The Divine Liturgy of the Greek Orthodox Church in English

The Divine Liturgy of Saint John Chrysostom chanted in English by the Mount Lebanon Choir of Byzantine Music. 01-The Great Litany 02-The First Antiphon 03-The Little Litany 04-The Second Antiphon 05-The Little Litany II 06-The Third Antiphon & Little Entrance 07-The Trisagion Hymn 08-The Epistle Reading & Alleluia 09-The Holy Gospel 10-The Cherubic Hymn 11-The Litany of Supplication 12-Praise to the Holy Trinity 13-The Anaphora 14-The Meghalinarion 15-Commemoration of Hierarch 16-The Litany Before the Our Father 17-Communion Hymn 18-Communion Hymns 19-The Prayer at the Ambon 20-Blessed Be the Name of The Lord 21-The Dismissal 22-Lord Have Mercy

O ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ

Ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν ο πρώτος από τους βασιλείς της Ρώµης που
δέχτηκε τον χριστιανισµό. Την εποχή που αυτός βρέθηκε αντιµέτωπος µε τα
πολυάριθµα στρατεύµατα του Μαξέντιου, έξω από την Ρώµη στο Τίβερη
ποταµό, αισθάνθηκε φόβο και αµηχανία διότι τα δικά του στρατεύµατα ήταν
κατά πολύ λιγότερα από του Μαξέντιου.
Ένα µεσηµέρι λοιπόν καθώς περπατούσε µε τους αρχιστράτηγους του και ενώ
ήταν προβληµατισµένος για την έκβαση του πολέµου, ξαφνικά εµφανίζεται
ψηλά στον ουρανό ένας Σταυρός ο οποίος είχε σχηµατισθεί από αστέρια και
γύρω απ’ αυτόν υπήρχε γραµµένη η φράση «Κωνσταντίνε εν τούτω νίκα»
δηλαδή Κωνσταντίνε µε την δύναµη του σηµείου (του σταυρού) αυτού θα
νικήσεις.
Και δεν φτάνει µόνο αυτό, την νύχτα εκείνη ο Μέγας Κωνσταντίνος βλέπει
όραµα τον Ιησού Χριστό να τον προστάζει να κατασκευάσει µία σηµαία η
οποία θα φέρει επάνω της το σχήµα του Σταυρού όπως ακριβώς του
εµφανίστηκε στον ουρανό και να την βαστάνε µπροστά από τα στρατεύµατά
του ώστε να κατατροπώσει τους εχθρούς του.
Πράγµατι αυτός υπάκουσε τον Κύριο και έκανε ακριβώς ο,τι του είπε. Έτσι
νίκησε τον Μαξέντιο, θανατώνοντας πολλούς στρατιώτες του και όσοι
γλίτωσαν από τον θάνατο, έφυγαν πανικόβλητοι από τον τρόµο και τον φόβο
τους.
Με την νίκη του αυτή, ο Μέγας Κωνσταντίνος εννόησε την δύναµη του
Σταυρωθέντος Χριστού και πίστεψε σε Αυτόν. Τότε έστειλε την µητέρα του,
την Ελένη, στα Ιεροσόλυµα για να ανακαλύψει σε ποιό σηµείο βρισκότανε ο
Τάφος του Κυρίου και ο Τίµιος Σταυρός Του διότι οι Εβραίοι είχαν ρίξει επάνωτους χώµατα και τα είχαν θάψει για να εξαφανιστεί κάθε ίχνος από την ιστορία
του Χριστού. Όταν η Αγία Ελένη έφτασε στα Ιεροσόλυµα µε τους ανθρώπους
της, άρχισε αµέσως να ερευνά για τον Ζωοποιό Σταυρό. Κανείς όµως δεν
γνώριζε να της πει που ήταν παραχωµένος. Τότε όλοι µαζί, Αρχιερείς και λαός,
έκαναν δέηση προς τον Θεό για να τους αποκαλύψει που βρισκόταν ο
Πανάγιος Τάφος και ο Τίµιος Σταυρός. Κι ο Κύριος εισάκουσε την δέηση
αυτών και αποκάλυψε στον Πατριάρχη Ιεροσολύµων Μακάριο ότι ο τόπος που
ψάχνουν βρίσκεται κάτω ακριβώς από τον ναό της Αφροδίτης τον όποιον
είχαν κτίσει µετέπειτα οι Έλληνες.
Η Αγία Ελένη, αφού συγκέντρωσε πλήθος τεχνιτών και εργατών, έσκαψε εκεί
και βρήκε τον Πανάγιο Τάφο και λίγο πιο πέρα βρήκε και τους τρεις σταυρούς
του Ιησού και των δύο ληστών καθώς και τα καρφιά τους.
Όλοι χάρηκαν µε την εύρεση αυτή µα και πάλι όµως δεν ήταν πλήρως
ικανοποιηµένοι διότι δεν µπορούσαν να ξεχωρίσουν ποιος απ' όλους ήταν ο
Σταυρός του Κυρίου. Ο Πατριάρχης Μακάριος όµως είχε εµπιστοσύνη στο
Κύριο και δεν ανησυχούσε διότι πίστευε ότι πάλι Εκείνος θα ενεργήσει ώστε
να αποκαλυφθεί ο Τίµιος Σταυρός Του.
Έτσι και έγινε. Εκείνες τις ήµερες κείτονταν ηµιθανής µία πλούσια γυναίκα
λόγω κάποιας βαριάς ασθένειας κι οι γιατροί είχαν αποφασίσει ότι δεν υπήρχε
περίπτωση να ζήσει. Αποφάσισαν λοιπόν να ακουµπήσουν επάνω της έναν
έναν τους σταυρούς για να δουν εάν θα γίνει κάποιο θαύµα ώστε αυτή η
γυναίκα να µπορέσει να θεραπευτεί. Έτυχε µάλιστα να ακουµπήσουν επάνω
της πρώτα τους σταυρούς των ληστών και δεν έγινε τίποτα. Όταν όµως από
µακριά πλησίαζαν τον Σταυρό του Κυρίου, ω του θαύµατος! η γυναίκα αµέσως
συνήλθε και σηκώθηκε υγιής, λες και µόλις είχε σηκωθεί από τον ύπνο.
Βλέποντας το θαύµα αυτό, όλοι µε ευλάβεια µεγάλη προσκύνησαν τον Σταυρό
του Κυρίου και δόξασαν τον Θεό.
Μόλις όµως διαδόθηκε το νέο στο λαό, όλοι οι Χριστιανοί ζητούσαν από τον
Πατριάρχη να τους επιτρέψει να προσκυνήσουν κι αυτοί τον Σταυρό. Μα λόγω
του µεγάλου πλήθους αυτό ήταν αδύνατο, έτσι ό Πατριάρχης διέταξε και του
έφτιαξαν ένα υψηλό άµβωνα και µόλις αυτός ετοιµάστηκε, πήρε στα χέρια του
τον Τίµιο Σταυρό, ανέβηκε στον υψηλό άµβωνα και από εκεί ύψωσε τον
Σταυρό όπου τον έβλεπαν όλοι οι χριστιανοί και µε κατάνυξη φώναζαν ΚΥΡΙΕ
ΕΛΕΗΣΟΝ.
Από την ήµερα αυτή, καθιερώθηκε να γιορτάζουµε στην Εκκλησία µας την
Ύψωση του Τιµίου Σταυρού.
Η Αγία Ελένη έπειτα πήρε τον Τίµιο Σταυρό µαζί της στην Κωνσταντινούπολη,
αφού όµως άφησε µέρος αυτού στα Ιεροσόλυµα, στον Πατριάρχη Μακάριο.
Ο Σταυρός του Κυρίου είχε 4,50 µέτρα ύψος και 2,40 µέτρα πλάτος.Κι ο Παυλίνος στην ενδέκατη επιστολή του αναφέρει ότι ενώ ο Σταυρός, από
την ηµέρα της εύρεσης του, τεµαχιζότανε (σε απειροελάχιστα κοµµατάκια) και
δινότανε στους πιστούς για ευλογία, αυτός παρέµεινε ακέραιος και δεν
µειωνόταν καθόλου.
Επίσης, όσον άφορα τα καρφιά του Κυρίου, καθώς αναφέρει η παράδοση,
ξεχώρισαν από τα καρφιά των ληστών διότι δεν είχαν σκουριάσει από το
πέρασµα των χρόνων, φαινόντουσαν σαν καινούργια, ενώ των ληστών ήταν
σκουριασµένα.
Για ποιο λόγο, όταν γίνεται Αγιασµός, µε τον Σταυρό φέρουµε και βασιλικό;
Διότι από τον τόπο του Αγίου Γολγοθά, στο σηµείο όπου βρέθηκε ο Τίµιος
Σταυρός, φύτρωνε πάντοτε βασιλικός. Κι ενώ οι Έλληνες ξερίζωναν αυτόν
γιατί εκεί επάνω είχαν κτίσει ναό της Αφροδίτης, ο βασιλικός πάλι βλάσταινε.
Σήµερα, καθώς γιορτάζουµε την Ύψωση του Τιµίου Σταυρού και
αναλογιζόµαστε τα Άγια Πάθη του Κυρίου, ας συγκεντρώσουµε την προσοχή
µας στο σκοπό για τον οποίον έγιναν όλα αυτά τα γεγονότα:
ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ
ΓΙΑ ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΑΙΩΝΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗΣ
ΚΟΛΑΣΗΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΕΛΘΟΥΜΕ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ
ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΙΩΝΙΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΘΕΟ ΜΑΣΟ βαρύς Σταυρός, ο οποίος µεταφέρθηκε στους ώµους του Κυρίου
µας στην πορεία προς το Γολγοθά, κλείνει µέσα του µια ερµηνεία
που έχει αντίκτυπο στη χριστιανική µας ζωή. Η Σταυρική θυσία
είναι απόδειξη της Αγάπης του Χριστού προς τους ανθρώπους.
Μόνο η απέραντη αυτή αγάπη θα µπορούσε να Τον οδηγήσει σ’ ένα
φρικτό και αποτρόπαιο θάνατο πάνω στο Σταυρό.
Κι από τότε, που µε τη δική Του θέληση θυσιάστηκε ο Θεάνθρωπος,
καθώς κανείς δεν θα µπορούσε να Τον θανατώσει αν Εκείνος δεν το
επέτρεπε, το καταραµένο σύµβολο της χειρότερης τιµωρίας
µετατράπηκε σύµφωνα µε τον ιερό Χρυσόστοµο, σε σύµβολο
ποθητό και αξιαγάπητο.
Η Εκκλησία µας, από τα αποστολικά χρόνια, περιβάλλει τον Σταυρό
µε µεγάλη τιµή. Δεν τον τιµά σαν ένα τυχαίο γεωµετρικό
σχήµα, αλλά σαν σύµβολο της θυσίας στο Γολγοθά. Και δεν
προσκυνούµε τον Σταυρό σαν Θεό, αλλά δείχνουµε τη διάθεση της
ψυχής µας να προσκυνήσει τον Εσταυρωµένο Χριστό.
«ὁ σταυρός Σου, Χριστέ, εἶ καί ξύλον ὁρᾶται τῇ οὐσίᾳ, ἀλλά θείαν περιβέβληται
δυναστείαν». Η πανίσχυρη δύναµη του Ιησού και η θεία Χάρη Του,
µεταβιβάστηκαν µε µυστικό και ακατάληπτο τρόπο στον Τίµιο Σταυρό
Του. Ο Άγιος Μακάριος Μόσχας µας λέει πως πολλές φορές ένα
και µόνο σηµείο του σταυρού, όταν γίνεται µε πίστη και
έντονα βιώµατα, είναι ισχυρότερο από πολλά λόγια
προσευχής µπροστά στο θρόνο του Υψίστου. Γιατί υπάρχει το
φως που καταυγάζει την ψυχή, η ιαµατική δύναµη που θεραπεύει τα
ασθενήµατα των ψυχών και των σωµάτων. Ακόµα και στις θλίψεις,
τους φόβους και τους πειρασµούς, ο άγιος µας προτρέπει να
καταφεύγουµε στη δύναµη του Σταυρού και η ειρήνη της ψυχής θα
ξαναγυρίσει, οι πειρασµοί θ’ αποµακρυνθούν, η παρηγοριά της
χάριτος του Θεού και η πνευµατική ευφροσύνη θα πληµµυρίσουν
την καρδιά. Τότε που η κτίση σκοτίστηκε, το καταπέτασµα του ναού
σκίστηκε για αν αποδειχθεί πως ήταν Θεός και
άνθρωπος, δια του Σταυρού ο Κύριος έφερε τη
συµφιλίωση του ανθρώπου µε τον Ουράνιο
Πατέρα. Γιατί ο διάβολος, εξαπατώντας τους
πρωτοπλάστους, είχε χωρίσει το ανθρώπινο γένος από
τον Θεό. Με την έλευση του Χριστού όµως, ο πονηρός
έχασε την ελευθερία που είχε πρώτα κι έχει µόνο
περιορισµένες δυνατότητες. Ο Σταυρός του Κυρίου,
είναι τρόπαιο νίκης κατά του διαβόλου, πανίσχυρο
όπλο κατά των πειρασµών.
Ο αόρατος και αιώνιος εχθρός των πιστών, φοβόταν
ακόµη και τον θάνατο του Ιησού. Γιατί πεθαίνοντας ο
Κύριος Υψωµένος στον Σταυρό, διώχνει το διάβολο,
ενώ το αίµα και το ύδωρ της πλευράς του νέου Αδάµ,
πλένει τη γη, φέρνοντας τη λύτρωση και την κάθαρση
του ανθρωπίνου γένους. Γι’ αυτό και το ιερό τούτο
σύµβολο, σύµφωνα µε τον Άγιο Ιωάννη της
Κρονστάνδης, ακόµα και η σκιά του µόνο
προκαλεί τρόµο στους δαίµονες, αφού ο Σταυρός
είναι η σκέπη του Εσταυρωµένου, είναι το σηµείο
του Χριστού. Τις µάχες µας µε το διάβολο, µόνο µε τη
δύναµη που πηγάζει από τη Σταυρική Του θυσία
µπορούµε να αντιµετωπίσουµε.
Η Ύψιστη Θεϊκή Του αγάπη, που θέλει τη σωτηρία των βροτών
ανθρώπων, Τον οδήγησε στο µαρτύριο, σταυρώνοντας µαζί τις
αµαρτίες και τα πάθη µας. Η Ανάσταση -το µόνο γεγονός στα
Ευαγγέλια που µπορεί να γίνει µέρος της προσωπικής µας εµπειρίας-
πηγάζει από τον Σταυρό και καθρεφτίζει την αιωνιότητα, που
δεν είναι απλά µια πλούσια και όµορφη ζωή, είναι ο ίδιος ο
Θεός. Είναι µια διαφορετική οντολογική και ουσιαστική διάσταση,
στην οποία µοιραζόµαστε την ίδια την ζωή του Θεού, γινόµαστε
µέτοχοι των ουρανίων αγαθών ή όπως λέει και ο Απόστολος
Πέτρος «κοινωνοί θείας φύσεως».
Ολόκληρο το µυστήριο της σωτηρίας και της λύτρωσης του
ανθρώπινου γένους βρίσκεται κρυµµένο στον Σταυρό του Χριστού.
Αν ο Κύριος απλά πέθαινε, θα σήµαινε ότι το ανθρώπινο µίσος
είναι ισχυρότερο από τη θεϊκή Αγάπη. Δεν σωζόµαστε επειδή
πέθανε µε σκληρό και βασανιστικό τρόπο. Ο θάνατος του Χριστού,
έχει µια ποιότητα και µια βαρύτητα που ανήκει µόνο σ’ Αυτόν κι είναι
µοναδικός, επειδή ο θεάνθρωπος Κύριος πέθανε ενώ µπορούσε να
µην πεθάνει. Δεν είναι λοιπόν, µόνο η Ανάσταση Του το
απίστευτο θαύµα, αλλά και ο θάνατος Του. Ο Σταυρός του Χριστού µας δείχνει επίσης, πως η εφαρµογή των
λόγων Του δεν είναι αδύνατη, αλλά µπορεί να πραγµατωθεί. Πάνω
στους ώµους του, ο Κύριος σήκωσε τον βαρύ Σταυρό στην πορεία
προς τον Γολγοθά, για την σωτηρία των ανθρώπων. Το
παράδειγµα Του ακολούθησαν και ακολουθούν αµέτρητοι
άνθρωποι: µάρτυρες, ιερείς, µοναχοί, λαϊκοί, µικροί και
µεγάλοι, άνθρωποι απλοί, ταπεινοί. Κι είναι αµέτρητοι οι
σταυροί που ακολουθούν τον ίδιο ανηφορικό δρόµο, που
οδηγεί στον ουράνιο θρόνο του Θεού.
Όσο κι αν το αήττητο τρόπαιο του Χριστού είναι βαρύ και ασήκωτο
από τις αµαρτίες µας, η χριστιανική ζωή είναι χαρά που βγαίνει από
τη θυσία και το Σταυρό. Ανεκλάλητη χαρά για τη λύτρωση, τη
θριαµβευτική νίκη του Χριστού, που πηγάζει από την Αγάπη
και φέρνει την Ειρήνη Του. Η Εκκλησία, στη γιορτή του Σταυρού
την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, προβάλλει το Σταυρό
στολισµένο µε άνθη, όπως στη ζωή, που εκτός από πόνο
υπάρχουν και οι χαρές.
Τα θαύµατα της Σταύρωσης και της Ανάστασης, αποτελούν
µέγιστα ιστορικά γεγονότα, είναι όµως και σύγχρονα βιώµατα,
καθώς ο Κύριος βρίσκεται ανάµεσα µας και εξακολουθεί να
µας δείχνει τη θαυµατουργική δύναµη του Σταυρού Του. Ένα
επαναλαµβανόµενο θαύµα, µόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία, που
µαρτυράει αυτή τη δύναµη, είναι ο αγιασµός. Με τη σταυροειδή
ευλογία του ιερέως και την τριπλή σταυροειδή βύθιση του σταυρού
στο νερό, αυτό αγιάζεται και γίνεται «ιαµατικόν ψυχών και
σωµάτων και πάσης αντικειµενικής δυνάµεως αποτρεπτικόν»,
ενώ παραµένει αναλλοίωτο στο χρόνο.
Εκτός από θαύµατα που έκαναν οι Άγιοι σφραγίζοντας µε το σηµείο
του Σταυρού, ο ίδιος ο Κύριος µε υπερφυσικά γεγονότα και
θαυµαστές αποκαλύψεις, µας δείχνει πως το σηµείο του Σταυρού
αποτελεί το σύµβολο Του. Όπως, όταν εµφανίστηκε στον Άγιο
Κωνσταντίνο ένας φωτεινός σταυρός στον ουρανό, µε την
επιγραφή «εν τούτω νίκα». Δίκαια λοιπόν, τιµούµε τόσο πολύ αυτό
το σύµβολο. Γι’ αυτό και το συναντάµε στους ιερούς ναούς, στις
εικόνες, στα ιερά άµφια και σκεύη. Σε όλες τις λατρευτικές πράξεις
και τελετές, γίνεται το σηµείο του σταυρού.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαµάς, στο Δεκάλογο της κατά Χριστόν
Νοµοθεσίας, µας προτρέπει: «Και δεν θα προσκυνήσεις µόνο την
εικόνα του Κυρίου, αλλά και τον τύπο του Σταυρού Του. Γιατί είναι
σηµείο πανίσχυρο και τρόπαιο του Χριστού κατά του διαβόλου και
όλης της δαιµονικής παρατάξεως. Γι’ αυτό τους πιάνει φρίκη και
τρέπονται σε φυγή, όταν βλέπουν να γίνεται το σηµείο του σταυρού.
Και πριν τη Σταύρωση ακόµα, ο τύπος του Σταυρού δοξάστηκε πολύαπό τους προφήτες και έκανε µεγάλα θαύµατα. Αλλά και στη
δευτέρα παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού, που καρφώθηκε
στον Σταυρό και που θα έρθει να κρίνει ζωντανούς και νεκρούς, θα
προπορεύεται αυτό το µεγάλο και φοβερό σηµείο Του, µε
δύναµη και λαµπρότητα πολλή. Δόξασε, λοιπόν, τώρα τον
Σταυρό, για να τον ατενίσεις τότε µε θάρρος και να δοξαστείς
µαζί Του».
Η Εκκλησία µας αποδίδει δόξα και τιµή µεγάλη σ’ αυτό το ιερό
σύµβολο, την εικόνα του Εσταυρωµένου. Η µεγάλη σηµασία που έχει
στη χριστιανική µας ζωή ο Σταυρός, αυτό το τρόπαιο νίκης, µας
κάνει να ψάλλουµε:
«Σταυρός, ὁ φύλαξ πάσης τῆς οἰκουµένης
Σταυρός, ἡ ὡραιότης τῆς Εκκλησίας
Σταυρός, βασιλέων τό κραταίωµα
Σταυρός, πιστῶν τό στήριγµα
Σταυρός, ἀγγέλων ἡ δόξα καί τῶν δαιµόνων τό τραῦµα»
῾Ο"σταυρὸς"τοῦ"κ."Εἰσαγγελέως(*)
ΣΕ"ΜΙΑ"διακοπὴ συνεδριάσεως, μιᾶς ἀπὸ τὶς τελευταῖες μεγάλες
δίκες, ὁ Εἰσαγγελεὺς κ. Λυμπέρης Παπανδρέου, μοῦ διηγήθηκε τὰ
ἑξῆς, ὅταν πρόσεξε ὅτι εἶχα στὸ λαιμό μου ἕνα σταυρό.
Μοῦ ἔδειξε ἕνα σταυρὸ ποὺ φοροῦσε κι αὐτὸς στὸν λαιμό του
καὶ μοῦ εἶπε:
̶ Αὐτὸς ὁ σταυρὸς μοῦ ἔσωσε τὴν ζωή. Χωρὶς αὐτὸν θὰ ἤμουν
ἤδη ἀπὸ τὸν χειμῶνα τοῦ 1943 νεκρός. ῏Ηταν ἡ περίοδος, κατὰ τὴν
ὁποία ὅποιος ἔπεφτε στὰ χέρια τῶν Γερμανῶν καὶ ὡδηγεῖτο εἰς τὸ
ἄντρον τῶν βασανιστῶν των, εἰς τὴν ὁδὸν Μέρλιν, δὲν ἔφευγεν
ἀπὸ αὐτὸ παρὰ διὰ τὸ νεκροταφεῖον.
᾿Εκείνην τὴν ἐποχὴ συνελήφθην καὶ ἐγώ. Εἶχα κατηγορηθῆ ἀπὸ
ἕνα ἀνώτατον ὑπάλληλον τοῦ Δήμου Πειραιῶς ̶ὄργανον τῶν Γερμα-
νῶν̶ καὶ ἕνα Δήμαρχον Συνοικισμοῦ τοῦ Πειραιῶς ὡς... Γενικὸς Εἰ-
σαγγελεὺς τῶν Κομμουνιστῶν, διότι καὶ τοὺς δύο αὐτοὺς κυρίους
συνέλαβα διὰ καταχρήσεις τροφίμων, ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ διετίθεντο
διὰ τοὺς πεινασμένους. ῾Η ἄρνησις, τὴν ὁποίαν ἀντέτασσα εἰς κάθε
.κατηγορῶ., ἐξηγρίωνε τοὺς ἀνακριτάς μου.
– 2"–
῎Ετσι παρεδόθην εἰς βασανιστήρια. Τὴν τρίτην ἡμέραν τοῦ μαρτυ-
ρίου μου ὡδηγήθην εἰς ἕνα εὐρύχωρον δωμάτιον. Εἰς αὐτὸ ὑπέστην
τὰ πάνδεινα. Παρήλασαν καὶ πέντε γιγαντόσωμοι βασανισταί, καθέ-
νας τῶν ὁποίων ἐξήντλησεν ὅλας τὰς δυνάμεις του ἐπάνω μου.Σιγὰ-σιγὰ ἄρχισα νὰ αἰσθάνωμαι ὅτι σὲ λίγο θὰ ἔμενα νεκρὸς ἐκεῖ.
Μετὰ τοὺς γιγαντοσώμους βασανιστάς, μὲ παρέλαβεν ὁ ἴδιος ὁ
ἀνακριτής. Εἰς μίαν στιγμὴν ἔξαλλος μὲ ἔπιασε μὲ τὰ δυό του χέρια
ἀπὸ τὸ λαιμὸ καὶ ἄρχισε νὰ τὸν σφίγγη. ῎Ενοιωσα ὅτι θὰ πέθαινα
ἀπὸ ἀσφυξία. Διέθεσα ὅσες δυνάμεις εἶχα καὶ ἀπηλλάγην ἀπὸ τὰ
χέρια του. ᾿Αμέσως ἄνοιξα, σχίζοντας τὸ πουκάμισό μου, τὸ στῆθος.
῎Ηθελα νὰ ἀναπνεύσω. Δὲν εἶχα σκεφθῆ κἄν τί εἶχα κάνει.
Τὴν ἴδια ὅμως στιγμὴ ἀντίκρυσα τὸν βασανιστή μου νὰ γίνεται
χλωμός. ῎Εγινε ἄσπρος ὕστερα, περισσότερο καὶ ἀπὸ τὸν κάτα-
σπρο τοῖχο τοῦ δωματίου. Προσπαθοῦσε νὰ σηκώση τὰ χέρια του
καὶ δὲν τὸ κατώρθωνε.
῎Αρχισε τότε νὰ κλαίη... Ναί, νὰ κλαίη τρομαγμένα καὶ σὰν μικρὸ
παιδί !... ῎Επειτα ἦλθε κοντά μου, ἔσκυψε στὸ στῆθος μου καί... φίλη-
σε αὐτὸν ἐδῶ τὸν σταυρό !... ῾Ομολογῶ ὅτι δὲν πίστευα στὰ μάτια
μου διὰ ὅσα ἔβλεπα.
Σὲ λίγο φώναξε καὶ τοῦ ἔφεραν ἕνα ποτήρι νερό. Μὲ αὐτὸ ἔπλυ-
νε μόνος του, μὲ τὰ χέρια του, ποὺ τώρα ἐκινοῦντο, τὶς πληγές μου
καὶ ἀφοῦ μὲ κάθισε σὲ μιὰ καρέκλα νὰ συνέλθω ἔφυγε γιὰ νὰ
ἐπιστρέψη μὲ ἀρκετοὺς συναδέλφους του, μπροστὰ στοὺς ὁποίους
ἀφηγήθη τὰ ἑξῆς:
̶ Μόλις ἄνοιξε ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς τὸ στῆθος του, ἔλαμψε στὰ
μάτια μου σὰν ἀστραπὴ αὐτὸς ὁ μικρούτσικος σταυρός. Καὶ ἡ λάμ-
ψις σχημάτισε ἕνα φλογερὸ .νάϊν. (ὄχι). Τώρα ποὺ ἔχω συνέλθει,
κύριοι, μπορῶ νὰ πῶ ὅτι ὁ Θεὸς βρίσκεται κοντὰ στοὺς πιστούς.
῎Επειτα ἀπετάνθη πρὸς ἐμὲ καὶ μοῦ εἶπε:
̶ Θὰ Σᾶς παρακαλοῦσα νὰ μοῦ προσφέρετε αὐτὸ τὸ σταυρὸ
γιὰ νὰ μὲ προφυλάσση ἀπὸ τὴν ἄδικη κρίσι. ῎Οχι ἀπὸ τὸν θάνατο,
διότι δὲν τὸν φοβοῦμαι. ᾿Αλλὰ δὲν εἶμαι ἄξιος... Δὲν πιστεύω ὅπως
ἐσεῖς εἰς τὸν Θεόν. Διότι ἐὰν ἐπίστευα...
Καὶ σταμάτησε ἀπότομα τὴν φράσι.
̶ ῎Ετσι, ἀγαπητέ μου, ἐσώθην ἀπὸ βέβαιον θάνατον χάρις εἰς
τὴν πίστιν μου, κατέληξεν ὁ Εἰσαγγελεὺς κ. Λυμπέρης Παπανδρέου.
– 3"–
2."῾Ο"Σταυρὸς"τῆς"Μονῆς"Πρέβελη(**)
ΕΥΛΑΒΗΣ"ἀναγνώστριά μας ἀπὸ
τὰ Χανιὰ τῆς Κρήτης μᾶς ἔγραψε
πρὸ καιροῦ, γιὰ ἕνα θαῦμα τοῦ Τιμί-
ου Σταυροῦ, κατὰ τὴν ἴδια περίοδο
τῆς γερμανικῆς κατοχῆς, τὸ ὁποῖο συ-
νέβη στὴν ῾Ιερὰ ᾿Ανδρώα Μονὴ ῾Αγί-
ου ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου Πρέβελητοῦ Νομοῦ Ρεθύμνης.
Οἱ Γερμανοὶ ἔκλεψαν ἕναν Σταυ-
ρό, ποὺ ἀποτελοῦσε πολύτιμο κει-
μήλιο τῆς Μονῆς καὶ θέλησαν νὰ τὸν
παραλάβουν μαζί τους στὴν χώρα
τους.
῞Ομως, τὸ ἀεροπλάνο, στὸ ὁποῖο
τὸν ἐπεβίβασαν, ἦταν ἀδύνατον νὰ
ξεκινήση, παρὰ τοὺς ἐπανειλημμέ-
νους τεχνικοὺς ἐλέγχους, ποὺ ἔδειχναν ὅτι ὅλα ἦσαν ἐν τάξει καὶ δὲν
ὑπῆρχε καμμία ἀπολύτως βλάβη στὶς
μηχανές.
᾿Αφοῦ ἦλθαν σὲ ἀπόγνωσι ἀπὸ τὸ ἀνεξήγητο συμβάν, συναι-
σθάνθηκαν τὸ λάθος τους καὶ ἐπέστρεψαν τὸν Τίμιο Σταυρὸ στοὺς
Πατέρας τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς, ζητοῦντες μάλιστα συγγνώμην!
Μόνον τότε τὸ ἀεροπλάνο τους .ἐλευθερώθηκε. καὶ ἀπογειώθηκε...
_

Διψά η ψυχή μου τον Κύριο και με δάκρυα Τον ζητώ

Διψά η ψυχή μου τον Κύριο και με δάκρυα Τον ζητώ. Πώς να μη Σε ζητώ ; Σύ με ζήτησες πρώτος και μου έδωσες να γευθώ την γλυκύτητα του Αγίου Πνεύματος , και η ψυχή μου Σε αγάπησε έως τέλους.

Βλέπεις, Κύριε , τη λύπη και τα δάκρυά μου... Αν δεν με προσείλκυες με την αγάπη Σου, δεν θα Σε ζητούσα όπως Σε ζητώ. Αλλά το Πνεύμα Σου το Άγιο μου έδωσε το χάρισμα να Σε γνωρίσω και χαίρεται η ψυχή μου, γιατί Σύ είσαι ο Θεός μου και ο Κύριος μου και Σε διψώ μέχρι δακρύων.

* * *

Επιποθεί η ψυχή μου τον Θεό και Τον ζητώ, με δάκρυα. Εύσπλαχνε Κύριε, Εσύ βλέπεις την πτώση μου και τη θλίψη μου. Ταπεινά, όμως, παρακαλώ το έλεός Σου: Δώσε σ΄ εμένα, τον αμαρτωλό τη χάρη του Αγίου Σου Πνεύματος. Η μνήμη της οδηγεί το νου μου να ξαναβρεί την ευσπλαγχνία Σου.

Κύριε, δώσε μου πνεύμα ταπεινώσεως, για να μη χάσω πάλι τη χάρη Σου και αρχίσω να θρηνώ γι΄ αυτήν, όπως θρηνούσε ο Αδάμ για τον παράδεισο και τον Θεό.

* * *

Τον πρώτο χρόνο της ζωής μου στο Μοναστήρι, γνώρισε η ψυχή μου τον Κύριο με το Άγιο Πνεύμα.

Πολύ μας αγαπά ο Κύριος‡ αυτό το έμαθα από το Άγιο Πνεύμα που μου έδωσε ο Κύριος κατά το μέγα Του έλεος.

Εγήρασα και ετοιμάζομαι για το θάνατο, και γράφω την αλήθεια για χάρη του λαού.
Το Πνεύμα του Χριστού, που μου έδωσε ο Κύριος, θέλει να σωθούν όλοι, να γνωρίσουν όλοι τον Θεό.

Ο Κύριος έδωσε στον ληστή τον παράδεισο‡ έτσι θα δώσει τον παράδεισο και σε κάθε αμαρτωλό. Εγώ ήμουν χειρότερος και από ένα βρωμερό σκύλο, εξαιτίας των αμαρτιών μου‡ σαν άρχισα όμως να ζητώ συγχώρεση από τον Θεό, Αυτός μου έδωσε όχι μόνο τη συγχώρεση, αλλά και το Άγιο Πνεύμα, και έτσι με το Άγιο Πνεύμα γνώρισα τον Θεό .
Βλέπεις αγάπη που έχει ο Θεός για μας; Ποιος, στ΄ αλήθεια, θα μπορούσε να περιγράψει αυτή την ευσπλαγχνία;

Αδελφοί μου, πέφτω στα γόνατα και σας παρακαλώ. Πιστεύετε στο Θεό, πιστεύετε ότι υπάρχει το Άγιο Πνεύμα, που μαρτυρεί για τον Θεό σε όλους τους ναούς μας και στην ψυχή μου.

Το Άγιο Πνεύμα είναι αγάπη. Και η αγάπη αυτή πλημμυρίζει όλες τις ψυχές των ουρανοπολιτών αγίων. Και το ίδιο Άγιο Πνεύμα είναι στη γη, στις ψυχές όσων αγαπούν τον Θεό.

Εν Πνεύματι Αγίω όλοι οι ουρανοί βλέπουν τη γη, ακούν τις προσευχές μας και τις προσφέρουν στον Θεό.

Ο Κύριος είναι ελεήμων, αυτό το γνωρίζει η ψυχή μου, αλλά δεν μπορώ να το περιγράψω. Είναι υπερβολικά πράος και ταπεινός, και όταν Τον δει η ψυχή, τότε αλλάζει και γεμίζει από αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον και γίνεται και η ίδια πραεία και ταπεινή. Αλλ΄ αν χάση ο άνθρωπος τη χάρη αυτή, τότε θα κλαίει σαν τον Αδάμ μετά την έξωση του από τον παράδεισο. Οδυρόταν ο Αδάμ και όλη η έρημος άκουγε τους στεναγμούς του. Έχυνε δάκρυα πικρά από τη θλίψη για πολλά χρόνια.
Έτσι και η ψυχή που γνώρισε τη χάρη του Θεού και μετά την έχασε, πονά για τον Θεό και λέει:

«Διψά η ψυχή μου τον Κύριο και Τόν αναζητώ με δάκρυα».

* * *

Είμαι μεγάλος αμαρτωλός, και όμως είδα την άμετρη αγάπη και το έλεος του Θεού για μένα.

Από τα παιδικά μου χρόνια προσευχόμουν για όσους με πρόσβαλλαν και έλεγα: «Κύριε, μη τους καταλογίσεις αμαρτίες για όσα μου κάνουν». Αλλά, αν και μου άρεσε να προσεύχομαι, δεν απέφυγα την αμαρτία. Ο Κύριος, όμως, δεν θυμήθηκε τις αμαρτίες μου και μου έδωσε αγάπη για τους ανθρώπους. Η ψυχή μου επιθυμεί να σωθεί όλη η οικουμένη, να εισέλθουν όλοι στη Βασιλεία των Ουρανών, να δουν τη δόξα του Κυρίου και να απολαύσουν την αγάπη του Θεού.

Κρίνω από τον εαυτό μου: Αν ο Κύριος αγάπησε εμένα τόσο πολύ, αυτό σημαίνει ότι αγαπά όλους τους αμαρτωλούς, όπως αγάπησε και εμένα.

Ω, η αγάπη του Κυρίου! Δεν έχω δυνάμεις να την περιγράψω, γιατί είναι άπειρα μεγάλη και θαυμαστή.

* * *

Η χάρη του Θεού δίνει δύναμη για να αγαπάς τον Αγαπημένο. Τότε η ψυχή έλκεται αδιάκοπα προς την προσευχή και δεν μπορεί να λησμονήσει τον Κύριο ούτε για ένα δευτερόλεπτο.

Φιλάνθρωπε Κύριε, πώς δεν λησμόνησες τον αμαρτωλό δούλο Σου, αλλά γεμάτος έλεος με είδες από τη δόξα Σου και μου εμφανίστηκες με ακατάληπτο τρόπο;

Εγώ πάντα Σε πρόσβαλλα και Σε έθλιβα. Εσύ όμως, Κύριε, για τη μικρή μου μετάνοια μού έδωσες να γνωρίσω τη μεγάλη Σου αγάπη και την άμετρη αγαθότητά Σου.

Το ιλαρό και πράο βλέμμα Σου έθελξε την ψυχή μου.

Τι να σου ανταποδώσω, Κύριε, ή ποιόν ύμνο να Σου προσφέρω;

Εσύ δίνεις τη χάρη Σου, για να φλέγεται αδιάλειπτα η ψυχή από αγάπη - και δεν βρίσκει πια ανάπαυση ούτε νύχτα ούτε μέρα από τη θεϊκή αγάπη.

Η μνήμη Σου θερμαίνει την ψυχή μου και τίποτε στη γη δεν την αναπαύει εκτός από Εσένα. Γι΄ αυτό Σε ζητώ με δάκρυα και πάλι Σε «χάνω» και πάλι ποθεί ο νους μου τη γλυκύτητά Σου, αλλά Εσύ δεν εμφανίζεις το Πρόσωπό Σου, που επιθυμεί η ψυχή μου νύχτα και ημέρα.

* * *

Κύριε , δώσε μου να αγαπώ μόνο Εσένα.

Εσύ με έπλασες, Εσύ με φώτισες με το άγιο βάπτισμα, Εσύ συγχωρείς τις αμαρτίες μου και μου δίνεις τη χάρη να κοινωνώ το τίμιο Σώμα και Αίμα Σου. Δώσε μου τη δύναμη να μένω πάντα κοντά Σου.

Κύριε, δώσε μου αδαμιαία μετάνοια και την αγία Σου ταπείνωση.

* * *

Η ψυχή μου πλήττει στη γη και ποθεί τα ουράνια.

Ο Κύριος ήρθε στη γη, για να μας οδηγήσει εκεί που μένει Αυτός, η Πανάχραντη Μητέρα Του, η Οποία Τον υπηρέτησε στη γη για τη δική μας σωτηρία, και οι μαθητές και ακόλουθοί Του.

Εκεί μας καλεί ο Κύριος παρόλες τις αμαρτίες μας.

Εκεί θα δούμε τους αγίους Αποστόλους, που δοξάζονται ως κήρυκες του Ευαγγελίου.

Εκεί θα δούμε τους αγίους προφήτες και ιεράρχες, τους διδασκάλους της Εκκλησίας.

Εκεί θα δούμε τους οσίους, που αγωνίστηκαν να ταπεινώσουν με τη νηστεία τη ψυχή τους. Εκεί δοξάζονται οι δια Χριστόν σαλοί, που νίκησαν τον κόσμο.

Εκεί θα δοξάζονται όλοι, όσοι νίκησαν τον εαυτό τους, όσοι προσεύχονταν για όλο τον κόσμο και σήκωσαν πάνω τους τη θλίψη όλου του κόσμου, γιατί είχαν την αγάπη του Χριστού - κι η αγάπη δεν μπορεί να υποφέρει την απώλεια έστω και μιας ψυχής.

Εκεί θέλει να σκηνώσει η ψυχή μου. Τίποτε το ακάθαρτο, όμως, δεν θα εισέλθει εκεί, όπου εισέρχονται με μεγάλες θλίψεις, με πολλά δάκρυα, με συντριβή πνεύματος. Μονάχα τα παιδιά, που φύλαξαν τη χάρη του αγίου βαπτίσματος, περνούν εκεί χωρίς θλίψεις και γνωρίζουν τον Κύριο εν Πνεύματι Αγίω.

* * *

Νοσταλγεί η ψυχή μου τον Θεό και προσεύχεται ημέρα και νύχτα, γιατί το όνομα του Κυρίου είναι γλυκό και πολυπόθητο για την ψυχή που προσεύχεται και την προσελκύει στην αγάπη του Θεού.

Έζησα πολύ καιρό στη γη και άκουσα και είδα πολλά. Άκουσα πολλή μουσική που γλύκαινε την ψυχή μου. Και σκεφτόμουν ότι, αν αυτή η μουσική είναι τόσο γλυκιά, τότε πολύ περισσότερο πρέπει να ευχαριστεί την ψυχή η ουράνια μελωδία, εκεί όπου εν Πνεύματι Αγίω δοξάζεται ο Κύριος για τα πάθη Του.

Η ψυχή ζει πολύ στη γη και αγαπά τα γήινα κάλλη. Αγαπά τον ουρανό και τον ήλιο, αγαπά τους όμορφους κήπους, τη θάλασσα και τα ποτάμια, τα δάση και τα λιβάδια. Αγαπά ακόμη η ψυχή και τη μουσική και όλα αυτά τα επίγεια την ευφραίνουν. Όταν, όμως, γνωρίσει τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, τότε δεν θέλει πια να βλέπει τα επίγεια.

* * *

... Κύριε πόσο πολύ αγαπάς τον άνθρωπο! ...

* * *

... Ω Κύριε, κάνε μας άξιους για τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, για να κατανοήσομε τη δόξα Σου και να ζήσουμε στη γη με ειρήνη και αγάπη. Ας μην υπάρχουν πόλεμοι, κακία κι εχθροί κι ας βασιλεύσει μονάχα η αγάπη και έτσι δεν θα χρειάζονται πια στρατός και φυλακές και η ζωή θα είναι εύκολη σε όλη τη γη.

* * *

... Γνωρίζω, Κύριε, πως αγαπάς το λαό Σου, αλλά οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν την αγάπη Σου και θορυβούνται όλοι οι λαοί της γης και οι σκέψεις τους είναι σαν τα σύννεφα που τα παρασύρει ο άνεμος σε όλα τα μέρη.

* * *

... Πόσο απέραντο είναι το έλεος του Θεού για μας ! ...

Πολλοί πλούσιοι και ισχυροί θα πλήρωναν πολλά για να δουν τον Κύριο ή την Πανάχραντη Μητέρα Του, αλλά ο Θεός εμφανίζεται στην ταπεινή ψυχή και όχι στον πλούτο. ...

... Υπάρχουν άνθρωποι που εύχονται για τους εχθρούς τους ή για τους εχθρούς της Εκκλησίας την απώλεια και τα βάσανα στο πυρ της κολάσεως. Σκέφτονται έτσι, γιατί δεν διδάχθηκαν από το Άγιο Πνεύμα την αγάπη του Θεού. Όποιος, όμως, τη διδάχθηκε πραγματικά, αυτός χύνει δάκρυα για όλον τον κόσμο.

Λές για κάποιον ότι είναι κακούργος και ας καεί στη φωτιά του άδη.
Σε ερωτώ όμως: Αν ο Θεός δώσει σε μένα μια καλή θέση στον παράδεισο και δεις ριγμένο στις φλόγες εκείνον, για τον οποίο ευχόσουν αυτά, άραγε δεν θα λυπηθείς τότε γι΄ αυτόν, όποιος και αν ήταν, έστω και εχθρός της Εκκλησίας; ...

* * *

... Κύριε, όλοι οι λαοί είναι έργο των χειρών Σου. Απομάκρυνέ τους από την έχθρα και το μίσος και δώσε τους μετάνοια, για να γνωρίσουν όλοι την αγάπη Σου. ...

... Κύριε, σκόρπισε τη χάρη Σου στη γη. Δώσε σ΄ όλους τους λαούς της γης να γευθούν την αγάπη Σου, να μάθουν ότι Εσύ μας αγαπάς σαν μητέρα και ακόμη περισσότερο. Γιατί είναι δυνατόν και η μητέρα να ξεχάσει το παιδί της, αλλά Εσύ ποτέ, γιατί αγαπάς άπειρα το πλάσμα Σου και η αγάπη δεν μπορεί να λησμονήσει. ...

* * *

... Αν γνώριζε ο κόσμος τη δύναμη των λόγων του Χριστού: «μάθετε απ΄ Εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία», τότε όλος ο κόσμος, όλη η οικουμένη, θα εγκατέλειπαν όλες τις άλλες επιστήμες και θα μάθαιναν μόνον αυτή την ουράνια επιστήμη. ...

* * *

... Και αν δεν μάθει κανείς την ταπείνωση, την αγάπη και την ακακία, τότε ο Κύριος δεν θα του δώσει τη γνώση του Εαυτού Του. Ψυχή, όμως, που γνώρισε αληθινά τον Κύριο με το Άγιο Πνεύμα και «ετρώθη» από την αγάπη Του, δεν μπορεί πια να Τον ξεχάσει, αλλά όπως ο άρρωστος θυμάται διαρκώς την ασθένειά του, έτσι και η ψυχή που αγαπά τον Κύριο θυμάται πάντοτε τον Κύριο και την αγάπη Του προς όλο το ανθρώπινο γένος. ...

* * *

«Τώρα δεν αντιλαμβάνεστε την αγάπη Μου για σας, αλλά θα έρθει η ώρα, οπότε το Άγιο Πνεύμα θα σας δώσει να την καταλάβετε».

«Μην αργείτε, ελάτε κοντά Μου, σας περιμένω με πόθο, σαν παιδιά αγαπημένα, και θα σας δώσω την ειρήνη Μου και θα έχετε χαρά και η χαρά σας θα είναι αιώνια». ...

* * *

... Γι΄ αυτό, αδελφοί, φυλάγετε με όλες τις δυνάμεις σας την ειρήνη του Θεού, που σας δόθηκε δωρεάν, και αν κάποιος μας κακοποιεί, ας τον αγαπούμε, έστω και με κόπο, και ο Κύριος βλέποντας τον κόπο μας θα μας βοηθήσει με τη χάρη Του. ...

* * *

... Πόση χαρά για μας! Ο Κύριος όχι μόνο συγχωρεί τα αμαρτήματά μας, αλλά και δίνει στην ψυχή να Τον γνωρίσει, αρκεί μόνο να ταπεινωθεί. Και ο τελευταίος φτωχός μπορεί να ταπεινωθεί και να γνωρίσει τον Θεό με το Άγιο Πνεύμα. Δεν είναι απαραίτητα ούτε χρήματα, ούτε τίτλοι για να γνωρίσει κάποιος τον Θεό, αλλά μόνο η ταπείνωση. Ο Κύριος παρέχεται δωρεάν, μόνο χάρη στο έλεος Του. Πριν δεν το γνώριζα, αλλά τώρα βλέπω ολοφάνερα κάθε ημέρα και κάθε ώρα, κάθε λεπτό το έλεος του Θεού. Ο Θεός χαρίζει ειρήνη ακόμη και την ώρα του ύπνου, και χωρίς τον Θεό δεν υπάρχει ειρήνη στην ψυχή. ...

* * *

... Εσύ στόλισες τον ουρανό με τα αστέρια, τον αιθέρα με τα σύννεφα, τη γη με τις θάλασσες, τα ποτάμια, τους πράσινους κήπους, όπου κελαηδούν τα πουλιά, αλλά η ψυχή μου αγάπησε μόνο Εσένα και δεν επιθυμεί τον κόσμο αυτό, έστω και αν είναι ωραίος. ...

* * *

... Πού κατοικείς, Φως μου; Βλέπεις ότι με δάκρυα Σε ζητώ. Αν δεν εμφάνιζες Εσύ τον Εαυτό Σου σε μένα, τότε δεν θα μπορούσα να Σε ζητώ έτσι όπως τώρα. Αλλά Εσύ ο ίδιος ζήτησες εμένα, τον αμαρτωλό, και μου έδωσες να γνωρίσω την αγάπη Σου. Εσύ μου έδωσε να δω ότι η αγάπη Σου για μας Σε οδήγησε ως το Σταυρό, και πέθανες για μας «εν ωδίναις». Εσύ έδωσες να γνωρίσω ότι η αγάπη Σου Σε κατέβασε από τους ουρανούς στη γη ακόμη και στον Άδη, για να δούμε τη δόξα Σου. ...

* * *

... Η αμαρτωλή ζωή είναι ο θάνατος της ψυχής‡ η αγάπη, όμως, του Θεού είναι ο παράδεισος εκείνος της τρυφής, στον οποίο ζούσε πριν από την πτώση ο Αδάμ, ο πατέρας μας. ...




Από το βιβλίο "Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης", Αρχιμ.Σωφρόνιου (Σαχάρωφ),σελ.339-363

What Time Is It for Your Child?

John weighed seven pounds, seven ounces on the day he was born. His first days of life were highlighted by bouts of crying and long periods of sleeping. On the drive home from the hospital, a few days later, John’s mother glanced down, looked at her new baby, and for a moment she smiled.
Then she looked ahead. “Honey,” she began, as she stared at her husband, “I know we decided to keep our careers so that we can be financially secure, but now I’m having second thoughts. I want to give our son the most attention we can. I want us to reconsider having me stay at home with him.”
Her husband shook his head in frustration. “We discussed this, remember?” he shot back. “We can’t afford to have one of us at home all the time. It doesn’t make sense.” For the next few minutes the proud new parents shared their thoughts and uneasiness of leaving their child in the care of someone other than his parents.
Conversations like the one above are common among new parents. Every parent wants the best for their child, yet mapping out how to exactly deliver that parenting has become more and more difficult. This struggle of parenting in contemporary society can be encapsulated by one word: time. We know that parenting takes time, but modern parenting has divided the concept of time into two categories – quality time and quantity time.
For so many hardworking parents “quality time” has become a very important concept. But what exactly is quality time? At a very basic level it can be defined as an activity that promotes communicating and sharing. For time to be deemed “quality time” it needs to be enriching and stimulating. Spending time watching television isn’t the ideal, but spending time working on a project or playing a game together is. A quick look at the historical development of the notion of quality time reveals some important information. Quality time arrived on the scene in the early 1970’s. Research indicated that the more actively mothers were involved with their babies, talking and cooing and so forth, the better it was for the babies’ cognitive and social development. The implication was that in order to have high-quality time, a fair amount of pure time had to be invested. Therefore, quality time originally assumed quantity time, but eventually the “quality not quantity” philosophy of parenting won out, simply because in our over scheduled and stressed society there was little opportunity for quantity time. Parents hoped that quality time at least made up for the lack of quantity time—so long as it was better and bigger, and more meaningful time.
Yet this ideology is flawed because parents simply can’t plan special moments of bonding or epiphanies with their child as they are unpredictable. They tend to happen within the every day mundane activities of parenting and within the notion of quantity time.
St. Theophan the Recluse touches on the issue of parenting time in his book titled: On the Upbringing of Children. He advises parents to preserve the blessing that baptism gives their child and to immerse their lives in its upbringing. The father and mother are to “disappear into the child and put their whole soul into his welfare,” he says. One of St. Theophan’s teachings on the upbringing of children centers on the establishment of developing a sound foundation – a foundation that takes a lot of effort and time. The development of this foundation is necessary to stand firm against what he refers to as the “shock waves of youth.” In other words, everything parents say and do in the early years is reflected in the latter ones. A great deal of this depends on the time we spend on our children. Much of good parenting also involves discipline and teaching. It’s through this process that children not only develop a sound conscience as good behavior becomes automatic; but it’s also through this process that good, productive habits become cemented into the child’s life. These skills need close and constant monitoring. And this is why quantity time is also important.
“The reason why the grace of Baptism is not preserved,” St. Theophan states, “is because the order, rules and laws of an upbringing are not kept.” And so the challenge for new parents is not only to establish order and rules, but to be around to see that their children live by them. Spiritually, we know that children form their ideas about God through their parents. It’s in the praying together, the listening of stories about Saints, in reading the Bible and especially in modeling Christlike behavior, that children form a lasting perception of God. When this doesn’t occur there is a void. “The family is recognized as the ‘home church,’ says Sophie Koulomzin in her book Our Church and Our Children, “and the task of parents is really a kind of a lay priesthood. Within a Christian family our Christian faith must be incarnated; it must be brought to life in the daily, hourly experience of living.”
Make no mistake, parenting isn’t simple and there are no cookie-cutter families. There are many legitimate reasons for parents to leave their child to the care of a friend or a day care center. Nowadays, most couples rely on two incomes and many single parents are trying to raise their child with minimum support. However, our faith calls for time to be both quality and quantity; therefore it’s good for parents to openly assess how much of a balance there is in the way they parent. For if parents want their children to develop consistent habits, if they want their children to develop a quality relationship with Christ, they have to sacrifice time and energy.
Next time your child asks you what time it is, and you look to give the chronological answer, remember that the most important time together isn’t measured merely by minutes, but by quantity and quality time.

Fr. Athanasios Papagiannis is a recently ordained priest serving at Assumption Church in Chicago. A licensed clinical social worker and former teacher, he is a 2010 graduate of Holy Cross School of Theology and a 2002 graduate of Aurora University.

The Orthodox Observer
Fr. Athanasios Papagiannis

25 / 10 / 2011

Τι μπορεί να 'ναι πιο γλυκό από τη Μητέρα του Θεού;

«Θεοτόκος» και «Παναγία», «Θεομήτωρ» ή «Μήτηρ Θεού», «Υπέραγνη Δέσποινα» και «αγία Μαρία η αειπάρθενος», είναι μερικές από τις προσωνυμίες της Μαρίας, της μητέρας του Ιησού Χριστού, της "λαμπρότερης μορφής στo αγιολόγιο και εορτολόγιο της Ορθόδοξης Καθολικής Εκκλησίας".
Ο Ορθόδοξος κόσμος, "την τιμά ως το γλυκύτερο και υψηλότερο δημιούργημα τού Θεού, της οποίας τη δόξα τοποθετεί πιο πάνω από τη δόξα των αγγέλων, την ψάλλει ως «τιμιωτέραν των Χερουβίμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ»", αλλά και ως "θεία Πύλη και μήτηρ της όντως ζωής,...του μονογενούς Υιού του Θεού, ην διελθών...πάσιν ανθρώποις σωτηρίαν απειργάσατο". Η ευλάβεια προς το πρόσωπό της δεν φαίνεται μόνο από την επίκληση της για βοήθεια και συμπαράσταση, αλλά και από το πλήθος των ναών και μονών που είναι αφιερωμένοι σ' αυτήν, τις εικονογραφικές παραστάσεις, τους εκκλησιαστικούς ύμνους και τα εγκωμιαστικά έργα τα οποία έχουν γραφτεί προς τιμή της.
Η τιμή προς τη Θεοτόκο, έχει τις ρίζες της στην αρχαιότατη παράδοση της Εκκλησίας, από την οποία προσαγορεύεται έτσι, επειδή έτεκε (=γέννησε) τον ενανθρωπήσαντα θείο Λόγο και Υιό του Θεού. Γι΄ αυτό ψάλλεται ως «Κλίμαξ επουράνιος», δια της οποίας ήρθε στη γη και σαρκώθηκε, ως τέλειος άνθρωπος ο Χριστός-Λόγος και έτσι, η ίδια, αφού ελεύθερα υπάκουσε στο θέλημα του Θεού και συνεργάστηκε, κατέστη η της «προμήτορος Εύας το σφάλμα ανορθώσασα».

Εφ' όσον με τη δύναμη και του Υιού του Θεού μεταδίδεται η θεία χάρη στους Χριστιανούς, η Θεοτόκος γίνεται η Παναγία μητέρα τους και η γέφυρα η "μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν". Αυτή μιμούνται πνευματικά οι Χριστιανοί, όταν με την πίστη τους και τη θεία χάρη, γεννιέται στις ψυχές τους μυστικά ο Χριστός, και με τον τρόπο αυτό, διά της Θεοτόκου συμμετέχουν βιωματικά στην εν Χριστώ σωτηρία τους, αφού παίρνουν, πνευματικά, τη θέση της Παναγίας και προσφέρονται για να γεννηθεί και να μορφωθεί στην ύπαρξη τους ο Χριστός.
Η Θεοτόκος, έχοντας θνητή φύση, κοιμήθηκε εν Χριστώ, τάφηκε και μετέβη με το σώμα της στη Βασιλεία του Θεού. Από εκεί προσεύχεται προς τον Χριστό, τον μόνο μεσίτη μεταξύ Θεού και ανθρώπων, για τη σωτηρία του πληρώματος της Εκκλησίας. Η Παναγία είναι η Δέσποινα του κόσμου, και εξαιτίας της υπεροχής της από τους αγγέλους, χαιρετίζεται ως "τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξότερα ασυγκρίτως των Σεραφείμ".
Η Εκκλησία, ως έκφραση ευχαριστίας αποδίδει στη Θεοτόκο τιμητική προσκύνηση και μέσω αυτής λατρεύει τον χορηγό της σωτηρίας Θεό, δεδομένου ότι τα ιδιώματα και χαρίσματα της Παναγίας αποδίδονται σ' αυτήν ως Θεομήτορα και πάντοτε σε σχέση με τον απ' αυτήν γεννηθέντα κατά σάρκα Θεό και Σωτήρα Χριστό. Γι' αυτό στις εικονογραφικές παραστάσεις σχεδόν πάντα εικονίζεται με τον Υιό της, από τον Οποίον είναι αδιαχώριστη, και εκφράζει την υπέρλογη ενανθρώπηση του θείου Λόγου. Όμως, μόνο στην Αγία Τριάδα οφείλεται λατρεία, ενώ στη Θεοτόκο αποδίδεται τιμή και σεβασμός. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας είναι σαφείς σε αυτό. Όπως χαρακτηριστικά παρατηρεί ο άγιος Επιφάνιος Σαλαμίνας Κύπρου: "Εν τιμή έστω Μαρία, ο δε Πατήρ και Υιός και άγιον Πνεύμα προσκυνείσθω, την Μαρίαν μηδείς προσκυνείτω".
Επίσης, ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός ξεκαθαρίζει: "Θεός έστι το λατρευόμενον...[την δε] μητέρα Θεού τιμώμεν και σέβομεν... ου θεάν ταύτην φημίζοντες άπαγε, της ελληνικής τερθρείας τα τοιαύτα μηθεύματα".
Η Παναγία ασφαλώς, δεν έχει ανάγκη από τα δικά μας εγκώμια, αλλά με τον τρόπο αυτό, βοηθείται η δική μας πρόθεση, αγάπη και αγαθή προαίρεση. Αφ' ότου ο άγγελος αποκάλεσε τη Μαρία "κεχαριτωμένη" και στη συνέχεια η Ελισάβετ "ευλογημένη εν γυναιξί", υμνήθηκε ως η "σωτηρίας ημίν πρόξενος" και ως "τον του κόσμου Λυτρωτήν Λόγον γεννήσασα".
Όπως σημειώνει ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός: "Τι μπορεί να 'ναι πιο γλυκό από τη Μητέρα του Θεού;".
Αυτή η ευλάβεια των ορθοδόξων προς την Θεοτόκο δεν φαίνεται μόνο από την επίκληση της για βοήθεια και συμπαράσταση, αλλά και από το πλήθος των εκκλησιαστικών ύμνων για τις πολλές εορτές και πανηγύρεις προς τιμή της, που αφορούν θαύματα, εύρεση εικόνων και εγκαινισμούς ναών.

Ο Θεός μας είναι αγάπη

O Θεός είναι Αγάπη από την ίδια του τη φύση. Ο Θεός δεν κρίνει κανένα αλλά αγαπά πάντοτε όλους και όλα. Όπως ο ήλιος φωτίζει τον κόσμο επειδή είναι φως έτσι και ο Θεός αγαπά όλο τον κόσμο επειδή είναι Αγάπη.


Είναι αδύνατο ο άνθρωπος να εμποδίσει την διάχυση της Αγάπης του Θεού όπως είναι αδύνατο να εμποδίσει τη λάμψη του ηλιακού φωτός.


Είναι δυνατόν να κρυφτεί σε μια σκοτεινή περιοχή ή να δημιουργήσει σκιά. Με ανάλογο τρόπο μπορεί να κρυφτεί από την Αγάπη του Θεού κάτω από την σκιά της αμαρτίας.


Η Αγάπη του Θεού βέβαια επιμένει με μανική αγάπη να τον φωτίσει όπως και το το φως του ήλιου πέφτει αδιάκριτα σε όλα τα αντικείμενα. Ο άνθρωπος με την αμαρτία κρύβεται από την Αγάπη του Θεού. Η Αγάπη του Θεού επιμένει να κατακτήσει τον άνθρωπο.



Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την Αγάπη του Θεού. Διότι η Αγάπη Του μας περιέχει, είναι παντού, πάντοτε και τα γεμίζει όλα. Το διάστημα της απόστασης που προξενεί η αμαρτία το καλύπτει η υπερβολή της Αγάπης του Θεού για τον αμαρτωλό. Το μέγεθος και η ένταση της Αγάπης του Θεού είναι ανάλογο με το μέγεθος της απομάκρυνσης μας από Αυτόν.


Το μωρό όταν βρίσκεται στην αγκαλιά της μητέρας του μπορεί να ασχολείται ή να παίζει με διάφορα παιχνίδια. Δίνει την εντύπωση ότι ενδιαφέρεται περισσότερο για τα αντικείμενα παρά για την μητέρα του. Όταν όμως η μητέρα το αφήσει και απομακρυνθεί το μωρό παραπονιέται, κλαίει και ουρλιάζει για να επιστρέψει και πάλι στην αγκαλιά της.


Έτσι και εμείς όσο βρισκόμαστε στην αγκαλιά του Θεού φαίνεται πως αδιαφορούμε γι Αυτόν. Όταν όμως νιώσουμε την απομάκρυνση και την εγκατάλειψη στρεφόμαστε και πάλι προς Αυτόν και του φωνάζουμε και τον παρακαλούμε να μας πάρει και πάλι στην αγκαλιά Του.

Η ψυχή μας βρίσκει ανάπαυση και ουσιαστική χαρά μόνο στην αγκαλιά Του.


Αυτή η αγκαλιά , είναι ο Παράδεισος , η Βασιλεία των Ουρανών ,

η Γλυκειά Αιωνιότητα της αδιάπτωτης , Θείας Αγάπης ! "

We Must Resist Evil as Soon as it Appears

We should watch over and guard our heart in the following manner:
When an evil recollection crops up in our mind through demonic
deviousness, we must banish it from our heart immediately because if we
dwell on this thought, the devil who lures us into evil may drag and throw
us down a cliff of detrimental, dirty thoughts.
Even the commandment given to the first created man by God
commands that we crush the head of the serpent (Gen. 3:15); that is, the
beginning of harmful thoughts with which this snake attempts to slither into
our soul. Otherwise, if we accept the head, which is the beginning of the
evil thought, we will in turn accept the remainder of the snake's body as
well; that is, we will consent to the sinful pleasure, which will in turn plunge
our mind into the sinful action.
We must, according to the Scriptures, destroy all the evil on the
earth every morning (Ps. 100:8). In other words, using the light of
knowledge, we must detect and destroy sinful thoughts from the earth,
which is our heart according to the teaching of the Lord. And while the
sons of Babylon (that is, the evil thoughts) are still infants, we must smash
them to the ground and shatter them on the rock—the rock being Christ
(Ps. 136:9). Otherwise, if we allow these infant thoughts to develop and
become grown men, we will not be able to defeat them without a
tremendous amount of pain and effort.
(St. John Cassian


When you find yourself at the beginning of an evil, don't think: "This
won't conquer me." The very fact that you have entered within the
boundaries of evil is an indication that you have already been conquered.
Everything starts off small, and gradually it develops and increases.
The strategy of evil is like an intricate web; whoever has been
caught in it —even a little—becomes completely entangled, if he is not
careful.
(St. Mark the Ascetic)