν, φέρνε στο νου σου τις αίτιες πού θα σου φέρνουν δάκρυα.
Μια ψυχή, δεκατέσσερις ώρες, συνεχώς, έκλαιγε από κατάνυξιν. Έλεγε: Τα μάτια μου είναι μικρά, τα δάκρυα πολλά, δεν χωρούν.


Το «Πιστεύω» να μη περνάει ημέρα πού να μη το πεις. Είτε στην ακολουθία είτε χωριστά.


Θεολόγος είσαι και πανδρεύθηκες; Ό θεολόγος πρέπει να ανακατώνει το βάθος της θαλάσσης! Πώς δεν σε αιχμαλώτισε ή Θεολογία! Όταν άρχισες να την σπουδάζεις, είχες εις τον νουν σου να παντρευθής, ή μετά έμπλεξες! (όντως είχε γίνει το δεύτερο).


Εάν έχεις φόβο Κυρίου, έμαθες θεολογία. Εάν δεν έχεις φόβον Κυρίου τέχνη έμαθες δια να ζήσης.


Ταπείνωση, δάκρυα, προσευχή και καθαρή ψυχή. Δεν έρχονται δάκρυα, όταν δεν πέρασε κανείς καλά, πνευματικά την ημέρα του.


Όταν βρεθείς σε δύσκολες στιγμές, το «Πιστεύω» να λες. Αργά και να το αισθάνεσαι. Κάθε μία λέξη του να φθάνει βαθιά στην καρδιά σου, όχι τυπικά και ξηρά. Εγώ, το λέγω πολλές φορές την ημέρα, 5-6 και περισσότερες.


Αν αφήνεις παράθυρο, θα μπει το φως. Αν όλα είναι κλειστά, από που θα μπει φως και ας είναι άφθονο έξω. Έτσι και εις τα πνευματικά: Άνοιξε την καρδιά σου στο Χριστόν μας, παρακάλεσε Τον και Εκείνος θα βοηθήσει!


Μη λες «ό Χριστός» αλλά «ό Χριστός μας».


Το Ψαλτήρι καθημερινή μου τροφή το έχω. Να το αγαπάς πολύ και να το διαβάζεις. Έστω 'ένα ή δύο ψαλμούς την ημέρα. Και όταν έχεις λύπη, όταν έχεις πειρασμόν, διάβαζε με προσοχήν και αγάπην το Ψαλτήρι και θα νιώθεις μεταβολή μέσα σου.


Ή καλύτερη μουσική είναι ή Βυζαντινή. Πολύ την αγαπώ.


Να θεωρείς την Εκκλησία ως Ιατρείο. Διατί πηγαίνει κανείς εις το Ιατρείο; Δια να θεραπευθεί. Να λέγεις, Διατί ήλθα εδώ; (εις την Εκκλησιά) και να παρακαλείς τον Χριστό μας, την Παναγίαν μας και τους Αγίους μας!


Κάθε ημέρα, στην Βηθλεέμ βρίσκομαι. Μπορείς σωματικά να είσαι όπου αναγκαστικά είσαι υποχρεωμένος να είσαι. 'Αλλά με τον νουν σου, όπου εσύ θέλεις. Τον νουν σου δεν εξουσιάζει κανείς.


Όποτε χρειασθείς, οπότε θέλεις ή έχεις κάποιον λύπην, να έρχεσαι εδώ και όποια ώρα νάνε, εγώ θα σε δέχομαι! Αν εγώ πού είμαι άνθρωπος αμαρτωλός σε λυπάμαι και σου λέγω έτσι, πόσον μάλλον ό Χριστός μας, πού είναι Φιλάνθρωπος, πού μας αγαπάει με αγάπην πού δεν μπορούμε να την κατανοήσομε. Οποια ώρα νάνε και για ότι έχεις, θα καταφεύγεις στον Χριστόν μας, στην προσευχήν, και Εκείνος θα σε λυπάται και θα σε ακούει και θα σε βοηθά.
Γέροντα, συχνά δεν προλαβαίνω να κάνω προσευχή στο σπίτι και προσεύχομαι καθ' όδόν κλπ. Μήπως δεν πρέπει; «Στην ανάγκη δεν πειράζει Ό Θεός είναι παντού, είναι Πνεύμα! Όταν πεινάς, μόνο στο τραπέζι τρως; Δεν τρως και όρθια και τρέχοντας και δουλεύοντας; Αρκεί τον νουν σου να έχεις στα λόγια της προσευχής».


Ημέρα πού θα πέραση και δεν ένοιωσες τον Χριστό μας στην καρδία σου, δια της προσευχής, αναγνώσεως Ψαλτηρίου, Ευαγγελίου, κλπ., κλπ., να θεωρείς ότι απώλεσες αύτη την μέρα!
Να παρακαλείς με δάκρυα, όπως ή Μαρία Μαγδαληνή και να λέγεις: Χριστέ μου, μη με εγκατάλειψης! Χριστέ μου μη με αφήνεις μόνο, Χριστέ μου γλυκύτατε, μη πάρεις την ψυχήν μου αν δεν γίνω όλος Σος!


Μετά το Απόδειπνο, να πεις: «Κύριε μου, με βλέπεις πώς είμαι! Κατάνυξιν δεν έχω. Δεν ημπορώ να προσευχηθώ όπως πρέπει. Αδυναμίες έχω πολλές! Δεν αγωνίζομαι ακόμη όπως Εσύ θέλεις. τι θα γίνη αυτή ή κατάστασης; Βοήθησε με Κύριε!» Να του ομιλείς σαν να είναι μπροστά σου, έτσι Όπως ομιλείς σε εμένα.


Όσο κόβεις σχέσεις από τα κοσμικά, τόσο ελευθερώνεται ο νούς σου και καθαρίζει και προσεύχεσαι καλύτερα.


Εγώ, θυσιάζω από τον εαυτόν μου για όποιον προσεύχομαι!


θα παρακαλέσω τον Θεόν δι' εσάς, δηλ. θα κάμω προσευχήν άλλα να ξέρετε, «ένα χέρι κρότο δεν κάνει». Εγώ παρακαλώ για σας, άλλα να παρακαλείται και εσείς.


Απόδειξης αγάπης προς τον Σωτήρα μας, είναι τα δάκρυα κατά την ώραν της προσευχής.
Το χτίσιμο με ξηρούς λίθους δεν είναι καλό. Χρειάζεται ή λάσπη χρειάζεται και ό ασβέστης. Έτσι και ή προσευχή χωρίς δάκρυα δεν είναι προσευχή. Χρειάζονται δάκρυα, αλλιώς ωφέλεια δεν μένει από την προσευχήν.


Σε κάθε προσευχή πρέπει να έχετε ένα κόμπο δάκρυ. Και όταν σας έλθη κατάνυξη, μη το λέτε πουθενά γιατί είναι θείον δώρον μήπως και το χάσετε!


Χαιρέτησε την Χάριν! Όταν αισθάνεσαι κατάνυξιν, είναι επειδή σε επισκέπτεται ή Χάρις του Θεού. Χαιρέτησε την και αγκάλιασε την, δηλ. ζήσε την επίσκεψιν της Στοργής του Θεού εκείνη την ώραν και ταπεινά ευχαρίστησε τον Θεόν δια το δώρον αυτό και παρακάλεσε Τον να μη σε εγκαταλείψει ποτέ!

Love toward God ( Saint Macarius the Great )

You say: " I love God and have the Holy Spirit." But examine this closely, is this really so? Are you faithful to God day and night? If you have this uninterrupted love, then you are pure. However, think about this. When earthly cares or various defiled and sly thoughts arise, are you then truly against them and does your soul want to love God and be wholly attached to Him? After all, in distracting the mind with worldly and corruptible matters, earthly thoughts impede a person’s love for God and the continuous thinking about Him. It happens that a simple person enters into prayer, bends his knee — and his mind attains tranquillity. And the degree of his undermining the opposing wall of evil and the extent of his burrowing under it is the measure of its destruction, so that the person gradually attains spiritual direction and wisdom. However, this level is not attained by the powerful of this world, nor the educated, nor writers.



Saint Macarius the Great

The Cross Preserves the Universe ( Saint John of Shanghai )

In the Prophet Ezekiel (9:6), it is said that when the Angel of the Lord was sent to punish and destroy the sinning people, it was told him not to strike those on whom the "mark" had been made. In the original text this mark is called "tau," the Hebrew letter corresponding to the letter "T," which is how in ancient times the cross was made, which then was an instrument of punishment.

So, even then, it was foretold the power of the Cross, which preserves those who venerate it. Likewise, by many other events in the Old Testament the power of the Cross was indicated. Moses, who held his arms raised in the form of a cross during the battle, gave victory to the Israelites over the Amalekites. He also, dividing the Red Sea by a blow of his rod and by a transverse blow uniting the waters again, saved Israel from Pharaoh, who drowned in the water, while Israel crossed over on the dry bottom (Exodus, ch. 14, 17).

Through the laying on of his hands in the form of a cross on his grandsons, Jacob gave a blessing to his descendents, foretelling at the same time their future until the coming of the "expectation of the nations" (Genesis, ch. 48).

By the Cross, the Son of God, having become man and accomplished our salvation. He humbled Himself and became obedient unto death, even death on the Cross (Phil. 2:8). Having stretched out His hands upon the Cross, the Savior with them as it were embraced the world, and by His blood shed on it, like a king with red ink, He signed the forgiveness of the human race.

The Cross of the Lord was the instrument by which He saved the world after the fall into sin. Through the Cross, He descended with His soul into hell, to raise up from it the souls who were awaiting Him. By the Cross Christ opened the doors of paradise which had been closed after our first ancestors had been banished from it. The Cross was sanctified by the Body of Christ which was nailed to it when He gave Himself over to torments and death for the salvation of the world. Then it was filled with life-giving power. By the Cross on Golgotha the prince of this world was cast out (John 12:31) and an end was put to his authority. The weapon by which he was crushed became the sign of Christ's victory.

The demonic hosts tremble when they see the Cross, because the kingdom of hell was destroyed by the Cross. They do not dare to draw near to anyone who is guarded by the Cross.

The whole human race, by the death of Christ on the Cross, received deliverance from the authority of the devil, and everyone who makes use of this saving weapon is inaccessible to the demons.

When legions of demons appeared to St. Anthony the Great and other desert-dwellers, they guarded themselves with the sign of the Cross, and the demons vanished.

When there appeared to St. Symeon the Stylite, who was standing on his pillar, what seemed to be a chariot to carry him to heaven, the Saint, before mounting it, crossed himself and it disappeared. The enemy, who had hoped to cast down the ascetic from the height of his pillar, was put to shame.

One cannot enumerate all the various incidents of the manifestation of the power of the Cross. Invisibly and unceasingly, Divine grace that gushes from it saves the world.

The sign of the Cross is made at all the Mysteries and prayers of the Church. With the making of the sign of the Cross over the bread and wine, they become the Body and Blood of Christ. With the immersion of the Cross the waters are sanctified. The sign of the Cross looses us from sins. "When we are guarded by the Cross, we oppose the enemy, without fearing his nets and barking." Just as the flaming sword in the hands of the Cherubim barred the entrance into paradise of old, so the Cross now acts invisibly in the world, guarding it from perdition.

The Cross is the unconquerable weapon of pious kings in the battle with enemies. Through the apparition of the Cross in the sky, the dominion of Emperor Constantine was confirmed and an end was put to the persecution against the Church. The apparition of the Cross in the sky in Jerusalem in the days of Constantius the Arian proclaimed the victory of Orthodoxy. By the power of the Cross of the Lord, Christian kings will continue to reign until Antichrist, barring his path to power and restraining lawlessness (St. John Chrysostom, Commentary on II Thes. 2:6-7).

The "sign of the Son of Man" (Matt. 24:30), that is, the Cross, will appear in the sky in order to proclaim the end of the present world and the coming of the eternal Kingdom of the Son of God. Then all the tribes of the earth shall weep, because they loved the present age and its lusts, but all who have endured persecution for righteousness and called on the name of the Lord shall rejoice and be glad. The Cross then will save all who conquered temptations, from eternal perdition by the Cross, who crucified their flesh with its passions and lusts, and took up their cross and followed afar Christ.

However, those who hated the Cross of the Lord and did not engrave the Cross in their soul will perish forever. For "the Cross is the preserver of the whole universe, the Cross is the beauty of the Church, the Cross is the might of kings, the Cross is the confirmation of the faithful, the Cross is the glory of angels and the scourge of demons" (Octoechos: Exapostilarion, Monday Matins).





Saint John of Shanghai

Counterfeit Angels

The first half of the 1990's saw an explosion of the number of books on angels. Many of these books contain touching accounts of the roles angels played in the salvation of people in their daily lives. Almost all these books advocate an openness to angels and a grateful acceptance of angels and their communications with mankind. Many of the authors encourage an angel-centered life and the hope for their regular influence and, at the same time, an awareness that angels sometimes appear in ways that are outwardly not very angelic.

Nearly all these books fail to consider that the devil and his legions of demons are fallen angels who can disguise themselves as angels of light to cause the destruction of our souls. From the letters of St. Paul (2 Cor. 11:14) to modern times, the writings of the Church describe how these fallen angels masquerade not only as angels of light but also as saints, the Virgin Mary, and Christ Himself.

For example, in his discussion of the importance of discrimination, St. John Cassian recounts how one monk caused his own death and how, in another instance, another monk was prepared to murder his own son. In both cases, demons disguised as angels were the cause (The Philokalia, vol. I). In a different time and place, the Kiev Caves Paterikon records that a young monk named Nikita did reverence to an angel of light who told him not to spend time in prayer, that the angel would do it for him because it was more important for Nikita to spend time reading. While the demon-as-angel prayed in his place, Nikita became clairvoyant. Soon he didn't even want to hear about the Gospels, preferring to become well versed in the Old Testament instead. His fellow monks, having finally perceived the demon, drove it away by prayer. Nikita repented and, through the grace of God, went on to become bishop of Novgorod, a shepherd to his flock, and a miracle-worker. We know him as St. Nikita the Recluse.

"Beware of false prophets, who come to you in sheep's clothing, but inwardly they are ravening wolves. Ye shall know them by their fruits. Do men gather grapes from thorns, or figs from thistles?" (Matt. 7:15-16). "But the fruits of the Spirit are love, joy, peace, long-suffering, gentleness, goodness, faith, meekness, temperance: against such there is no law. And those who are Christ's have crucified the flesh with its affections and lusts" (Gal. 5:22-24).

To put into practice these words of Christ and St. Paul in discriminating between real angels and demons masquerading as angels is difficult in the face of human frailty, our sinfulness, our self-willed delusion, and the thousands of years of experience of the enemy of man and God. Remember that the deluded monks described above had dedicated their very lives to Christ. The Holy Fathers of the Church, in their great love for us, tell us to pray, to seek humility, and to seek the guidance of a spiritual Father. They clearly tell us not to seek visions of angels and to be very questioning and skeptical when we do receive such visions. They tell us that if we have the slightest doubt about a vision, to say, in fact, "I do not know," and to put it aside or simply to reject it. They tell us that God will overcome our actions if God is the source and that the angels will rejoice at our humility and sobriety. (See the indices of The Philokalia, vols. I, III, and IV of the English edition, for some pertinent references.) What the Holy Fathers of the Church tell us is very different from what has been written by the authors of today's popular books.

The devil is a liar and a sower of confusion, and to accomplish his ends, he and his demons will lie to us not only by their words but also by masquerading as something they are not. Any otherwordly phenomena that are sources of confusion and distraction (so-called alien abductions being a modern example) might be such a masquerade.

Αποκτησε την αγάπη του Χριστού ( Γεροντας Παϊσιος )

 

Αν αποκτήσεις την αγάπη του Χριστού, τότε δεν θα απορρίπτεις τον παραστρατημένο νέο, αλλά από αγάπη θα κατεβαίνεις μαζί του ακόμη και στην κόλαση που βρίσκεται.

Όμως η αγάπη μεταβάλλει την κόλαση σε Παράδεισο.


Γεροντας Παϊσιος

Ο γιατρός που ήταν άθεος - θαύμα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου

Στην Λίμνη της Ευβοίας ζούσε και εργαζόταν ένας γιατρός που ονομαζόταν Μαντζώρος. Σαν γιατρός ήταν πολύ καλός, αλλά δεν πίστευε στο Χριστό και μάλιστα δεν ήθελε να ακούει συζητήσεις σχετικές με την θρησκεία και την ψυχή. Καταφερόταν εναντίον της θρησκείας και οι απόψεις του ήταν σκληροπυρηνικές στο θέμα του Χριστιανισμού.





Αρρώστησε λοιπόν και μάλιστα πολύ σοβαρά. Η επάρατος νόσος είχε πλησιάσει τον άπιστο γιατρό που με φρικτούς πόνους κατάλαβε την έλευσή του. Μέσα σε αφόρητους πόνους μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο της Χαλκίδας. Εκεί , λόγω της σοβαρότητας της ασθένειάς του, δεν μπορούσαν να τον νοσηλεύσουν . Τον έστειλαν λοιπόν στην Αθήνα στη κλινική «Παντοκράτωρ», που βρίσκεται στην οδό Γ΄ Σεπτεμβρίου. Εκεί υποβλήθηκε σε ακτινολογικές και χημικές εξετάσεις , οι οποίες έδειξαν ότι η επάρατος νόσος είχε προσβάλει το παχύ έντερο του γιατρού. Όταν όλη η ζωή του γιατρού ήταν στρωμένη κοινωνικά και μπορούσε να λέει και να κάνει με ευκολία ότι ήθελε ο γιατρός ήταν απόλυτος στον λόγο του για τον Χριστό και τους Αγίους. Όλα ήταν ένα καλοστημένο ψέμα για τον άπιστο γιατρό. Η μόνη αλήθεια ήταν η αμαρτία και η ασωτεία. Εκεί κατέφευγε όταν εμφανίζονταν στη ζωή του μαύρα μικρά συννεφάκια. Αλλά τώρα, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τα μαύρα σύννεφα που είχαν επισκιάσει για καιρό τώρα τη ζωή του δεν μπορούσε να τα διώξει με την προσφιλή του μέθοδο που δεν ήταν άλλη από την αμαρτία.



- «Στο παντοδύναμο Θεό , να ελπίζεις μόνο συνάδελφε»

Αυτή ήταν η διάγνωση-έκκληση των συναδέλφων του, που του εξηγούσαν, με αυτό τον σκληρό λόγω επαγγέλματος λόγο. Και ο ίδιος όμως, λόγω του επαγγέλματός του είχε αντιληφθεί , ότι η φλόγα της ελπίδας κόντευε να σβήσει. Οι γιατροί λοιπόν του Νοσοκομείου του είπαν ότι αν συμφωνούσε και ο ίδιος θα μπορούσε να εγχειρισθεί την επόμενη μέρα. Συμφώνησε λοιπόν με γνώμονα την ιατρική γνώση που και ο ίδιος είχε. Αλλά τα λόγια των συναδέλφων του: «Στον παντοδύναμο να ελπίζεις, συνάδελφε», τον οδήγησαν παραμονή της εγχείρησης , σε μια αυθόρμητη προσευχή, που έβγαινε μέσα από την ψυχή του. παρακαλούσε τον Θεό, όχι μόνον να τον κάνει καλά, αλλά να τον συγχωρέσει κιόλας για την απιστία που είχε δείξει τόσα χρόνια.

Την ώρα της προσευχής κάποιος χτύπησε την πόρτα κι τον διέκοψε. Ήταν ένας όμορφος νεαρός, ο οποίος σπρώχνοντας με τα χέρια του την πόρτα μπήκε μέσα στο δωμάτιο του γιατρού και ακολούθησε ο πιο κάτω διάλογος:

- «Τι έχεις;».

- «Είμαι πολύ άρρωστος».

- «Δεν έχεις τίποτε».

- «Μα τι λες, Χριστιανέ μου. Έχω καρκίνο στο έντερο στο τελευταίο στάδιο και αύριο εγχειρίζομαι. Καταλαβαίνεις τι μου συμβαίνει;».

- «Δεν έχεις τίποτα πια. Σ' έκανα καλά».

- «Μα καλά δεν ντρέπεσαι έναν άρρωστο; Με ειρωνεύεσαι κιόλας;».

- «Είμαι ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος. Αφού, επιμένεις, κάνε αύριο την εγχείρηση και θα πειστείς ότι δεν έχεις τίποτε».

Ο νεαρός εξαφανίστηκε. Ο γιατρός όμως γεμάτος αγωνία χτυπούσε το κουδούνι για να ρωτήσει τις νοσοκόμες μήπως και είδαν το νεαρό αυτό, που είχε βγει από το δωμάτιό του. Μάταια όμως γιατί καμία από τις νοσοκόμες δεν είδε τίποτα. Την επόμενη μέρα ο άρρωστος γιατρός εισήχθη στο χειρουργείο για την επέμβαση. Οι γιατροί έτοιμοι για την εγχείρηση ακούνε ξαφνικά τον γιατρό να τους λέει ότι δεν χρειάζεται εγχείριση και ότι είναι καλά στην υγεία του.

- «Με θεράπευσε ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος».

- «Μα τι είναι αυτά που μας λες;». Στον 20ο αιώνα είμαστε συνάδελφε τι είναι αυτά που λες;». «Τα έχει χαμένα ο συνάδελφος» μονολογούσαν οι γιατροί του Νοσοκομείου, ενώ επέμειναν να γίνει η εγχείριση, λόγω μειωμένου καταλογισμού του ασθενούς. Τον νάρκωσαν λοιπόν για την επέμβαση και όταν τον άνοιξαν ο όγκος δεν υπήρχε. Είχε κάνει το θαύμα του ο Άγιος και οι γιατροί απορούσαν , κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον. Ο γιατρός ήταν τελείως καλά. Αυτά τα διηγήται ο ίδιος ο γιατρός παντού, όπου κι αν βρίσκεται.



Από το βιβλίο: «ΒΙΟΙ ΟΡΘΟΔΞΩΝ ΑΓΙΩΝ 9

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΟΣ».ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΕΝΘΕΟΣ ΒΙΟΣ/eisdoxantheou-gk

Μπαμπά… Κουράγιο!

Τι ακριβώς είναι αυτό που σε «κουράζει» άνθρωπε που δεν έχεις παιδιά;
Να ξυπνήσεις νωρίς το πρωί, μετά από βραδιά διασκέδασης, για να πάς στη δουλειά;

Έχεις δοκιμάσει να κοιμηθείς δίπλα σε άρρωστο παιδί που γκρινιάζει και έχει πυρετό και βήχει όλη νύχτα και σηκώνεσαι 15 φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας και το πρωί πρέπει να ξυπνήσεις να πας στη δουλειά;

Τι ακριβώς σε κουράζει άνθρωπε μου που δε έχεις παιδιά;
Να κουβαλάς τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ;

Έχεις δοκιμάσει να πας σούπερ μάρκετ με παιδί που τρικλίζει από τη νύστα μετά τον παιδικό, και τελικά κοιμάται στο αυτοκίνητο και φτάνεις σπίτι, και πρέπει να κρατήσεις αγκαλιά το κοιμισμένο παιδί, 6 σακούλες στο χέρι που κρατάει το παιδί και άλλες 6 στο άλλο χέρι, μαζί με την τσάντα της δουλειάς, τα κλειδιά αυτοκινήτου και σπιτιού και την τσάντα του παιδικού; Το μέγιστο τρικ είναι πως πρέπει να κλειδώσεις το αυτοκίνητο και να ξεκλειδώσεις εξώπορτες πολυκατοικίας και διαμερίσματος χωρίς να ακουμπήσεις τίποτα κάτω, γιατί αν το κάνεις, δεν θα μπορέσεις ποτέ πια να τα ξαναπιάσεις…

Τι είπες πως σε κουράζει άνθρωπέ μου που δεν έχεις παιδιά;
Ότι πρέπει να γυρίσεις στο σπίτι και να φτιάξεις κάτι να φας;

Έχεις δοκιμάσει να επιστρέψεις από τη δουλειά πεινασμένος αφού εν τω μεταξύ έχεις παραλάβει τον μικρό από τον παιδικό, και στο σπίτι δεν υπάρχει τίποτα φαγώσιμο, και το παιδί πεινάει, κι εσύ πεινάς, και το παιδί είναι ιδρωμένο και βρώμικο και κουρασμένο και γκρινιάρικο, και πρέπει να του κάνεις μπάνιο, να του αλλάξεις παμπερς, να του βάλεις πυτζάμες, να παίξεις μαζί του μέχρι να νυστάξει, να ετοιμάσεις κάτι να φάει και εντελώς πτώμα τελικά να αποφασίσεις πως … δεν πειράζει… τρως αύριο εσύ…

Ποια είναι η κούραση άνθρωπέ μου που δεν έχεις παιδιά;
Να καθαρίσεις το σπίτι;

Μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου να καθαρίζει το σπίτι με τον μικρό να ιππεύει την ηλεκτρική σκούπα, να κυνηγάει να πατήσει τη σφουγγαρίστρα και να παίζει με τον κουβά με τα νερά; Και αποφασίζεις να τον βάλεις να δει ένα παιδικό στην τηλεόραση και του δίνει κι ένα kinder για δόλωμα, και μετά από λίγο τον βλέπεις με τα σοκολατένια δάχτυλα να έχει χαράξει στην οθόνη τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η Dora η εξευρενήτρια, που ποιος της είπε να βγει από το σπίτι η σουρλουλού;

Κουράζεσαι στο γυμναστήριο;
Εγώ μαζεύω 2-3 φορές τη μέρα από το πάτωμα το αυτοκίνητο της αστυνομίας, το ελικόπτερο της αστυνομίας, το αεροπλανάκι που πετάει, τις μπαλίτσες του μίνι μπάσκετ, τα lego – απόλυτη απαγόρευση ξυπολυταρίας, τα playmobil με όλα τα τζιμπράγκαλά τους, από καπελάκια, ξίφη, μούσια, μαλλιά, ζωάκια, πιστολάκια, που πραγματικά μόνο ιάπωνες θα μπορούν να τα βρουν και να τα μαζέψουν από το πάτωμα και από όλα τα πιθανά μέρη που μπορούν να εισχωρήσουν πραγματάκια με μέγεθος μισού τσοφλιού φιστικιού Αιγίνης.

Ξέρεις τι είναι αυτό που πραγματικά σε κουράζει άνθρωπέ μου χωρίς παιδιά;
Σε κουράζει η έλλειψη της ανωτέρω ευτυχίας… (καλά, μην το παίρνεις και τοις μετρητοίς, είμαστε κι εμείς οι γονείς μια φάρα… απαπα, να τραβάς το γιακά σου… μία συνομοταξία ανθρώπων με εντελώς αντεστραμμένη λογική πια… Ναι, για εμάς, όλα τα παραπάνω συνθέτουν ένα σκηνικό σχεδόν ευτυχίας… Καλά, μη μας παρεξηγείς… έχουμε και το ακαταλόγιστο με όλα αυτά που μας συμβαίνουν…)

Ψαλμός- 01( βυζαντινή) - Psalm- 01 (Byzantine chant) ( Video )