Ο βίος του οσίου Αγάθωνος σχετίζεται με του οσίου Αθανασίου του Μετεωρίτου. Ο Αγάθων ακολούθησε στο Άγιον Όρος τον εξ΄ Υπάτης Αθανάσιο. Ο Αγάθων επιστρέφει μετά την αναχώρηση του Αθανασίου από το Άγιον Όρος στο παρά την Υπάτη όρος και ιδρύει μονή. Ο όσιος Αθανάσιος αφιερώνει τη μονή του, στα Μετέωρα, στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος και στη Θεοτόκο. Το αυτό πράττει και ο Αγάθων.
Μετά την καθίζηση της πρώτης μονής και την ανεύρεση της θαυματουργής εικόνας της Θεοτόκου υπό του οσίου, κτίζει νέα, εκεί όπου είναι σήμερα, και οι μαθητές του δίνουν στη μονή το όνομα του κτήτορα και πρώτου ηγουμένου τους Αγάθωνος.
Το 1959 στη νότια πλευρά του ωραίου Καθολικού της μονής, κατόπιν ανασκαφών, βρέθηκε ο τάφος του οσίου Αγάθωνος και τα χαριτόβρυτα τίμια λείψανα του. Η αρχαιότερη εικόνα του οσίου είναι σε τοιχογραφία του 16ου αιώνος, στο παρεκκλήσι της μονής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Ανέκδοτη ασματική ακολουθία του οσίου και θεοφόρου πατρός ημών Αγάθωνος, κτήτορος της εν Φθιώτιδι ομωνύμου μονής, ποιηθείσα εν Αγίω Όρει υπό του αειμνήστου μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου, Υμνογράφου της Μεγάλης του Χρίστου Εκκλησίας, υπάρχει στη μονή.
Η μνήμη του τιμάται στις 7 Αυγούστου.
Πηγή: Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Άγιοι Αγίου Όρους
The most precious thing on earth is to know God and at least in part understand His will. The soul that has felt God must submit to his will in everything and live before Him in fear and love. In love, because the Lord is love. In fear, because it must be afraid to insult God by some evil thought.
Διηγήθηκε ένας από τους Αγίους Πατέρες την ακόλουθη ιστορία που άκουσε στην έρημο της Θηβαϊδας. Συνέβηκε κάποτε και πέρασε από την έρημο ένας μεγάλος πνευματικός και στην αρετή περιβόητος. Τότε πολλοί από τους Πατέρες έτρεχαν και εξομολογούντο σ’αυτόν, μεταξύ τους δε πήγε και ένας απλός και άκακος άνθρωπος βοσκός στο επάγγελμα, που δεν ήξερε τι θα πει αμαρτία μόνη του δε επιθυμία ήταν πως να κερδίσει το παράδεισο. Ο πνευματικός τότε του είπε να κρατεί τον ίσιο δρόμο και θα φθάσει στο παράδεισο. Άκακος όπως ήταν ερμήνευσε κατά γράμμα τα λόγια του πνευματικού και περπατώντας τρεις μέρες έφτασε σ’ένα μοναστήρι και στον ηγούμενο τον πόθο του. Από τα λόγια του ο ηγούμενος εννόησε την απλότητα και ακεραιότητα του, τον δέχτηκε στο μοναστήρι και αφού τον έκαμε μοναχό τον έβαλε να «φιλοκαλή» την Εκκλησίαν, δηλαδή τον έκαμε νεωκόρο. Μια μέρα όταν τον επεσκέφτηκε ο Ηγούμενος και τον νουθετούσε τα αναγκαία για τη σωτηρία του, πήρε και αυτός θάρρος και τον ρώτησε ποιός είναι αυτός που είναι κρεμμασμένος πάνω από το εικονοστάσιο και είναι συνέχεια νηστικός και διψασμένος, μη γνωρίζωντας ότι είναι ο Δεσπότης Χριστός. Αστεϊζόμενος τότε ο Ηγούμενος του είπε πως αυτός ήταν νεωκόρος πρωτύτερα και επειδή αμελούσε το «διακόνημα» του (υπηρεσία) τον ετιμώρησε να κρέμμεται επάνω στο σταυρό. Ο απλός τότε δεν είπε τίποτε, το βράδυ όμως σαν πήρε το φαγητό του, αφού έκλεισε της Εκκλησίας άρχισε να παρακαλεί τον κρεμασμένο να κατεβή να φάνε μαζί. Έβαζε μάλιστα μάρτυρα τον Θεό πως αν δεν κατέβει ούτε αυτός τρώει. Τότε ο πράος και ταπεινός Κύριος αυτός που κάθεται στις καρδιές των πραέων του απάντησε πως φοβάται να κατέβει μήπως το μάθει ο Ηγούμενος και τον τιμωρήσει. Ο απλός όμως και πάλι επέμενε και τότε του φάνηκε πως κατέβηκε και έτρωγαν και συνομιλούσαν μαζί. Αυτό συνέβαινε κάθε βράδυ (ω της πολλής σου φιλανθρωπίας Χριστέ) και ενώ οι άλλοι μοναχοί άκουαν ομιλίες στο ναό, όταν έμπαιναν μέσα έβλεπαν μόνο τον απλό που τους βεβαίωνε πως ήταν μόνος. Τότε έβαλαν ένα μοναχό πολύ αγαπητό στο νεωκόρο ο οποίος κατώρθωσε και έμαθε από τον απλό πως κάθε βράδυ κατεβαίνει ο φαινόμενος κατάδικος και συντρώγουν και του υπόσχεται πως γι’αυτο του το δείπνο, θα τον φιλεύση πλουσιοπάροχα στο σπίτι του πατέρα του. Όταν έμαθε ο ηγούμενός αυτά, κάλεσε τον απλό και αφού τον έπεισε να του πει αυτά που συμβαίνουν , τότε του είπε το επόμενο βράδυ να παρακαλέσει τον φαινόμενο και για τον ηγούμενο και να τον φιλεύση και αυτον στο σπίτι του πατέρα του. Πράγματι ο απλός παρακάλεσε το επόμενο βράδυ για τον ηγούμενο αλλα πήρε απάντηση πως αυτό δεν γίνεται και έτσι να μην τον ενοχλεί γιατί ο ηγούμενος δεν είναι άξιος ούτε για τα ψίχουλα που πέφτουν απ’εκείνο το τραπέζι. Σαν άκουσε το πρωί ο ηγούμενος την απόφαση λυπήθηκε άμετρα, ελπίζοντας όμως στο έλεος και τη φιλανθρωπία του Θεού με κλάματα παρακαλούσε τον απλό να επιμένει και να βιάζει τον αβίαστο να τον δεχθεί και αυτόν στο ουράνιο τραπέζι. Ο απλός συνέχισε να παρακαλεί το επόμενο βράδυ το Δεσπότη Χριστό αλλά ο Κύριος του είπε να μην επιμένει γιατί δεν γίνεται. Τότε η άπλαστη εκείνη ψυχή αποκρίνεται και του λέγει: «καλώς λέγεις ότι δεν είναι άξιος ο Ηγούμενος δια την άνωθεν τράπεζα× αλλά δια το ψωμί όπου μας έθρεφε τόσας ημέρας, όπου αν έλειπεν θα απεθάναμεν από την πείναν, καν δια ταύτην την καλωσύνην του δεν τον δέχεσαι;» Και ο Δεσπότης Χριστός «ας είναι είπε δια την αγάπη σου, και μόνον δια να μη σε λυπήσω, επειδή και τόσην αγάπη και φροντίδα έχεις και μεριμνάς πολύ δια τον πλησίον σου, ειπέ του λοιπόν να διορθωθή καλώς και μετά οκτω ημέρας να έλθητε αμφότεροι εις την ητοιμασμένη χαράν.» Αφού έμαθε αυτά ο Ηγούμενος χάρηκε, έκαμε την πρέπουσα μετάνοια και αφού κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων, αρρώστησε λίγο και παρέδωσε την ψυχή του στο Θεό μετά από οκτώ μέρες. Ο δε απλός εκεί που συνομιλούσε κατά τη συνήθεια με τον αγαπημένο του Δεσπότη πέταξε η μακαρία του ψυχή και μετέβησαν και οι δύο σ’εκείνη την ευτυχισμένη και ατελεύτητη ζωή, την οποία είθε και εμείς «χάριτι Θεού» να απολαύσουμε. Αμήν. Επιμέλεια Ιερομόναχου ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΟΥ
- Γέροντα, τώρα τελευταία όλο νευριάζω και θυμώνω με το παραμικρό. - Θυμός, οργή, κραυγή έκ τού στόματος υμών μή έξελθέτω! Αυτό το παθαίνεις από τον υπέρμετρο εγωισμό σου. «Οργή ανδρός, δικαιοσύνη Θεού ού κατεργάζεται». Θα πρέπει ν” αντιδράς και να προσπαθείς να συγκρατείς τον εαυτό σου, και να προσεύχεσαι να σού δοθεί ταπείνωσης.
Να παρακαλείς και την Παναγία: «Υπεραγία Θεοτόκε, διά πρεσβειών τού φύλακος αγγέλου μου, τών Αγίων Θεοδώρων και πάντων τών Αγίων, χάρισε μου την ειρήνη τού Υιού σου».
Να παρακαλάς: «Κύριε δώσε μου διπλή την χάριν της επιγνώσεως της ελεεινότητας μου κι αναξιότητας μου, όπως έδωσες διπλή την χάριν τού Προφήτου ’Ηλίου στον Προφήτη Ελισαίο».
Αυτά θα σου συμβαίνουν. Τά επιτρέπει κι ό Θεός, για να δεις τον εγωισμό σου, να ταπεινωθείς. Να δεις την αδυναμία σου.
The Holy Protomartyr Stephen was a descendant of Jews living abroad, that is outside the borders of the Holy Land and in a Hellenic milieu. Those Jews were called the Hellenians as they were notably influenced by the Greek culture dominant in the Roman empire of those times. After the Holy Spirit descended onto the Apostles, the Church began growing rapidly and it became necessary to take care of the orphans, widows and poor people in general, who were baptized. The Apostles suggested that 7 righteous men be chosen to take care of the needy. Those seven men were ordained deacons (which means helpers, votaries). The Apostles made them to be their immediate assistants. Faithfulness and eloquence made Stephen outstanding among the deacons, he was the first of the seven deacons ordained for the service. That is why he was called the Archdeacon — the first, or chief, of them. Soon, in addition to helping the poor, the deacons began to take an active part in giving sermons.
Stephen preached the word of God in Jerusalem substantiating his words with presage signs and wonders. The wicked Jews disputed with him, but were always confounded by his wisdom and the power of the Spirit who acted through him. He was very successful in propagating the Faith, so the Pharisees, who were overseers of the Jewish law, hated him. They arrested him and brought him to Sanhedrin – the Supreme court of the Jews. There the Pharisees slandered Stephen, saying that he had blasphemed against God and against Moses, and quickly found false witnesses who supported their assertion. To justify his cause Stephen told the Sanhedrin the history of the Jewish people. He spoke of God’s manifold works and marvels, performed in the past for the People of Israel, and of the people’s manifold transgressions and opposition to God. He especially denounced them for the slaying of Christ the Lord, calling them ‘betrayers and murderers’ (Acts 7:52). And he supported his recount with illustrative examples of how they sinned against God and killed the God-sent prophets. Listening to him, the members of Sanhedrin were gnashing their teeth at him and could hardly contain their rage.
When Stephen stood before the people, all saw his face ‘like the face of an angel’: that is, his face was illumined by the light of grace as was the face of Moses when he talked with God. Stephen looked up and saw the heavens open and the glory of God, and spoke to the Jews of what he saw: ‘Behold, I see the Son of Man standing on the right hand of God’ (Acts 7:60). On hearing that the members of Sanhedrin became furious. Plugging their ears they threw themselves onto Stephen and dragged him out of the city. There according to their law, the witnesses who were the first to accuse Stephen started stoning him. A young man Saul guarding the clothes of the murderers was a witness to Stephen’s being stoned and he approved of the murder. Falling down under the hail of stones Stephen cried out, "Lord Jesus receive my spirit, do not hold this sin against them!" Evangelist Luke in the Book of Acts of the Apostles described both this event and Stephen’s speech at the Sanhedrin, chapters 6-8. At that time, the most holy Mother of God was standing on a rock at a distance with St. John the Theologian, and witnessed the martyrdom of this first martyr for the truth of her Son and God, and she prayed for Stephen. St. Stephen’s body was taken secretly and buried by Gamaliel in his own ground. He was a Jewish prince and a secret Christian.
Thus the Archdeacon Stephan became the first martyr (Protomartyr) for Christ in the year of 34 and this happened exactly a year after the descent of the Holy Spirit upon the Apostles. After that event the persecution of Christianity began in Jerusalem and Christians had to flee to other parts of the Holy Land and to neighboring countries. So the Christian Faith began to spread and reach other parts of the Roman empire. The blood of the Protomartyr Stephen was not shed in vain. Shortly after that event Saul, who had approved of St. Stephen’s death sentence, turned into a faithful Christian believer himself, was baptized Paul and became a famous preacher of the Gospel, one of the most successful evangelists and missionaries. Many years later on Paul’s visit to Jerusalem, he was also seized by a crowd of infuriated Jews who wanted to stone him to death. In his conversation with the crowd Paul reminded them about innocent Stephen’s murder and his own participation in the event (Acts, ch.22).
Troparion, Tone 4
Thou art crowned with a royal diadem/ for contests endured in Christ’s name, O First and holy Martyr;/ thou didst put to shame thy persecutors/ and see thy Savior at the right hand of the Father./ Ever pray to Him for our souls.
The Holy Protomartyr Stephen was a descendant of Jews living abroad, that is outside the borders of the Holy Land and in a Hellenic milieu. Those Jews were called the Hellenians as they were notably influenced by the Greek culture dominant in the Roman empire of those times. After the Holy Spirit descended onto the Apostles, the Church began growing rapidly and it became necessary to take care of the orphans, widows and poor people in general, who were baptized. The Apostles suggested that 7 righteous men be chosen to take care of the needy. Those seven men were ordained deacons (which means helpers, votaries). The Apostles made them to be their immediate assistants. Faithfulness and eloquence made Stephen outstanding among the deacons, he was the first of the seven deacons ordained for the service. That is why he was called the Archdeacon — the first, or chief, of them. Soon, in addition to helping the poor, the deacons began to take an active part in giving sermons.
Stephen preached the word of God in Jerusalem substantiating his words with presage signs and wonders. The wicked Jews disputed with him, but were always confounded by his wisdom and the power of the Spirit who acted through him. He was very successful in propagating the Faith, so the Pharisees, who were overseers of the Jewish law, hated him. They arrested him and brought him to Sanhedrin – the Supreme court of the Jews. There the Pharisees slandered Stephen, saying that he had blasphemed against God and against Moses, and quickly found false witnesses who supported their assertion. To justify his cause Stephen told the Sanhedrin the history of the Jewish people. He spoke of God’s manifold works and marvels, performed in the past for the People of Israel, and of the people’s manifold transgressions and opposition to God. He especially denounced them for the slaying of Christ the Lord, calling them ‘betrayers and murderers’ (Acts 7:52). And he supported his recount with illustrative examples of how they sinned against God and killed the God-sent prophets. Listening to him, the members of Sanhedrin were gnashing their teeth at him and could hardly contain their rage.
When Stephen stood before the people, all saw his face ‘like the face of an angel’: that is, his face was illumined by the light of grace as was the face of Moses when he talked with God. Stephen looked up and saw the heavens open and the glory of God, and spoke to the Jews of what he saw: ‘Behold, I see the Son of Man standing on the right hand of God’ (Acts 7:60). On hearing that the members of Sanhedrin became furious. Plugging their ears they threw themselves onto Stephen and dragged him out of the city. There according to their law, the witnesses who were the first to accuse Stephen started stoning him. A young man Saul guarding the clothes of the murderers was a witness to Stephen’s being stoned and he approved of the murder. Falling down under the hail of stones Stephen cried out, "Lord Jesus receive my spirit, do not hold this sin against them!" Evangelist Luke in the Book of Acts of the Apostles described both this event and Stephen’s speech at the Sanhedrin, chapters 6-8. At that time, the most holy Mother of God was standing on a rock at a distance with St. John the Theologian, and witnessed the martyrdom of this first martyr for the truth of her Son and God, and she prayed for Stephen. St. Stephen’s body was taken secretly and buried by Gamaliel in his own ground. He was a Jewish prince and a secret Christian.
Thus the Archdeacon Stephan became the first martyr (Protomartyr) for Christ in the year of 34 and this happened exactly a year after the descent of the Holy Spirit upon the Apostles. After that event the persecution of Christianity began in Jerusalem and Christians had to flee to other parts of the Holy Land and to neighboring countries. So the Christian Faith began to spread and reach other parts of the Roman empire. The blood of the Protomartyr Stephen was not shed in vain. Shortly after that event Saul, who had approved of St. Stephen’s death sentence, turned into a faithful Christian believer himself, was baptized Paul and became a famous preacher of the Gospel, one of the most successful evangelists and missionaries. Many years later on Paul’s visit to Jerusalem, he was also seized by a crowd of infuriated Jews who wanted to stone him to death. In his conversation with the crowd Paul reminded them about innocent Stephen’s murder and his own participation in the event (Acts, ch.22).
Troparion, Tone 4
Thou art crowned with a royal diadem/ for contests endured in Christ’s name, O First and holy Martyr;/ thou didst put to shame thy persecutors/ and see thy Savior at the right hand of the Father./ Ever pray to Him for our souls.
Θα την ανυψώσει την Ελλάδα ο Θεός, θα την δοξάσει !!!
Προφητεία του Γέροντα Σίμωνα Αρβανίτη, Μονής Αγίου Παντελεήμονα Νέας Πεντέλης, παρμένη από το βιβλίο του Μοναχού Ζωσιμά: “Ιερομόναχος Σίμων Αρβανίτης 1901-1988, η ζωή και το έργο του”.
(απομαγνητοφωνημένο κείμενο)
Σήμερα όμως, έχουμε ανάγκη να θέλουμε νά κάνουμε κάτι τοιούτο, γιά νά ίδωμεν ότι, ότι μπορούμε σήμερα στήν ζωήν αυτήν, νά φέρομε ωραία αποτελέσματα, διότι όπως βλέπουμε σήμερα τόν κόσμο γενικώς, ότι δεν εδύνατο ο Θεός πλέον να ανεχθεί εκείνη την λυπηράν κατάσταση σ’όλη τήν οικουμένη μηδαμώς εξαιρουμένης και της Ελλάδος, πού τήν αγαπά περισσότερο και το οποίο στα χαρτιά μας λέει και σε λίγο πραγματοποιούνται, ότι ή Ελλάς, ή Ελλάς θά δείτε σέ λίγο πόσο θά γίνει μεγάλη, μεγάλη, μεγάλη.
Όχι μόνο θά δείτε, θά έχει εξαίρετο καί λαμπρό παράδειγμα εις όλη τήν οικουμένη,
διότι ενθυμείσθε ότι εδώ δέν εχύθηκε αίμα, όταν εκήρυξε ό Απόστολος Παύλος, ενώ ξέρεις τι αίμα χύθηκε σ’ όλα τά έθνη;
Ένθυμείστε ότι είπε, τί είπε ό Χριστός, όταν επήγαν τίνες Έλληνες, όταν επήγε ό Ανδρέας καί ό Φίλιππος;
Ένθυμείστε τώρα που είπανε, τίνες άνδρες Ιδείν θέλουνε τόν Κύριο καί είπε:
«Νύν έδοξάσθη ό ΥΙός τού Άνθρώπου», Καί γιατί;
Πώς γιατί; τά πράγματα μαρτυρούν γιατί, Είπαμε ότι διότι δέν εχύθηκε αίμα, διότι μετά πιστών φιλοσόφων επλησίαζαν τόν Θεό μερικοί.
Καί διά τούτο, ήταν ετοιμασμένοι καί ωραίαι ψυχαί.
Εις αυτές τίς ωραίες ψυχές λοιπόν θέλησε ο Θεός τίς ολίγες νά πλέξει τό εγκώμιο, Σύν τούτο έχομε καί ένα άλλο.
Ποιος ό λόγος λοιπόν, αυτοί οι Απόστολοι, νά μήν έγραψαν τά Ευαγγέλια, τήν Καινή Διαθήκην, τά άλλα όλα εις τήν εβραϊκήν γλώσσα, τήν δική τους, πού μάλιστα ήταν καί αγράμματοι;
Προς έντροπήν τών συμπατριωτών, διότι ήταν ανάξιοι αυτοί νά ακούσουνε στην εβραϊκή γλώσσα τά λόγια αυτών πού σταύρωσαν τόν Χριστό,
Καί έγραψαν εις τήν, εις τήν Ελλάδα, γιατί ή Ελλάς είχε τήν γλώσσα αυτήν ή όποια ήτανε ωραία γλώσσα, άφ’ ενός μεν πού ήτανε ωραία γλώσσα καί είχε καί απήχηση σ’ όλη τήν οικουμένη, αλλά αφ ετέρου δε, ότι ήτανε καί άξιοι…
Διότι δέν ήθέλησαν νά κάνουν κακό,
Ότι ήταν αμαρτωλοί, όλος ό κόσμος. ήτανε αμαρτωλοί, αλλά όμως καί δέν μπορούσανε νά μήν δεχθούν τό ωραίο τό όποιο ήκουοαν, την ύψηλήν αυτήν, την ύψηλήν διδασκαλία, τήν εδέχθηοαν.
Όχι ότι δεν ήτανε αμαρτωλοί αμαρτωλοί ήτανε, αλλά δεν εδέχοντο τά άλλα έθνη. “Ολίγοι μόνοι καί γι’ αυτό γινοταν τόσα καί τόσα μαρτύρια, τίς χιλιάδες τών μαρτύρων.
Ήλθε η ώρα πλέον νά καθαρίσει, όχι η Δευτέρα Παρουσία, νά καθαρίσει τήν ήρα άπό τό στάρι.
Καί ή πρώτη, η πρώτη Ελλάς αυτήν πού θά υποστεί από τους Τούρκους μια Μικρή, μια μικρή αυτήν όπως είπομεν προσβολή, αλλά είναι ό τάφος τους όμως της Τουρκίας!
Ο τάφος τους καθώς τό είχανε πει καί αυτοί οι Τούρκοι, όπως είπαν μερικοί τώρα.
Είπαν λέει ότι είναι αδύνατον ό Αλλάχ νά ανεχθεί, είναι αδύνατον ό Αλλάχ νά ανεχθεί, εμείς θά γίνουμε θηρία, σείς δέ δέν ξέρω άν θά μείνει κανένας από σάς.
Να είμεθα χαρούμενοι, διότι εγνωρίσαμε τόν Χριστό, αλλά όχι όμως νά τόν λατρεύουμε όπως θέλει καθένας και λέγονται χριστιανοί άνθρωποι.
Αν θέλουμε νά δούμε τόν Χριστό, πρέπει νά είμαστε ανεξίκακοι, πρέπει νά έχουμε αγάπη, διά νά τήν μεταδίδουνε καί αυτή, μέ τήν συμπεριφορά μας, μέ τόν τρόπο μας καί μέ τίς καλές πράξεις μας.
Καί άν οί άλλοι άνθρωποι είναι αδύνατοι, νά τους βοηθήσουμε. Έάν οι άλλοι αυτοί είναι κακοί, νά προσπαθήσουμε, άν είναι δυνατόν νά δεχθούν τήν διδασκαλία τού Χριστού.
Τότε ασφαλώς ό άνθρωπος αυτός θά καταξιωθή διά διπλής, όχι μερίδος, αλλά τιμής παρά τού Θεού καί παρά τών ανθρώπων.
