Elder Paisios on the Joy of the Resurrection

- Elder, I am struck by the courage of the Myrrhbearers.

- The Myrrhbearers had great trust in Christ, they were in a spiritual state, which is why they spared nothing. This is why they were worthy to hear from the Angel the joyous news of the Resurrection.

- Elder, how can we live the joy of the Resurrection?

- We should cultivate joyful mourning, in order for true joy to come to us. If we live Holy Week with reverence and solemnity, we will live with spiritual jubilation and divine joy the Holy Resurrection.

- Elder, is it natural to not feel much joy on the night of the Resurrection?

- Yes, it's natural. Because the feeling of sorrow is greater than the feeling of joy, we cannot in one day get over this condition of the soul. However, slowly-slowly, during Renewal Week, which is like one paschal day, the pain of Holy Week departs and the soul is filled with resurrection joy.

- Why, Elder, in some monasteries do they do a litany on the Second or Third day of Pascha?

- To scatter Paschal joy.

During Renewal Week everything is beat together - bells, simandra, and the heart pounds strongly with living the "It is the day of Resurrection...."

I pray that you always rejoice with spiritual jubilation, with continuous joy, and with an inner sweet excitement.

 

 

http://www.johnsanidopoulos.com

ΔΕΣ ΤΙ ΠΑΘΑΙΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΚΑΠΝΙΖΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΑΣ ΓΙΑ ΥΠΝΟ

 



Μέχρι τώρα ξέραμε τις θανατηφόρες επιπτώσεις του καπνίσματος στον ανθρώπινο οργανισμό.
Το τσιγάρο είναι υπεύθυνο για χίλια μύρια κακά, που ξεκινάνε από το έμφραγμα και καταλήγουν στους καρκίνους διαφόρων μορφών. Τώρα οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι το κάπνισμα καταστρέφει και κάτι άλλο. Τον ήρεμο ύπνο... Οι καπνιστές κοιμούνται λιγότερες ώρες και κάνουν γενικά χειρότερο ύπνο, σε σχέση με όσους δεν καπνίζουν, σύμφωνα με μια νέα γερμανική επιστημονική έρευνα. Μια άλλη αμερικανική μελέτη ανακάλυψε ότι οι καπνιστές που έχουν πάθει καρκίνο των πνευμόνων, έχουν κατά μέσο όρο δεκαπλάσιες γενετικές μεταλλάξεις στους όγκους τους, σε σχέση με όσους ποτέ δεν είχαν καπνίσει.
Οι γερμανοί ερευνητές, με επικεφαλής τον Στέφαν Κορς της ιατρικής σχολής του πανεπιστημίου Charite του Βερολίνου, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό για θέματα βιολογίας του εθισμού "Addiction Biology", μελέτησαν πάνω από 2.000 άτομα.
Όπως διαπιστώθηκε, το 17% των καπνιστών κοιμούνταν λιγότερο από έξι ώρες κάθε βράδυ και το 28% ανέφεραν διαταραχές κατά τον ύπνο τους. Τα αντίστοιχα σαφώς χαμηλότερα ποσοστά για τους μη καπνιστές ήσαν 7% και 19%.
«Η μελέτη αναδεικνύει για πρώτη φορά την αυξημένη πιθανότητα διαταραχών στον ύπνο των καπνιστών σε σύγκριση με τους μη καπνιστές», δήλωσε ο Στέφαν Κορς. Πάντως η έρευνα δεν αποδεικνύει ότι είναι το κάπνισμα που ευθύνεται άμεσα για τα προβλήματα του ύπνου, καθώς οι καπνιστές συνήθως έχουν κι άλλες συνήθειες που δεν τους βοηθούν να κοιμηθούν, όπως να βλέπουν έως αργά τηλεόραση ή να μην ασκούνται αρκετά σωματικά.
Όμως οι Γερμανοί ερευνητές πιστεύουν ότι η νικοτίνη έχει τη δική της ευθύνη, καθώς διεγείρει τον οργανισμό. «Αν κανείς καπνίζει και δυσκολεύεται να κοιμηθεί, έχει ένα ακόμα λόγο να το κόψει», ανέφερε ο Γερμανός επικεφαλής της έρευνας. Παλαιότερες έρευνες έχουν συσχετίσει τον ελλιπή ή κακό ύπνο με άλλα προβλήματα υγείας, όπως την παχυσαρκία, το διαβήτη και την καρδιοπάθεια.
Στη δεύτερη έρευνα, οι αμερικανοί επιστήμονες, με επικεφαλής τον Ρίτσαρντ Γουίλσον της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό βιολογίας "Cell" (Κύτταρο), διαπίστωσαν ότι οι καρκινοπαθείς με όγκο στους πνεύμονες και ιστορικό καπνίσματος έχουν δέκα φορές περισσότερες μεταλλάξεις στον όγκο τους σε σχέση με τους καρκινοπαθείς που ποτέ δεν υπήρξαν καπνιστές.
«Αποτέλεσε έκπληξη που είδαμε τόσες περισσότερες μεταλλάξεις. Η ανακάλυψη έρχεται να ενισχύσει το παλαιό μήνυμα: Μην καπνίζετε», τόνισε ο Ρίτσαρντ Γουίλσον.

http://www.agioritikovima.gr/ugeia/21332-des-ti-pathaine

Τον Χριστό να τον αισθανόμαστε σαν φίλο μας. Είναι φίλος μας.

Τον Χριστό να τον αισθανόμαστε σαν φίλο μας. Είναι φίλος μας.

Το βεβαιώνει ο ίδιος, όταν λέει: «Εσείς είστε φίλοι μου ...» (Ιω. 15,14).

Σαν φίλο να τον ατενίζομε και να τον πλησιάζομε. Πέφτομε; Αμαρτάνομε;

Με οικειότητα, με αγάπη κι εμπιστοσύνη να τρέχομε κοντά του^. όχι με φόβο ότι θα μας τιμωρήσει αλλά με θάρρος, που θα μας το δίδει η αίσθηση του φίλου.

Να του πούμε: «Κύριε, το έκανα, έπεσα, συγχώρεσέ με». Αλλά συγχρόνως να αισθανόμαστε ότι μας αγαπάει, ότι μας δέχεται τρυφερά, με αγάπη και μας συγχωρεί.

Να μη μας χωρίζει απ' τον Χριστό η αμαρτία. Όταν πιστεύουμε ότι μας αγαπάει και τον αγαπάμε, δεν θα αισθανόμαστε ξένοι και χωρισμένοι απ' Αυτόν, ούτε όταν αμαρτάνουμε. Έχουμε εξασφαλίσει την αγάπη Του κι όπως και να φερθούμε, ξέρομε ότι μας αγαπάει.

Γεροντας Πορφύριος

The Work of Prayer

Daily  prayer is the foundation of a spiritual life in Christ. We pray in the morning and the evening and throughout the day, with an aim for our entire life to be one of prayer. Saint Seraphim places the emphasis on saying the Jesus Prayer.

Saint Seraphim says,

Those who have truly decided to serve the Lord God should practice the remembrance of God and uninterrupted prayer to Jesus Christ, mentally saying: Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me a sinner... By such exercises in preserving oneself from dispersion and keeping peace of conscience one may draw near to God and be united to Him.

The daily practice of the Jesus Prayer involves numerous disciplined repetitions of this short but all powerful prayer.  As we practice it, our mind is reshaped, our thoughts are tamed, our soul's orientation is pointed towards God, and prayer is always on our lips. 

Saint John Chrysostom  says, 

"Prayer is a great weapon, a rich treasure, a wealth that is never exhausted, an undisturbed refuge, a cause of tranquility, the root of a multitude of blessings and their source and mother"

In prayer we lift ourselves above our thoughts. It is our thoughts that destroy prayer. The main struggle in prayer is not to allow our thoughts to take away our prayer.

Saint Seraphim says,

One must always strive to give oneself up to dispersion of thoughts: for through this the soul turns away from remembrance of God and love of Him...

This is how we get the benefit from prayer, by controlling our thoughts. And it is by regular prayer where we learn to concentrate on God that we learn to control our thoughts.

Saint Seraphim says,

When the mind and the heart are united in prayer and the soul's thoughts are not dispersed, the heart is warmed by spiritual warmth in which the light of Christ shines, making the whole inner man peaceful.

This is our aim, to be united with God.

Idle Talk and Gossip

 

But I say unto you, that every idle word that men shall speak,
they shall give account thereof in the day of judgment. (Matt. 12:36)



YOU COMPLAIN, Sister, about the trials which are over taking you, which are arising, according to your words, from certain misunderstandings, suspicion, and indiscretion in conversations. The last, I think, is the effective and chief cause of all your trials and the source of all the evil. On this subject I want to write you a few words about the harm arising from the idle talk and gossip so common among you. This is something you yourself don't even notice; you speak too much, without discerning whether it is necessary or unnecessary, profitable or harmful, provided only that something is spoken. It is as if you are afraid of silence, which in fact is a nun's first obligation, the chief condition of her success and the adornment of her whole life.

Deeply rooted in people is the love of idle talk, i.e., empty, unnecessary conversations, and it has become a beloved pastime among them. It seems we don't know and don't believe that idle talk is a sin, and a serious sin, which gives birth to a multitude of other sins: quarrels, conflicts, gossip, slander, condemnation, calumny, and the like. Indeed, all the various confusions which fill human life to overflowing, all the disturbances of the inner quiet of the soul, have as their source this same idle talk, which has crept into all of everyday life, as though it were its indispensable property and requirement. If any sin or any passion knows how to clothe itself in an attractive form, it is precisely—idle talk.

It begins under the pretext of conversing, of discussing some business, but then we proceed imperceptibly to an altogether unnecessary, empty, and sinful conversation. Like a deeply-rooted infection, this sickness does not easily submit to healing. It has penetrated all layers of social and private life; it is active in people of every age and gender, every class and social position, and has not even spared monasteries.

One deeply thinking pastor, contemporary to us, writes the following on idle talk, among other things: "How heedlessly, how carelessly we use our words, Which should be highly valued as a great gift from God! But on the contrary, what do we least esteem, if not the spoken word? In what are we fickle, if not in the spoken word? What do we throw out every minute, as though it were dirt, if not the spoken word? O Christian! Value your words, be attentive to them!"

In our words, which we regard so carelessly, so thoughtlessly, will be either our justification or condemnation, as our Lord Jesus Christ Himself says: By thy words thou shalt be justified, and by thy words thou shalt be condemned (Matt. 12:37); I say unto you, that every idle word that men shall speak, they shall give account thereof in the day of judgment (Matt. 12:36). If even one idle, i.e, empty, unnecessary word will be subject to accounting in the day of judgment, then to what condemnation and punishment will we be subject, who talk idly continually and constantly, restrained neither by place nor time, nor by the presence of outsiders, who, perhaps even against their will, we make participants in our empty conversations, and in such a manner draw them into sin. So, drawing them into sin, we are subject to a double condemnation—both for idle talk and for being a cause of temptation, for woe, it is said, to that man by whom the offence cometh (Matt. 18:7). We don't think about this, we don't take care at all! We misuse our natural faculty of speech, which was given to us for this purpose above all: that we might praise our Creator, thank and glorify Him with words, as is proper to a rational creature. Even mute nature glorifies Him with its grandeur and harmony, not deviating in the least from the laws appointed to it by the Creator: The heavens declare the glory of God, and the firmament proclaimeth the work of His hands (Ps. 18:1).

The gift of speech was also given to us that we might understand one another, not through instinct, like the dumb animals, but through intellect. Thus we verbally express our ideas, which are abundantly and clearly opened to us by our God-enlightened mind, the source of thought and word, in order that we might conduct intelligent, mutual, brotherly conversation on the aim of daily life and its regulation, for mutual edification and benefit, in support and consolation of each other, and the like. It was not given to us that we might talk idly; or judge, slander, and condemn our neighbors, pronouncing judgments on them like unmerciful judges and torturers rather than considering ourselves as their brothers, weak and sinful as they, if not still worse. Thou art inexcusable, O man, whosoever thou art that judgest, says the Apostle, for wherein thou judgest another, thou condemnest thyself; for thou that judgest doest the same things. And thinkest thou this, O man, that judgest them which do such things, and doest the same, that thou shalt escape the judgment of God? (Rom. 2:1, 3) He that ... judgeth his brother, says another Apostle, ...judgeth the law; but if thou judge the law, thou art not a doer of the law, but a judge (James 4:11). And what great evil results from empty and idle conversations and gossip! Sometimes one heedlessly spoken word causes a whole storm of unpleasantness and fills the heart of the one referred to with indignation and hatred. So even a word that was not ill-intentioned, one we counted as nothing, can strike a mortal sin, just as a small spark often turns into a great fire burning whole villages. How great a matter a little fire kindleth, says the Apostle James. Even so the tongue is a little member, and boasteth great things (cf. James 3:5); it is a fire, a world of iniquity:... it defileth the whole body, and setteth on fire the course of nature; and it is set on fire of hell (James 3:6). The tongue is an untamable evil, full of deadly poison. Therewith bless we God and therewith curse we men, which are after the similitude of God. Out of the same mouth proceedeth blessing an d cursing. My brethren, these things ought not so to be! Doth a fountain send forth at the same place sweet water and bitter? (James 3:8-11) Who is a wise man and endued with knowledge ... let him show this out of his works, through good conduct, and not by condemning others. But if ye have bitter envying and strife in your hearts, glory not, and lie not against the truth (i.e., don't consider yourself wise). This is not the wisdom that descends from above, but is earthly ... devilish. For where envying and strife is, there is confusion and every evil work (cf. James 3:13-16). Behold the harm from all our idle talk and gossip! And if they are improper to Christians in general, are they not even less pardonable for nuns, who have voluntarily renounced the world with all its worldly sinful ways, who have retired within their monastic gates for a more unhindered attention to their salvation? The enemy of everyone's salvation, knowing the infirmity of men, who notwithstanding their readiness towards a life of pleasing God, are ever inclined to seek indulgences and consolations, is not slow even here to sow his tares amid the wheat of God. You nuns by your departure from the world have also left all its consolations and pleasures permitted to lay people.

The only true consolation for you should consist in your close fellowship and heart to heart talks. Your superiors, as wise and kind guides, don't restrain you, don't forbid you these innocent consolations: you are permitted to visit one another, to go for walks together in your free time, and when you gather for common monastery obediences, you may converse with one another unhindered. But you abuse this liberty, you derive from it not profit and true spiritual consolation, but the opposite: harm, quarrels, gossip, and discord, which like a spark kindles a great fire, which burns away all your monastic labors and struggles. In such a manner you lose your salvation. Or do you not know the apostolic saying: Every one of us shall give account of himself to God (Rom. 14:12) Who is ready to judge (I Peter 4:5)? Oh, if only you would gather together, like the ancient nuns, for spiritual edification and mutual instruction, you would not converse about irrelevant things and affairs which don't concern you, but only about this, how each of you will work out your own salvation (Philip. 2:12): what sort of cell rule to have and how to perform it, what struggles to undertake. Thus you would edify and support one another on your slippery path, stretching out a helping hand to each other, and the words of the all-wise Solomon would be realized in you: A brother helped by a brother is as a strong city (Prov. 18:19). And your assembly would be like the assembly of the angels, who in spite of their great multitude have one common holy will, one striving—how to fulfill the will of the Creator.

O Sister, not for nothing is our monastic order called the angelic order!... Surely each of us who has gathered in the holy monastery in the name of the Lord has one and the same will, one striving common to us all: how he may please the Lord (I Cor. 7:32). We have no earthly fetters binding us to the world, there are no anxieties and worldly cares to entangle our wings and hinder our flight to our Heavenly Bridegroom! We are free, like the birds of the air, which sow not, neither do they reap, nor gather into barns; but our heavenly Father feedeth us (cf. Matt. 6:26). Let us then remember our angelic calling, and walk worthy of the vocation wherewith we are called, with all lowliness and meekness, with long suffering, forbearing one another in love, endeavoring to keep the unity of the Spirit in the bond of peace (Eph. 4:1-3), as the holy Apostle teaches.



From Letters to a Beginner: On Giving One's Life to God (Platina, CA: St. Xenia Skete Press, 1993), pp. 70-75.

Γιατί να πονώ Θεέ μου; ( Μοναχού Μωυσή Αγιορείτη )

Είναι αλήθεια πως σήμερα υπάρχει άφθονος σωματικός και ψυχικός πόνος. Άλλοτε ευθύνεται γι' αυτόν ο άνθρωπος και άλλοτε όχι. Σημασία έχει την ώρα του πόνου κάποιος να τον συνδράμει. Να μη τον αφήσει ν' απογοητευθεί, να πνίγει στη μοναξιά, να πονέσει ακόμη πιο πολύ.

Με αυτή την προοπτική γράφθηκε και το κείμενο που ακολουθεί, από έναν άνθρωπο που πόνεσε πολύ. Γνωρίζω πως ο πόνος σ' έφερε στο κρεβάτι του πόνου ή σ' έκλεισε στο σπίτι σου. Η επίσκεψη του πόνου στη ζωή σου δεν είναι ασφαλώς κάτι δίχως σημασία και σκοπό. Δεν είναι καθόλου ένα τυχαίο γεγονός. Δεν πιστεύουμε στη τύχη.

Το Ευαγγέλιο λέει πως κάτω από τη ματιά του Θεού είναι και το πέσιμο του κάθε φύλλου από το δένδρο. Πόσο μάλλον από τα προβλήματα των παιδιών Του. Ο Θεός δεν παύει ποτέ να ενδιαφέρεται για τη μετάνοια και τη σωτηρία μας και προσφέρει μύριες ευκαιρίες και ανοίγει διάφορους δρόμους.

Αν την υγεία μας, αγαπητοί μου, τη σπαταλήσαμε σε ανώφελα έργα, καλούμεθα τώρα, να μελετήσουμε το παρελθόν, να δούμε βαθύτερα τον όχι και τόσο γνωστό εαυτό μας. Είναι μία μεγάλη ακόμη ευκαιρία που μας δίνει ο Πανάγαθος Θεός, για να σκύψουμε μέσα μας, να μετανοήσουμε ειλικρινά, να προσευχηθούμε θερμά, να γνωρίσουμε την ακένωτη χάρη των ιερών μυστηρίων της αγίας μητέρας μας Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η ασθένεια δεν προέρχεται, αδελφοί μου, από την τιμωρία ενός εκδικητή Θεού. Η αντίληψη αυτή είναι ανορθόδοξη, πέρα για πέρα λαθεμένη. Ο Θεός μας μόνο αγαπά και δεν τιμωρεί τα πλάσματά Του. Ο Θεός είναι μακρόθυμος, πολυέλεος, πολυεύσπλαχνος, πανάγαθος και αληθινός.

Τ' όνομα του Θεού είναι αγάπη, λέει ο αγαπημένος του μαθητής Ιωάννης ο Θεολόγος. Παραχωρεί, επιτρέπει παιδαγωγικά προς βοήθεια την ασθένεια, για να μας φρονηματίσει, να μας διορθώσει, να μας προσγειώσει και ταπεινώσει. Ο πόνος έτσι μπορεί να γίνει αφορμή, για μία πιο ουσιαστική και βαθειά γνωριμία μας με το Θεό, και όχι να τα βάλουμε μαζί του.

Ο πόνος μπορεί να μας συνδράμει να γίνουμε πιο ανεκτικοί και συμπονετικοί με τους αδελφούς μας και να γνωρίσουμε τον άγνωστο εαυτό μας. Είπαν ορθά πως όποιος έχει υποφέρει πολύ μοιάζει μ' εκείνον που γνωρίζει πολλές γλώσσες κι έτσι μπορεί να καταλάβει πολλούς και να τον καταλάβουν πολλοί.

Αν εκμεταλλευθούμε την πράγματι σημαντική ευκαιρία, μπορεί ο σωματικός πόνος να γίνει θεραπευτής της αθάνατης ψυχής μας. Ο πόνος τότε θα γίνει ευλογία. Δεν ζητάμε βεβαίως εμείς οι πιστοί τον πόνο νοσηρά στη ζωή μας. Η Εκκλησία μας πάντοτε εύχεται υπέρ υγείας και διαφωτίσεως των τέκνων της.

Εάν έλθει όμως ο πόνος να τον υπομείνουμε καρτερικά κι ελπιδοφόρα και θα έχουμε, αλήθεια, μεγάλο κέρδος. Με τον τρόπο αυτό ο σκοπός της δοκιμασίας μας θα έχει επιτευχθεί, αφού θα έχει μαλακώσει η καρδιά μας και θα έχουμε βοηθηθεί στο να γνωρίσουμε τον πραγματικό εαυτό μας και το Θεό μας.

Είναι επίσης αλήθεια, αγαπητοί μου, πως οι πονεμένοι λειαίνονται, και αυτοί τελικά έχουν κάτι σημαντικό να πουν, ως εμπειρικό και βιωματικό. Πίσω από κάθε ανθρώπινο πόνο κρύβεται το χέρι του Θεού που ευλογεί. Μακάριοι οι πονεμένοι ως πλούσια ευλογημένοι.

Είναι ακόμη αλήθεια πως στα χείλη του κάθε πονεμένου συχνά ανεβαίνει εκείνο το γνωστό και βαθύ «γιατί σ' εμένα Θεέ μου»; Στο ανθρώπινο αυτό «γιατί» δεν νομίζουμε ότι υπάρχει μία εύκολη και γρήγορη απάντηση. Η απάντηση θα έλθει πιο αργά από τον ίδιο τον Εσταυρωμένο Θεάνθρωπο. Ο άνθρωπος αξιώνεται να συμμετέχει στο σταυρό του Κυρίου. Μη νομίζετε ότι είναι κάτι μικρό αυτό.

Μέσα από τον πόνο οι προσευχές είναι σίγουρα πιο κατανυκτικές, πιο θερμές, πιο ευπρόσδεκτες. Δίνουν κατ' αρχάς τη γαλήνη της υπομονής στη δοκιμασία, λιγοστεύουν την απαιτητικότητα, ταπεινώνουν αληθινά, χαρίζουν τη χαρά της ελπίδας και την υγεία της ψυχής. Μέσα μας θα βρούμε το Θεό. Όσο πιο γρήγορα τον συναντήσουμε τόσο πιο γρήγορα θ' απελευθερωθούμε και θα χαρούμε αληθινά.

Είπαν ωραία πως πριν μας στείλει ο Θεός το σταυρό που σηκώνουμε, τον ζύγισε, τον είδε καλά, τον εξέτασε προσεκτικά με την πανσοφία, την αγάπη και τη δικαιοσύνη Του. Το αγαθό βλέμμα Του τον παρακολούθησε και η μεγάλη Του καρδιά τον θέρμανε, αφού τον ξαναζύγισε με την άπειρη στοργή Του.

Νομίζεις πως είναι πιο βαρύς απ' ότι μπορείς να σηκώσεις, ενώ έχεις άγνωστες και ανακάλυπτες δυνάμεις μέσα σου. Μη χάνεις το θάρρος σου, μη τα βάζεις με το Θεό, γνωρίζει πολύ καλά τί κάνει. Τον ευλόγησε πριν τον θέσει τον σταυρό στους ώμους σου. Σίγουρα μπορείς να τον σηκώσεις. Μη λησμονάς πως πάντα πριν το Κενό Μνημείο είναι ο Γολγοθάς. Η Ανάσταση έπεται της Σταύρωσης.

Μοναχού Μωυσή Αγιορείτη

Όταν συγχωρείς, κερδίζεις περισσότερα από εκείνα που δίνεις!

« Όταν συγχωρείς, κερδίζεις περισσότερα από εκείνα που δίδεις», λέει χαρακτηριστικά ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Μιλάει απλά, εποικοδομητικά, θέλοντας να μας παιδαγωγήσει σε μία εποχή που το οφθαλμόν αντί οφθαλμού μοιάζει να ισχύει περισσότερο παρά ποτέ.

Ας παρακολουθήσουμε όσα εκείνος διδάσκει. Μοιάζουν γνωστά κι απλά. Παραμένουν όμως στη πράξη δύσκολα και μακρινά...

Θέλεις να μάθεις τη σημασία της αρετής; Τα εξής παραγγέλλει ο Θεός στους ανθρώπους: «Κανείς από σας ας μη διατηρεί στην καρδιά του κακία για τον αδελφό του» και «κανείς ας μη συλλογίζεται την κακίαν του άλλου».

Βλέπεις; Δεν λέει μόνο, συγχώρεσε το κακό του άλλου, αλλά μην το έχεις ούτε στη σκέψη σου, μη το συλλογίζεσαι, άφησε όλη την οργή, εξαφάνισε την πληγή. Νομίζεις, βεβαίως, ότι με την εκδικητικότητα τιμωρείς εκείνον που σε έβλαψε. Γιατί εσύ ο ίδιος σαν άλλο δήμιο εγκατέστησες μέσα σου το θυμό και καταξεσκίζεις τα ίδια σου τα σπλάχνα.

Έχεις αδικηθεί πολύ και στερήθηκες πολλά εξαιτίας κάποιου, κακολογήθηκες και ζημιώθηκες σε πολλά σοβαρά θέματά σου και γι' αυτό θέλεις να δεις να τιμωρείται ο αδελφός σου; Και εδώ πάλι σου είναι χρήσιμο να τον συγχωρήσεις.

Γιατί, εάν θελήσεις, εσύ ο ίδιος να εκδικηθείς και να επιτεθείς εναντίον του είτε με τα λόγια σου, είτε με κάποια ενέργειά σου, η με την κατάρα σου, ο Θεός όχι μόνο δεν θα επέμβει κατ' αυτού -εφόσον εσύ ανέλαβες την τιμωρία του- αλλά επιπλέον θα σε τιμωρήσει ως θεομάχο.

Άφησε τα πράγματα στο Θεό. Αυτός θα τα τακτοποιήσει πολύ καλύτερα απ' ότι εσύ θέλεις. Σε σένα έδωσε μόνο την εντολή να προσεύχεσαι για τον άνθρωπο που σε λύπησε...

Εμάλωσες με κάποιον και κρατάς μέσα σου κακία,. Μην προσέλθεις στη Θεία Κοινωνία!

Θέλεις να προσέλθεις; Συμφιλιώσου πρώτα και τότε να έλθεις να εγγίσεις τα Άχραντα Μυστήρια!

Αυτά δεν τα λέγω εγώ, αλλά ο ίδιος ο Κύριος. Αυτός για να σε συμφιλιώσει με τον Πατέρα, δεν αρνήθηκε ούτε να σφαγιασθεί, ούτε το αίμα Του να χύσει. Και συ, για να συμφιλιωθείς με τον συνάνθρωπό σου, ούτε μια λέξη δεν καταδέχεσαι να βγάλεις από το στόμα σου; Και διστάζεις να τρέξεις πρώτος;

Άκουσε τι λέει για όσους κρατούν τη στάση αυτή: «Αν προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο και εκεί θυμηθείς ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου... πήγαινε πρώτα να συμφιλιωθείς με τον αδερφό σου».

Αν έβλεπες ένα μέλος του σώματός σου αποκομμένο, δεν θα έκανες τα πάντα για να το ενώσεις με το σώμα σου; Αυτό κάνε και για τους αδελφούς σου. Όταν τους δεις να έχουν αποκοπεί από την αγάπη σου, τρέξε γρήγορα και περιμάζεψέ τους. Μην περιμένεις εκείνους να έλθουν, σπεύσε εσύ πρώτος, για να λάβεις τα βραβεία!

Ένα μόνο εχθρό διαταχθήκαμε να έχουμε, τον διάβολο. Με αυτόν να μη συμφιλιωθείς ποτέ, προς τον αδελφό σου όμως ποτέ να μην έχεις βαριά καρδιά.

Κι αν ακόμη συμβεί κάποια μικροψυχία, ας είναι παροδική, ας μην υπερβαίνει το διάστημα της ημέρας. «Η δύση του ηλίου να μη σας προφθάσει οργισμένους», λέει ο Απόστολος.

«... Άφες ημείν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών».

Βλέπεις; Ο Θεός εσέ τον ίδιο έκανε κριτή της συγχωρήσεως των αμαρτημάτων σου.

Αν συγχωρήσεις λίγα, λίγα θα σου συγχωρηθούν.

Αν συγχωρήσεις πολλά, θα σου συγχωρηθούν πολλά. Αν τα συγχωρήσείς με ειλικρίνεια και με όλη σου την καρδιά, με τον ίδιο τρόπο θα συγχωρήσει και τα δικά σου ο Θεός.

Αν, μετά τη συγχώρηση, κάνεις και φίλο σου τον εχθρό σου, έτσι θα διάκειται και ο Θεός απέναντί σου.

Ποίας, λοιπόν, τιμωρίας δεν είναι άξιος εκείνος, που ενώ πρόκειται να κερδίσει δέκα χιλιάδες τάλαντα, εάν χάσει εκατό μόνο δηνάρια, ούτε και τα λίγα και μικρά δεν συγχωρεί, αλλά στρέφει εναντίον σου τα ίδια τα λόγια της προσευχής;

Γιατί όταν λες στο Θεό «συγχώρεσέ μας όπως και εμείς συγχωρούμε τους εχθρούς μας» και κατόπιν εσύ δεν συγχωρείς, για τίποτε άλλο δεν παρακαλείς το Θεό, παρά να σε στερήσει από κάθε απολογία και συγγνώμη...


Αγιος Ιωάννης ο Χρυσοστομος

Αγιος Γεράσιμος Ιορδανίτης