Γράφει ο Αρχιμ. Πορφύριος, Ηγούμενος Ι.Μ. Τιμ. Προδρόμου Βέροιας|
Δεν αξιώθηκα να πάω στο ιερό νησί της Χαλκίδας για να προσκυνήσω. Κάποια φορά που ξεκινήσαμε, έριξε τόσο χιόνι, που δεν μπορέσαμε να πάμε έξω από την πόλη.
Άκουσα όμως μία απίθανη ιστορία με τον άγιο αυτόν, και την καταγράφω.
Πριν χρόνια, ένα λεωφορείο με κυρίες μεγάλης ηλικίας πήγαν προσκύνημα στον Άγιο Γιάννη τον Ρώσο. Έφτασαν στην εκκλησία και ο ξεναγός των εκδρομέων οδηγούσε τις προσκυνήτριες και τις εξηγούσε τα σχετικά. Η γερόντισσα, που μας διηγήθηκε το πάθημά της, τότε ήταν κοντά στα ογδόντα, αλλά με μυαλό τετρακοσιάρικο.Tώρα είναι στα ενενήντα και το μόνο που την στενοχωρεί είναι που δεν την βαστούν τα ποδάρια της να πάει στην εκκλησία.
Συνήθιζε, λοιπόν, τότε που πήγαινε ακόμα στην εκκλησία, να μπαίνει μέσα και να πιάνει κουβέντα με τις εικόνες. Αλλά πρώτα έπρεπε να ανάψει δεκάδες, ναι καλά διαβάσατε, δεκάδες κεριά για τα ζωντανά και άλλα τόσα για τα πεθαμένα. Άσε τι άναβε για τους αγίους. Και έχοντας αυτό το χούι, συνήθως χάνονταν από τις παρέες. Μόνο όταν ήταν να βγουν από τον ναό την φώναζαν.
Έτσι και στον Άγιο Γιάννη τον Ρώσο. Οι άλλες συντρόφισσές της απομακρύνθηκαν. Αλλά αυτή, πλησιάζοντας στο προσκυνητάρι, εκεί που έχουν τον άγιο, τα είδε αλλιώς και σταμάτησε. Έβλεπε ένα παλικάρι ξαπλωμένο και κατάλαβε πως είναι νεκρός. Και άρχισε να κλαίει το παλικάρι: «ποιός να ξέρει πώς σε λένε, και πού να βρίσκεται η μάννα σ’ να σε κλάψει, παλικάρι μ’. Κι η πατρίδα σ’ η Ρωσία λένε πως τάχα είναι μακρυά, παιδί μ’. Έ, τι δα τράβηξες και συ για τον Χριστό, για να σε έχν εδώ». Τον είπε και άλλα μοιρολόγια και έκλαψε με την ψυχή της η γιαγιούλα. Και τότε …πέρασε η ώρα και άρχισαν να μαζώνονται για να φύγουν. Όταν είδαν ότι η θειά αυτή έλειπε, κάποια νεότερη την έψαξε μέσα στην εκκλησία και τελικά την βρήκε. –Άντε, θειά Π. Φεύγουμε, μας περιμένουν.
Φτάνουν εκεί που ήταν μαζεμένοι όλοι, και λέει στον αρχηγό.
–Καλά, εσείς μας είπατε ότι θα ρθούμε στον Άγιο Γιάννη τον Ρώσο. Και αγιοΓιάννη δεν είδαμε.
– Πώς δεν τον είδαμε; Εκείνος εκεί είναι.
–Α, αυτός είναι;
-Γιατί, εσύ τι νόμισες;
- Εγώ τον είδα και είπα είναι πεθαμένος και τον έκλαψα, γιατί είναι νέος, από μακρυά. Και είπα είναι πεθαμένος και τον έκλαιγα. Πού να είναι η μάννα τ’ να τον κλάψει;.
-Τί λες, θειά Π. Αυτός είναι ο Άγιο Ιωάννης ο Ρώσος.
- Εγώ, παιδί μ’; Τί να πω; Εκεί που τον έκλαιγα, γύρισε κατά εδώ το κεφάλι τ’ και με κοιτούσε. Κι εγώ τον έκλαιγα κι αυτός με κοιτούσε. Μέχρι που με φώναξαν και σας βρήκα. Δεν κατάλαβα. Κάτσε μια στιγμή να πάνω να τον προσκυνήσω και φεύγουμε.
Ποιός τολμούσε να την αρνηθεί το τελευταίο προσκύνημα.
- Έ, παιδί μ’, μεγάλη η χάρη τ’. Κάθε άγιος έχει την χάρη τ’. Τόσοι αγίοι έχουμε. Δοξασμένο τόνομά Του. Αυτά, που λες, έπαθα.
Μας διηγείται και άλλα τέτοια, πολλά μπορώ να πω, αλλά όταν τα λέει δεν σηκώνει μάτια να σε κοιτάξει. Ή θα πλέκει τίποτα με το τσιγκελάκι ή τις βελόνες, ή με τα ροζιασμένα και στεγνά δάχτυλά της θα διπλώνει και θα ξεδιπλώνει καμιά χαρτοπετσέτα.
Και εμείς δεν την λέμε τίποτα. Την αφήνουμε στην μακάρια και ευλογημένη απλότητά της, να νομίζει ότι δεν αξίζει ούτε τα μάτια να σηκώσει γιά να κοιτάξει τα άγια εικονίσματα.
Μόνον όταν τελειώνει, σηκώνει τα γαλανά ξεπλυμένα ματάκια της, που είναι βαθιά μέσα στις κόγχες, από την αγρύπνια και από τα δάκρυα, και λέει: «Αυτά, παιδί μ’, έπαθα».
………………………………….
Δόξα τω Θεώ. Τι θησαυρούς κρύβει αυτή η Αγία Ορθοδοξία, η Αγία Εκκλησία μας;! Και τί θα δουν όσα μάτια το αξίζουν στον άλλο κόσμο;!
Αδελφοί, Χριστός Ανέστη
Πηγή
Ο Γέροντας Παΐσιος για τα οράματα
Του θεολόγου Β. Χαραλάμπους
Κοντά στο 1980 επισκέφθηκα τον Γέρονταν Παΐσιον στο ερημητήριον του, στην Παναγούδα του Αγίου Όρους, με έναν άλλον Κύπριο με τον οποίον γνωρίστηκα καθ’οδόν. Ο συνοδοιπόρος μου, ανέφερε στον Γέρονταν Παΐσιον, ότι στην Κύπρον, οι μοναχές του Μοναστηριού του Αγίου ….(δεν αναφέρω το όνομά για ευνοήτους λόγους), στηριζόμενες ότι είδαν τον Άγιο…, διέδιδαν ότι θα γίνει καταστροφικός πόλεμος, αν δεν μετανοήσουν οι Κύπριοι. Η απάντηση από τον Γέροντα Παΐσιο, δόθηκε με απλότητα και πολύ πόνο, χωρίς ρητορισμούς και περιττές αναλύσεις. «Άκου να δεις» είπε ο Γέροντας, «μπορεί να είδαν τον Άγιο, τους ανακάτεψε όμως και το ταγκαλάκι (έτσι έλεγε ο Γέροντας τον πονηρόν)».
Δικαίως λοιπόν, ο Ρώσσος Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ λέγει «να μη δίνουμε προσοχή στις οπτασίες κι ούτε ν’ αρχίζουμε διάλογο μαζί τους, θεωρώντας τον εαυτό μας ακατάλληλο ν’ ασχολείται με εχθρικά δαιμονικά πνεύματα και ανάξιο να συνομιλεί με άγια αγγελικά πνεύματα». Τις πλείστες φορές είναι «είδωλα λογισμών πλανωμένων», κατά τον Άγιον Διάδοχον Φωτικής.
Στη συνέχεια ανέφερε μια ιστορία, για μια γυναίκα (δεν θυμάμαι, αν ήταν μοναχή ή λαική ), η οποία είχε δεί πολλά οράματα (διακόσια ογδόντα περίπου). Ο Γέροντας Παΐσιος, είπε ότι «στην αρχή όντως είδε εκ Θεού κάποια οράματα, στη συνέχεια όμως υπερηφανεύτηκε και τα οράματα που είδεν μετέπειτα, ήταν εκ του πονηρού». Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος μας προφυλάσσει επί τούτου, γράφοντας ότι οι δαίμονες της κενοδοξίας, καθ’ ύπνον ως προφήτες εμφανίζονται. «Με όλα τούτα λοιπόν τα οράματα», συνέχισε ο Γέροντας Παΐσιος, «υπερηφανεύτηκε και δεν πήγαινε σε πνευματικό να τα αναφέρει. Οικονόμησε όμως ο καλός Θεός να δει κάποιον αγιασμένο ιερέα πνευματικό, να μη πατά στην γή την ώρα της Θείας Λειτουργίας, και τότε θεώρησε ότι σε τέτοιο ιερέα θα πρέπει να τα εκμυστηρευτεί τα οράματα που είδε. Ήταν ας πούμεν απλούστερα ΄΄για τα δικά της μέτρα΄΄. Τότε ο γέροντας ιερέας της είπε ότι τα δυο-τρία πρώτα οράματα, ήταν όντως εκ Θεού και ακολούθως τα υπόλοιπα (διακόσια ογδόντα τόσα), εκ του πονηρού». Ο Γέροντας Παΐσιος, μιλούσε με πολύ πόνο, τόσον για το μέγεθος του ολισθήματος, όσον και για το λυπηρόν γεγονός, ότι οι μοναχές, τρομοκρατούσαν τον απλόν κόσμον της Κύπρου, τον τόσον ταλαιπωρημένον,από τις νωπές πληγές της εισβολής του 1974.
Ο Άγιος Διάδοχος Φωτικής στο σύγγραμμα του «Τα εκατόν γνωστικά κεφάλαια», στο Κεφ.λζ΄ καταδεικνύει πόσον δύσκολον είναι «η των καλών και φαύλων ονείρων διάκρισις», για να υποδείξει το ασφαλές «αρκείτω δε ημίν προς αρετήν μεγάλην το μηδεμιά όλως πείθεσθαι φαντασία». Πλειστάκις είναι όντως «είδωλα λογισμών πλανωμένων», κατά τον ίδιον Άγιον.
Εν κατακλείδι, θα αναφέρω αυτό που ο Άγιος Βασίλειος αναφέρει, ότι «η των ονείρων φύσις ασαφής και πλαγία», καταδεικνύοντας το ασαφές και διφορούμενον των ονείρων καθώς επίσης και το αναφερόμενον στην Παλαιά Διαθήκη στη Σοφία Σειράχ «Κεναί ελπίδες και ψευδείς ασυνέτω ανδρί και ενύπνια αναπτερούσιν άφρονας» (Σοφ. Σειρ. Λδ΄,1). Πλειστάκις είναι όντως «είδωλα λογισμών πλανωμένων» (κατά τον Άγιον Διάδοχον Φωτικής). Ο Γέροντας Παΐσιος, έχοντας λοιπόν την πατερικήν εμπειρίαν, πολλούς εφύλαξεν από τέτοιες πλάνες.
…………………………………………..
Σημείωση: Θεώρησα φρόνιμον, να μην αναφέρω το όνομα του Μοναστηριού, σε σημείο μάλιστα που αν δοκίμαζα το δίλημμα της μη δημοσίευσης του αν επέμενα σε αυτό, χωρίς κανένα δισταγμό θα προτιμούσα να μη δημοσιευτεί το κείμενο. Η επιμονή αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι δεν υφίσταται το θέμα τούτο και κανείς δεν το αναφέρει. Εγράφη το κείμενο καθαρά για παραδειγματικούς σκοπούς και να δειχθεί ακόμα πιο πολύ το διακριτικόν χάρισμα του Γέροντος Παϊσίου
Πηγή
As a man who drinks wine and gets drunk on a day of mourning forgets all the pangs of his sorrow, so the man who in this world (which is a house of lamentation) is drunk with the love of
God, forgets all his sorrows and afflictions and becomes insensible to all sinful passions through his inebriation.
His heart is made steadfast by hope in God, his soul is as light as a winged bird, at every moment his mind rises out of the earth and soars far above
the heavens through the meditation of his thoughts, and he takes delight in the immortal things of the Most High, his prayer is unceasing, and he is like a man who has the wind for his steed, so that his enemy cannot overtake him.
Every time he seeks him, he flies from
him.
St. Isaac the Syrian
