Πως μπορούν κάποιοι να βρίσκουν λύση πολύ εύκολα στα πιο περίπλοκα προβλήματα, ενώ άλλοι πανικοβάλλονται όταν έχουν να αντιμετωπίσουν ένα μικρό πρόβλημα και πνίγονται σε μία κουταλιά νερό; …ρώτησα.
Ο Ramesh απάντησε με τη διήγηση της ακόλουθης ιστορίας:
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας άνθρωπος που η ψυχή ήταν γεμάτη καλοσύνη.
Όταν πέθανε, όλοι υπέθεσαν ότι θα πήγαινε κατ΄ ευθείαν στον Παράδεισο, αφού θεώρησαν ότι ήταν η μόνη επιλογή για έναν καλό άνθρωπο σαν κι αυτόν.
Και πράγματι εκεί πήγε.
Εκείνο τον καιρό, ο Παράδεισος δεν ήταν καθόλου οργανωμένος και δεν λειτουργούσε στη εντέλεια.
Η γραμματεία ήταν ανεπαρκής, και η κοπέλα που τον υποδέχτηκε έριξε μια βιαστική ματιά στην λίστα με τα ονόματα που είχε μπροστά της.
Δεν βρήκε το όνομα αυτού του ανθρώπου, οπότε τον έστειλε κατευθείαν στην Κόλαση.
Στην κόλαση κανείς δεν ελέγχει ποιος εισέρχεται.
Ο άνδρας εισήλθε και παρέμεινε στην Κόλαση …
Μερικές μέρες αργότερα, ο Εωσφόρος εισέβαλε από τις πύλες του Παραδείσου, για να ζητήσει εξηγήσεις από τον Άγιο Πέτρο.
-Αυτό που κάνατε ήταν απαράδεκτο, είπε.
Ο Άγιος Πέτρος ρώτησε τον Εωσφόρο γιατί ήταν τόσο θυμωμένος, και ο οργισμένος Εωσφόρος του απάντησε:
-Στείλατε αυτόν τον άνθρωπο κάτω στην Κόλαση, και αυτός με υπονομεύει διαρκώς!
Από την αρχή που ήρθε, ενδιαφερόταν για τους άλλους ανθρώπους, τους άκουγε και τους μιλούσε με αγάπη.
Η κατάσταση άλλαξε στην Κόλαση.
Τώρα όλοι μοιράζονται μεταξύ τους τα συναισθήματά τους, αγκαλιάζονται και ενδιαφέρονται για τον άλλον.
Όμως στην Κόλαση δεν πρέπει να είναι έτσι!
Πάρτε τον πίσω στον παράδεισο!
Όταν τελείωσε ο Ramesh την ιστορία, με κοίταξε και μου είπε:
“Ζήσε τη ζωή σου με τόση αγάπη στην καρδιά σου, ώστε ακόμα και αν σε στείλουν κατά λάθος στην κόλαση, ο ίδιος ο διάβολος να σε επιστρέψει στον Παράδεισο”.
πηγη : http://lllazaros.wordpress.com
Ἔλεγε ὁ π. Πορφύριος ὅτι τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ καλοῦ πατέρα γιὰ τὸ παιδί του πρέπει νὰ μένει ἀμείωτο, ἀκόμη κι ὅταν τὸ παιδὶ μεγαλώνει καὶ σκληρύνεται καὶ ἐπαναστατεῖ καὶ δὲν τὸν ἀκούει καὶ παίρνει ἀκόμη καὶ θέσεις ἐχθρικὲς καὶ ἀντίθετες. Ἐκεῖ θὰ φανεῖ ἡ δεξιοτεχνία, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ καλοῦ πατέρα, γιατὶ τὰ παιδιά, μέχρι νὰ εἰσέλθουν εἰς τὴν ἀνδρικὴ ἡλικία, κάνουν πολλὲς ἀνέμπειρες καὶ ἀνόητες ἐνέργειες καὶ προκαλοῦν τοὺς γονεῖς, εἰδικὰ τὸν πατέρα.
Ὁ πατέρας καμιὰ φορὰ σκληρύνεται καί, ἀπὸ ἀπερισκεψία λησμονεῖ τὴ θέση τοῦ καλοῦ πατέρα καὶ γίνεται ἀστυνομικὸς σκληρὸς καὶ κάνει στὸ παιδί του, πολλὲς φορές, ἀνεπανόρθωτο κακό.
Ἂν τὸ ἀνώριμο παιδί, ὁ νέος αὐτός, ψυχολογήσει τὸν πατέρα του ὅτι εἶναι πραγματικὰ καλὸς πατέρας, ὅτι κάνει παράλογες παραχωρήσεις καὶ ὑπομονὴ πατρική, τότε τὸ παιδὶ αὐτό, μέχρι νὰ πεθάνει, θὰ ἔχει συνεχῶς στὸ στόμα του τὸ ὄνομα τοῦ πατέρα του, καὶ θὰ λέει: Ἐμένα ὁ πατέρας μου ἤτανε ἅγιος· τὸν γνώρισα, ὅταν εἶχα τὶς νεανικές μου τρέλες.
Αγιος Πορφύριος
(Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου,
296http://www.porphyrios.net/)
Еще я должен объяснить в чем состоит различие между действиями Духа Святого, священнотаинственно вселяющегося в души верующих в Господа Бога и Спасителя нашего Иисуса Христа, и действиями тьмы греховной, по наущению и разжению бесовскому воровски в нас действующей. Дух Божий напоминает нам слова нашего Господа Иисуса Христа и действует едино с Ним, всегда торжественно радуя наши сердца и направляя стопы наши на путь мирен. Дух же бесовский мудрствует противно Христу и его действия в нас мятежны и исполнены "похоти плотской, похоти очей и гордости житейской" (1 Иоан. 2:16).
"Аминь, аминь, говорю вам, всяк живый и верующий в Меня не умрет во веки" (Иоан. 11:26). Имеющий благодать Святого Духа за правую веру во Христа, если по человеческой немощи и умер душевно от какого либо греха, то не умрет во веки, но будет воскрешен благодатью Господа нашего Иисуса Христа, взявшего грехи мира и даром дающего благодать на благодать. Про эту то благодать, явленную всему миру и роду человеческому Богочеловеком, и сказано в Евангелии: "Свет во тьме светит и тьма его не объят" (Иоан. 1:5). Это значит, что благодать Духа Святого, даруемая при крещении во имя Отца и Сына и Святого Духа, несмотря на грехопадения человеческие и тьму вокруг нашей души, все-таки светится в сердце искони бывшем Божественным светом бесценных заслуг Христовых. Этот свет Христов при нераскаянии грешника глаголет ко Отцу: Авва Отче! Не до конца прогневайся на нераскаянность эту, а потом, при обращении грешника на путь покаяния, совершенно изглаживает и следы содеянных преступлений, одевая бывшего преступника снова одеждой нетления, сотканной из благодати Духа Святого, о стяжании которой, как о цели жизни христианской, я столько времени вам говорю.
Еще скажу вам, чтобы вы еще яснее поняли, что понимать под благодатью Божией и как распознать ее и в чем особенно проявляется ее действие в людях, ею просвещенных. Благодать Святого Духа есть свет, просвещающий человека. Об этом говорит все Священное Писание. Так, Богоотец Давид сказал: "Слово Твое - светильник ноге моей и свет стезе моей ... Если бы не закон Твой был утешением моим, погиб бы я в бедствии моем" (Пс. 118). То есть, - благодать Духа Святого, выражающаяся в законе словами заповедей Господних, есть светильник и свет мой, и если бы не эта благодать Духа Святого, которую я так тщательно и усердно стяжеваю, что седмерицею на день поучаюсь о судьбах правды Твоей, не просвещала мене во тьме забот, сопряженных с великим званием моего царского сана, то откуда бы я взял себе хоть искру света, чтобы озарить путь свой по дороге жизни, темной от недоброжелательства недругов моих.
И в самом деле Господь неоднократно проявлял для многих свидетелей действие благодати Духа Святого на тех людях, которых Он освещал и просвещал великим наитием Его. Вспомните про Моисея после беседы его с Богом на горе Синайской. Люди не могли смотреть на него, - так сиял он необыкновенным светом, окружавшим лицо его. Он даже принужден был являться народу не иначе, как под покрывалом. Вспомните Преображение Господне на горе Фаворе. Великий свет объял Его и - "были ризы Его, блестящие как снег и ученики его от страха пали ниц" (Мк. 9:3). Когда же Моисей и Илья явились е Нему в том же свете, то, чтобы скрыть сияние света Божественной благодати, ослеплявшей глаза учеников, "облако, сказано, осенило их." И таким образом благодать Всесвятого Духа Божия является в неизреченном свете для всех, которым Бог являет действие ее.
Серафим Саровский
In one Holy, Catholic and Apostolic Church.
The ninth article of the Creed speaks about the Church of Christ, which Jesus Christ founded on earth for the sanctification of sinful people and for their reconciliation with God.
The Church is called a union of all Orthodox Christians, living and dead, for He is not a God of the dead, but of the living: for all live unto Him (Luke 20:38), united among themselves in faith and Christian love, by its hierarchy and by its sacraments.
Each individual Orthodox Christian is a member or a part of the Church. When we say that we believe in one Holy, Catholic, and Apostolic Church, the Church is understood to include all people who confess one and the same Orthodox Faith. It does not only mean the building where we go to pray to God and which is also called the church of God. Jesus Christ entrusted the visible construction and government of the Church to the Apostles, and then to their successors, the bishops, and through them He invisibly rules the Church. The Lord Jesus Christ alone is the true Head of the Church, and no other head of the Christian Church exists or ever will. Jesus Christ is Head, and the Church is the spiritual body of Christ (Eph. 1:22-23; 5:23).
The holy Apostle Paul says, For as the body is one, and hath many members, and all the members of that one body, being many, are one body: so also is Christ. For by one Spirit are we all baptized into one body, whether we be Jews or Gentiles, whether we be bond or free; and have been all made to drink into one Spirit (I Cor. 12:12-13). Thus, ye are the body of Christ, and members in particular (I Cor. 12:27). He (Jesus Christ) gave some, apostles; and some, prophets; and some, evangelists; and some, pastors and teachers; for the perfecting of the saints, for the work of the ministry, for the edifying of the body of Christ (the Church) (Eph. 4:11-12).
Jesus Christ said that His Church is invincible and will endure forever. I will build My Church, and the gates of hell shall not prevail against it (Matt. 16:18). I am with you always, even unto the end of the world. Amen (Matt. 28:20).
The truth of God, His teaching, is preserved in the one Church of Christ, ...the Church of the living God, the pillar and ground of the truth (I Tim. 3:15). Jesus Christ said, But the Comforter, which is the Holy Spirit, Whom the Father will send in My Name, He shall teach you all things, and bring all things to your remembrance, whatsoever I have said unto you (John 14:26) that the Holy Spirit may abide with you forever (John 14:16).
He who obeys the Church, obeys Christ Himself, and he who does not obey, but rejects her, rejects also the Lord Himself. If one does not obey the Church, let him be to you like as a heathen man, and a publican, said the Lord Himself (Matt. 18:17).
The Church of Christ is one, because it is one spiritual body, has one head, Christ, and is inspired by one Spirit (cf. Eph. 4:4-6). It has one goal, the sanctification of people, and everywhere the same teachings of God, and the same sacraments. Therefore, the Church cannot fall into ruin or become divided. Heretics may fall from Her or become separated from Her; they then cease to be members of the Church. The Church by their action does not cease to be united. The Church obliges all of us to keep the unity of the Spirit in the bond of peace (Eph. 4:5).
The existence of geographical divisions of the Orthodox Church, such as Jerusalem, Constantinople, Antioch, Alexandria, Russia and others, does not violate the unity of the Church of Christ at all. For they all are revealed to be members of one body, One Universal Church of Christ. They all confess the same faith, and have prayers and sacraments in common.
The Church of Christ is Holy, because it is sanctified by the Lord Jesus Christ Himself, through His suffering, with His divine teachings and with the Holy Sacraments established by Him, in which the Grace of the Holy Spirit is given to the faithful. Christ also loved the Church, and gave Himself for it; that He might sanctify it... (Eph. 5:25-26).
The sanctity of the Church is not violated by Christians when they sin because they can always cleanse themselves through the Mystery of Repentance. If someone remains unrepentant, then he visibly or invisibly withdraws from the Church.
The Church of Christ is Catholic. Catholicity is the unity of all believing Orthodox Christians, united in truth by the love of Christ and the grace of the Holy Spirit. The Catholic Church is bound neither by natural boundaries nor time nor by people, and it consists of all true believers everywhere. Therefore it is also called universal.
The One, Holy, Catholic, and Apostolic Church of Christ is furthermore called Apostolic, because the Lord spread it and strengthened it through the holy Apostles. The word Apostolic is essential because the Church uninterruptedly and without change has preserved the Apostolic teaching and the succession of the gift of the Holy Spirit through holy ordination.
The highest visible authority in the Church belongs to the Ecumenical Council. Primacy in the Ecumenical Church is composed of the patriarchs, then of lesser prelates — metropolitans, archbishops and bishops. Local councils, if their decisions are in agreement with the spirit of Orthodoxy as revealed in the past, also have authority.
The One, Holy, Catholic, and Apostolic Church is furthermore called Orthodox (from the Greek, ortho, correct, straight, true, and doxa, glory, worship, in the sense also of dogma, piety, teaching), because, under the guidance of the Holy Spirit, It unchanging, correctly and gloriously keeps the teachings of Jesus Christ — so that we may glorify God in a way that pleases Him.
In the Skete of St. Anne lived a certain hieromonk Savvas, the famous “Papa-Savvas” as he was called. Fr. Joachim Spetsieris had him as his spiritual father. The Empress of Russia, Catherine, also had him as her spiritual father. He served the Liturgy every day; he was a God-bearing, clairvoyant teacher of noetic prayer.
Once some people asked him, “What motivates you to commemorate so many names in the proskomidi?”
He answered, “When I was younger, we called the bishop to consecrate the church above the Holy Monastery of St. Dionysios. After the consecration
, the bishop said to my elder, ‘May I give
Papa-Savvas some names to commemorate for forty days, since he serves Liturgy every day?’ My elder told him, ‘Give him as many as you want.’ So he gave me sixty-two names. When I had completed thirty-nine Liturgies and was about
to serve the fortieth, I leaned against the chanter’s stand and waited for my elder to come, so that I could say the entrance prayers to serve the Liturgy.
I fell asleep and saw in my sleep that I was wearing priestly vestments and was standing before the Holy Table. On the Holy Table was the holy diskos for the Liturgy, and the holy chalice fu
ll of the holy Blood of Christ. Then I saw Papa-
Stephen come and take the communion spoon and the paper from the proskomidi, approach the Holy Table, and put the paper on it beside the holy diskos. Then he dipped the spoon into the holy Blood of Christ and a name was erased. He dipped it again, and another one was erased, and so forth until all were done and the paper was clean.
“Then I awoke, and in a little while my elder came. Immediately I told him what I saw. The elder said to me, ‘Didn’t I tell you not to believe in
dreams?’ After the Liturgy he added, ‘You are not worthy for their sins to be forgiven; through the power of the Blood of Christ their sins were
forgiven.’ So this is the reason why commemorate
the names of everyone.”
The proskomidi is the service of preparation for the Divine Liturgy in which the portion to be
used for the Eucharist is cut out of the prosphora, and during which the living and the dead are
commemorated.
from the book
Counsels from the Holy Mountain
Το ερώτημα περίεργο, ανατριχιαστικό και όμως εφικτό μιας και πολλοί συνάνθρωποί μας ήρθαν αντιμέτωποι με αυτήν την πραγματικότητα. Ένιωσαν αδιαθεσία, πήγαν στον γιατρό, κάνανε εξετάσεις…διαπιστώθηκε ότι έχουν καρκίνο….οι γιατροί έδωσαν σε κάποιους ελπίδα, σε κάποιους όμως τους είπαν την θλιβερή πραγματικότητα: «Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, σας μένουν μερικοί μήνες ζωής, στην καλύτερη περίπτωση». Εάν λοιπόν έρθουμε και εμείς αντιμέτωποι σε μία τέτοια κατάσταση, πώς θα αντιδρούσαμε; Τι θα κάναμε; Πώς θα ζούσαμε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας;
Δυστυχώς πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι μόνο σε τέτοιες καταστάσεις συνερχόμαστε από τον πνευματικό λήθαργο που έχουμε πέσει, δυστυχώς μόνο όταν ο θάνατος μας κτυπήσει την πόρτα συνειδητοποιούμε την υπαρξιακή μας μοναξιά, την πνευματική μας γύμνια, την ματαιότητα των πραγμάτων.
Όταν ένας άνθρωπος έχει κάποιους μήνες –ημέρες ζωής αρχίζει να ΒΛΕΠΕΙ, αρχίζει να ΑΚΟΥΕΙ, αρχίζει νομίζω να ΖΕΙ να βάζει τις σωστές προτεραιότητες που τόσο καιρό δεν είχε... και πάλι όχι πάντοτε. Ένας άνθρωπος που θα φύγει σύντομα από αυτή την ζωή, καταλαβαίνει την ανικανότητα της ανθρωπότητας να τον ΣΩΣΕΙ, καταλαβαίνει την ανικανότητα του πολιτισμού να τον ειρηνεύσει, καταλαβαίνει το πόσο γνωρίζει τον Θεό ή όχι.
Πολλοί άνθρωποι καθώς βλέπουν ότι η ζωή τους βαδίζει στο τέλος, γυρίζουν στην Εκκλησία, γυρίζουν περιμένοντας το Θαύμα, περιμένοντας η ελπίδα τους να πάρει σάρκα και οστά…όμως αυτό είναι λάθος, όχι γιατί η Εκκλησία δεν σου παρέχει ελπίδα και ειρήνη στην καρδιά σου αλλά γιατί οι άνθρωποι περιμένουν από την Εκκλησία του Χριστού να ικανοποιήσει την δίψα τους για την επίγεια ζωή και όχι για την Αιωνιότητα.
Η Εκκλησία του Χριστού, ο ίδιος ο Χριστός δεν θα πρέπει να είναι η τελευταία ελπίδα μας, αλλά η πρώτη.
Ο Χριστός δεν είναι ο μάγος που θα μας κάνει καλά, προσφέροντάς μας περισσότερο χρόνο σε αυτήν την ζωή απλά επειδή δεν τα έχουμε ζήσει όλα!
Ο Χριστός δεν είναι η έσχατη λύση αλλά η μοναδική ΣΩΤΗΡΙΑ μας.
Ο πόνος του ανθρώπου σε τέτοιες καταστάσεις είναι μεγάλος. Είδα ανθρώπους που πολεμούσαν την Εκκλησία, να μπαίνουν σε ναό και γονατιστοί, με δάκρυα στα μάτια να εκλιπαρούν τον Θεό για έλεος, είδα «ανθρώπους της Εκκλησίας» να βλασφημούν και να τα βάζουν με τον Θεό, είδα ανθρώπους να συνεχίζουν να ζουν ήρεμοι και γαλήνιοι, είδα ανθρώπους να αδιαφορούν τελείως για τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής τους, είδα ανθρώπους να πέφτουν με τα μούτρα στην αμαρτία, είδα όμως και ανθρώπους που από τα χείλια τους έβγανε το «Δοξα τω Θεώ…».
Ο Θάνατος είναι το πιο σίγουρο γεγονός που όλοι μας θα γευτούμε, όμως συγχρόνως σχεδόν όλοι μας ζούμε σαν «επι γης αθάνατοι», μακρυά από τον Θεό, έχοντας στην καλύτερη των περιπτώσεων μία χλιαρή σχέση με την μυστηριακή ζωή που προτείνει η Εκκλησία.
Ο χριστιανός και γενικότερα ο κάθε άνθρωπος δεν θα πρέπει να περιμένει τις τελευταίες ημέρες της ζωής του για να ζήσει κατατάσσοντας σωστά τις προτεραιότητες της ζωής του. Όλοι μας ζούμε βάζοντας σαν «πρώτα» τα «δευτερεύοντα» και σαν σημαντικά τα ασήμαντα. Οι σχέσεις μας με τους άλλους… επιφανειακές. Οι ασχολίες και δραστηριότητές μας πολλές φορές αποσκοπούν απλά να «γεμίσουν τον χρόνο» μας. Ζούμε την κάθε μας ημέρα σαν την πρώτη ημέρα που θα την ακολουθήσουν κι άλλες χιλιάδες ημέρες και όχι σαν την τελευταία μας…
Ο χρόνος είναι απατηλός. Όταν μας λένε ότι πρέπει να θυμόμαστε το θάνατο, δεν είναι για να μας δώσουν φόβο για τή ζωή, αλλά για να μας κάνουν να ζήσουμε με όλη την ένταση που θα είχαμε αν συνειδητοποιούσαμε ότι κάθε στιγμή είναι μόνο η στιγμή πού κατέχουμε, και ότι η κάθε στιγμή της ζωής πρέπει να είναι τέλεια: μας υποδεικνύεται όχι το βάθος αλλά η κορυφή του κύματος, όχι μια ήττα αλλά ένας θρίαμβος.
Έτσι, η μνήμη θανάτου φαίνεται ότι είναι η μόνη δύναμη που κάνει τελικά τη ζωή έντονη. Και όταν μιλούμε για έντονη ζωή δεν εννοούμε την αμαρτωλή ζωή, αλλά την όντως εν Χριστώ ζωή, την ζωή που θα γεμίσει με την Χάρη του Θεού, με την Παρουσία του Χριστού.
Όλοι μας λοιπόν θα πρέπει να ζούμε το τώρα αλλά με εσχατολογική προοπτική, να ζούμε το τώρα πριν είναι αργά, να βάλουμε τις σωστές προτεραιότητες στην ζωή μας πριν είναι αργά, να αγαπήσουμε τους άλλους πριν είναι αργά, να αγαπήσουμε τον Θεό πριν είναι αργά…να ΖΗΣΟΥΜΕ πριν πεθάνουμε.
Ας μην περιμένουμε να μάθουμε ότι πεθαίνουμε για να το καταλάβουμε. Ας μην περιμένουμε να γεράσουμε για να γνωρίσουμε τον Χριστό, ας μην δώσουμε στον Χριστό τις τελευταίες ημέρες της ζωή μας (από ανάγκη), αλλά να δώσουμε στον Χριστό όλα τα χρόνια της ζωή μας.
Στο Άγιο Όρος θα δει κανείς πολλούς μεγαλόσχημους μοναχούς σε σχετική μικρή ηλικία. Κάποιος λοιπόν Ρώσος κληρικός όταν έμαθε ότι ο τάδε και ο τάδε (πολύ μικρότεροι από αυτόν στην ηλικία) είναι μεγαλόσχημοι μοναχοί σκανδαλίστηκε (στην Ρωσία μεγαλόσχημος μοναχός γίνεται συνήθως μόνο κάποιος σε μεγάλη ηλικία). Πήγε λοιπόν στον γέροντά τους που τους έκανε μεγαλόσχημους και τον ρώτησε με ποιο σκεπτικό έκανε κάτι τέτοιο.
Τότε ο σοφός γέροντας του είπε: «Μα ευλογημένε, πότε θα έπρεπε τους κάνω μεγαλόσχημους; Όταν θα φτάνανε σε μεγάλη ηλικία και δεν θα μπορούσαν να κάνουν μετάνοιες και αγρυπνίες, νηστείες και γενικότερα λόγο των γηρατειών καμία πνευματική άσκηση; Τώρα που είναι νέοι θα πρέπει να τα κάνουνε αυτά, τώρα που το πνεύμα τους και το σώμα τους είναι νέο πρέπει να ασκηθεί πιο έντονα ώστε στα γεράματα να απολαμβάνουν τους καρπούς της νιότης τους».
Ο χρόνος της ζωής μας είναι πολύτιμος, η στιγμή του θανάτου μας άγνωστη, ο τρόπος όμως της σωτηρίας μας είναι γνωστός. Η Ορθόδοξη Πατερική Θεολογία μας δείχνει τον δρόμο προς την Ζωή, τον τρόπο ζωής που βίωσαν πρώτοι οι Πατέρες της Εκκλησίας και έπειτα προς όφελος δικό μας, κατέγραψαν στο χαρτί. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας καλεί να ζήσουμε θεάρεστα διαμέσου του μυστηριακού τρόπου, διαμέσου της ασκήσεως, της ταπείνωσης και της μετάνοιας.
Το πόσο θα ζήσουμε δεν έχει αξία…το πώς θα ζήσουμε είναι το ζητούμενο.
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
And in the Holy Spirit, the Lord, the Giver of Life, Who proceedeth from the Father, Who with the Father and the Son together is worshipped and glorified, Who spake by the Prophets.
The eighth Article of the Creed speaks about the third Person of the Holy Trinity, the Holy Spirit. The Holy Spirit is also true God, as is the Father and the Son. This we confess, calling Him Lord.
The Holy Spirit is also called the Giver of Life because He, together with God the Father and God the Son, gives life to all, especially spiritual life. It follows that He is likewise the Creator of the world, equal to the Father and the Son. It is said about the creation of the world: And the Spirit of God moved upon the face of the waters (Gen. 1:2). Jesus Christ Himself said about the blessed regeneration by the Spirit, ...Except a man be born of water and of the Spirit, he cannot enter into the Kingdom of God (John 3:5).
Thus the Holy Spirit is true God, the third Person of the Triune God. To Him we must render the same worship and glory as to the Father and the Son.
The words, "Who proceedeth from the Father," define the personal hypostatic nature of the Holy Spirit, by which He is distinguished from God the Father, and from the Son, begotten of the Father. His nature is such that the Holy Spirit continually proceeds from the Father. Jesus Christ Himself spoke on this point to His disciples: But when the Comforter is come, Whom I will send unto you from the Father, even the Spirit of truth, Which proceedeth from the Father, He shall testify of Me (John 15:26).
The words, "Who spake by the Prophets," means who spoke through the prophets. The prophets predicted the future and wrote Holy Scriptures under the inspiration of the Holy Spirit, and therefore their books are called divinely inspired. The words, "spake by the Prophets," are stated so that no one need doubt that the Holy Scriptures were written under the inspiration of the Holy Spirit, not by the authors themselves, as ordinary books are written. They therefore contain the highest God-given truth, the Word of God, or Divine revelation.
The fact that the Holy Spirit spoke through the Apostles is not mentioned in the Symbol of Faith because at the time of its composition no one doubted it.
The Holy Spirit now conveys His gifts to true Christians through the Church of Christ, in prayer and the Holy Mysteries. In the Holy Mysteries the Holy Spirit enlightens the faithful with the light of Christ’s teaching, warms their hearts by love for God and neighbor, and purifies them of every stain of sin.
Jesus Christ called the Holy Spirit, Spirit of Truth (John 14:17; 15:26; 16:13) and warned us, All manner of sin and blasphemy shall be forgiven unto men; but the blasphemy against the Holy Spirit shall not be forgiven unto men (Matt. 12:31).
"Blasphemy against the Holy Spirit" is conscious and hardened opposition to the truth, because the Spirit is truth (I John 5:6). Conscious and hardened resistance to the truth leads man away from humility and repentance, and without repentance there can be no forgiveness. That is why the sin of blasphemy against the Spirit cannot be forgiven, since one who does not acknowledge his sin does not seek to have it forgiven.
The Holy Spirit was revealed to people in visible form at the Baptism of the Lord in the form of a dove, and on the day of Pentecost when He descended to the Apostles in the form of tongues of fire. He appeared also as a cloud of light in the Old Testament and at the Transfiguration of Christ.
