Αγάπη αδελφού: Θέα Θεού

«Όλους τους πιστούς οφείλομε να τους βλέπομε σαν ένα και να σκεπτόμαστε ότι στον καθένα από αυτούς είναι ο Xριστός. Και να έχομε για τον καθένα τέτοια αγάπη, ώστε να είμαστε έτοιμοι να θυσιάσομε για χάρη του και τη ζωή μας. Γιατί οφείλομε να μη λέμε, ούτε να θεωρούμε κανένα άνθρωπο κακό, αλλά όλους να τους βλέπουμε ως καλούς. Kι αν δεις έναν αδελφό να ενοχλείται από πάθη, να μην τον μισήσεις αυτόν‡ μίσησε τα πάθη που τον πολεμούν. Kι αν τον δεις να τυρανείται από επιθυμίες και συνήθειες προηγουμένων αμαρτιών περισσότερο σπλαχνίσου τον, μην τυχόν δοκιμάσεις και συ πειρασμόν, αφού είσαι από υλικό που εύκολα γυρίζει από το καλό στο κακό. H αγάπη προς τον αδελφό σε προετοιμάζει ν' αγαπήσεις περισσότερο τον Θεό. Tο μυστικό, λοιπόν, της αγάπης προς τον Θεό είναι η αγάπη προς τον αδελφό. Γιατί, αν δεν αγαπήσεις τον αδελφό σου που τον βλέπεις πως είναι δυνατόν ν' αγαπήσεις τον Θεό που δεν Tον βλέπεις; «O γαρ μη αγαπών τον αδελφό αυτού, ον εώρακε, τον Θεόν, ον ούχ εώρακε, πως δύναται αγαπάν;»



Γέροντας Πορφύριος

Αναζητώντας το αληθινό φως της ζωής ...

... Πού κατοικείς, Φως μου; Βλέπεις πως Σε αναζητώ με δάκρυα. Αν δεν εμφάνιζες Συ τον Εαυτό Σου σε μένα, δεν θα μπορούσα να Σε ζητώ τώρα όπως Σε ζητώ. Αλλά Συ ο ίδιος με αναζήτησες, εμέ τον αμαρτωλό και μου έδωσες να γνωρίσω την αγάπη Σου. Μ' άφησες να δω πως η αγάπη Σου για μας Σε οδήγησε στο Σταυρό και πέθανες μέσα σε πόνους για χάρη μας. Συ μου έδωσες να γνωρίσω πως η αγάπη Σου Σε κατέβασε από τους ουρανούς στη γη, ακόμη και στον Άδη, για να δούμε την δόξα Σου...



.( Αγ.Σιλουανού Αθων.)

The Vision of St. Paisios of St. Constantine the Great

The Vision of St. Paisios (amateur translation)
"I am Constantine the Great...
I descended from heaven to reveal
the glory which monks receive
in heaven, and the closeness [oikeiothta] and boldness
they have towards Christ...
I blame myself and I condemn myself,
for not having been granted this great rank of the Monastics...
I am unable to bear the loss, which I experienced...
I do not have the same boldness as the Monastics,
nor equal honor towards them..."

This event is taken from the full life of St. Paisios published in the "Neon Eklogion" ( "Νέον Εκλόγιον"), which is a compendium of numerous full lives of Saints. The full text in Greek of this event I am posting, in addition to my translation below:








Full account of the vision of St. Constantine the Great by St. Paisios (amateur translation)
Therefore (says the righteous John), desiring to see myself as I was able, his special theoria, and to taste of divine grace, I went to him [St. Paisios], and before I knocked on the door of his cell, I heard him speaking with another man. I was reluctant to knock, so I waited outside. The little sound I made, however, was heard by the precious father, and he came outside. He saw me, and was filled with joy and embraced me, and I him. He took me into his cell, where I didn't see anyone else. I was puzzled, and I wondered: who was in here previously and was talking with the Righteous Elder a short time before? And I looked around and saw no one.

The Elder asked me: "Why are you looking here and there in bewilderment, as if you were looking at something strange?"

I replied: "Indeed I see something strange, and I don't know what to think, for a short time ago, I heard the voice of another man who was speaking with you, and now I don't see anyone else. What should I think? I beseech your Holiness to reveal to me this strange mystery.

The divine father told me: "O John, God wishes to reveal to you a strange mystery today, and I must reveal to you the love which the Giver-of-Good-things has for us.

"He whom you heard speaking with me, my perfect friend, was Constantine the Great, the first King of the Christians, who descended from heaven, being sent by God, and told me: 'Blessed are you who have been made worthy of the monastic life, for truly unique is the godly blessing of the Savior towards you.'

"I asked him: And who are you, my Lord, who are saying these things, and magnifying us Monks? He replied: 'I am Constantine the Great, and I descended from the heavens, that I might reveal to you the glory which Monks receive in the heavens, and the closeness and boldness which they have towards Christ. And I magnify you, O Paisios, for you guide them in this holy path of asceticism. I therefore blame and condemn myself, for not being granted this greatest rank of the Monastics, and I cannot bear the loss which I experienced.'

"And again I said: 'Why, O wondrous one, do you judge yourself? Have you not received that eternal glory, and divine illumination?' He replied to me: 'Yes, I have received them, but I do not have that boldness of the Monks, neither glory equal to theirs, for I saw the souls of some Monks who had been separated from the body, and flew as eagles, and with great daring rise to the heavens. And the rank of demons did not dare approach them at all. Then I saw that the gates of heaven were opened for them, and they entered in, and appeared before the heavenly King, standing with great boldness before the throne of God. For this reason, therefore, I am amazed by you Monks, and I bless you, and I condemn myself for not being made worthy of boldness life this. For I wish that I could have left my passing kingdom, and the royal robe and crown, and to become poor, and to wear sackcloth, and to accept all those things that the monastic life seeks.'

"Again I said to him: 'You say this well, O most-holy King, and you console us with these words. However, this must be the judgment of our God, and and we are unable to say anything different regarding divine righteousness. For the Righteous Judge grants to each according to his worth in righteousness, and rewards for the works of everyone, for your unique life did not have the same struggles as the life of Monks, for you had a wife to help you, and your children, and your servants, and different rewards and comforts. For the Monks, disdaining all of the joys of this present life, receive God, instead of the good things of the World. And bearing Him with joy, and special richess, and to be made pleasing to Him, they consider Him their food, and their great reward. And they are, according to the Apostle, 'destitute, afflicted, ill-treated'. Therefore it is impossible, my King, for you to be equal to them.

"And at that point, therefore, you came, O my brother John, and [St. Constantine] straightaway ascended to the heavens. Therefore, now having learned this mystery that has occurred, how good must the pains of asceticism seem. Strengthen the brothers."

______________________________________
St. Constantine, such a great Saint of our Church, is admitting that the glory and boldness before Christ that monastics receive is great. The rich treasure that is Orthodox Monasticism cannot be overstated, and as Fr. Ephraim of Philotheou mentioned in his book Counsels from the Holy Mountain, "An entire army of monastics has filled heaven." May their boldness intercede for us sinners, who are unwilling to apply the teachings of Christ to our lives.

Apolytikion of St. Constantine the Great - Plagal of the 4th Tone
Your Apostle among the Rulers, St. Constantine, who once beheld in the sky the image of Your Cross, and who like Paul received his calling not from man, once entrusted the Ruling City into Your hand. We entreat You to restore it in peace forever, at the intercession of the Theotokos, O Lord who loves humanity.


Icon of St. Paisios the Great


Apolytikion of St. Paisios the Great in the Fourth Tone
The incarnate Angel, and the boast and summit of monks, the bodiless man, the citizen of Heaven, the great God-bearing Paisius celebrateth with us in divine jubilation, granting grace to all them that extol him with rev'rence. With fervour let us honour this day, off'ring him songs of praise.



Prayer Attributed to St. Paisios
O Lord, Jesus Christ my God, forsake me not.
O Lord, do not stand afar off from me.
O Lord, stretch out to me a helping hand.
O Lord, support me with the fear of You.
O Lord, plant this fear and the love for You in my heart.
O Lord, teach me to do Your will.
Amen.

St. Paisius Velichkovsky the Righteous

St. Paisius Velichkovsky the Righteous - Commemorated on November 15 

"Saint Paisius Velichkovsky was born in Poltava in Little Russia on December 21, 1722, and was the eleventh of twelve children. His father John was a priest, who named him Peter at his Baptism, in honor of St Peter the Metropolitan of Moscow, on whose Feast he was born.

After the children's father died, their mother Irene raised them in piety. Peter was sent to study at the Moghila Academy in Kiev in 1735. After four years, Peter decided to leave the world and become a monk. At the age of seventeen, he went in search of a monastery and a good spiritual Father. For seven years Peter visited various monasteries, including the Kiev Caves Lavra, but he did not feel drawn to any of the monasteries of Ukraine.

After being made a rassophore monk (one blessed to wear the rasson, but not yet tonsured "into the mantle") at the St Nicholas Medvedevsky Monastery with the name Platon, he found that there was no experienced Elder there who could teach him obedience or give him spiritual direction. Not wishing to begin his monastic life without such guidance, he left the monastery a week after his tonsure with the blessing of his Elder.

At first, he went to Kiev, where he happened to meet his sister-in-law, the widow of his older brother Archpriest John. She informed him of his mother's sorrow when he left Kiev, and her mind seemed to be affected by her grief. Then one day an angel appeared to her and told her that instead of loving the Creator with her whole heart and soul, she loved His creation (her son) more. Because of this excessive love, the angel went on, she was thinking of starving herself to death, which would result in her eternal condemnation. The angel said that by God's grace, her son would become a monk, and that she should also renounce the world and become a nun. After this, she became calm and accepted God's will. She entered a convent and was tonsured with the name Juliana. After about ten years, she departed to the Lord.

While at Kiev, Platon met two monks from Romania who were about to return to their country. After crossing the border into Moldavia, they came to Vlachia and the Skete of St Nicholas, which is called Treisteny, around 1745. The Elder of the Skete, Hieroschemamonk Michael, was away on business in Ukraine, so Platon and his companions were welcomed by the Superior, Fr Demetrius. Platon was placed under a general obedience and given a cell near the Skete, from which the church was visible.

As he was sleeping one night, the semantron was sounded calling the monks to Sunday Matins, but Platon did not hear it. He woke up and ran to the church, only to find that the Gospel had already been read, and the Canon was being sung. In his grief and shame, he did not enter the church, but returned to his cell and wept bitter tears. After the Liturgy, when it was time for the meal, the Superior and the Elder were surprised that Platon had not been seen at the services. The Elder ordered that the meal be delayed while he sent a Fr Athanasius to find out what had happened to Platon. Fr Athanasius found him and asked why he was weeping. With difficulty, Platon was able to tell him the cause of his sorrow. Fr Athanasius tried to console him and urged him to come to the Skete, where the others were waiting for him. Finally, he was persuaded to go.

Seeing the brethren at table but not eating, Platon fell down before them weeping and asking forgiveness. The Elder and the Superior lifted him up and heard from Fr Athanasius the reason for his sorrow. The Elder told Platon not to grieve so over something that had happened involuntarily, and did his best to console him. From that time, however, the saint would not sleep lying down in bed, but sitting up on a bench.

One day the Elder Onuphrius of Kyrkoul visited the Skete and spoke about his Skete at Kyrkoul. Platon long to see Kyrkoul, and so he returned there with Fr Onuphrius. He remained there for a time, conversing with Fr Onuphrius about overcoming the passions, the struggle with demons, unceasing prayer, and other soul-profiting topics. This seed fell on good ground, later bearing spiritual fruit a hundredfold.

The time came when Platon was filled with a longing to visit Mount Athos. He asked the brethren of the Skete, and those of other Sketes, for their forgiveness and blessing for the journey. He also thanked them for their kindness and their paternal instruction. They blessed him and let him go in peace. At that time he was just twenty-four years old.

Platon went to Mount Athos in 1746, arriving at the Great Lavra on July 4, the eve of the Feast of St Athanasius of Athos. His traveling companion, Hieromonk Tryphon fell ill and died after four days. Platon would have died from the same illness, if not for the care of the Russian monks. He recovered and lived in solitude in a cell called Kaparis near the Pantokrator Monastery. He went around visiting the ascetics and solitaries, looking for a spiritual Father, but was unable to find anyone suitable.

18th-Century portrait of St. Paisios Velichkovsky 

In 1750 St Basil of Poiana Marului (April 15) visited the Holy Mountain and spent some time with Platon, who asked him for monastic tonsure. Elder Basil granted his request, giving him the name Paisius. Then Fr Basil returned to his Skete at Vlachia. About three months later, a young monk named Bessarion came to the Holy Mountain from Vlachia. He went around to the monasteries searching for an instructor, but did not find one. He also came to Fr Paisius and asked him to tell him something about saving his soul. Fr Paisius sighed and told him that he himself had been looking for an instructor without success. Yet, feeling compassion for Fr Bessarion, he talked to him a little about the qualifications necessary for a true instructor, and about the Jesus Prayer. After hearing him, Fr Bessarion said, "What more do I seek?" He fell down at the feet of Fr Paisius, entreating him to be his Elder. Fr Paisius did not want to be anyone's Elder, wishing instead to be under authority himself. Fr Bessarion remained for three days weeping until Fr Paisius agreed to accept him as a friend, and not as a disciple. For about four years they lived together fulfilling God's commandments, cutting off their own will and obeying one another as equals.

Other disciples began to join them, and their number continued to increase. Since they needed a priest and a confessor, they begged Fr Paisius to accept ordination. He did not want to hear of this, and repeatedly refused to consent. They did not give up, however. They asked him how he could expect to teach the brethren obedience and cutting off their own will, when he disobeyed the tearful entreaties of those who wanted him to accept. Finally, he said, "May the will of God be done."

In 1754 Fr Paisius was ordained to the holy priesthood and was given the Skete of the Prophet Elias, where he began to accept even more disciples. St Paisius remained on Mt Athos for a total of seventeen years, copying Greek patristic books and translating them into Slavonic.

Picture of the Skete of Prophet Elias, Mount Athos 

In 1763 Fr Paisius went to Moldavia with sixty-four disciples, and was given the Dragomirna Monastery near the city of Sochava and on the border between Bukovina and Moldavia. Here he remained for twelve years, and the number of monks increased to three hundred and fifty. His friend Hieromonk Alexius came to visit him from Vlachia, and Fr Paisius asked him to tonsure him into the Schema. Fr Alexius did so, but without changing his name. While at Dragomirna, Fr Paisius corrected the Slavonic translations of patristic books by comparing them to the Greek manuscripts he had copied on Mt Athos.

The Russo-Turkish war broke out in 1768, and Moldavia and Vlachia saw many battles. Dragomirna and the forests around it became filled with refugees from the villages near the battlegrounds. Another catastrophe appeared in 1771 with the outbreak of plague. When Dragomirna and Bukovina came under the control of Austrian Catholics, St Paisius and his flock fled to Moldavia. In October of 1775, he went to Secu ("Beheading") Monastery, which was dedicated to St John the Baptist, with many of his monks.

Secul was too small for the number of brethren, who were crowded with three to five monks in a cell. In the spring, more brethren were due to arrive from Dragomirna, so new cells had to be built. After three years of labor one hundred cells were completed, and everyone had a place. Still, the numbers increased and they had to look for a larger monastery.

St. Paisios Velichkovsky, engraving from the Greek edition of the Blessed Paissy Velichkovsky (taken 

Prince Constantine Muruz wrote to the Elder saying that there was no larger monastery than Neamts, about two hours from Secul. On August 14, 1779, St Paisius moved to Neamts Monastery where he spent the last fifteen years of his life translating the writings of the Holy Fathers. He organized the community according to the Typikon (Rule) of Mt Athos. He gathered about a thousand monks in the monastery, instructing them in the unceasing prayer of the heart.

Archbishop Ambrose visited St Paisius at Neamts in 1790, staying for two days to converse with the Elder. During the Sunday Liturgy, he raised St Paisius to the rank of Archimandrite. He remained two more days, then departed after blessing everyone.

St Paisius fell asleep in the Lord on November 15, 1794 at the age of seventy-two. It is possible that God revealed the date of his death to him beforehand, for he stopped translating books. He only reviewed and corrected what had already been translated.

He was ill for four days, but felt well enough to attend the Liturgy on Sunday. After the service, he asked everyone to come and receive his blessing. He said farewell to them all, then returned to his cell and would not receive anyone. A few days later, on November 15, he received the Holy Mysteries again and surrendered his soul to God. His funeral was conducted by Bishop Benjamin of Tuma, and was attended by multitudes of priests, monks, laymen, nobles and ordinary people.

The holy relics of St Paisius were uncovered in 1846, 1853, 1861 and 1872, and were found to be incorrupt.

St Paisius has had an enormous influence, not only in Romania, but throughout the Orthodox world. His disciples traveled to Russia, sparking the spiritual revival of the nineteenth century with Slavonic translations of the PHILOKALIA and the tradition of eldership which they had learned from St Paisius. This influence has been felt even in America through St Herman of Alaska (December 13). St Herman was taught by Elders whose spiritual formation was guided by St Paisius. He first met Fr Nazarius, who became his Elder at Valaam, at Sarov, then followed him to Sanaxar when St Theodore (February 19) was their igumen.

One of the books that St Herman brought with him to America was the Slavonic PHILOKALIA, printed in 1794. He absorbed the spiritual wisdom that it contained, and imparted it to others."


"The glorification of St Paisius was performed [by the] Russian Orthodox Church Outside of Russia on the feast day of Holy Prophet Elias on July 20, 1982 at the Russian Skete of St Elias on Mt Athos, which was founded by St Paisius."

Icon of St. Paisios Velichkovsky 

"[For] Orthodox Christians of the 20th century there is no more important Holy Father of recent times than Blessed Paisius Velichkovsky. This is so not merely because of his holy life; not merely because, like another Saint Gregory Palamas, he defended the hesychast practice of the mental Prayer of Jesus; not only because he, through his many disciples, inspired the great monastic revival of the 19th century which flowered most notably in the holy Elders of Optina Monastery; but most of all because he redirected the attention of Orthodox Christians to the sources of Holy Orthodoxy, which are the only foundation of true Orthodox life and thought whether of the past or of the present, whether of monks or of laymen."
Excerpt from the "Introduction to Blessed Paisius Velichkovsky: The Man Behind the Philokalia", by Fr. Seraphim Rose of Platina

The following is a (Russian) site with more information, icons, pictures, writings, and services of St. Paisios:

St. Paisios intercede for us and help us!

Icon of St. Paisios Velichkovsky

Troparion - Tone 2

Having become a stranger on earth, you reached the heavenly homeland, venerable Father Paisius. You taught the faithful to lift up their minds to God, crying out to Him with all their hearts: "Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me a sinner!"

Kontakion - Tone 8

Like a much-laboring bee, you were an elect zealot of the monastic life, supplying our souls with the writings of the Fathers through which you guide us on the path of salvation. Therefore we cry out to you: "Rejoice, truly-wise Paisius, for through you the tradition of spiritual elders has been restored to us!"

Through the prayers of our Holy Fathers, Lord Jesus Christ our God, have mercy on us and save us! Amen!

Selected hymns from the Feast of Sts. Constantine and Helen

Sts. Constantine and Helen, the God-crowned and Equals-to-the-Apostles - Commemorated on May 21st 

  

Kathisma I in the Third Tone

You became a new David in manner. * You received the oil of the kingdom, * as an honor from heaven, upon your head. * The Lord and Logos transcending all essences * anointed you with the Spirit, O glorious one. * Therefore you received the scepter to rule, as one most wise. * And you entreat that we obtain the great mercy.

Kathisma II in the Plagal of the Second Tone

The Maker of the sun and all creation was led once to the Cross. And now to himself He leads you, the shining star, by stars from heaven. And to you first He bestowed imperial power. Therefore, O most pious emperor Constantine, we extol you and your mother Helen the godly‐minded.

Idiomelon following the 50th Psalm in the Second Tone

The memorial of Constantine the pious, like perfume that is poured out, has arisen today. He longed for Christ and therefore held the idols in contempt. On earth he erected a temple to the One who was crucified for us; while in heaven he received the crown of hope.

Prosomoia of the Praises in the Plagal of the Fourth Tone

Full of wisdom, Constantine, rejoice! * The well of Orthodox Faith, * that has watered in every age * the entire universe * with its waters most sweet, rejoice! * Glorious root, out of which has burgeoned forth * the fruit that feeds the entire Church of Christ, * you are the pride and joy * of the fathers; O rejoice! You are the first * of all Christian emperors. * Rejoice, believersʹ joy!

He who rules over creation all, * O all‐wise Ruler, foresaw * the obedience of your heart, * and through reason captured you * when unreason was ruling you; * and He illumined your thoughts and reasoning * with certain knowledge of Orthodox belief; * glorious Constantine, * to the world He showed you as a shining sun, * radiating brilliant beams * of godly words and deeds.

Full of wisdom, Helen, praised by all, when you accepted the Lordʹs * saving teachings, like chosen earth * you abundantly produced * many fruits of your virtuous deeds. * And by displaying a holy way of life * for imitation, you thereby feed our minds. * Therefore we celebrate * your divine memorial, O royal Saint, * festively observing it today with heightened joy.

Doxastikon of the Praises in the Plagal of the Fourth Tone

Glory to the Father and the Son and the Holy Spirit.

The King of kings and God, who adorns the worthy with abundant gifts, caught you in His net, through the sign of the Cross, like He did to Paul the glorious, O Constantine. He said to you, ʺIn this sign conquer your enemies.ʺ Thus having sought Him, as did your godly‐minded mother, and having found Him for whom you longed, you utterly defeated them. In company with your mother, earnestly pray for Orthodox rulers, and the Christ‐loving armed forces, and all of us who loyally observe your memory, entreating Him who alone loves humanity, to deliver us from all wrath.

Νέα Θαύματα του Αγίου Ραφαήλ.«Με λένε Ραφαήλ… Θυμήσου, κάποια στιγμή θα με χρειαστείς!»

«Με λένε Ραφαήλ… Θυμήσου, κάποια στιγμή θα με χρειαστείς!»

Με μεγάλη συγκίνηση αλλά και λαχτάρα, αξιώνομαι κι’ εγώ, ύστερα από δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια, να μοιραστώ με όλους τους χριστιανούς αδελφούς μου, το Μέγα Θαύμα που έκανε και στη δική μου οικογένεια ο Άγιος Ραφαήλ.
Από το γάμο μας έχουμε αποκτήσει τρεις γιούς. Ο τρίτος γιος μας, γεννήθηκε πρόωρα, τον Οκτώβριο του 1994, στις τριάντα εβδομάδες κύησης. Παρέμεινε για αρκετό χρονικό διάστημα σε θερμοκοιτίδα, παρόλ’ αυτά, κατάφερε να ανταπεξέλθει και να μεγαλώσει σαν φυσιολογικό μωρό. Εμείς χαιρόμασταν την οικογένειά μας και τίποτε δεν φαινόταν να σκιάζει την ευτυχία μας.
Όπως κάθε καλοκαίρι, έτσι και το καλοκαίρι του 1994 (πριν δεκαοχτώ χρόνια) περνούσαμε ξέγνοιαστα τις διακοπές μας στο σπίτι μας, στο νησί. Ένα μεσημέρι λοιπόν, αφού ξεφύλλισα ένα εβδομαδιαίο περιοδικό και έλυσα γρίφους και σταυρόλεξα, αποκοιμήθηκα. Τότε είδα ένα παράξενο όνειρο: Έναν καλόγερο με γκρι σκούρα ράσα, με μυτερή καλοσχηματισμένη γενειάδα, μετρίου αναστήματος, να στέκεται όρθιος ανάμεσα σε αραιή βλάστηση και χαμηλά δεντράκια. «Με λένε Ραφαήλ» μου είπε και δείχνοντάς μου με το χέρι του μια βραχώδη σπηλιά στο πλάι του, συνέχισε «Εδώ είναι το σπίτι μου. Θυμήσου, κάποια στιγμή θα με χρειαστείς. Να θυμάσαι το Όνομά μου!». Ξύπνησα! «Ραφαήλ;» αναρωτήθηκα. Δεν ξέρω κανέναν Άγιο ονόματι Ραφαήλ. Μη θέλοντας να ξεχάσω το όνομά του, το σημείωσα στο περιοδικό που διάβαζα πριν αποκοιμηθώ. Ύστερα συνέχισα τον μεσημεριανό μου ύπνο, μην ξέροντας πόσο σπουδαίο ρόλο θα έπαιζε αυτό το όνειρο λίγες μέρες αργότερα. Όταν λοιπόν ξύπνησα, ρώτησα τη μητέρα μου, αν ήξερε κάποιον Άγιο με αυτό το όνομα. «Όχι» ήταν η απάντηση.
Οι μέρες πέρασαν και οι διακοπές τελείωσαν. Επιστρέψαμε στο σπίτι μας, στη Ν. Μάκρη. Όλα πήραν τον καθημερινό τους ρυθμό. Ώσπου μια μέρα, ξαφνικά ο μικρός μας γιος (ήταν τότε 9 μηνών) παίζοντας στο πάρκο του, έπεσε στο πλάι ανάμεσα στα παιχνίδια του. Έμοιαζε να πεθαίνει. Μελανιασμένος, μούσκεμα από τον ιδρώτα, ανοιγόκλεινε το στοματάκι του σαν το πουλάκι που αφήνει την τελευταία του πνοή. Αμέσως, το μετέφερα στο νοσοκομείο, όπου οι γιατροί διέγνωσαν απώλεια αισθήσεων. Πιθανόν, είπαν, έβαλε κάποιο παιχνιδάκι στο στόμα του που του έφραξε για λίγο την αναπνοή. Τίποτε σπουδαίο. Έτσι επιστρέψαμε σπίτι. Όμως την ίδια ημέρα το ξανάπαθε για δεύτερη και τρίτη και τέταρτη φορά. Οπότε νοσηλεύτηκε για αρκετό χρονικό διάστημα στο νοσοκομείο Παίδων. Οι γιατροί μετά από πολλές εξετάσεις, διέγνωσαν κάποιο πρόβλημα στον εγκέφαλο. Πρόβλημα που θα το ακολουθούσε για την υπόλοιπη ζωή του.
Πάνω, όμως, από την ιατρική διάγνωση και πέρα από την φαρμακευτική θεραπεία, στέκεται ψηλότερα η θρησκεία μας με όλους τους Αγίους της. Έτσι, λοιπόν, μέσα στη στενοχώρια μου και τη θλίψη μου, εκεί που νόμισα πως η ζωή μου μαύρισε και πως η χαρά από την οικογένειά μου χάθηκε για πάντα, άνοιξε η πόρτα του θαλάμου και μπήκε μέσα μια ηλικιωμένη γυναίκα που πουλούσε εικονίσματα Αγίων, για να ζήσει. Μέσα από τη μεγάλη τσάντα με τα εικονίσματα, επέλεξε τυχαία και μου πρότεινε ένα εικόνισμα. Ήταν αυτό του Αγίου Ραφαήλ. «Πάρε, παιδάκι μου, αυτή την εικονίτσα» μου είπε, «κι’ ο Άγιος Ραφαήλ θα κάνει καλά το παιδάκι σου». Τότε θυμήθηκα το όνειρο που είχα δει. Την ίδια ημέρα πήρα κι’ ένα τηλεφώνημα από παιδίατρο, συγγενικό πρόσωπο, ο οποίος μου είπε: «Εκεί που εμείς οι γιατροί σταματάμε, συνεχίζουν οι Άγιοι. Αύριο θα φύγει η πεθερά μου, θα πάει για ένα δικό μας τάμα στον Άγιο Ραφαήλ, στη Μυτιλήνη και θα ανάψει μια λαμπάδα και για το μωρό». Τότε κατάλαβα πως δεν ήμουνα μόνη και αβοήθητη όπως νόμιζα. Και πως το θαύμα δεν θα αργούσε να γίνει, καθώς ο Άγιος Ραφαήλ με τα δύο αυτά περιστατικά μου υπενθύμιζε το όνειρό μου και με οδηγούσε σε Εκείνον. Μέρα νύχτα, λοιπόν, παρακαλούσα τον Άγιο Ραφαήλ να γιατρέψει το παιδάκι μου «Άγιε μου Ραφαήλ, προσευχόμουν, βοήθησέ μας, μη μας αφήνεις αβοήθητους να σηκώσουμε τέτοιο Σταυρό». Ύστερα σκεπτόμουν ότι τα βάσανα είναι για όλους τους ανθρώπους … «Εσύ ξέρεις, Άγιε Ραφαήλ, εσύ θα μας οδηγήσεις. Αν νομίζεις πως αυτό είναι το θέλημα του Θεού μας, κάνε μας να νοιώσουμε ελαφρύτερο το Σταυρό μας».
Οι ημέρες περνούσαν. Οι γιατροί είχαν βγάλει το συμπέρασμά τους. Οι κρίσεις του παιδιού έμοιαζαν επιληπτικές. Η φαρμακευτική αγωγή που δόθηκε στο παιδί, ήταν αγωγή για επιληψία. Όμως, ο Άγιος Ραφαήλ είχε κάνει το θαύμα Του, διότι στο κέντρο επιληψίας οι νέες εξετάσεις που έγιναν στον εγκέφαλο του μωρού δεν έδειξαν καμία απολύτως βλάβη.
Τις επόμενες ημέρες επισκεφθήκαμε την Παναγία της Τήνου, προκειμένου να ανάψουμε μια λαμπάδα για την υγεία του παιδιού και να την ευχαριστήσουμε για το μεγάλο δώρο που μας είχε χαρίσει με τη Μεσιτεία Της. Στο δρόμο, λοιπόν, προς την Χάρη Της, μας πλησίασε ένα μικρό αγοράκι. «Κυρία» μου είπε, «ξέρετε πως με λένε;». «Πώς σε λένε αγοράκι μου;» αποκρίθηκα. «Ραφαήλ, κυρία» μου είπε και χάθηκε μέσα στον κόσμο. Χάθηκε ανάμεσα στον κόσμο; Ή εξαφανίστηκε σαν άγγελος; (!) Αυτό δεν μπόρεσα να το καταλάβω. Όμως, για μένα εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε σαν άγγελος Κυρίου που μου έλεγε «Ο Άγιος Ραφαήλ είναι που έσωσε το παιδί σου, Εκείνον πρέπει να ευχαριστήσεις». Και πράγματι, ο Άγιος Ραφαήλ μας έκανε μεγάλο θαύμα. Οι μήνες πέρασαν και όλες οι ιατρικές εξετάσεις απέκλιναν όλο και περισσότερο από τις πρώτες και τελικά το παιδί μεγάλωσε χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα υγείας.
Εμείς ευχαριστούσαμε τον Άγιο Ραφαήλ που μας το χάρισε γερό και σιδερένιο. Και όλα αυτά τα χρόνια επισκεπτόμαστε κάθε εκκλησία που φιλοξενούσε Ιερά Λείψανα του Αγίου για προσκύνημα. Πέρασαν έτσι δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια. Κάποια ημέρα προσέξαμε στο δρόμο μια αφίσα που καλούσε τους πιστούς για την Εορτή του Αγίου Ραφαήλ, στο Άνω Σούλι του Μαραθώνα. Που να φανταζόμασταν πως ο Άγιος που είχε φέρει ξανά τη χαρά στο σπίτι μας βρισκόταν όλα αυτά τα χρόνια τόσο κοντά μας. Η μεγαλύτερη όμως έκπληξή μου ήταν πως επισκεπτόμενη για πρώτη φορά τη Μονή του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι, ανακάλυψα ότι το σημείο που είναι χτισμένη είναι ακριβώς το ίδιο σημείο που μου είχε υποδείξει ο Άγιος Ραφαήλ στον ύπνο μου, πριν από δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια, λέγοντάς μου ότι «εδώ είναι το σπίτι μου». Επισκεπτόμουν για πρώτη φορά τη Μονή, αλλά ήταν σαν να την ήξερα χρόνια. Ας είναι δοξασμένο το Όνομά Του, που με αξίωσε ύστερα από τόσα χρόνια να βρω και να βρεθώ στο «σπίτι του», και να προσκυνώ την Χάρη Του! Ας έχει όλο τον κόσμο στη Σκέπη Του!
Ευγενία Α., Ν. Μάκρη Αττικής



http://vatopaidi.wordpress.com

Μια ασυνίθιστη επίσκεψη (Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης)

Στην Εκκλησία του Αγίου Γερασίμου, στην Πολυκλινική, ερχόντουσαν πολλοί προσκυνητές ν’ ανάψουν το κεράκι τους. Μερικοί έμεναν για εξομολόγηση, άλλοι έπαιρναν απλώς ευχή, ενώ άλλοι άναβαν το κερί τους, έκαναν το σταυρό τους κι έφευγαν. Ερχόντουσαν κάθε λογής άνθρωποι, άνδρες, γυναίκες, μικροί, μεγάλοι, μορφωμένοι, απλοϊκοί κ.λπ. Στην περιοχή της Ομόνοιας έμεναν άνθρωποι κάθε κατηγορίας.
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν’ αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε…».Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα,χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου ανοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε…». Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ’ τα δωμάτια. «Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής», είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπηκε μπροστά μου να μ’ εμποδίσει.
—Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ.
Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω:
—Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν’ αγιάσω.
—Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές.
—Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιός κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: «Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και οχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου».
Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο.Της λέω λοιπόν:
—Ασε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό.
Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε…», διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ’ αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα:
—Παιδιά μου, χρόνια πολλά.Ο Θεός μας αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και «βρέχει επί δικαίους και άδικους». Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί.Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε.
Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη.
—Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ’ αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά!
—Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα.

Πηγή-αναδημοσίευση: Τριμηνιαίο περιοδικό, έκδοσης Ιεράς Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας, εν Εσόπτρω, τ.6ο,Απρίλιος – Ιούνιος 2008

Άγιον Όρος- το Περιβόλι της Παναγίας

Self-Control to Overcome our Passions

Fasting deals specifically with the passion of gluttony. We must however deal with all our passions and overcome them one by one. Fasting is the starting point to controlling the others. It is a fight that we must steadily engage in. By doing so we will gradually reduce them.


Saint Maximus outlines four steps for this progress:


1. The stopping of their appearance in sinful deeds––the obtaining of sinless in deed is the first dispassion


2. freedom from passionate thoughts caused by appetites in our consciousness; victory over them bring us to a second dispassion, without such thoughts they can't become deeds.


3. The control over our natural appetite so that it doesn't move toward the passions––this is the third dispassion


4. The complete removal from the mind of perceptible images––this leads to a fourth dispassion. No longer having them in the mind, they can no longer enter the subconsciousness to move an appetite to a passion.

He goes on to advise us that there is one further step.


We must reach a state where we can receive images of things without creating any passion within us. This happens when through them their divine logoi become transparent. Only after this does the mind unite with God in a state higher than prayer.


Ref: Orthodox Spirituality, pp 153

Η αμέλεια των γονέων για τα παιδιά τους είναι βαρύτατο αμάρτημα!

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Συχνά οι γονείς παραμελούν την ψυχική μόρφωση των παιδιών.
Κάθε πατέρας προκειμένου να εκπαιδεύσει τα παιδιά του στις καλές τέχνες, στα γράμματα και στη ρητορική καταβάλλει κάθε προσπάθεια, για τη μόρφωση όμως της ψυχής του κανείς δεν φροντίζει.

Όταν το παιδί είναι άρρωστο στο σώμα, κανείς δεν αρνείται να το στείλει σε μακρινό ταξίδι για να θεραπεύσει την αρρώστια του. Όταν όμως πάσχει η ψυχή, κανείς δεν ασχολείται με αυτή, αλλά όλοι χάνουμε το θάρρος μας, όλοι αδιαφορούμε, όλοι αμελούμε!

Ποιά απολογία θα έχουν εκείνοι στους οποίους έχουν εμπιστευθεί τα λογικά πρόβατα, και που δείχνουν μεγάλη αμέλεια, και ενώ κάθε μέρα βλέπουν άλλα μεν να τα κατασφάζουν - όπως λέει ο προφήτης - άλλα να κατασπαράζονται από τα θηρία, άλλα δε να κλέβονται από άλλους, κι όμως να μην θέλουν να φροντίζουν καθόλου γι΄αυτά;

Βλέπεις τον γιό σου να βρίζει τον Δημιουργό του και δεν δυσανασχετείς, πές μου, ούτε τον φοβερίζεις και τον επιπλήττεις, και αυτά ενώ γνωρίζεις ότι αυτή την πράξη και ο ίδιος ο Θεός την εμποδίζει, όχι επειδή ζημιώνεται αυτός που βρίζεται ( γιατί ο Θεός είναι αιώνιος ), αλλά για την δική του σωτηρία! Γιατί εκείνος που δείχνει αχαριστία και αναισθησία απέναντι του Θεού, πολύ περισσότερο θα τολμήσει να προσβάλει τον πατέρα του αλλά και την δική του ψυχή.

Και τον Ιώβ, όπως τον επαίνεσε η Αγία Γραφή για τις άλλες αρετές του, ότι δηλαδή ήταν δίκαιος και ειλικρινής και ευσεβής, έτσι τον επαίνεσε και για την επιμελή αγωγή των παιδιών του. Αυτή δε η επιμέλεια συνίστατο όχι στο να συγκεντρώνει χρυσάφι γι΄αυτά, ούτε να τα κάνει ένδοξα και φημισμένα, αλλά σε τί; Άκουσε την Αγία Γραφή που λέει: " όταν τελείωσαν οι μέρες του συμποσίου τους, έστειλε ο Ιώβ ανθρώπους και τα εκαθάριζε, και αφού σηκωνόταν το πρωί, προσέφερε γι΄αυτά θυσία τόσα σφάγια, όσα ήταν και τα παιδιά του, και επί πλέον ένα μοσχάρι για τις αμαρτίες τους, ώστε να εξαγνισθούν οι ψυχές τους. Γιατί σκεφτόταν μόνος του ο Ιώβ " μήπως τα παιδιά μου σχημάτισαν στην ψυχή τους εχθρικές διαθέσεις για τον Θεό; "


Τί θα έχουμε λοιπόν εμείς να απολογηθούμε που τολμούμε να δείξουμε τόση αμέλεια για τα παιδιά μας; Γιατί, αν ο Ιώβ, που έζησε πριν από την εποχή της Χάριτος, πρίν απο τον νόμο της Καινής Διαθήκης, αυτός που δεν διδάχτηκε από κανέναν, εφρόντιζε τόσο πολύ για τα παιδιά του, ώστε να τρέμει ακόμη και για αμαρτήματα που δεν είχαν εκδηλωθεί, ποιός λοιπόν θα σώσει εμάς που πλέουμε μέσα στη Θεία Χάρη, που είχαμε την τύχη να ακούσουμε τόσους και τόσους δασκάλους, που έχουμε τέτοια παραδείγματα και δεχθήκαμε τόσες και τόσες συμβουλές, και εν τούτοις όχι μόνον δεν φοβούμαστε τα κρυφά αμαρτήματα, αλλά περιφρονούμε και τα φανερά, και όχι μόνο τα περιφρονούμε, αλλά και διώχνουμε αυτούς που θέλουν να τα διορθώσουν;

Ας μην παραμελούμε λοιπόν τα παιδιά, γνωρίζοντας ότι, όταν είναι εντάξει απέναντι του Θεού, και σ΄αυτή την ζωή θα προκόψουν και θα δοξασθούν. Γιατί αυτόν που ζεί με αρετή και καλωσύνη, όλοι τον σέβονται και τον τιμούν, έστω κι αν είναι πιο φτωχός από όλους. Όπως και τον πονηρό τον αποστρέφονται και τον μισούν, ακόμη κι αν έχει άφθονα πλούτη. Ώστε αυτοί που παραμελούν τα παιδιά τους, κι αν ακόμη είναι αγαθοί και μετριοπαθείς, για την αμαρτία αυτή θα υποστούν τη χειρότερη τιμωρία.

Εκείνες οι μητέρες που δεν ανατρέφουν τα παιδιά τους με την ευσεβή ανατροφή κατά τον απόστολο Παύλο είναι περισσότερο παιδοκτόνοι παρά μητέρες. Αυτό δεν το λέγω μόνο προς τις γυναίκες αλλά και προς τους άνδρες. Γιατί πολλές φορές και πολλοί πατέρες κάνουν και διαπραγματεύονται τα πάντα, για να αποκτήσει ο γιός τους καλό άλογο, λαμπρό σπίτι και ακριβό χωράφι, ενώ για να αποκτήσει καλή ψυχή και ευσεβή διάθεση, δεν κάνουν τίποτε.

Και αυτό είναι που ανατρέπει όλη την οικουμένη, το ότι δηλαδή αμελούμε τα παιδιά μας, και για μεν τα κτήματα τους φροντίζουμε με επιμέλεια, αδιαφορούμε όμως για την ψυχή τους. Πρέπει λοιπόν να προσέχουμε όχι πως θα τα κάνουμε πλούσια σε ασήμι και χρυσάφι και τα παρόμοια, αλλά πως θα γίνουν πιο πλούσια από όλους στην ευσέβεια, στην πνευματική ζωή και στην απόκτηση της αρετής, πώς να μην χρειάζονται πολλά, πώς να μην κυριεύονται από τα βιοτικά και τις επιθυμίες της νεότητας. Ακόμη πρέπει να προσέχουμε με ακρίβεια το χρόνο των εισόδων στο σπίτι και των εξόδων απ΄αυτό, τους τόπους της παραμονής τους, τις συναναστροφές τους, αφού γνωρίζουμε ότι, αν τα αμελούμε αυτά, δεν θα έχουμε καμία συγχώρηση από τον Θεό.

Και από τα ζώα, τα παιδιά τα εκτιμούμε λιγότερο, και περισσότερο φροντίζουμε για τους όνους και τους ίππους παρά για τα παιδιά μας. Και άν μεν κάποιος έχει ημίονο, φροντίζει πολύ, ώστε να βρεί άριστο οδηγό, και όχι ανόητο, ούτε κλέφτη, ούτε μέθυσο, ούτε άπειρο στην τέχνη. Όταν όμως χρειαστεί να αναθέσουμε τη διαπαιδαγώγηση της ψυχής του παιδιού σε ένα παιδαγωγό, απλά και όπως έτυχε εκλέγουμε αυτόν που θα παρουσιαστεί μπροστά μας.

Γι΄αυτό σας παρακαλώ, να απλώνουμε χέρι βοήθειας στα παιδιά μας , για να μην έχουμε εμείς την ευθύνη για τις πράξεις τους. Ή δεν γνωρίζετε τι έπαθε ο γέροντας Ηλεί επειδή δε διόρθωνε όπως έπρεπε τα ελαττώματα των παιδιών του; Γιατί όταν υπάρχει κάποια αρρώστια που έχει ανάγκη χειρουργικής επεμβάσεως, αν ο γιατρός θελήσει να την θεραπεύσει με πλύση, κάνει αμέσως την αρρώστια αθεράπευτη, εφόσον δεν εφαρμόζει την πρέπουσα θεραπεία. Κατά τον ίδιο λοιπόν τρόπο και εκείνος ο γέροντας, ενώ όφειλε να τιμωρήσει τα παιδιά του ανάλογα με τα παραπτώματα τους, επειδή μεταχειρίστηκε μεγάλη επιείκεια απέναντι τους, τιμωρήθηκε κι αυτός μαζί τους. Αφού φοβηθούμε λοιπόν, σας παρακαλώ, απ΄ αυτό το παράδειγμα, όσοι έχουμε παιδιά ας φροντίζουμε για την ανατροφή τους και γενικά ο καθένας ας φροντίζει για κείνους με τους οποίους συγκατοικεί.

Αίτιοι της ασυδοσίας των νέων είναι οι γονείς που τους αφήνουν για πολύ χρόνο να γυρίζουν αχαλίνωτοι και έρημοι από σωφροσύνη, να καταντροπιάζονται με την πορνεία και τα τυχερά παιχνίδια και τις διασκεδάσεις στα παράνομα θέατρα.

Ο λόγος για τον οποίο η κακία δύσκολα ξεριζώνεται από την ψυχή, είναι ότι κανείς δεν φροντίζει με επιμέλεια για τα παιδιά του, κανείς δεν διαλέγεται μαζί τους για την αγνότητα, κανείς για την σεμνότητα, κανείς για την καταφρόνηση των χρημάτων και της δόξας, κανείς για τις θείες εντολές που περιέχονται μέσα στην Αγία Γραφή.

Γι΄αυτό σας παρακαλώ και σας ικετεύω να φροντίζετε πολύ για τα παιδιά σας και παντού να επιδιώκετε τη σωτηρία της ψυχής τους.

Άν οι πατέρες διέπλασσαν με προσοχή τα παιδιά τους, δεν θα χρειάζονταν ούτε νόμοι, ούτε δικαστήρια, ούτε τιμωρίες και βασανιστήρια και δημόσιες εκτελέσεις. Γιατί λέγει η Γραφή: " ο νόμος δεν ορίσθηκε και δεν έχει ισχύ για το δίκαιο" . Επειδή όμως τα παραμελούμε, γι΄ αυτό τα περιτριγυρίζουμε με μεγαλύτερα κακά, τα παραδίνουμε στα χέρια των δημίων και τα σπρώχνουμε συνεχώς προς τον γκρεμό. Γιατί όπως λέει η Αγία Γραφή : " εκείνος που παραχαϊδεύει τον γιό του, θα επιδέσει τις πληγές του." Τί σημαίνει ο "περιψύχων"; Εκείνος που τον λυπάται, τον κολακεύει, τον περιποιείται υπερβολικά. Επειδή ο γιός χρειάζεται αυστηρότητα, φροντίδα και φοβέρες. Αυτά τα λέω , όχι για να είμαστε σκληροί στα παιδιά αλλά για να μην τους δίνουμε την εντύπωση ότι είμαστε άξιοι περιφρονήσεως.
Διότι αν η γυναίκα πρέπει να φοβάται τον άνδρα, πολύ περισσότερο το παιδί τον πατέρα. Και μη μου λές οτι "είναι αδύνατο να επιβληθεί κανείς στους νέους ". Αλλά το κακό οφείλεται στην δική μας αδιαφορία και στο ότι δεν τα οδηγούμε στην ευσέβεια από την αρχή και από την πρώτη τους παιδική ηλικία. Γιατί άν και στο σπίτι σας άκουγαν να συζητάτε για την πνευματική ζωή συνεχώς και να τα συμβουλεύετε τα πρέποντα, γρήγορα τα καλά αυτά σπέρματα θα έφερναν πλούσιο καρπό.

Όμως τίποτα από αυτά δεν κάνουμε, αλλά τα αναγκαία τα θεωρούμε πάρεργα. Και αν τα συμβουλέψει κανείς αυτά, προκαλεί αμέσως το γέλιο, γι΄ αυτό έχουν γίνει όλα άνω κάτω, και αυτούς που δεν σωφρονίζουν οι γονείς, τους τιμωρούν οι κοσμικοί νόμοι.

Αιτία όλων των κακών είναι η αμέλεια των γονέων. Ποιά ανάγκη - λέει - έχουν τα παιδιά μας από φιλοσοφημένη ζωή και προσεκτική συμπεριφορά; Αυτό ακριβώς είναι εκείνο που κατέστρεψε τα πάντα, το ότι δηλαδή θεωρούμε περιττό και δευτερεύον ένα πράγμα τόσο αναγκαίο, που συγκρατεί τη ζωή μας.

Και τολμούν, μετά από τα λόγια αυτά που λένε, να ονομάζουν τους εαυτούς τους πατέρες!


Βιβλίο: Παιδαγωγική Ανθρωπολογία
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Η ταλαιπωρία του αρρώστου και η εμπιστοσύνη στον Θεό ( Γεροντας Παϊσιος )

- Γέροντα, αν κάποιος έχη μια βαρειά αρρώστια και αποφασίση να αφεθή στον Θεό, θα κάνη καλά;

- Άμα δεν έχη υποχρεώσεις, ό,τι θέλει κάνει. Άμα όμως έχη υποχρεώσεις, αυτό θα εξαρτηθή και από τους άλλους. Και εγώ πήγα στον γιατρό «άκων και μη βουλόμενος»... Αν δεν πήγαινα για εκείνη την «απλή εξέταση» που είπε ο γιατρός, θα έκλεινε τελείως το έντερο. Οπότε θα έπινα μόνο λίγα υγρά και μετά πάει, θα τελείωναν όλα. «Μια απλή εξέταση», μου είπε, και μπήκα σε έναν τέτοιο κύκλο... Αξονικές από εδώ, καρδιολόγος από εκεί, τώρα τα λευκά αιμοσφαίρια κατέβηκαν, τώρα ανέβηκαν, κοψίματα, μπαλώματα... Και τελικά τι βγήκε; Όπως πάω, θα καθήσω εδώ...

Συνήθως λέμε: «Οι άρρωστοι πρώτα να φροντίσουν να βοηθηθούν ανθρωπίνως και σε ό,τι δεν μπορούν να βοηθηθούν ανθρωπίνως θα βοηθήση ο Θεός». Αλλά δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι, για να βοηθηθούν ανθρωπίνως οι άνθρωποι που πάσχουν από κάποια βαρειά αρρώστια, περνούν μεγάλη ταλαιπωρία, ολόκληρο μαρτύριο. Πρέπει να κάνουν ένα σωρό εξετάσεις, εγχειρήσεις, μεταγγίσεις, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες. Τρυπήματα για τις μεταγγίσεις, τρυπήματα για τους ορούς... Να σπάζουν οι φλέβες, να τους βάζουν την τροφή από την μύτη, να μην μπορούν να κοιμηθούν... Και όλα αυτά, για να γίνη αυτό που γίνεται ανθρωπίνως. Κατάλαβες; Δεν είναι κάτι απλό, πρόκειται λ.χ. για μια πληγή που μάζεψε πύον και πρέπει να σπάση, για να βγη το πύον, και μετά θα γίνουν καλά. Εδώ τούτα είναι ολόκληρη διαδικασία. Γι’ αυτό δεν πρέπει να επαναπαυώμαστε και να λέμε «εντάξει, αυτός ο άρρωστος έπεσε σε καλούς γιατρούς», αλλά να έχουμε υπ’ όψιν ότι, για να βοηθηθή ο άρρωστος ιατρικά, πρέπει να περάση μια ολόκληρη ταλαιπωρία και να προσευχώμαστε με πόνο να του δίνη ο Χριστός υπομονή. Να φωτίζη τους γιατρούς, γιατί οι γιατροί μπορεί να κάνουν λάθη, ιδίως αν δεν έχουν ταπείνωση.

Βλέπεις, όταν χαλάση το σπίτι, ο νοικοκύρης του σπιτιού δεν μπορεί να σταθή. Έτσι και ο νοικοκύρης του σώματος, η ψυχή, δεν μπορεί να σταθή, αν χαλάση το σπίτι της, το σώμα. Και τώρα προσπαθούν να κρατήσουν τον νοικοκύρη μέσα στο σπίτι με το σίδηρο, με το ...ατσάλι, με βιταμίνες Α, Β, C...., να βοηθήσουν δηλαδή τους αρρώστους με την επιστήμη, αλλά δεν βοηθιούνται όλοι και, με την βοήθεια που τους προσφέρουν, απλώς παρατείνεται η ζωή τους με πόνο, παρατείνεται μάλλον ο πόνος. Γιατί δεν φθάνει μόνον η επιστήμη. Χρειάζεται και πίστη και προσευχή. Καμμιά φορά βλέπω και εδώ στο μοναστήρι τις αδελφές που είναι γιατροί να θέλουν περισσότερο με την επιστήμη τους να βοηθήσουν τον άρρωστο παρά με την εμπιστοσύνη στον Θεό και με την προσευχή. Η καρδιακή όμως προσευχή θα τις δώση ανώτερο ιατρικό πτυχίο, διότι θα σταματούν την ανθρώπινη επιστήμη. Όταν καλλιεργηθή η αγάπη με τον πόνο γενικά για όλους τους ανθρώπους, τότε ενεργούν οι θείες δυνάμεις, αρκεί να υπάρχη βαθειά ταπείνωση στην ψυχή, για να μην υπερηφανευθή και αδικήση τον Θεό νομίζοντας ότι είναι δικές της αυτές οι δυνάμεις.

Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο Χριστός μπορεί ακόμη και αυτά που δεν θεραπεύονται από γιατρούς να τα θεραπεύση, αλλά πρέπει να υπάρχη σοβαρός λόγος και ο πιστός να είναι πολύ πιστός και πολύ δοσμένος στον Χριστό.

- Δηλαδή, Γέροντα, όταν οι άνθρωποι υποφέρουν, να μη ζητούν ιατρική βοήθεια;

- Δεν εννοώ αυτό, βρε παιδί! Δεν λέω «μην του βάζης λ.χ. οξυγόνο», για να σκάση ο άνθρωπος. Θέλω να πω, τι τραβάει ο άρρωστος, για να βοηθηθή ανθρωπίνως, και ότι πρέπει να κάνουμε προσευχή να βοηθάη ο Χριστός τους αρρώστους, για να μην ταλαιπωρούνται. Αν κάτι είναι σοβαρό, να παρακαλούμε τον Χριστό να το πάρη με ένα χάδι Του. Γιατί ο Χριστός, λίγο αν χαϊδεψη τους αρρώστους στο χέρι, φεύγουν όλα και γίνονται καλά! Ούτε φάρμακα χρειάζονται μετά ούτε φαρμάκια. Κι αν τους χαϊδέψη στο πρόσωπο, είναι ακόμη καλύτερα. Αν τους αγκαλιάση κιόλας, θα μαλακώση και η καρδιά τους! Καταλάβατε; Χρειάζεται όμως μεγάλη πίστη. Αν δεν έχη πίστη ο ίδιος ο άρρωστος, δεν γίνεται καλά.


Γεροντας Παϊσιος