ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ-ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Κάθε άνθρωπος που σε προσβάλλει, που σε βλάπτει...πρέπει να τον λυπηθείς πολύ

«Αν κάποια μέρα», άρχισε να μου λέει ο Παππούλης, «περπατάς ήσυχος στο δρόμο σου και ιδείς τον αδελφό σου να προπορεύεται κι αυτός ήσυχα, αλλά σε μια στιγμή αντικρίσεις έναν κακό άνθρωπο, να πετάγεται ξαφνικά από μια πάροδο και με ένα μαχαίρι να ορμά κατεπάνω στον αδελφό σου, να τον κτυπά, να του τραβά τα μαλλιά, να τον πληγώνει και να τον ρίχνει κάτω ματωμένο, εσύ, μπροστά σ' αυτό το θέαμα, θα οργισθείς εναντίον του αδελφού σου ή θα τον λυπηθείς;»
Παραξενεύθηκα με την ερώτηση του Γέροντα και τον ρώτησα κι εγώ με τη σειρά μου:
"Πώς είναι δυνατό να οργισθώ εναντίον του πληγωμένου αδελφού μου, που έπεσε θύμα του κακοποιού;
Ούτε καν πέρασε από το νου μου τέτοια σκέψη. Ασφαλώς και θα λυπηθώ και θα προσπαθήσω να τον βοηθήσω όσο μπορώ".
«Έ, λοιπόν», συνέχισε ο Γέροντας, «κάθε άνθρωπος, που σε προσβάλλει, που σε βλάπτει, που σε συκοφαντεί, που σε αδικεί με οποιοδήποτε τρόπο, είναι ένας αδελφός σου, που έπεσε στα χέρια του κακοποιού διαβόλου.
Εσύ, όταν αντικρίσεις τον αδελφό σου να σε αδικεί, τι πρέπει να κάνεις; Πρέπει να τον λυπηθείς πολύ, να τον συμπονέσεις και να παρακαλέσεις θερμά και σιωπηλά το Θεό, να στηρίξει εσένα, στη δύσκολη αυτή ώρα της δοκιμασίας σου και να ελεήσει και τον αδελφό σου, που έπεσε θύμα του ληστού διαβόλου, κι ο Θεός θα βοηθήσει κι εσένα και τον αδελφό σου.
Διότι, αν δεν το κάνεις αυτό, αν, αντιθέτως, οργισθείς εναντίον του αδελφού σου, αντιτάσσοντας στην επίθεσή του την αντεπίθεσή σου, τοτε
ο διάβολος, που βρίσκεται στο σβέρκο του αδελφού σου, πηδάει και στο δικό σου σβέρκο και σας χορεύει και τους δύο.»

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

Interaction of Heart and Mind in Prayer ( Saint Theophan the Recluse )

" All these evil things come from within and defile a man."


Jesus Christ (Mark 7:23)

Maintaing attention is a central part of prayer. Watchfulness is essential. We find our mind is continually influenced by thoughts which pollute our heart. These are not necessarily temptations that come from our external environment but are our reactions to external factors. The thing that we need to gain control over is our inward reactions that generate thoughts and bound up our heart


Saint Theophan says,

"The mind's thoughts are all directed toward this earth, and there is no way to raise them to heaven. Their object is vain, sensual, sinful. You have seen how fog drifts along the valley. This is a precise picture of our thoughts. They all crawl and drift along the earth. In addition to this downward drifting, they constantly seethe, not standing still in a single place; they jostle each other, like a swarm of mosquitoes in the summer. In addition, they are always in motion.


Beneath these there lies the heart. It is from the thoughts that blows are continually struck in the heart and corresponding actions of the heart. from this is joy, anger, envy, fear, hope, pride, despair––they arise in the heart one after the other. There is no stopping them; just as with the thoughts, there is no order whatsoever. The heart continually trembles from the emotions like an aspen leaf."


Our challenge in prayer is to cut off these thoughts.


Elder Nikodim says,


"When the mind is pure, then the heart will be pure. And when the heart is pure, then the mind will also be pure."

When we have mastered this we will find the mind becomes a true partner in our prayer.


Fr. Sophrony says

"The mind becomes all ears and eyes, and sees and hears every extrinsic thought approaching from without, before it can invade the heart. Praying the while, the mind not only refuses to admit extraneious thoughts into the heart but positively throusts them aside and preserves itself from association with them."

Knowing the interaction between the mind and the heart is an important discovery to make about our inner life.


See Christ the Eternal Tao pp 363-365.

Getting Help in our Battle with Thoughts

As several of you have pointed out in earlier discussions, controlling our thoughts is not a easy task.  Assuredly, if we can do it, our mind becomes clearer, quieter and we are better able to discern.  As a  result we can become more holy.  True prayer demands a silent mind free of thoughts so we can listen to the wordless voice of God that comes from our heart.  It is in this way that we can do the will of God. But being able to control our thoughts is something that seems to elude us.  It is something that we cannot do by ourselves. We need help.

Saint Heychius tells us,
The spirit cannot conquer a demonic fantasy by its own unaided powers, and should never attempt to do so... The demons are a sly lot: they pretend to be overcome and thin trip us up by filling us up with self-esteem.  But when we call upon Jesus Christ, they do not dare to play their tricks with us even for a second." (Philokalia vol 1, p. 166)

Those of us who have tried to master our thoughts can affirm that, no matter how much we progress, we are either defeated by more thoughts that gain our attention, or we begin to think about how well we have mastered our control of thoughts.  As soon as we begin to think about how well we are doing we have lost the battle.

The key is what Saint Heychius tells us – we must call on Jesus Himself for help.

Saint Theophan the Recluse tells us,
Whenever we appeal directly to the Lord with fear, reverence, hope and faith in His complete activity without entering into a verbal battle with the passionate thought, the passionate thought then moves away from the mind's eye, which is fixed on the Lord.  When it is cut off from the mind through such attention, the passionate thought departs of its own accord...

The act of calling on the Lord for help plants a more powerful thought in our mind and forces the one we want to ignore into the background.  Without attention given to the thought and given instead to God asking for His help, it disappears.  The demon trying to plant the unwanted thought in us is defeated. This is one reason why the practice of the Jesus Prayer is so important.  God helps us counteract unwanted thoughts when we call on His Name.

Saint Theophan uses an example of a legend he knew of.
An elder lived in the desert of silence.  The demons visibly attacked him, and began dragging him our of his cell so as to completely drive him out of the desert.  The elder himself began fighting back at them, but they moved him and had already dragged him right up to the very door.  Just a bit more, and they would have turned him out.  Seeing his extreme danger, the elder called out, "Lord Jesus Christ! Why have you abandoned me?  Help me, Lord!"  As soon as he called out, the Lord appeared immediately and chased away the demons, and said to the elder, "I did not abandon you, but because you did not call on me and thought you could cope with the demons yourself, I did not come to your help.  Call on me, and you will always receive ready help."  After saying this, the Lord disappeared.  this incident is a lesson not just to the elder, but to all of us: Do not struggle with passionate thoughts through your own spiritual altercations with them, but turn immediately to the Lord with prayers against them. (The Spiritual Life, p. 246)


A final thought from Saint Theophan
Lasting purification of the thoughts is a gift from God, but this gift is not given without intensifying one's personal labors.  While you will not achieve anything just by your own labor, God will not give you anything if you do not labor with al your might.  This is the fundamental law. (The Spiritual Life, p. 210)

John Wu «Ελλάδα»

Ο Κινεζοκυπριακής καταγωγής καλλιτέχνης John Wu γνωστός ως Mastermind με τις εμπνευσμένες ρίμες του περιγράφει σε ένα τραγούδι του την Ελλάδα, την Ελλάδα στην έκπτωσή της, την μετανεωτερική Ελλάδα, αλλά και την Ελλάδα που έχει ως οραματισμό του, την Ελλάδα της Παράδοσης.

Στίχοι: Ελλάδα

Μια Ελλάδα χωρίς δάδα
χωρίς φλόγα στην Ορθόδοξή της λαμπάδα
περνά από τη σκοτεινή κοιλάδα

κτυπημένη σε τρία σημεία
της αλλάζουνε γλώσσα και ιστορία
και της πολεμάνε πίστη και Εκκλησία

η μασονία σκάνδαλα και η δυσωδία
Νέα εποχή της Νέας Τάξης η Αταξία
όλοι σ’ ένα καναπέ στην απραξία

μέρα νύχτα στη TV με τη δαιμονική ψυχαγωγία
Ελλάδα μου μην κλαις
η γη σου είναι ποτισμένη με αγιασμένες ψυχές

μέσα στους αιώνες μαχητές
έχεις άγιους οσίους Πατέρες Παϊσίους
Πορφυρίους Νεκταρίους και Ιωσήφ Ησυχαστές

στον ουρανό μεσολαβητές
μύριους Αγγέλους υποστηρικτές
μπροστά απ᾽ το θρόνο του Θεού

2000 χρόνια Ορθόδοξο Φως
μέσα στο σκότος
του κόσμου αυτού

Σου πολεμάνε το Άγιο Όρος
είναι γιατί είναι της γης ο τελευταίος χώρος
όπου επικρατεί ησυχία και προσευχή
ακατάπαυστη θεια λειτουργία
γι αυτό και μέρα νύχτα νικιέται εκεί

ο Εωσφόρος
έχει λυσσάξει
θέλει τα τελευταία πρόβατα του Θεού να σφάξει
το σημείο του σταυρού να πάψει

δεν του μένει χρόνος
και ετοιμάζεται για την τελική πράξη
μα ο καλός και Παντοδύναμος Θεός
Πατέρας Υιός  Άγιο Πνεύμα
Τριαδικός αληθινός Θεός

δεν θα σε αφήσει
σε έχει αγαπήσει
έχεις τα μαύρα σου χάλια
μα θα σε χρησιμοποιήσει
τελευταία λύση σε ένα κόσμο

που οδεύει προς την καταστροφή
και οι καρδιές των πολλών έχουν ψυχρανθεί
μαρτυράς μου ο Θεός
πρέπει να περάσει απ᾽ το καμίνι ο χρυσός

Τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος πανωλεθρία
το λέει η προφητεία
όταν η Τουρκία μοιραστεί στα τρία

απ᾽ την Ρωσία όταν μπούμε
στην Πόλη για Θεία Λειτουργία
στην Αγία Σοφία

τότε θα καταλάβεις το πάνσοφο σχέδιο του Θεού
διάβασε προφητείες Αγίου Κοσμά του Αιτωλού
Αγίου Αρσενίου, Μεθοδίου, Παϊσίου
και Οσίου Ανδρέα διά Χριστόν Σαλού.

http://vatopaidi.wordpress.com/

Ό διάβολος μερικές φορές κοιμάται, καί εμείς τον προκαλούμε

Ό Θεός επιτρέπει τους πειρασμούς ανάλογα μέ τήν πνευματική μας κατάσταση.

Άλλοτε επιτρέπει νά κάνουμε ένα σφάλμα, λ.χ. μια μικρή απροσεξία, για να είμαστε άλλη φορά προσεκτικοί καί νά αποφύγουμε ή μάλλον νά προλάβουμε ένα μεγαλύτερο κακό πού θά μας έκανε το ταγκαλάκι.
Άλλοτε αφήνει τόν διάβολο νά μάς πειράζη, γιά νά μάς δοκιμάση.
Δίνουμε δηλαδή εξετάσεις καί αντί κακό ό διάβολος μάς κάνει καλό.
Θυμηθήτε τόν Γερο-Φιλάρετο πού έλεγε:
Τέκνον, έγκατάλειψις Θεού, ούδένα πειρασμόν σήμερα.
Ήθελε νά παλεύη κάθε μέρα με τους πειρασμούς, γιά νά στεφανώνεται άπό τόν Χριστό.
Ένας δυνατός, όπως ό Γερο-Φιλάρετος, δέν αποφεύγει τους πειρασμούς, άλλα λέει στον
Χριστό: Στείλε μου, Χριστέ μου, πειρασμούς καί δώσε μου κουράγιο νά παλέψω.
Ένας αδύνατος όμως θά πή: Μήν έπιτρέπης, Χριστέ μου, νά πειρασθώ. ­
Μη είσενέγκης ημάς εις πειρασμόν....
Εμείς όμως πολλές φορές, όταν έχουμε έναν πειρασμό, λέμε: ε, μά είμαι άνθρωπος κι εγώ δέν αντέχω άλλο!, ενώ θά έπρεπε νά πούμε: Δέν είμαι άνθρωπος είμαι παλιάνθρωπος.
Θεέ μου, βοήθησε με νά γίνω άνθρωπος.
Δέν λέω νά επιδιώκουμε εμείς τους πειρασμούς, άλλα, όταν έρχωνται, νά τους αντιμετωπίζουμε με καρτερία καί προσευχή.
Σέ κάθε πνευματική χειμωνιά νά περιμένουμε με υπομονή καί ελπίδα τήν πνευματική άνοιξη.
Οι μεγαλύτεροι πειρασμοί είναι συνήθως στιγμιαίοι καί, εάν εκείνη τήν στιγμή τους ξεφύγουμε, περνάει καί φεύγει ή φάλαγγα τών δαιμόνων καί γλυτώνουμε.
Όταν ένωθή ό άνθρωπος μέ τόν Θεό, δέν έχει πιά πειρασμούς.
Μπορεί ό διάβολος νά κάνη κακό στον Άγγελο; Όχι, καίγεται.
Ή πνευματική ζωή είναι πολύ απλή καί εύκολη εμείς τήν κάνουμε δύσκολη, γιατί δεν αγωνιζόμαστε σωστά. Με λίγη προσπάθεια και πολλή ταπείνωση και εμπιστοσύνη στον
Θεό, μπορεί κανείς να προχώρηση πολύ. Γιατί, όπου υπάρχει ταπείνωση, δεν έχει θέση ό
διάβολος καί, όπου δεν υπάρχει διάβολος, επόμενο είναι να μην υπάρχουν καί πειρασμοί.
- Γέροντα, ή πτώση σε μιά αμαρτία μπορεί να γίνη κατά παραχώρηση του Θεού;
- Όχι, είναι βαρύ νά πούμε ότι παραχωρεί ό Θεός νά αμαρτήσουμε. Ό Θεός ποτέ δεν παραχωρεί νά αμαρτήσουμε. Εμείς κάνουμε παραχωρήσεις καί έρχεται ό διάβολος καί μας
πειράζει. Όταν λ.χ. ύπερηφανεύωμαι, διώχνω τήν θεία Χάρη, φεύγει ό Φύλακας Άγγελος μου,
έρχεται ό άλλος ...άγγελος, ό διάβολος, καί σπάζω τά μούτρα μου. Αυτή είναι δική μου
παραχώρηση, καί όχι τού Θεού.
- Είναι σωστό, Γέροντα, όταν έχουμε μιά πτώση νά λέμε:
Ό πειρασμός μέ έρριξε;
- Πολλές φορές ακούω κι εγώ μερικούς ανθρώπους νά λένε ότι φταίει ό πειρασμός, όταν ταλαιπωρούνται, ένω φταίνε οί ϊδιοι πού δέν αντιμετωπίζουν σωστά τά πράγματα.
Έπειτα ό πειρασμός, πειρασμός είναι. Μπορεί νά μας έμποδίση άπό το κακό;
Τήν δουλειά του κάνει.
Νά μήν τά φορτώνουμε καί όλα στον πειρασμό.
Ένας υποτακτικός, πού ζούσε σέ μιά Καλύβη μέ τον Γέροντα του, μιά φορά πού έμεινε γιά λίγο μόνος του, πήρε ένα αυγό, το έβαλε πάνω σέ ένα κλειδί - ήταν άπό εκείνα τά μεγάλα, τά παλιά κλειδιά - καί άναψε άπό κάτω ένα κερί, γιά νά το ψήση!
Μπαίνει ξαφνικά ό Γέροντας καί τον βλέπει.
-Τί κάνεις εκεί;, τού λέει.
-Νά, Γέροντα, ό πειρασμός μέ έβαλε νά ψήσω έδώ ένα αυγό, τού λέει ό υποτακτικός του. Καί τότε ακούσθηκε μιά άγρια φωνή:
-Αυτήν τήν τέχνη έγώ δέν τήν ήξερα- άπό αυτόν τήν έμαθα!
Ό διάβολος μερικές φορές κοιμάται, καί εμείς τον προκαλούμε
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

Αμαρτία και μετάνοια! Τά έκ προθέσεως σφάλματα

 
Νά προσέξουμε πολύ τά έκ προθέσεως σφάλματα, γιατί αυτό πού θά εξετάση ό Θεός είναι ή πρόθεση μας. Τά σφάλματα πού κάνουμε από απροσεξία είναι ελαφρότερα. Μερικές αμαρτίες είναι αμαρτίες, αλλά έχουν καί ελαφρυντικά.
Ύστερα, όταν σφάλουμε χωρίς νά τό θέλουμε, ό Θεός οικονομάει έτσι τά πράγματα, ώστε νά χρησιμοποιηθή τό σφάλμα μας γιά καλό. Δηλαδή, όχι ότι έπρεπε νά σφάλουμε, γιά νά γίνη αυτό τό καλό, άλλα αφού σφάλαμε χωρίς νά τό Θέλουμε, ό Θεός αξιοποιεί τό σφάλμα μας και βγαίνει καλό. Όταν όμως κάνουμε ένα σφάλμα εν γνώσει μας και έπειτα μετανοιώσουμε, νά ευχηθούμε νά μη γίνη κακό άπό τις συνέπειες του σφάλματος μας.

- Γέροντα, εκείνος ό μοναχός πού αναφέρει ό Ευεργετινός ότι δέκα χρόνια έπεφτε σε κάποια αμαρτία κάθε μέρα, άλλα και κάθε μέρα μετανοούσε, πώς σώθηκε;

- Εκείνος ήταν κατά κάποιον τρόπο κυριευμένος, αιχμαλωτισμένος από την αμαρτία. Δεν είχε κακή διάθεση, άλλα δέν είχε βοηθηθή, σπρώχτηκε στό κακό, γι' αυτό δικαιούτο τήν θεία βοήθεια. Πάλευε, πονούσε, είχε μετάνοια ειλικρινή, και ό Θεός τελικά τόν έσωσε. Βλέπεις, ένας μπορεί νά έχη καλή διάθεση‡ αν όμως δέν βοηθηθή από μικρός και παρασυρθή στό κακό, είναι δύσκολο μετά νά σηκωθή.
Κάνει μιά προσπάθεια, πάλι πέφτει, πάλι σηκώνεται‡ παλεύει δηλαδή. Ό Θεός αυτόν τόν άνθρωπο δέν θά τόν αφήση, γιατί ό καημένος κάνει τήν μικρή του προσπάθεια, ζητάει καί τήν θεία βοήθεια και δέν αμαρτάνει έν ψυχρώ.
Κάποιος λ.χ. ξεκινάει νά πάη κάπου, χωρίς νά έχη σκοπό νά αμαρτήση, άλλα πηγαίνοντας του συμβαίνει ένας πειρασμός καί πέφτει σέ κάποια αμαρτία. Μετανοεί, κάνει μιά προσπάθεια, του στήνουν πάλι μιά παγίδα καί, ενώ δέν έχει διάθεση νά κάνη κάτι κακό, ό καημένος ξαναπέφτει καί πάλι μετανοεί. Αυτός έχει ελαφρυντικά, γιατί δέν θέλει νά κάνη τό κακό, άλλα παρασύρεται στό κακό καί ύστερα μετανοεί.

Όποιος όμως λέει: «γιά νά πετύχω εκείνο, πρέπει νά κάνω αυτήν τήν αδικία‡ γιά νά πετύχω τό άλλο, πρέπει νά κάνω εκείνη τήν πονηριά» κ.λπ., αυτός αμαρτάνει εσκεμμένως καί έν γνώσει του. Καταστρώνει δηλαδή τό αμαρτωλό του σχέδιο και βάζει πρόγραμμα μέ τον διάβολο τί αμαρτία θά κάνη. Αυτό είναι πολύ κακό, επειδή είναι προμελετημένο.

Δέν είναι ότι πέφτει σέ πειρασμό, άλλα ξεκινάει να κάνη κάτι μαζί μέ τον πειρασμό. Ένας τέτοιος άνθρωπος δέν πρόκειται ποτέ νά βοηθηθή, γιατί δέν δικαιούται την θεία βοήθεια, και τελικά πεθαίνει αμετανόητος. Άλλα και όσοι λένε ότι θά μετανοιώσουν, όταν γεράσουν, πώς είναι σίγουροι ότι θά προλάβουν νά μετανοιώσουν και δέν θά πάνε από αιφνίδιο θάνατο;
Έλεγε κάποιος εργολάβος: «όταν γεράσω, θά πάω στά Ιεροσόλυμα, θά βαπτισθώ στον Ιορδάνη ποταμό, οπότε θά εξαλειφθούν όλες οι αμαρτίες μου», και συνέχιζε νά ζή αμαρτωλά.
Τελικά, όταν πλέον δέν είχε άλλο κουράγιο, ίσα-ίσα πού μόλις περπατούσε, αποφάσισε νά πάη. Λέει σέ έναν μάστορα του: «Μάστορα, αποφάσισα νά πάω στά Ιεροσόλυμα, γιά νά βαπτισθώ στον Ιορδάνη ποταμό». «Ά, αφεντικό, τού λέει εκείνος, άν είσαι καθαρός, θά πάς‡ αν δέν είσαι καθαρός, στον δρόμο θά μείνης!».
Λές και προφήτευσε! Μόλις πήγε στην Αθήνα νά βγάλη τά χαρτιά του, πέθανε! Τού πήραν όλα τά χρήματα οί άλλοι, τον πήγαν σέ ένα γραφείο κηδειών και από εκεί τον έστειλαν μέ το φέρετρο πίσω στον τόπο του.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ