Role of Temptations - ( Fr. Dimitru Staniloae )

We grow spiritually both from our temptations for pleasure and the trials we face from pain.  We are either drawn to something based on our appetite for it or reject it by our refusal to accept it. The spiritual tests we receive are either attractive or repulsive. These tests are not merely for our self-knowing, but hey are aimed to correct ourselves; to help our soul regain control over the biological demands of our body. It is the way we master our passions.

Let's consider temptations. We may have a simple temptation for a second helping of ice cream which only brings to us later the feeling of being stuffed and then problems with being overweight. But our desire for more pleasure temps us to take more of what we know not to be in our best interests. By rejecting a temptation we strengthen our will, increasing our capacity to do God's will. This resistance demonstrates and fortifies our self-control. But resisting temptations may be easier to master than our capacity to reject dejection, anger and disgust. While pleasure is something we can anticipate, pain is something we must wait to address. It's easier to not be controlled by temptation for pleasure than to avoid pain because we never seek pain. It often appears due to our life experience and not necessarily something we can avoid, although much pain is the aftermath of pleasure. Dealing with our temptations is our first priority.

Fr. Dimitru says,

The primordial and direct cause of man's decadence isn't an avoidance of pain but a seeking of pleasure. The avoidance of pain comes later, because it is caused by pleasure. So first we must do battle with pleasure, principally and directly. Pleasure is often sought by our previous  initiative, while pain is almost always avoided, by a reaction which is produced when it arises; likewise if we wish to escape the preliminary initiative which looks for pleasure, we must also do it with a previous, contrary initiative, and if we want to escape the reaction contrary to pain which is produced the moment of the appearance of pain, we must wait for that moment to stop the reaction.... I run for pleasure as a reaction to something I am waiting for. But I must wait for the moment of pain to stop the repulsive reaction to it.

We can see this in the life of Jesus. First He was tested by pleasure in the wilderness and then faced the trial of suffering in His Passion and Crucifixion.


We seek pleasure for its own sake, but also because of our fear of pain. 
Fr. Dimitru says,

The restraint from pleasure and the patient endurance of suffering, far from being something negative-passive and of a weak nature, instead strengthens it and this means a spiritualization, a putting the spirit in control... . By refraining from pleasure we have taken a big step toward the spiritual force of dispassion.... . Dispasion isn't a passivity, but a concentration of the spirit in the realm of the good and of the spiritual world.

The true joy we seek does not come from pleasure.  When we are no longer automatically moved by an attraction to pleasure nor fear pain, we find a peace and stability in our life. We can see the divine providence of God at work.  We understand how God uses our life's situation in the world as both grace and judgment.  We appreciate how we grow through our self-control to avoid pleasure and exercise patience in our times of difficulty. 


In suffering we are attracted to God and tested so we will be stronger to resist future sins.  Our difficulties may not be due to our own sinfulness but due to that of others. In this fallen world stuff happens and we need to be prepared to respond to all kinds of difficulty with love and patience. Our ability to endure with patience is a sign of our recognition of God's power and wisdom.  We thank God for all he sends to us along our path of life.  It is through our avoidance of temptations and endurance of pain that we grow our faith in Him and find true joy.


As we say in the Lord's Pray, "Lead us not into temptation, but deliver us from evil."


Reference: Orthodox Spirituality, pp 170-176

Are Passions Natural? ( Fr. Dimitru Staniloae )

What is a passion? They are impulses that move us to action by overcoming our will.  Because of this we say they enslave us. They are powerful because they are also desires which cannot be satisfied. They act as a force that goes against what we know to be the proper action and lead us to actions which are counter to the commandments of Christ. There is no single list of these passions, but the following is a common list used in early Christian literature: gluttony, unchastity, avarice, anger, dejection, listlessness, self-esteem and pride. 


Their ultimate cause is the forgetting of God. Healing begins with faith.


Not all passions are bad. There are both natural and unnatural passions. Our natural passions are our appetite for food, enjoyment of food, fear and sadness. These are necessary for our the preservation of our nature. They are important animal aspect of our being given to by God.  But we are more than animals as we are spiritual. Because of this we have an aspiration for the infinite. Often these natural passions which are intended for earthly preservation are transformed into unnatural passions. They are frequently transformed into a mistaken quest for the infinite in things of this material world. The soul loses control and the passions take over. Out task is to control them so they can be limited to their proper purpose. Then  they can channeled to seek divine things.


Saint Maximus says,

The natural passions become good in those who struggle when, wisely unfastening them from the things of the flesh, use them to gain heavenly things. For example they can change appetite into the movement of a spiritual longing for divine things; pleasure into pure joy for the cooperation of the mind with divine gifts; fear into care to evade future misfortune due to sin and sadness into corrective repentance for present evil.

So the natural passions are not necessarily bad. When we are thinking of God they are kept to their necessary biological functions. Our task is not to eradicate them but to control them, keeping them within the limits necessary for the preservation of the body. They must continually be watched and controlled. This is the basis of asceticism.


Thoughts from Fr. Dimitru Staniloae:

Asceticism means, in the spirit of Eastern thought, the restraint and discipline of the biological, not a battle for its extermination. On the contrary, asceticism means the sublimation of this element of bodily affectivity, not its abolition.... Natural passions can assume a spiritual character and give an increased accent to our love for God....

Now here is the most important point. By controlling them we increase our spiritual blessings.
Fr. Dimitru says,

By putting a bridle and a limit on the pleasure of material things, a transfer of this energy of our nature takes place, in favor of the spirit; pleasure in spiritual blessings grows. ...

 The challenge we face is not easy. Is difficulty is increased by our tendency to react in the wrong way. Once a pleasure leaves us we feel a loss. This can be painful. Pain or dissatisfaction always follows pleasure. This pain that follows does not lead us to take action to temper the pleasure, but does the opposite. We seek even more pleasure.  The cycle continues without satisfaction.


Fr. Dimitru says,

The pain which follows pleasure, instead of making him avoid pleasure, as its source,...pushes his anew into pleasure as if to get rid of it, tangling him even more in this vicious chain.

Asceticism is aimed at breaking this dysfunctional cycle of pleasure and pain, liberating us from the unnatural extension of passions that have a proper role in our bodily preservation. This bodily domination through uncontrolled passions is our main block to union with God.

Reference: Orthodox Spirituality, pp77 - 89

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ ΜΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΑ

EAN OI ΜΙΣΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΜΕΤΑΝΟΟΥΣΑΝ ΤΟΤΕ ΘΑ ΞΕΚΙΝΟΥΣΕ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

 Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ…

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΛΟΓΟΣ ΑΓΑΠΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΠΡΟΤΡΟΠΉ ΤΗΣ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ.
Σε χθεσινή της συνομιλία η γερόντισσα έδωσε μικρές αλλά πολύ σημαντικές αναλύσεις σε πνευματικό της τέκνο.

Ρώτησε πνευματικό παιδί την γερόντισσα χθες και με αφορμή τα γεγονότα στο υπουργείο εργασίας, και τα τεκταινόμενα τις τελευταίες μέρες με τις απεργίες, τις διαμαρτυρίες και την αγανάκτηση των αγροτών.

-Άκου παιδί μου της είπε. Αναρωτιέται ο κόσμος γιατί υποφέρει απο τους πολιτικούς. Αυτοί έτσι πορευόταν τόσα χρόνια και με την ίδια λογική πορεύονται και τώρα.

Φταίνε τόσο, όσο ο κόσμος που τους ψηφίζει και τους εμπιστεύεται. Δεν πρόκειται να αλλάξουν οι πολιτικοί όσο ο κόσμος συνεχίζει να τους ψηφίζει πιστεύοντας στις υποσχέσεις τους για καλλίτερες μέρες…

Δεν υπάρχει καμία μεταμέλειά αυτήν την στιγμή στην μεγάλη πλειοψηφία του λαού.

Δεν είμαστε αμέτοχοι στο κατάντημα της πατρίδας. Μόνο το χρήμα και οι οικονομικές του απολαβές, αυτό ενδιαφέρει αυτήν την στιγμή τον Έλληνα.

Η σκληροκαρδία του, αυτή είναι η πραγματική αιτία της κακοδαιμονίας στην σημερινή Ελλάδα. Δεν σου μιλάω μόνο για την αμετανοησία έναντι του Θεού. Αυτό είναι έτσι κι αλλιώς δεδομένο δυστυχώς. Όμως το χειρότερο είναι που ο σημερινός και καλοβολεμένος Έλληνας δεν σκέφτεται και λίγο παραπέρα απο το χρήμα,. Είναι διαβρωμένη η ψύχη του απο την ευμάρεια, την απόλαυση των προσκαιρων γήινων υλικών.

Και καλά δεν σκέφτεται τον συνάνθρωπο του , δεν θέλει να πει ένα ήμαρτον έναντι του Θεού… Μα ούτε τον εαυτό του πια δεν σκέφτεται; Δεν βλέπει που οδηγεί αυτή η κατάσταση;

Τι περιμένει ο σημερινός άνθρωπος, να αλλάξει η κατάσταση οικονομικά προς το καλλίτερο; Το καλοκαίρι, πόσες φορές ειδοποιήθηκαν οι ψηφοφόροι να μην εμπιστεύονται τον πολιτικό κόσμο; Άκουσε κανείς; Τα ίδια πάλι έγιναν, ξανά τα ίδια πρόσωπα που οδήγησαν την χώρα σε αυτό το χάλι, πάλι τα ίδια πρόσωπα στην κυβέρνηση!! Και τώρα βρίζει τους πολιτικούς, αυτούς που πάλι ο ίδιος επέλεξε να τoν κυβερνήσουν, μα δεν είναι τραγικό!!

EAN OI ΜΙΣΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΜΕΤΑΝΟΟΥΣΑΝ ΤΟΤΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΘΑ ΑΛΛΑΖΕ ΟΛΟ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΠΕΙΝΑ, ΟΥΤΕ ΠΟΛΕΜΟΣ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ, ΟΛΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΗΡΕΜΟΥΣΕ ΚΑΙ ΘΑ ΞΕΚΙΝΟΥΣΕ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

Θα σου πω το άλλο τώρα, μόνο το 60% των Ελλήνων θα μετανοιώσει πραγματικά, αυτό όμως όταν ξεκινήσουν για τα καλά τα γεγονότα, κι είναι πίστεψε με πολύ κοντά πια…

Το υπόλοιπο θα μένει ετσι σκληρόκαρδο,

ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ παιδί μου..

Και να ξέρεις αυτό το μικρότερο ποσοστό πάρα πολύ δύσκολα θα μετανοιώσει. Όμως ο Θεός δεν θα επιτρέψει να συνεχιστεί έτσι η κατάσταση. Η θα πρέπει να αλλάξει αυτή η μερίδα των ανθρώπων η δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι και να γίνει μαγιά σκληροκαρδίας. Θα υποφέρουν πολύ οι τραχιές ψυχές.

Κινδυνεύουν!!! Βέβαια στο τέλος μπορώ να σε βεβαιώσω ότι κι απο αυτήν την κατηγορία των αμετανόητων θα συντρίβουν και θα μετανοήσουν αρκετοί, όμως προς το τέλος όταν πλέον θα είναι σε πλήρη αδιέξοδο κι όταν ήδη θα ζούμε μέσα στα πραγματικά άσχημα παγκόσμια γεγονότα. Θα το δεις κι εσύ, αρκετοί , παρόλο που θα βλέπουν την πείνα , την δυστυχία δεν θα αλλάζουν, κι αν τους δίνεις ένα κομμάτι ψωμί, θα απαιτούν κι άλλο, κι άλλο. Δεν θα σκέφτονται και τον πεινασμένο δίπλα τους. Άρα ένας τέτοιος άνθρωπος πως μπορεί να να αλλάξει και να βοηθήσει κι άλλους;

Τώρα , θα γίνει η αρχή και άνθρωποι θα βρεθούν στην δεινή θέση να τους βγάλουν κι απο τα σπίτια τους, οι μέρες που ζούμε είναι πολύ δύσκολες και θα έρθουν κι ακόμα δυσκολότερες και το κακό είναι ότι ενώ το βλέπουμε δεν μαλακώνουμε.

Πρέπει πια να καταλάβουμε ότι θέλει αγώνα σκληρό, και κυρίως πρέπει να ψάξουμε μέσα μας. Εκεί πρέπει να γίνει η πραγματική αλλαγή… αγάπη στον συνάνθρωπο, αλτρουισμός, να θυσιάσουμε και κάτι απο την δική μας καλοπέραση για τον πεινασμένο αδελφό μας. Και να μην ξεχνάμε ότι μόνο ο Θεός όλα μπορεί, με ένα απλό ΗΜΑΡΤΟΝ να τα αλλάξει.

Επιτελούς ποιον περιμένουμε να μας σώσει; Από αυτούς που με την δίκη μας ανοχή και ψήφο μας έφεραν εδώ;

Μη γένοιτο!

Τώρα με την ανεργία και την φτώχεια άλλα και με την βια που αρχιζει να ξεπροβάλλει πολύς κόσμος θα φύγει στα χωριά του. Εκεί μπορούν να παράγουν πολλά γεωργικά και κτηνοτροφικά, όπως και μελισσοκομικά προϊόντα. Θα δεις, θα φέρει αρκετό καρπό η γη, αρκετό να θρέψει τον λαό μας, και κυρίως όταν θα αποκλειστούμε κι απο τις εξωτερικές αγορές αργότερα , μέσα στην δίνη των γεγονότων.

Οι μετανάστες θα φύγουν κι αυτοί όταν γίνει πιο δύσκολη η κατάσταση, κι αυτοί ακόμα που είναι χρόνια εδώ, μόλις δουν ότι αγρεύουν τα πράγματα θα ψάχνουν τρόπο να φύγουν.

Και σαν τελευταίο , να ξέρεις δεν είναι καιρός μαρτυριου τώρα αλλά ιεραποστολής. Πολλοί, και νέοι άνθρωποι κυρίως, τους βλέπεις αδιάφορους και να μην έχουν καταλάβει σε πόσο δεινή θέση βρίσκεται όλος ο σύγχρονος κόσμος. Όμως είναι καλοπροαίρετες ψυχές. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουν απο Χριστό, όπως ακριβώς μας θέλει ο Κύριος. Όμως εμείς που ξέρουμε τον χριστιανικό βίο και μόνο με το παράδειγμα της βιοτής μας θα τους ωθούμε στο καλό. Πόσο μάλλον όταν μπορούμε να τους μιλήσουμε για τον Θεό και να τους δείξουμε την έμπρακτη αγάπη. Ας βοηθήσουμε λοιπόν τον κόσμο με όλες μας τις δυνάμεις γιατί θα γίνει μεγάλη ιεραποστολή κι εδώ, και αργότερα και στο εξωτερικό.

Τά χέρια τοῦ ἱερέα στή ζωή μας.

Ὅταν ἔμπαινε στό Ναό τῆς Ἱερουσαλήμ ἡ Παναγία μας, κρατῶντας στήν ἀγκαλιά της βρέφος 40 ἡμερῶν τόν Ἰησοῦ, μαζί μέ τίς ἄλλες μητέρες πού ἔρχονταν ἐκεῖ γιά νά καθαριστοῦν μετά τόν τοκετό καί νά παρουσιάσουν τά πρωτότοκά τους παιδιά, κανένας δέν μποροῦσε νά διακρίνει κάτι τό ξεχωριστό σ' αὐτό τό παιδί! Μόνο ἕνας, ὁ πρεσβύτης Συμεών, εἰδοποιημένος ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἔτρεξε νά ὑποδεχτεῖ Ἐκεῖνον πού τόσα χρόνια περίμενε πρῶτα νά δεῖ μέ τά σωματικά του μάτια κι ἔπειτα νά πεθάνει...

Ἡ πολυπόθητη στιγμή εἶχε φτάσει! Πῆρε στά χέρια του τό βρέφος, τόν Ἰησοῦ, καί ζήτησε ἀπό τό Θεό τώρα πιά νά πεθάνει, ἀφοῦ εἶδαν τά μάτια του τό σωτῆρα ὅλου τοῦ κόσμου, τό Χριστό!

Κι αὐτή ἡ συγκλονιστική στιγμή ζωντανεύει στό διάβα τῶν αἰώνων κάθε φορά πού ἕνα ἀντρόγυνο φέρνει στό Ναό τό νεογέννητο παιδί της, γιά νά "σαραντίσει" ὅπως λέμε, γιά νά διαβάσει, δηλαδή, ὁ ἱερέας εἰδικές εὐχές στή μητέρα τοῦ παιδιοῦ καί νά πιάσει στά χέρια του, ὅπως καί τότε ὁ Πρεσβύτης Συμεών, τό μικρό παιδί...

Στά χέρια τοῦ Ἱερέα! Ἀλήθεια, ἔχετε ποτέ ἀναρωτηθεῖ πόσο μεγάλη σχέση ἔχει ἡ ζωή μας μέ τά χέρια τοῦ ἱερέα; Ἡ πρώτη ἔξοδος τοῦ νεογέννητου παιδιοῦ ἀπό τό σπίτι του γίνεται τήν ἡμέρα τοῦ σαραντισμοῦ. Τό παιδί μας κάνει τήν πρώτη ἐπίσκεψή του στό σπίτι τοῦ Οὐράνιου Πατέρα Του! Ἐκεῖ θά τό πρωτοπιάσει ὁ ἱερέας στά χέρια του καί θά τό ὁδηγήσει στόν πρῶτο του ἐκκλησιασμό. Θά τό βάλει μπροστά στίς εἰκόνες τοῦ τέμπλου, μετά μέσα στό Ἱερό Βῆμα, ἄν εἶναι ἀγόρι. Θά ἐκφωνήσει τά λόγια τοῦ Συμεών "Νῦν ἀπολύεις με Δέσποτα" καί θά τό παραδώσει στή μητέρα του.

Ἀργότερα, πάλι θά φέρει ἡ μητέρα τό παιδί στό Ναό. Τώρα γιά τή βάφτισή του, τή δεύτερη γέννα του ἀπό τήν κολυμβήθρα, τήν κοιλιά τῆς ἄλλης Μάνας, τῆς Ἐκκλησίας! Πάλι θά πιάσει στά χέρια του τό παιδί ὁ ἱερέας, νά τό ἀλείψει μέ λάδι ἀρχικά, νά τό βαπτίσει στό νερό, νά τό ντύσει, νά τό κουρέψει, νά τό χρίσει, τέλος, μέ τό ἅγιο Χρίσμα, δίνοντάς του τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀναδεικνύοντάς το γνήσιο παιδί τῆς Ἐκκλησίας.

Στή συνέχεια, ὄχι μόνο τρεῖς φορές, ὅπως πολύ λανθασμένα πιστεύουν καί κάνουν μερικοί, ἀλλά πολλές φορές, πάλι ἔχοντας στό χέρι του τή λαβίδα θά τοῦ μεταδίδει τή θεϊκή τροφή... Τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ κι ὄχι τό μελάκι ἤ τό χρυσό δοντάκι, ὅπως πάλι ἐντελῶς ἀνόητα λένε κάποιοι στά παιδιά, ἀλλά τόν ἴδιο τό Χριστό, ὁλοζώντανο, θά βάζει μέ τό τίμιο χέρι του ὁ ἱερέας στό στόμα τοῦ παιδιοῦ, γιά νά συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες του καί νά ζεῖ αἰώνια! Γιατί τέτοια εἶναι αὐτή ἡ ζωή, ἡ νέα ζωή πού πῆρε μέ τό βάπτισμα, αἰώνια! Χωρίς τέλος, χωρίς ἡμερομηνία λήξεως!

Κι ὅσο θά μεγαλώνει θά τό μάθει ὁ νονός ἤ ἡ νονά του, ὅτι ὅταν θά λερώσει μέ τίς ἁμαρτίες, τίς κακίες, τίς ζήλειες, τά ψέματα, τίς κλεψιές, τῆς ψυχῆς τό λευκό φόρεμα, πού ἀπέκτησε μέ τή Βάπτισή του, τότε πάλι θά τρέξει στόν ἱερέα! Γιά νά τοῦ ὁμολογήσει τά σφάλματά του, μέ εἰλικρίνεια καί μετάνοια πραγματική, γιά ν'ἁπλώσει πάλι κι ἐκεῖνος μετά μέ τό χέρι του τό πετραχῆλι πάνω του, νά τοῦ διαβάσει τή συγχωρητική εὐχή, νά τόν σκεπάσει ὁλόκληρο ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ!

Ὅταν ἔρθει ἡ εὐλογημένη ὥρα τοῦ γάμου, πάλι ὁ ἱερέας θά πιάσει τά χέρια τῶν νέων πιά κι ὤριμων παιδιῶν μας, θά τά εὐλογήσει ἐξ ὀνόματος τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ, Ἐκείνου πού φέρνει τόν ἕνα στόν ἄλλο κοντά καί ἑνώνει τά διαιρεμένα καί θά τά ἑνώσει σφιχτά, τόσο σφιχτά, ὥστε κανένας νά μήν μπορεῖ νά μπεῖ ἀνάμεσά τους, κανένας νά μήν μπορεῖ νά χωρίσει αὐτό τό ἀντρόγυνο. Μέ τά χέρια του πάλι θά στεφανώσει τό γαμπρό καί τή νύφη, γιά τόν ἀγώνα πού ἔκαναν νά φθάσουν ἁγνοί μέχρι τό γάμο, θά τούς δώσει ἀργότερα νά πιοῦν κρασί ἀπό τό κοινό ποτήρι, μέ τά χέρια του ὕστερα θά τούς σύρει στό χορό τοῦ Ἠσα¾α, στό χορό τῆς γαμήλιας χαρᾶς! Καί λίγο πρίν τελειώσει τό μυστήριο τοῦ γάμου, πάλι μέ τά χέρια του θ'ἀναλάβει τά στέφανά τους καί θά χωρίσει τά χέρια τους, βάζοντας ἀνάμεσά τους τό Εὐαγγέλιο, δείχνοντάς τους ταυτογχρόνως, ὅτι μόνο ἄν ὁ Χριστός παραμένει ἀνάμεσά τους κι ἀγωνιστοῦν γιά νά ἐφαρμόζουν ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς τους τό λόγο Του, θ' ἀξιωθοῦν νά πάρουν καί τά στεφάνια τοῦ Παραδείσου, τή μεγάλη κείνη ἡμέρα καί τήν ἐπιφανή!

Κι ἄν τό παιδί μας δέν πάρει τό δρόμο τοῦ γάμου κι ἀποφασίσει νά ἀφιερωθεῖ "ψυχῇ τε καί σώματι" στό Θεό, τότε πάλι στά χέρια τοῦ Ἱερέα θά δώσει τρεῖς φορές τό ψαλίδι γιά τόν κείρει μοναχό! Τά χέρια τοῦ ἱερέα θά τόν ντύσουν τά μοναχικά ἐνδύματα! Κι ἄν προχωρήσει καί στήν ἱερωσύνη, τά χέρια τοῦ Ἀρχιερέα τώρα θά τοῦ μεταδώσουν τή Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, πού θεραπεύει τά ἀσθενῆ καί τά ἐλλείποντα ἀναπληρώνει! Θά τόν ντύσουν τά ἱερατικά ἄμφια, θά τοῦ παραδώσουν στά δικά του χέρια τήν "καλήν παρακαταθήκην", τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού θά τοῦ ζητήσει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός τήν ἡμέρα τῆς δευτέρας Παρουσίας Του!

Τέλος, ὅταν θά ἔρθει ἡ ὥρα νά κλείσουμε κι ἐμεῖς τά μάτια μας ἐδῶ στή γῆ καί νά τ'ἀνοίξουμε στήν ἄλλη ζωή, στήν ποθεινή μας πατρίδα, πάλι ὁ ἱερέας θά πάρει μέ τά χέρια του τό χῶμα νά ραντίσει τό ἄψυχο πιά σῶμα μας, λέγοντας τά λόγια τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ "γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ", χῶμα εἶσαι δηλαδή καί πάλι στό χῶμα γυρνᾶς, θά ρίξει πάνω μας τό λάδι ἤ τό κρασί καί θά βάλει στό στόμα μας ἕναν κέρινο μικρό σταυρό, γιά νά βρεθεῖ στά χείλη μας ἡ καλή ἀπολογία ὅταν θά συναντήσουμε τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό...

Πόσο μεγάλη στ' ἀλήθεια σημασία δέν ἔχουν γιά τή ζωή μας, καί τήν ἐδῶ καί τήν πέρα τοῦ τάφου, τά χέρια τοῦ Ἱερέα! Γι'αὐτό νά τά φιλοῦμε εὐλαβικά! Νά τά ἀσπαζόμαστε ἀναλογιζόμενοι κάθε φορά τά πάρα πολλά πού χρωστοῦμε σ'αὐτά τά χέρια!

Καί νά προσευχόμαστε γιά τούς ἱερεῖς μας καί γιά τούς ἀρχιερεῖς μας ἀδελφοί! Ὅπως κι ἐκεῖνοι ὑψώνουν νύχτα καί ἡμέρα τά χέρια τους στίς δικές τους προσευχές καί μεταφέρουν τίς προσευχές μας στό Θεό, τά αἰτήματά μας, τά βάσανά μας, τά προβλήματά μας, τό καθετί πού μᾶς ἀπασχολεῖ, ἔτσι κι ἐμεῖς νά μήν ξεχνᾶμε νά ζητᾶμε γι'αὐτούς τό φωτισμό, τή δύναμη, τή χάρη, τήν προστασία τοῦ Θεοῦ... Γιατί μεγάλο ἔργο καί βαρύ ἀναλογεῖ στόν καθένα τους!

Κι ἀκόμη, νά προσευχόμαστε ν' ἀναδεικνύει κι ἄλλους ἐργάτες στόν ἀμπελώνα Του ὁ Κύριός μας, γιατί ὁ θερισμός εἶναι πολύς καί οἱ ἐργάτες ὀλίγοι! Γιατί οἱ χῶρες εἶναι ἕτοιμες γιά θερισμό, γιατί διψᾶνε οἱ ψυχές τῶν ἀνθρώπων γιά Χριστό, γιατί κι ἄλλα πρόβατα ἔχει, πού δέν ἔχουν ἀκόμη ποιμένα, γιατί εἶναι ἕτοιμο τό δεῖπνο Του στή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν καί πρέπει νά γεμίσουν ὅλες οἱ θέσεις!

+Ἀρχιμ. Καλλίνικος Μαυρολέων
2.2.2000

Θέλω νά μέ φωνάζετε

Έχουμε μια προσωπική μαρτυρία, της αείμνηστης γερόντισσας Μακρίνας,
μοναχής, από την Πορταριά του Βόλου, που την διηγείτο τακτικά. Την
άκουσα και γω, προσωπικά, παρουσία και άλλων χριστιανών.
Μια νεαρά σχετικώς κυρία, είχε υποστεί κάποιο εγκεφαλικό επεισόδιο με
αποτέλεσμα να παραλύσει τελείως από τη μέση και κάτω, έμεινε παράλυτη
από τη μέση και κάτω, και ελαφρά από τη δεξιά της πλευρά. Το μυαλό
της, όμως, και η ομιλία της δεν πειράχτηκαν καθόλου... Από τη γερόντισσα
Μακρίνα, αυτή η συγκεκριμένη κυρία είχε μάθει, πριν από τέσσερα -
πέντε χρόνια, την ευχή και επικαλείτο συνεχώς, όχι μόνο το όνομα του
Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αλλά και της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Έτσι, κατάκοιτη και ακίνητη, όπως ήταν, με το ελεύθερο αριστερό της
χέρι, έκαμε συνέχεια κομποσχοίνι στο όνομα της Παναγίας, λέγοντας και
φωνάζοντας με πόνο και θέρμη
<<Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι>>.

<<Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον με>>.
<<Παναγία μου, σώσε με, είμαι αμαρτωλή>>.
Ύστερα από αρκετές ημέρες συνεχών επικλήσεων, ω του θαύματος θα
ανακράζαμε όλοι μαζί, παρουσιάστηκε ένα βράδυ την ώρα που ήτο ξυπνητή,
και απευθυνόταν προς την Παναγία με το κομποσχοινάκι της,
παρουσιάστηκε Εκείνη ολόλαμπρη μπροστά της.
Φωτεινή σαν τον ήλιο. Και είχε τέτοια ομορφιά που θαμπώθηκε, όχι μόνον
από την θεϊκή ακτινοβολία της, αλλά και από την απερίγραπτη ωραιότητά
της. Το ανάστημά της ήτο μεγαλοπρεπέστατο, ουράνιο και ακατάληπτο.
Ενώ πίσω της εφαίνοντο πολύ καθαρά ένα πλήθος από τάγματα αγγέλων και
αρχαγγέλων. Ταυτόχρονα είχε την ορατή αίσθηση ότι με τη θεία της
παρουσία η Παναγία σκέπαζε ολόκληρο τον κόσμο.
Και μέσα στο ιερό δέος της, τον θαυμασμό και την κατάπληξή της, άκουσε
την ουράνια φωνή Της να την ρωτάει.
- Τι θέλεις να σου κάνω, Μαρία, παιδί μου; - Μαρία την λέγανε.
Και η άρρωστη αλλά η ευλαβής εκείνη χριστιανή, χωρίς δισταγμό, Της απάντησε:
- Θέλω να γυρίζω από το ένα πλευρό στο άλλο, γιατί είμαι παράλυτη απ'
τη μέση και κάτω, και δεν μπορώ. Κουράστηκε η πλάτη μου απ' την
ακινησία. Ιδιαιτέρως, όμως, θέλω να σωθώ. Τη σωτηρία μου ποθώ, γι'
αυτό και Σε φωνάζω.
Και η Υπεραγία Θεοτόκος, η γλυκυτάτη Παναγία μας, που συμπονάει με
τους πόνους μας και τα βάσανά μας, της απάντησε:
- Αυτά θα σου τα δώσω. Και, γι' αυτό ήλθα, επειδή με φωνάζεις κάθε
μέρα, απ' το πρωί μέχρι το βράδυ. Γιατί θέλω να με φωνάζετε! Να με
φωνάζετε συνεχώς. Και γω ακούω και έρχομαι. Θέλω να με φωνάζεις, της
είπε.
Θέλω να με φωνάζετε όλοι σας, όλοι οι χριστιανοί, αυτό εννοούσε τώρα.
Πλημμύρισε, όχι μόνον το δωμάτιο από την υπέρλαμπρη φωτοχυσία της, και
το ουράνιο άρωμά της, αλλά και ολόκληρο το σπίτι της. Όλα τα μέλη της
οικογένειάς της, κατά την μαρτυρία της αείμνηστης γερόντισσας, έζησαν
αυτό το ολοζώντανο θαύμα.
Η δε ουράνια αυτή ευωδία παρέμεινε διάχυτη για μέρες μέσα στο σπίτι,
και ιδιαίτερα στο δωμάτιο της άρρωστης. Το πρόσωπο της Μαρίας έλαμπε
από την πολλή χάρη που έλαβε. Και όχι μόνον άρχιζε να κινεί το σώμα
της, και να γυρίζει πλευρό με ευκολία, αλλά σε λίγες μέρες έγινε
τελείως καλά και σηκώθηκε υγιεστάτη.
Εγώ όμως δεν θα μείνω στο καταπληκτικό αυτό θαύμα της θείας παρουσίας
της Υπεραγίας Θεοτόκου, ούτε στο θαύμα της θεραπείας της άρρωστης.
Αλλά θα παραμείνω σ' αυτά που είπε η Παναγία μας, η Μητέρα όλων μας.
Τι είπε; <<Θέλω να με φωνάζετε>>. <<Θέλω να με επικαλείσθε. Και 'γω ακούω
και έρχομαι. Θέλω να με φωνάζετε. >> <<Υπεραγία Θεοτόκε βοήθησέ με>>,
<<Υπεραγία Θεοτόκε σώσε με>>,
<<Υπεραγία Θεοτόκε σώσε το παιδί μου>>, και ό,τι άλλο νομίζετε ότι
μπορείτε να φωνάξτε απ' το βάθος της καρδιάς σας, αυτό που μας πονάει
συνήθως περισσότερο.